…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Εμβόλιμη αγωνιστική σήμερα, που συναντήθηκαν οι επενδυτές και εγγυητές, με πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Στον Βόλο απέναντι στην καλή τοπική ομάδα. Ένα ενδιαφέρον που μεγαλώνει αφού η ΑΕΚ θα έχει ένα εκτεταμένο rotation καθώς και την πρώτη συμμετοχή του Σιμάνσκι. Είναι από αυτά τα παιχνίδια που μπορείς να δεις την προπονητική δουλειά αλλά και το τεχνικό τημ να δει ποιοί θα πάρουν κάποια ευκαιρία.

Η ομάδα παρατάχθηκε με το αναμενόμενο 3-5-2 και τήρησε μια πολύ παλιά παράδοση : Όσο λιγότεροι την βλέπουν, τόσο πιο καλά και αποδίδει. Χωρίς καμία υπερβολή, η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα με όλη την σημασία της λέξης στο πρώτο μέρος. Πρεσάρισε πάρα πολύ ψηλά, κι αν η μπάλα πέρναγε, έπνιξε τον αντίπαλο στο κέντρο. Ήταν μια ομάδα χάρμα ειδέσθαι στην αμυντική της συνοχή και αλληλοκάλυψη. Γέμισε όλους τους χώρους, κατάπιε χιλιόμετρα και μας έδωσε μια εικόνα καλοδουλεμένης μηχανής. Αρχηγοί στην αμυντική προσπάθεια ήταν οι τρεις του κέντρου. Οι άριστοι Σιμόες και Σαμπανάζοβιτς, τους οποίους τους ακολούθησε από πολύ κοντά και ο νεοαποκτηθείς Πολωνός, που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Κύρια οτι έπαιζε με το κεφάλι ψηλά αλλά και με πολύ θράσος στην επιθετική δημιουργία.

Αν όμως η ομάδα ήταν σφιχτή στην συνοχή της, έβγαλε μάτια με την επιθετική της απόδοση. Καθοδηγούμενη από έναν καταπληκτικό Αλμπάνη κι έναν πολύ ορεξάτο Κλωναρίδη, έφτειαξε δεκάδες συνδυασμούς, έβγαλε πάρα πολλούς αυτοματισμούς, ήταν μια συνεχής πηγή κινδύνων για την αντίπαλη εστία, την οποία φόρτωσε με δύο γκολ. Ένα από στημένη φάση, κι ένα από μια υποδειγματική αντεπίθεση. Ο διαιτητής της αρνήθηκε ένα πέναλτυ, ενώ ήταν αδύνατον να την σταματήσει η χαλαρή άμυνα του Βόλου.

Ανέφερα μερικά ονόματα, όμως στην ουσία αδικώ όλους τους άλλους παίκτες. Διότι στην ουσία κανείς δεν υστέρησε. Είχαν όλοι τρομερό πάθος και όρεξη, όχι μόνο να νικήσουν, αλλά να παίξουν μπαλάρα. Ήταν ένα πρώτο ημιχρόνιο στο οποίο είδαμε έναν καθολικό μονόλογο της ομάδας μας με τον Βόλο να μην κάνει ούτε τελική. Και φυσικά εδώ άνετα προσθέτω αυτό που είπα στην αρχή : Η δουλειά του Καρέρα. Άψογη τακτική αλλά και άψογη εμπέδωση και εφαρμογή της από τους παίκτες. Καταλάβαινες, ένοιωθες αλλά και έβλεπες οτι αυτά τα πράματα δεν έγιναν τυχαία στο γήπεδο. Ούτε αμυντικά, ούτε επιθετικά, ούτε όταν δημιουργείο κάποια αντεπίθεση.

Στο δεύτερο μέρος περίμενες να δώσει η ΑΕΚ το γήπεδο και να ψάξει πιο πολύ τις κόντρες, ελέγχοντας τον ρυθμό. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η ομάδα μας συνέχισε σε πολύ ψηλό ρυθμό να πρεσάρει και να βγάζει επιθέσεις κι ευκαιρίες. Φυσικά βρήκε πιο πολλούς ελεύθερους χώρους λόγω της προσπάθειας του Βόλου να πάρει κάτι από το παιχνίδι, όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία της δουλειάς του Καρέρα, όπως βέβαια και την σούπερ απόδοση όλων των αθλητών.

Την ώρα που μπήκε το τρίτο γκολ με τον Κλωναρίδη μετά από οργανωμένη επίθεση και σούπερ ασίστ ενός εκ των κορυφαίων σήμερα ( Λόπεζ ), χαιρόσουν να βλέπεις όλον τον παγκο μας που ήταν γεμάτος από τους βασικούς μας παίκτες, να χειροκροτάει την ομάδα σαν να σου λέει οτι κάτι άλλαξε στα αποδυτήρια. Και μετά στον υπόλοιπο αγώνα, χαιρόσουν κι εσύ σαν Αεκτζής να χάνεις το μέτρημα από το επιθετικό κρεσέντο και τις κλασσικές ευκαιρίες που έφτειαχνε αυτή η σημερινή σούπερ ενδεκάδα. Ευκαιρίες που άλλες χάθηκαν λογικά κι άλλες από επιπολαιότητα. Ειδκά αυτή του Ντέλετιτς δεν την χάνει ούτε νοικοκυρά που την ίδια στιγμή μαγειρεύει γιουβαρλάκια.

Συμπερασματικά όμως είδαμε φέτος το κορυφαίο παιχνίδι της ΑΕΚ. Φυσικά αυτό αποδεικνύεται από το οτι κανείς βασικός δεν χρειάστηκε να μπει σαν αλλαγή αλλά κι από μια στοιχειώδη εξώφθαλμη στατιστική ρυθμού, κατοχής μπάλας και τελικών μεγάλων ευκαιριών. Ταυτόχρονα όμως και με καμία αμυντική απειλή ενώ το γκολ που δεχθήκαμε στο τελευταίο λεπτό ήταν το κόστος που πλήρωσε ο Μπάρκας που επι ενενήντα λεπτά παρίστανε την παγοκολώνα.

Σε τέτοιες εμφανίσεις είναι πολύ άδικο να ξεχωρίσεις κάποιον. Διότι όλοι δώσανε τα πάντα για να εξυψώσουν την ομάδα. Να θυσιάσουν το εγώ τους μπροστά στο γενικό καλό. Αν αυτό είναι πράγματι η επιδίωξη του Καρέρα και δεν είναι τυχαίο φαινόμενο, τότε μιλάμε οτι έχουμε πολύ καλό δρόμο μπροστά μας. Εγώ απλά εδώ να ξαναπώ οτι ο Αλμπάνης ήταν φοβερός, όπως και ο Λόπεζ με τον Σιμόες με πολύ κοντά όμως τον Σιμάνσκι και τον Σαμπανάζοβιτς. Ειδικά ο Πολωνός θεωρώ οτι έλειπε, θεωρώ οτι θα βοηθήσει αρκετά και θεωρώ οτι φέρνει στοιχεία του Γιόχανσον.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους και ακόμα καλύτερη συνέχεια.

Υγ1. Αν σου δίνουν 4 μύρια για μια όρθια γίδα και δεν την πουλάς, είσαι άξιος της μοίρας σου.

Υγ2. Χρήστο, χρόνια καλά κι ευτυχισμένα.

Χιονιάς σήμερα. Τζάκι, κάστανα κι άραγμα με την ευχή να δούμε και κάτι της προκοπής κόντρα στον μοντελοπνίχτη. Απουσίες βέβαια πολλές αλλά κι από τις δυό πλευρές. Όμως ο καιρός θα αναγκάσει σε πολλά τρεξίματα.

Η ομάδα κατέβηκε με 3-5-2. Το πρόβλημα ήταν οτι και ο αντίπαλος έτσι παρατάχθηκε, οπότε μαζί με την βροχή, δημιουργήθηκε ένας συνωστισμός στο κέντρο, με ελάχιστους κενούς χώρους στις επιθέσεις και στην ουσία είδαμε ένα πρώτο ημιχρόνιο σούπα.  Είδαμε όμως την ΑΕΚ να προσπαθεί ορθολογικά και με τρομερή υπομονή να παίξει μπάλα. Είχε σε πολύ καλή μέρα τον Κρίστισιτς και τον Βέρντε, πήρε την κατοχή της μπάλας, κι όσο μπορούσε έτρεξε.

Από την άλλη μεριά, η Λάρισα περιορίστηκε σε μια παθητική άμυνα, κι έψαχνε κάποια αντεπίθεση κύρια με τον Ουάρντα. Το πρώτο μέρος λοιπόν, ήταν βούτυρο στο ψωμί των προπονητών, αλλά όχι των θεατών. Κούρασε αρκετά, όσο κι αν η ομάδα μας προσπαθούσε και από τα πλάγια και από τον άξονα. Όμως το τουρλουμπούκι εκατέρωθεν δεν δημιούργησε φάσεις και τελικές. Είναι χαρακτηριστικό οτι η Λάρισα είχε μία τελική, κι εμείς δύο.

Η δεύτερη τελική ήταν το γκολ μας στο τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων. Φαινόταν μια φάση χαμένη αφού η περιοχή του αντιπάλου ήταν άδεια. Ο Ολιβέιρα λοιπόν γύρισε την μπάλα από τα πλάγια περιμένοντας τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη, κι εκεί πετάχτηκε ο Σιμόες που σημείωσε ένα απίστευτο γκολ. Ένα γκολ που πρέπει να ομολογήσω οτι δικαίωσε την υπομονή  και την διάθεση μας. Και φυσικά το πέτυχε ο Σιμόες αφού όλα τα ατού μας είχαν εξουδετερωθεί. Κι ήταν ένα γκολ που μάλλον θα βγάλει λίγο πιο μπροστά την Λάρισα μπας και δούμε κάποιο καλύτερο ημιχρόνιο.

Πριν προλάβουμε όμως να δούμε τις διαθέσεις του αντιπάλου ή τις δικές μου προβλέψεις, το παιχνίδι είχε κλειδώσει. Με ένα πολύ όμορφο κι εντελώς προσωπικό γκολ του Ολιβέιρα. Μιλάω για το πρώτο πεντάλεπτο. Από εκεί κι έπειτα, η Λάρισα γύρισε το σύστημα της σε 4-3-3 και η ΑΕΚ έκανε πάρτυ. Βρήκε πάμπολλους κενούς χώρους κι έπαιξε ένα πολύ στρωτό αλλά πολύ ελκυστικό ποδόσφαιρο. Με ρυθμό, με εναλλαγές στην ανάπτυξη και με μπόλικες τελικές φάσεις, ενώ πίσω δεν απειλήθηκε ούτε μια φορά.

Βεβαίως έπαιξε ρόλο οτι είχαμε πετύχει λόγω των κενών χώρων κι ένα τρίτο τέρμα με τον Λόπεζ, αλλά τα κύρια κλειδιά ήταν το εξαιρετικό ανασταλτικό παιχνίδι του Σιμόες – κορυφαίος σήμερα -, όπως και του Κρίστισιτς που μαζί με τον Σβάρνα, πήραν την ταυτότητα του Ουάρντα. Αν βάλετε λοιπόν αυτά, μαζί με την απογοήτευση του αντιπάλου, έχετε στο πιάτο όλη την εικόνα του δεύτερου μέρους. Η ΑΕΚ έκανε επιθέσεις με όποιον τρόπο ήθελε και η Λάρισα απλά προσπαθούσε να αποφύγει την συντριβή. Κάτι το οποίο το κατάλαβαν και οι παίκτες μας, και φρέναραν κι αυτοί. Δίνοντας μάλιστα και χώρο για προπόνηση στον Μπότο και στον Γιούση.

Όμως αυτό δεν αλλοιώνει το καλό παιχνίδι που είδαμε. Που τελικά φάνηκε πόσο σημαντικό ήταν που προηγηθήκαμε στο πρώτο μέρος. Μετά, είχαμε τον ρυθμό και την κατοχή που θέλαμε, ενώ φάνηκε κάπως και η παρέμβαση του Ιταλού προπονητή με τους παίκτες πολύ σωστά τοποθετημένους τακτικά. Που αυτό ενδιαφέρει και περισσότερο για την συνέχεια και το μελλοντικό χτίσιμο. Κι αυτό το λέω, όχι λόγω του μεγάλου σκορ, αλλά λόγω της εμφάνισης στο πρώτο μέρος που η μπάλα έκαιγε. Εκεί φάνηκε η δουλειά της προπόνησης, όπως και στο δεύτερο μέρος στην σωστή επίθεση με χώρους και την άψογη αμυντική αλληλοκάλυψη. Συγχαρητήρια λοιπόν στο τεχνικό τημ και στους παίκτες, που μακάρι να ενισχυθούν με τις προσθήκες που γίνονται.

Σήμερα η ΑΕΚ κατέβηκε με σχεδόν βασική ενδεκάδα και με 4-3-3. Κυρίως όμως κατέβηκε με νοοτροπία μαχητή και νικητή, και με τρομερή διάθεση να παίξει μπάλα. Να κοντράρει, να πρεσάρει ψηλά και να πνίξει τον αντίπαλο από την αρχή. Και δεν λέω καμία υπερβολή για όσους δεν είδαν το πρώτο μέρος.

Ανέπτυξε η ομάδα μας έναν τρομερό επιθετικο πλουραλισμό από παντού. Κυριάρχησε πλήρως στον αγωνιστικό χώρο, είτε σε κατοχή μπάλας, είτε σε φυσική παρουσία που γέμιζε τους χώρους, κι έβγαλε πάμπολλες επιθέσεις κι από τα πλάγια κι από τον άξονα. Ήταν καταιγιστική και στην ουσία την σταμάτησε όσο μπορούσε η διαιτησία : Της ακύρωσε ένα κανονικότατο γκολ, ενώ δεν έβγαλε και κάρτα σε από πίσω μαρκάρισμα του Ινγκλέσιας.

Οι φάσεις και οι τελικές διαδέχονταν η μία την άλλη και ο Αστέρας σωζόταν είτε από τον τερματοφύλακα του, είτε από την ανικανότητα του Ολιβέιρα που κατώρθωσε κι έχασε ένα γκολ από το μισό μέτρο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο αντίπαλος προηγήθηκε σε μια αντεπίθεση του – την μοναδική φορά που πέρασε την σέντρα στο πρώτο μισάωρο – με ένα απίστευτο ανάποδο ψαλίδι, κόντρα σε κάθε λογική και ροή του αγώνα.

Όμως το τυχαίο αυτό γεγονός δεν χλώμιασε πουθενά την απόδοση μας. Η ΑΕΚ έπαιρνε πάρα πολλά από το σπουδαίο κέντρο της αλλά και τα πλάγια της. Ειδικά τα μπακ ανεβοκατέβαιναν και προκαλούσαν συνεχή ρίγματα στην αντίπαλη άμυνα. Σε ένα τέτοιο ο Λόπεζ κέρδισε πέναλτυ μαρς και ο σέντερ φορ μας ισοφάρισε. Και πάνω που περίμενες κάπως να πέσει ο ρυθμός του αγώνα, η ΑΕΚ συνέχισε το σφυροκόπημα και κέρδισε κι άλλες σημαντικές στιγμές. Σε μία τέτοια, ο Βέρντε κατώρθωσε κι αυτός να μην σημειώσει γκολ σε ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ, που του είχε δημιουργήσει ο Αλμπάνης.

Ήταν μια παιχνιδάρα στο πρώτο μέρος. Με ένα τρομερό ρυθμό και μια ΑΕΚ βγαλμένη από κάποιο παρελθόν που σχεδόν όλοι οι παλιοί έχουν ξεχάσει. Με ένα κέντρο που μάσαγε σίδερα αμυντικά, και κένταγε επιθετικά με εκφραστές τους Κρίστισιτς και τον Μάνταλο, που άλλαζε συνεχώς θέσεις. Με σούπερ επιθετικογενή πλάγια μπακ, που οργώνανε τις γραμμές τους. Με πολλές οργανωμένες επιθέσεις – ο Αστέρας έβγαλε μια τέτοια στο τελευταίο λεπτό κι απείλησε σοβαρότατα – και μπόλικες τελικές, στις οποίες πρέπει να κάναμε ρεκόρ. Ένα πρώτο ημιχρόνιο που δεν ήθελες να τελειώσει.

Στο δεύτερο μέρος, ο Καρέρα θέλησε να απελευθερώσει τον Μάνταλο, κι έτσι γύρισε το σύστημα σε 4-2-3-1. Η έμπνευση του αυτή, δεν του βγήκε καθόλου. Ούτε αμυντικά, ούτε επιθετικά. Πρώτον ο Μάνταλος ήταν σκιά της εμφάνισης του στο πρώτο ημιχρόνιο, και δεύτερον η ΑΕΚ έχασε την συνοχή της. Έχασε τελείως την κατοχή της μπάλας όπως και τον χώρο του κέντρου. Επίσης έχασε και την διάθεση της να παίξει, μαζί με την φρεσκάδα της και την όρεξη της.

Ο Αστέρας λοιπόν ανέβηκε ιδιαίτερα, κι έβγαλε μπόλικες επιθέσεις αλλά και δυό σπουδαίες χαμένες ευκαιρίες. Ήταν πολύ καλός και τρομερά επικίνδυνος. Εμείς είχαμε περιοριστεί σε παθητικό ρόλο, σαν να είχαμε επιδίωξη το εκτός έδρας γκολ, κι οτι κάναμε την δουλειά μας. Αυτήν την κακή νοοτροπία παραλίγο να την πληρώσουμε ακόμα παραπάνω, όταν σε μια άστοχη έξοδο του Τσιντώτα, ο αντίπαλος κέρδισε πέναλτυ, που για την καλή μας τύχη πήγε άουτ.

Κάπου εκεί ανησύχησε και ο προπονητής μας, και κακήν κακώς ξαναάλλαξε το σύστημα σε 3-5-2, βάζοντας μέσα τον Σβάρνα και βγάζοντας τον Ολιβέιρα. Κι ενώ περίμενες μαζική άμυνα, γίνανε ακριβώς τα αντίθετα. Η ΑΕΚ κάπως συνήλθε ή μάλλον εκμεταλλεύτηκε την απογοήτευση αλλά και τον εκνευρισμό του Αστέρα. Το παιχνίδι ισορρόπησε, έγινε πιο πολύ κέντρου και πήγε σε προσωπικές δυνατές μονομαχίες χωρίς ιδιαίτερο θέαμα.

Αυτό όμως που ήθελα να πω, είναι οτι και το δεύτερο μέρος ήταν καλό. Άσχετα αν ήταν υπερ του αντιπάλου. Βεβαίως και είχε ρυθμό, αλλά ήταν κανά δυο κλικ κατώτερος με αυτόν του πρώτου ημιχρόνιου. Παρόλα αυτά σε κράταγε σαν θεατή και σαν ενδιαφέρουσα ντερμποειδή αναμέτρηση, που άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς και παράπονα και στους δύο. Κύρια για την διαιτησία, που σφύριξε πολύ, και βέβαια αναδείχτηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων σε ένα παιχνίδι που εύκολα θα μπορούσε και να ξεφύγει πειθαρχικά.

Πάντως για όσους είδαν τον αγώνα, μάλλον αυτός τους αποζημίωσε. Και μέσο όρο να πάρεις τα δυό ημιχρόνια, το παιχνίδι ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω δει φέτος εγώ. Όσο αναφορά την ουσία, η ΑΕΚ έμεινε μέσα στο κόλπο και μάλιστα με το πλεονέκτημα του εκτός έδρας γκολ και βγάζοντας και κάποιες κινήσεις της δουλειάς του Καρέρα, που και σήμερα δεν είχε και ιδιαίτερες λύσεις για να αλλάξει κάτι. Κάτι βέβαια που άλλαξε αυτός και τελικά μπέρδεψε πιο πολύ τον εαυτό του αλλά και τους παίκτες του. Εκτός βέβαια αν το πρόβλημα της φυσικής κατάστασης παραμένει. Δηλαδή οτι η ομάδα αντέχει μόνο μία ώρα, κι αν αναγκαστεί να παίξει ένα ημιχρόνιο σε ψηλή ένταση, τότε υποχρεωτικά πάει σε διαχείριση αποτελέσματος. Θα φανεί γρήγορα αυτό και κύρια με εύκολο αντίπαλο.

Βλέπεις ένα παιχνίδι ποδοσφαιρικό. Σου προκαλεί κάποια συναισθήματα ανάλογα με την μπάλα που ξέρεις, ανάλογα με αυτήν που έχεις δει στην ζωή σου, κι ανάλογα φυσικά με την παλαιότητα σου. Στο τέλος του παιχνιδιού, η κορυφαία ερώτηση είναι πάντα μια : το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο;

Όχι, δεν θα κάνω ποδοσφαιρική αμπελοφιλοσοφία. Μια πλευρά του παιχνιδιού θα ήθελα να φωτίσω, που έχει προκύψει κι εδώ, με την χρήση του var. Και δεν θα ασχοληθώ με το αν κόβει τον ρυθμό του αγώνα ή αν το γερμανικό ή το αγγλικό μοντέλο είναι προτιμότερο. Ούτε θα ασχοληθώ με το κράτημα των συναισθημάτων αθλητών και φιλάθλων, μέρι την τελική απόφαση του διαιτητή, που φυσικά εδώ στην Ελλάδα είναι αυτός που σφυράει.

Παρακολούθησα λοιπόν το ματς μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, όπως και το δικό μας στην Τούμπα. Αυτό που θα ήθελα ευθύς εξ αρχής να πω, είναι το var θυμίζει λίγο την αντιδιαστολή που υπάρχει και στην απλή δικαιοσύνη : Το γράμμα του νόμου, και το πνεύμα του νόμου. Κάτι που ούτως ή άλλως διαφοροφοποιεί τον κοινό δικαστή, σε σχέση με αυτόν που είναι ανοιχτόμυαλος και εμπνευσμένος.

Μα ισχύουν τέτοια στην διαιτησία; Φυσικά και ισχύουν – θα εξηγήσω πιο κάτω -, όπως φυσικά ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ποιός είναι ο διαιτητής ο καλός και ο κακός, ακόμα και τώρα που γίνεται χρήση της τεχνολογίας. Απλό μέτρημα των φάσεων να κάνεις που ο διαιτητής διορθώνει τις αποφάσεις του ή απλά τις επιβεβαιώνει, κι έχεις έτοιμο το συμπέρασμα για τις ικανότητες του.

Παίρνω λοιπόν την φάση στο κλασσικό ντέρμπυ, που η αθηναϊκή ομάδα ζητάει πέναλτυ. Συγκεκριμένα φαίνεται στο var ο αμυντικός του Ολυμπιακού πατάει το πόδι του αντιπάλου του. Με το γράμμα του νόμου, στο στοπ καρέ, είναι πέναλτυ. Ένα πέναλτυ για το οποίο ο παθών δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε καν έπεσε κάτω. Και φυσικά ούτε το πήραμε είδηση εμείς, κάτι το οποίο είναι και το πιο σημαντικό για μένα. Επιτέλους, εμείς είμαστε οι πελάτες. Στη συνέχεια, το παιχνίδι διακόπηκε και ο Φιλανδός διαιτητής, εκλήθη να πάει στο var.  Είναι δυνατόν να μην είδε το πάτημα; Αποκλείεται. Γιατί δεν έδωσε το πέναλτυ; Διότι πήγε με το πνεύμα του νόμου. Οτι δηλαδή το πάτημα δεν έγινε εκούσια με σκοπό ο άλλος παίκτης να μην μπορέσει να πάρει την μπάλα. Έγινε εντελώς ακούσια και ήταν σχεδόν αδύνατον ο θύτης να το μαζέψει.

Ούτε ο Παναθηναϊκός διαμαρτυρήθηκε ιδιαίτερα. Όχι φυσικά διότι έκρινε κι αυτός με το πνεύμα του νόμου, αλλά διότι Αλαφούζος και Μαρινάκης είναι συνεταίροι. Αυτός που χάλασε τον κόσμο ήταν ο ΠΑΟΚ ως έχων νόμιμο δικαίωμα. Τα ίδια είχε κάνει και παλιότερα ο Ολυμπιακός για παιχνίδι του ανταγωνιστή του. Και φυσικά αφήνουμε στην άκρη τις δηλώσεις του ξεμωραμένου Θεοδωρίδη, που όλα τα είχε δει καθαρά. Τι θέλω να πω τελικά; Οτι το var είναι χρήσιμο στις δύσκολες φάσεις, που όμως έχουν μια λογική συνοχή. Μια συνέχεια. Εδώ ήταν ένα πάτημα ενώ η μπάλα είχε απομακρυνθεί και φυσικά δεν διακρίνεται καμία πρόθεση να γίνει πάτημα και φάουλ. Σωστά ο Φιλανδός συνέχισε το παιχνίδι, κι άφησε φυσικά όλους τους lifestyle θεατές κάγκελο.

Τα ίδια είχαμε περίπου στην Τούμπα, στο γκολ που φάγαμε μετά από τον καταλογισμό του πέναλτυ. Βγήκε ο Κετσετζόγλου και μίλησε για σφαγή. Βγήκε ο Βαρούχας και είπε οτι ήταν επιθετικό φάουλ στον Βράνιες προηγουμένως. Βγήκε και ο Κάκος κι είπε τα εντελώς ανάποδα. Απόλυτα λογικά είναι αυτά αν δεχτούμε τους εργοδότες όλων των κριτικών. Όπως βέβαια πρέπει να δεχτούμε οτι η χρήση του var έχει γίνει μπουρδέλο εδώ στο Γιουνανιστάν, όπως και κάθε τι άλλο που βρίσκεται στην υπηρεσία του πιο δυνατού συγκαιριακά νταβατζή.

Τώρα όμως μιλάμε εμείς, οι πελάτες. Εγώ βλέποντας την μετάδοση του αγώνα, και ζωντανά και σε replay, δεν πρόσεξα επιθετικό φάουλ στον Βράνιες. Μπορεί και να έγινε, δεν το αποκλείω. Αν έγινε όμως, έγινε σε μια φάση εκατέρωθεν τραβηγμάτων, που φυσικά περνάνε στο ντούκου και δεν δίνεται τίποτα. Για το πέναλτυ δεν ασχολούμαι φυσικά αφού ήταν καραμπινάτο, όσο χαζό κι αν ήταν λόγω της θέσης του αρχηγού του ΠΑΟΚ. Χωρίς περαιτέρω ανάλυση, νομίζω οτι κι εδώ ο Ισραηλινός επέλεξε να πορευθεί με το πνεύμα του νόμου. Και πολύ καλά έκανε λέω εγώ.

Αυτό λοιπόν που μένει, είναι αν η ΑΕΚ έχασε δίκαια. Εγώ δεν είδα πουθενά κάποια ομάδα να έχει ανάπτυξη. Δεν είδα καμία αποφασιστικότητα στην διεκδίκηση και δεν είδα κάποιο δουλεμένο σύνολο που να τρέχει. Φυσικά ο ΠΑΟΚ ήταν εξ ίσου κακός και την έβαλε στο παιχνίδι με το άγχος και την νευρικότητα του. Βγήκε λοιπόν μια σπουδαία ευκαιρία για την ομάδα μας να κλέψει τον βαθμό. Το δοκάρι του Μάνταλου. Ωωωπ τι είπα; Να κλέψει τον βαθμό. Και μόνο αυτή η κουβέντα αρκεί για να απαντήσεις οτι δεν αδικηθήκαμε πρώτον και δεύτερον οτι η νίκη του ΠΑΟΚ ήταν δίκαιη. Τα λοιπά είναι θέματα προπαγάνδας και δεν αφορούν τους πελάτες, που πληρώνουν αλλά τους παλάτες τους τζαμπατζήδες που όλες οι ομάδες διαθέτουν.

Σε μια φλεγόμενη και κατάμεστη Τούμπα, η ΑΕΚ μάλλον λόγω έλλειψης λύσεων, κατέβηκε με 4-3-2. Έτσι δηλαδή φαινόταν, όμως κοιτώντας την τακτική του παιχνιδιού, καταλάβαινες οτι το σύστημα ήταν 4-5-1. Ο Μάνταλος από τα αριστερά και ο Βέρντε από τα δεξιά, ήταν πιο πολύ επιφορτισμένοι να κάνουν back up  στους μπακ αλλά και να ενισχύουν το κέντρο, δημιουργώντας πολυκοσμία και μπουλούκι στο κέντρο.

Η ομάδα ξεκίνησε με κάποιο θράσος, που κράτησε ένα δεκάλεπτο. Κατέβηκε δυό φορές νορμαλ και ορθολογικά, έκανε κάτι σαν πρόγονο φάσης, και δεν πήρε τίποτα. Η πρώτη φορά μάλιστα, που φυσικά ήταν οφ σάιντ, έδειξε οτι μάλλον δεν υπήρχε η πίστη για να ανοίξεις το σκορ. Μετά λοιπόν το δεκάλεπτο, τα ηνία του αγώνα δόθηκαν στον αντίπαλο, τόσο σε όρεξη για επιθέσεις όσο και σε κατοχή της μπάλας. Μια κατοχή που ήρθε ακόμα πιο εύκολα, αφού η ΑΕΚ ήταν αδύνβατον να κρατήσει την μπάλα.

Ήταν ένα κλασσικό ντέρμπυ. Με διακοπές, με κάποια δυνατά μαρκαρίσματα και με πολλές νευρικές ενέργειες αλλά και αβίαστα λάθη. Η ΑΕΚ ήταν αποφασισμένη να αμυνθεί και να ψάξει κάποια αντεπίθεση στηριζόμενη στο καλό αμυντικά της κέντρο και στις μακρυνές μπαλλιές. Ο ΠΑΟΚ ξέχασε την καλή κυκλοφορία της μπάλλας που συνήθως τον διακρίνει, κι έδειξε αγχωμένος ψάχνοντας το γκολ με πολλές μακρυνές κι αυτός μπαλλιές, που συνήθως ήταν άστοχες.

Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ένα τουρλουμπούκι στο πρώτο μέρος, χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε για κάποια τελική. Από την δική μας πλευρά, αξίζει να σημειώσουμε την πολύ καλή παρουσία του Σιμόες που ήταν επιφορτισμένος με το μαρκάρισμα του Μπίρσεσβαρ αλλά και την πλαϊνή υποστήριξη του Σαμπανάζοβιτς – αρκετά καλός – και του Κρίστισιτς. Βέβαια η μοιρολατρεία υπήρχε αφού μόνος του ο Λιβάγια ήταν αδύνατον να κάνει κάτι, αφού οι Βέρντε και Μάνταλος ήταν σε άλλο γήπεδο.

Μια μοιρολατρεία που κράτησε κανά δεκάλεπτο. Μπήκε σχετικά καλά η ΑΕΚ, όπως μπαίνει ένας δημόσιος υπάλληλος σε ιδιωτικό γραφείο, κι αφού περπάτησε, παραχώρησε ένα αστείο πέναλτυ, και βρέθηκε πίσω στο σκορ. Ήταν σαν το μήνυμα σε κάποιον πραναγγελθέντα θάνατο, αφού κανείς δεν περίμενε τίποτα μετά, ειδικά μάλιστα όταν στο παιχνίδι παρέμεινε ο Μάνταλος κι ο Βέρντε, και μπήκε κι ο Ολιβέιρα. Με αλλαγή φυσικά του συστήματος σε 4-2-3-1.

Ο ΠΑΟΚ έψαξε το δεύτερο γκολ σε δυό περιπτώσεις αλλά δεν το σημείωσε. Ήταν δυό μεγάλες ευκαιρίες. Και ξαφνικά η ΑΕΚ ανέβηκε. Όχι οτι έπαιξε τίποτα σημαντικό, αλλά το άγχος στον αντίπαλο ήταν πλέον εξώφθαλμο. Οπότε με την καθοδήγηση σήμερα του κορυφαίου Λιβάγια, δημιουργήθηκαν τεράστιες ευκαιρίες, τις οποίες τις έχασε ο Μάνταλος – άσχετα αν θα μιλήσουν κάποιοι για δοκάρι – και ο Σιμόες. Ήταν φανερό οτι δεν υπήρχε στον συλλογισμό της ΑΕΚ κάτι θετικό. Τα υπόλοιπα ήταν τα γνωστά σε κάποιο ντέρμπυ. Κακό παιχνίδι, που κατέληξε και με δυό κόκκινες κάρτες εντελώς κόντρα στην κανονική ροή του αγώνα.

Το παιχνίδι και στο δεύτερο μέρος ήταν πολύ κακό. Δεν υπήρξε ρυθμός και δεν υπήρξε θέαμα γενικώς. Χοντρικά ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος και μάλλον κέρδισε δίκαια, όμως η ΑΕΚ εύκολα θα μπορούσε να έχει πάρει έναν βαθμό. Στο ανάλαφρο στυλ. Δείχνοντας ξεκάθαρα οτι χρειάζεται τουλάχιστον δυο ποιοτικές προσθήκες. Διότι αυτό μένει. Αν μπορεί ο Καρέρα να μασκαρεύει αυτό το ρόστερ με μια απλή τακτική, τότε είναι πιο βατά τα πράματα. Όπως και για το πρωτάθλημα, που δικαίως το διεκδικούν δυό ομάδες κι όχι βλακείες δηλώσεις του Χουλτ οτι πάει για τη νίκη, αλλά φοβάται και την σκιά του.

Προσωπικά δεν περίμενα τίποτα. Ίσως και να περίμενα χειρότερα τα πράματα. Δεν έγιναν έτσι διότι ο ΠΑΟΚ ήταν αρκετά κακός λόγω άγχους, κι άρα λογικής επαναφοράς στην φυσική του κατάσταση κόντρα σε ομάδες της πρωτεύουσας. Επίσης φάνηκε αρκετά πιο ευάλωτος σε σχέση με την περσινή του ομάδα. Κάτι βέβαια που δεν εκμεταλλεύτηκε η ομάδα μας αφού δεν είχε δουλευτεί για κάτι τέτοιο. Όπως δεν έχουμε δουλευτεί κι εμείς για να βλέπουμε μια ομάδα φοβική που απελευθερώνεται μόλις φάει το γκολ. Με τις υγείες μας λοιπόν, και καλές μεταγραφές ή καλούς πυλώνες για την πίττα του 2021 που είπε ο εγγυητής την μπαρούφα του Γενάρη.

Ποδαρικό στο 2020 έκανε η ομάδα που θέλει να κάνει μια νεα αρχή με βασικό στόχο το κύπελλο.

Επόμενο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης την Τετάρτη, και σήμερα ο Καρέρα ξεκίνησε την 11αδα με πολλές αλλαγές ελέω τραυματισμών και ροτέισχιον ενόψει κυπέλλου.

Καιρός ήταν να δούμε και κάποιους παίκτες που τους έχουμε στη ναφθαλίνη.. αν δεν παίξουν με τον προτελευταίο της κατηγορίας τότε με ποιόν?

Στο τέρμα Μπάρκας, στην άμυνα Παουλίνιο – Βράνιες – Οικονόμου – Χούλτ, στο κέντρο Σαμπανάτζοβιτς – Κρίστιτσιτς, και στην επίθεση Ντέλετιτς – Λιβάια – Αλμπάνης – Γιακουμάκης.

Όπως ήταν αναμενόμενο (ελλείψει δημιουργικών χαφ) η ομάδα προσπαθούσε με μακρινές μπαλιές να βρεί είτε τον Λιβάια είτε τον Γιακουμάκη ο οποίος ήταν μόνιμα ένα κλίκ πίσω απο τις φάσεις, κυρίως απο πλευράς αντίληψης αλλά και τεχνικής.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα όλο το βάρος να πέσει στον (καλά κλεισμένο) Λιβάια που προσπαθούσε να τα κάνει ολα μόνος του.

Το πρώτο 20λεπτο πέρασε με μια μόνο φάση απο λάθος της άμυνας του Παναιτωλικού το οποίο δεν εκμεταλλεύτηκε ο Ντέλετιτς.

Απο το 15ο λεπτό άρχισε να παίρνει μέτρα στο γήπεδο και ο Παναιτωλικός και να βγαίνει δειλά μπροστά μήπως και τους βγεί κάποια φάση.

Αλλά σαν γνήσια ομάδα του Χάβου δεν σκοτώθηκαν κιόλας για να βάλουν γκολ.

Το οποίο γκολ ήρθε πρώτα για την ΑΕΚ (με την βοήθεια του VAR) σε μια παντελώς ανύποπτη φάση, και απο το μπέναλτ του Λιβάια μπήκαμε μπροστά στο σκορ.

Όμως αντί να γίνει το αυτονόητο δηλαδή να βάλουμε άλλα 2-3 και να κλειδώσουμε το παιχνίδι, αρχίσαμε να οπισθοχωρούμε και ο Παναιτωλικός που πήρε το κέντρο προσπαθούσε να ισοφαρίσει και το κατάφερε μετά απο μια φάση που χόρεψε όλη η άμυνα τις ζεϊμπεκιές της και ο Μπάρκας εκτελέστηκε με δυνατό σούτ μέσα απο την περιοχή.

Πολύ σύντομα ήρθε και δεύτερη μεγάλη φάση για τον Παναιτωλικό αλλά ευτυχώς απέκρουσε ο Μπάρκας. Αν γινόταν 1-2 σε κείνο το σημείο ίσως τώρα να μιλούσαμε για εντελώς διαφορετικό παιχνίδι.

Οι ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια ισόπαλες.

Με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου ο Καρέρα έριξε στο παιχνίδι Βέρντε και Σιμόες καθώς ο Σαμπανάτζοβιτς είχε πάρει κίτρινη κάρτα και ο Ντέλετιτς ήταν εκτός παιχνιδιού.

Απο εκείνο το σημείο ο Βέρντε έδωσε ζωντάνια στην επίθεση αφού ήταν ο μόνος που πλαγιοκοπούσε και δημιουργούσε φάσεις απο δεξιά, και ο Λιβάια βρήκε επιτέλους συμπαραστάτη με αποτέλεσμα να έχουμε γρήγορα το 2-1 μετά απο κόρνερ.

Η ΑΕΚ πλέον κυριαρχούσε απο το κέντρο και μπροστά και περιόρισε τις ελπίδες για κάτι καλό στον Παναιτωλικό.

Το δεύτερο VAR-μπέναλτ ήρθε ως επιστέγασμα των προσπαθειών του Β’ ημιχρόνου και έτσι ολοκληρώθηκε ο αγώνας με σκορ 3-1.

Η ομάδα κέρδισε ηρεμία τουλάχιστον μέχρι την Τετάρτη, γιατί μετά τον Αστέρα ακολουθεί η Τούμπα όπου θα παίξουμε με το στραπατσαρισμένο ego των Βρωμοκωλάρωφ.

Τα νεα απο το μεταγραφικό στρατόπεδο δεν είναι ευχάριστα. Μετά απο την περίφημη συνάντηση των τριών (λες και χρειαζόταν να συναντηθούν) το μήνυμα που βγήκε ήταν πως «δεν θα πάρουμε παίκτες για να πούμε οτι πήραμε και πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία». Το ίδιο ακριβώς που μας είπαν στις 31 Αυγούστου που η ομάδα είχε εξασφαλίσει τον όμιλο CL.

Επομένως πάμε με οτι έχουμε, και αν μέχρι τις 31 Ιανουαρίου μας κάτσει κάποια περίπτωση, έχει καλώς. Αν μας κάτσει κάποια πώληση, το βλέπουμε.

Υγεία και καλή χρονιά σε όλους.

Αγαπητοί κι αγαπητές, θα ήθελα να σας ευχηθώ μια καλή χρονιά κι εγώ από την μεριά μου. Ή μάλλον για να είμαι πιο σωστός, μια καλύτερη χρονιά από την περσινή. Όσο βέβαια κι αν αυτό είναι λίγο ουτοπικό, αφού μιλάμε για ένα μέγεθος το οποίο δεν υπάρχει. Για τον χρόνο μιλάω. Που είναι μια ανθρώπινη εφεύρεση απλά για να κατατάσσει κάποια γεγονότα. Και για να μετράει οτιδήποτε αφού αρέσκεται στην στατιστική. Εν πάσει περιπτώσει στην ίδια πεπατημένη είμαστε κι εμείς, και οι ευχές μου αφορούν τον καθένα σας τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε αγωνιστικό.

Ναι υπάρχει και η ΑΕΚ, που είναι αλήθεια οτι την ξεχάσαμε ελαφρώς αφού δεν ταιριάζει ιδιαίτερα το κλίμα της στο εορταστικό πνεύμα αυτής της περιόδου. Ταιριάζει βέβαια για τα ευχολόγια του 2020. Άντε πάλι ευχές να πάει καλά ο Ίβιτς και να βγει ο Καρέρα. Άντε να δώσει κάποια χρήματα κι ο εγγυητής κι άντε να γίνουν και κάποιες μεταγραφές που σταυρώνουμε τα χέρια να πετύχουν. Αφού μιλάμε πάλι για το μέλλον, σε καλό δρόμο είμαστε για το χτίσιμο ξανά από την αρχή.

Διάβασα οτι έγινε και μια σύσκεψη στην Γλυφάδα μεταξύ των τριών κεφαλών της ομάδας. Σημαντικό είναι αυτό όσο κι αν δεν λέει τίποτα. Καλό είναι βρίσκονται οι άνθρωποι τώρα της γιορτές και να ανταλλάσσουν προβληματισμούς κι ευχές. Αν τώρα κατώρθωσαν και συμφώνησαν σε κάποιο ύψος budget κιόλας, αυτό είναι ακόμα καλύτερο καθότι είναι και το ζητούμενο. Ξέρουμε όλοι οτι για να χτίσεις μια ομάδα, οι ευχές δεν είναι αρκετές ή μάλλον περιορίζονται στην καλή υγεία των αθλητών. Αν αυτό το θεωρήσεις δεδομενο, τότε ο μόνος τρόπος για να φτειάξεις ομάδα, είναι να επενδύσεις χρήμα και χρόνο. Αυτό το χρήμα δεν είναι τόσο απαραίτητο, αν είσαι δικτυωμένος με γραφεία managers ή έχεις γάτους στο scouting.

Πραγματικά έμεινα εμβρόντητος σήμερα που άκουσα για τα 18 μύρια στον Καμαρά. Και μπορεί ο εγγυητής να έχει δίκιο οτι η ελληνική ποδοσφαιρική  αγορά να είναι φαλιμέντο, όμως δεν είναι γενικά το ποδόσφαιρο. Οπότε άνετα θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε το μοντέλο του γάβρου, και να δημιουργήσουμε υπεραξίες για την ομάδα ή για την τσέπη μας. Φυσικά δεν μιλάω για μένα αλλά για τον εγγυητή μας. Που αυτό βέβαια είπε στην σύσκεψη, αλλά δεν είναι δυνατόν να τα κάνει όλα ο Ίβιτς ή ένας προπονητής που δεν είναι manager.

Το οτι συμφώνησαν για την απόκτηση παικτών κορμού, δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Ούτε λίμπερο έχει η ομάδα, ούτε αμυντικό χαφ, ούτε σέντερ φορ, αν δεχτούμε οτι ο Μπάρκας θα μείνει μέχρι να φύγει. Άσχετα βέβαια οτι μίλησαν για κορμό, αλλά δεν εννοούσαν τον κορμό. Εννοούσαν παίκτες για την ενδεκάδα γενικώς. Την ενδεκάδα λέγανε κορμό εκεί στα νότια. Όμως αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, αφού κοιτάνε κεντρικό αμυντικό και χαφ ανασταλτικό με ικανότητα στην πάσα. Εντάξει κι ένα εξτρέμ λοξοκοιτάνε, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Δυό μεταγραφές και πολλές είναι για την ομάδα που έχει πλέον στόχο το κύπελλο.

Από την στιγμή λοιπόν που ετέθη κι ο στόχος, είναι πιο λογικό να περιμένουμε το καλοκαίρι για την δημιουργία της νέας ομάδας. Όπου θα αποκτηθούν μπόλικοι παίκτες και φυσικά θα αποχωρήσουν κι αρκετοί. Αρκετοί οι οποίοι δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα τους, την ώρα που θα υποστηρίζονται από τον αποκτηθέντα κορμό. Έτσι όπως είναι τώρα κάποιοι, είναι που είναι για κάτω από την βάση, χωρίς και κάποιους πραγματικούς παίκτες δίπλα τους, μοιάζουν να είναι από άλλο σπορ.

Διότι βέβαια, αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας : Η έλλειψη ποιότητας. Αλλά και προσωπικότητας. Παίκτες όπως ο Αλμπάνης ή ο μικρός Σάμπα, δεν μπορούν να βελτιωθούν αν δεν έχουν κάποιους δίπλα τους. Κι αυτοί οι κάποιοι απουσιάζουν πλήρως από τα πλάγια της άμυνας και της επίθεσης, και βρίσκεις μόνο κάτι Βράνιες, Κρίστισιτς, Λιβάγια, Τσιγκρίνσκι και Μάνταλο, να δίνουν κάποιο τόνο. Αυτό το έχει δει ο Ίβιτς και προσπαθεί να ξεμπλοκάρει τον άξονα και να δώσει πλάτος στην επίθεση. Κάπως έτσι έχει γίνει και η επικοινωνία με τον Χιμένεθ για την περίπτωση του αρχηγού. Κάπως έτσι έχουν αρχίσει και τα στραβομουτσουνιάσματα για την κακή νοοτροπία του Λιβάγια ή για τον Ολιβέιρα που αρχίζει κι εμφανίζει – άσχετα αν είναι άμπαλλος – κρυσταλλικά φαινόμενα.

Φαινόμενα που τα είχαμε καταγράψει από τότε που ο Καρντόσο δίδασκε πυρηνικό ποδόσφαιρο. Τότε που διαβάζαμε για το χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω ή για τον παικταρά Σιμάο και Ζεράλδες. Κρυσταλλικά βέβαια για όλη την ομάδα. Σήμερα πια οι έγκριτοι της κριτικής μιλάνε για την λαίλαπα Καρντόσο. Αυτήν την γραμμή πήραν αυτήν και λένε. Λες κι ο Πορτογάλλος είδε φως και μπήκε. Αλλά δεν βαριέσαι. Όταν κάποιος είναι ξεροκέφαλος και δεν εμπιστεύεται κανέναν γύρω του, αυτά είναι υποχρεωμένος να τραβήξει. Κι εμείς μαζί βέβαια, που σαν βλάκες γράφαμε οτι με τρεις προσθήκες, η πρωταθληματική ομάδα θάταν καλύτερη και πιο ανταγωνιστική σε σχέση με εκείνη την ομάδα που έδιωξε χωρίς αντικατάσταση εννέα παίκτες και την πήρε ο Ουζουνίδης, που πραγματικά είχε την μικρότερη ευθύνη.

Εδώ λοιπόν είμαστε να κρίνουμε ξανά ένα νέο ξεκίνημα. Με ευχολόγια, τι να κάνουμε; Για την ομάδα που θα μπει στο γήπεδο το 2021 για να κάνει κι αυτή κάποια επανάσταση. Ενάντια στην μοίρα της και στην κακομοιριά της. Διότι όπως και να το κάνεις, κι αυτό θέλει αποτίναξη. Δεν είναι μόνο οι παίκτες οι ποιοτικοί. Θέλει και κάποιον στο τιμόνι, που να μην είναι καρμίρης. Καλή η προσφυγική ιστορία, αλλά μέλλον δεν έχει. Όσους μάζεψε, μάζεψε. Τώρα θέλει άλλα πράματα. Μακάρι νάρθουν στην φετινή μεθαυριανή γιορτή των Φώτων. Τα φρέσκα μυαλά και τα καινούργια στελέχη.

Τρίτο παιχνίδι του Καρέρα στον πάγκο της ΑΕΚ, και αυτή τη φορά ξεκίνησε ακόμα πιο αμυντικά τοποθετώντας στην ίδια εντεκάδα Παουλίνιο Μπακάκι Βράνιες Τσιγκρίνσκι Λόπεζ  στο κέντρο Σιμόες – Κρίστιτσιτς, και μπροστά η γνωστή τριάδα.

Με τόσους πολλούς άτεχνους παίκτες στην ίδια εντεκάδα ήταν επόμενο πως οι φάσεις θα γινόταν με το σταγονόμετρο καθώς η επίθεση με το κέντρο ήταν ασύνδετα και η μπάλα δεν περνούσε μπροστά εκτός απο κάποιες φάσεις φλυαρίας του Λιβάια.

Οσο περνούσε η ωρα αντί να ανεβαίνει η ομάδα άρχισε να βγάζει επιθέσεις η Λαμία με τους τροφαντούς μέσους.

Η ΑΕΚ σε ολο το πρώτο 45λεπτο δεν πρέπει να έκανε υποψία ευκαιρίας.

Και σαν να μην έφτανε αυτό είχαμε απο νωρίς την απώλεια του Ολιβέιρα λόγω τραυματισμού, με αποτέλεσμα να πάρει την θέση του ο μοναδικός διαθέσιμος φορ Γιακουμακούχο.

Στο β’ ημίχρονο αντικαταστάθηκε και ο Μπακάκης λόγω ίωσης και πέρασε στο παιχνίδι ο Αλμπάνης, και η επίθεσή μας έγινε λίγο πιο ζωντανή με αποκορύφωμα ενα μπέναλτ που δεν μας δόθηκε αφού ο διαιτητής δεν πήγε ούτε στο VAR για να το δει.

Νομοτελειακά λοιπόν το παιχνίδι τελείωσε ισόπαλο καθώς αυτό βόλευε και τις δυο ομάδες μετά απο δημόσια παραδοχή των προπονητών.

Και αν τον Μάνζιο τον βόλευε επειδή είναι η Λαμία, για τον Καρέρα αυτή η κυνική αντιμετώπιση των παιχνιδιών έχει αρχίσει και προβληματίζει.

Διότι δεν είναι μόνο πως παίζουμε αμυντικά κλπ.. γενικότερα δεν παίζουμε τίποτα.

Δηλαδή και με Gus προσέχαμε περισσότερο την άμυνά μας, αλλά μπροστά έβλεπες οτι προσπαθούσε να εφαρμόσει κάτι, ενα σχέδιο τέλος πάντων άσχετα αν δεν έβγαινε πάντα.

Τούτος εδω φαίνεται πως είναι πιο πολύ Μανόλο-style, δηλαδή φυλάμε τον κώλο μας και αφήνουμε τα υπόλοιπα στην προσωπική πχιότητα των επιθετικών.

Η διαφορά είναι πως ο Μανόλο είχε Αραούχο Λάζαρο Γιόχανσον Κονέ κλπ και τούτος εδω έχει κάτι κουρασμένα και αγύμναστα παλικάρια που σέρνονται.

Παίρνει βελτιώσεις αυτό το συνονθύλευμα όπου όλοι φαίνεται να’χουν αποδεχτεί τη μοίρα τους?

Αρκούν 2-3 φτηνο-μεταγραφές που ετοιμάζεται να κάνει ο Ίβιτς τον Ιανουάριο?

Έχουν στην ΠΑΕ drones με night vision?

Υπήρξε κόσμος που κατώρθωσε με αυτήν την ασύλληπτη κίνηση να φτάσει εγκαίρως στο γήπεδο. Όλοι αυτοί προφανώς έχουν προλάβει κι έχουν αναπτυχθεί, και δεν περιμένουν την ανάπτυξη που ευαγγέλεται ο πρωθυπουργός. Αυτά είναι πολύ καλά νέα και τα αποδίδουμε στην σωστή τους διάσταση.

Όπως αυτή αποδίδουμε και για το πρώτο μέρος που είδαμε σήμερα. Την ΑΕΚ να κατεβαίνει με 5-3-2 ξανά προς αρκετή έκπληξη μου. Αντίπαλος ήταν μια ομάδα που ερχόταν από συντριβή και λογικά χωρίς καθόλου ηθικό. Που το απέδειξε εγκαίρως στο ΟΑΚΑ, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ από μια μέτρια ΑΕΚ. Μέτρια διότι φαινόταν οτι δεν μπορούσε να αναπτυχθεί. Είχε βρεθεί σε ιταλική τανάλια.

Ούτε οι παίκτες κατάλαβαν τι δούλεψαν στις προπονήσεις. Εντός έδρας είχαν συντονισθεί σε τετράδα πίσω και ξαφνικά βρέθηκαν σφιχτοί, με άλλο σύστημα αλλά και με ένα rotation στα πλάγια, που δεν είχε καν προβαριστεί. Αυτό σε συνδυασμό με την κούραση των κεντρικών χαφ, αλλά και την ανυπαρξία των πλάγιων μπακ, έφερε το κακό θέαμα, την άρρυθμη ανάπτυξη, την κακογουστιά στις επιλογές, και το πλήρες μπλοκάρισμα.

Που το επέτεινε ο Ιταλός. Είπαμε οτι θα είναι στο απυρόβλητο για κάποιες εβδομάδες, αλλά όχι και να μας τρελάνει. Μιλάω για κοουτσάρισμα. Εντάξει υπάρχει κακή μέρα και φυσικά έχεις αποτύχει στην επιλογή του συτήματος. Ε δεν γίνεται με τους ίδιους να παίξεις 4-2-3-1. Δεν γίνεται ρε φίλε. Σου περισσεύει ένα μπακ και σου λείπει ένας επιθετικός. Και φυσικά δεν έχει δουλειά ο Μάνταλος να πάει δεξιά, ούτε να περάσει ο Μπακάκης αριστερό μπακ κι εξτρέμ ο Λόπεζ.

Το αποτέλεσμα ήταν φαιδρό, το παιχνίδι ένας διαγωνισμός των παικτών μας για το ποιός θα κάνει τα περισσότερα λάθη, κι ο Αστέρας έπαιξε καλύτερα και κάλυψε πιο καλά το γήπεδο. Δεν απείλησε βέβαια κάπου, αλλά αυτό ήταν το άμεσο. Διότι έμμεσα απείλησε και μπόλικα μάλιστα. Αλλά μπερδεύτηκε κι αυτός με την δική μας την αναρχία, και δεν ήξερε πώς να βγάλει την σωστή τελική του. Σε ένα μέρος με πολλά φάουλ και χωρίς καθόλου καθαρή σκέψη. Αυτό που πρέπει να σημειώσω είναι οτι είχαμε κορυφαίο το Μάνταλο.

Στο δεύτερο μέρος, περίμενα διορθωτικές κινήσεις. Έμεινα με το πουλί στο χέρι. Η γκόμενα δεν ήρθε ποτέ. Παρόλο που τα μηνύματα είπαν άλλα : Οτι ανέβηκε ο Κρίστισιτς κι ο Παουλίνιο. Βλέπεις αυτή η μπαλιά που κάνει ο Σέρβος, είναι για πολλά όσκαρ, όπως και το ρεσιτάλ της ομαδικότητας στην συγκεκριμένη φάση, που έβαλε την ΑΕΚ μπροστά με δυό γκολ, και στην ουσία είπε σε όλους οτι κλείδωσε το παιχνίδι.

Όμως τα φαινόμενα απάτησαν πάλι. Διότι οι παίκτες που ανέφερα δεν ανέβηκαν, αλλά απλά ξέσπασαν. Η ομάδα ξαναγύρισε στην κακή της απόδοση, το θέαμα ξαναέγινε κάκιστο, και η ομάδα που προσπαθούσε μέσα στο γήπεδο ήταν ο Αστέρας. Τα φάουλ πάλι ήταν πάμπολλα κι οι αντίστοιχες διακοπές ρυθμού, ενώ η έλλειψη ομοιογένειας και συγκέντρωσης, ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία της συνέχειας του παιχνιδιού.

Ο αντίπαλος πλέον, δεν απειλούσε έμμεσα, αλλά άμεσα. Η ομάδα αναγκάστηκε να παίξει μέσα στην περιοχή της και να χρησιμοποιήσει την φανέλα, την ρέντα και τον  τερματοφύλακα της. Δηλαδή να τον αλλάξει λόγω τραυματισμού από την πίεση, να γλυτώσει τυχαία από μια τρομερή ευκαιρία και μετά να χρήσει και τον Τσιντώτα σαν κορυφαίο, αφού η είσοδος του απεσόβησε τουλάχιστον δυό γκολ. Στο ένα μάλιστα, έκανε και την απόκρουση του αγώνα. Είχαμε προλάβει κι είχαμε φάει ένα γκολ.

Εγώ θα μπορούσα να πω, ντροπή. Δεν παίζει η λέξη λόγω νίκης. Όμως με 2-0 υπέρ σου, είναι ντροπή να μην μπορείς να κρατήσεις την μπάλα, να μην μπορείς να κοντρολάρεις έναν ανύπαρκτο ρυθμό, και να μην αισθάνεσαι σίγουρος όταν παίζεις με τον τρίτο από το τέλος. Που το δίνεις διακαίωματα για το κύπελλο, και δεν κάνω καμία πλάκα. Οπότε δεν λέω ντροπή, αλλά λέω οτι η ΑΕΚ ήταν της πλάκας. Μπορεί να φταίει σε κάποιες επιλογές ο προπονητής, αλλά σίγουρα την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι παίκτες, που αντιμετώπισαν το παιχνίδι σαν προπόνηση ή ένα χαλαρό ξεζέσταμα. Όχι οτι βέβαια έχουν και κάποιο κίνητρο αφού η ουσιαστική διοίκηση ασχολείται με τον Πατούλη, αλλά ρε πούστη μου, κάποιοι αναπτυχθέντες πηγαίνουν να τους δουν. Αλλά κι αυτοί που δεν πάνε, πληρώνουν τηλεόραση και γουστάρουν να βλέπουν κάτι λογικό, κι όχι τον αναπληρωματικό τερματοφύλακα να σώζει δέκα μαλάκες που συνυπάρχουν μέσα στο γήπεδο. Άει στο διάολο πια.

Και καλά να πρωτοτυπίσουμε. ‘Η και να  δείξουμε πως ελέγχουμε τα «γεμάτα» ταμεία τώρα που ήρθε η»ανάπτυξη». Η «πειραματίστρια» του «Onasis», είπε να μεταμορφώσει την Β. Σοφίας σε Βαρβάκειο,ή σε μεγάλο μπουρδελόμπαρο,με φώτα νέον που τρεμοαναβοσβύνουν αλλάζοντας χρώματα. Μόνο ξέχασε να βάλει και απ’αυτές τις ηλεκτρικές μυγοπαγίδες. Εκτός και αν είναι και τέτοια,οπότε όλα καλά.

Φως είναι,καλό είναι,σε μια πόλη που τη δέρνει το σκότος. Κανείς δεν λέει όχι στο φως και φυσικά σε όσες και όποιες πειραματικές και μεταμοντέρνες χρήσεις του. Υπάρχουν χιλιάδες σημεία που χρίζουν φωτισμού και φυσικά 11 άλλοι μήνες το χρόνο όπου μπορείς να «πειραματιστείς». Γιατί μέσα στα Χριστούγεννα, πρέπει να βλέπω αυτή τη μαλακία κατά μεσής της πόλης, η οποία μαλακία,υποτίθεται,αντικαθιστά-υποκαθιστά τα «απαρχαιωμένα» αστεράκια και τους παρωχημένους τάρανδους.

Μια φιλότιμη ομολογουμένως προσπάθεια «εκλογίκευσης» των εορτών,απομυθοποίησης μιας περιόδου η οποία καθαρά αφορά στα παιδιά-άρα εκείνα είναι τα κύρια «θύματα» της τσαπερδόνας του Ωνασείου, η οποία προσπαθεί να μας κάνει μεταμοντέρνους με το ζόρι.

Η «αποκωδικοποίηση» μιας αναχρονιστικής εορτής ή οποία με σύγχρονα φωτιστικά μέσα θα «απομυστικοποιηθεί», θα απεκδυθεί οποιουδήποτε όμορφου ψέματος και στεγνα ξερά και σκέτα θα αποδωθεί στο πόπολο ως μια μοντέρνα τάση αποιεροποίησης και απόσχησης από το δεισιδαιμονικό παρελθόν και τις όποιες εμμονές του,κρατώντας σε,στο παγωμένο «σήμερα». Καλό,δε λέω. Αλλά λίγο. Γιατί; Γιατί το νέο αυτό,είναι λιγότερο όμορφο από το προηγούμενο που αντικαθιστά. Ετσι απλά. Είναι Ασχημο ρε κοπέλα μου.Τι δεν καταλαβαίνεις; Θα έβγαινες ποτέ στο δρόμο με μια κατσαρόλα στο κέφάλι; (Καλά,δεν παίρνω και όρκο).

Μπορούν-ιδέες δίνουμε τώρα-τα φώτα-πινακίδες να έχουν διττή χρήση. Να αναγράφονται ηλεκτρονικά οι υπενθυμίσεις του κράτους προς τους πολίτες. π.χ: «φίλε,μη ξεχάσεις να αφήσεις κάτω από το «χριστουγεννιάτικο δέντρο» της Εφορίας,τις υποχρεώσεις σου σε ΕΝΦΙΑ,τέλη κυκλοφορίας και λοιπές εισφορές.Ευχαριστούμε. Kala Fotougenna».

Σιγα να μη πιάνετε «μία» στον νεοτερισμό και στην προοδευτικότητα ρε γατάκια κεντροβορειονοτιοευρωπαίοι και λοιποί, μπροστά στο καρακατσουλιό του ελληνικού χωραφιού.

Τι Βιέννες,τι Λωζάνες, τί Λονδίνα,τί Ρώμες,τί Βουδαπέστες και τί Στοκχόλμες. Που πάτε ρε με τα αστεράκια,τα ελαφάκια,τους αγιοβασίλιδες και τα ρέστα; Εδώ μιλάμε για Τέχνη. Την τέχνη της ασχήμιας, η οποία μπορεί να επιβληθεί ως μόδα. ‘Η να γίνει μια φιλότιμη προσπάθεια τουλάχιστον από «ανώτερους» και καλά «εκπαιδευμένους» μύστες, όπως το κορίτσι με τα πολλά προσόντα (sic) που είπε να νεωτερίσει με  νέον,μετατρέποντας κύριους δρόμους της πρωτεύουσας σε κρεαταγορά. Αλλωστε τί είναι η Αθήνα; Ενας καμβάς το τεράστιο αυτό κατσικοχώρι, όπου ο καθένας μπορεί και αφήνει τη «μουτζαλιά» του. Είτε χέζει στο πεζοδρόμιο κάποιος,είτε φωταγωγεί «χριστουγεννιάτικα» με τέτοιο τρόπο,είναι ένα και το αυτό.

Να μη ξεχάσουν να βάλουν i phone αντί για λίβανα και σμύρνα, μια κολώνα του ΔΕΔΗΕ-αντί για δέντρο και αντι για ελάφια,drones. Ακούς εκεί «Καλά Χριστούγεννα». «Καλές Αγορές» είναι το σωστό. Με παραμύθια θα ζούμε; Θέλετε να τα χαζέψουμε τα παιδιά με τις μαλακίες αυτές,τόσα χρόνια; Γι αυτό πτωχεύσαμε. Γιατί δεν βάλαμε από μία λάμπα έξω από τα σπίτια μας που να μην υποδεικνύει τίποτα. Οτι εδώ μέσα μένει ο «κανένας».

Χίλιες φορές τίποτα και απρόσωπος, παρά απλά «κάτι» και «κάποιος». Πως θα μετασχηματιστείς ρε μαλάκα άμα είσαι μόνο «κάποιος» ή «κάτι». Πρέπει να γίνεις «μηδέν», για να αποκτήσεις την κυκλική συμπεριφορά του σκύλου που κυνηγά την ουρά του.

Η κυρία,το επιτυχημένο αυτό πείραμα εν Ελλάδι, μπορεί και να το προτείνει σε Ελβετία,Αυστρία,Μ.Βρετανία,Γαλλία, Σουηδία κλπ. Να πάει η ίδια εκεί να πει και να εφαρμόσει τις ιδέες της. Που ζουν στο Χριστουγεννιάτικο «μεσαίωνα» οι άνθρωποι. Να δούμε πως θα φύγει από κει και με πόσες μούτζες.

Ο άλλος ο «μπρούμελ», ο δήμαρχος των Αθηναίων,το ασχημόπαπο της Ευρυτανίας, είπε να κάνει έτσι για τη πλάκα να’ούμε μερικές απ’ευθείας αναθέσεις,για να δει αν το πράγμα δουλεύει κανονικά,ή μήπως η 10ετής κρίση έχει κολλήσει τα γρανάζια του «αυτόματου αναθετισμού». Μπα. ‘Oλα λειτούργησαν ρολόι,σα μηχανή Μαλκότσι.

Γατάκια Ευρωπαίοι. Κωλώνει ρε η Ελλάδα; Τσακ-μπαμ:Πάρε 200 χιλιάρικα εσύ, άλλα 120 εσύ,άλλα 450 εσύ και πάμε για μερικά λεπτά να κάνουμε τη πλάκα μας στο κτήριο της βουλής, που πλέον δεν έχει άλλη λειτουργική χρήση πέρα από σύγχρονο πανί σκιών,καραγκιοζομπερντές δηλαδή. Απλά με πιο σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα. Ανάπτυξη να’ούμε.

Μάρτυρες του φαντασμαγορικού αυτού event, καμιά 150αριά αλλοδαποί στη πλάτεία Συντάγματος, που άφωνοι,με γουρλώμένα μάτια, κράταγαν την ανάσα τους,τόσο με τα χρώματα,όσο και  με την «ολική επαναφορά» της «αθάνατης» αυτής χώρας, η οποία πέρασε από την χρεοκοπία στην αλματώδη ανάπτυξη,εν μια νυχτί. Ε, μα είναι να μη μας προτιμάνε για την διαμονή τους οι άνθρωποι; Λογικό.

Πέτυχε το «πείραμα» λοιπόν και πάμε για άλλες «ομορφιές». Τόσο κοντά στα ταμεία,και να τα αφήσουμε απείραχτα; Τί λέτε ρε. Και τόσο καιρό τί περιμέναμε; Τον Αϊ Βασίλη;

Ω, ναι,σωστά. Τον «Αϊ Βασίλη», όντως.