…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Να ξεκινήσουμε με τα καλά νέα. Η ΑΕΚ διέλυσε τον Ολυμπιακό. Έβγαλε τον Κούγια στα μικρόφωνα δείχνοντας τι μπουρδέλο υπάρχει εκεί κάτω. Ένα μπουρδέλο που αν υπήρχε δικαιοσύνη και κράτος στοιχειώδες, σήμερα θα το βλέπαμε δέκα βαθμούς πίσω καθότι στην θέση αυτή βρίσκεται αφού αποφάσισε ο Μπέος να μπει να συνεχίσει το παιχνίδι. Ποιος; Ο Μπέος.

Και τα καλά νέα είναι και αγωνιστικά. Η ΑΕΚ στο πρώτο μέρος, απλά ισοπέδωσε την ομάδα της τρούμπας. 65-35 η κατοχή της μπάλας λέει η στατιστική. 8-1 τα κόρνερ, αν τα θυμάμαι καλά. Και φυσικά 0-2 γύρω στο τεσσαρακοστό λεπτό. Με πλήρη κατοχή του κέντρου και με τον Στάνκοβιτς απλό θεατή. Και με ένα κοντρολαρισμένο παιχνίδι, τόσο σε ρυθμό όσο και σε πρεσάρισμα. Δεν θυμάμαι ούτε μία τελική του αντιπάλου, εκτός από το γκολ του, που φυσικά ήταν προϊόν της κακής αμυντικής συνοχής μας ( στιγμιαίας ).

Έχουμε όμως και κακά νέα. Κι αυτά κοιτάς κυριότερα. Για να μην ξαναγίνουν. Δεν είναι δυνατόν να έχεις τα σώβρακα και τις φανέλες του αντιπάλου, και να μην τον τελειώνεις και μαθηματικά. Με πολλά γκολ. Δεν είναι δυνατόν να μην βλέπεις ότι αυτός ο διαιτητής είναι στα όρια της ακαταλληλότητας κι ότι μπορεί να το γυρίσει. Δεν είναι δυνατόν να βγαίνεις τέσσερις φορές σε μαρς αντεπίθεση και να μην κλειδώνεις το παιχνίδι. Δεν είναι δυνατόν ρε Αλμέιδα να μην βλέπεις την ανυπαρξία του Γκατσίνοβιτς και του Σιντιμπέ. Δεν είναι δυνατόν να μας βγάζεις την πίστη κάθε φορά. Και φυσικά να σε βλέπουμε και σένα να σου έχει φύγει η ψυχή σου στην Κούλουρη.

Αν μας εύρισκε ένας καλός Ολυμπιακός στην δική του σημερινή κατάσταση, θα μας είχε διαλύσει. Εμείς φέραμε το παιχνίδι διεκδικούμενο. Και μπορεί να δικαιολογώ το γκολ που φάγαμε , αλλά δεν δικαιολογώ με τίποτα την καθυστέρηση των αλλαγών και το φρέσκο κορμί που έπρεπε να είχε μπει νωρίτερα. Και να σου πω και κάτι άλλο : Αν προηγείσαι με τέσσερα γκολ, ποιος Κούγιας να βγει και να φωνάζει;

Στα αγωνιστικά, πρέπει να τονίσω την θαυμαστή ομαδική λειτουργία της ΑΕΚ. Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του γηπέδου. Κύρια φυσικά στο κέντρο. Αλλά και πίσω δεν μπορώ να έχω παράπονο. Σταθερά κορυφαίο σήμερα είδα τον Κάλενς. Τον οποίον ακολούθησαν οι Σιμάνσκι και Πινέδα, αλλά κι ο Άμραμπαντ που έτρεξε κι έβαλε δύναμη όταν έπρεπε. Όμως μια ομαδική λειτουργία που πρέπει να σημειώσω ότι είναι πολύ κατώτερη της περσινής που τρίβαμε τα μάτια μας. Είναι σαν να είναι ότι παίζω όσο χρειάζεται.

Στενοχωριόμαστε με αυτό; Όχι ιδιαίτερα. Αλλά ρε φίλε, Αεκτζήδες είμαστε και θέλουμε να μας χειροκροτάνε και να μην μας αμφισβητούν. Θέλουμε δηλαδή να πείθουμε για τη νίκη μας αλλά και το θέαμα που προσφέρουμε. Αν βέβαια πρόκειται να δούμε αγωνιστική ισοπέδωση στα μπαράζ, οκ να κάνω λίγη υπομονή. Απλά δεν μπορώ δημοσιεύματα τύπου, << το άδειο γήπεδο σήμερα μπορεί να είναι και εις βάρος μας >>. Δημοσιεύματα που είναι ενδεικτικά του φόβου και της προετοιμασίας του κοινού, αν κάτι στραβώσει. Ένα φόβο που τον είδα και σε συνομιλίες με ομοϊδεάτες. Γιατί; Όχι διότι είναι φοβικοί, αλλά διότι η ΑΕΚ δεν έχει πείσει ακόμα. Αυτό που είδαμε δηλαδή και σήμερα.

Υγ. Μιλάμε ότι ο διαιτητής σήμερα ήταν εντελώς της πλάκας. Άκρως επικίνδυνος. Από την απλή περίπτωση του πειθαρχικού ελέγχου, μέχρι και την απλή απόφαση για φάσεις πρόθεσης. Αυτή η ανικανότητα του θα χρησιμοποιηθεί φυσικά από τον ΟΣΦΠ. Και θα θεωρηθεί κάτι σαν στημένος. Μην μασάτε αδέρφια. Νούμερα είναι οι ολυμπιακοί που δεν θα μάθουν ποτέ μπάλα.

Η υπομονή μας έχει αρχίσει κι εξαντλείται με αυτά που βλέπουμε. Έχουμε περάσει τις χειρότερες χριστουγεννιάτικες διακοπές φέτος και περιμένουμε να δούμε μια ΑΕΚ βελτιωμένη. Μέσα στο γήπεδο μας και με αντίπαλο τον Βόλο. Και τι βλέπουμε;

Έναν Βόλο πέντε κλάσεις ανώτερο. Στα πάντα. Στην δύναμη, στην αλληλοκάλυψη και στο πρεσάρισμα. Έναν αντίπαλο, που έκλεινε σωστά τις χώρους, κι όποτε έβγαινε μπροστά ήταν κίνδυνος θάνατος. Τι βλέπαμε από την ομάδα μας;

Απέραντο χαβαλέ. Μια απέραντη παιδική χαρά. Τα πάντα αφημένα στην τύχη. Πολλή χαλαρή αμυντική λειτουργία, νωθρότητα, μηδενικά τρεξίματα κι ανύπαρκτη παραγωγή παιχνιδιού. Εντάξει μάρκαρε σωστά ο Βόλος που κάποιες φορές επιστράτευε και σκληρά μαρκαρίσματα, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Διότι μπάλα παίζεις κι όχι ξυλίκι.

Έβλεπες την ΑΕΚ να πελαγοδρομεί και να έχει κορυφαίο παίκτη τον Βίντα. Που τον είχαμε ότι δεν θα έπαιζε σήμερα μπας και προφυλασσόταν εν όψει Πειραιά. Σκέψου αντί του Βίντα να έπαιζε ο Μήτογλου. Τι να πρωτοέκανε από όλα αυτά που έκανε ο Κροάτης; Πάλι μας χαμογέλασε η τύχη, όπως η τύχη μας βοήθησε να προηγηθούμε με τον Γκαρσία κι αφού η μπάλα πέρασε από τρύπα καρφίτσας, κι όπως μας βοήθησε να έχουμε επίσης πολύ καλό τον Στάνκοβιτς, που κράτησε το σκορ με δυό σπουδαίες επεμβάσεις.

Από εκεί και πέρα το χάος. Ο Κάλενς δεν καταλάβαινα τι σόι build up επίθεση γύρευε με τόσα γυρίσματα στον τερματοφύλακα μας. Εντάξει ας μην μιλήσουμε τώρα για τον Πήλιο – σε κάποιες φάσεις θα μπορούσες να τον πεις δραστήριο και θαρραλέο -, αλλά ας πιάσουμε τον Ρότα. Τον Γκατσίνοβιτς. Τον Σιμάνσκι. Τον Ελίασον. Τον Πινέδα του πρώτου ημίωρου. Πού ήταν όλοι αυτοί; Είδαν το γήπεδο σαν χώρο δημόσιου αυνανισμού; Δεν τους ειδοποίησαν από την διοίκηση που όλο ψάχνει αλλά δεν βρίσκει παίκτες, ότι ξεκίνησε πάλι η χρονιά και η δουλειά;

Από τα χειρότερα πρώτα ημιχρόνια που έχουμε δει στα χρόνια του Αλμέιδα. Χωρίς διάθεση για μπάλα, χωρίς στοιχειώδες μυαλό, χωρίς κέντρο, χωρίς άκρα και κυρίως χωρίς σχέδιο. Ξαναδίνω τα εύσημα στον Βόλο για το παιχνίδι του ( δεν παίζει μόνο ένας ) αλλά δεν αρκεί αυτό σαν καλή δικαιολογία. Η ΑΕΚ ήταν απαράδεκτη. Απροετοίμαστη και νωθρή. Και με παίκτες μουδιασμένους σαν να ήρθαν να παίξουν από ξενύχτι. Και από τύχη ήταν μπροστά στο σκορ.

Μια τύχη που εξακολουθούσε να μας βοηθάει και στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους. Var πέναλτυ και δεύτερο γκολ. Τα πράματα έμοιαζαν να πηγαίνουν πιο ήρεμα για εμάς που μας καταδίκασε ο αρχιμαλάκας ο Μητσοτάκης να κοιτάμε την τηλεόραση. Φυσικά σε όλο το δεύτερο μέρος χρειάστηκε η αρχηγική παρουσία του Βίντα καθώς και μια εκπληκτική επέμβαση του Στάνκοβιτς για να βάλουμε τις βάσεις.

Βάσεις όμως, που μπήκανε πιο εύκολα διότι σοβαρεύτηκαν κάποιοι παίκτες μας, κυρίως ο Πινέδα κι ο Σιμάνσκι, ενώ από τον Βόλο αποχώρησαν οι δυό κεντρικοί του χαφ, που μας είχαν δυσκολέψει ιδιαίτερα. Αυτός ο συνδυασμός γεγονότων καθώς και οι αλλαγές του Αλμέιδα – πιο πολύ ο Μάνταλος -, έφεραν ένα σκορ σούπερ καθώς και κάποιες σπουδαίες χαμένες τελικές για να μην ξεχνάμε και την δυσκολία στο σκοράρισμα. Αλλά να μην κολλάμε σε αυτά.

Το παιχνίδι βρήκε ρυθμό κι είδαμε κάτι καλύτερο. Χωρίς κινδύνους πίσω και με καλύτερη επιθετική ανάπτυξη. Και με βελτιωμένη διάθεση για να παιχτεί ποδόσφαιρο. Η οποία έφερε μια νίκη πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι δείχνει το τελικό σκορ αλλά ήρθε και διόρθωσε την περσινή αστοχία στο αντίστοιχο παιχνίδι κι έφερε την ΑΕΚ στο +1 βαθμολογικό κέρδος. Κάτι είναι κι αυτό, χωρίς όμως να αφήνει τα κολλήματα μας : Με Πήλιο στον Πειραιά; Με Πισάρο αλλαγή για να τρακάρει; Με τι διάθεση από τους σημερινούς σταθερά αρνητικούς; Οψόμεθα….

Είναι μερικές μέρες “γιορτινές”. Δηλαδή “χρονιάρες”. Δεν μπορεί ο τυφλός τη μονοτονία των 365 ημερων και θέλει μερικα “σημάδια”. Μη χαθεί. Ορίστε λοιπόν οι χρονιάρες μέρες τις οποίες χρησιμοποιεί ως μπαστούνι. Και να θες δηλαδή να στείλεις στο διάολο κάποιον, να μη μπορείς. ‘Η να θέλει να παραπονεθεί ο μονίμως γκρινιάρης στον ταλαίπωρο σερβιτόρο γιατί άργησε να ΄ρθει για παραγγελία, αλλά “λόγω της ημέρας” ο “Αντωνάκης” δείχνει μεγαλοθυμία ψεύτικη.Θέλει να πάρει διαζύγιο, αλλά ας αφήσει καλύτερα να περάσουν οι “χρονιάρες μέρες”. Τι θα πει ο κόσμος;

Αλλοι πάλι δεν έχουν κάποιον τέτοιο ενδοιασμό.Μάλλον προτιμούν τις γιορτινές μέρες. Τότε “διαλέγει” κάποιος να σκοτώσει τον αδερφό του ή τον πατέρα του με τη καραμπίνα, ή να στείλει στο νοσοκομείο τη γυναίκα του από το ξύλο. Είναι που φουντώνουν τότε αυτές οι τάσεις. Οι “γιορτινές” μέρες κάνουν πιο επιτακτική τη μια κάποια “λύση”.

Ετρωγε που έτρωγε παραπάνω και άσχημα, τώρα, στις “χρονιάρες μέρες” κατεβάζει μέσα του συνεχώς. Για να κάνει και πιο εύκολη την επιλογή των γιατρών και το Χάρου, αλλά και να απαλλάξει τα ασφαλιστικά ταμεία από το δυσβάσταχτα περιττό βάρος του. Οπότε κάνει “ντεμαράζ” στη μασαμπούκα. Δεν αντέχει να σιγοβράζει η ζωή του στο καζάνι της καθημερινότητας. Σε χαμηλή φωτιά. Και θέλει κάτι άλλο. Να ψηθεί σε ξυλόφουρνο. Να κάνει γύρες στη σούβλα. Κάτι εξτρίμ αυτές τις μέρες….Εστω και σε φούρνο μικροκυμμάτων. Αλλα κάπου αλλού όμως. Ελεος με το καζάνι. Βαρεθήκαμε. Να παίξουμε κορώνα-γράμματα με το Χαρο. Να παλαίψουμε μαζί του στα λαδωμένα αλώνια είτε κρατώντας πιρούνι για όπλο είτε κρατώντας τιμόνι. Και τα δύο είναι αποτελεσματικά.

Κατά τα άλλα, ζει και κινείται με βάση του καλεντάρι, το οποίο του “επιβάλει” πως να συμπεριφέρεται. Μια ανάγκη, μια δέσμευση, μια υποχρέωση. Σα να πρέπει να υποκριθείς στον προϊστάμενο πόσο καλός θα είσαι σήμερα στη δουλειά, ενώ εχεις ήδη να αντιμετωπίσεις χίλια μύρια άλλα προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά κλπ προβλήματα. Αλλά εσύ εκεί! Κέρβερος. Σαν κακός ηθοποιός, φοράς τη γιορτινή μουτσούνα και παίρνεις σβάρνα δρόμους μαγαζιά και σπίτια παριστάνοντας τον γιορτινό. Γιατί; Γιατί αυτό επιτάσσει το ημερολόγιο. Το οποίο έχει μέσα του “γιορτινές” μέρες. Δηλαδή η ημέρα του Πάσχα ή της “πρωτοχρονιάς”, να έχει διαφορετική “ανταλλακτική αξία” και άλλο “ειδικό βάρος” από τις υπόλοιπες “κοινές”. Αυτές είναι του “δρόμου”. Ιδιες είναι όλες όμως, με την έννοια της μοναδικότητας. Είναι μη επιστρεπτέες και ανεπανάληπτες όλες. Αλλά θες κάποιες άλλες να σηματοδοτούν κάτι άλλο. Αιχμάλωτος του ημερολογίου. Χάρσου- λυπήσου- σκέψου-αγόρασε-τίμησε-μνημόνευσε-γονάτισε-προσκύνα- με βάση το ημερολόγιο.

Εγώ μπορεί να λυπηθώ πρωτοχρονιά και να θέλω να πετάξω σερπαντίνες τη Μ. Παρασκευή. Οχι από αντίδραση.Ετσι- ίσως- να νοιώθω εκείνες τις μέρες. Που να το ξέρω πως θα είμαι σε συγκεκριμένες μέρες; Συμβόλαιο θα κάνω προκαταβολικά; Πως; Με το ημερολόγιο; Ναι, σου λέει. Εντέλεσαι: “σήμερα Χάρσου”…”αύριο Λυπήσου” … “μεθαύριο θυμήσου”. “Ε, άντε και γαμήσου” λέω εγώ.

Οι ζωές “ακουμπάνε” πάνω στην πραγματικότητα τόσο, όσο ακουμπά και η βελόνα του γραμμοφώνου πάνω στο δίσκο. Αστραπιαία στιγμιαία. Το παρελθόν και το μέλλον ανύπαρκτα, με το μόνο που υπάρχει να είναι το αστραπιαίο Τώρα. Η άκρη του δευτερολέπτου. Με τις στιγμές να κάνουν σταυροβελονιά τις μέρες και τις μέρες μεταξύ τους να πλέκουν το πουλοβεράκι της ζωούλας.Το οποίο πουλοβεράκι δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ έτσι κι άλλιώς. Θα πεταχτεί αφόρετο στο λασπωμένο δρόμο, όπως ακριβώς τα μελλοντικά σκουπίδια που αγόρασες και φέτος απο τα μαγαζιά “λόγω των ημερών”, γαμώτο.

Λαμπιόνια στα μπαλκόνια. Στρας και φανταχτερά φορέματα πάνω απο το δέρμα. Και βουρ στο “πατσά”. Αδιαφορώντας τι γίνεται μέσα σου. Κάτω από το δέρμα. Και ακόμα πιο μέσα σου. Στην Συνείδηση, ή “ψυχή” όπως τη λένε οι παπάδες και οι ψυχίατροι. Μέχρι όμως να ακούσεις τα άσχημα μαντάτα από τον γιατρό και κατόπιν από τον παπά, φρόντιζε όσο θα είσαι εν ζωή να τακτοποιείς τα όχι καλά νέα που σου έχει κάθε τόσο ο λογιστής. Θες να πεθάνεις και να χρωστάς; Τι θα πεί ο -“άλλος”- κόσμος;

Λόγω των ημερών λοιπόν, να ευχηθώ σε όλους σας από καρδιάς, τα δυό κύρια: Ελευθερία και Υγεία. Με όποια σειρά θέλει κανείς.

Με αφορμή την νέα χρονιά έλαβα ένα μήνυμα:« Προσευχήσου να γεννηθεί μέσα στην καρδιά σου ο Χριστός, κι όλα θα τα βλέπεις καλύτερα». Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω για την τιμή της πρόσκλησης. Κατά δεύτερον, δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε την σχετική προσευχή γνωρίζω, αλλά ούτε κι έχω διαμορφωμένο τον χώρο της αντλίας του σώματος μου για επικείμενο τοκετό. Και δη θεανθρώπου. Αλλά δεν πειράζει. Το μήνυμα το εξέλαβα σαν μια σπουδαία, κι επομένως ανεδαφική ευχή. Όσο κι αν πιστεύω ότι Χριστός και νέος χρόνος, δεν έχουν κάποια σχέση. Κι άρα οι ευχές είναι άκυρες.

Σαν αυτές που λέμε σήμερα για την καινούργια χρονιά. Τις κλισέ και τις στερεότυπες. Αυτές με τις οποίες είμαστε οπλισμένοι την ώρα που κάνουμε την κοινωνική υποχρέωση ή το υποχρεωτικό δικαίωμα για την, λόγω των ημερών, επίσκεψη μας σε κάποιο γιορτινό στέκι. Σπίτι, μαγαζί, δεν έχει σημασία. Τα ίδια λέμε.

Ο λόγος πλέον καθορίζεται από τον χρόνο. Κι έτσι ο άνθρωπος αποδεικνύει για άλλη μια φορά την μπαρουφοσύνη του. Αφού δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να σκεφτεί για να πει, τραβάει το σουξέ της εποχής: « Και του χρόνου να ‘μαστε καλά», « Καλή χρονιά» , και το κορυφαίο «χρόνια πολλά». Πόση αυτοακύρωση πέφτει ακόμα και σε δημιουργικό μυαλό. Πόσο κοινότυπο ακούγεται για τον ανθρώπινο νου μια γελοία φράση που υπάρχει μόνο και μόνο για να καλύπτεται η απουσία της πραγματικής επικοινωνίας αλλά και της διάθεσης για πιθανή λύση κάποιου προβλήματος.

Κι ο χρόνος εκεί. Ήρεμος και ψύχραιμος να περιμένει ήσυχα την σειρά του. Γέρασε το προηγούμενο έτος και φεύγει με κλωτσιές. Συνταξιούχος που πετιέται σαν στημένη λεμονόκουπα. Τώρα έρχεται το μωρό, το καινούργιο, το νέο, που μάλλον πρέπει να είναι το πρώτο προϊόν στην ανθρώπινη βιομηχανία με πασίγνωστη ημερομηνία λήξης. Και με ακρίβεια δευτερολέπτου μάλιστα. Όχι σαν κονσέρβα, και ληγμένη να είναι την ανοίγεις για να διαπιστώσεις αν πράγματι είναι χαλασμένη.

Δεν πειράζει όμως. Ειδικά τον χρόνο, που ζει στον θρόνο του, αλλά και τον άνθρωπο που είναι στην μάταια ελπίδα του. Δεν ‘πα να λέει ό,τι θέλει ο Αϊνστάιν :« Η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση». Και τι να ξέρει ο μαλάκας της σχετικότητας; Κι άντε και ξέρει. Είναι ανάγκη εμείς, οι απλοί θνητοί να εφαρμόσουμε στην πράξη τα λόγια του; Εδώ ξεπεράσαμε ολόκληρο Χριστό, που ανασταίνεται κιόλας, με κάποιον πεθαμένο Αλβέρτο θα ασχοληθούμε;

Σε παρακαλώ, κύριε. Έχουμε σοβαρά πράματα να κάνουμε. Έχουμε νέα πανηγύρια και νέα εδέσματα να ρίξουμε μέσα μας. Εμείς την εφεύρεση μας, τον χρόνο, δεν τον θέλουμε αναλογικό. Τον γουστάρουμε ψηφιακό και με απότομες διακοπές. Κι άρα, το νέο έτος , το επόμενο σκαλάκι για την κάσα, εμείς θέλουμε να το λέμε καλύτερο.

Για όλα φταίει ο παλιός χρόνος. Πραγματική αμερικάνικη υπερπαραγωγή, και την ώρα που καίγεται ο ήρωας από την αγωνία να σώσει τον κόσμο, σταματάει και πετάει κι ένα φιλάκι στην αρραβωνιαστικιά του. Σαν να της λέει: « Αν σωθώ, θα ‘ρθω να σε ξαναβρώ για να σου ρίξω εκείνο το μανίκι, μια που τα μέχρι τώρα δεν μου σηκωνότανε. Εσύ κάτσε εδώ να περιμένεις με τον τσεβρέ στο χέρι».

Κι έτσι κι εγώ αναμένω. Δεν κινούμαι. Δεν κάνω τίποτα. Βλέπω το 2024 να έρχεται ακάθεκτο και χαίρομαι. Στηρίζω τις ελπίδες μου σε ένα μωρό, που μέχρι να περάσει την εφηβεία του και να γίνει κι αυτό κωλόγερος θα κάθομαι απαθής χαζοχαρούμενος, μέχρι να σκίσω και την τελευταία σελίδα του ημερολογίου του.

Και να στείλω κι αυτήν την χρονιά στο πυρ το εξώτερον, αφού ήδη αισθάνομαι σίγουρος ότι το 2024 θα είναι καλύτερο. Και πού να δείτε τι καλύτερη θα είναι η μεθεπόμενη χρονιά, άσε δε το 2040 που θα έχει τελειώσει και η επιμήκυνση του δανείου του ΔΝΤ. Είδατε πώς τα προλαβαίνω όλα;

Και δεν σκέφτομαι άσχημα. Η χρονιά που φεύγει, μου πρόσθεσε μερικά κιλά παραπάνω και μου χάραξε και πέντε νέες ρυτίδες στο πρόσωπο. Μου πολλαπλασίασε μια καθημερινή ανασφάλεια για το αύριο μου και για το μέλλον των παιδιών μας. Μου αφαίρεσε, για να μην πω καλύτερα μου διαίρεσε, αυτό που νόμιζα ότι είχα χτίσει με τόσο κόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Χοντρικά με παράκμασε και μπορώ να το διακρίνω ξεκάθαρα, άσχετα αν κάποιοι θα βολευτούν πίσω από την κουρτίνα που την φωνάζουν, σοφία ή εμπειρία. Πόσες μαλακίες μπορεί να πει ο άνθρωπος, ο διαρκώς χαμένος, προκειμένου να αυταπατάται ότι πάντα κάτι κερδίζει.

Και να πούμε ψέματα τώρα; Δεν υπάρχει καλή χρονιά. Τα πάντα είναι σχοινί υψηλότατης ελαστικότητας κι αντοχής, ξετυλίγεται χωρίς αρχή και τέλος, αλλά ο άνθρωπος γουστάρει να κατακερματίζει την χαζομάρα του με κάτι αστείες ημερομηνίες. Πότε ήταν ο μεσαίωνας, πότε κατοχυρώθηκαν τα εργατικά δικαιώματα, πότε γεννήθηκε ο Ζωροάστρης, πότε το ένα πότε το άλλο. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αριθμομνήμονες λάγνους του παρελθόντος που πάνε να παίξουν κανά τηλεοπτικό παιχνίδι. Καμία ουσία στην σημασία ότι αυτά που γίνανε τελείωσαν . Και η ύπαρξη κάποιου γεγονότος, ίσως να έχει κάποια σημασία. Πάντως δεν έχει καμία σπουδαιότητα το να θυμάσαι το πότε έγινε κάτι. Διότι η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την αλήθεια είναι μια απλή επίπλαστη αριθμητική ψευδαίσθηση.

Το παιχνίδι όμως παίζεται σήμερα. Γελάστε, πιείτε, ντυθείτε σαν καρνάβαλοι με τα σμόκιν, τις γραβάτες και τα στρας και πέστε μαλακίες. Η λαίλαπα ξέρει να περιμένει και δεν βιάζεται. Αναμένει δημοκρατικά την σειρά της. Να κάνει πιο πολλούς άνεργους, πιο πολλούς φτωχούς, και οικονομικά και πνευματικά, και να γεμίσει τον πλανήτη με αποτυχημένα περιπλανώμενα όντα. Να κάνει προσφυγιά χωρίς όμως να υπάρχει καινούργιο έδαφος για κάποια λύση. Να δημιουργήσει πιστούς σε οτιδήποτε πιθανώς να φέρει μια κάποια, έστω και πρόσκαιρη, λύτρωση που ικετευτικά θα τη δεχθείς όντας εξαθλιωμένος. Να σε φτάσει να υμνείς το τροχαίο δυστύχημα αφού και μαγκιά για αυτοκτονία δεν υπάρχει.

«Είθε και είθε και είθε… ». Πέστε τρίχες και σπεύσετε στο ρεβεγιόν της γέννησης του άγιου Βασίλη ή της νέας χρονιάς στην καρδιά σας. Τότε θα δείτε τον κόσμο διαφορετικά. Και θα επέλθει η ειρήνη, η πνευματική, παρέα με την ψυχική ανάταση. Μην γελάτε. Για κλάμα είναι όλα αυτά που ακούγονται αυτές τις ημέρες και τις νύχτες. Τι να αλλάξει, δηλαδή; Τόσα εκατομμύρια χρόνια κυκλοφορεί όλο το ζωικό βασίλειο στην γη και το καταπίνει αμάσητο ο Κ(χ)ρόνος. Κι οι άνθρωποι εκεί με πείσμα να νομίζουν ότι τον σκοτώνουν άμα τον κόβουν σε έτη, μήνες, μέρες.

Τι καλή χρονιά, ρε, παιδιά; Πέστε μια καλή πρωτοχρονιά κι αρκετό να σας είναι και με μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι όντως αληθινή ευχή. Μια μέρα είναι, πανεύκολο να γίνει σπουδαία σε σχέση με ένα ολόκληρο χρόνο. Χώρια που ξέρουμε ότι και το 2024 θα το πετάξουμε σαν αποτυχημένο, όπως το έλατο που θα το ξεμπουκάρουμε από το μπαλκόνι διότι τρίβονται τα φύλλα του και γεμίζουν τα σπίτια μας με βρωμιές.

ΥΓ. Έχω την εντύπωση πως ο μεγαλύτερος αντίχριστος, είναι ο παλιός ο χρόνος. Έξι μέρες μετά την γέννηση του Χριστού να σηκώνεται να φεύγει;

Ξαναφτάσανε τα Χριστούγεννα. Αν όχι ακόμα, όπου να ‘ναι μας έρχονται, στο δρόμο είναι. Καμία αμφιβολία δεν είχα. Τι είναι η γιορτή; Πλοίο του Αγούδημου να φτάσει ή να μην φτάσει στο νησί της άγονης γραμμής; Εδώ μιλάμε για πολύ γόνιμο έδαφος. Τους ανθρώπους. Και μοιραία η σπορά θα πιάσει τόπο και θα καρπίσει. Έστω σαν μεταλλαγμένο προϊόν.

Και πιάνει πάντα. Κάθε χρόνο. Δεν χρειάζονται γεωπόνοι να αλλάζουν τα λιπάσματα ή να προτείνουν εναλλακτικές καλλιέργειες για εμπλουτισμό του αγρού με ιχνοστοιχεία. Οι ανθρώπινες γιορτές είναι μεν εποχιακές σαν τα φρούτα, αλλά είναι παντοτινά σταθερές. Αδιάφορες για τον καιρό. Χιόνια οι βόρειοι και τάρανδους με έλκηθρα; Μπάνια οι Αυστραλοί με κόκκινα jet ski. Βάζουν τα αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια οι άνδρες, οι γυναίκες τα στρινγκ με τη κόκκινη φούντα στον κώλο, κι όλοι βουρ στον πατσά.

Και τις μέρες αυτές βγαίνουν τα πιάτα της ελεημοσύνης, που ονομάζεται εντέχνως καλοσύνη. Στους άπορους, στους άστεγους, στους μετανάστες. Οι δήμοι προσφέρουν τα δωρεάν εδέσματα και χαρίζουν ευτυχία. Μόνο τα Χριστούγεννα πεινάνε κάποιοι. Βάζουν οι δήμαρχοι και τα φωτισμένα ελατάκια, δυο δυο, στις λεωφόρους κι έχει ολοκληρωθεί η απλοχεριά αγάπης. Αυτά τα διπλά ελατάκια, μου θυμίζουν κάποια δίδυμα που χώρισαν επειδή ένα αυτοκίνητο μεθυσμένου πιστού, πανηγυρίζοντας για την γέννηση, έπεσε πάνω στο ένα από τα δυο.

Τι να λέμε όμως; Η γιορτή είναι εδώ, ενωμένη δυνατή κατά σοσιαλισμό ή ταπεινή κατά νεοφιλελευθερισμό. Και θες δεν θες θα την γιορτάσεις. Είδα την ταμπέλα σ’ ένα κατάστημα: It’s Christmas, μου φώναζε επιτακτικά για να μπω και να με καταπιεί. Η απόλυτη γιορτή της παγκοσμιοποίησης. Πάτε να δείτε τι γίνεται στην Τουρκία. Απέναντι από τους μιναρέδες υπάρχουν μπάλες, λαμπιόνια, ελάφια και αρλούμπες και ταρατατζούμ. 

Κυρίως κατανάλωσης. Επιβεβλημένου φανφαρονισμού και ψεύτικου χαμόγελου. Πραγματικής θλίψης και διχασμού προσωπικότητας. Τόσα φωτάκια και τόσα μπιχλιμπίδια για να δείξουν τι; Ότι χαίρονται οι πιστοί για τον Θεάνθρωπο ή για να θαμπώσουν τον απ’ έξω και να μην καταλαβαίνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι; Μα κι αυτός το ίδιο πρόβλημα έχει. Τα ίδια έχει κάνει στην δική του σπηλιά. Το δράμα του κρύβει που δεν λύνεται με καμία γιορτή. Και γιορτή δεν υφίσταται όταν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Κι η θρησκεία αυτές τις ημέρες δεν πάει πολύ δυνατά. Λογικό είναι. Η γέννηση δεν θεωρείται θαύμα. Είναι φυσιολογικό γεγονός και συμβαίνει και στους ανθρώπους. Υπάρχουν και τα κοσμικά ρεβεγιόν, πού να τρέχουν τώρα οι παπάδες να λειτουργήσουν; Αυτοί λειτουργούν στο θάνατο κυρίως και στην ανατροπή του σκορ. Δηλαδή το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμα. Είναι πολύ μαλάκας ο άνθρωπος με το παιδί που αποχτά. Θα έπρεπε να χαίρεται όταν το χάνει, διότι πού θα πάει; Αργά ή γρήγορα θα σηκωθεί από τον τάφο.

Κι όπως γίνεται και σε κάθε ανθρώπινη γιορτή, για να χαρεί ο σεπτός πιστός, χρειάζεται και μια σφαγή. Ένας στον αγώνα και χιλιάδες μεσ’ το χώμα. Ό,τι διαθέτει ο καθένας αυτήν την εποχή. Έλατα, γαλοπούλες, αρνιά ή ψάρια. Ό,τι βρίσκεται πρόχειρο στην κάθε περιοχή ή στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Ή στο πατάρι του κάθε εορτάζοντα. Πάντως ακόμα στα δένδρα, τους καρνάβαλους της εποχής, δεν έχουμε κρεμάσει παντόφλες. Πιστεύω κάποια στιγμή να εξελιχθούμε σαν είδος και να παράγουμε πασούμια με κρεμαστάρια. Για να τα παίρνουμε από το δένδρο μπαίνοντας στο σπίτι και να τα αφήνουμε πάνω του φεύγοντας. Και τα παντοφλάκια να είναι πολύχρωμα για να σπάει κι η πρασινίλα. Το φενγκ σούι είναι απαραίτητο.

Είναι βίζιτα πληρωμένη και τσόντα απαραίτητη. Είναι σμόκιν με παπιγιόν και μίνι φούστα για να φαίνεται το καλσόν κι η κιλότα με τα στρας. Και το βαθύ ντεκολτέ. Λες κι όλα αυτά αλλάζουν την μορφολογία του οργάνου. Ή το κάνουν πιο θελκτικό. Αυτό που βλέπεις 364 μέρες του χρόνου, ξαφνικά με δυο φτιασίδια θα σε κάνει να νομίζεις ότι πέτυχες τον πρώτο αριθμό του λαχείου κι άνετα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Τα Χριστούγεννα μάλλον είναι η γιορτή της αναζήτησης της χαμένης ελευθερίας. Ανάλογα με το μυαλό του καθενός και πού την τοποθετεί.

Και να σου βγάζει τόση θλίψη αυτή η γιορτή. Οικογένειες που πρέπει να βρεθούν και να περάσουν υποχρεωτικά μαζί. Συγγενολόια που δείχνουν τα ψεύτικα ξεδοντιάρικα χαμόγελα τους. Συνυπάρξεις επιβεβλημένες κι όχι διαλεγμένες. Έρωτες που χωρίζουν λόγω ημερών. Ερημιά και μοναξιά που φωτίζεται ιδιαίτερα. Αβάσταχτες καταστάσεις που βρωμάνε καμένα βούτυρα για μελομακάρονα ή χοληστερίνες από χοιρινά. Δεν έχω καταλάβει πώς γλεντάνε οι άνθρωποι στις γιορτές παίρνοντας κιλά και που όταν πρέπει να τα χάσουν μετά, κατηγορούν τις γιορτινές αργίες. Δεν θα ήταν καλύτερο να μην είχαν έρθει οι γιορτές;

Βέβαια ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να μην γιορτάσει. Να προστατευθεί. Μπα, έχουμε κι ελευθερία στην κοινωνία; Έχεις παιδιά, έχεις βαφτιστήρια, έχεις γνωριμίες. Έχεις τσουνάμια χριστουγεννιάτικα. Εδώ, όχι στο Μάτσου Πίτσου. Πώς να ξεφύγεις; Κι αν το κάνεις, να σε πουν αντικοινωνικό; Αντίθρησκο να σε ονομάσουν αυτή την εποχή αποκλείεται. Έχεις καιρό μέχρι το Πάσχα. Εκεί παίζει πιο γερά αυτός ο δράκος του παραμυθιού.

Και τα πράματα γίνονται χειρότερα αν κλειστείς στον εαυτό σου ή κάνεις μια βόλτα μόνος . Όταν όλα τα μαγαζιά είναι πια κλειστά αλλά φωτισμένα με τα λαμπιόνια που σε πυροβολούν αναβοσβήνοντας σαν τρελά. Σαν να σου εκπέμπουν το δικό σου SOS. Σα να σου λένε: Άνοιξε ψυχή, κλείσε ψυχή. Μαύρισε , ξεμαύρισε. Σου δίνουν και ρυθμό, όπως γίνεται στα σκυλάδικα που οι α(η)οιδοί ανάμεσα στον καλαματιανό της μπουτάρας, κατεβάζουν τα χασισωμένα ματάκια και με απίστευτη πουτανιά ψάλουν την Άγια Νύχτα.

Τι να κάνεις λοιπόν μπροστά στις βιτρίνες; Το παίζεις πόρτα κλειστή. Και μαραζώνεις και σκέφτεσαι: Τι είναι αυτό που όταν το χρειάζεσαι το πετάς κι όταν δεν το χρειάζεσαι το μαζεύεις; Για να βάλω και το κουίζ της ημέρας και να εντυπωσιάσετε στο τραπέζι με τις γνώσεις σας. Τα Χριστούγεννα λέω εγώ- λόγω διδασκαλίας του Υιού που ποιος την άκουσε;- αλλά κάνω λάθος. Η σωστή απάντηση είναι η άγκυρα. Η άγκυρα της αλήθειας. Της αλήθειας;

Τι είναι πάλι αυτό; Εντάξει τότε. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Και του χρόνου το έλατο σας να είναι ροζ. Αμάν με αυτό το πράσινο πια. Βαρέθηκα τόσα χρόνια. Βάλτε και λίγο χρώμα στα Χριστούγεννα σας.

Επανήλθε. Η εμποροπανήγυρις που ονομάζεται “Χριστούγεννα” αφού είχε προηγηθεί η -δια της βίας- εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού. “Εγώ θα σε κάνω καλό άνθρωπο ρε” σου λέει το παπαδαριό,κατά μία παράφραση της κουβέντας του Πατακού σε κρατούμενο που τον ρώτησε απορημένος γιατί τον έδερναν, λέγοντας του: “εγώ θα σε κάνω έλληνα ρε”.

Σαν άλλοι “Χριστοί” ο παπάδες έχουν πάρει το μαστίγιο και προσπαθούν να διώξουν όλους τους πιστούς καταναλωτές από το προαύλιο του ναού και να τους βάλουν μέσα σε αυτόν…ή όχι; Τί είχε κάνει ο Χριστός τότε, δεν θυμάμαι. Προσπαθησε να διώξει τους εμπόρους απο το ναό,ή να διώξει τους πιστούς από το ναό και να τους στείλει στους εμπόρους; Μάλλον το δεύτερο, αφού το δεύτερο συμβαίνει. Δεν είναι δυνατόν ο Ιερώνυμος να λαθεύει τόσο. Τα μεν πολυκαταστήματα παίζουν ψαλμωδίες και οι δε εκκλησίες είναι περιτριγυρισμένες απο εμπόρους. ‘Η κάτι δεν πήγε καλά και ο Χριστός μεταφράστηκε λάθος, ή κάποιοι έχουν καταλάβει το Υψηλό νόημα της Ζωής. Ενα “shoping therapy” με τις ευλογίες της Αρχιεπισκοπής.

Αν αυτή η γιορτή είναι αφορμή έστω και για λίγο να “μαλακώσουν” οι ψυχές ή να διαφοροποιηθούν έστω και προσωρινά συμπεριφορές προς το καλύτερο “γιατι είναι χρονιάρες μέρες μωρέ”, τότε καλώς. Αν και δεν βλέπω μεγάλες διαφορές είναι η αλήθεια. Μια υποκριτική διάθεση είναι καταφανέστατη, και πολύ περισσότερο ένα μεγάλο παραβάν που κρύβει τα πραγματικά εσώψυχα των ανθρώπων και των καθημερινών του προβλημάτων διαβίωσης,τόσο από πλευράς οικονομικής διαχείρισης όσο-κυρίως- από πλευράς σχέσεων με “συνανθρώπους”, “φίλους”, γνωστούς και συγγενείς.

Είναι δηλαδή η εποχή όπου δοκιμάζονται οι οικονομικές δυνατότητες και οι προσωπικές σχέσεις.Περνούν ένα “crash test”. Αν καταφέρεις να ξοδέψεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι υπερκαλύπτοντας τα προσφερόμενα του καταναλωτισμού ξεγελώντας τον εαυτό σου ότι “κάτι τρέχει” και κυρίως αν καταφέρεις σε ικανοποιητικό βαθμό να ντυθείς με την γιορτινή προβιά, ξεγελώντας γνωστούς και συγγενείς (κυρίως) ότι “είσαι μια χαρά” και κυρίως ότι “χαίρεσαι πολύ που τους βλέπεις” ενώ τα βλέματα και τα υπονοούμενα πάνε σύννεφο εκατέρωθεν.

Ενα μίνι πρωτάθλημα ξεγελάσματος δηλαδή. Πρωταθλητής αναδεικνύεται όποιος καταφέρει καλύτερα από όλους μέσα στη φαμέλια ότι χάρηκε πραγματικά που αγόρασε το “χ” μελλοντικό σκουπίδι από το “χ” πολυκατάστημα” και -κυρίως- ότι κατάφερε ως ένας μικρός Λόρενς Ολίβιε να πείσει τους συγγενείς πως πραγματικά χάρηκε που τους “είδε” γιορτινά, δηλαδή με λιγότερη διάθεση για κουτσομπολιό, με την ενδοοικογενειακή γκρίνια και βία να έχουν “εξαφανιστεί” παρουσιαζόμενοι εκατέρωθεν μεν και δε επισκεπτομενοι, ως να είναι η “Sagrada Familia”.

Koύφιες και κενές ευχές. Σα να λες καλημέρα στο χρυσόψαρο της γυάλας. Το κύριο που έχεις κατά νου να έιναι πόσα μελομακάρονα και πόσους κουραμπιέδες θα καταπιείς. Αν με το 100αρικο που “περίσσεψε” από τους διακανονισμούς των τρέχοντων λογαριασμών που ήταν να πληρωθούν και έμειναν πίσω, ή από το περίσσευμα των εσόδων από την κλοπή του ΦΠΑ και λοιπές κρυφές απολαβές, θα καταφέρεις να αυτοικανοποιηθείς, θυσιάζοντάς τον οβολό στο ταμείο κάποιου καταστήματος. Μπας και “αλλάξει το γούρι” …”μπας και αλλάξει κάτι”…”μπας και…”

Φυσικά, αν ήταν να αλλάξει κάτι,αυτό θα άλλαζε και πιο πριν. Δεν θα περίμενε τα Χριστούγεννα. Αν οι συνθήκες για να αλλάξει κάτι δεν έχουν ήδη δημιουργηθεί, δεν πρόκειται να αλλάξει, ακόμα και αν ο Χριστός κατέβει και ξαναγεννηθεί όντως.Το να δώσεις ενα ευρώ στο ζητιάνο που εως χθες άνοιγες το βήμα και τον προσπερνούσες,γιατί πιστεύεις ότι “παριστάνει τον ζητιάνο”…Το να μοιράζεις δεξιά και αριστερά “χρόνια πολλά” που δεν πολυπιστεύεις…Το να είσαι αναγκασμένος να επισκεφθείς ανθρώπους που δεν θα ήθελες να ξαναδείς…Το να ξοδέψεις “κάτι παραπάνω” από αυτά που δεν περισσεύουν για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι “σε κάτι ξεχωριστό συμμετέχεις”… Το να περιμένεις “τις γιορτές” απλά και μόνο για να ξεκουραστείς από την καθημερινότητα, εισβάλοντας στην καθημερινότητα των χριστογεννιάτικων ημερών με την πληκτικότητα που έχουν, αφού “έρχονται” όπως είναι απαράλλακτα χρόνια τώρα.

Και δεν σε σου κάνει κέφι ούτε ο χοντρός Αι Βασίλης του πολυκαταστήματος που σε καλεί κουνώντας το κώλο του να ψωνίσεις και να γίνεις σαν τα μούτρα του για να προκάμεις να πεθάνεις χορτασμένος. Ουδεμία Χριστουγεννιάτικη έκπληξη, αφού γνωρίζεσαι πλέον ακόμα και με τους καλικάτζαρους αποκαλώντας τους με τα μικρά τους ονόματα. Παραμυθιαζόμαστε. Πρώτον ότι “χαιρόμαστε” για εμάς παραπάνω και δεύτερον ότι “λυπούμαστε” για τους άλλους παραπάνω.

Μονο τα παιδιά. Μονο αυτά έχουν δικαίωμα στα “Χριστούγεννα”.Αφού μόνο εκείνα μπορούν να ζουν μέσα στο παραμύθι ακόμα και περπατώντας σε μια μεγαλούπολη ή σε ένα έρημο χωριό. Εκείνα που μεταμορφώνονται σε βασιλιάδες και πριγκίπισσες κρατώντας ένα μικρό ραβδί. Εκείνα που ακόμα και σε μια λακούβα με νέρο, δεν βλέπουν την αμέλεια του δήμου, αλλά βλέπουν τη χρυσή ευκαιρία να πλατσουρίσουν σα να βρίσκονται στα προπύλαια του Παραδείσου.

Στα υπόλοιπα γαϊδούρια, εμάς δηλαδή τους “μεγάλους” (μαλάκες) καλά θα κάνουμε να είμαστε περισσότερο ειλικρινείς και όχι να κάνουμε πρωταθλητισμό παραμυθιάσματος. Αυτό, ας το αφήσουμε στα παιδιά, γιατί δεν μας “παίρνει”. Θα χάσουμε με κάτω τα χέρια. Ας περιοριστούμε στην αλήθεια των ημερών: Περιμένουμε τις γιορτές για να περιδρομιάσουμε μελομακάρονα…να ευχηθούμε ανέξοδα, προς όλους, έτσι γενικά και αόριστα, γιατί είμαστε “καλοί άνθρωποι να’ούμε”. Να δούμε κανένα μισθολογικό δώρο αφού αναμέναμε 11 μήνες να έρθει ο 12ος τον οποίο περιμένουμε για να πληρώσουμε λογαριασμούς που περιλαμβάνουν καθυστερήσεις και δόσεις των προηγούμενων 11 μηνών. Μιλάμε για τις γιορτές του μαλακαντρέα.

Ο οποίος λέει ψέματα παντού .Και κυρίως στον εαυτό του. Προσθέτει λαμπιόνια εξωτερικά, ενώ μέσα του τρεμοσβύνει. Παριστάνει ότι κάτι “γιορτινό” συμβαίνει. ενώ το μόνο που συνέβει είναι ότι απλά διπλασιάστικαν οι υποχρεώσεις του, όπως και οι τιμές τις χολιστερίνης του. Νομίζει ότι φορώντας την “κάπα” των χριστουγέννων θα γίνει σούπερμαν. Θα αποπληρώσει τα πάντα που θα του ζητήσει ο σημερινός “Κούλης”. Θα γινει καλύτερος γονιός. καλύτερος άνθρωπος. Με καλύτερες επιλογές. Περισσότερες ευκαιρίες… α, ναι…και λίγο πιο Τυχερός. Ναι ρε γαμώτο. Κυρίως αυτό. Γιατί είναι “άτυχος” ο μαλάκας. Μα και με την “κάπα”, μαλάκας παραμένει και πέφτει με τα μούτρα κάτω. Γυρίζει το κεφάλι του και σαν να βλέπει το χέρι-κλαδί του ψεύτικου χιονάνθρωπου που έστησε ο δήμαρχος στην πλατεία, να του δείχνει το μεσαίο δάχτυλο τεντωμένο. Δεν θα ξεγελάσεις εσύ τα παιδιά, τριμάλακα.

Αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα: Το αγχωτικό τριβείο της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τις μεγάλες μπουκιές των εορταστικών ημερών, είναι ένα καλό “τρικ” ώστε να περάσει όντως από την πραγματικότητα στην φαντασία. Δηλαδή να τα “τινάξει”. Προσπαθεί να πεθάνει τα Χριστούγεννα. Αν δεν τα καταφέρει τότε προσπαθεί μερικούς μήνες αργότερα, το “Πάσχα”. Πάντως αργά ή γρήγορα, το πετυχαίνει. Τη μαγική “selfie” με το Μεγαλοδύναμο, δεν την αποφεύγει.

Υ.Γ: Να είστε όλοι καλά. Γεροί και δυνατοί.

Πριν μπούμε στην κριτική του αγώνα, να δώσουμε μια ευχή : Ρε δε πάτε να γαμηθείτε ηλιθιοι.

Η ΑΕΚ θεωρητικά προειδοποιημένη και με την πλάτη στον τοίχο, μπήκε στο παιχνίδι μοιάζοντας ελαφρώς σοβαρή. Αυτή η σοβαρότητα κράτησε κανά τέταρτο – αφού είχε απειληθεί σοβαρά μία φορά – όταν έκλεισε τους χώρους στο κέντρο και προηγήθηκε σε μια φάση διαρκείας με τον Ρότα. Έλεγα ότι μάλλον θα πάμε καλά. Οι περισσότεροι μοιάζανε ότι θέλανε να κάνουν κάποιο δώρο στον Αλμέιδα.

Χάνοντας όμως την σοβαρότητα της, άρχισε να χαλαρώνει στο κέντρο και να δέχεται μπόλικες επιθέσεις. Ο Πανσερραϊκός δεν είχε να χάσει κάτι. Κέρδισε μέτρα στο γήπεδο, έκλεισε καλά τους χώρους και ιδιαίτερα τον Γκαρσία, ενώ εμείς παίζαμε με την τύχη μας. Και κάπως έτσι φάγαμε την ισοφάριση αφού ο Μουκουντί το ύψος μάλλον το έχει για να καμαρώνει η μάνα του. Όμως η τύχη ξαναχαμογέλασε στην ΑΕΚ. Κάπου εκεί στα τελειώματα του πρώτου μέρους, και χωρίς να λέμε ότι έγινε κάποια παραγωγή παιχνιδιού, ο Γκαρσία εκμεταλλεύτηκε ένα ρίγμα στην αντίπαλη άμυνα και μας ξαναέβαλε μπροστά στο σκορ.

Καταλάβαινες όμως ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι πολλές απουσίες; Η κούραση; Η απλή επιπολαιότητα; Ο σνομπισμός απέναντι στον αντίπαλο; Κάπως το μυρίστηκε ο Αλμέιδα κι έκανε αλλαγή στο διάλειμμα. Μπήκε ο Σιμάνσκι μπας και δώσει παραπάνω ενέργεια. Δεν άλλαξε ιδιαίτερα αυτό που βλέπαμε και πλέον ήταν εμφανές ότι έλειπε ο οργανωτής. Κι αυτήν την αλλαγή την έκανε ο προπονητής : Μπήκε ο Μάνταλος που πρόλαβε να μπει στους διακριθέντες. Τρεις τέσσερις μακρινές μπαλιές έβγαλε, στην ουσία πάρε βάλε, που χάθηκαν όμως. Σε μία από αυτές μάλιστα κερδήθηκε και μια κόκκινη κάρτα σε αντίπαλο.

Όμως. Υπάρχει αυτό το διαβολεμένο όμως. Η γενική λειτουργία της ΑΕΚ ήταν κάκιστη. Ήταν μία ομάδα που δεν ήθελε να τελειώσει το παιχνίδι. Ήταν μία ομάδα, που ρεζίλευε την φανέλα της ΑΕΚ κι ας μας είχε πρήξει ο εκφωνητής για τον έλεγχο του παιχνιδιού. Κανένας έλεγχος δεν υπήρχε. Ίσα ίσα το ανάποδο συνέβαινε. Διότι ούτε η αμυντική συνοχή υπήρχε αλλά ούτε και κάποια παραγωγή παιχνιδιού. Η ΑΕΚ αναλωνόταν σε ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο κι όσες φορές έφτανε για να βάλει τρίτο γκολ, οι παίκτες συμπεριφέρονταν σαν χαρτογιακάδες που απλά θέλανε να διώξουν από πάνω τους την ευθύνη.

Ήταν πολλή εκνευριστική η ΑΕΚ ομαδικά αλλά και ατομικά. Σε κάθε φάση της ήταν για ένα μπινελίκι. Και μπορεί να μην απειλείτο πίσω αλλά αυτό ήταν το λογικό : Ο προτελευταίος Πανσερραϊκός έπαιζε με δέκα παίκτες. Τι περίμεναν στην ΑΕΚ; Να ανοίξει κι άλλο τους χώρους; Χρειαζόταν; Η ΑΕΚ δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει για να κλειδώσει ένα παιχνίδι; Ο Ζίνι γιατί μπήκε; Επειδή μας άφησε άφωνους την προηγούμενη αγωνιστική; Ο Ελίασον – ο με διαφορά χειρότερος παίκτης της ΑΕΚ σήμερα -γιατί δεν βγήκε. Που στην ουσία αυτός έκανε το παιχνίδι διεκδικούμενο. Ο Τσούμπερ που ήταν σοβαρά καλός γιατί βγήκε έξω;

Να απαντήσουμε : Διότι στην σωρεία λαθών κι επιπολαιοτήτων της ΑΕΚ, έχει τεράστια συμβολή κι ο προπονητής της σήμερα. Φυσικά δεν φταίει για την μαλακία του Ελίασον, αλλά βγάλτον έξω ρε αδερφέ. Γάμησε μας με τα κουτάκια που έχεις στο μυαλό σου. Και την ώρα που έδιωχνε το κεντρικό δίδυμο, ο Βίντα σήμερα τουλάχιστον είχε μια σοβαρότητα, την ώρα που προσπαθούσε ο Σιμάνσκι κάπως να καθυστερήσει αλλά και να κοντρολάρει την κατάσταση, φτάσαμε σε μια χωρίς πίεση έξοδο του Αθανασιάδη – τον είχα στους καλούς -, που έχασε την μπάλα και η ΑΕΚ ισοφαρίστηκε.

Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η απόλυτη παπαριά του Αθανασιάδη, που αν είχε πιάσει την μπάλα σταθερά, το παιχνίδι θα είχε λήξει. Όπως θα είχε λήξει αν ο Ελίασον απλά είχε πασάρει στην δική του παπαριά. Τι να πεις άλλο; Ότι κορυφαίος σήμερα ήταν ο Γκατσίνοβιτς. Αν θέλεις να πεις κάτι καλό. Διότι η τούρτα για την οποίαν γράφω, ήταν μια χαλασμένη τούρτα σε ένα γενικά κάκιστο παιχνίδι της ομάδας μας, που σε κάποιες στιγμές θύμιζε παιχνίδι προετοιμασίας που ο ένας προσπαθεί να γνωριστεί με τον άλλον. Και πλέον δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός.

Είναι συστηματικό αυτό που βλέπουμε φέτος με την ΑΕΚ να μην έχει καμία σοβαρότητα και να μην δικαιώνει τα περσινά επιτεύγματα της. Διότι με την κούραση κατανοώ ότι δεν μπορείς να έχεις συνέχεια κάποιο υπερθέαμα. Αλλά δεν κατανοώ με τίποτα να προηγείσαι με τους ουραγούς και να μην μπορείς να κρατήσεις ένα αποτέλεσμα. Και καλό θα είναι τα τρολ να μην γράφουν για πληγωμένο λιοντάρι, για μαχαίρι στα δόντια και για ισοδύναμες ενδεκάδες. Καλό θα είναι να βρούνε τα κενά και να τα προτείνουν στα γραπτά τους. Διότι η ΑΕΚ έχει κάποιους παίκτες αλλά έχει και μπόλικους άχρηστους.

Να κλείσω όμως με την ευχή των ημερών : Ρε άντε γαμηθείτε ηλίθιοι.

Κι εκεί που λέγαμε ότι θα δούμε έναν υγιεινό περίπατο γενικώς προς την πρώτη θέση, ήρθε πάλι μια προσγείωση. Απότομη και με αστεία ομάδα. Έναν αντίπαλο πολύ αδύναμο, που κλείστηκε με το καλημέρα κι έψαξε κάποια αντεπίθεση. Τα πάντα γνωστά δηλαδή.

Κι ο περίπατος φάνηκε πραγματικά όταν η ΑΕΚ με την ορμή της, προηγήθηκε με δυό γκολ διαφορά. Τι άλλο καλύτερο να ζητάς ! Πρεσάρισμα, κλεψίματα και ευστοχία. Κι αντί να κατεβάσει με αυτοπεποίθηση και ηρεμία τα φτερά της, αντί να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα, και να δείξει την κλάση της όπως και την αφεντιά της, άρχισε να κάνει έναν ασύλληπτο διαγωνισμό λαθών. Τόσο ατομικών όσο και ομαδικών.

Με κύριο λάθος την τρομερή επιπολαιότητα. Τι να πεις για Μουκουντί, τι για Μοχαμαντί. Ακόμα και για Γκαρσία, που μετά το γκολ δεν υπήρχε πουθενά στο γήπεδο. Και να έχουμε σε καλή μέρα τον Μάνταλο και τον Σιντιμπέ κι αρκετά δραστήριους τον Γκατσίνοβιτς όπως και τον Σιντιμπέ. Που όμως δεν ήταν αρκετοί για να κρατήσουν το σκορ, το οποίο ανετράπη με ένα βλακώδες πέναλτυ του Μουκουντί και με ένα εκπληκτικό μακρινό σουτ. Τι να πεις πραγματικά !!!

Πάλι να το ρίξεις στην κούραση και στο πληγωμένο λιοντάρι ( τι μαλακία κι αυτή ). Ότι έγινε πάλι υποτίμηση του αντιπάλου ; Μα κάπου έλεος ! Ή πάλι να χάψεις την παπαριά για τις δυό ισοδύναμες ενδεκάδες ! Εγώ ξέρω ότι όταν δεν παίζει ο Πινέδα, η ομάδα δείχνει να μην ξέρει τι κάνει και πώς να το κάνει. Θα μου πεις, μα προηγήθηκε και μέχρι το τριακοστό λεπτό δεν είχε πουθενά κινδυνέψει. Και τι να κάνω εγώ; Να λήξω το παιχνίδι στο ένα του τρίτο; Ή να λογικεύσω τον Αλμέιδα με την χρησιμοποίηση του Ζίνι;

Και το χειρότερο απ΄όλα δεν ήταν η ισοφάριση που φάγαμε. Πες η αλαζονεία, πες η κακιά στιγμή. Ένα ολόκληρο μισάωρο τι έκανες; Με όλο το γήπεδο δικό σου. Δεν μπορείς με κλειστές άμυνες; Και τι έχεις κάνει στις προπονήσεις; Την Ευρώπη μόνο δουλεύεις; Όχι ότι κι εκεί έσκισες, αλλά τέλος πάντων. Θα υποχρεώνεις τον αντίπαλο να παίζει ανοιχτά και να σου λέει περάστε κυρία ΑΕΚ; Τι ωραία που πρεσάρατε, τι μπαλάρα παίξατε και πόσες τελικές είχατε που δεν τις κάνατε γκολ. Ρε δεν γαμιόμαστε…

Διότι όπως δίνουμε συγχαρητήρια στις καλές εμφανίσεις, έτσι και μπινελικώνουμε όταν πρέπει. Σε ένα άδειο γήπεδο, με τον προτελευταίο, με απόλυτα προβλέψιμο παιχνίδι, κι ενώ προηγείσαι με δυό γκολ διαφορά, να σου κόβονται τα πόδια και να μην κάνεις το πιο εύκολο πράμα που θα μπορούσες. Είναι να μην σκάμε; Είναι να μην χτυπιόμαστε που δεν ανεβήκαμε στην πρώτη θέση μετά τα ευνοϊκά αποτελέσματα της αγωνιστικής; Δηλαδή εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε μια εύκολη επικράτηση; Πρέπει μόνιμα να είμαστε στην αγωνία; Έλα ρε φίλε Αλμέιδα. Δεν το αξίζουμε αυτό. Με την μισή ομάδα χτυπημένη και με αυτούς που παίξανε πνευματικά ανέτοιμους…

Και να σε πιάνει κορόιδο ο συμπαθέστατος Πετράκης. Που σου έκλεισε τον άξονα και σε έβαλε να παίζεις με σέντρες. Ό,τι έκανε δηλαδή ο Μάντζιος. Κι εσύ να μην μαθαίνεις. Εκεί να βρουν κάποιον ή κάποιο σέντερ μπακ. Και να πω ότι είναι και τίποτα ξυραφιές οι σέντρες ; Αει στο διάολο επιτέλους και κοίτα να πάρεις κανά χαφ διότι πόσο να αντέξει ο Πινέδα όταν γυρίσει και πόσο ο Μάνταλος πια. Και κοίτα να δεις γιατί χτυπάει συνέχεια αυτός ο Πισάρο. Τσουρέκια μας τα έκανες και σήμερα.

Τέσσερα περιστατικά τα οποία σε ζεύγη, είναι ο καθρέπτης του άλλου: Σκυλιά κάποιου τριμάλακα κατασπάραξαν γυναίκα-θήραμα. Το ίδιο χρονικό διάστημα κάπου αλλού, σκύλος βασανίστηκε από παλιάνθρωπο πρωτού ξεψυχήσει σαν άνθρωπος.

Ταυτόχρονα, αστυνομικός πέφτει θύμα τυφλής βίας, χάνει το πόδι του και χαροπαλεύει στην εντατική απο ένα κωλόπαιδο που πέταξε φωτοβολίδα. Κάπου αλλού σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα, αστυνομικός-ζώο, χτυπα και παρατά γυναίκα και εκείνη ξεψυχά σα σκυλί στην άσφαλτο.

Τα τραγικά αυτά, είναι βέβαια μια παρανυχίδα, ένα απειροελάχιστο μέρος, ενός παζλ γεγονότων που μας κυκλώνουν και για τα οποία πληροφορούμαστε καθημερινά για τα “κατορθώματα” ενός κόσμου που ζει και αναπνέει ξυπνά και κοιμάται με ένα όνειρο και μια επιδίωξη: Πως να καταγαμίσει τον διπλανό του. Διπλανό ένοικο.Διπλανό ομοεθνή-αλλοεθνή. Διπλανό κράτος. Διπλανό λαό.Διπλανή ή και παραπέρα εθνότητα ή πληθυσμό κλπ. Οσο φτάνει η χερούκλα του και η απληστία του για επιβολή. Και αν δεν υπάρχει διπλανός για να του πιει το αίμα, ας είναι και μέσα στην οικογένεια. Στο σπίτι μέσα, ή στην ίδια πόλη ή κράτος. Για τον θρίαμβο της επικράτησης δια της βίας. Ωμής η “κρατικά ψημένης”. Γιατί δεν είναι “οι πλουτοπαραγωγικές πηγές” ή τα “εργατικά χέρια” ή οι “δρόμοι του εμπορίου” το επιδιωκόμενο. Οχι. Αυτά είναι τα λάφυρα.

Ο Σκοπός είναι η άγρια καθυπόταξη. Διαφορετικά θα σταμάταγε στην αναγκαστική βία αφού θα είχε επιτευχθεί ο σκοπός. Δεν σταματά εκεί όμως. Σε θέλει να υποφέρεις. Να παρακαλάς πνιγμένος στο κλάμα. Να σε βλέπει να σκίζεσαι σε κομμάτια. Να σε σέρνει με την άμαξα γυμνό. Να σε γδέρνει. Να σε περνά με την ξυφολόγχη αγέννητο ακόμα στη κοιλιά της μάνας σου. Να σε βράζει στο λάδι. Να σου παλουκώνει το κεφάλι σε πάσσαλο. Να δει το πόνο και τον τρόμο στα μάτια σου πρωτού ψοφίσεις. Να έχει την ικανοποίηση του άκρατου πόνου σου, πρωτού σε δώσει για τροφή στα σκυλιά. Να παρακαλάς για μια βοήθεια. Να σέρνεσαι στα σκαλοπάτια του σα σκυλί,για ένα επίδομα. Να τρέμεις από χαρά όταν σου πετά χαιρέκακα το ξεροκόμματο , και να τρέμεις σα κερί στο άκουσμα κάποιας κρατικής ποινής ή απαγόρευσης. Σε θέλει χάμω να σέρνεσαι και να παρακαλάς, τυλιγμένος με κουρέλια που σου πέταξε.

Και αν δεν μπορεί όλα αυτά, θα περιοριστεί σε ότι έχει μπροστά του, αδύναμο. Παιδί, ζώο, γυναίκα γέροντα κλπ. Οταν ο ναρκομανης δεν εχει να πάρει καθαρή δόση, ρουφάει ακόμα και βενζίνη στην ανάγκη. Αυτα θα κοιτάμε τώρα;

Κάνεις μια σοβαρή και έντιμη προσπάθεια να ξεχωρήσεις το δίποδο από το τετράποδο,αλλα ή αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεσαι. Και λογικό είναι. Καθ ότι ζώα όλα είναι, είτε με δυο είτε με τέσσερα ποδάρια. Φυσικά από το δίποδο περιμένεις, αξιώνεις κάτι παραπάνω, ένεκα περισσότερης νόησης, αλλά άδικα. Δεν προκύπτει απο κάπου ότι η περισσότερη νόηση σημαίνει περισσότερη ενσυναίσθηση. Το αντίθετο. Ειναι ένα εργαλείο οπου τα δίποδα αντιπαλεύουν μεταξύ τους προσπαθώντας-με τη χρήση περιττης σκληρής βίας να καθυποτάξουν το ένα το άλλο. Τα τετράποδα τα έχουν του χεριού τους,είπαμε. Απλά μεταξύ τους δυσκολεύονται λίγο. Τα έχουν καταφέρει βέβαια σε ικανοποιητικό βαθμό, δεν λέω. Εκατομμύρια.Εκατοντάδες εκατομμύρια δίποδα ανα τους αιώνες γεννήθηκαν αιχμαλωτίστηκαν μεγαλώσαν και πέθαναν υπο καθεστώς αιχμαλωσίας και εκμετάλευσης απο άλλα δίποδα. Αλλα μπορούν και καλύτερα.Το πιστεύω. Εχω εμπιστοσύνη στις ικανότητες του δίποδου.

Αυτά τα σκληρά καθεστώτα μειώνονται με το χρόνο-απόρροια ΚΑΙ ΜΟΝΟ της τεχνολογίας είναι η μείωση της δουλείας και της αιχμαλωσίας και όχι κάποιας πολιτισμικής εξέλιξης, μην σας πασάρουν αηδίες- αναγκαστικά το ειθισμένο στη κατακτητική συμπεριφορά δίποδο, πρέπει να βρεί διέξοδο η καταπιεσμένη του ανάγκη για επιβολή και η βαναυσότητα μεσα απο την οποία “ανδρώθηκε” στο πέρασμα των χρόνων, είναι κι αυτή καταπιεσμένη μέσα του και τον πνίγει. Τί κι αν φοράει λουστρίνια και κασκόλ.Τι και αν κρατά υψηλής τεχνολογίας αντικείμενα και τα χρησημοποιεί προς εξημέρωσή του. Τίποτα. Η άγρια Φύση μιλά μέσα του. Φωνάζει. Πλαντάζει.

Οσο και να προσπαθει να εμφανιζεται εκπαιδευμένα και επιμελημένα “πολιτισμένος”, αυτό που τον διακατέχει πάντοτε, είναι η Αγρια Χαρά. Η Βία. Η Επιβολή δια του Αίματος. Η κατασπάραξη. Η Ικανοποίηση να βλέπει ζωές να διαλύονται στο Ονομά του. Γιατί; Γιατί είπαμε: Είναι ζώο. Χειρότερο απο τα υπόλοιπα,δεδομένου οτι τα άλλα, ασκούν βία, όση χρειάζεται και μόνον , προκειμένου να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες: τροφή, στέγη, αναπαραγωγή. Εδώ το δίποδο όμως-ένεκα της νόησης είπαμε- το πάει παραπέρα. Το έχει κάνει επιστήμη. Κανει διατριβές αιώνες. Πως να εξελιξει τρόπους. Πως να αναπτύξει τεχνικές και κατασκευες. Πως να σκαρφιστεί πιο πρωτοποριακές μεθόδους. Προκειμένου να ασκεί Βία πάνω σε ότι βρεθεί μπροστά του. Πρωτίστως σε άλλα δίποδα.

Αλλά είπαμε. Η τεχνολογική εξέλιξη τον έχει καταστήσει ανάπηρο απο πλευρές κατασταλτικής βίαιης δράσης και έτσι πρέπει να σκαρφίζεται τρόπους έτσι ώστε ναι μεν να ικανοποιεί την άχρονη ακόρεστη δίψα για αίμα και καθυποταγή τρίτων, αλλά και να κινείται στα όρια του “νόμιμου” που καμιέ φορά ειναι και “ηθικού”. Στήνουν συμβούλια, βρίσκουν προφάσεις, σκαρφίζονται δικαιολογίες, προκειμένου να την “πέσουν” ο ένας στον άλλον. Και όποιος φάει ποιον. Να καθυποτέξει δίποδα, με το πρόσχημα της “απασχόλησης” (δουλεία=δουλειά) είτε της οικιακής διευκολυνσης (υπηρέτες) είτε στο όνομα κάποιου κοινωνικού αγώνα (επαναστάσεις, η πολεμικές εξάρσεις με αφορμή κάποια “δημοκρατία”.

Η οποία Δημοκρατία βέβαια είναι κόντρα στη Φύση. Ειναι η “πρόταση” του δίποδου, να απεξαρτηθεί απο τις δυνάμεις και τους Νόμους της μάνας του. Της Φύσης. Εντιμη προσπάθεια. Δεν λέω. Μα έγινε και αυτή όργανο καθυπόταξης απο την “πίσω πόρτα”. Στο όνομα της έχουν γίνει τα μεγαλύτερα αίσχη, τα οποία δεν τα βλέπεις ούτε στη σαβάνα. Αν δεν βρίσκει δίποδα να καθυποτάξει στο διάβα του, αν είναι “άτυχος” δηλαδή, έ αναγκαστικά θα περιοριστεί στην περιστασιακή χαρά του να βασανίζει τετράποδα. Δεν βαριέσαι. Από ολότελα καλή και η Παναγιώταινα.

Κοροιδεύει τον εαυτό του ο δίποδος μαλάκας. Οπως κοροιδευει τον εαυτό του αυτός που μόνος του υπόσχεται αυτοαπεξάρτηση από κάποιον εθισμό. Που ορκίζεται πως “δεν θα ξαναπιει” ή “δεν θα ξαναπαίξει”. Ετσι και ο δίποδος Τύραννος, αρκίζεται σκαρφιζόμενος κοινωνικές προφάσεις τύπου “δημοκρατία” , “σοσιαλισμό” και λοιπές μπούρδες, λέγοντας στον εαυτό του “δεν θα ξαναβιάσω.Δεν θα ξανα ξεντεριάσω.Δεν θα ξαναδώ αίμα. Δεν θα ξανακούσω κλάμα”. Αλλά που..

Αλλάζει ο βρωμιάρης; Οσα αρώματα και αν προσθέσει, θα βρωμά η σάρκα του και τα χνώτα του, όπως μια ύαινα. Η οποία ύαινα αναγκαστικά βρωμά, αναγκαστικά σπάει κόκκαλα με τα δόντια, αναγκαστικά γλύφει το κώλο της με τη γλώσσα.

ΕΣΥ ΠΟΥΣΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΡΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ;

Μπόλικοι τραυματισμοί, και κάποια ανετοιμότητα παικτών μαζί με την τιμωρία του Γκατσίνοβιτς, έφεραν τον Αλμέιδα να κατεβάζει μια υποχρεωτική ενδεκάδα. Μια ενδεκάδα όμως που είχε σαν στόχο στην πορεία του αγώνα κάπως να αλλάξει και να κυνηγήσει ό,τι θα μπορούσε. τα πειράματα κυρίως ήταν η τοποθέτηση του Μάνταλου στο κέντρο καθώς και του Άμραμπαντ στα αριστερά.

Η ομάδα μας ξεκίνησε με αρκετό θράσος μπροστά και στο κέντρο, αλλά με μπόλικο φόβο στην άμυνα. Και βρέθηκε αρκετά γρήγορα να τρώει ένα γκολ αλλά επίσης αρκετά γρήγορα να ισοφαρίζει. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς και κανείς δεν είχε επικρατήσει στο γήπεδο. Όμως φαινόντουσαν στη συνέχεια τα στοιχεία που έκριναν το σκορ του πρώτου μέρους.

Ο Άγιαξ ήταν πολύ πιο δυνατός στις προσωπικές μονομαχίες, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις ψηλές μπαλιές λόγω ύψους, αλλά και πολύ πιο σίγουρος στις μεταβιβάσεις του. Μάλιστα διόρθωσε τον τρόπο με τον οποίο έφαγε την ισοφάριση : Απλά ανέβασε λίγο την άμυνα του κι έτσι δημιούργησε μια υπεραριθμία στον ζωτικό χώρο λίγο πριν την σέντρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί κανονικές επιθέσεις με συνεχή ξεμαρκαρίσματα και να βρίσκει τις τρύπες μας στην περιοχή μας. Γίνανε πράματα, όχι τόσο επικίνδυνα μεν αλλά αρκετά για να φάμε δεύτερο γκολ και να κιτρινισθεί το κεντρικό μας δίδυμο.

Εμείς σαν επίθεση, δεν μπορώ να πω ότι πήγαμε άσχημα. Κάναμε καλές προσπάθειες – οι δύο ήταν τελικές – αλλά αυτό που εγώ νομίζω ότι έλειψε, ήταν η ταχύτητα στην σκέψη και στην εκτέλεση. Ειδικά όταν μαρκαρίστηκε πολύ καλά ο Μάνταλος και ο Ελίασον, που μάλλον ήταν οι πιο δραστήριοι για την οργάνωση. Φυσικά ήταν καλός κι ο Γκαρσία, όπως και ο Μουκουντί. Πάντως το έβλεπες ότι ο αντίπαλος ήταν μια δουλεμένη ομάδα με ταχύτητα, εκμετάλλευση όλων των χώρων του γηπέδου, αλλά κυριότερα, πολύ πιο γεμάτη σε ταχυδύναμη. Κι έτσι έμεινα ευχαριστημένος με το πλάνο του Αλμέιδα και με την διάθεση να καταναλώσουν όσες δυνάμεις είχαν οι παίκτες μας, χωρίς κάποιο φόβο. Φυσικά δεν μου άρεσε το σκορ αλλά ήταν δίκαιο. Μπορούμε φυσικά να πλακώσουμε τα ” αν “. Όποιος θέλει, τα πλακώνει αλλά στα ίδια συμπεράσματα μάλλον θα καταλήξει.

Τα οποία συμπεράσματα φυσικά φάνηκαν στο δεύτερο μέρος, εκεί που πάντα επικρατεί η λογική του ποδοσφαίρου. Η νομοτέλεια που λένε και οι φιλοσοφημένοι. Διότι μπορεί να φάνηκε ότι η ΑΕΚ μπήκε αποφασιστικά αλλά είναι αυτό που λένε, το μεν πνεύμα πρόθυμον το δε σώμα ασθενές. Διότι όλα αυτά τα λάθη τα οποία έκανε, μάλλον ήταν προϊόν εξασθένησης των φυσικών δυνάμεων. Κι αυτό το λέω διότι σε πολλά χρονικά διαστήματα, φαινόντουσαν κάποιοι παίκτες μας ότι δεν υστερούσαν. Ας πούμε, ο κορυφαίος Μάνταλος. Ο Ρότα που έτρεξε δεκάδες ναυτικά μίλια. Ο Χατζησαφί, που πάταγε πολύ σωστά. Ο Τσούπερ, που κι αυτός ό,τι μπορούσε έδωσε. Φυσικά οι προαναφερθέντες Σιμάνσκι και Ελίασον.

Δηλαδή, τι έγινε τελικά; Μόνο ο μηδενικός Άμραμπαντ ( αυτός ξεκίνησε το λάθος στο δεύτερο γκολ ), κι ο Αθανασιάσης φταίξανε; Όχι αγαπητοί. Έπαιξε μια ελληνική ομάδα απέναντι σε μια ολλανδική. Ήταν διαφορά κλάσης σε φυσική κατάσταση, σε δύναμη αλλά κύρια στο πού και πώς πατάμε στο γήπεδο. Και θα μπορούσε το σκορ να ήταν τριπλάσιο αν ο απαλλαγμένος από το άγχος και την υποχρέωση πρόκρισης Αθανασιάδης δεν έσωζε δυό τρία σίγουρα γκολ. Σε ένα παιχνίδι που ούτως ή άλλως ήταν πολύ δύσκολο, σε έναν όμιλο ψηλού επιπέδου, χωρίς Πινέδα αφού φρόντισε στην προπόνηση ο Μουκουντί αλλά κύρια χωρίς τον αντικαταστάτη του. Είπαμε, κορυφαίος ο Μάνταλος αλλά πόσο πιο πάνω από το ταβάνι του να πάει;

Και γκρίνια δεν χρειάζεται. Η ΑΕΚ έκανε μια πολλή καλή παρουσία συνολικά στον όμιλο και την απολαύσαμε σαν προσπάθεια. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν και κανένα ” αν “. Αν το είχε βάλει ο Γιόνσον με τον Άγιαξ, αν το είχε πιάσει ο Αθανασιάδης κι αν είχαμε τον Γκαρσία. Είδαμε μια αγωνιστικότητα και μια τίμια προσπάθεια με όσα όπλα είχαμε. Δεν μετρήσαμε σωστά τις δυνάμεις μας για το europa league. Όμως ο Αλμέιδα έφερε στο προσκήνιο όλα τα χαρακτηριστικά που μας αρέσουν. Κι ένδεκα να έχουν μείνει, δεν θα ταμπουρωθεί αλλά θα πάει για να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο. Φαντάσου να είχε και παίκτες δηλαδή για την Ευρώπη…

Υγ1. Τον Άγιαξ τον είδα πολύ λίγο για το όνομα του.

Υγ2. Παίκτης Άμραμπαντ δεν υπάρχει πλέον. Η βραδύτητα του και το ελαφρόμυαλο που έχει, τον καθιστούν μίνιμουμ επικίνδυνο.

Υγ3. Σήμερα πρέπει να είδαμε την χειρότερη εμφάνιση του Βίντα, από τον οποίον υπάρχουν απαιτήσεις.