Λόγω της επερχόμενης επετείου, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει – τμήμα μιας τετραλογίας – και δημοσιεύθηκε στις 18/11/2006. Πιστεύω οτι ακόμα είναι επίκαιρο σαν αράδιασμα σκέψεων. Καλή σας ανάγνωση.
ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΔΙΠΛΗ ΠΙΤΤΑ ΓΥΡΟ
Δεν ανήκει στον πάντα διχασμένο
λαό το πολυτεχνείο
————- ——————————————————————-
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΜΠΟΡΕΥΘΗΚΑΝ ΤΙΣ ΤΟΤΕ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥΣ
———————————————————————————-
Ήταν Παρασκευή βράδυ του 1973. Επειδή ήμουν μόλις 11 χρονών, η μάνα μου με είχε βάλει για ύπνο. Κάτι μέσα στη νύχτα με ξύπνησε. Ήταν το καζανάκι του μπάνιου που έτρεχε. Το μπάνιο ήταν δίπλα στο δωμάτιο μου και ο θόρυβος του νερού αρκετός να με ενοχλήσει. Όταν λοιπόν σηκώθηκα για να παραπονεθώ, βρήκα όλα τα φώτα του σπιτιού ανοιχτά και το δωμάτιο των γονιών μου άδειο. Κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι του διαμερίσματος που βρισκόταν σε μια διαγώνια οδό της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Βρήκα τους γονείς μου εκεί να χαζεύουν τα τανκς που κατηφόριζαν προς το πολυτεχνείο, όπως μου είπαν. Γινόταν κάτι σαν επανάσταση και η κυβέρνηση θα χρησιμοποιούσε όπλα για να την καταστείλει, συνέχισαν την πληροφόρηση.
Είχε φωτιές σε κάποια σημεία η λεωφόρος. Κοίταξα κάτω. Είδα κάτι τύπους να τρέχουν στο δρόμο και να χτυπάνε κουδούνια πολυκατοικιών. Μια κυρία φώναξε από ένα μπαλκόνι : << Αφήστε μας να κοιμηθούμε επιτέλους>>. Μια λαχανιασμένη φωνή από το δρόμο ακούστηκε: << Κοιμάσαι μωρή ενώ σκοτώνουν το παιδί σου;>>.
Την άλλη μέρα ο πατέρας μου δεν είχε πάει στο ιατρείο του, πράμα εντυπωσιακό για Σάββατο. Το ιδιαίτερο μαθηματικά που είχα δεν έγινε. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα ένα τανκ αραγμένο στο πιο πάνω στενό. Από μακριά άκουγα στριγγλιές και κάτι σαν στρακαστρούκες που μου είπαν ότι ήταν πυροβολισμοί.
Πέρασαν κάμποσα χρόνια για να μάθω και να συνειδητοποιήσω το τι είχε γίνει εκείνη τη νύχτα σαν αποκορύφωμα μιας εβδομαδιαίας κατάληψης. Γιορτάζαμε την επέτειο χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ξανακούγαμε την κασέτα με την Δαμανάκη, τους θορύβους, τις αγωνιώδεις κραυγές των τότε αγωνιστών, τα τραγούδια του Θεοδωράκη και το βασικό σύνθημα για ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Κάθε χρόνο με πήγαιναν οι γονείς μου στο προσκύνημα της πύλης που είχε πέσει και αφήναμε ένα λουλούδι για τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες που είχαν αγωνιστεί. Σήμερα πιο μεγάλος σε ηλικία επαναπροσεγγίζω το θέμα.
Θεωρώ ότι σε εκείνες τις εποχές της αστυνομοκρατίας και των στρατοκρατών, η κατάληψη του πολυτεχνείου από φοιτητές αλλά και άλλους διαμαρτυρόμενους ήταν σπάνια επίδειξη γενναιότητας και θάρρους. Ειδικά όταν οι απλές απειλές των καθεστωτικών έγιναν πράξεις με τα δακρυγόνα και τον στρατό. Ήταν επίσης η έναρξη του χτυπήματος για την αλλαγή του καθεστώτος. Θάλεγα ότι ήταν το λάβαρο για την πτώση της δικτατορίας και την αφύπνιση ενός λαού που είχε αποδεχτεί την κατάσταση. Μιλάω για τον λαό βέβαια που δεν είχε συμφέροντα από την τότε κυβέρνηση.
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχει λεχθεί ήταν ότι ο λαός ήταν ενωμένος και ήθελε την ντεμέκ αλλαγή του καθεστώτος. Αν υπήρχε τότε ιδιωτική τηλεόραση, θάχαμε τρελαθεί στην ανάλυση του δικαίου ή μη των αιτημάτων και στο τι πρέπει να γίνει για ένα καλύτερο αύριο. Το πιθανότερο δε είναι η στάση του πολυτεχνείου νάχε αποτύχει από την βαριεστημάρα των τηλεθεατών. Θα γνωρίζαμε όμως σίγουρα ποιοί διαφωνούσαν και ήσαν με την δικτατορία και ποιοι πρόθυμα θα σήκωναν την παντιέρα. Για χρόνια πίστευα ότι ο μόνος λαικός χουντικός στην Ελλάδα ήταν ο Μαστοράκης μετά εκείνη την συνέντευξη που είχε κάνει τότε στην κρατική τηλεόραση και την μετέπειτα σύλληψη των φοιτητών που τόλμησαν να πάνε.
Το καθεστώς θα άλλαζε ούτως ή άλλως. Ήταν πιά έτσι οι επιταγές των ευρωπαικών συνθηκών που η δικτατορία θα κατέρρεε. Αποδεικνύεται από το γεγονός της αλλαγής μετά από ένα εξάμηνο χωρίς ιδιαίτερες μάχες αντίστασης αλλά καθαρές πολιτικές ζυμώσεις και πιέσεις πολιτικών φυγάδων σε ντόπια και ξένα κυρίως οικονομικά συμφέροντα. Όμως το πολυτεχνείο ζει και θα ζει πάντα σαν πράξη κάποιων πολύ συγκεκριμένων αγωνιστών και μνήμη κάποιων άλλων που θα νουθετήσουν τα παιδιά τους με κάποιο όραμα για συνεχή ατομική καλυτέρευση.
Το πολυτεχνείο ΔΕΝ ανήκει στον λαό. Ήταν και τότε διχασμένος, όπως εξ άλλου είναι και σήμερα. Σαν άμεσο συμπέρασμα ΔΕΝ ανήκει σε κανένα κόμμα γιατί όλα τα κόμματα είναι λαικά άρα ασυνάρτητα, φαύλα και μόνο για διακανονισμό κάποιας χρηματικής εξουσίας. Ανήκει μόνο στην προσωπική μαγκιά αυτών που πήγαν και έμειναν εκεί μέσα και κυρίως αυτών ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ με το πνεύμα της αντίστασης σε οτιδήποτε δημιουργεί περιορισμούς αυτονόητων ελευθεριών. ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ πια σ’ αυτούς που εμπορεύθηκαν τις τότε ιδέες τους και απόκτησαν κομματική ταυτότητα και χρίσματα περιπλανώμενων υποψηφίων. Επίσης δεν ανήκει στα μικρομάγαζα που στήνονται κάθε χρόνο απ’ έξω και πουλάνε σουβλάκια στους προσκυνητές. Αλλά έτσι είναι ο Έλληνας. Πρέπει τον τόπο σεβασμού να τον κάνει διπλή πίττα γύρο.
Απανωτούς βιασμούς κοριτσιών, αλλά και ιδεών
Το πνεύμα του συνθήματος του πολυτεχνείου όμως τι απέγινε; Άντε και ήρθε η ελευθερία, που λέει ο λόγος. Άντε και το ψωμί βγαίνει, έστω και μέσω δανείων. Η παιδεία; Που είναι η απόφαση των διδασκομένων για συστηματική δουλειά; Χωρίς την δουλειά πώς θα αποκτηθεί η γνώση που θα μετατρέψει το άδειο μυαλό σε ανοιχτό; Και τέλος πώς χωρίς την γνώση θα οδηγηθούν στην κριτική σκέψη;
Εντάξει άντε και η κατάληψη των σχολείων είναι μια επέκταση του αγώνα του πολυτεχνείου σε μικρότερες ηλικίες. Δεν αρκεί όμως. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι μαθητές και κύρια οι γονείς τους. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε θάχουμε απανωτούς βιασμούς όχι μόνο κοριτσιών αλλά και ιδεών στην διάρκεια των κινητοποιήσεων. Και ναι μεν όλοι θ’ασχολούνται με το αν έγινε ή δεν έγινε κάποιος βιασμός σώματος βάσει των επιταγών της τηλεθέασης , αλλά ΟΛΟΙ ΜΑΣ θάχουμε χάσει το σύνθημα του πολυτεχνείου.
Για την ακρίβεια θάχουμε βιάσει οι ίδιοι το πνεύμα του και τους αγωνιστές του και τους αγώνες τους ,είτε είμαστε μέσα στην κατάληψη είτε απ’έξω. Θάχουμε βιάσει μόνοι μας την πνευματική μας ελευθερία , όπως άλλωστε τα ίδια έκανε και η χούντα αλλά δήθεν παρά την θέληση μας. Ή μήπως το θέλαμε;
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΣ
ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΤΗΝ ΝΤΕΜΕΚ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!
Σε μια χωρα ,που εχει γινει επιστημη η ισοπεδωση των παντων,καποια πραγματα πρεπει να λεγονται και να ξαναλεγονται μονο και μονο για να μπαινεις στο ματι ολων αυτων που αρεσκονται σε μια ισοπεδωση,σε μια φλατ κατασταση.
Για την γενια του Πολυτεχνειου ακους συνεχεια,με τροπο απαξιωτικο.Ενιοτε και ως υπευθυνο για οτι κακο συνεβηκε στην χωρα ως σημερα.
Δεν θα διαφωνησω,αλλα δεν τσουβαλιασω τους παντες.Επικρατησε σαν μοτο,για ολους αυτους που “εξαργυρωσαν” με καθε τροπο το ξυλο που εφαγαν,τα βασανιστηρια τους,που πολιτευθηκαν,υπουργοποιηθηκαν,και οι πραξεις τους ησαν τελειως αντιθετες με οτι πρεσβευαν τοτε. Και που τελικα,μαλλον ηταν πολλοι περισσοτεροι απο αυτους που πραγματικα η εκαναν εναν αγωνα τοτε και συνεχιζαν με τις ιδιες ιδεες μεχρι τωρα η σκοτωθηκαν.
Οπως και να χει , υπηρχαν και καποιοι,που εναντιωθηκαν σε μια φαυλη κατασταση,ενα καθεστως , διεκδικωντας πραγματα αυτονοητα ,αλλα τελειως ουτοπικα για τοτε οπως και για τωρα. Αυτους μνημονευουμε χρονια μετα,αφου στο μεταξυ,δεν υπηρχε καποια αλλη “αντιδραση” στα οσα μυρια επραξαν οι της “γενιας του πολυτεχνειου” στην χωρα και στον κοσμο της μεχρι σημερα,οι οποιοι εκαναν απο οτι φαινεται πολυ καλη δουλεια,αφου η Νιρβανα βασιλευει απανταχου διπλα μας.
Πραγματικά ΣΠΟΥΔΑΙΟ Κείμενο…
PS. θα μπορούσε άνετα να έχει γραφτεί από ένα σύγχρονο Άγγελο Τερζάκη ή ένα μοντέρνο Γιώργο Θεοτοκά
Το Πολυτεχνείο ήταν το φύλλο συκής μίας συμβιβασμένης κοινωνίας που μέχρι τότε την “έβγαζε” με έναν Παναγούλη.
Τα πρώτο ήταν το κύριο και πιο σημαντικό σχόλιο μου, μιας και βγήκε κατευθείαν από μέσα μου.
Ως δεύτερο σχόλιο θα ήθελα να προσθεσω ότι το κείμενο έχει ένα μεστο, ώριμο, σοφό λόγο. Λείπουν (χωρίς να λέω αν είναι καλό ή κακο) οι κορωνιδες οργής, οι ακραίες αντιθέσεις, οι αφορισμοι που μας έχεις συνηθίσει στα προηγούμενα σου κείμενα.
Αν μου ελεγαν να διαλέξω ποιο από τα κείμενα σου δεν είναι δικό σου μάλλον θα διάλεγα αυτό. Δείχνει άνθρωπο ώριμο, συνετο, γλυκό, ευαίσθητο, με επαρκεις αποστάσεις από ιδεολογηματα, Άνθρωπο που βρίσκεται λιγο πριν κάνει τον τελικό απολογισμό της ζωής του. Ταιριάζει περισσότερο σε άνθρωπο κάποιας ηλικίας, όχι με την εννοια της εμπειρίας ζωής αλλά της Σοφίας. Ταυτόχρονα είναι και αισιόδοξο, φανερώνει πορεία στιβαρή δοκιμασμένη άξια να την ακολουθήσει κάποιος κόντρα σε τυποποιημενες εύκολες λύσεις, και προσκαιρες χαρές.
Επίσης με γοητευει πολύ στα κείμενα σου που απευθύνεσαι ανοικτά στις επόμενες γενιές. Ίσως για να αποφύγουν λάθη; ίσως από αίσθημα ευθύνης; ίσως από ευαισθησία; ποιος ξέρει;
Ελαβε τελος σε κατανυκτικο κλιμα το εορταστικο τριημερο των μπαχαλακιδων που ολοκληρωθηκε με την αναστασιμη ακολουθια και τα βαρελοτα,σε αυτο το πασχα των μασκοφορων που απολαμβανουμε καθε χρονο περιξ του ιερου ναου του Πολυτεχνειου. Αρχες,κληρος και λαος,ανταλλαξαν ευχες και επαιξαν ρουκετοπολεμο στο “Βρονταδο” της Πατησιων, με τον λαο να σταυροκοπιεται παρακολουθωντας εγκλειστος στις οικιες περιξ του Μητροπολιτικου ναου της Αναρχου Θεοτοκου, και κατοπιν καθημενοι στα εορταστικα τραπεζια που ακομα μυριζαν βενζινη και θειαφι
.,.κατεφαγαν με βουλιμια το παραδοσιακο πιατο της μαγειριτσας,σε μορφη πιττογυρου. Χορεψαν παραδοσιακα τραγουδια της Βαυαριας με μερικες καντρυ “πινελιες”, και φακελωθηκαν για υπνο,ωστε να ειναι ξεκκυραστοι και φρεσκοκ για την αυριανη ανεργη μερα,δηλαδη γεματη χρονο για μια εκδρομη στην επαρχια της Ομονοιας,η, -οι πιο τολμηροι και φραγκατοι-ως την πλατεια Μοναστηρακιου,η οποια θεωρειται-και οχι αδικα- η Αραχοβα των μικρομεσαιων.
Αντε και του χρονου με υγεια. Χρονια τυφλα και Χριστος κατεστη.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ σε ΌΛΟΥΣ…
την προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε το μουσείο του προσφυγικού ελληνισμού, Η κιβωτός της ρωμιοσύνης όπως θα αποκαλείται. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα έργο σημαντικό, ιδιαίτερα στους ανθρώπους που έλκουν την καταγωγή τους από την Ανατολία.
Παρακολουθώντας στιγμιότυπα της εκδήλωσης καταρχήν νόμισα ότι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα στο 1999 με 2004 (μην πω για πιο παλιά) μιας και τα πρόσωπα ήταν πάνω-κάτω τα ίδια με τότε.
Διερωτάσαι, προβληματίζεσαι ο ελληνισμός καινούριες αξιόλογες προσωπικότητες δεν παράγει; Φυσικά και παράγει, απλά οι Ελλαδίτες τρέφουμε μια ακόρεστη γεροντολαγνεία, εν αντιθέσει με τον ανεπτυγμένο κόσμο όπου παντού ανοίγουν το δρόμο στους νέους οι οποίοι θα τραβήξουν το κάρο μπροστά.
“Άκου να δείς”, Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους “πλήθος καλού και αξιόλογου κόσμου”.
Κεντρικός Παρουσιαστής ο εραστής της βοσκοπούλας Γιώργος Λιάνης (αυτός ο τύπος κολλάει παντού, μου φαίνεται ότι ήταν ο υφυπουργός αθλητισμού την εποχή του γκρεμίσματος και της “μεταφοράς” του γηπέδου μας από τη Νέα Φιλαδέλφεια στο Νέο Φάληρο).
https://athens.indymedia.org/post/47055/
Νονός του ονόματος (κιβωτός της ρωμιοσύνης) ο πρώην υπερυπουργός Κώστας Λαλιώτης , ο επονομαζόμενος και Θείο Βρέφος. Αυτός ήταν που είχε ανακοινώσει το γήπεδο του Ολυμπιακού το 1999 στου Ρέντη. Τότε ήταν αγκαλιά με τον Κόκκαλη. δεν πειράζει μικρό το κακό, το μεροκάματο να βγαίνει.
Επί τιμή ΠΡόεδρος ο Μίκης Θεοδωράκης. Σίγουρα Σπουδαίος συνθέτης κι όχι μόνο. απλά μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος ποια θα είναι συνεισφορά του στο μουσείο;
Εξ αποστάσεως συμμετέχων ο γνωστός βάρδος Γιώργος Νταλάρας. (Αυτόν τώρα που τον θυμηθήκαμε;) η γνωστή πρώην πριμαντόνα Μιμή Ντενίση (η οποία όπως διέρρευσε τελικά τα βρήκε με τον Λαζόπουλο, μεγάλη ανακούφιση), κτλ κτλ
Την εκδήλωση λάμπρυναν οι Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, ο Σάββας Καλλεντερίδης, ο Τάσος Μπουλμέτης και ο Γιαννάκης Μετζικώφ.
Ένα τραγούδι του Μίκη σε στίχους του Μιχάλη Κακογιάννη
https://www.youtube.com/watch?v=LmXssHw5j9c
ΑΠΟΝΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ
Μια νύχτα που βουλιάζανε
τα σπίτια μες στο χιόνι
καρδούλα μου
στον κάτω δρόμο του χωριού
καρδούλα μου
σκοτώσαν τον Αντώνη
Αντώνη μου
Μάνα σε ξεκληρίσανε
άπονες εξουσίες
ψυχή δε σου αφήσανε
μόνο φωτογραφίες
Ο ένας γιος της μπάρκαρε
κρυφά από τη Μεθώνη
καρδούλα μου
τον άλλο τον συλλάβανε
καρδούλα μου
γιατί ήταν γιος του Αντώνη
Αντώνη μου