Ένα από τα κατορθώματα του Σύριζα – άντε και των Ανελ -, είναι οτι περιώρισε τα επεισόδια στα γήπεδα και τα μετέφερε στους δρόμους. Εδώ οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα στον Σταύρο Κοντονή, που μας απάλλαξε από την μόνιμη κατηγορία που μας είχαν κολλήσει όλοι αυτοί που αντιπαθούν το ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι μόνιμα την πεθερά μου, που όποτε γινόταν κάτι σε κάποιο γήπεδο, δεν σταμάταγε να εξυμνεί το τένις ή την κολύμβηση σε σχέση με όλους εκείνους τους αλήτες, που όχι μόνο βλέπουν ποδόσφαιρο, αλλά πηγαίνουν και στα γήπεδα. Ποτέ δεν της είχε περάσει από το μυαλό οτι βολεύει την κοινωνία ή την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να γκετοποιεί τις φασαρίες στα γήπεδα.
Κι έρχεται τώρα ο Σταύραρος, και με πέντε καλές διαιτησίες – ασφαλώς παίζει ρόλο οτι δεν έχουν ακόμα γίνει τα ποδοσφαιρικά ντέρμπυ αλλά να μην το κάνουμε κι επιχείρημα για τις συμπαθείς πεθερές μας -, παρουσιάζει γήπεδα αναίμακτα. Και δείχνει οτι αν τα γήπεδα είναι ήσυχα, η κοινωνία ψάχνει άλλα πεδία μαχών για να πλακωθεί. Για τα οποία μάλιστα η πεθερά μου, δεν διαμορφώνει άποψη.
Ας πούμε δεν μου είπε για τους αλήτες τους ένστολους που διαμαρτυρήθηκαν στον Καμμένο, ούτε για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους που φώναζαν εναντίον του υπουργού Κατρούγκαλου. Δυό παιχνίδια που μείνανε στην ιστορία για την αβέβαιη εξέλιξη τους, τόσο ως αναφορά το αποτέλεσμα, όσο και την εξέλιξη τους. Παιχνίδια που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα, αφού κι εγώ επεισόδια ψάχνω. Τι να το κάνεις το ποδσοσφαιρικό παιχνίδι στην Ελλάδα αν δεν γίνεται της πουτάνας; Τι να βλέπεις; Αυτούς που προσποιούνται τους αθλητές αλλά δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους;
Το ματς λοιπόν στο υπουργείο παιδείας μεταξύ ματατζήδων και υπαλλήλων ξενοδοχείων, είχε σοβαρότατο ενδιαφέρον. Τα αίτια δεν μας ενδιαφέρουν αφού όλοι γνωρίζουν οτι καμία επαγγελματική τάξη στην Ελλάδα, δεν γουστάρει οικονομικές περικοπές. Νομίζω οτι ακόμα και οι βουλευτές, που είναι εκεί για να βγάλουν την χώρα στην ανάπτυξη, έτσι και τους κόβανε κάτι από τις αποζημιώσεις τους, θα πλακωνόντουσαν κι αυτοί με τα ματ.
Η συγκέντρωση λοιπόν των εργαζομένων, ξεκίνησε με τα γνωστά. Πανό, τηλεβόες για να ακούγονται τα συνθήματα, και λοιπά που δεν γουστάρει η πεθερά μου στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Μέχρις ένα σημείο, όλα ήταν ελεγχόμενα και πολιτισμένα. Ήταν μάλλον παιχνίδι κέντρου. Η πεθερά μου, που δικαιολογεί πλέον τις συγκεντρώσεις ενώ τις καταδίκαζε μερικά χρόνια πριν, σχεδόν είχε αποκοιμηθεί, μέχρι την στιγμή, που κάποιοι διαδηλωτές επιτέθηκαν στα γράμματα του υπουργείου. Αρχίσανε να τα ξηλώνουν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, παρά μόνο ίσως για να έχουν κάτι να θυμούνται από την κινητοποίηση τους. Το να αλλάξει κάτι επειδή παίρνεις μερικά γράμματα από την επιγραφή του υπουργείου, μπορώ να βεβαιώσω σαν ποδοσφαιράνθρωπος, οτι δεν αλλάζει την ουσία.
– Καλά τους κάνουνε, αναφώνησε η πεθερά μου. Να πάρουν, όχι μόνο το Υ, αλλά και το Γ. Να μάθουν οι αλήτες.
Και πράγματι κάποιος πήρε και το Γ, κι άρχισε να το κουνάει απειλητικά. Πόσα να αντέξει ο αρχηγός των ματ; Έδωσε την εντολή για επέμβαση, για επαναανάκτηση του Γ. Το Υ δεν το ήθελε τόσο πολύ πίσω. Όχι όμως να μας έχουν πάρει και το γάμμα και να μας το κουνάνε κιόλας. Κι έγινε της πουτάνας. Ωραίες φασαρίες, που μου έφεραν στα χείλη στην ερώτηση:
– Πεθερούλα μου, είναι πράμα αυτό; Στα γήπεδα λιγότερα γίνονται. Μήπως δεν πρέπει να ασχολούμαστε με την εργασία στην Ελλάδα;
Ήταν έτοιμη να απαντήσει, όταν έσπασε η πόρτα του υπουργείου – φτηνή κατασκευή, ή κινέζικης κατασκευής ή έργο Καλογρίτσα – και πλέον οι εργαζόμενοι φώναζαν :
– Ανοίχτε την πόρτα, να μπουν οι εργαζόμενοι.
Μιλάμε για γέλιο. Η πόρτα να είναι σπασμένη, οι διαδηλωτές να φωνάζουν να ανοίξει η πόρτα, και η πεθερά μου να μην ξέρει ποιά ομάδα να υποστηρίξει αφού πίσω από την σπασμένη πόρτα, υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις. Όταν βλέπει αστυνομία η πεθερά μου, κάτι παθαίνει και της έρχεται στο μυαλό η υποστήριξη που προσφέρει η αστυνομία στην δημοκρατία. Τα ίδια παθαίνω κι εγώ όταν πηγαίνω στο γήπεδο και νομίζω οτι η αστυνομία είναι εκεί για την ασφάλεια μου.
Και την ώρα που ψάχνει γρήγορα η πεθερά μου να βρει ποιά είναι η ασθενέστερη ομάδα για να την υποστηρίξει – κατά το πατροπαράδοτο χούι του Έλληνα -, η αστυνομία ανταπαντάει με το σύνθημα :
– Δεν θα μπείτε μέσα, εργαζόμενοι είμαστε κι εμείς.
Η αστυνομία άγγιξε την ευαίσθητη χορδή της νεοελληνικής κοινωνίας. Ποιός τελικά δουλεύει πιο πολύ σε αυτόν τον τόπο; Αφού όλοι δουλεύουν τόσο πολύ, γιατί δεν βγαίνει ο λογαριασμός; Τώρα με αυτά θα ασχοληθούμε όμως; Εδώ μιλάμε οτι η πεθερά μου μπερδεύτηκε, κι εγώ Τριτιάτικο απόλαυσα ντέρμπυ. Χώρια που καθαγίασα και την μπάλα. Που κι εκεί είναι αλήθεια οτι κλέβουν πανό οι χουλιγκάνοι, σαν τους διαδηλωτές που παίρνανε τα γράμματα.
Φυσικά η μάχη του υπουρίου ου μάθησης – βάσει των γραμμάτων που λείπανε – θα συνεχιστεί σε κανά δικαστήριο. Γίνανε προσαγωγές, συμπληρώθηκαν τα σχετικά έγγραφα, και η υπόθεση ανατέθηκε σε τακτική ανακρίτρια. Ο δε υπουργός Κατρούγκαλος, δεν ήταν καν εκεί. Ήταν στην βουλή και μίλαγε για το θέμα της διαδήλωσης, αλλά δεν είχε ενημερώσει πριν τους διαδηλωτές, όπως όφειλε να κάνει στο νεοελληνικό μπουρδέλο. Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν η πεθερά μου, με το οποίο όμως διαφωνούσα εγώ. Σιγά να μην παίρνει και τηλέφωνο τους συνδικαλιστές ο υπουργός. Προέκυψε κι άλλη διαφωνία λοιπόν, κι ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Εγώ με τον υπουργό, κι η πεθερά μου να μην θέλει να ξαναπάει στο γήπεδο. Απόφαση βέβαια που την έχει πάρει εδώ και καμιά εξηνταριά χρόνια, αλλά όπως και να το κάνεις, αυτού του είδους τα περιστατικά, ισχυροποιούν τις αποφάσεις σου. Βλέπετε, οι πεθερές εν Ελλάδι, τους γουστάρουν τους γαμπρούς τους.
Για το γαμπρο, γενναει κι ο κοκκορας!