…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Ξανά στο μεγάλο χωριό, αλλά με σοβαρά πλεονεκτήματα. Ο Άρης στα πρόθυρα της διάλυσης, η ΑΕΚ πλήρης και με σούπερ ηθικό μετά και το χθεσινό δώρο της Κρήτης. Τι άλλο δηλαδή να περίμενες. Μπαίνεις και παίρνεις το παιχνίδι, αλλιώς είσαι για κλωτσιές. Χωρίς καμία υπερβολή.

Η ομάδα κατέβηκε με 4-3-3 στο γήπεδο και στην κυριολεξία η απόδοση της, ήταν για να σπάσεις την τηλεόραση. Νευρικότητα, νωχελικότητα και άγχος ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που έβγαλε. Αυτά συνδυάστηκαν με έλλειψη έντασης και ταχύτητας και σε κάποια φάση απορούσες αν πραγματικά θέλει την δεύτερη θέση. Τα στατιστικά φυσικά είπαν άλλα, όμως εδώ μιλάμε για το τι είδαν τα μάτια μας. Διότι η κατοχή της μπάλας ήταν δική μας, αλλά οφειλόταν στο οτι ο αντίπαλος είχε παραχωρήσει όλο τον χώρο. Αυτό που έβλεπες ήταν οτι η ΑΕΚ δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να καρυδώσει τον Άρη. Ακατανόητα πράματα ακόμα και στην μετέπειτα διαχείριση του σκορ.

Εσύ, σε αυτόν τον χώρο, απλά φλυαρούσες. Φυσικά δεν υπήρχε καμία βοήθεια από τον Βέρντε  – αυτός πραγματικά δεν είναι παίκτης -, ενώ ο Λιβάγια ήταν πολύ αρνητικός. Επίσης είχε κάκιστη απόδοση ο Μάνταλος και το γλυκό έδενε. Η ΑΕΚ ήταν πολύ κακή κι αυτό που είδαμε ήταν ένα τραγικό θέαμα. Όμως μίλησα για γλυκό. Οπότε πρέπει να αναφέρω οτι ήταν καλός σήμερα ο Ολιβέιρα για όση μπάλα ξέρει, και με ένα σουτ του έξω από την περιοχή στην πιο ακίνδυνη επίθεση μας, μας είχε βάλει μπροστά στο σκορ. Ένα γκολ που έκανε τον Μπάρκα να σταυροκοπιέται, όμως όχι και να γίνεται και ιδιαίτερα ευνοημένος από τα θεία, αφού λίγο αργότερα έφαγε ένα γελοίο γκολ, στην πρώτη τελική του Άρη κι αφού η μπάλα άλλαξε κατεύθυνση από τα πόδια του Τσιγκρίνσκι.

Στο τελευταίο πεντάλεπτο, είδαμε την ΑΕΚ που περιμέναμε. Κατοχή με ουσία και σχέδιο. Επιθέσεις φαρμάκι και σέντρες από αριστερά πραγματικά ξυραφιές. Τρεις σπουδαίες τελικές και ισάριθμες επεμβάσεις του αντίπαλου τερματοφύλακα. Ακόμα κι ένα γκολ που όμως το έβγαλε άκυρο ο Μάνταλος, και που σφράγισε την απαράδεκτη εμφάνιση του. Αρκεί ένα πεντάλεπτο για να αλλάξει την εικόνα της ΑΕΚ; Όχι βέβαια. Η ομάδα μας πέταξε ένα ημιχρόνιο στα καλά καθούμενα και ίσως να ξύπνησε επειδή άρχισε να βρέχει. Ίσως κι αυτή η βροχή βοηθήσει στην συνέχεια τα μάτια μας.

Δεν ξέρω αν ήταν η βροχή ή τα μπινελίκια του τηλεφώνου. Ξέρω οτι στο δεύτερο μέρος ξύπνησε ο Μάνταλος κι ο Λιβάγια. Δεν χρειαζόταν για πολύ, αφού είπαμε οτι ο αντίπαλος ήταν σε διάλυση. Δεκαπέντε λεπτά μπάλα χρειάσθηκαν και η ομάδα με παραπάνω νεύρο, έβαλε δυό γκολ με τους καλύτερους παίκτες της σήμερα, δηλαδή τον Ολιβέιρα και τον Σιμόες κι έστειλε το παιχνίδι στην διαδικασία. Μαζί με αυτό, έστειλε κι εμάς σε κάποια ηρεμία αλλά και τον Καρέρα να αλλάζει τον αρχιμαλάκα τον Βέρντε αφού βέβαια πρόλαβε να μας ξαναεκνευρίσει με την τεράστια ευκαιρία που έχασε.

Φυσικά μετά, δεν περίμενες κάτι να δεις σε εξέλιξη. Ο Άρης ξάπλωσε φαρδύς πλατύς κάτω και η ΑΕΚ ήταν σε κατάσταση μέθεξης κι ανάλογα με τις ορέξεις της. Πήρε την κατοχή, πέταξε στην άκρη τα Ζανάξ κι έβγαλε και κάποιο θέαμα, όπως και διάθεση να βάλει κι άλλα γκολ. Έπαιξε από τον άξονα, έπαιξε από τα πλάγια, και ξεκούρασε και κάποιους παίκτες. Είδαμε καλύτερη μπάλα, όπως κι ένα τέταρτο γκολ από τον Σιμάνσκι. Από εκεί που το έβαλε, ήθελε πολύ κόπο για να το χάσει. Ο άνθρωπος πρέπει να απαγορεύεται να μπαίνει στην αντίπαλη περιοχή.

Και τέλος καλό, όλα καλά. Η ομάδα έκανε το καθήκον της όσο κι αν μας έβγαλε την πίστη. Αυτή η πίστη, που οφείλεται οτι δεν έχουμε δυό χαφάρες με προσωπικότητα. Είναι τόσο ξεκάθαρο. Τα ζώα βέβαια ψάχνουν σε άλλες θέσεις, αλλά τι να κάνουμε. Όσο μας διαβάζουν, τα ίδια θα λέμε. Και να προσθέσω και κάτι : Δεν χρειάζονται ακριβοί. Μέσι και τέτοια. Του εφτά να είναι, αρκεί να μην είναι λιγόψυχοι. Να δίνουν πάθος και δύναμη και να αρνούνται να χάσουν. Και να ξέρουν οτι θα πολεμήσουν γιατί η νίκη είναι μονόδρομος. Όπως το ξέρει κι ο Αλμπάνης, κι ο Αραούχο, κι ο Σιμάνσκι μαζί με τον Σιμόες, ακόμα κι όταν μπαίνουν σαν αλλαγή τρώγοντας την χοντρή υποτίμηση από τον Ιταλό προπονητή. Τέλος πάντων, συγχαρητήρια και καλύτερη συνέχεια.

Το σημερινό παιχνίδι είναι πραγματικά οριακό και κρίσιμο. Με ήττα, χαιρετούμε την δεύτερη θέση. Με νίκη, μπαίνουμε χοντρά στο παιχνίδι της αμφισβήτησης του ΠΑΟΚ, ενώ με ισοπαλία πάμε στα γνωστά ευχολόγια. Μπορεί κάπου και κάποιους να βολεύει η ισοπαλία αυτή, όμως αυτή αν έρθει θα πρέπει να έρθει επειδή ο αντίπαλος ήταν τυχερός και την γλύτωσε. Και αυτό ακριβώς το παιχνίδι θέλουμε να δούμε από την ΑΕΚ : Οτι μπήκε για να κερδίσει ποδοσφαιρικά και όχι χρονικά. Ούσα και πλήρης κιόλας.

H ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3 και φυσικά με το λάθος του Ολιβέιρα μπροστά. Όμως κατέβηκε με κυριαρχική διάθεση και σαν αφεντικό του αγώνα. Μιλάω για όλο το πρώτο μέρος. Δεν δέχθηκε ούτε μία τελική από τον αντίπαλο, κυριάρχησε στο κέντρο πλήρως και φυσικά έφτασε σε πολύ ψηλά ποσοστά στην κατοχή της μπάλας. Μια κατοχή όμως ουσιαστική. Σε επιθετική διάθεση. Αυτό μαρτυρούν οι τρεις σοβαρές αποκρούσεις του Πασχαλάκη, τα πέντε κόρνερ και τα τόσα φάουλ εκτός περιοχής.

Είχα φτάσει σε σημεία αμφισβήτησης για την μετουσίωση της απόλυτης υπεροχής, κι έβλεπα πάλι οτι στο πρώτο λάθος μας, θα το πληρώναμε εμνείς. Ευτυχώς διαψεύστηκα από τον Τσιγκρίνσκι. Η ΑΕΚ έδειχνε και στο ταμπλό ποιός ήταν το αφεντικό σήμερα στο πρώτο ημιχρόνιο. Διότι δεν φοβήθηκε πουθενά, διότι έπαιξε διαβασμένη και με πλάνο, διότι είχε απόλυτη ισορροπία στην ανάπτυξη της κι από τις δυό πτέρυγες αλλά κι από τον άξονα. Με θαυμάσια αλληλοκάλυψη κι έχοντας βασικούς πυλώνες τον Σιμόες, τον Τσιγκρίνσκι, τον Λιβάγια και τον Αλμπάνη.

Σε ένα πρώτο μέρος με καλό ρυθμό, που έδειξε μάλλον τον ΠΑΟΚ να παίζει συντηρητικά και με κάποια μοιρολατρεία. Τραβηγμένο αρκετά πίσω λόγω προπονητή και χωρίς να μπορεί να εκμεταλλευτεί τα χαρτιά του επιθετικά. Με την ΑΕΚ όμως πολύ οργανωμένη και ξέροντας ακριβώς τι να κάνει. Εντάξει υπήρχε μια επιθετική δυστοκία, αλλά όπως και να το κάνεις στην Τούμπα παίζεις κι έρχεσαι από ήττα προχωρώντας σε μονόδρομο. Και μπορώ να πω οτι ήταν από τα καλύτερα ημιχρόνια της, και σε τρέξιμο, και σε διάθεση αλλά και σε τακτική.

Στο δεύτερο μέρος φυσικά περιμέναμε μια μεγαλύτερη ορμητικότητα από τον αντίπαλο. Το μόνο που είδαμε ήταν μια απλή μείωση της κατοχής της μπάλας, που όμως οφειλόταν στην κάποια οπισθοχώρηση της ομάδας μας, η οποία κατοχή ήταν απλά φλύαρη. Οι κάποιες υποψίες ευκαιρίας που έκανε ο αντίπαλος, ήταν προϊόν κάποιου δικού μας λάθους, που στην ουσία μεταφράστηκε σε δυό μακρινά τεχνικά σουτ του Ολλανδού που πήγαν άουτ και σε μια παράλληλη σέντρα που δεν την βρήκε κανείς.

Από την άλλη μεριά, εμείς πηγαίνοντας στην κόντρα, αναρωτιόμουν σε τι μέρα έπρεπε να βρεθεί ο ΠΑΟΚ για να τον σκοτώσεις. Ήταν απίστευτη η ολιγωρία μπροστά σε απόλυτο συνδυασμό βέβαια με την ανικανότητα του Ολιβέιρα. Μια ανικανότητα που όμως τον κράτησε στο παιχνίδι, με τον Καρέρα να εγκληματεί εκτός από αυτό, και με την είσοδο του Βέρντε, καθώς και με την τρομερή καθυστέρηση στο να πει ο Σιμάνσκι. Αν ο προπονητής ήθελε να κρατήσει αυτό το ένα γκολ ή ήταν ευχαριστημένος και με την ισοπαλία, θα έπρεπε να έχει αλλάξει τους παίκτες και το σύστημα αρκετά νωρίτερα.

Φυσικά η μπάλα είναι πουτάνα. Διότι ένα φάουλ του Βέρντε έγινε πέναλτυ με το var, και η ΑΕΚ προηγήθηκε με δύο τέρματα διαφορά. Όλες οι αλλαγές γίνανε μετά κι ήταν ένα παιχνίδι της μοίρας που σήμερα ήθελε την ρέντα στο πλευρό του Ιταλού τεχνικού. Στο θέμα των αποφάσεων. Διότι σε όλα τα άλλα, καμία ρέντα άλλη δεν είχε η ΑΕΚ. Έπαιξε δυνατά, αποφασιστικά και στην ουσία είχε την τύχη του τολμηρού. Του αφεντικού και στο υπόλοιπο του παιχνιδιού, χωρίς πλέον να κινδυνέψει σε τίποτα.

Τους στυλοβάτες τους ανέφερα στην αρχή. Όμως καθώς η ώρα περνούσε, ανέβαιναν κι άλλοι. Όπως ο Σβάρνας κι ο Παουλίνιο. Χωρίς βέβαια να φτάσουν τον Σιμόες, τον Κρίστιστς και τον Τσιγκρίνσκι, αλλά πλέον όλοι φαινόντουσαν καλοί και δεμένοι σαν ομάδα. Και βέβαια έκαναν και τον ΠΑΟΚ να φαίνεται ανήμπορος, πανικόβλητος και σαν να παραδέχεται οτι τουλάχιστον σήμερα, δεν έκανε τίποτα, διότι η ΑΕΚ δεν τον άφησε, παραδεχόμενος οτι μάλλον είναι σε χειρότερη κατάσταση. Αυτό θα το δούμε φυσικά στα επόμενα παιχνίδια. Όμως μέχρι αυτά, πρέπει να πούμε οτι η ομάδα μας πήρε μια σπουδαία και πανδίκαιη νίκη, με πολύ καλή απόδοση και μπαίνοντας στο γήπεδο για να κερδίσει, για να συνδεθώ και με την πρώτη παράγραφο. Κι αυτό μου άρεσε τρελά. Μπορεί να μην κέρδιζε, όμως εμένα με ενδιέφερε η νοοτροπία. Του νικητή. Με ενδιέφερε να δω αυτό που είπε ο Καρέρα πριν το παιχνίδι :Πάμε για να νικήσουμε. Και νικήσαμε, δεν κλέψαμε κανένα αποτέλεσμα. Γιαυτό τα συγχαρητήρια μου είναι ολόθερμα και πηγαία, όσο κι αν με στενοχώρησε η είδηση του χαμού ενός μεγάλου Αεκτζή, παιδικού μου φίλου. Ελπίζω στο ταξίδι του, να υπήρχε μια οθόνη και να έβλεπε την σπουδαία σημερινή εμφάνιση της μεγάλης του αγάπης.

Μάνταλος, Σιμόες και Μπακάκης είναι οι βασικές απουσίες στο σημερινό πολύ δύσκολο ούτως ή άλλως παιχνίδι. Ένα ντέρμπυ που ασφαλώς δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία βαθμολογική παρά μόνο φιλολογικό ενδιαφέρον. Η δεύτερη θέση, που θεωρητικά ενδιαφέρει την ΑΕΚ, θα κριθεί στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ. Όμως το σημερινό παιχνίδι έχει ενδιαφέρον για μας που θέλουμε να δούμε την μπάλα να γλιστράει κλείνοντας μια όμορφη Κυριακή.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-2-3-1 και με μια αναγκαστική ενδεκάδα. Ανέκδοτο βέβαια είναι αυτό που γράφω οτι κατέβηκε. Και μάλλον σαν Αεκτζής βολεύομαι με το να γράφω οτι κατέβηκε. Διότι αν πράγματι κατέβηκε, τότε ήμουν μάρτυς ενός άγριου κονσέρτου για πολυβόλα. Ο Ολυμπιακός κατάπιε την ομάδα μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και στην ουσία μας απείλησε με συντριβή. Δυό δοκάρια, δυό γκολ, μια ασύλληπτη κατοχή της μπάλας και φυσικά ένα καταπληκτικό μοντέρνο ποδόσφαιρο, που έδειξε σαφώς ποιά ήταν η καλύτερη ομάδα αλλά και την τεράστια διαφορά ποιότητας των παικτών.

Στην αρχή η ομάδα μας υπέφερε από την επιθετική τριάδα μας. Ούτε κουράγιο δεν είχαν να μαρκάρουν. Αφού γλυτώσαμε κάποιο γκολ, ο Καρέρα άλλαξε την τακτική σε 3-5-2 μπας και συνωστίσει τον άξονα και σφίξει κάπως την αμυντική λειτουργία. Φευ όμως. Ο αντίπαλος, που ήταν χάρμα ιδέσθαι, σκόραρε και τα δυό τέρματα του απέναντι στην λύση που πρότεινε ο προπονητής μας. Η ΑΕΚ ήταν αδύνατον να κρατήσει κάποια γραμμή. Ούτε μπροστά, ούτε στο κέντρο, ούτε καν στην τελευταία της άμυνα. Χώρια τον φόβο που έβλεπες στα βλέμματα, χώρια στην ατολμία στο να κρατήσεις την μπάλα ή να βγάλεις μια σωστή πάσα. Ο Ολυμπιακός ήταν ισοπεδωτικός, με ανώτερη ποιότητα, διάθεση, πίεση, φυσική κατάσταση και πλάνο.

Δεν με έπιανε λύπη, διότι έβλεπα έναν πολύ καλό αγώνα. Με ρυθμό, με φαντασία και με καλούς παίκτες. Δυστυχώς από τον αντίπαλο, αλλά δεν το ξέραμε και πριν τον αγώνα; Το ξέραμε αλλά δεν πιστεύαμε σε τέτοια κακομοιριά. Σε τόσα λάθη. Σε ένα παιχνίδι που νόμιζες οτι έπαιζε το δημοτικό απέναντι στο λύκειο. Με κανέναν παίκτη μας να μην έχει σταθεί αξιοπρεπώς, με καμία τελική στο αντίπαλο τέρμα, και με μια διάθεση να βρωμάει γκολ εις βάρος μας σε κάθε επίθεση που τρώγαμε. Η ΑΕΚ ήταν αξιολύπητη και θύμισε ομάδα μικρότερης κατηγορίας. Σε πιάνανε γέλια ή κλάματα όταν έβλεπες τις σωματοδομές των παικτών ή όταν κοίταζες την απόγνωση στις φάτσες μπροστά στην πείνα του δικαιότατου για φέτος πρωταθλητή.

Στο δεύτερο μέρος, πραγματικά δεν φοβήθηκα τίποτα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι επαγγελματίες και δεν έχουν κανένα λόγο να σκοτώσουν τον αντίπαλο. Στην ουσία να φύγουν θέλουν ή αν μείνουν, να πείσουν οτι κερδίζουν δύσκολους αντιπάλους. Οπότε ρίξανε τον ρυθμό κι είπαν στους δικούς μας να παίξουν, να κουνηθούν λίγο και να ισορροπήσουν την κατοχή της μπάλας. Το οποίο και έγινε. Φλύαρα, άναρχα και φοβισμένα. Παντού και πάντα καταλάβαινες οτι η ΑΕΚ δεν έχει παίκτες με φυσικά προσόντα, δεν έχει παίκτες με ψυχικά αποθέματα κι οτι δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον σημερινό αντίπαλο. Εδώ δεν έχεις κερδίσει τον Άρη και τον ΠΑΟ….

Φυσικά οι δημοσιογράφοι θα γράψουν για κάποια αντεπίθεση και για κάποιο μέταλλο αντίστασης. Κι εγώ το είδα αυτό, κι ήταν τσίγκος. Ακόμα κι όταν το σκορ μειώθηκε από πεντακόσιες καραμπόλες. Τίποτα δεν είχε αλλάξει και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει. Στο τέλος παίζανε κάποιοι Μαχαίρες και κάποιοι Χριστόπουλοι. Στο τέλος έχανε την μπάλα από τα χέρια του ο Τσιντώτας για την τελευταία υποτίθεται επίθεση. Άστα βράστα τα. Ο Ολυμπιακός κάθισε ακίνητος και γέλαγε με αυτήν την ΑΕΚ, που την κατοχή της μπάλας την είχε επειδή αλλάζανε μπαλιές οι αμυντικοί. Μόλις πέρναγε το κέντρο, ήταν αδύνατον να κάνει μια σοβαρή επίθεση ή να πατήσει στην περιοχή.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιον διασωθέντα σήμερα, θα μπορούσα να μιλήσω για τον Λιβάγια. Άντε και τον Αραούχο, με το ζόρι. Όλοι οι άλλοι χάθηκαν μέσα στον υπόνομο της φουκαραδοσύνης και της μοιρολατρείας. Πιο εμφαντικό παιχνίδι για την ποιότητα του ρόστερ δεν υπήρξε φέτος. Κι αυτά να τα βλέπει ο εγγυητής, που μόλις προχθές αναφωνούσε οτι έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Να βλέπει δηλαδή οτι ομάδα χωρίς παίκτες δεν υπάρχει. Να βλέπει τι έχει κάνει ο Μαρινάκης. Δεν είναι κακό αυτό. Άμα δεν ξέρεις, κάθεσαι κι αντιγράφεις. Αλλιώς βολεύεσαι να λες οτι οι κερκίδες ήταν άδειες λόγω κορωνοϊού.  Συγχαρητήρια λοιπόν στον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα κι ευχαριστήρια που σήμερα δεν είχαμε σκορ πόλο.

Σπουδαίο παιχνίδι σήμερα. Όπως λέγαμε παλιά, ανδρικό. Με τον αντίπαλο σούπερ φανατισμένο και με μπόλικες εκκρεμότητες από το πρώτο παιχνίδι, όπου πρακτικά είχε σκοράρει ο εγγυητής. Να δούμε λοιπόν αν σήμερα σκοράρει κι ο μπακάλης, και να μετρήσουμε ποιό είναι πιο βαρύ επαγγέλμα στην Μπανανία. Με κέφι κι αγωνία και με μπόλικο κους κους στην βεράντα. Καιρό περιμέναμε να δούμε ένα ματς με πλούσιο pregame.

H ομάδα μας κατέβηκε με 4-3-3 και με διάθεση να ψαλιδίσει τον χρόνο, να εξουδετερώσει τα ατού του Άρη, να παίξει πιο πολύ περιφερειακό ποδόσφαιρο και να ψάξει κάποιο λάθος του αντιπάλου. Τακτικά νομίζω πέτυχε. Ο Σιμόες ήταν ο κορυφαίος στα αμυντικά του καθήκοντα και στην ουσία κράτησε όλο το κέντρο. Από εκεί και πέρα, ο Μάνταλος στον ελεύθερο του ρόλο προσπάθησε είτε να επιτεθεί από τον άξονα, είτε να δώσει πλάτος στην ανάπτυξη με τους ακραίους.

Το κυρίως κακό βέβαια ήταν οτι μπροστά είχε επιλεγεί ο Ολιβέιρα, που κάποιοι θεωρούν οτι είναι ποδοσφαιριστής, ενώ είναι ένα όρθιο άμπαλλο ξύλο. Αφού έχασε κάποιες φάσεις από την ανικανότητα του, ολοκλήρωσε χάνοντας ένα άχαστο γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο απο το μισό μέτρο. Άξιος συμπαραστάτης του ήταν ο παρλιακός Βέρντε, που θύμισε δημόσιο υπάλληλο αποσπασμένο σε ιδιωτική εταιρεία με κάποιες απαιτήσεις. Δεν είναι οτι έχασε ένα σχεδόν σίγουρο γκολ μονολογώντας οτι αιφνιδιάστηκε από την έξοδο του αντίπαλου τερματοφύλακα ενώ μόνος αυτός υπήρχε μπροστά του, παραλίγο να μας στοιχίσει κι ένα σχεδόν αυτογκόλ.

Το παιχνίδι τώρα σαν θέαμα, ήταν μια κακής ποιότητας σούπα. Οι τελικές ήταν ελάχιστες, οι κενοί χώροι τελείως κλεισμένοι με εξαίρεση δυό αντεπιθέσεις μας, ενώ οι πλαγιοκοπήσεις ήταν ανύπαρκτες. Όλα αυτά θυσιάστηκαν στον βωμό των τακτικών των δυό προπονητών, που πήραν σχεδόν άριστα. Τώρα γιατί περίμενε ο Άρης την ΑΕΚ κι όχι το ανάποδο, είναι ένα μυστήριο που κούρασε τα ματια μας. Αυτό όμως το μυστήριο ανέδειξε την ΑΕΚ καλύτερη στο πρώτο μέρος, με συντριπτική κατοχή της μπάλας και πιο κλασσικές ευκαιρίες. Μια ΑΕΚ, που μετά τον Σιμόες και τον Μάνταλο, είχε σε καλή μέρα τον Μπάρκα και το κεντρικό της δίδυμο. Βέβαια όταν ο Άρης δεν έχει κλασσικό δεξί μπακ, το μυστήριο γίνεται θρίλερ όταν οι επιθέσεις μας δεν έγιναν από εκείνη την μεριά. Φυσικά εκεί υπήρχε ο τίποτας Λόπεζ, και η απάντηση μάλλον ερχόταν εύκολα.

Στο δεύτερο μέρος τα πράματα ξεκίνησαν ακριβώς ίδια, αλλά με τον Άρη να έχει ανέβει δέκα μέτρα πιο ψηλά. Ο Μπακάκης είχε αντικατασταθεί λόγω τραυματισμού, ενώ στο παιχνίδι είχε μπει ο Μαντσίνι. Τίποτα δεν βλέπαμε, εκτός από ένα λάθος του Λόπεζ, που έφερε τον αντίπαλο μπροστά στο σκορ. Η συνέχεια γνωστή. Ο Λόπεζ άρχισε να παριστάνει τον τραυματία κι οτι δήθεν έσφιγγε τα δόντια και αντικαταστάθηκε κι αυτός από τον Χουλτ. Τα πράματα έδειχναν πολύ δύσκολα αφού ο Μάνταλος έμοιαζε κουρασμένος, ο Κρίστισιτς εκτος ρυθμού, κι ο Λιβάγια άκεφος. Εγώ προσωπικά είδα πρόβλημα στην φυσική κατάσταση.

Η σαλάτα συνεχίστηκε. Η τακτική είχε πάει περίπατο. Είχαν μπεί μέσα και ο Αλμπάνης όπως και ο Αραούχο, ο Άρης είχε υποχωρήσει και η ΑΕΚ έπαιζε σύστημα πλημμύρα με μπόλικο γιουρούσι. Το κέρδος της ήταν ένα δοκάρι του Σιμόες και η άνοδος της αγωνίας μας. Μια αγωνία κοντά στην βεβαιότητα του αποκλεισμού, αφού ο ορθολογισμός είχε πάει περίπατο και η μαζική άμυνα του Άρη φαινόταν να υποφέρει επειδή όσοι μπήκαν από εμάς, απλά είχαν δώσει την φρεσκάδα των φυσικών δυνάμεων. Σε ένα μέρος του παιχνιδιού, που το παιχνίδι στην ουσία το οργάνωναν τα σέντερ μπακ μας, δεν φαινόταν καμία ελπίδα.

Όμως ο Άρης έπαιζε παθητικά. Κι αφού γλύτωσε κάποιες φάσεις που γίνανε λόγω και δικής του κούρασης, δεν μπόρεσε ούτε αυτός να τελειώσει το παιχνίδι με το δεύτερο τέρμα που είχε πετύχει. Ακριβώς στο σημείο μηδέν, ο Λιβάγια μείωσε κι έστειλε το ματς στην παράταση. Σπουδαίο πράμα για εμάς που βλέπαμε και θέλαμε κι άλλο χαβαλέ. Φυσικά οι δημοσιογράφοι θα μιλήσουν για πάθος και άρνηση ήττας, αλλά δεν μπορούμε και να κάνουμε κάτι γι αυτό. Οι γνώμες είναι σαν τους κώλους. Όλοι έχουν από έναν κι όλοι θα χέσουν την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι οτι η ΑΕΚ δεν εκμεταλλεύτηκε την ανωτερότητα της στα δύο παιχνίδια, καθαρίζοντας έναν αντίπαλο με περίπατο.

Πήγαμε λοιπόν στην παράταση, όπου φυσικά δεν μπορεί να γίνει και αυστηρή κριτική. Το παιχνίδι θα ήταν παρωδία, λόγω του ψυχολογικού του αντιπάλου. Επαρχιώτης κόντρα σε πρωτευουσιάνο. Χαμένος από χέρι. Η ΑΕΚ τοποθετήθηκε σωστά τακτικά στο γήπεδο και έκανε τα σωστά, που δεν είχε κάνει. Περιμένω και βαράω. Τρέχα εσύ. Κι αυτό έγινε. Δεν ήταν μόνο το δεύτερο γκολ του Λιβάγια, αλλά ήταν κι άλλες αντεπιθέσεις με σίγουρα γκολ, που φυσικά τα έχασε ο Ολιβέιρα. Ο μόνος που έμεινε μέσα από τους ανύπαρκτους που είχαμε σήμερα. Ίσως ο Καρέρα να διέγνωσε οτι τελικά ήταν ανύπαρκτος ο Άρης που θα έσπρωχνε παίκτη για να φυλάει το τηλεγραφόξυλο.

Όπως όμως και να έχει, η ΑΕΚ πέτυχε μια ανατροπή από τις σπάνιες. Με όλες τις αλλαγές να έχοτν βοηθήσει τα μέγιστα και σε πείσμα του Ολιβέιρα, που προσπάθησε με νύχια και με δόντια να αποκλειστεί η ομάδα. Σε μια παρωδία όπως είπα, στην οποίαν η ΑΕΚ τελείωσε με 8 παίκτες για λόγους τακτικής όσο αναφορά τον Μάνταλο και τον Σιμόες, και λόγους βλακείας όσο αναφορά τον Ολιβέιρα. Ειλικρινά ο τύπος είναι επικίνδυνος ακόμα και σε φάση που μόνος με κενό τέρμα, παραλίγο να σπάσει το δοκάρι, χώρια που κάνει τσαμπουκάδες επειδή κατανοεί οτι τον δουλεύουν από τους αντίπαλους πάγκους. Είναι αυτό που λέμε οτι ο μαλάκας αν δεν το καταλάβει, παραμένει τέτοιος.

Το παιχνίδι λοιπόν στο τέλος μας άρεσε. Λόγω ρυθμού, λογω πάθους, κύρια λόγω αποτελέσματος. Σε μένα προσωπικά πιο πολύ αφού έχω μια έμφυτη αντιπάθεια στην Άρη και σε όσους τον υποστηρίζουν. Ιστορικά ήταν οι προδότες του Ηρακλή, και θεωρούνται ελίτ του χωριού την ώρα που περηφανεύονται για τον τίτλο σκουλήκια και πανηγυρίζουν κάνοντας την κίνηση του καροτσιού. Και χονδρικά η πρόκριση κρίνεται δίκαιη αλλά εντελώς αδικαιολόγητα μπήκε στην αμφισβήτηση. Ακόμα κι έτσι όμως, φάνηκε οτι έχουμε καλύτερους παίκτες, καλύτερη ομάδα, κι οτι πήγαμε μόνοι μας να βγάλουμε τα μάτια μας.

Με την ΑΕΚ δεν πλήττεις ποτέ. Πάντα υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος για να χάσει, πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να δείς, μια καινούρια εμπειρία να’χεις να θυμάσαι.

Απόψε λοιπόν παίζαμε στο ΟΑΚΑ με τον τρίτο θεωρητικά «πιο βατό» αντίπαλο, καθώς μετά αρχίζουν τα ντέρμπι.

Η ομάδα κατέβηκε με μια λογική εντεκάδα, με νεα πρόσωπα στην άμυνα (Σβάρνα-Οικονόμου) και νεο πρόσωπο στην επίθεση τον Αραούχο.

Στις πτέρυγες Βέρντε-Λιβάια και στα χαφ Μάνταλος-Σιμάνσκι-Κρίστιτσιτς, τα δυο πλάγια μπακ Μπακάκης-Λόπεζ.

Αν και ξεκινήσαμε καλά με άχαστη κεφαλιά του Αραούχο, φαινόταν πως η ομάδα δεν βρισκόταν σε καλό φεγγάρι.

Είχε τα χαφ σε κακή βραδιά, και ο Λιβάια εκτός κλίματος κουρασμένος χαλούσε όλες τις επιθέσεις αφού απο συνήθεια η μπάλα πάει συνέχεια σ’αυτόν.

Παρόλα αυτά η ομάδα κατάφερε να δημιουργήσει αρκετές ευκαιρίες, και αν ήμασταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια θα μπορούσαμε να πάμε στο ημίχρονο με ενα άνετο 2-0 ή 3-0 αφού ο Άρης κοιτούσε κυρίως την άμυνά του, μας άφηνε την κατοχή και απείλησε ελάχιστα.

Απο αριστερά με Λόπεζ-Λιβάια δεν ήμασταν καλοί, και η μπάλα παιζόταν κυρίως δεξιά με Μπακάκη-Βέρντε.

Στο Β’ ημίχρονο ξεκίνησε η ίδια εντεκάδα όμως τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα βλέπαμε λίγα λεπτά μετά το εναρκτήριο λάκτισμα.

Σε ενα μπλοκάρισμα της μπάλας και ενω ο Μπάρκας ετοιμαζόταν να δώσει ελεύθερο, ο Μάνταλος ανέτρεψε έναν αντίπαλο και ο διαιτητής είδε τη φάση στο VAR και έδωσε μπέναλτ.

Δηλαδή χωρίς να έχει γίνει κάτι, χωρίς να έχει δημιουργηθεί κάποιος κίνδυνος, κάποια φάση έστω.. ο αντίπαλος πήρε μπέναλτ απο ανοησία του Μάνταλου.

Όπως ήταν λογικό αυτό αποδιοργάνωσε την ομάδα και έδωσε ψυχολογία στον αντίπαλο. Ευτυχώς η ομάδα μας ισοφάρισε σχετκά γρήγορα με τον Αραούχο, και οι ελπίδες αναπτερώθηκαν.

Όμως την κρίσιμη στιγμή θυμηθήκαμε πόσο φτωχοί είμαστε αμυντικά, καθώς στο δεύτερο γκολ που φάγαμε οι αμυντικοί δεν πρόλαβαν να μπούνε ούτε στα πλάνα του replay.

Δηλαδή ο Λόπεζ απο την απέναντι πλευρά έφτασε πιο γρήγορα και προσπάθησε να κόψει με το κεφάλι, ενω ο Σβάρνας με τον Οικονόμου ακόμα πρέπει να επιστρέφουν.

Όμως αυτοί είναι οι αμυντικοί μας, αυτές τις δυνατότητες έχουν.

Ο Καρέρα είδε πως η παρουσία του Λιβάια «έπνιγε» την ομάδα και πέρασε στη θέση του τον Ολιβέιρα, και τελικά δικαιώθηκε για την επιλογή καθώς «ελάφρυνε» το σχήμα μπροστά και ισοφαρίσαμε με μπέναλτ (αυστηρό θα το χαρακτήριζα).

Ο Άρης που στο μεταξύ είχε κάνει 2-3 αναγκαστικές αλλαγές κοιτούσε πια να ροκανίσει το χρόνο καθώς το αποτέλεσμα μάλλον τους ικανοποιούσε αφού δίνουν προτεραιότητα στη ρεβάνς του κυπέλλου, και έτσι παρέμεινε το 2-2 ως τη λήξη του παιχνιδιού.

Την Τετάρτη η ΑΕΚ θα πάει να παίξει ενα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι έχοντας καβάτζα τη νίκη του ΟΑΚΑ.. επομένως ο αντίπαλος είναι αυτός που θα πρέπει να κυνηγήσει τη νίκη με οτι αυτό μπορεί να σημαίνει.

[Τί έκανες ρε «φυσικέ ηγέτη».. ακόμα δε μπορώ να το χωνέψω]

Επιτέλους, βρήκαμε τον φταίχτη για το νεο φιάσκο του Βράνιες.

Ο άνθρωπος που κρέμασε την ΑΕΚ δεκαπέντε φορές, την κρέμασε άλλη μια.. ποιός να το περίμενε. Πρώτη φορά μας ξανασυμβαίνει.

Όμως σύμφωνα με το νεο αφήγημα δεν φταίει ο Βράνιες, ούτε η ΑΕΚ φυσικά. Δεν φταίει ούτε αυτός που πέρυσι «εγγυήθηκε» οτι θα έφερνε στα Σπάτα ψυχίατρο και ψυχολόγο.

Φταίνε η FIFA και η UEFA που δεν ανάγκασαν όλες τις ομάδες του πλανήτη να δώσουν παράταση στους δανεισμούς όλων των παικτών για να εξυπηρετηθεί η ΑΕΚ που δε δίνει του αγγέλου της νερό.

Εν μέσω πανδημίας και γενικού lockdown θα έβαζε η FIFA τις ομάδες του πλανήτη  να στερηθούν τους παίκτες τους με το «έτσι θέλω» για να βολευτεί η ΑΕΚ.

Λες και όλος ο πλανήτης γυρίζει γύρω απο το Μαρούσι, και ολα τα πρωταθλήματα αρχίζουν και τελειώνουν την ίδια μέρα.

Και αν κάποιος τραυματιστεί κατα την διάρκεια της υποχρεωτικής «παράτασης» ποιός θα αποζημιώσει την ομάδα του?

Εδω με τις εθνικές των χωρών οι ομάδες αποζημιώνονται με τα λεπτά συμμετοχής. Για τους δανεισμούς που αφορούν απο βδομάδες μέχρι μήνες, ποιός θα επιβάλλει κάτι τέτοιο χωρίς να τον ταράξουν στις μηνύσεις?

«Σε υποχρεώνω να αφήσεις τον τάδε παίκτη για άλλους 1-2 μήνες στην τάδε ομάδα και να τον πλερώνεις κανονικά. Και αν στο μεταξύ σου τραυματιστεί, well.. that’s football»

Πρώτα βέβαια θα πρέπει να συμφωνήσει και ο παίκτης για αυτόν τον επιπλέον μήνα. Πως θα δουλέψει χωρίς νεο συμφωνητικό. Μιλάμε για τρελή γραφειοκρατία και δαιδαλώδεις νομοθεσίες που αλλάζουν απο χώρα σε χώρα, αλλά οι Κεφτέδες το πασάρουν ως αφήγημα για να κρύψουν τις ευθύνες της ΑΕΚ η οποία:

Τον Δεκέμβριο ήξερε πως στηρίζει ολο το οικοδόμημα σε έναν δανεικό Βράνιες, σε έναν Τσιγκρίνσκι υπο απόσυρση και σε κάτι μπαλώματα στυλ Οικονόμου-Σβάρνα.

Υπήρχε μια θέση κενή. Και τι έκανε? πήγε και έφερε έναν 17άρη που είναι σε επίπεδο ερασιτεχνικό και απο πλευράς ετοιμότητας 2 επίπεδα κάτω απο τον Σβάρνα.

Με λίγα λόγια ακατάλληλο ακόμα και για 18αδα. Το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι στο παιχνίδι με τον ουραγό Πανιώνιο όπου το παίξαμε άπλες και χαρίσαμε 2 πόντους.

Η ΑΕΚ αντί να κοιτάξει να κλείσει τρύπες, αντί να βάλει πόρτα στο σπίτι της πήγε και αγόρασε γκαζόν. Δεν το χρειαζόταν άμεσα, αλλά έτσι ξόδεψε μια θέση.

Τώρα λοιπόν η ομάδα που σου δάνεισε τον Βράνιες τον θέλει πίσω για να τον πουλήσει, για να τον αξιοποιήσει, να τον αξιολογήσει, τέλος πάντων δε μας αφορά, δικός τους είναι, τον πλήρωσαν και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Βγήκε η γραμμούλα πως φταίει η κακιά η FIFA και οχι εμείς που όταν έπρεπε να πάρουμε κανονικό παίκτη δεν πήραμε, και τώρα ξεμείναμε με τους υπόλοιπους.

Η κακιά η FIFA, ο κακός ο Λάζαρος, η κακιά η Λας Πάλμας, ο κακός Κονέ, ο κακός ο Γιόχανσον και πάει λέγοντας.

Προσεχώς και η κακιά Αχμάτ Γκρόζνι, ο κακός Σιμάνσκι που δεν τηρεί αντρίκια το λόγο του κλπ.

Απο τις 15/06 έληξε η ρήτρα του Σιμάνσκι. Μπορεί να πάει όποια ομάδα θέλει και να τον διεκδικήσει. Μπορεί να προσφέρει στον παίκτη μεγαλύτερο συμβόλαιο και να τον δελεάσουν.

Η ΑΕΚ πού βασίζεται και ρισκάρει να χάσει τον παίκτη για να μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερο φιάσκο? Επειδή του είπε ο Μελ πως θα μείνει στην ΑΕΚ? Αφού την ρήτρα δεν την πλήρωσες. Σου πρότειναν διακανονισμό και δεν τον δέχτηκες, θέλεις να δώσεις ακόμα λιγότερα.

Δανείζεσαι παίκτες και υπογράφεις ρήτρες που δε μπορείς να πληρώσεις. Μιλάμε για γυφτιά, γίνεσαι Ρόμπεν για δεκαχίλιαρα με δόσεις Κωτσόβολου.

Δεν τηρείς την υπογραφή σου.

Ο μεγαλομέτοχος κ. Ασλανίδης δεν θέλει να βάλει λεφτά.

Γιατί να θέλει οποιοσδήποτε να συνεργαστεί μαζί σου? γιατί να αγοράσει τους παίκτες σου, και γιατί να σου δώσει άλλους δανεικούς?

Για να έχεις τον Ίβιτς σαν τους γύφτους που πουλάνε κιλίμια ολη μέρα να παζαρεύει για ποσά της πλάκας?

[καλά για Αραούχο ούτε λόγος.. όταν δε μπορείς να δώσεις την απολύτως εφικτή ρήτρα του 1-1,2μυρίου σε δόσεις, τι συζήτηση να κάνεις για τα 2,7].

Αλλά ξέρω, φταίει ο κορονοϊός. Διότι τον Μάρτιο έτοιμο το είχαμε το έμβασμα, και πάνω που θα πατούσαμε το enter για να στείλουμε τα χρήματα ξέσπασε πανδημία και τώρα δεν τα’χουμε τα λεφτά. Τα δώσαμε και πήραμε μάσκες και γάντια.

Πρεμιέρα και για μένα σήμερα, αφού το προηγούμενο παιχνίδι δεν το είχα δει. Ανάμεικτα συναισθήματα με διακατέχουν. Από την μια, πεθύμησα να δω λίγη μπάλα, κι από την άλλη, να κάνω πρεμιέρα με παιχνίδι ελληνικό. Με στόχο λένε να περάσουμε τον ΠΑΟΚ. Να πάρουμε την δεύτερη θέση. Για να πάμε στα προκριματικά και να αποκλειστούμε. Ξενέρωτα πράματα αυτά, σε ένα γήπεδο που θάναι κι αυτό άδειο. Οψόμεθα λοιπόν.

Οι δυό αντίπαλοι μπήκαν με το ίδιο σύστημα. 4-2-3-1 λοιπόν εκατέρωθεν. Ο ΟΦΗ φαινόταν πιο οργανωμένος και πιο επικίνδυνος. Αυτό δηλαδή έδειχνε ο πλουραλισμός των επιθέσεων του. Από την άλλη, εμείς είχαμε μια πολύ καλή αμυντική λειτουργία, με πρεσάρισμα ψηλά που βραχυκύκλωνε το κλασσικό passing game του αντιπάλου, και ψάχναμε μάλλον μια κάποια καλή αντεπίθεση. Μονόπαντα βέβαια αφού η δεξιά πλευρά μας, σχεδόν δεν έπαιζε.

Οι φάσεις βγήκαν όμως. Ο ΟΦΗ απείλησε πιο πολύ με μακρινά σουτ, ένα από αυτά βρήκε και στο δοκάρι αφού είχε φάει το γκολ, ενώ εμείς κάναμε αρκετά σοβαρές τελικές. Σε όλες ήταν παρών ο Ολιβέιρα, που δεν έφτασε στην πηγή, και στην μία φορά που έλειπε από την θέση του, ο Λιβάγια πέτυχε το γκολ με κεφαλιά, μετά από καλή σέντρα του Λόπεζ. Ήταν το διάστημα που η ΑΕΚ πατούσε καλύτερα στο γήπεδο, και έψαχνε πλέον πιο ορθολογικά το γκολ.

Το πρώτο μέρος όμως, μας κράτησε. Είχε ρυθμό, πάθος και δυνατές μονομαχίες. Η ομάδα μας είχε σε πολύ καλή μέρα τον Μάνταλο και τον Σιμάνσκι, ενώ για να καλύψει ο προπονητής την αδυναμία του Κρίστισιτς, μετά το γκόλ, γύρισε το σύστημα σε 4-3-3, βάζοντας τον καθαρό αμυντικό χαφ μπροστά από το κεντρικό δίδυμο. Είμαστε ευχαριστημένοι επομένως, τόσο από το αποτέλεσμα όσο και από την σταδιακή προσαρμογή της ομάδας στο γήπεδο και την βαθμιαία άνοδο της απόδοσης της. Διότι στην ουσία αυτό είδαμε : την ΑΕΚ να δουλεύει στο τερέν και να παίρνει δίκαια το προβάδισμα στο σκορ.

Το δεύτερο ημιχρόνιο φανέρωσε πολύ γρήγορα το σχέδιο του Καρέρα. Η ομάδα θα ήταν στημένη πίσω, και την μπάλα μαζί με τον ενεργό χώρο θα τον είχε ο αντίπαλος. Κι αυτό η ΑΕΚ το έπαιξε αριστοτεχνικά. Έβγαλε τους καλούς χειριστές της στις κόντρα επιθέσεις, έκλεισε όλους τους χώρους, όπου χρειάστηκε παρεχώρησε ακίνδυνα φάουλ, ενώ όταν κράτησε την μπάλα, έβγαλε πραγματικά πολύ καλές τελικές. Έπαιξε σαν πραγματικά μεγάλη ομάδα και σαν το αφεντικό του παιχνιδιού. Σε ένα τέτοιο κρεσέντο εκπληκτικής κυκλοφορίας της μπάλας, πέτυχε και το δεύτερο της τέρμα μετά από ωραίο σουτ του Βέρντε που είχε αντικαταστήσει τον Αλμπάνη.

Αυτό το σύστημα, παρέα με το γκολ και την προφανή απογοήτευση του ΟΦΗ, φυσικά ρίξανε τον ρυθμό και φέρανε μια επιπλέον διαχείριση του αποτελέσματος. Κανείς όμως δεν δικαιούται να παραπονιέται. Διότι τα πάντα ήταν σχεδιασμένα και δουλεμένα στην προπόνηση, και εφαρμόστηκαν τέλεια στο γήπεδο. Στο γήπεδο που θωρακίστηκε η αμυντική λειτουργία και μακιγιαρίστηκαν κάποιες ατομικές κακές αποδόσεις, από την θαυμάσια ομαδική προσπάθεια. Μαζί με το συμπέρασμα οτι η ομάδα αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει και να θυμίζει λιγάκι την ΑΕΚ προ κορωνοϊού.

Κορυφαίος σήμερα ξεκάθαρα ήταν ο Μάνταλος. Τον ακολούθησαν ο Σιμάνσκι κι ο Λιβάγια. Ο Κρίστισιτς σε πιο παθητικό ρόλο βοήθησε, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, όποτε χρειάστηκε, ‘εσβησε τις φωτιές. Μακρινές βέβαια φωτιές, που έφεραν και τον Μπάρκα σε κάποιο αξιοπρόσεκτο επίπεδο χρησιμότητας. Μια χρησιμότητα που την αύξησε στο τέλος ο προπονητής, που γέμισε την ομάδα με αμυντικούς, τόσο στην άμυνα όσο και στο κέντρο, περιμένοντας να φάει τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι την λήξη. Πράγματι, κανείς δεν περίμενε κάτι παραπάνω στο δημιουργικό κομμάτι. Η ΑΕΚ ήταν τέλεια όταν η μπάλα έκαιγε, κι αυτό που κέρδισε σήμερα ήταν αποτέλεσμα δουλειάς, τόσο των παικτών όσο και του προπονητή. Κι ήταν μια πολύ χρήσιμη νίκη για τον ξενέρωτο στόχο της, που της δίνει ηθικό, ενώ κόβει τα πόδια των επαρχιωτών, που είδαν άλλη μια ομάδα να αποχωρεί από το μπλοκ τους. Πολυεπίπεδα λοιπόν συγχαρητήρια.

Λόγω αβεβαιότητας για την κατάσταση του Ολιβέιρα, για το σημερινό παιχνίδι έγραφαν πως ο Καρέρα είχε έτοιμα 2 «σχέδια». Το πρώτο με Ολιβέιρα φορ και το δεύτερο με Μάνταλο σε κάτι σαν 4-3-3.

Τελικά προτίμησε να μη ρισκάρει με Ολιβέιρα και επιβεβαιώθηκε το κακό σενάριο.

Τετράδα πίσω Μπακάκι-Βράνιες-Σβάρνας-Λόπεζ, κέντρο Σιμόες-Σιμάνσκι-Κρίστιτσιτς, επίθεση Βέρντε-Μάνταλος-Λιβάια.

Τι είδαμε μετά απο διακοπή σχεδόν 3 μηνών? Την ΑΕΚ του Κωστένογλου. Ενα αργό συνονθύλευμα που ταλαιπωρούσε τη μπάλα, που όποτε περνούσε μπροστά η επιθετική τριάδα κοβόταν εύκολα με τον Λιβάια μέσα στα νεύρα να βολοδέρνει κάπου αριστερά, και τους δυο ποκοπίκους χαμένους στο γρασίδι του ΟΑΚΑ.

Ένας Σιμόες να μπερδεύει τους πάντες γύρω του μόνο με πάσες προς τα πίσω, ένας Σιμάνσκι μπερδεμένος και ο Κρίστιτσιτς στα συνηθισμένα στάνταρτς που τον είχαμε συνηθίσει ενα χρόνο.

Χωρίς καλό κέντρο ο ζέλας είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού, έβγαινε πιο εύκολα στην επίθεση και δημιουργούσε καταστάσεις ενω η ΑΕΚ ζήτημα να έκανε 1-2 σούτ εκτός περιοχής γιατί τόσο μπορούσε. Χωρίς φορ η περιοχή ήταν άδεια.

Ποιό ήταν άραγε το σχέδιο του Καρέρα? να τρέχουν οι ζελέδες μέχρι να κουραστούν και μετά να μπεί ο απο μηχανής θεός να βάλει γκολ και να κερδίσουμε?

Ωραία ιδέα.. άσχετα που στην εφαρμογή δε μας βγήκε ακριβώς έτσι, αφού οι «κουρασμένοι» ήμασταν εμείς απο το πρώτο λεπτό, και αν δε μας έπαιζε «φιλικά» ο Τζήλος θα μπορούσαμε να διασυρθούμε απο τον ζέλα που ήρθε με απολυμένο προπονητή, βασικούς παίκτες φευγάτους και χωρίς βαθμολογικό κίνητρο.

Αν δεν είχαν αυτά τα θέματα δηλαδή πως θα μας έπαιζαν?

Ο Καρέρα δεν υπολόγισε μια βασική λεπτομέρεια: πως μ’αυτό το κέντρο και μ’αυτή την άμυνα είναι πολύ πιθανό να δεχτούμε γκολ, και μετά στο διάστημα που απομένει πρέπει να γυρίσουμε το παιχνίδι. Και όταν κατάλαβε πως δεν τραβάει η ομάδα δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση, μέχρι που φάγαμε το γκολ.

Το λογικό είναι να ξεκινάς την καλύτερη δυνατή 11άδα, να σκοράρεις, αν μπορείς κλειδώνεις το παιχνίδι και μετά έχεις διαθέσιμες 5 αλλαγές για να ξεκουράσεις όποιον θες.

Η δεύτερη φορά που χαρίζουμε παιχνίδι που έχει τον χαρακτηρισμό do-or-die.

Μια φορά με τον Πανιώνιο λόγω υπερβολικού ροτέισχιον και μια φορά απόψε με την οτι να’ναι 11αδα και τον ύπνο των 70 λεπτών.

4 βαθμοί που θα μας είχαν κλειδώσει το CL και θα παίζαμε για την τιμή των όπλων.

Αντί για αυτό χαιρόμαστε που φτάσαμε τον παοκ, λες και έτσι όπως είμαστε θα κερδίσουμε όλους τους υπόλοιπους.

Τώρα θα μου πείς, δε μπορείς να πας μόνο με νίκες. Κάπου θα χάσεις και βαθμούς.

Το «γαμώτο» είναι πως αυτά τα παιχνίδια προσφερόταν για εύκολες νίκες, ειδικά αυτά τα δυο παιχνίδια. Και στα δυο τα θαλάσσωσε.

Γι’αυτά τα παιχνίδια σε θέλω μίστερ. Τα υπόλοιπα τα κέρδιζαν οι παίκτες μόνοι τους με Κωστένογλου προπονητή.

Καταργήθηκε με ΠΝΠ ο «κορονοϊός». Παγκοσμίως. Και φυσικά αυτός εξαφανίστηκε. Ετσι όπως ήρθε από την «Κίνα». Εσπασε ο παγκόσμιος κουμπαράς-εις το όνομα των «διασωθέντων» και εις των οποίων τις πλάτες θα «γράψει» το κοντέρ όσων τρισεκατομυρίων  τυπώθηκαν για να ξανασωθούν κάποιοι που σώνονται συνεχώς, όλο και με νέα κόλπα. Με «κορονοφοβία» και γενικό lockdown αυτή τη φορά. Εχω την εντύπωση ότι η επόμενη επινόηση-καθ ότι όπως  φαίνεται στερεύουν από ιδέες-θα είναι κάποια εισβολή Αρειανών. Αρκεί να μη την πάθουν ως τότε με το «λύκος στα πρόβατα».

Γυρίσαμε στα γνωστά. Ποιος έριξε το βιτριόλι «στην άτυχη 34χρονη»  για εντός και  «Black lives matters movement» για εκτός. Με ολίγον-έως αρκετό- Ερντογάν για πασπάλισμα,έτσι για να μη ξεχνιόμαστε.

Από πολιτικού άμβωνος λοιπόν, ο Κούλης, αυτό το σούργελο της σοβαροφάνειας, μας έιπε «τέλος  παιδιά». Τα κονδύλια πάνε από το καλό στο καλύτερο…οσο για τις εθνικές οικονομίες γενικά μιλώντας των κρατών και ειδικά της Ελλάδας…ε δε γαμιέται. Τί είχες Γιάννη τί έιχα πάντα. Οι τράπεζες-κελύφη  και οι μετοχές-κωλόχαρτα να είναι καλά που ξανασώθηκαν. Και όλα φτιάχνονται από την αρχή μπάρμπα Γιάννη. Οπως λέει και ο ποιητής: Αν αποδομησεις την Ελλάδα,αυτό που μένει είναι δυο ελιές, ένα αμπέλι και μια βάρκα…» Ναι. «Με αυτά, μπορείς να την δανίσεις ξανά..και ξανά…και ξανά…»

Εχουν λειώσει τα δόντια από το τρίξιμο των «εργοδηγών» του δημοσίου κορβανά (οι γνωστοί, με μερικές «προσθήκες») Τα σάλια ρέουν…οι κυνόδοντες λιμάρονται…έτοιμοι για την ακόμα μία «ανάπτυξη». Το 2021 εξαρχούσης Γιάννας θα πανηγυρίζομεν δεόντως το «κακό που αφήσαμε πίσω» και την ακόμα μία όμορφη στροφή που θα παίρνει αυτό το κράτος-κάρο, 200 χρόνια τώρα. Η λάσπη πάνω του έχει πλέον μετατραπεί με τα χρόνια από βρωμιά σε εικαστική γραφικότητα.

‘Αχνα από παντού γενικά. Ενώ-υποτίθεται πεθαίνουν κατά εκατοντάδες  καθημερινά στις πληγείσες χώρες  και πόλεις ανά τον κόσμο, οι οποίες «τυγχάνει» να είναι «μητροπόλεις». Τι ιός είναι αυτός; Μήπως δεν ξεκίνησε από την Κίνα αλλά από το Saint Moritz; Μήπως δεν «κατασκευάστηκε σε «υπόγειο βιοεργαστήριο» αλλά σε οροφοσουίτα; High Society Virus.

Οι φτωχομπινέδες αποδείχτηκαν «φακές» για τα δόντια του και έτσι οι Αλβανορουμανοβουλγαροελλάδες την σκαπούλαραν. Ακόμα και απ’τη Ρωσσία ως πρώην φουκαριάρα αλλά και νυν, επίσης δεν πέρασε απο κει. Η Κίνα τον εξαφάνησε,τον «έπνιξε» σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα.Και πέθανε ο covid εκεί. Πως να αντέξει στο ρύζι και στα χαμόσπιτα. Θέλει Versace,Dior, Ferrari και Lamborghini για να επεκταθεί. Λογικό. Με «Zastava»  που στο διάολο να πάς…

Το «εμβόλιο» θα βρεθεί…για έναν γριποϊό που- όπως όλοι οι ιοί- μεταλλάσεται. Και τί είδους εμβόλιο θα βρεθεί για έναν ιο που θα αποτελεί παρελθόν και θα μας «ξαναεπισκεφτεί» σε καμιά δεκαριά χρόνια με νέο σχηματισμό για τους κυτταρουποδοχείς και νέα συμπεριφορά. Ισως να μη μοιάζει με κορόνα αλλά με πούτσα. Χέστηκαν αδερφέ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Και μη φοβάσαι ότι «θα σε σκοτώσουν» οι φαρμακοβιομηχανίες. Μαλάκες είναι; Και τους φόρους μετά ποιος θα τους πληρώνει; Ο Γκέιτς ή ο Μπέζος;

Λίγο ακόμα λοιπόν και αυτό-όπως όλα- θα είναι παρελθόν. Ουδείς θα θυμάται τίποτα. Θα βγούν και οι κυλότες από τη μούρη τις οποίες «επέβαλε» το κράτος -αλλά ξέχασε να  ελέγξει πλέον αν τηρούνται αποστάσεις και λοιπές μασκοειδής ανοησίες. Πόσο πια να το τεντώσουν το αστείο;  Ούτε και οι ίδιοι δεν  έχουν πλέον κουράγιο να παίξουν άλλο σε αυτό το τρίμηνο  κουκλοθέατρο.

Και τι θα γίνουν τώρα οι «Χαρδαλιάδες» δεν ξέρω. Με τι άλλο άλλωστε  θα μπορούσες να ανταμείψεις ένα κομματόσκυλο,παρά με καρέκλα. Την έχει. Για λίγο φυσικά. Ε, ναι. Αυτά είναι από τα άσχημα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι για «χόρταση». Τί να κάνουμε. Πρέπει να ανεβοκατεβάινουν εναλλάξ και με ευλάβεια οι «αντίπαλοι» «σωτήρες» για να μη πιάνονται οι κωλάρες τους στις πολυθρόνες. Φυσικά θα «εξαφανιστεί» κι αυτός σαν τον ιό.  Ετσι είναι αυτά. Οπως και ο γιατρουδάκος ο Τζεπέτο. Η νυφίτσα. Ο εκ δεξιών του Κοντοζαμάνη. Το γνωστό δίδυμο.  Οπως και τότε-αν θυμάστε- στην άλλη «μπάζα»,το 2009 επί Αβραμόπουλου υπουργού. Θα ξεχαστούν και αυτοί. Δεν ξέρω αν προκάμουν-βιολογικά,μέχρι την επόμενη «πανδημία» και «ανάγκη μέτρων»,σε καμιά 10αριά χρόνια. Μάλλον προλαβαίνουν.

Λήξαν το θέμα λοιπόν. Επεσαν οι υπογραφές. Σώθηκαν όσοι έπρεπε. Θα  σωθούν και όσοι πρέπει ακόμα. Και ευτυχώς μαλάκες μου που έτυχε-σε παγκόσμια κλίμακα, τρομερή ευτυχής σύμπτωση- να είναι στα τιμόνια των κυβερνήσεων άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο και όχι τίποτα παλιοτόμαρα. Και πάρ’αυτα, έβαλαν την υγεία των πολιτών τους πάνω από όλα-και ειδικά εκείνων που ήδη επιβαρύνουν τα δημόσια κονδύλια και δεν παράγουν τίποτα,- τους γέρους και αρρώστους εννοώ.

Και δίχως δεύτερη σκέψη, στο όνομα της υγείας κατέστρεψαν σχεδόν τις οικονομίες τους, υποθήκευσαν των μέλλον των λαών τους, έκλεισαν τα πάντα όσο έπρεπε και όσο χρειαστεί, ώστε να κατανικηθεί αυτός ο πούστης ιός και ευτυχώς σωθήκαμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι μαζί με τους υπόλοιπους γέρους και αρρώστους που προσεύχονται στο όνομα των «Τσιόδρων» που τους έσωσαν από μια γρίπη από την οποία έτσι κι αλλίως-μεταξύ άλλων- κινδυνεύουν αλλά και πεθαίνουν κάθε χρόνο.

Παγκόσμια λήξη συναγερμού. Ο ιός απέθανεν. Ουδείς καταμετρά τίποτα και κανείς δεν δίνει δράμι για όσους πεθαίνουν «από» ή «με» κορονοιό. Το «τσουβάλιασμα» σταμάτησε, οι «ομαδικές ταφές» δεν προβάλονται, οι σπαραξικάρδιες περιγραφές σώθηκαν, οι πολεμικές ανταποκρίσεις από τα νοσοκομειακά μέτωπα έλαβαν τέλος, τα μικρόφωνα βγήκαν-με χειρουργική επέμβαση αφού είχαν γίνει ένα με το δέρμα- πάνω από τους «Σήψες» και τους «Μόσιαλους», οι εντατικές άδειασαν και μπορούν να υποδεχθούν όσουν επιβίωσαν από την τρίμηνη αναμονή. Οσοι δεν έφυγαν από τον «covid»-δηλαδή από οτιδήποτε άλλο εκτός από γρίπη- μπορούν εις το εξής άνετα να πεθάνουν «για άλλους λόγους».

Ο γλόμπος γενικά έρχεται στα ίσα και τα γνωστά του,μετά από το αυτό το βιολογικού-νοσοκομειακού τύπου «σορτάρισμα». Οπως κάποιος ξεγελά την ασφαλιστική του για να εισπράξει τα ασφάλιστρα,έτσι και κάποιοι πονηροί δια λόγους «ανωτέρας βίας», προκάλεσαν έναν «μικροχαμό» και ξαναφούλαραν τις τσέπες. Μέχρι το επόμενο κόλπο. Βαρεθήκαμε μωρέ.

Τα «δις» και τα «τρις» ζάλισαν τους πάντες.Και αυτούς που θα τα «δουν» αλλά  και αυτούς που δεν πρόκειται να δουν ούτε χαρτονόμισμα. Το χρήμα ασκεί μια τρομερή γοητεία. Είναι σαν τα αρχαία. Μπορείς να «επισκέπτεσαι» τους «χώρους» από όπου «πέρασε», χρόνια αργότερα,έστω και σαν τουρίστας. Μια φωτογραφία με τη μουτσούνα σου στη σκιά του Παρθενώνα, ίσως και να σε θέτει στο συνεργείο του Ικτίνου. Αρα μπορείς να αυτοσυστηθείς ως «συνεργός» του «μεγαλείου».

Αφού με την βοήθεια των «σωτήρων» επέζησες της γρίπης και τα παιδιά σταμάτησαν να γελάνε μαζί σου, μπορείς άνετα να πεις «fair well» και να φταρνηστείς ελέυθερα, που σφιγγόσουνα   μη και σε πουν «χολεριασμένο». Πλέον  μπορείς να βήχεις για να κρύψεις το κλάσιμο και όχι το αντίθετο όπως  στραβά συνέβαινε τρεις μήνες τώρα. Να έρθουμε στα ίσια μας.

Το πρώτο κύμα του ιού πέρασε λοιπόν. Τουλάχιστον χρονικά. Έρχεται ένα καλοκαίρι, που λογικά θα μειώσει την κινητικότητα του και θα επιτρέψει και σε κάποιους να κινηθούν σε φυσιολογικά επίπεδα. Επαγγελματικά, τυχοδιωκτικά, γκομενικά. Ας πούμε οτι θα ξαναμπούμε στην κανονικότητα, όπως είναι η σικ έκφραση των ημερών. Και μέσα στην κανονικότητα αυτή, θα ξαναδούμε και μπάλα.

Θα είναι κανονική; Ρητορική είναι βέβαια η ερώτηση. Πότε είδαμε κανονική μπάλα στην μπανανία; Κάτι αγύμναστοι αθλητές, που δυό μήνες τα ξίνανε, θα ξαναμπούν στα γήπεδα. Κάτι Έλληνες διαιτητές που είχαν παροπλιστεί σαν άχρηστοι και σφύριζαν το ντέρμπι μεταξύ της Άνω και της Κάτω Τραχανοπλαγιάς, θα σφυρίξουν στα μπαράζ, υποστηριζόμενοι από την πλάκα του var, και φυσικά απειλούμενοι από τους ντόπιους παράγοντες. Οι οποίοι παράγοντες δώσανε την μάχη τους, είτε να μην ξαναπαιχτεί μπάλα, είτε να μειώσουν τα συμβόλαια των παικτών, είτε να στείλουν την κυβέρνηση στην ουέφα για τις εκλογές της ΕΠΟ.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τα άδεια γήπεδα αλλά και την ζέστη που είναι προ των πυλών, και φυσικά και την αγωνία των κατοίκων της μπανανίας για το οικονομικό τους αύριο, δεν είναι και τόσο καλοί οιωνοί. Ο πρωταθλητής έχει ήδη βγει και όλη η σημασία δίνεται για την κατάταξη των ομάδων για το σε ποιό προκριματικό γύρο της Ευρώπης, πρόκειται να αποκλειστούν. Κι αν βέβαια τα μπαράζ γίνουν κανονικά και δεν σκάσει κανά κρούσμα. Εκτός αν αντιμετωπιστεί κι αυτό, όπως γίνεται με το αντιντόπινγκ κοντρόλ.

Όμως Έλληνες είμαστε και θα είμαστε χαζοχαρούμενοι. Και θα κάτσουμε να δούμε μπάλα, και θα σχολιάσουμε και θα φανατιστούμε. Αυτό είναι το χόμπυ μας. Ήταν που ήταν σε κακή κατάσταση ο Αραούχο πριν την καραντίνα, τώρα έπαθε και θλάση, όμως δεν πειράζει. Ούτε πειράζει που ο Ολιβέιρα δεν συνήλθε δυό μήνες τώρα που δεν έκανε τίποτα. Σάμπως περιμένουμε κάτι από τον Γαλανόπουλο, που ούτως ή άλλως δεν θα εύρισκε θέση στην ομάδα προ κόβιντ ; Δεν μας πτοεί τίποτα. Είμαστε σαν τους δημόσιους υπάλληλους που δεν κρατιούνται να πάνε να προσφέρουν στις θέσεις εργασίας τους.

Φυσικά το ενδιαφέρον μας θα το τραβήξει και το ξένο ποδόσφαιρο, όπως και οι μεταγραφές που θεωρητικά θα έχουν κάποιες καλές ευκαιρίες. Διότι αν τα φετινά μπαράζ είναι ένα πείραμα για τον έλεγχο της μετάδοσης του ιού, η ομάδα μας πρέπει επιτέλους να φτειαχτεί και να σχηματιστεί ο βασικός κορμός που θα μπει στο νέο γήπεδο. Με αφαιρέσεις και με προσθήκες. Κι αυτό για μένα είναι πολύ πιο σοβαρό από οτιδήποτε αγωνιστικό φέρουν τα μπαράζ. Την μόνη πρόκληση που έχω για την άμεση συνέχεια είναι το κύπελλο.

Να ευχηθώ λοιπόν, καλή κανονικότητα για την συνέχεια. Και καλή δύναμη, με προσοχή πάντα, διότι ο ιός είναι εδώ έστω κι όχι με το θανατηφόρο του στέλεχος. Αυτό μπορεί και να έρθει με τον τουρισμό, μπορεί και να μην έρθει. Καινούργια δημόσια καραντίνα όμως αποκλείεται, κι απομένει η όποια ιδιωτική θέλει ή μπορεί να επιβάλει ο καθένας στον εαυτό του και στους οικείους του. Μια καραντίνα που εγώ προσωπικά την γλύτωσα λόγω της φύσης της δουλειάς μου. Άσχετα αν πήρα μέτρα στα όρια του στείρου χώρου, αφού μέσα σε φαρμακοβιομηχανία βρισκόμουν. Κι ήταν μια καλή πρόβα για το νέο κύμα, που θα έρθει όπως ακριβώς έγινε και το 1918. Και μην ποντάρετε σε εμβόλια και κουραφέξαλα. Ποντάρετε μόνο στην καλή ψυχική σας δύναμη. Και στην καλή διαχείριση της ελευθερίας σας.