…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Σπάνια διαβάζω συνεντεύξεις ποδοσφαιριστών ή αθλητικών παραγόντων. Δεν νομίζω οτι προσφέρουν κάτι, αφού για μένα πάντα ο καθρέφτης είναι το γήπεδο. Με τον Ίβιτς όμως έκανα μια μικρή παρέκκλιση, αφού τον θεωρώ ποδοσφαιρική προσωπικότητα κι επίσης εκτιμώ το οτι είναι λιγομίλητος. Και σίγουρα τρέφω και μια μικρή ελπίδα οτι θα μπορούσε να παρασύρει κάπως και τον εγγυητή, που είναι σίγουρο οτι πλέον έχει δει κι έχει αποδεί.

Πολλές λεπτομέρειες δεν χρειάζονται, απλά μια μικρή σταχυολόγηση. Με πιο βασική την θέληση του η ομάδα να παίξει ένα σωστό 4-2-3-1. Το οποίο σημαίνει θέαμα και περισσότερη επίθεση. Αυτό δηλαδή που θέλουμε κι εμείς, και που δεν το βλέπουμε αφού δεν έχουμε τους παίκτες για να το παίξουν, όποτε ο εκάστοτε προπονητής δεν χέζεται και δεν κατεβάζει την ομάδα με το παθητικό 3-5-2 , που φυσικά είναι πεντάδα στην άμυνα.

Είναι λοιπόν σε πλήρη σωστή σκέψη ο Ίβιτς οτι χρειάζεται ένα αριστεροπόδαρο στόπερ – που δεν είναι ο Τσιγκρίνσκι φυσικά – , ένα καθαρό αριστερό εξτρέμ της προκοπής, και βέβαια ένα υψηλόσωμο αμυντικό χαφ. Φυσικά αυτά δεν είναι καινούργια και φαινόντουσαν ολοκάθαρα σε όποιον βλέπει και ξέρει μπάλα. Τα έχω πει κι εδώ μπόλικες φορές, αλλά τα τονίζω ξανά, αφού φαίνεται οτι στην εταιρεία βρέθηκε ο άνθρωπος που πιστεύει τα ίδια. Μέχρι τώρα είχαμε απλώς τους Δημάτους και τους στρατούς του, να μας μιλούν για υπερπλήρες ρόστερ και άλλα κουραφέξαλα. μακάρι λοιπόν να τους βρει ο Ίβιτς και μακάρι και να τους πάρει, τον Ιανουάριο κιόλας.

Ο τεχνικός διευθυντής επίσης μίλησε για παίκτες, που μάλλον βρίσκονται σε στόχευση για το καλοκαίρι. Αυτούς τους χώρισε σε τρεις κατηγορίες : Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που ερχόμενοι, κάνουν αμέσως την διαφορά. Στην δεύτερη είναι αυτοί που θα είναι επένδυση για το μέλλον, και στην τρίτη είναι αυτοί που θα έρθουν να καλύψουν διαπιστωμένα κενά. Κι εδώ αρχίζει και η συζήτηση και το μέτρημα.

Την δεύτερη κατηγορία, δεν αξίζει καν να την πιάσουμε. Δεν μας αφορά ρε αδερφέ αυτήν την στιγμή. Μακάρι να βρει αυτούς που πιστεύει και μακάρι να του βγουν κάποια στιγμή. Αυτό είναι ένα μέγεθος που μάλλον κρίνει το τμήμα scouting και δεν έχει να κάνει άμεσα με την ομάδα. Οπότε την αφήνουμε στην άκρη αυτήν την κατηγορία. Πάμε στις άλλες δύο.

Ειλικρινά μπερδεύομαι με την διάκριση της πρώτης και της τρίτης κατηορίας. Σημαίνει οτι έχουμε κάποιον παίκτη που καλύπτει μια θέση, αλλά δεν την καλύπτει ικανοποιητικά; Οτι παίζει καταχρηστικά δηλαδή σε κάποια θέση, που στην ουσία υπάρχει κενό; Ή σημαίνει οτι στο κενό, ό,τι και να έρθει θα το γεμίσει σίγουρα, αλλά δεν αξίζει να μετρηθεί η διαφορά αφού τώρα έχουμε ένα απόλυτο μηδενικό; Διότι αν σημαίνει αυτό, τότε θα πρέπει να ψάξουμε κι άλλο στο μέλλον, αξαλείφοντας την τρίτη κατηγορία και παραμένοντας μόνο στην πρώτη. Δηλαδή δεν θα έχουμε κενά, αλλά θα πρέπει να βρούμε παίκτη που να κάνει την διαφορά ααντικαθιστώντας αυτόν που πήραμε, κι είναι βαθμολογία βάσης ή λύση αναγκαστική. Αν δεν σημαίνει αυτό, τότε το μπέρδεμα μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Βλέπετε είμαι της άποψης οτι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αλλά ποδοσφαιρικά, όταν έχεις κάπου κενό, ψάχνεις να βρεις κάποιον που είναι αρκούντως καλός, τόσο ώστε να εξαλείψει το κενό, αλλά ταυτόχρονα να σου κάνει και την διαφορά. Έστω κάνοντας συγκρίσεις με άλλες εποχές.

Όμως να μην το κουράζουμε. Εκτός αν ο Ίβιτς φωτογραφίζει κάποιον και δεν μιλάει γενικά κι αόριστα. Ας πούμε για τον Μάνταλο. Παράδειγμα λέω, έτσι; Που επειδή η ομάδα δεν έχει αριστερό εξτρέμ, αναγκάζεται ο αρχηγός να καλύψει αυτό το κενό, και δεν μπορεί βέβαια να παίξει στην θέση της αρεσκείας του, που είναι ακριβώς αυτό που παίζει ο Λιβάγια σήμερα. Άλλο κάτι δεν μπορώ να βρώ, αφού στην θεωρία, η πρώτη κατηγορία είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να κάνει κάποια διαφορά σε σχέση με αυτό που έχεις, και πάντα θα βγαίνει κάποιος καλύτερος παίκτης. Δηλαδή, ποιός παίκτης μας δεν μπορεί αυτήν την στιγμή να αντικατασταθεί με κάποιον άλλον. Άντε να εξαιρέσω τον Λιβάγια. Δεν βρίσκω κανέναν άλλον. Θα μπορούσα να πω και για τον Βράνιες, αλλά ο δανεισμός του δεν μου το επιτρέπει.

Όλα τα άλλα, είναι απλά μπαρουφολογίες, κι από αυτά έχουμε χορτάσει. Κι αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι οτι η ομάδα είναι καλυμμένη μόνο στην θέση του τερματοφύλακα. Οπουδήποτε αλλού, πάσχει. Είτε με κενά, είτε με ποιότητα. Ό,τι θέλεις διαλέγεις και παίρνεις. Και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Απλά καθείστε και βάλτε κάτω όλο το υλικό. Μιλάμε για τριάντα παίκτες. Με κεντρικά μπακ έναν δανεικό, κι έναν γυάλινο. Με μόνη αξιόπιστη λύση, τον άνθρωπο του πάγκου. Τον Οικονόμου. Αξιόπιστη αλλαγή δηλαδή.

Πάρτε τα πλάγια μπακ. Ο ένας είναι πιο καλός αμυντικά, κι ο άλλος πιο καλός επιθετικά. Κι από τις δύο μεριές. Στο κέντρο υπάρχει ένα σαμιαμίδι που δεν μπορεί να βλέπει μπροστά, στην ουσία κανένα εξτρέμ δεν υπάρχει, και φυσικά δεν διαθέτουμε και δύο χαφ της προκοπής και της κάποιας προσωπικότητας, να κρατήσουν την μπάλα, να αλλάξουν τον ρυθμό του παιχνιδιού, και να δώσουν κουράγιο στους υπόλοιπους. Τα είπαμε και στην διάρκεια των κριτικών των αγώνων: Όταν ο Μάνταλος έχει γίνει δυό φορές αλλαγή, την μία με τον Κλωναρίδη και την άλλη με τον Χούλτ, αυτό δείχνει και το μέγεθος του αρχηγού. Ο Κρίστισιτς κολυμπάει στα ρηχά, και φυσικά παίκτες Ζεράλδες και Γαλανόπουλος, δεν υπάρχουν.

Όμως να μην το κάνω τόσο τραγικό. Ας σεβαστώ όλους εκείνους που πήραν διαρκείας και θα πάνε στο γήπεδο. Κι ας πω λοιπόν, οτι ο Γαλανόπουλος είναι καλή αλλαγή κι αυτός, κι οτι περιμένουμε όλοι μας το στοίχημα Βέρντε και Ολιβέιρα. Άντε κι αν δυναμώσει ο Αλμπάνης, που κι αυτός βέβαια φωτογραφίστηκε αφού είναι το μόνο καθαρό αριστερό εξτρέμ που έχουμε. Ή μήπως κάνω λάθος; Μπορεί και να κάνω. Όμως να πω και το τελευταίο, δίνοντας τις ευχές μου στον Ίβιτς.

Πρόσφατα πήγα σε μια κηδεία. Δεν μπήκα στην λειτουργία και καθόμουν έξω με Αεκτζή σοβαρότατο, που όμως δεν πηγαίνει στο γήπεδο πλέον και δεν αγοράζει τα τρία vip διαρκείας, που έπαιρνε ακόμα κι όταν ήμασταν στην τρίτη κατηγορία. Και μου λέει ξαφνικά : Ξέρεις κάτι ρε Στήβεν; Παλιά, εσύ κι εγώ, πηγαίναμε στα γήπεδα για να δούμε τους παίκτες. Τον Παπαϊωάννου, τον Μαύρο, τον Δομάζο, τον Δεληκάρη. Τώρα στα γήπεδα υπάρχουν κάτι αθλητές που τρέχουν και παρεπιπτόντως ξέρουν να κλωτσούν και λίγο την μπάλα. Πηγαίναμε να δούμε ποδοσφαιριστές δηλαδή. Τώρα, αν πάει κάποιος στο γήπεδο, για ποιόν να πάει;

Δεν απάντησα. Απλά κούνησα το κεφάλι. Κι απλά σκέφτηκα οτι το να έχεις ομάδα χωρίς παίκτες, είναι κάτι το ανέφικτο. Κι οτι αυτοί που λένε οτι εμείς θέλουμε την ομάδα κι όχι τον παίκτη, είναι σημερινό life style κι οτι έχουν φάει όλη την προπαγάνδα των δημοσιογράφων. Που ακριβώς κι οι ίδιοι, ξέρουν οτι η δημοσιογραφία είναι ενταγμένη στις ορέξεις των εγγυητών των ομάδων. Αλλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από το δεν ξέρω ποιό ναρκωτικό. Της φανέλας; Της ιδέας; Του δεν ξέρω τι να κάνω την Κυριακή; Διότι θαύματα δεν γίνονται. Ενώ θα κάνανε το απόλυτο σωστό και φυσιολογικό, αν αφήνανε τον Ίβιτς με άδειες εξέδρες να φέρει απρόσκοπτα τις κατηγορίες των παικτών που θέλει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, και σιγά σιγά να άρχιζαν το σπρώξιμο για κάποιο εισιτήριο, αφού η ομάδα θα ήταν σχετικά πλήρης κι έπαιζε και κάτι μέσα στο γήπεδο.

Υγ. Επίτηδες δεν μίλησα για τον προπονητή, με εξαίρεση τα κεφαλαία στην προτελευταία γραμμή. Κρίνεις κάποιον, όταν έχει τα προσόντα για να κριθεί. Εκτός πάλι αν ο Ίβιτς έβγαλε κι εκεί φωτογραφία. Δηλαδή οτι εξακολουθεί να βλέπει τον Κωστένογλου ως ποδοσφαιριστή, έστω παλαίμαχο. Οπότε πρέπει να του υποκλιθώ για την φαρμακερή ατάκα του, αν και δεν τον έχω για τόσο ξυπνιό. Πάντως να του πω εγώ αν το αγνοεί : Μια ομάδα για να γίνει τέτοια, πρέπει να έχει προπονητή. Το να φέρνεις παίκτες που θα κάνουν την διαοφορά αλλά με προπονητή της πλάκας, απλά πετάς τα λεφτά σου.

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τον αγαπητό και φίλο, Κώστα, ΄είναι αυτό το μίνι αφιέρωμα. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω σελίδες για τον τεράστιο δημοσιογράφο, αλλά σέβομαι το δικό ύφος γραφής : Το δωρικό στυλ, αυτό που προκαλούσε τον αναγνώστη να στίψει το μυαλό του και να σκεφθεί. Άλλωστε αυτό το στυλ καθιέρωσε στην τρομερότερη στήλη που βρέθηκε σε αθλητική φυλλάδα από καταβολής τους : Τον αποδυτηριάκια.

Ένας αποδυτηριάκιας, που ανέτρεψε όλα τα δεδομένα στο ρεπορτάζ, στην σάτυρα, και στην κρίση, είτε μιλάς για μπάλα, είτε για πολιτικά, είτε για κοινωνικά ή οικονομικά δεδομένα. Μια στήλη πάμπλουτη στο παρασκήνιο – εξ ου και το όνομα της – που απολάμβανε όμως τον σεβασμό όλων των πρωταγωνιστών του προσκηνίου. Χωρίς ποτέ να δώσει κανέναν. Με τον απόλυτο κώδικα της παλιάς δεοντολογίας και με την απόλυτη παραδοχή για την ποιότητα του γραπτού : Όποιος αγόραζε τον Φίλαθλο, απλά τον γύρναγε ανάποδα, και ξεκίναγε από τον Καίσαρη.

Ένας Καίσαρης, που κατέληξε επί Φιλάθλου, στο απόγειο της καριέρας του. Με το μεστό ύφος του, τον λακωνικό σαρκασμό, τα χιλιάδες ψευδώνυμα για τους παράγοντες ή τους τραμπούκους, και την αλάνθαστη κρίση του. Απουσίαζε μόνο τος Κυριακές, που υπήρχαν τα σεντόνια, τα οποία τα αράδιαζε ο Καραγιαννίδης.

Λέω απόγειο για τον Κώστα, διότι το περιβάλλον του Φίλαθλου, ήταν τόσο ελεύθερο, που κατώρθωσε κι έβγαλε όλο το γίγνεσθαι της δημοσιογραφάρας, όλη την πολύτιμη εμπειρία του, και όλη την οξυδέρκεια του. Ένας Καίσαρης, που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στα γραφεία της εφημερίδας, κι έστελνε πάντα τα κείμενα με fax κι αφού τον κυνήγαγε ο Κολοκοτρώνης. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για έλλειψη επαγγελματισμού. Θα ήταν πολύ ρηχό. Το κείμενο ήταν πάντα έτοιμο, κι απλά ο Κώστας ασχολείτο να πλουτίσει τις γνώσεις του με την ίντριγκα. Νόμιζε οτι το είχε στείλει.

Οι ιστορίες που θα μπορούσα να διηγηθώ είναι πάμπολλες. Από την απλή ασκητική ζωή του, μέχρι την τρέλα του στις παρέες, που ήταν από τις ψυχές. Είτε οι παρέες ήταν απλοί άνθρωποι του καφενείου,  είτε πολιτικοί, είτε πλούσιοι παράγοντες. Οι ατάκες που καθιέρωσε είναι πλέον σε καθημερινή χρήση, αποτέλεσμα προσωπικής συλλογιστικής κι ενός αστείρευτου χιούμρο, που έφτανε σε παροξυσμό πολλές φορές όταν απουσίαζε η κοινή λογική και η απλή πεπατημένη. Είχε τρομερό πάθος με το αυτονόητο και με την διατρέβλωση που επιχειρούσαν τα ΜΜΕ. Κι εκεί το χαρτί δεν τον κράταγε. Μπορεί και να το έσκιζε με το στυλό του, αν προηγουμένως δεν είχε σπάσει το δάκτυλο του.

Ξέρεις γιατί ο άνθρωπος βάζει εκκλησάκια στην άκρη του δρόμου; Για να θυμάται την βλακεία του. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν ο Έλληνας ταξιδεύει στο εξωτερικό, με το που πατάει το πόδι του, τον πιάνει μια ατέλειωτη καύλα. Δεν πηδιούνται οι Ελληνίδες; Ρε συ, ο Ρέμμος με τον Δήμα δεν είναι τώρα ( ερώτηση προς τον Λιάνη ); Ο Λιάνης απάντησε οτι ο Ρέμμος τραγουδούσε με τον τάδε, κι οτι εκεί μάλιστα έκανε και μια εκδήλωση ως υπουργείο πολιτισμού. Ο Καίσαρης του αντιγύρισε, οτι δεν μίλαγε για το τραγούδι.

Αν γέλασα τόσες φορές όταν τον διάβαζα, όταν πήρα κι εγώ την στήλη στην φυλλάδα και τον γνώρισα τα βράδυα που βγαίναμε έξω, εκεί στην κυριολεξία πέταξα στα σύννεφα. Τα πάντα ήταν σπάνια. Η ευφράδεια, η ειρωνεία, οι παραβολές, αυτός ο αλάνικος τρόπος του να σου γυρνάει την σκέψη και να σουφωτίζει μονοπάτια, που ούτε καν τα έβλεπες. Και φυσικά μετα τό γέλιο, ήρθε και εκείνη η στιγμή της λύπης. Οι μισθοί στον Φίλαθλο ήταν της πλάκας, οπότε όταν του έδωσαν παχυλό μισθό σε άλλο έντυπο, ο Καραγιαννίδης του είπε οτι πρέπει να φύγει μπας και φτειάξει την ζωή του, αλλά οτι δεν θα ξαναγράψει έτσι. Πόσο δίκιο είχαν και οι δυο.

Ο Καίσαρης ουδέποτε έκρυψε οτι ήταν Ολυμπιακός. Ουδέποτε όμως έβαλε το οπαδικό του πάνω από την δημοσιογραφία, που άσκησε στον Φίλαθλο. Όμως η κοινωνία έχει άλλες απαιτήσεις και ο κάθε εργαζόμενος, τις δικές του ανάγκες. Ίσως κι αυτός να είδε οτι και η εφημερίδα είχε αρχίσει κι αυτή μια τρομερή μετάλλαξη, μέχρι την στιγμή που έκλεισε.

Εν πάσει περιπτώσει, εγώ ευχαριστώ την τύχη που τον γνώρισα. Για την δημοσιογραφική του υπόσταση και για όλες τις προσπάθειες που έκανε να μου διατηρήσει τότε, ένα ύφος πολύ επιθετικό που είχα, κι εκείνο τον τρόπο γραφής, που πιο πολύ έμοιαζε με χέσιμο, παρά με συγκροτημένη σκέψη κι αρχή μέση και τέλος, που σώνει και καλά θα έπρεπε να έχει κανόνες. Γι αυτόν, όπως μου εξηγούσε, ήταν πιο εύκολο αφού τα αποδυτήρια ήταν μικρες ατάκες, που δεν απαιτούσαν κανόνες. Εγώ θα έπρεπε να έχω αποδυτήρια σε συνεχή ροή. Κάποιες φορές μου είχε δώσει τα εύσημα. Ήταν ένας λαμπρός συμπαραστάτης απόλυτα συνεπής σε εκείνη την παλιά σχολή που έγινε στοά. Στην οποία μπήκε ξανά σήμερα, και οδεύει να συναντήσει για τα ουίσκι τους, τον Ηλία Μπαζίνα. Ας είναι ευλογημένα όλα εκείνα τα ραδίκια που θα τον ακουν να τους μιλάει, όπως έλεγε. Άλλος ένας αναντικατάστατος στο χώμα, όπως συχνά επαναλάμβανε.

Μονόδρομος για την νίκη, διάβασα. Φυσικά. Φέτος όλα τα παιχνίδια θα είναι μονόδρομος και ντέρμπυ, κι άρα όλα θα έχουν ενδιαφέρον όσο η βαθμολογική διαφορά θα παραμένει σε ανεκτά επίπεδα. Όμως το σημερινό παιχνίδι ξεχωρίζει αφού ο κοντός πρόεδρος έχει φροντίσει να έχει χωράφι για γήπεδο, αλλά να θεωρείται και κομβικός λόγω των πολύ καλών σχέσεων που έχει με τους δυό ανταγωνιστές εγγυητές.

Η ομάδα κατέβηκε με το αναμενόμενο 3-5-2. Ξεκίνησε με κάποια διάθεση να παίξει μπάλα, όμως προσέκρουσε πάνω στην καλά οχυρωμένη Λάρισα, αλλά και στον κακό αγωνιστικό χώρο. Όταν μάλιστα ξεπέρασε ο αντίπαλος το αρχικό του μούδιασμα και βγήκε ελαφρώς μπροστά, στον χώρο του κέντρου εννοώ, χάσαμε την συνοχή μας και φάγαμε και κάποιες κατεβασιές στην περιοχή μας.

Η ΑΕΚ υπέφερε λόγω του φανερά ανέτοιμου Ολιβέιρα. Δεν υπήρχε ο συμπαραστάτης στον Λιβάγια, ούτε κι ο αποδέκτης κάποιων προσπαθειών από τα πλάγια που κάναμε. Όμως ο πρωταγωνιστής ήταν άλλος : Η δύναμη και οι πολύ σκληρές προσωπικες μονομαχίες. Που φέρανε κακές αναπτύξεις εκατέρωθεν, και μπόλικες μακρινές μπαλιές. Οπότε το θέαμα πήγε περίπατο σαν ποδόσφαιρο, δίνοντας την θέση του στο ξυλίκι. Σε αυτό το ξυλίκι, ήταν πιο επικίνδυνη η ΑΕΛ, χωρίς όμως να απειλήσει ουσιαστικά.

Φυσικά κι εμείς δεν απειλήσαμε σοβαρά, όμως άντε να έχουμε το ελαφρυντικό της προσαρμογής σε αυτό το κρανίου τόπο γήπεδο, που εύκολα τραυματίζεσαι. Όμως παρότι δεν είδαμε μπάλα, το παιχνίδι και ο Ουάρντα μας κράτησαν ζωντανούς. Διότι η μπάλα αναβοκατέβηκε μπόλικες φορές και η αναμέτρηση είχε πολύ καλό ρυθμό αλλά και πάθος. Ψηλή ένταση και αγωνία, που πάντα κεντρίζουν το ενδιαφέρον και σε κρατάνε να δεις κάποιους αγωνιστές. Έστω κι αν τα συστήματα έχουν πάει περίπατο.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την είσοδο του Ντέλετιστς και την έξοδο του Ολιβέιρα. Με το σκηνικό περίπου ίδιο. Ξύλο, τζαρτζαρίσματα και πολύ δυνατές μονομαχίες. Στο πρώτο διάστημα όμως είχαμε και τρεις ζόρικες τελικές. Ένα τρομερό σουτ του Λιβάγια που βρήκε στο δοκάρι, και δυο θανατηφόρες τελικές της Λάρισας, που το γκολ σώθηκε πάνω στην γραμμή μας στην κυριολεξία. Στη δεύτερη ανακατεύθηκε το var, δεν δόθηκε κάποιο πέναλτυ, την ώρα που μας είχε χαρίσει και μια κόκκινη ο διαιτητής στον Παουλίνιο.

Το παιχνίδι ανέβηκε σε ένταση, με τα εξής χαρακτηριστικά : Η Λάρισα ήταν πιο επικίνδυνη σε κατά μέτωπον τελικές, ενώ η ΑΕΚ προέταξε ένα φλύαρο passing game, που όμως έφερνε κατοχή μπάλας και κάποιους παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, όπου ψαχνόταν κάποια ατομική ενέργεια ή κάποιο μακρινό σουτ. Το σίγουρο ήταν οτι είχαμε δυσκολία στην ανάπτυξη, αφού κι ο Μάνταλος ήταν ξανά ωσεί παρών. Πάντως όσοι μπορούσαν, προσπαθούσαν.

Ροντέο λοιπόν προμηνυόταν, ειδικά όταν σε αυτό το ρινγκ, μπήκε κι ο Ζεράλδες. Κατά τύχη μπήκε. Δεν είδε κάτι ο προπονητής, απλά χτύπησε ο Μπακάκης. Κι είναι τέτοιο το βάθος του ρόστερ, που σου επιτρέπει να βλέπεις τους πάντες παντού. Όπως έβλεπες τα δεκάδες φάουλ και τα δεκάδες λάθη. Σε ένα τέτοιο, και μετά από πίεση του καλύτερου σήμερα και πάλι, Λιβάγια, παραλίγο να πετύχουμε κι ένα γκολ. Αυτό δεν ήρθε, ήρθε όμως η κανονικότητα στο τέλος, με την έξοδο του Μάνταλου – είναι τουλάχιστον αστείο να βγάζεις έξω δεύτερη φορά τον υποτίθεται καλύτερο σου – και με την τακτοποίηση της άμυνας πίσω με τον Οικονόμου.

Εν πάσει περιπτώσει, αν το ζητούμενο ήταν να βγάλει η ομάδα ψυχή και καρδιά, μάλλον την έβγαλε όπως θα γράψουν αύριο οι ψυχάκηδες. Και θάναι και χαρούμενοι. Διότι όπου φτωχός, κι η μοίρα του. Κι η μοίρα του φτωχού είναι να υμνεί τον ηρωισμό του, και να παραδέχεται εμμέσως οτι είναι κι άτυχος που δεν έχει παίκτες. Ούτε στην επίθεση, ούτε στο κέντρο. Αλλά αν τα είχαμε αυτά, φυσικά δεν θα ήμασταν ικανοποιημένοι με την ισοπαλία. Ενώ τώρα είμαστε διότι αντέξαμε τα πλακώματα. Έτσι είναι και μην ασχολείσθε με άλλα. Αν είχες παίκτες, δεν θα χρειαζόσουν την ψυχή.

Ως γνωστόν, ο Μελισσανιδης απεχθανεται να τον αδικουν. Και ποιος το θελει άλλωστε; Ασχημο πράγμα η αδικία.

Ετσι, όταν μέτρησε με τα δάχτυλα τα φάουλ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ,τα βρήκε 12-2 υπερ του ΠΑΟΚ. Τι τα θες.Εξαλος. Ω΅γνωστόν δεν κάνει γραμμάριο πίσω σε τέτοια θέματα.

Δυο πράγματα τον βγάζουν απ’τα ρούχα του. Η αδικία και η ουρές στο ΙΚΑ. Παίρνει λοιπόν μαζι του τον «μεταφραστή» Παπαδόπουλο (ο διαιτητής ως γνωστόν ήτο Ελβετός) μπουκάρουν στα αποδυτήρια με μερικους αστυνομικούς παρατεταγμένους να κρατάνε ελληνικα σημαιακια στο διαβα των δυο αντρών καλοσορίζοντάς τους, πέφτουν μούρη με μουρη με τον τυρο-Ελβετό που βάλθηκε στο πρωτο ημιχρονο να ναρκοθετησει την υπερπροσπάθεια της ΑΕΚ και την καταρακτώδη απόδοσή της,έχοντας κλείσει «στα σχοινιά» τον αντίπαλο.

Και δικαιολογημένα-όσο και έντονα- του απευθύνθηκε εν εξάλω σχεδόν το διδυμο της ΑΕΚ. Ο «Δον Κιχώτης» και ο «Πάντσο Βίλα».

«Δωσε και σε μας κανένα φάοουλ ρε. Τί είναι αυτά τα πράγματα; 12 οι άλλοι και 2 μόνο σε έμας»;

Οπως είναι γνωστό,τα φάουλ μοιράζονται ισόποσα. Ειναι σαν τις κρατικές επιχορηγήσεις. «.Τοσα γιδια τοσα γιούρω».Αυτό λέει η δικαιοσύνη και η λογική. Δεν γίνεται να τελειώνει το ημίχρονο με 12-2. Που είμαστε; Στους μάο-μάο; Στη Μαδαγασκάρη; Στη Σομαλία;

Λογικό λοιπόν το ξεσπασμα του «εγγυητή» ( ο οποίος μας εγγυαται οτι δε κινδυνευουμε από τον ίδιο). «Εδώ είναι ΟΑΚΑ κύριε. Εντος έδρας και με παίζεις 12-2; Η ομάδα να τρώει σίδερα και να έπρεπε με βάση την εικόνα της να κερδίζει 3-0 και μου φρενάρεις,μου μποικοτάρεις την επένδυσή μου; Θα σε γαμίσω.
Εαν εσυ είσαι από τη Ζυρίχη,εγώ είμαι από την Κοκκινιά». Και που να βρεις και κασκολ τέτοια εποχή. Τι να του πεις; «θα σε πνήξω με την κουλούρα και θα σου δώσω τα βατραχοπέδιλα να τα φας»; Δεν πάει.

Δεν υπάρχει σωσμός. Δεν ξέρω. Ο άνθρωπος ίσως να έχει πάθει μαλάκυνση εγκεφάλου…ίσως πάσχει από την νόσο των μουσείων. Αυτή που κατατρώγει τα εκθέματα. Σα σαράκι. Σαπίζει όρθιος πια.

Να χαρώ εγώ «μεγιστάνες»! 70 χρόνων με άσπρα μαλλιά τρυγύρω της κεφαλής,συνοδευόμενος από ένα συνοδό «Νταβέλη»  να κουτρουβαλάς στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ να βρεις τον ξενόφερτο διαιτητή να του πεις ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; Εσεις δεν συναινέσατε και δεν προτείνατε ξένους διαιτητές στα ντέρμπυ; Τι ζητάτε τώρα;

Τι να του πεις ρε μαλακαντρέα; Επρεπε να γράφει 0-3 το κοντέρ στο ημίχρονο. Αθλια εμφάνιση,μονοτερμα,με κλασσικες ευκαιρίες ο άλλος,με τον Κωστένογλου σε άλλο πλανήτη και με τα παικτάκια που έχεις κουβαλίσει να μη μπορούν να αλλάξουν μπαλιά. Τι σου φταίει ο διαιτητής βρε μπουζουκοκέφαλε; Με τα φάουλ τα έβαλες; Τι είναι τα φάουλ για να στα μοιράσει «50-50»;
Καρπούζια είναι να στα κοψει στη μέση,ή ποσοστά μετοχών; Από που και ως που,θες τα ίδια φάουλ με τον αντίπαλο, οταν εκεινος μονιμα επιτίθεται για σχεδόν 45 λεπτά και εσύ μονιμα τρέχεις ξωπίσω του να τον ανακόψεις;

Μαλάκες που θέλετε και ισόποσα φάουλ και «50-50». Με τι ομάδα ρε κατσαπλιάδες ζητάτε τα ρέστα;

Αρκουδόγυφτοι που βγήκατε στην ποδοσφαιρικη «Αιόλου» και με τα πανέρια στα χέρια ψάχνετε για ευκαιρίες κέρδους και κορόιδα του «πεντάλεπτου». Με τέτοια εικόνα ομάδας κανονικά -αν τα είχες «400» -που πολύ αμφιβάλω πλέον- θα έπρεπε να μπουκάρεις στα αποδυτήρια της ΑΕΚ και να αρπάξεις τον μαλάκα τον Κωστένογλου που εσύ έφερες από το λαιμό,όπως και να τα σούρεις στους παίκτες που ο ίδιος κουβάλησες.

Αλλά πως να κοιταχτεις στον καθρέφτη. Αντε και κοιτιέσαι.Τι να δεις; Το νόμιμο ή το ηθικό; Μπερδεύουν τα ειδωλα. Οπότε παμε στην εύκολη λύση. Βουτάμε αλα μπρατσέτα  έναν-δύο μπράβουςκαι «ντου» στην απέναντι πόρτα ( στο γήπεδό σου,παρουσία αστυνομίας και πας με μπράβους στα αποδυτήρια; Τοσο μάγκας πια;)

Και καλά κάνουμε σαματά.Και καλά «διαμαρτυρόμαστε», «αναζητάμε το δίκιο μας» σα χαροκαμένες πουτάνες, και καλά  «είμεθα «υπολογήσιμο μέγεθος».Και καλά  «μου σηκώνεται ακόμα» και δεν είμαστε τα ξερατά της Φυσης. Και καλά υπάρχουμε ακόμα ,είτε ως πρώην φυλακόβιοι με ένσημα,είτε ως μελοθάνατοι σε «λευκή κόλλα».

Δεν κοιτάτε τα χάλια σας εκεί πέρα, να πάρτε κανένα παίκτη,να βουλώστε καμια τρύπα να μη γελάει ο κόσμος με τα χάλια σας,παρά κάνετε «μπούκες». Ξεφτυλισμένοι. Κάντε καμιά οριστική μπούκα στο γηροκομείο Αθηνών μπας και ησυχάσουμε.

Να ευλογήσουμε τα γένεια μας τώρα; Από την Τετάρτη γράφω οτι η ΑΕΚ δεν πρέπει να κατέβει με 3-5-2. Όμως ο προπονητής έτσι κατέβασε την ομάδα και φυσικά την άφησε εντελώς γυμνή. Κεντρικά κι επιθετικά. Ο αντίπαλος κατέβηκε με το γνωστό του σύστημα, κι αφού κυριάρχησε στον άξονα, άρχισε να ντουμπλάρει τους παίκτες μας στα πλάγια – κύρια στα αριστερά μας – και να μας πολτοποιεί.

Η ΑΕΚ δεν είχε καμία λύση ούτε στο πώς να κρατήσει την μπάλα, ούτε στο πώς να επιτεθεί – άλλωστε μόνο τον Μάνταλο και τον Λιβάγια διαθέτει -, αλλά ούτε και στο πώς να διώξει την μπάλα. Βρέθηκε να παίζει τον σάκκο του μποξ, ενώ σε κάποιες αντεπιθέσεις έβλεπες έναν  να τρέχει άναρχα και να πέφτει επάνω σε τέσσερις αμυντικούς του ΠΑΟΚ. Που έμοιαζε με ομαδάρα, κι έκανε ό,τι ήθελε μέσα στο γήπεδο.

Με αποκορύφωμα τις τρομερές επιθέσεις με τις μπαλιές στην πλάτη της άμυνας μας. Ναι βρε κουτά, αυτά που ο Κετσεντζόγλου είχε δει οτι φτειάξανε και διορθώθηκαν. Όπως είχε προβλέψει οτι δεν θα άνοιγαν τα εκδοτήρια σήμερα, που ίσως να ήταν και πιο σωστό για να δουν λιγότεροι από σαράντα χιλιάδες άνθρωποι αυτό το ναυάγιο. Το ναυάγιο που περιγράφεται με ένα γκολ εις βάρος μας, με τρεις θανάσιμες τελικές και με ένα χαμένο πέναλτυ.

Για ένα μισάωρο, που η ομάδα ήταν νωθρή και πελαγωμένη, και δεν καταλάβαινες τι είχαν δουλέψει μεσοβδόμαδα. Χωρίς πάθος, χωρίς προσανατολισμό και χωρίς να ξέρεις σε ποιόν σεντράρανε τα πλάγια μπακ. Παίκτης μας δεν υπήρχε μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Τριάντα λεπτά του πήρε του προπονητή για να παραδεχτει δημόσια οτι ήταν μαλάκας με το σύστημα αυτό και φυσικά το άλλαξε σε 4-2-3-1. Εν των ενόντων βέβαια, με τις γνωστές αλχημείες.

Τουλάχιστον ισορρόπησε ο ρυθμός, ο αντίπαλος οπισθοχώρησε κι έκανε κάποιες τελικές η ομάδα μας, φυσικά με σουτ εκτός περιοχής. Άντε τώρα να έχεις δουλέψει όλη την εβδομάδα άλλο σύστημα, και να ζητάς από τους παίκτες να παίξουν άλλα. Μιλάμε για την απόλυτη τρικυμία, που έβγαλε ένα αντάριασμα αλλά χωρίς ουσιστικό κίνδυνο για τον αντίπαλο. Δεν θυμάμαι ούτε μία επέμβση του αντίπαλου τέρμα, κι ούτε κάτι οργανωμένο. Αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι οτι το σκορ έπρεπε να ήταν τρία γκολ εις βάρος μας και φυσικά να μην έχουμε ούτε έναν στοιχειωδώς διακριθέντα.

Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την υποστήριξη της αλλαγής που έκανε ο προπονητής μας, κι άρα μπήκαν οι Ντέλετιστς και φυσικά ο Γιακουμάκης. Λέω φυσικά, διότι δεν νοείται ομάδα ποδοσφαίρου χωρίς σέντερ φορ. Και φυσικά είδαμε όλα τα αποτελέσματα της ορμής της ομάδας μας που ήταν και συνέπεια του συντηρητισμού που ήθελε να δείξει κι ο ΠΑΟΚ. Αυτά, μαζί με την δύναμη του κόμσου, φέρανε την πολύ γρήγορη ισοφάριση, χωρίς φυσικά να εντυπωσιασθούμε από κάποια τρομερή ενέργεια.

Δεν ήταν η ισοφάριση προϊόν κάποιας μπάλας ή κάποιου συστήματος. Ήταν μια συγκυρία, που βέβαια διορθώθηκε αμέσως με το δεύτερο γκολ του αντιπάλου. Και η ΑΕΚ πάλι έτρεχε. Να κυνηγήσει τους γρήγορους επιθετικούς και να ανακόψει την ανώτερη σωματοδομή των παικτών του ΠΑΟΚ. Οι οποίοι σου είχαν δείξει πιο είναι το αφεντικό του αγώνα. Σαφέστατα πιο κοντρολαρισμένοι και σαφέστατα πιο παίκτες. Σαφέστατα σου έδειχναν οτι όποτε γουστάρουμε βάζουμε γκολ. Αυτή ήταν η εικόνα κι όλα τα άλλα είναι μπούρδες και life style  για τα χάπατα.

Η ΑΕΚ προσπάθησε με τα γνωστά γιουρούσια και με το πάμφτωχο ρόστερ που διαθέτει. Να τρέξει να χτυπηθεί και να βγάλει ψυχή και καρδιά. Ξέροντας οτι ο αντίπαλος ήταν ανώτερος, κι απλά δεν την τελείωσε όταν η μπάλα έκαιγε. Αυτό φάνηκε ακόμα και μετά την οριστική ισοφάριση της ομάδας, με δυό φάσεις, που φέρανε ακόμα και τον Μπάρκα στους διακριθέντες. Διακριθέντες, που έφερε κι άλλους η αλλαγή της τακτικής : Κρίστισιτς και Τσιγκρίνσκι, που με την ψυχραιμία τους είχαν σωθεί ακόμα και την ώρα του ναυαγίου, αλλά βέβαια κι ο Γιακουμάκης, που στην κυριολεξία έφερε τα πάνω κάτω, κι ας μην πέρασε στους σκόρερς.

Που λίγο μας αφορούν πλέον, αφού κι ο πλέον αδαής είδε σήμερα, οτι η ομάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα. Τυχαία πήρε τον βαθμό, και δικαιότατα είχε αρνητικούς τους Λιβάγια και Μάνταλο, που ειδικά ο τελευταίος πρέπει να είναι το παράδειγμα προς αποφυγήν, και δικαιότατα έγινε αλλαγή με κάποιον Κλωναρίδη ! Φευ με τον γελοίο παίκτη, την καρακοτάρα, που πραγματικά σου έσπαγε τα νεύρα και φυσικά χάλαγε τα πάντα.

Όμως το παιχνίδι μας άφησε με καλές εντυπώσεις σε σχέση με το ρυθμό και το θέαμα. άνοιξε τα μάτια σε πολλούς σε σχέση με την χρήση σέντερ φορ ή όχι, και κάποιοι ίσως και να συνειδοτοποίησαν οτι η ΑΕΚ η σημερινή, δεν μπορεί να έχει κανέναν στόχο παρά μόνο να μην διασύρεται στα παιχνίδια. Αν την βοηθήσει και κάποιος προπονητής, διότι ούτε τέτοιον διαθέτει. Οπότε αν δεν έχεις προπονητή και δεν έχεις και παίκτες, τράβα αγόρι μου να σερβίρεις κανά καφέ σε κάποια καφετέρια, και μην παριστάνεις την ποδοσφαιρική ομάδα. Είσαι της πλάκας, και φυσικά έβγαλες ισοπαλία σήμερα, διότι ο ΠΑΟΚ ξαναέδειξε τον γνωστό φουκαραδισμό και κομπλεξισμό του όταν παίζει στην Αθήνα. Κι όταν νομίζει οτι δίνει κάποιο ντέρμπυ, ακόμα κι όταν παίζει κόντρα σε μια ομάδα της πλάκας.

Ντερμπάρα μου λένε, αλλά εγώ είμαι παλιός. Κι έχω δει δεκάδες τέτοια παιχνίδια, από την εποχή ακόμα που ο πατέρας μου στο αυτοκίνητο, είχε και τα δύο σήματα των ομάδων αυτών. Βλέπετε όταν σπούδαζε ιατρική στην Σαλονίκη – Κοζανίτης πρόσφυγας ήταν – έλαχε να παίξει κάποια φεγγάρια στα τσικό του ΠΑΟΚ. Οπότε όταν κατέβηκε στην Αθήνα, κι επειδή πήγαινε στην Φιλαδέλφεια, πρώτη του αγάπη ήταν η ΑΕΚ αλλά στην καρδιά του είχε και τον δικέφαλο του βορρά. Κάτι που μετέδωσε και σε μένα ίσως ή εγώ το βρήκα μόνος μου λόγω αγάπης προς το σήμα.

Όταν λοιπόν λέω οτι είμαι παλιός, σημαίνει οτι ουδέποτε είδα τα παιχνίδια αυτά σαν ντέρμπυ. Τολμώ μάλιστα να πω, οτι επειδή συνήθως η ΑΕΚ έτρωγε ξύλο από τους άλλους δύο του ΠΟΚ, περίμενα να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ μπας κι εξιλεωθώ πρώτα στον εαυτό μου. Όπως και να το κάνεις η ΑΕΚ ήταν πάντοτε η τρίτη ομάδα της Ελλάδας και στα ντέρμπυ τα κανονικά, έβγαζε μια κακομοιριά και μια ηττοπάθεια, πράμα που δεν το έβλεπες απέναντι στον ΠΑΟΚ. Αυτοί είναι οι κανόνες και δεν αλλάζουν αυτά εύκολα. Και φυσικά έχω δει όλα τα αποτελέσματα στα ντέρμπυ, όπως και στις μονομαχίες των δικεφάλων, οπότε πλέον είμαι σίγουρος οτι η νομοτέλεια των κανόνων δεν έχει αλλάξει ακόμα και σήμερα.

Σήμερα που πλέον οι ομάδες είναι εταιρείες και δεν υπάρχει αυτό το δέσιμο των παικτών με την φανέλα όπως παλιά. Παλιά, που όλοι ξέραμε τους παίκτες της κάθε ομάδας, και ιδιαίτερα τους βασικούς πυλώνες τους. Σήμερα που οι ιδιοκτήτες όλων των ομάδων, είναι εντελώς περιθωρειακές προσωπικότητες, με χοντρά αλησβερίσια με το κράτος αλλά και με τις στοιχηματικές εταιρείες, την ατέλειωτη αγάπη με το παρασκήνιο και τα γραφεία των managers. Σήμερα που οι ομάδες δεν αντιπροσωπεύουν αντικείμενο προσωπικής οικονομικής προόδου – όπως οι κανονικές εταιρείες – αλλά οχήματα για παράπλευρα οφέλη.

Την Κυριακή επομένως, όλοι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ενημερωμένοι. Οτι υπάρχουν και τα τρία αποτελέσματα. Ειδικά γι΄αυτόν που ονομάζει τον αγώνα ντέρμπυ, όχι για μένα ξαναλέω. Κύρια ενημερωμένοι για την αξία του ρόστερ του κάθε αντιπάλου, για το ποιοί διώκουν τον αρχιδιαιτητή στα λόγια και ποιοί δεν ασχολούνται καθόλου με αυτόν, όπως και την αρνητική παράδοση που έχει η ΑΕΚ όταν την παρακολουθεί πολύς κόσμος. Λογικό το τελευταίο, αφού πάντα φορτώνεται με την πίεση του άγχους του φαβορί, πράμα που επιτείνεται αυτήν την στιγμή με τις δηλώσεις του Κωστένογλου και των λοιπών υπερφύαλων παπαγάλων.

Μόλις πριν ένα μήνα ήμασταν στην απόλυτη καταστροφή, στην εσωστρέφεια και στην λευκή πετσέτα από τον Αύγουστο. Άλλαξε κάτι στον μήνα αυτόν; Άλλαξε το ρόστερ; Ανέβηκαν τα εργομετρικά; Όχι ασφαλώς. Μπήκε απλά μια αγωνιστική σφιχτή νοικοκυροσύνη και κάποιοι παίκτες μπήκαν να παίξουν το σύστημα που χρόνια τώρα παίζουν. Οπότε πράγματι νικήσαμε τον Αστέρα που ήταν τελευταίος, την δική μας Λαμία με κάκιστη εμφάνιση, και το Αγρίνιο που επίσης ήταν και είναι τελευταίο. Αυτός λοιπόν ο ενθουσιασμός που έχει αναπτυχθεί, δεν είναι φυσιολογικός κι είναι μάλλον υστερικός. Ο κανονικός θα μπορεί να έρθει αν την Κυριακή κερδίσουμε, κι αν βέβαια δεν χάσουμε στο τηγάνι. Διότι ο υστερικός ενθουσιασμός είναι κακός σύμβουλος, κι αν έρθει κάτι ανάποδα, θα ξαναφτάσουμε στην προ μηνός κατάσταση.

Φυσικά κι ο ΠΑΟΚ δεν είναι κάποιο ιδιαίτερο φόβητρο φέτος. Και δεν ήταν ποτέ όταν ερχόταν στην Αθήνα. Ούτε πέρσι κέρδισε, ενώ όλοι θυμούνται πώς έκανε διπλό στο τηγάνι, που ήταν για μια ξεγυρισμένη τεσσάρα. Όμως δεν θα κατέβει για να κάνει νίκη. Ούτε για να παίξει ανοιχτά. Μια αντεπίθεση θα ψάξει, κι αν δεν του κάτσει, μια χαρά θα είναι και με έναν βαθμό. Όπως βέβαια και η ΑΕΚ μια χαρά θα είναι με τον έναν βαθμό αν συνυπολογίσω την ποιότητα του ρόστερ της, την έλλειψη προσωπικοτήτων και ένα ωραίο παρασκηνιακό : Κι ο γαβρος μια ισοπαλία θέλει στο παιχνίδι, αφού θεωρεί οτι οι δέκα αλλαγές που θα κάνει ο Μαρτίνς, μάλλον θα κάμψουν την Λαμία. Εγώ τα βλέπω αλλιώς αλλά Κυριακή κοντή γιορτή.

Προσωπικά το παιχνίδι δεν βλέπω να έχει διπλό. Ισοπαλία βλέπω, κι αν κάτι φύγει, το βλέπω να έρχεται στην νίκη μας. Και προσπαθώ να αναλύσω όσο πιο ψύχραιμα τα δεδομένα τα αγωνιστικά. Ο Κωστένογλου σκέφτεται το σύστημα ανάλογα με το αν θα παίξει ο Ολιβέϊρα. Εγώ αυτό το βρίσκω λάθος και το θεωρώ οτι ακολουθεί τις εξελίξεις. Δεν τις φτειάχνει, εν άλλοις. Αν το σύστημα για την νίκη προβλέπει σέντερ φορ, τότε ας παίξει κι ο φούφουτος εκεί. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες και τα φαβορί. Μόνο οι μικρές νοοτροπίες αλλάζουν τα πάντα με την συμμετοχή ή όχι ενός παίκτη. Διότι υποτίθεται οτι γίνονται προπονήσεις. Εκεί δουλεύεται ένα σύστημα, δεν παίζουμε την κολοκυθιά με το τι να κάνουμε αν παίξει ο Ολιβέιρα ή ο Γιακουμάκης. Και σύστημα σημαίνει τακτικό πλάνο ανάπτυξης για χτύπημα στις αδυναμίες του αντιπάλου.

Επίσης θεωρώ οτι είναι λάθος να κατέβει η ομάδα με 3-5-2. Φυσικά δεν είμαι προπονητής, αλλά όταν ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα μέχρι  τώρα με τα χαφ του, κατεβαίνει από τα άκρα όπου εκεί δύσκολα να κρατήσει ένας παίκτης μας. Με δεδομένο επίσης οτι θα κατέβει κύρια με αμυντικό προσανατολισμό, μάλλον θα έπρεπε να δώσουμε πλάτος στο γήπεδο και να έχουμε πλάγιο μπακ κι εξτρέμ. Και με αυτό το πλάτος μπορεί να βρει χώρους και ο Μάνταλος κύρια στον άξονα. Και λέω Μάνταλος διότι αυτός είναι το κλειδί για την Κυριακή. Είτε μας άρέσει είτε όχι. Ο Λιβάγια, θα είναι πάρα πολύ καλά κλεισμένος στα όρια της κάρτας από τις δεδομένες αγωνιστικές προκλήσεις.

Εγώ εύχομαι το παιχνίδι να εξελιχθεί ομαλά, τόσο για την ομάδα μας όσο και για τον κόσμο που θα πάει να δει νίκη ή έστω ένα υποφερτό θέαμα. Να μπορέσει ο αγωνιστικός χώρος να αντέξει και να μην τραυματίσει κανέναν. Να σκεφθούν λογικά στην εταιρεία και να κατανοήσουν οτι είναι ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, που αξίζει μόνο τρεις βαθμούς. Υπάρχει και συνέχεια δηλαδή και πρέπει κάποιος να σκεφτεί διπλά για το αν μετά από θλάση ρίχνεις έναν παίκτη κατ΄ευθείαν στα βαθειά ή τον κρατάς για την Λάρισα ας πούμε. Και να κατανοήσει κι ο κόσμος οτι φέτος έχουμε και μπαράζ, κι άρα υπάρχουν περιθώρεια βελτίωσης. Το άντρα θέλω τώρα τον εθέλω, δεν υπάρχει για την ΑΕΚ ακόμα. Ας προσέχαμε όταν διαλέγαμε Καρντόσο και Ζεράλδες, και χάναμε από την Ξάνθη.

Ενδιαφέρον παιχνίδι για όλους. Για μας να δούμε κάποια πρόοδο, για τον αντίπαλο που δεν έχει σταυρώσει βαθμό μέχρι τώρα, και για τους δυό εγγυητές των ομάδων, που χτυπιούνται σήμερα έμμεσα. Σε σωστή ώρα για όσους πρόκειται να βγουν, αλλά και σε ωραιότερη θερμοκρασία χωρίς την γνωστή ζέστη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε προσεκτικά και σφικτά, όπως αναμενόταν, με 3-5-2. Καλή ενδεκάδα και καλό σύστημα, για όσους γνωρίζουν τα προβλήματα της. Έβγαλε ένα πολύ ωραίο εικοσάλεπτο στο οποίο και κυριάρχησε. Δεν κινδύνεψε πουθενά, παίζοντας ποδόσφαιρο κατοχής, κι έφτειαξε και κάποιες τελικές, που όμως δεν είχαν αίσια κατάληξη. Η κυριαρχία αυτή ήταν αποτέλεσμα τρεξίματος, σωστού συστήματος αλλά και φόβου του αντιπάλου, που δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο.

Ακόμα κι όταν το δεύτερο μισό του πρώτου μέρους, άλλαξε μορφή. Η ομάδα μας έχασε μέτρα στο γήπεδο, άρχισε να έχει μπόλικα προβλήματα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, έχασε την κατοχή της μπάλας, κι έφαγε τελικές, που όμως δεν ήταν και κάτι το επικίνδυνο. Ουσιαστικά ο αριστερός εξτρέμ του Παναιτωλικού ήταν δυσκολοκάτβλητος, αλλά δεν τροφοδοτήθηκε και τόσο πολύ, αφού δεχόταν ένα διπλόμαρκάρισμα από τον Βράνιες και τον Παουλίνιο.

Το παιχνίδι όμως ήταν ευχάριστο. Είχε ρυθμό, είχε ένταση και πάθος και σε κρατούσε ζωντανό. Μιλάω πάντα για το ελληνικό επίπεδο. Ένα επίπεδο που έφερνε πρωταγωνιστή τον Βράνιες πίσω, τον Κρίστισιτς στο κέντρο σχετικά καλό, και τον Αλμπάνη μπροστά να προσπαθεί. Αλλά δεν ήταν αρκετοί κι αυτοί για να ανοίξει το σκορ. Οπότε οι δυό ομάδες έμειναν στην λευκή ισοπαλία, δίκαια, ο καθένας έχοντας τα ελαφρυντικά του. Αυτά που κράτησαν κι εμάς να συνεχίσουμε την τηλεθέαση, μπας και μπορούσε κάτι να βελτιωθεί.

Και βελτιώθηκε πολύ η εικόνα της ομάδας μας στο πρώτο τέταρτο. Ανέβηκε ο Λιβάγια, ανέβηκαν τα δυό πλάγια μπακ μας καθώς και ο Σιμόες, και η ΑΕΚ κυριάρχησε ξανά. Πήρε το γήπεδο, πήρε την μπάλα, και είτε από τα πλάγια είτε από τον άξονα, απείλησε πολύ, μπήκε με τρομερές αξιώσεις στην αντίπαλη πέριοχή, και πλέον δεν μιλάμε για κάποιες τελικές, αλλά για κλασσικές ευκαιρίες. Με άψογη μάλιστα αμυντική συνοχή και με συγκεκριμένο επιθετικό πλάνο.

Με άψογο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους, και με τον Κωστένογλου να δείχνει τις προθέσεις του βάζοντας και τον Γιακουμάκη μέσα. Δηλαδή κρατώντας κι άλλο πίσω τον αντίπαλο, αλλά και βάζοντας πίεση στα αντίπαλα σέντερ μπακ. Και που δικαιώθηκε κάπου στο μιάσωρο, όταν σε ένα κλέψιμο στον χώρο του κέντρου, ο καλύτερος μας και σήμερα, Λιβάγια, με ένα ξερό σουτ από το ύψος της περιοχής, μας έβαλε μπροστά στο σκορ, απόλυτα δίκαια και σωστά, βάσει της όλης ομαδικής προσπάθειας.

Και μετά ξεκίνησε μια σωστή διαχείριση του παιχνιδιού. Ο Κωστένογλου έκανε το χρήσιμο rotation διατηρώντας την ίδια τακτική, χωρίς να κλειστεί καθόλου. Αντιθέτως είδαμε τον αντίπαλο να μην κάνει ούτε μία τελική, ενώ η ΑΕΚ απείλησε κι άλλο, με εκείνο το φοβερό δοκάρι του Λιβάγια. Μπροστά σε έναν φοβερό κιτρινόμαυρο κόσμο, ναι αυτούς που πήγαν μεμονωμένα αλλά βρέθηκαν στο γήπεδο οργανωμένα – τι γελοίος νόμος – που δεν σταμάτησε στιγμή να ενισχύει την ομάδα μας.

Την ομάδα μας που πήρε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα για την ψυχολογία της εν όψει συνέχειας. Και που μαζί με αυτό, πήρε το χαμόγελο μας αλλά και τα συγχαρητήρια μας. Για το τρέξιμο, την προσπάθεια αλλά και την υλοποίηση του άψογου πλάνου της τεχνικής ηγεσίας. Σε παιχνίδι δύσκολο, που προσωπικά το φοβήθηκα πολύ. Και διαψεύστηκα αλλά και χάρηκα πολύ με την όλη εικόνα και απόδοση.

Ήρθε και αυτή η νέα τεχνολογία, του var, δήθεν για να γίνουν τα πράματα πιο αντικειμενικά. Μιλάμε για μια απόλυτη σαχλαμάρα, που όμως είναι παγκόσμια ευτυχώς και δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Μια μπούρδα και μισή, που εκτός του οτι καταστρέφει τον ρυθμό ή το θέαμα του αγώνα, πρακτικά στέλνει και τον κόσμο εκτός γηπέδων, αφού στο φωνάζει το var οτι τα πάντα είναι τηλεόραση.

Κι είναι τόση μεγάλη σαχλαμάρα, που αλλιώς εφαρμόζεται στην Αγγλία – το var είναι ο διαιτητής – κι αλλιώς σε όλο τον άλλο κόσμο, που είναι απλά σύμβουλος του διαιτητή. Ένα πραγματικό κακό κοπιάρισμα του συστήματος που υπάρχει στο american football, όπου κι εκεί το var ( instant replay λέγεται ) είναι ο διαιτητής, αλλά χρησιμοποιείται κατόπιν διαμαρτυρίας των προπονητών και φυσικά με συγκεκριμένη συχνότητα. Διότι πρακτικά είναι ένα σύστημα, που φυσαιολογικά κάνει όλο το γήπεδο να γελάει με τις αποφάσεις των διαιτητών, ενώ για ψύλλου πήδημα κάνει τους παίκτες να σπρώχνουν τον διαιτητή να ξαναδεί τις αποφάσεις του.

Στην Ελλάδα φυσικά, στην χώρα που τα έχει όλα και δεν έχει τίποτα ταυτόχρονα, ακόμα δεν άρχισε την λειτουργία του, κι ήδη είχαμε τις καραμπινάτες παραβιάσεις του πρωτόκολλου που διέπει το var. Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση και να υπενθυμίσω σε ποιές περιπτώσεις χρησιμοποιείται.

α. Ναι ή όχι στο γκολ. Αν δηλαδή το γκολ είναι έγκυρο.

β. Ναι ή όχι στο πέναλτυ. Προσοχή, αφού αυτό έχει δοθεί.

γ. Σε ταυτοποίηση αθλητή. Αν δηλαδή σωστά τιμωρήθηκε κάποιος.

δ. Για πειθαρχικό παράπτωμα που δεν είδε ο διαιτητής, και το οποίο ή δεν είναι τιμωρία, ή αν υπάρχει τιμωρία, τότε είναι απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα.

Στην δ περίπτωση προχθές, έγινε του Κουτρούλη ο γάμος. Είχαμε τον Βράνιες και τον Μακέντα, που εφόσον χρησιμοποιήθηκε το var, ήταν καραμπινάτες κόκκινες κάρτες. Κι είναι τόσο ηλίθιοι οι διαιτητές, που θα μπορούσαν ειδικά στην περίπτωση της ΑΕΚ, να παραλείψουν την συμβουλή. Στην άλλη περίπτωση, δεν ήταν εύκολο αφού το παιχνίδι είχε διακοπεί. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι του Μακέντα ήταν σίγουρα κόκκινη κάρτα συγκρινόμενη με αυτήν του Κροάτη, αφού δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τον δόλο της σφαλιάρας, όσο είσαι για την πρόθεση του Ιταλού.

Τι κάνανε οι διαιτητές; Πουτάνα το var. Το είδαν και βγάλανε κίτρινες κάρτες, πράμα που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό. Όταν λοιπόν με το καλημέρα οι διαιτητές ξεφτυλίζουν τους συμβούλους τους, κι αφού έχουν κάνει καραμπινάτα λάθη οι ίδιοι ( ο δικός μας μάλιστα είχε ακυρώσει και κανονικό γκολ ), για ποιό λόγο μπαίνουν να ξαναδιαιτητεύσουν; Πότε δηλαδή ένας διαιτητής πάει σπίτι του; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη : ΠΟΤΕ.

Διότι οι άχρηστοι και οι ανίκανοι – δεν θέλω να πω κάτι άλλο μηνύσιμο – αν δεν μπορούν να σφυρίζουν και να εμπνέουν φιλάθλους και παίκτες με την δικαιοσύνη τους, είναι απαραίτητοι από το ελληνικό σύστημα, είτε να ξεφτυλίζονται από το var, είτε να είναι χειριστές του var. Διότι ποιοί είναι οι χειριστές του var; Εν ενεργεία διαιτητές, δηλαδή αλωμένοι από το σύστημα. Άρα είτε φοράς σορτσάκια και τρέχει, είτε είσαι στo booth, αυτά που πρέπει δήθεν να δεις, αυτά και θα δεις. Δεν αλλάζει τίποτα, παρά μόνο για ένα πολύ μικρό πλήθος κόσμου που βρίσκεται στα γήπεδα, και πίνει ζουμί από κουτόχορτο. Χωρίς να έχει δική του κρίση και χωρίς φυσικά να γνωρίζει μπάλα στην ουσία, που δεν είναι αν το κορδόνι του παπουτσιού του επιθετικού είναι ένα πόντο πιο μπροστά από την τάπα του αντίπαλου αμυντικού.

Δηλαδή θα χαλάσει τόσο πολύ αυτό που βλέπουμε στην Ελλάδα; Απόλυτα. Πλέον και με την βούλα θα έχουμε παραποίηση αποτελεσμάτων – όρα το νικητήριο γκολ του γάβρου στην πρεμιέρα -, θα αλλάζει η ροή του αγώνα κατά το δοκούν, ο δε ρυθμός που ούτως ή άλλως είναι προβληματικός, θα εξαφανιστεί. Διότι στην Ελλάδα είμαστε εκτός των άλλων και υστερικοί. Ήρθε κάτι καινούργιο; Θα χεστούμε στην χρήση του, ειδικά όταν έχουμε διαιτητές άχρηστους και με μηδενική προσωπικότητα, που δεν έχουν το κουράγιο να πάρουν την ευθύνη ούτε για ένα αράουτ. Χώρια που στο booth του var, ανά πάσα στιγμή μπουκάρουν οι τίμιοι μπράβοι των προέδρων. Ούτε κι εδώ έχουμε πλαίσιο. Και ενενήντα λεπτά συνεχών παραινέσεων για πιο << ακριβή >> παρακολούθηση.

Γι’ αυτό γράφω, ρε δεν var…ιόμαστε. Με την ανάποδη έννοια όμως. Αν βαριόμασταν μία μέχρι τώρα, πάμε για κόκκινα στα επίπεδα της ανίας. Διότι όπως και να το κάνεις, το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έχει μια συνέχεια στο παίξιμο. Δεν είναι μπάσκετ ούτε και american football, που έχει συνέχεια διακοπές. Μα δεν το φέραμε εμείς θα πεταχτεί κάποιος και θα σχολιάσει. Γιατί οι ξένοι είναι λιγότερο καραγκιόζηδες ή μήπως δεν θέλουν κι αυτοί αλλοιώσεις αποτελεσμάτων με την βούλα της τεχνολογίας;

Ίσως το πιο εύκολο παιχνίδι σε αυτά τα κοντινά που έρχονται. Απόλυτα λογικά η ομάδα κατέβηκε με τετράδα στην άμυνα, αφού θα έπρεπε να γίνει αφεντικό, να έχει την κατοχή της μπάλας, και να φτάσει σε μια υποχρεωτική νίκη. Κάπως έτσι έγιναν τα πράματα στο πρώτο ημιχρόνιο, αλλά με κάποιες ανορθοδοξίες. Κορυφαία ήταν η χρησιμοποίηση του Ζεράλδες σαν δεξί εξτρέμ, που στην ουσία αχρήστευσε μια πτέρυγα. Κάτι το οποίο ήταν εκ των προτέρων γνωστό, αφού ο παίκτης αυτός δεν είναι ακραίος.

Η ΑΕΚ λοιπόν, ξεκίνησε να επιτίθεται κύρια από τα αριστερά ‘οπου υπήρχε κανονικό δίδυμο, όμως αν ο ένας από τους δύο λέγεται Λόπεζ, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Όπως δεν μπορούσες να περιμένεις και πολλά από το κέντρο, που όντας πιο πολύ αμυντικογενές, δεν εμφάνισαν και αρετές οργάνωσης ή φαντασίας. Κι αυτό αναμενόμενο.

Φυσικά η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει κι έναν αντίπαλο, που ήταν θωρακισμένος με διπλή ζώνη άμυνας κι ήταν όλος παρατεταταγμένος μπροστά στην περιοχή του. Τι ζήταγε; Να μην φάει πολλά γκολ. Πού να καταλάβαινε ο αντίπαλος προπονητής, οτι η ΑΕΚ φέτος έχει μόνο το όνομα της; Ούτε για την φυσική κατάσταση δεν διάβασε τα ρεπορτάζ;

Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να δούμε ένα κακό πρώτο μέρος, με οριζόντια ανάπτυξη, προβλεψιμότητα για τα ανούσια της αριστερής μεριάς, και κάποιες προωθήσεις του Μπακάκη, που δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα. Και κάποια μακρινά σουτ, αφού η ομάδα δεν μπορούσε να βγάλει φάση στην αντίπαλη περιοχή. Είδαμε όμως κι έναν πολύ καλό Λιβάγια, που έδωσε μάχες και προσπάθησε να ανοίξει κάποιους χώρους. Κι ίσως ήταν ο μόνος που κατάλαβε οτι η ομάδα είχε σέντερ φορ. Που μπορεί να μην φάνηκε τόσο πολύ, όμως τράβηξε αρκούντως παίκτες επάνω του, κι έτσι η ΑΕΚ ευτύχησε να προηγηθεί με ένα αυτογκόλ, που βέβαια πιστώνεται στον Κροάτη.

Όπως πιστωθήκαμε κι έναν πολύ κακό διαιτητή, που στην κυριολεξία τα έκανε μαντάρα, και σε ένα φιλικό παιχνίδι, εκτός του οτι έδειξε κίτρινη κάρτα στον Βράνιες – ο κανονισμός μιλάει για τίποτα ή για κόκκινη -, ακύρωσε κι ένα πεντακάθαρο γκολ, που μετά το κατακύρωσε λόγω var, που φυσικά στην Ελλάδα θα γελοιοποιηθεί και αυτό με τόσους άχρηστους διαιτητές που έχουμε ή θα γελοιοποιήσει όσους σφυρίζουν ή θα καταργήσει και τον θεσμό του παρατηρητή. Μιλάμε λοιπόν για κάκιστο θέαμα, κακό ρυθμό και κάκιστη διαιτησία. Όμως η ομάδα πήρε ένα σημαντικό προβάδισμα, λόγω της κακής φυσικής κατάστασης που έχει, και που δεν της επιτρέπει να το παίζει αφεντικό, παρά μόνο κλέφτης.

Αυτό φυσικά δεν φάνηκε στο δεύτερο ημιχρόνιο. Μιλάω για την κλεψιά. Θα φανεί στα προσεχή παιχνίδια. Διότι καθώς έβλεπες το δεύτερο μέρος, δεν έβλεπες το όνειρο, δεν έβλεπες το όραμα, δεν έβλεπες τίποτα, παρά μόνο την αγωνία να τελειώσει η φάση, να τελειώσει κάποια προσπάθεια, να μην φάμε κανά γκολ και τρέχουμε, κι άντε κι αύριο ίσως ξημερώσει άλλη μέρα, κι έχει ο Θεός.

Ένα κακό παιχνίδι, που κάποιοι θα μιλήσουν για επαγγελματική νίκη, όμως η αλήθεια πονάει. Μηδέν στην ανάπτυξη, μηδέν σε αυτοματισμούς, μηδέν σε θέαμα. Τι να πεις; Για μπάλα μιλάμε και για ένα παιχνίδι χωρίς καμία σκοπιμότητα. Ενώ είσαι απαλλαγμένος από το άγχος της υποχρεωτικής νίκης, απλά δεν μπορείς. Και τι σιγομουρμουράς ; Οτι πού θα πάει, θα γυρίσει ο Μάνταλος. Αυτή είναι η φετινή κατάρα. Να ελπίζεις οτι θα σε σώσει ο Κούλης.

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που μπορώ να πω είναι οτι είδαμε κάποιες καλές ατομικές ενέργειες, και φυσικά τρεις πολύ σωστές αλλαγές από τον Κωστένογλου, που σε αυτά τα παιχνίδια είναι καλός. Επίσης είδαμε κοντά στον μακράν κορυφαίο Λιβάγια, οτι υπήρχε ένας πολύ σοβαρός Βράνιες, κι ένας πολύ μαχητικός Γιακουμάκης. Πρέπει να του δώσω εύσημα, διότι έπαιξε σε μια κατάσταση αδούλευτη, που δεν τον χρησιμοποίησε ιδιαίτερα. Αυτό το πράμα που άφησε ο Καρντόσο, δηλαδή που τα εξτρέμ συγκλίνουν στον άξονα, θα πάρει καιρό να φτειάξει.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε μια ομάδα, που δεν έχει παίκτες. Ούτε προσωπικότητες. Συγχαρητήρια, που γίνονται υποχρεωτικές διορθωτικές ενέργειες ελέω Μελισσανίδη, με το καλημέρα. Συγχαρητήρια και στον ηρωικό κόσμο, που πήγε στο γήπεδο. Πάντα οι ήρωες ήταν αυτοί που βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την λάθος χρονική στιγμή. Κι είναι άτυχη η χώρα που έχει πολλούς ήρωες. Σκεφθείτε μια ιδιωτική εταιρεία, που πουλάει εισιτήρια, ενώ μπαίνει να παίξει ποδόσφαιρο και παίζει ξυλίκι.

Αγαπητοί κι αγαπητές, η επικαιρότητα είναι ανύπαρκτη στα πολιτικά και στα της ομάδας μας. Δεν μπορεί να αποτελεί είδηση η αποτυχία των εθνικών μας ομάδων, άρα δεν ασχολούμαστε, και προχωράω στην αναδημοσίευση ενός κειμένου που μπει στην φυλλάδα στις 23/06/2007. Καλή σας ανάγνωση μέχρι να αρχίσουν τα δρώμενα στην ενδοχώρα.
*********************************************************************************************************

                                Ψυχικό χάρισμα η ηλιθιότητα και όχι θέμα πνεύματος

ΠΑΝΤΑ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΡΩΤΑΕΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ

Όσο κι αν ήταν ζεστός, τον απόλαυσα τον καύσωνα. Τον χάρηκα ρε παιδί μου. Όπως χαίρομαι τα παιδιά μου.  Τον κατάλαβα, τον ένοιωσα κι αισθάνθηκα ότι είναι κι αυτός δημιούργημά μου. Βλέπετε, εγώ είμαι με τον Πυθαγόρα, και πιστεύω, ότι οτιδήποτε σήμερα είναι φυσικό, είναι και ετεροκίνητο. Μιλάω πάντα για τον τέταρτο αριθμό, δηλαδή το 3.

<< Καλά, με τον καύσωνα δεν ζεστάθηκες;>> θα ρωτήσει ο ηλίθιος. Θα απαντήσεις; Θα δώσεις δικαίωμα στον ηλίθιο να σε ρωτήσει; Ποτέ. Αλλά ο ηλίθιος, δεν έχει χρόνο αναμονής για σένα, ούτε και σου αφήνει δικαιώματα. Ο ηλίθιος – ακριβώς γι αυτό είναι ηλίθιος- δεν σε σέβεται. Κάτι που του μπήκε, που του καρφώθηκε στο μυαλό, είναι υποχρεωμένος να το βγάλει. Να το φτύσει και να προσπαθήσει να  σε προσαρμόσει στο δικό του τρόπο σκέψης ή αποχαύνωσης. Για τον ηλίθιο αυτά δεν έχουν διαφορά.

Με τον τρόπο σου λοιπόν, προσπαθείς να μην του αφήσεις περιθώριο να σε  ρωτήσει. Όμως ο ηλίθιος είναι επίμονος, πεισματάρης και δεν μπορεί μόνος του. Πρέπει οπωσδήποτε να κοινωνήσει την ηλιθιότητά του και με κάποιον άλλο. Και γι’  αυτό περιμένει και επιμένει. Ένας ψαράς είναι ο ηλίθιος, που πρέπει να ενωθεί σε δίπολο. Το βάρος της ηλιθιότητας που κουβαλάει, δεν μπορεί να το αντέξει και ψάχνει σύζυγο. Για μια δικαίωση, για μια προσωρινή διαφυγή. Για να μεταδώσει το μικρόβιο, να μοιραστεί τη σακούλα της ηλιθιότητας.

Κι ενώ αυτός, θες δε θες θα σε ρωτήσει, εσύ πλέον, το μόνο αμυντικό όπλο που έχεις, είναι να μην απαντήσεις. Κατ΄ αρχάς. Εδώ όμως, είναι το πολύ επικίνδυνο  σημείο. Διότι ο ηλίθιος τυγχάνει να ‘ναι κοινωνικό ον και συμπολίτης σου. Άρα εύκολα θα σε χαρακτηρίσει αντικοινωνικό, αγενή, ζώον κι όλα τα σχετικά. Όπως είναι εύκολη η ερώτηση για τον ηλίθιο, άλλο τόσο είναι  εύκολη και η κρίση του για σένα. Διότι ο ηλίθιος, όχι μόνο δεν έχει μυαλό παραγωγής αλλά ούτε καν μυαλό φιλτραρίσματος. Είναι αυτό, που λέει ο Πυθαγόρας, για τον τρίτο αριθμό, δηλαδή το 2. Αυτοκίνητος. Και να υπενθυμίσω ότι το 2 είναι ο ψυχικός αριθμός.

Ακριβώς εδώ, βρίσκεται η ουσία. Η ηλιθιότητα δεν είναι θέμα πνεύματος. Είναι ψυχικό χάρισμα. Μην αυταπατάσθε . Και κυρίως μην γελιέστε. Και ποτέ μην μπερδεύετε ψυχικά με πνευματικά θέματα. Μην την πατάτε όπως οι ψυχίατροι. Που δήθεν θεραπεύουν την ψυχή, μιλώντας και συνταγογραφώντας  φάρμακα. Επειδή από αμάθεια ταυτίζουν το πνεύμα με την ψυχή. Τεχνοκράτες  είναι κι αυτοί. Μπερδεμένοι, χαμένοι και κυρίως αλωμένοι, στις δημόσιες σχέσεις με τους υγιείς συγγενείς των ψυχοπαθών ή στο χρήμα που πρέπει να βγάλουν για  να δικαιολογήσουν την απόσβεση των εξόδων που έγιναν για τις σπουδές τους και την επίπλωση του ιατρείου τους.

Ψάχνουν λοιπόν , την θεραπεία για το πνεύμα. Ταυτόχρονα όμως  το καταργούν με τα αγχολυτικά ή τα κατασταλτικά φάρμακα. Όταν ο άλλος λοιπόν , πέφτει στο φαρμακευτικό κώμα, πώς να θεραπευτεί η ηλιθιότητα , που επαναλαμβάνω είναι ψυχικό χάρισμα; Σαν να έχεις πονοκέφαλο κι ο άλλος να χορηγεί φάρμακο για τον βήχα. Γι΄αυτό στο τέλος τρελαίνεται και ο ψυχίατρος κι ησυχάζουμε και ‘μεις, κι ο ασθενής.

Όμως, μας μένει ο ηλίθιος, που υποχρεωτικά μας ρώτησε κάτι. Κι επειδή δεν θέλουμε να χαρακτηρισθούμε αγενείς –ειδικά από ηλίθιο-πρέπει να απαντήσουμε στο προφανές του ερώτημα. Πάντα ο ηλίθιος ρωτάει κάτι προφανές. Αφού ποτέ δεν κάνει μηρυκασμό των σκέψεών του ,πριν τις βγάλει σε λόγο, θα ρωτήσει το εύκολο. Σε κόβει και σένα για ηλίθιο και στο αμολάει.

Επιτέλους δουλέψαμε

Ρώτησε λοιπόν: <<Καλά , με τον καύσωνα δε ζεστάθηκες;>>.  Κι εσύ, ανάλογα με τα κότσια σου,  απαντάς το προφανές. Και τον ταπώνεις και τελειώνεις. << Όχι. Γιατί να μ’ ενόχλησε ο καύσωνας; Τον περίμενα, μια που είναι καλοκαίρι, και τον χάρηκα. Και θέλω να ‘ρθει κι άλλος, πιο βαρύς. Τέτοιος που να μπορεί  να διαστείλει τις φωνητικές σου χορδές και να μην μπορείς να μιλήσεις. Και να μην μπορείς  να κυκλοφορήσεις, επιτέλους, μαλάκα νεοέλληνα. Όπως τώρα, που μ΄ αυτόν τον καύσωνα, οι δρόμοι επιτέλους ήταν άδειοι. Άρα, όταν κάθε μέρα μου μποτιλιάρεις τους δρόμους, σημαίνει, ότι δεν πηγαίνεις στη δουλειά σου αλλά πηγαίνεις να καταναλώσεις το μαύρο χρήμα σου, διαπλανητικέ απατεώνα. Λεχρίτη του Κολωνακίου, μπαρόβιε της παραλίας, γνήσιε πανηγυρτζή καραγκιόζη. Κάθισες μέσα κι αυτό φάνηκε από την αύξηση της κατανάλωσης του ρεύματος και του λογαριασμού του τηλεφώνου. Και του σταθερού και του κινητού. Και να πω ότι έλεγες και κάτι. Όχι, πάλι για το προφανές μίλαγες. Αν έχει ζέστη και τα τοιαύτα, φαύλε κουτσομπόλη , άνεργε κι άεργε , διαχρονικέ τηλεοπτικέ κομπάρσε. Βέβαια  το λογαριασμό του νερού δεν τον αύξησες. Είσαι κι οικολόγος. Σιγά μην βγάλεις τη βρωμιά σου. Στην ΕΥΔΑΠ έκανες την οικονομία. Φοβήθηκες τον καύσωνα; Θεόσταλτος ήταν και επιτέλους δουλέψαμε, τεμπέληδες τσολιάδες , ευρωπρώτοι για την  παραγωγή σκατών>>.

Ένας καύσωνας μας σώζει

Ναι, αυτά πρέπει να πεις στον ηλίθιο που σε ρωτάει το προφανές. Αντε όμως και του απάντησες. Νομίζεις, ότι πιά, δεν είσαι αγενής; Κούνια που σε κούναγε. Σούπερ αγενής είσαι, διότι ο ηλίθιος, άλλη απάντηση περίμενε. Την απάντηση που να  συμφωνεί μ’ αυτόν. Η διαφωνία δεν υπάρχει στον ηλίθιο,  διότι πολύ απλά , δεν βρήκε το δίπολό του. Δεν ενώθηκε σε σώμα.

Όμως τι να κάνεις κι εσύ; Προσαρμόζεσαι. Λέγανε παλιά ότι  μια βροχή μας σώζει. Σήμερα ,μια που δεν βρέχει, θα λέμε ότι ένας καύσωνας μας σώζει.  Μας έσωσε; Προσωρινά, σίγουρα. Γι αυτό λέω ότι τον απόλαυσα.