ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

 

Πάει κι ο Χρήστος. Ξεκίνησε κι αυτός για το άγνωστο ταξίδι. Χωρίς φανφάρες, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όπως φεύγουν οι γνήσια μεγάλοι στην ψυχή. Μια μεγαλοσύνη που την έδειξε στην μάχη που έδωσε εναντίον του καρκίνου. Δεν ενημέρωσε κανέναν, παραμένοντας στο σπίτι του. Έφυγε πραγματικά νέος. Μόλις 68 ετών.

Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν τυχαία. Ήθελα κι εγώ να αγοράσω αυτήν την βραβευμένη από την Ευρώπη πολυθρόνα του. Την Άρτεμη. Για το σπίτι που έφτιαχνα. Μπήκα λοιπόν σε ένα από τα καταστήματα του, στην παραλιακή λεωφόρο. Έτυχε να είναι μέσα ο ίδιος ο Χρήστος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας, η οποία έμεινε και τέτοια. Δεν έγινε φιλία διότι ήταν άνθρωπος κλειστός με αποστάσεις. Εξαιρετική ποιότητα ανθρώπου όμως.

Όπως λοιπόν μιλάγαμε για έπιπλα, είδα στο γραφείο του μια κιθάρα. Τότε έμαθα ότι είχε τρέλα με την μουσική κι ότι είχε γράψει και κάποια τραγούδια παλιότερα. Όχι τίποτα κομματάρες. Ψιλοροκάκια κι ελαφράκια. Πήγα και αγόρασα τα δισκάκια του ( κασέτες ήταν )κι άρχισα να τα ακούω. Εκεί κατάλαβα το συνεχές ταξίδι του ανάμεσα στην μοναξιά, στο γκομενιλίκι και την θρησκεία. Ναι ήταν θρησκευάμενος στα όρια της θρησκοληψίας. Χωρίς όμως να σου επιβάλει κάτι. Άλλωστε δεν θα του το επέτρεπε αυτό η πολύ σπάνια διακριτικότητα και ευγένεια του.

Παντρεμένος με ένα παιδί, τον Νεκτάριο, εξακολουθούσε να είναι ένα ζιζάνιο. Σχεδίαζε έπιπλα κι έγραφε στίχους. Και φυσικά κυνήγαγε γυναίκες. Είναι εντυπωσιακό ένα δισκάκι του με δώδεκα τραγούδια, που το καθένα είναι αφιερωμένο σε τρεις γυναίκες ! Ήταν ένας από τους ωραίους της Αττικής , γνήσιος κιμπάρης, και φουλ στο συναίσθημα. Το οποίο το αντιμετώπιζε μάλλον εχθρικά. Ήταν σαν να προσπαθούσε να ερωτευτεί και μετά να προσποιείται ότι τον άφησαν για να ζήσει μια κάποια απόρριψη. Κάπως έτσι επανήλθε στην δισκογραφία με λαϊκά τραγούδια πλέον.

Κι εκεί έγινε ο χαμός τουλάχιστον με τρεις δίσκους του. Τραγούδια φανταστικά, με δύσκολο κι ακατέργαστο στίχο και πολύ ρυθμική μουσική. Αν ήταν πραγματικός τραγουδιστής κι όχι ένας χομπίστας, θα είχε φτάσει πολύ ψηλά. Δεν τον ενδιέφερε. Χρήματα είχε από την άλλη του δουλειά και μετά βίας δέχθηκε να εμφανιστεί σε κάποια μαγαζιά. Πιο πολύ για να πουληθούν δίσκοι του. Όχι για κάποιο βραδυνό κασέ. Οι εμφανίσεις του ήταν αυτό που λέμε sold out.

Με το γνωστό ιδιόρρυθμο στυλ του. Σαν Έλληνας Μουστακί. Κιθάρα, μαύρα γυαλιά κι εκείνο το φοβερό γκρίζο μαλλί. Και να εκτελεί τα πάντα. Από το στρώμα το καπιτονέ, μέχρι το μου θυμίζεις τη μάνα μου ( πλατινένιος με 175 χιλιάδες κομμάτια ) και το έχω κλάψει ( για τη Βάνα Μπάρμπα ). Φυσικά πιο απολαυστικός ήταν στο εκπληκτικό εστιατόριο που είχε ανοίξει, το art café στην Καστέλα. Εκεί αν τον πετύχαινες, θα έγραφες για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά, όλες τις εκτελέσεις του, που τις εντελώς απρογραμμάτιστα και φυσικά όταν φύσαγε ευνοϊκός χαβάς.

Αυτός όμως ήταν ο αντιτουριστικός Χρήστος. Μέσα στο life style, και ταυτόχρονα τόσο μακριά. Με την χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή του, που όμως δεν ήταν φωνή. Ήταν πιο πολύ η ψυχή του κι αυτό το τεχνητό βάσανο που προκαλούσε στον εαυτό του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Υγ. Για όσους δεν έχουν ακούσει καθόλου Κυριαζή, προτείνω τα δυό καλύτερα του κατά την γνώμη μου : Δραπετσώνα και Βράδυ Σαββάτου ( εκτός από τον Χρήστο, το έχει πει κι ο Παπακωνσταντίνου ).

Connect

Κατηγορία άρθρου Άρθρο. Βάλτε Bookmark το μόνιμο σύνδεσμο.

2 Responses to ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

  1. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Πόσες φορές δεν κάναμε το ίδιο λάθος,δε δώσαμε μιαν ακόμα ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν άξιζαν,δε δείξαμε ανοχή,δεν υποχωρήσαμε…Δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων,απρόβλεπτες, συχνά ανερμήνευτες,θολές και ομιχλώδεις.Πρέπει να ξέρει κανείς πότε έρχεται το τέλος.Κλείνεις τις πόρτες τότε και συνεχίζεις.Προχωράς μπροστά,αναζητάς αλλού στηρίγματα,καλύπτεις με άλλους τις ανασφάλειες και τα αδιέξοδά σου.Δεν είναι εύκολο…Τρομάζει το τέλος τους ανθρώπους.Προτιμούν το βέβαιο,το δεδομένο, αισθάνονται ασφαλείς.Καμιά μορφή εξάρτησης δεν είναι χειρότερη από τη συναισθηματική.Σου στερεί τη χαρά της ζωής,σε κάνει άνθρωπο ανάπηρο,σε γεμίζει αμφιβολίες,σε καθιστά ενεργούμενο και υποχείριο του άλλου.Χάνεις την αξιοπρέπειά σου,σπαταλάς και ξοδεύεις τη ζωή σου…Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν μόνον τον εαυτό τους.Δεν είναι ικανοί να μοιραστούν τίποτα με τους άλλους.Το υπερτροφικό τους εγώ δεν αφήνει χώρο για συναισθήματα και ευαισθησίες.Δεν έχουν ενοχές,δεν αισθάνονται τύψεις.Σε θυμούνται όταν σε έχουν ανάγκη,σε χρησιμοποιούν,σε εκμεταλλεύονται και θα σε εγκαταλείψουν όταν θα τους είσαι περιττός.Μου είναι ιδιαιτέρως απεχθείς.Τους λυπάμαι.Όποιος δε μοιράζεται,όποιος δε νιώθει την ανάγκη του άλλου,δεν μπορεί να είναι ευτυχής.Την ευτυχία τη νιώθουμε με τους ανθρώπους που μας αγαπούν και τους αγαπάμε.Όταν αξιώνεις μόνον και απαιτείς από τους άλλους,θα μείνεις μόνος.Δε θα’χεις πια με τι να συντηρήσεις το εγώ σου και θα κατασπαράξεις τις σάρκες σου….

    Καλό ξημέρωμα !

  2. Ο/Η Απο το Πριγκηπατο... λέει:

    Η συναίσθημα θα υπαρχει η λογική. Και τα δυο, πολύ δύσκολα συμβαδίζουν.Ειδικά άμα “μπλεξεις” με το συναίσθημα δεν ξεμπερδευεις ποτέ.Ζεις όμως έντονες καταστάσεις,ανεβοκατεβαίνεις ψυχολογικα. Η “λογικη” δείχνει τον δρόμο του εαυτού,του συμφέροντος,μονόδρομος το “εγω” τις περισσότερες φορές. Και πάντα αυτή ,και όχι το άλλο, επικαλουν στα δύσκολα , χωρίς τούμπαλιν…