Θέλω να γράψω ένα ποίημα και να το αφιερώσω σε όλους αυτούς που κάθονται ξεχασμένοι στα παγκάκια των έρημων πάρκων κοιτάζοντας στα μάτια τους αδέσποτους σκύλους που τους περιεργάζονται με απορία: τί γυρεύουν εκεί μόνοι τους τέτοια ώρα στο πάρκο;
Αλλά για να γράψεις ένα τέτοιο ποίημα χρειάζεσαι πολύ κουράγιο. Ή πρέπει να έχουν ανοίξει οι ουρανοί κι εσύ να έχεις γίνει μούσκεμα από τα δάκρυά τους. Τίποτα από τα δύο δε μου συμβαίνει, γι αυτό αφήνω κάτω την πέννα μου. Είμαι συνειδητά ευτυχισμένος στη ζωή μου παρά τις όποιες ανθρώπινες δυσκολίες και αυτό μου στερεί το δικαίωμα να γράψω ένα τέτοιο ποίημα, όσο κι αν θα το ήθελα.
Ούτε έχω πια το κουράγιο να κάνω εσωτερικές συνεδρίες μελαγχολίας. Ασφαλώς αυτές οι συνεδρίες προσφέρουν πολύτιμες στιγμές αλλά –κι αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο!- απομυζούν πολύ περισσότερες και πολύ πιο πολύτιμες: Πώς είναι δυνατό να νοσταλγώ στιγμές που δεν έζησα ποτέ κι όμως τις θεωρώ τόσο αναπόσπαστα δικές μου; Αν σώνει και καλά θέλει κάποιος να μελαγχολήσει, υπάρχουν δίπλα μας ατέλειωτες λίστες με θέματα κι άλλες τόσες με επιθέματα που τοποθετούνται πάνω στις πληγές για θεραπευτικούς λόγους!
Θυμάμαι παλιά, μελαγχολούσα για όλα -τα κάθε λογής- ταξίδια που δεν βρήκα το κουράγιο να κάνω. Ακόμη περισσότερο όμως, μελαγχολούσα όπως αποδείχτηκε για όλα τα ταξίδια που βρήκα το κουράγιο να κάνω και τελικά με άφησαν ακίνητο. Κι έτσι, τα εγκατέλειψα αυτά τα ανώφελα ταξίδια και προσέχω περισότερο τους δρόμους που θα ακολουθώ στο εξής. Για τους δρόμους που έχασα παλαιότερα, δεν αισθάνομαι λύπη. Για τους άλλους όμως, αυτούς που βρήκα χωρίς να το περιμένω (ή ίσως και χωρίς να το αξίζω…) και τους ακολούθησα απερίσκεπτα εν μέσω χειροκροτημάτων και άφθονων κομφετί, γι αυτούς είμαι λυπημένος. Όχι μόνο για τον χρόνο που έχασα σε αυτούς, αλλά περισσότερο για την άχρηστη χαρά που μου προσέφεραν που πλέον είναι χαμένη.
Ευτυχώς, δεν είναι αργά: χωρίς τύψεις, βρίσκομαι πλέον στο ήπιο κυνήγι ουσιαστικής χαράς που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
