Εξακολουθώ να μην βλέπω κάποια αεκτζήδικη επικαιρότητα – το να παίρνεις κάποιους παίκτες εκεί που δεν έχεις, δεν λέγεται σοβαρό νέο, πιο σοβαρό είναι οτι οι παίκτες αυτοί βαφτίζονται παικταράδες – κι επειδή από δυό φιλικά που είδα, δεν πρέπει να βιαστώ στην κριτική, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχε μπει στην φυλλάδα στις 21/7/2007.
ΨΙΘΥΡΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟΥΣ ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΚΟΛΑΣ
Στο σπίτι μου έχω μία πέργκολα. Απλή, όχι τίποτα σπουδαίο. Είναι μεγάλη βέβαια, λόγω χώρου, και ίσως και γι’ αυτό, δεν τη θεωρώ σπουδαία. Πότε δεν μπέρδευα ή δεν εξίσωνα το μεγάλο με το σπουδαίο. Σε οποιοδήποτε μέγεθος κι αν αναφερόντουσαν αυτά τα δύο επίθετα.
Μεγάλος σε ηλικία, μεγάλος σε χρήμα, μεγάλος σε φήμη; Μικρός για μένα πάντα. Μικρός σε καθημερινότητα, μικρός σε εμπειρία, μικρό μυρμιγκάκι σε αποδοχή; Τεράστιος για μένα. Μπορεί να ‘ναι το κόμπλεξ μου ή η ανάποδη σκέψη ή η ζήλεια μου. Τι να κάνουμε; Αυτός είμαι.
Από τον μεγάλο θα ακούσω μόνο για τις ικανότητές του και το καταφερτζηδιλίκι του. Και δεν θα μπορώ να του φέρω και αντίρρηση. Ο μεγάλος εμένα θα ακούσει; Από τον μικρό θα ακούσω αλήθειες και καθημερινό βιοπορισμό. Θα δω το μυαλό για να την βγάλω και σήμερα. Την πείνα της καπατσοσύνης και το κρυφό όπλο της ανθρώπινης, φυσικής, πεινασμένης σκέψης. Θ’ ακούσω και μαλακίες βέβαια περί μιας παγκόσμιας αδικίας εις βάρος του, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορεί να βρίσκεις το τέλειο πάντα.
Όμως σίγουρα θα βρω την επικοινωνία, τον διάλογο, τον ελεύθερο με ερωταποκρίσεις. Βλέπεις ο διάλογος έχει παραμείνει προσόν των μικρών. Των οικονομικά φτωχών αλλά μάλλον πλούσιων στην ψυχή και στο νου.
Αυτή λοιπόν, η μεγάλη και καθόλου σπουδαία πέργκολα, πρέπει να περιγραφεί. Πέντε δοκάρια ξύλινα οκτάμετρα, είναι καρφωμένα ανάμεσα σε δύο παράλληλα τσιμέντα. Τα διάκενα ανάμεσα στα δοκάρια είναι δίμετρα και σχηματίζουν αυστηρά ορθογώνια παραλληλόγραμμα. Η πέργκολα λοιπόν, μου αφήνει μεγάλα κενά στο μπαλκόνι. Κι έτσι κι εγώ, όπως κι ο κάθε άνθρωπος, όταν έχει καλό καιρό, θέλει να προστατευθεί από αυτόν, αποφάσισα να γεμίσω την πέργκολα.
Στην αρχή, πριν από 6 χρόνια, είχα σκεφθεί κάτι οικολογικό. Διάλεξα λοιπόν, τελάρα με καλάμια. Γύρω –γύρω έβαλα γλάστρες με αναρριχητικά φυτά που θα ανέβαιναν και θα αγκάλιαζαν τα καλάμια. Πού να φανταζόμουν ο μαλάκας ότι τα καλάμια θα λυγάγανε από το βάρος του χιονιού ή ότι θα σάπιζαν με τόση βροχή και τόσο ήλιο που τρώνε καθημερινά. Εδώ εγώ δεν είμαι αιώνιος, το καλάμι θα ήταν;
Έμαθα βέβαια πια. Κι είναι μια γνώση σοβαρή που άνετα, με οδηγεί και μένα, στην απόφαση να ξανασκεπάσω την πέργκολα με αθάνατα αλουμινένια σκέπαστρα. Κάτι σαν σκέπαστρο τάφου. Πάντα βλέπω μπροστά. Ή πάντα ξαναπαίρνω μαλακισμένες αποφάσεις σαν γνήσιος νεοέλληνας που είμαι κι εγώ.
Όμως σήμερα, που βλέπω την πέργκολα ξεχαρβαλωμένη, με καλάμια και φυτά, ατάκτως διασκορπισμένα, κρεμασμένα εκεί που υπάρχουν τα δοκάρια και με την θέα του ουρανού και του ήλιου εκεί που δεν υπάρχει πια τίποτα, άλλες σκέψεις έχω. Περιμένοντας το μηχανικό για να μου κάνει σταθερά σκεπάσματα, βλέπω κάτι άλλο.
Βλέπω τα όσα ηρωικά καλάμια και φυτά απέμειναν, σαν να με παρακαλάνε να μη βάλω κι άλλο ακλόνητο στέγαστρο σαν προέκταση του μπετού του σπιτιού μου. Σαν να μου μιλάνε. Σαν να μου λένε να μην βιάζομαι . Ότι θα τα καταφέρουν αρκεί να τους δώσω λίγο ακόμα χρόνο.
<<Θα σε σκεπάσουμε και θα ‘σαι φυσικός. Ό,τι και να βάλεις στη φύση δεν θ’ αντέξει>>, μου λένε τα φυτά. <<Εμείς όμως ξέρουμε από χιόνι, βροχή και ήλιο. Μόνο πότισμα θέλουμε μιας και μας έβαλες σε γλάστρες. Ένα να μας κάνεις, δεκαπέντε θα κάνουμε για σένα. Λίγο κλάδεμα και λίγο λίπασμα και όλα τέλεια θα είναι.>>
Και ή τρελαίνομαι και νομίζω ότι ακούω φυτικές φωνές ή λογικεύομαι και αποκλείω κι άλλη σταθερή κατασκευή. Αν τρελαίνομαι δεν τρέχει τίποτα. Η κοινωνία το έχει μελετήσει και το έχει χαλιναγωγήσει με τοίχους, κλινικές και φάρμακα. Αν όμως δεν τρελαίνομαι, σκέφτομαι σοβαρά για την πέργκολα και για μένα.
Η ομορφιά της καταστροφής
Ναι, θα διώξω το μηχανικό. Κι θ’ αφήσω το μικρό φυτό να μεγαλώσει να με σκεπάσει σιγά-σιγά. Κι θ’ αφήσω και τον ήλιο να με βλέπει. Αν δεν τον θέλω δεν βγαίνω έξω. Αν τον θέλω γιατί να τον κρύψω; Ούτως ή άλλως εγώ τη βροχή γουστάρω παρόλο που όταν βρέχει ποτέ δεν βγαίνω έξω χωρίς ομπρέλα. Αρα γιατί να σκεπάζω πέργκολες;
Θα χτυπήσει το κουδούνι ο μηχανικός. Θα τον υποδεχθώ εγκάρδια. Θα του βγάλω γλυκό κι αναψυκτικό και θα τον καθίσω κάτω από την πέργκολα. Με μεγάλη αποφασιστικότητα θα του δείξω την ομορφιά της χαλασμένης, ασκέπαστης πέργκολας. Ναι, θα του δείξω την ομορφιά της καταστροφής της ανθρώπινης μαλακίας. Πάντα η ομορφιά αναδεικνύεται όταν καταστρέφεται μια ανθρώπινη ενέργεια.
Καλός και στην κατεδάφιση…
Και θα γίνω εγώ μηχανικός. Μηχανικός αποτροπής και μηχανικός μακριά από μας. Δεν τη σπούδασα την επιστήμη αυτή. Όμως αρχίζω και την βλέπω. Έτσι δεν άρχισαν όλες οι επιστήμες; Πειραματικά και με βάση την παρατήρηση. Θα ταυτίσω την δημιουργία με τη καταστροφή. Την πρόοδο και την εξέλιξη με την αρνητικότητα. Το μπαρούτι με τον πόλεμο. Το μπρος με το πίσω. Χαμός θα γίνει.
Βλέπω την πέργκολα. Μια χαρά είναι διαλυμένη. Ίσως και να διαλύθηκε επίτηδες. Για να με μάθει ή να μου δείξει την αλήθεια. Μηχανικός στο κουδούνι. Άρα καλός και σε κατεδάφιση.
<< Χαίρετε. Τι κάνετε; Τα ίδια λεφτά θα πάρετε. Παρακαλώ γκρεμίστε την πέργολα. Είναι πιο εύκολο για σας και πιο σωτήριο για μένα. Πού να μετράτε τώρα και να κατασκευάζετε μετά; >>
Τροφη για σκεψη,αφορμη για συζητησηΤο αλιευσα στο διαδυκτιο
Το αποσχιστικό δημοψήφισμα για την “ανεξαρτησία” της δυτικής Θράκης στα πρότυπα του Κοσσόβου είναι ο πραγματικός στόχος της Τουρκίας, και όχι ο πόλεμος. Οι ευρωεκλογές ήδη έδωσαν ένα δείγμα γραφής για τη δυναμη τους στη Θράκη. Η αρχηγός τους δηλώνει τούρκος, και έχει σημαία τουρκική με πράσινο χρώμα (όπως οι αποσχιστές Ουιγούροι στην Κίνα εχου τουρκική σημαία με γαλάζιο χρώμα). Ένας εκ των τριων βουλευτών της Θράκης είναι χριστιανός. να θυμίσω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί π.χ. στη Βουλγαρία ο Ενρτογάν ελέγχει την κυβέρνηση μέσω των φήφων των μουσουλμάνων βουλευτών. Οι Τούρκοι εργαλειοποιούν τα πάντα και τα αξιοποιούν για την προώθηση των επιδιώξεων τους. Εμείς νομίζουμε ότι τα κανόνια και τα άρματα αρκούν για να μας προστατεύουν όταν υποχωρούμε σε πολιτικό/διπλωματικό επίπεδο σε όλες τις απαιτήσεις της Τουρκίας και την έχουμε βάλει συνιδιοκτήτρια της Θράκης. Αυτά που έρχονται αν δε συνετιστούμε άμεσα θα είναι κατακλυσμιαία γεγονότα.
Φυσικά το τεράστιο αυτό ζήτημα-απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος δεν συζητήθηκε στο μεσοδιάστημα ευρωεκλογών εθνικών εκλογών. Το γκρίζο κενό στον εθνικό εκλογικό χάρτη σε Ξάνθη-Ροδόπη θα έπρεπε να είναι το πρώτο θέμα συζήτησης. Ούτε τα μεγάλα εθνικά θέματα, συμφωνία Πρεσπών, Αττίλας 3 στην Κυπριακή ΑΟΖ, παραβιάσεις στο Αιγαίο, δημογραφική συρρίκωνση, μαζική μετανάστευση ελλήνων στο εξωτερικό, μαζική εισβολή μουσουλμανικών πληθυσμών. Φυσικά για την απαξίωση των ενόπλων δυνάμεων ούτε κουβέντα. Μόνο για την οικονομία ακούσαμε λες και πέρα από την οικονομία όλα τα προβλήματα είναι λυμένα. Το πολιτικό κατεστημένο λειτουργεί με αυτισμό και δειλία στην υπεράσπιση του Ελληνισμού και το εκλογικό σώμα ως λωτοφάγοι που αν τους εξασφαλίσει κάποιος πρόσβαση σε iphone, tablet και φτηνό ίντερνετ δεν τρέχει τίποτα.
…Ηλια ριχτο…..!!!
Ωραίο κείμενο κι αυτό.Απο εκείνα που θυμάμαι ως αναγνώστης.
Φτωχοί και πλούσιοι,αμόρφωτοι και μορφωμένοι,ικανοί κι ανίκανοι,όλοι έχουν κάτι να μου δώσουν.Κάτι να με διδάξουν.Όλοι παίζουμε κάποιο ρόλο στο έργο που λέγεται “ζωή”.Άλλοτε ως ηθοποιοί κι άλλοτε ως θεατές.
Σ’ένα έργο που το έχουμε πάρει πολύ στα σοβαρά,ενώ εκείνο μας έχει εντελώς για πλάκα.
Σε αυτή την περίπτωση δεν γελούν οι θεατές με το έργο αλλά το αντίθετο.
Γελάει το έργο με τους θεατές.
Όλοι μαθαίνουμε από όλους.Μια αέναη αλληλεπίδραση που μας δίνει αμέτρητες ευκαιρίες να γνωρίσουμε εκείνον τον άγνωστο που λέγεται εαυτός.
Ίσως αυτό να είναι το περιβόητο “νόημα της ζωής”.Άν φυσικά θέλουμε οπωσδήποτε να βρούμε ένα νόημα σε όλο αυτό το κόλπο,που είναι προφανές ότι το έχουν στήσει άλλοι και όχι εμείς.
Αφού λοιπόν το κόλπο είναι άλλων και μας είναι άγνωστοι οι λόγοι που το έστησαν,
αυτό που μας απομένει είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη γνωριμία κι επαφή με το μέσα μας.Με τον εαυτό μας.
Πώς γίνεται να γνωρίζεις οτιδήποτε άλλο,άμα δεν γνωρίζεις εσένα.Ή άμα νομίζεις ότι σε γνωρίζεις…
Οι άλλοι είναι απαραίτητοι για να βελτιωθείς.Για να γνωριστείτε εσείς οι δύο που νομίζετε ότι είστε ένα.
Θα δεις,θα ακούσεις,θα βιώσεις.Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο.
Τί θα αποδεχθείς και τί θα απορρίψεις.Ποιές συμπεριφορές,ποιές πληροφορίες,ποιά παραδείγματα θα αποφασίσεις να κρατήσεις για μίμηση και ποιά για αποφυγή.
Έτσι διαμορφώνεται ο χαρακτήρας,η προσωπικότητα,ο τρόπος σκέψης.
Η παγίδα που συνήθως όλοι θα πέσουμε μέσα είναι το “εγώ”.Ο εαυτός δηλαδή.
Που θα λέει πόσο τέλειο πλάσμα είσαι.Μην τον πιστέψεις.Δεν λέει αλήθεια.Το ξέρω,είναι βολικό να πιστεύεις σε ψέματα.Αλλά είναι σίγουρο ότι όσα περισσότερα ψεύδη αποδέχεσαι,τόσο πιό πολύ ψεύτικος γίνεσαι.
“Σπαθί αντίληψη,μυαλό ξεφτέρι,κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει” λέει μια ψυχή…
Καλύτερα φυσική πέργκολα λοιπόν.Όχι τεχνητή.Αληθινή,όχι ψεύτικη.
Θα μπορώ να την κατανοήσω καλύτερα.Με φυσικό τρόπο.Ίσως να μπορέσω και να μιλήσω μαζί της.Και ίσως να γνωριστούμε καλύτερα.Όχι με τη πέργκολα,με το εγώ μου…
Τα σέβη μου.
Κι όμως…Είχα διαβάσει τόσα και τόσα δικά σου πριν από την” πέργκολα”…
Όμως η ”πέργκολα” ήταν αυτή που μ’εκαμε να σε παρ-ακολουθώ ,από τότε.Ανελλιπώς…
Βρίσκεις εσύ βρε αδελφέ την αιτία;Εγώ ακόμα την ψάχνω.Εξήγηση ακόμη δεν βρήκα…
Εσύ να είσαι καλά όμως.Ελάχιστο το ευχαριστώ και άχαρο γι’αυτά που έδωσες και δίνεις.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού…Κι ας ξυπνούν οι μνήμες.
Την ομάς την μυρίζω με μία από τα ίδια…
“Ηλια ριχτο”…!
Ριχτο το γαμημενο,το πουστικο,το ψευτικο.Μας εφαγε τα συκωτια,μας γερασε πριν την ωρα μας για κατι που δεν ηταν πραγματικο. Για κατι που θα θελαμε και γουσταραμε αλλα ηταν περα απο τις δυναμεις μας. Αυτα,σε ελευθερη μεταφραση.
Απο το `82 μεχρι το 2005,ισως η κορυφαια εκφραση που κρατησα ηταν “να ακουω την χλοη να μεγαλωνει”. Το πως μεταφραζεται ειναι καθαρα υποκειμενικο.
Πως να ακουσεις ενα φυτο να μεγαλωνει? Και μαλιστα ποωδες,ουτε καν με κορμο? Κι ομως,την ακους την χλοη,αρκει να εισαι σε θεση να την ακουσεις. Μαλλον το σωστοτερο ειναι να θες να την ακουσεις. Γιατι μπορει να λες πως την ακους και να περηφανεσαι για αυτο, μπορει βαθεια μεσα σου να θες να το πιστεψεις οτι την ακους,αλλα αν πραγματικα ΘΕΛΕΙΣ ,μονο τοτε την ακους να μεγαλωνει.
Θελεις ? Γουσταρεις? Το κανεις για παρτη σου,για κανεναν αλλον,παρα μονο για τον εαυτον σου. Δυσκολα πραγματα αυτα,οχι ακατορθωτα ομως.
” Να παω καπου να ακουω την χλοη να μεγαλωνει…” Να παω καπου να βρω αυτο που εχασα,γιατι ηταν το ποιο σημαντικο….
@steven
Κορυφαίο κείμενο. Δε θέλω να κάνω κανένα σχόλιο πάνω σε αυτό, ίσως χαλάσω τα συναισθήματα που μου δημιουργεί.
Πες μου μόνο, αν θέλεις τούτο. Η περγκολα είναι τα αδιέξοδα μας; μήπως οι αξεπεραστες αδυναμίες μας;
Εχεις ευχηθει ποτέ να είχες μια μπουνιά τόσο δυνατή να γκρεμισεις πράγματα και ταυτόχρονα να βλέπεις το ματαιο της ευχης σου;
Προς Koreas : Είναι όλα αυτά που είναι προσωρινά μεν, αλλά δυσβάσταχτα δε. Αυτό που με ρωτάς, το είχα πολύ παλιά ή κάπως έτσι, όμως μετά έγινα αναχωρητής.
@steven
Αναχωρητης εσύ;…. Εσύ είσαι μέσα σε όλα.