…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Εξακολουθώ να μην βλέπω κάποια αεκτζήδικη επικαιρότητα – το να παίρνεις κάποιους παίκτες εκεί που δεν έχεις, δεν λέγεται σοβαρό νέο, πιο σοβαρό είναι οτι οι παίκτες αυτοί βαφτίζονται παικταράδες – κι επειδή από δυό φιλικά που είδα, δεν πρέπει να βιαστώ στην κριτική, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχε μπει στην φυλλάδα στις 21/7/2007.

ΨΙΘΥΡΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΟΥΣ ΤΑ ΚΑΛΑΜΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΓΚΟΛΑΣ

Στο σπίτι μου έχω μία πέργκολα. Απλή, όχι τίποτα σπουδαίο. Είναι μεγάλη βέβαια, λόγω χώρου, και ίσως και γι’ αυτό, δεν τη θεωρώ σπουδαία. Πότε δεν μπέρδευα ή δεν εξίσωνα το μεγάλο με το σπουδαίο. Σε οποιοδήποτε μέγεθος κι αν αναφερόντουσαν αυτά τα δύο επίθετα.

Μεγάλος σε ηλικία, μεγάλος σε χρήμα, μεγάλος σε φήμη; Μικρός για μένα πάντα. Μικρός σε καθημερινότητα, μικρός σε εμπειρία, μικρό μυρμιγκάκι σε αποδοχή;  Τεράστιος για μένα. Μπορεί να ‘ναι το κόμπλεξ μου ή η ανάποδη σκέψη ή η ζήλεια μου. Τι να κάνουμε; Αυτός είμαι.

Από τον μεγάλο θα ακούσω μόνο για τις ικανότητές του και το καταφερτζηδιλίκι του. Και δεν θα μπορώ να του φέρω και αντίρρηση. Ο μεγάλος εμένα θα ακούσει; Από τον μικρό θα ακούσω αλήθειες και καθημερινό βιοπορισμό. Θα δω το μυαλό για να την βγάλω και σήμερα. Την πείνα της καπατσοσύνης και το κρυφό όπλο  της ανθρώπινης, φυσικής, πεινασμένης σκέψης. Θ’ ακούσω και μαλακίες βέβαια περί μιας παγκόσμιας αδικίας εις βάρος του, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορεί να βρίσκεις το τέλειο πάντα.

Όμως σίγουρα  θα βρω την επικοινωνία, τον διάλογο, τον ελεύθερο με ερωταποκρίσεις. Βλέπεις ο διάλογος έχει παραμείνει προσόν των μικρών. Των οικονομικά φτωχών αλλά μάλλον πλούσιων στην ψυχή και στο νου.

Αυτή λοιπόν, η μεγάλη και καθόλου σπουδαία πέργκολα, πρέπει να περιγραφεί. Πέντε δοκάρια ξύλινα οκτάμετρα, είναι καρφωμένα ανάμεσα σε δύο παράλληλα τσιμέντα. Τα διάκενα ανάμεσα στα δοκάρια είναι δίμετρα και σχηματίζουν αυστηρά ορθογώνια παραλληλόγραμμα. Η πέργκολα λοιπόν, μου αφήνει μεγάλα κενά στο μπαλκόνι.  Κι έτσι κι εγώ, όπως κι ο κάθε άνθρωπος, όταν έχει καλό καιρό, θέλει να προστατευθεί από αυτόν, αποφάσισα να γεμίσω την πέργκολα.

Στην αρχή, πριν από 6 χρόνια, είχα σκεφθεί κάτι οικολογικό. Διάλεξα λοιπόν, τελάρα με καλάμια. Γύρω –γύρω έβαλα γλάστρες  με αναρριχητικά φυτά που θα ανέβαιναν και θα αγκάλιαζαν τα καλάμια. Πού να φανταζόμουν ο μαλάκας ότι τα καλάμια θα λυγάγανε από το βάρος του χιονιού  ή ότι θα σάπιζαν με τόση βροχή και τόσο ήλιο που τρώνε καθημερινά. Εδώ εγώ δεν είμαι αιώνιος, το καλάμι θα ήταν;

Έμαθα βέβαια πια. Κι είναι μια γνώση σοβαρή που άνετα, με οδηγεί και μένα, στην απόφαση να ξανασκεπάσω την πέργκολα με αθάνατα αλουμινένια σκέπαστρα. Κάτι σαν σκέπαστρο τάφου. Πάντα βλέπω μπροστά. Ή πάντα ξαναπαίρνω μαλακισμένες αποφάσεις σαν γνήσιος νεοέλληνας που είμαι κι εγώ.

Όμως σήμερα, που βλέπω την πέργκολα ξεχαρβαλωμένη, με καλάμια και φυτά, ατάκτως διασκορπισμένα, κρεμασμένα εκεί που υπάρχουν τα δοκάρια και με την θέα του ουρανού και του ήλιου εκεί που δεν υπάρχει πια τίποτα, άλλες σκέψεις έχω. Περιμένοντας το μηχανικό για να μου κάνει σταθερά σκεπάσματα, βλέπω κάτι άλλο.

Βλέπω τα όσα ηρωικά καλάμια και φυτά απέμειναν, σαν να με παρακαλάνε  να μη βάλω κι άλλο ακλόνητο στέγαστρο σαν προέκταση του μπετού του σπιτιού μου. Σαν να μου μιλάνε. Σαν να μου λένε να μην βιάζομαι . Ότι θα τα καταφέρουν αρκεί να τους δώσω λίγο ακόμα χρόνο.

<<Θα σε σκεπάσουμε και θα ‘σαι φυσικός. Ό,τι και να βάλεις στη φύση δεν θ’ αντέξει>>, μου  λένε τα φυτά. <<Εμείς όμως ξέρουμε από χιόνι, βροχή και ήλιο. Μόνο πότισμα θέλουμε μιας και μας έβαλες σε γλάστρες. Ένα να μας κάνεις, δεκαπέντε θα κάνουμε για σένα. Λίγο κλάδεμα και λίγο λίπασμα και όλα τέλεια θα είναι.>>

Και ή τρελαίνομαι και νομίζω ότι ακούω φυτικές φωνές ή λογικεύομαι και αποκλείω κι  άλλη σταθερή κατασκευή. Αν τρελαίνομαι δεν τρέχει τίποτα. Η κοινωνία το έχει μελετήσει και το έχει χαλιναγωγήσει  με τοίχους, κλινικές και φάρμακα. Αν όμως δεν τρελαίνομαι, σκέφτομαι σοβαρά για την πέργκολα και για μένα.

Η ομορφιά της καταστροφής

Ναι, θα διώξω το μηχανικό. Κι θ’ αφήσω το μικρό φυτό να μεγαλώσει να με σκεπάσει σιγά-σιγά. Κι θ’ αφήσω και τον ήλιο να με βλέπει. Αν δεν τον θέλω δεν βγαίνω έξω. Αν τον θέλω γιατί να τον κρύψω; Ούτως ή άλλως εγώ τη βροχή γουστάρω παρόλο που όταν βρέχει ποτέ δεν βγαίνω έξω χωρίς ομπρέλα. Αρα γιατί να σκεπάζω πέργκολες;

Θα χτυπήσει το κουδούνι ο μηχανικός. Θα τον υποδεχθώ εγκάρδια. Θα του βγάλω γλυκό κι αναψυκτικό και θα τον καθίσω κάτω από την πέργκολα. Με μεγάλη αποφασιστικότητα θα του δείξω την ομορφιά της χαλασμένης, ασκέπαστης  πέργκολας. Ναι, θα του δείξω την ομορφιά της καταστροφής της ανθρώπινης μαλακίας. Πάντα η ομορφιά αναδεικνύεται όταν καταστρέφεται μια ανθρώπινη ενέργεια.

Καλός και στην κατεδάφιση…

Και θα γίνω εγώ μηχανικός.  Μηχανικός αποτροπής και μηχανικός μακριά από  μας. Δεν τη σπούδασα την επιστήμη αυτή. Όμως αρχίζω και την βλέπω. Έτσι δεν άρχισαν όλες οι επιστήμες; Πειραματικά και με βάση την παρατήρηση. Θα ταυτίσω την δημιουργία με τη καταστροφή. Την πρόοδο και την εξέλιξη με την αρνητικότητα. Το μπαρούτι με τον πόλεμο. Το μπρος με το πίσω. Χαμός θα γίνει.

Βλέπω την πέργκολα. Μια χαρά είναι διαλυμένη. Ίσως και να διαλύθηκε επίτηδες. Για να με μάθει ή να μου δείξει την αλήθεια. Μηχανικός στο κουδούνι. Άρα καλός και σε κατεδάφιση.

<< Χαίρετε. Τι κάνετε; Τα ίδια λεφτά θα πάρετε. Παρακαλώ γκρεμίστε την πέργολα. Είναι πιο εύκολο για σας και πιο σωτήριο για μένα. Πού να μετράτε τώρα και να κατασκευάζετε μετά;  >>

Κατ αρχην να πω πως εχω μια ιδιαιτερη ματια στον συγκεκριμενο παραταξιακο χωρο,της ΝΔ, λογω του οτι μεγαλωσα σε δεξιο-οπως λεμε-οικογενειακο περιβαλον. Οχι φυσικα μονο για αυτο,αλλα κυριως γιατι με βρισκει συμφωνο ενα μιγμα πολιτικης με φιλελευθερο οικονομικο χαρακτηρα,με κοινωνικο προσημο και εθνικα χαρακτηριστικα. Τωρα βεβαια αν με ρωτατε αν αυτα τα τρια συνυπαρχουν, συμβαδιζουν η αν υπαρχουν καν,στον σημερινο κοσμο της παγκοσμιοποιημενης αχταρμοποιησης και της θρησκειας του αισχρου υπερκερδους,των νεοφιλελε «κορακιων» και κυριως του κινδυνου αποεθνικοποιησης ιδιαιτερα των μικρων-οικονομικα και στρατιωτικα- κρατων,αυτο ειναι μια αλλη,μεγαλη κουβεντα. Μια γρηγορη απαντηση ομως ειναι: Οχι.

Αυτη μου η συμπαθεια ομως δεν με εμποδιζει-ελπιζω- να βλεπω χωρις παρωπιδες και ετσι να παιρνω θεσεις-ανεξαρτητα του σε ποιους αυτες αρεσουν η οχι- κρατωντας την απαραιτητα ασφαλη αποσταση απο καταστασεις και κυριως απο προσωπα.

Τελετή από βαφτισια θύμιζε το Προεδρικό την ημερα της ορκωμοσίας.Μόνο σούβλες με αρνιά στο γρασίδι δεν είδαμε και μόνο καλαματιανούς δεν έπαιξαν από τα μεγάφωνα,με τις κυράτσες να σούρνουν το χορό. Μεγάλος και σοβαρός θεσμός η οικογένεια στην Ελλάδα. Πως θα ήτο δυνατόν να μη στο υπενθυμήσει αυτό «Η» οικογένεια Μητσοτάκη. Η οποία περνάει μπέικα 60 χρόνια,με δεκάδες μέλη της δίχως να έχουν όλοι μαζί ούτε ένα ένσημο. Μα μόνο οι επίσημες (sic) απολαβές τους,σαν μισθοί-συντάξεις κλπ, κάθε χρόνο κοστίζουν όσο το να φτιάχναμε κάθε χρόνο ένα Κέντρο Υγείας).

Πρώτο λοιπον και κύριο συμπέρασμα,ότι ο «Αλιέξης» πέτυχε στην αποστολή να επαναφέρει τον «πολυτραυματία» από τα μνημονιακά χρόνια δικομματισμό σε ποσοστά προ κρίσης! Οχι μόνο την ΝΔ αλλά και το-πάλαι ποτέ- ΠΑΣΟΚ επανέφερε! Αυτό, να του πιστωθεί παρακαλώ.
Και όποιος τον βρίζει και μιλά υποτιμητικά-ως να πρόκειται για κάτι παρενθετικό και «ουρανοκατέβατο» που ήρθε για να «κατατρέψει τη χώρα»-μάλλον βλέπει με κομματικά γυαλιά 8ου βαθμού.
Αλλωστε αυτός ήταν πάντα διαχρονικά ο ρόλος της αριστεράς. Οταν απλά δεν βρίσκεται σε θέση διαμαρτυρόμενου-ίσα ίσα για να μη βρεθεί κανείς άλλος εκεί-και χρειαστει να «παρεμβει» τότε αναλαμβάνει να καθαρίσει τα μπάζα-ή και τα κόπρανα-του στερεωμένου δικομματισμού,του συστήματος δηλαδή από το οποίο έχει λάβει «χάρη» και «απαλλαγή» και φυσικά από το οποίο πληρώνεται.

40% ο Κούλης,δηλαδή το Μητσοτακαίικο. Και 32% σχεδόν για τον ίδιο, που αναλαμβάνει να «ξεσκαρτάρει» τον χώρο της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατικής παράταξης και να ξαναδούμε το ίδο έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Μάλιστα,αν συνυπολογίσουμε και το ποσοστό του κομμωτηρίου «ΚΙΝΑΛ», φτάνουμε σε απόλυτη ισορροπία. 40% έκαστος. Ακριβοδίκαη η Πρεσβεία,δεν μπορείτε να πείτε. «ξεκινήστε επί ίσοις όροις στο δρόμο για το επόμενο ταμειακό ξέσκισμα». Τί έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Κάποιοι λένε πως o Κυριακούλης «εξυπηρετεί κυρίως τον Μαρινάκη». Λάθος. Ιδιον συμφέρον εξυπηρετεί,για όποιον καταλαβαίνει.
Από κοντά φυσικά και οι γνωστοί-άγνωστοι «μπαχαλάκιδες των κρατικών κονδυλίων. Τι είχες Γιάννη τί είχα πάντα.
Κατά μια έννοια,αυτή η μονοτονία και η μη δυνατότητα έκπληξης,προσφέρει και κάποιου είδους άισθηση ασφάλειας στο ευρύ κοινό. Ξέρεις ρε παιδί μου με τι έχεις να κάνεις. Ιδιο είναι να μη ξέρεις πως τον λένε και από που κρατά η σκούφια του,αυτόν που σου πιάνει το κώλο; Αμα είναι οικείο πρόσωπο,είναι άλλο πράγμα. Εχεις μιαν άνεση τέλος πάντων.

«Μα αυτή είναι η δημοκρατία. Η εναλλαγή των-δύο-κομμάτων στην εξουσία» θα πεις. Δεν θα πω κάτι διαφορετικό.
Αυτός ο τύπος διακυβέρνησης επελέγει από τους Αγγλοσάξονες-και έχει πατροναριστεί σε ολόκληρο τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο-ως απάντηση στις καταπιεσμένες και επαναστατημένες μάζες που ζητούσαν να πάψει η απολυταρχία,η φεουδαρχία και ο μοναρχισμός. «Δημοκρατία θέλετε; Πάρτε τη». Πάρτε δύο «party’s», δύο μέρη από διαφορετικές-υποτίθεται ιδεολογικές αφετηρίες, οι οποίοι εξ εκπροσώπησης θα υπερασπίζονται τα συμφέροντά σας σε κάποιο κοινοβούλιο. Ευχαριστημένοι και εμείς,αφού ούτως ή άλλως και τα δύο μέρη είναι ομόχνωτα, ομόδοξα,έχουν θητεύσει στα ίδια «σχολεία» και σιτίζονται από κοινό πιάτο.

Δεύτερο συμπέρασμα, το ότι με την συνδρομή του Τσίπρα έγινε αυτοδύναμα πρωθυπουργός ο Κυριάκος. Αν ήθελε αποφυγή του κινδύνου αυτοδυναμίας του αντιπάλου του, ο Τσίπρας θα μπορούσε να πάει κάλλιστα σε Εθνικές εκλογές μαζί με τις Ευρωεκλογές,τον περασμένο Μάιο, όπου θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να έφτανε το 40% και άρα τις 158 έδρες. Και κατόπιν ας έκανε η ΝΔ συγκυβέρνηση με τη Φώφω,η ας τον πήγαινε σε επόμενες σε σύντομο χρονικό διάστημα με απλή αναλογική και γίνονταν όλα μπουρδέλο. Αυτό κάνει όποιος ΘΕΛΕΙ και κυρίως ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να διατηρήσει την πρωθυπουργία.Δεν το έκανε.
Ουτε καν σε απλό «ντιμπέιτ» δεν πήγε. Οχι μεταξύ των. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν -για τον Κούλη- σαν να πετάς χριστιανό στα λιοντάρια.Αλλά έστω και το παραδοσιακό ντιμπέιτ όλων των αρχηγών,απεφεύχθει εσκεμένα-με την δικαιολογία ότι δεν ημπορούσε ο πρωθυπουργός την 1η Ιουλίου λόγω υποχρεώσεων στις Βρυξέλες,ένω την ίδια μέρα σουλατσάριζε στη Κρήτη με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.Θυμάστε. Γιατί, δεν έπρεπε λίγες μόνο μέρες πριν τις κάλπες να εκτεθεί και άρα να αποδομηθεί διακαναλικά η φτιασιδωμένη από τους επικοινωνιολόγους εικονα του Κυριάκου. Ακόμα και το «παρά ένα» να μπει στη Βουλή της χρυσής αυγής,μαγειρεμένο είναι. Απόδειξη; Η μάλλον,ένδειξη; Το ότι ουδείς τους-ως έχουν δικαίωμα-δεν επιζητούν επανακαταμέτρηση,αφού λογικά θα έχουν βάσιμες υποψίες ότι το «συνταγματικό τόξο» τους εχθρεύεται και τους υποσκάπτει. Τίποτα και από εκεί.Τσιμουδιά.Αν δεν πρόκειται για το «δεξί χρήσιμο παρακράτος» τότε τί είναι;

Μέχρι και για το 31.5% του ιδίου έχω αμφιβολίες.Οπως και για το ποσοστό του Βαρουφάκη αμφιβάλω.Μόνος του έκοβε βόλτες στα κανάλια και μίλαγε. Πως βρέθηκε με 3.5%; Το πρώτο συνέδριο του κόμματος, θα ήτο ταιριαστό να γίνει στα Μάταλα της Κρήτης.
Δεν αποκλείεται, το «Μέρα 25» να μην είναι κόμμα, αλλα διεύθυνση. Οπως λέμε «Πατησίων 34».
Ο οποίος Gianis λοιπόν, αυτοπροτίνεται στο σύστημα ως εκπρόσωπος του νεοκομμουνισμού στην Ελλάδα,-όχι με αυτην την κακιά και ντεμοντέ λέξη βέβαια- καθ ότι το κλασσικό ΚΚΕ όπως όλοι καταλαβαίνουμε,ψυχοραγεί. Σύνθημα:»Οχι υδρογονάνθρακες και πλαστικά σε θάλασσες και ακτές»(πόσο επίκαιρο και πιασάρικο θα είναι σαν πρόταγμα αυτό στο άμεσο μέλλον,σιγουρα) «κάντε έρωτα όχι εξορύξεις. Αγαπήστε τα πουλιά και τα δάση» κλπ. Τέτοια πράγματα.

Τρίτο συμπερασμα,το οτι οι περισσοτεροι υπουργοποιηθεντες,ειναι ασχετοι με το χαρτοφυλακιο που παραλαμβανουν. Πίσω από αυτούς υπάρχουν οι Harvard και οι LSE. Είναι σαν να βάζεις σειριακό σασμάν σε γαιδουράκι της Υδρας.Που πάνε οι άνθρωποι;Τους έχουν ενημερώσει;

Οι υπουργοί λοιπόν, απλα εξαργυρωνουν την κομματοσκυλοσυνη τους. Πισω απο συτους, υπαρχουν οι υφυπουργοι-μανατζερς με τα γεματα βιογραφικα, που ελπιζουμε να παραξουν καποιο εργο. Το τι θα παραχθει και πως αυτο θα αποτυπωθει στην βελτιωση η μη της καθημερινοτητας θα εξαρτηθει οχι τοσο απο τις ικανοτητες τους αλλα απο τις (πραγματικες) εντολες υπο τις οποιες καλουνται να κινηθουν.Το πως θα συνεννοηθουν οι προερχομενοι απο τον ιδιωτικο τομεα υφυπουργοι-που εχουν μαθει να κινουνται και να αποφασιζουν υπο αλλους ορους και συνθήκες με τα χασαποσκυλα τους υπουργους,αυτο θα εχει το διχως αλλο,μεγαλο ενδιαφερον. Εχει να γινει μυλος.

Σιδεροκέφαλος ο Κούλης. Δεν τον αποκαλώ έτσι υποτιμητικά. Κούλη αποκαλώ και εναν από τους αδερφούς μου,χαιδευτικά, συνονόματος του πρωθυπουργού. Φυσικά στην περίπτωση αυτή,το υποκοριστικό προέρχεται από την οικειότητα. Στην δε περίπτωση του Μητσοτάκη προέρχεται εκ της φάτσας και της εν γένει συμπεριφοράς.Δεν είναι καλό αυτό.Ο οποιος ειναι η προσωποποιηση του «μεσου» και ο ορισμος της αναξιοκρατιας. Μπορει να λειτουργησει εναντια στον εαυτο του; Κανεις δεν ξερει. Παντως δεν ειναι απο τα προσωπα που μου προκαλουν εμμετικη αποστροφη,οπως αλλα στα οποια εχω αναφερθει σε προηγουμενα αρθρα και ειναι γνωστα,μη τα επαναλαμβανω και μου ξανανεβει το αιμα στο κεφαλι.Απλα τον θεωρω ΓΑΠ νο2. Με τη διαφορά πως αυτός δεν φέρνει «τιτανικό». Ο Κυριάκος είναι-για κάποιους- ένα ζωντανό πολλάπλό «τζακ-ποτ» από προηγούμενες κληρώσεις.

Περιμένουμε προγραμματικές δηλώσεις. Κατόπιν την έκθεση Θεσσαλονίκης,την προκατάρτηση του προυπολογισμού, την αξιολόγηση του Σεπτέμβρη κλπ. Να προδικάζουμε,είναι άδικο εξ ορισμού. Οπως και στην ΑΕΚ,καλόν είναι να περιμένουμε. Φυσικά έχουμε μια ιδέα- η οποία προέρχεται από παρελθούσα εμπειρία-αλλά ας αφήσουμε το χρόνο να κυλίσει.

Η λογική λέει,πως ο Κυριακος θα ξεκινήσει φουριόζος με ότι δεν χρειάζεται διαπραγμάτευση και κυρίως με οτι δεν χρειάζονται χοντρά λεφτά. Είναι σχεδόν τζάμπα.Και θα μοσχοπουληθεί δια των αδέσμευτων καναλιών στο πόπολο. Κατάργηση ασύλου και κυνηγητό στα στενά των Εξαρχίων,προς ικανοποίηση των τηλεθεατών-ψηφοφόρων. Πέντε δέκα φουσκωτά στο Αιγαίο για σουλάτσο-τάχα «φύλαξη».Ψήφιση νομοσχεδίων για απλοποίηση των συναλλαγών του πολίτη (το γραφείο «5» από τον τρίτο θα πάει στον πρώτο και το γραφείο «3» από τον πρώτο στο τρίτο όροφο) με τις δημόσιες υπηρεσίες,120 δόσεις καθώς και νέο φορολογικό (όπως πρέπει να κάνει ΚΑΘΕ κυβέρνηση όταν εκλέγεται,διαφορετικά πως θα αποτρέψεις τους πραγματικούς μακροεπενδυτές να πλησιάσουν αυτο το κρατος-Παλερμο το οποιο νεμονται πεντε φαμελιες)το οποίο φορολογικο θα μεταθέτει τις όποιες και όσες και κυρίως υπο προυποθέσεις φοροελαφρύνσεις εις το «κοντινό» απότερο μέλλον.Δηλαδη «οταν,αμα και ισως».Χεζε ψηλα και αγναντευε. Πόσο κοστίζουν όλα αυτά; Τίποτα. Ούτε και οι θεσμοί και οι κέρβεροι των Βρυξελών θα έχουν κάποια ένσταση ή αντίρηση. Ολα καλά. Ετσι θα πάει η βιόλα ως του χρόνου τέτοια μέρα.Και φυσικα «σκυλευμα» της ΔΕΗ, «τρεξιμο» του Ελληνικου,ανοιγμα Σκουριων κλπ. Τσακα-τσακα,κοιτωντας τα αφεντικα στα ματια.

Δεν ξέρουμε επίσης ποιο «καψόνι» έχει επιλεχθεί από τους «Λοχίες» για αυτόν τον πρωθυπουργό. Δεν μπορεί. Ολοι περνάνε από ένα,με την ανάληψη ή κατά την διάρκεια των καθηκόντων τους. Ενα «crash test».
Πάντως όπως και να έχει, αν μακροημερέυσει ο Κυριάκος η Κούλης,τον περιμένει ο Ιμάμογλου και η αναπόφευκτη συνεκμετάλευση. (με την οποία εγώ δεν διαφωνώ αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα).

Εν τω μεταξύ,υπάρχουν κάτι δισσεκατομμυριάκια πακτωμένα,φυλαγμένα.Εκανε καλή δουλειά ο Αλέξης. Ζεστα-ζεστά. Αχνίζουν. Μοσχομυρίζουν. Τι…; Οοοοοοοοοχι φίλε μου. Δεν είναι για σένα. Τί άπλωσες τι σαλιάρα στο λαιμό και σήκωσες το κουτάλι. Λάθος. Για άλλους είναι.Αμεσως να απλωσεις. Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια γινόμεθα κουραστικοί. Στάσου κοντά στο «τραπέζι» όμως και μπορεί να πέσει κανένα κόκκαλο,το οποίο μέσα του δεν θα έχει ΟΥΤΕ το μεδούλι. Χωρίς χόνδρους καν. Μιλάμε για ΤΟ ξεκοκκάλισμα. Και να προσέχεις πως θα καταπίνεις,γιατί θα σε συνοδεύουν και οι «ευχές» των «κατώτερων» που κατάφεραν να το συγκεντρώσουν,προς τέρψην των «ανώτερων».

Καλοφάγωτα να ευχηθούμε. Το συμπόσιο άλλωστε εδώ γεννήθηκε.

Υ.Γ. Αν η εξυπηρετηση του χρεους,μπορει να επελθει δια της αναπτυξης,οπως σημερα προβαλεται ως ταση,τοτε γιατι χρειαστηκαν 9 χρονια λιτοτητας και «ιατρικων δοκιμων»,η οποια καθ ομολογια των ιδιων των εμπνευστων της,ουδεν προσεφεραν προς τον σκοπο αυτο,αν μαλιστα επικαλεστουμε και τους αδιαψευστους αριθμους οπως ειναι αυτοί σημερα-μετα την 9χρονη » θεραπεια»- διαμορφωμενοι;
Οποιος απαντησει ορθά,κερδιζει ενα σαμάρι με αερόσακο.

Προσωπικά δεν εκτιμώ οτι ήταν τόσο κρίσιμες όσο είχαν παρουσιαστεί. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν σίγουρο και το μόνο στοίχημα ήταν η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος ή η πιθανή συνεργασία του με κάποιους από τους τριτοτέταρτους. Όμως η απειλή του Κυριάκου για πιθανή χρήση της απλής αναλογικής το δεκαπενταύγουστο, μάλλον του έφερε και τον ποθητό στόχο, που φυσικά επιβεβαίωσε οτι η ζωή ποντάρει πολλά στην χρυσή μετριότητα και δεν πολυγουστάρει ιδιαίτερες προσωπικότητες.

Θεωρώ οτι οι επόμενες εκλογές θα είναι κρισιμότερες. Όποτε γίνουν αυτές. Και το βλέπω έτσι διότι αν η κυβέρνηση αυτή, με τα τόσο πλούσια βιογραφικά, αποτύχει στα απλά στοιχειώδη που απαιτούνται για να δουλεύει ομαλά ένα χρεοκοπημένο προτεκτοράτο, τότε πράγματι ο Έλληνας θα φτωχοποιηθεί πολύ περισσότερο και θα πρέπει να αναμένουμε ακόμα και μετανάστευση των συνταξιούχων.

Διότι ο θρονιασμός του Σύριζα στο 32% είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Σκεπτόμενος μάλιστα οτι η Ζωή πήρε 1,5% και ο Βαρουφάκης άλλο ένα 4%, σε πιάνει σύγκρυο οτι όλοι αυτοί μαζί, πρακτικά δεν θα είχαν χάσει ούτε μια ψήφο σε σχέση με τις τελευταίες εκλογές. Σύγκρυο που δυναμώνει αν αναλογιστεί κανείς οτι για να βγει η Νεά Δημοκρατία ψήφισαν ακόμα και δηλωμένοι παραδοσιακοί αριστεροί – εννοώ όχι γιαλαντζί ροζ -, χώρια που εξαφανίστηκαν ποτάμια, Λεβέντηδες και ναζιστές. Και ο νοών νοείτω.

Αυτός δηλαδή που μπορεί να νοηθεί. Διότι αυτός που δεν μπορεί, πιστεύει οτι ανήκει στους πολλούς τους οποίους δήθεν θέλησε να ξυπνήσει ο Τσίπρας με το πιο άστοχο προεκλογικό σύνθημα. Διότι απλούστατα οι πολλοί έχουν ανάγκη τους λίγους. Οι λίγοι θα επενδύσουν κι αυτοί θα ανοίξουν θέσεις εργασίας. Εκεί θα πάνε για δουλειά οι πολλοί. Αν βέβαια θέλουν να αλλάξουν την δεδομένη ελληνική νοοτροπία, που είναι κάποιος άεργος διορισμός στο δημόσιο. Χωρίς προοπτικές μεν αφού αυτό διοικείται από ξένους πλέον, αλλά χωρίς και κάποια αξιολόγηση. Γεγονός βέβαια που από μόνο του θα έπρεπε να καταργήσει και την ισότητα της ψήφου, για να μην πω και κάτι πιο βαρύ για όλους εκείνους που βλέπουν μέλλον με την πολιτική της δημόσιας ελεημοσύνης, η οποία οφείλεται στην αφαίμαξη την οικονομική αυτών που δεν είναι κρατικοδίαιτοι.

Και μιλάμε οτι το 32% είναι ένα τεράστιο ποσοστό για κάποιον που δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο. Για έναν πολύ κακής ποιότητας ηθοποιό, που παρίστανε τον αριστερό ενώ είναι φτειαγμένος για κοχίμπα και κότερα, γνήσιο προδότη των παλιών του συντρόφων, και πατέρα του πιο αντιδημοκρατικού και του πιο αντιαισθητικού κυβερνητικού παιχνιδιού με κάποιον Καμμένο και τώρα ενός μετασχηματισμού κούφιου από απλή ιδεολογική ενόραση. Που φυσικά δείχνει οτι ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος είναι πράγματι επικίνδυνος όταν πηγαίνει στην κάλπη.

Κι αυτό φυσικά το λέω και για εκείνους που μετακινήθηκαν και ψήφισαν την σημερινή κυβέρνηση. Δεν έχει διαφορά ο χούλιγκαν τι ομάδα υποστηρίζει. Είναι ακριβώς το ίδιο με την ψήφο. Καμία πολιτική σκέψη, και τα πάντα σε ένα μίξερ μικρών ή μεγάλων συμφερόντων, που φυσικά το είδαμε αμέσως με την Κεφαλογιάννη που αρνήθηκε το υπουργείο τουρισμού αφού τα λεφτά είναι περισσότερα στο πολιτισμού, πόσο μάλλον δη αν αυτά είναι ενωμένα. Οι πολιτικοί δεν είναι υπηρέτες του λαού. Κομμάτι του λαού είναι και σκέφτονται το ίδιο.

Τελείωσε όμως το show των κομμάτων, και μπορούμε να επιστρέψουμε – όσοι βέβαια έχουν κέφι διότι κάποιοι άλλοι έχουν εκμεταλλευτεί την τριήμερη εκλογική άδεια και γεφυρώνοντας της με άλλες δυό ημέρες κανονική, βρίσκονται επι εννιαήμερο στην εξοχή, βισματώνοντας κύρια συναδέρφους τους – στην κανονικότητα μας. Εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος οτι δεν θα αλλάξει και κάτι,  αφού αν άλλαζε, δύσκολα θα ξαναγίνονταν εκλογές. Και δύσκολα θα μπορούσε να αλλάξει κάτι κάποιο ελληνικό κόμμα σε ξένη επικράτεια αλλά και με ξένα χρήματα. Οπότε οι πολλοί ας έχουν την ελπίδα οτι αύριο θα βρέχει αστακούς χωρίς κανέναν κόπο. Και μακάρι να έχουν δίκιο, οπότε κι εγώ να μπορέσω να γίνω μουσουλμάνος και να περιμένω τα ουρί στον παράδεισο.

Τέλος εποχής λοιπόν.»Νισάφι πια» βροντοφωνάξε» ο γίγαντας λαός, ο οποίος πλέον-μετά από σχεδόν δέκα χρόνια μνημονίων,συνεχών μειώσεων και προσβολών,δεν «μασάει» αφου το παραμύθι ξεμένει από δράκους «αλά Σόιμπλε» και το διάστημα αυτό παραείναι μεγάλο για μια τιμωρία.

Θέλει την παλιά καλή Ελλάδα του περιττού,της ρεμούλας,της αφθονίας και του ξεσκίσματος.

Δεν είμαστε στη ΕΣΣΔ του Στάλιν,ούτε στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου,ούτε φυσικά στη Σομαλία,προκειμένου να συντηρείς με «αντίδωρα» για μια ζωή, ολόκληρους πληθυσμούς.
Κακώς λένε πως ο κόσμος δεν έχει μνήμη και κριση. Εχει και παραέχει.
Αν δεν είχε δεν θα θυμόταν και δεν θα αναζητούσε τη γκουρμέ ζωή προ του 2009,μετά από 10 χρόνια στον τόρνο των στερήσεων και της «ρουστικ» ζωής που του επεβλήθει.

Μπορεί να αναγκάστηκε να τρώει στο τάπερ και τη λαδόκολα,αλλά δεν ξεχνά ποτέ την καταγωγή του. Φαταούλας και δεξιόστροφος απο «κούνια»,δεν μπορεί να αρκεστεί άλλο με τα επιδόματα,τα «τεβα» και τα πενηντάρικα.

Εναν τέτοιο δρόμο υπόσχεται η ανανεωμένη και αναστημένη ΝΔ.(άλλο ένα δώρο του σκαφάτου Τσίπρα στην  αρχοντοδεξιά)
Κυβέρνηση «γκουρμέ» θέλει. Ελήφθει.

Η οποία ΝΔ μπορεί να κρατά χαμηλούς τόνους γιατί κάθε υπερβολή εκθέτει τον ανεπαρκέστατο Κ. Μητσοτάκη ο οποίος υποστηρίζεται και υποβαστάζεται κυριολεκτικα και μεταφορικά στο δρόμο ως το  Μαξίμου, αλλά ενδόμυχα και απολύτως ενστικτωδώς ο κόσμος -αυτός που «θυμώνει» και «ξεσπά» ψηφίζοντας ότι νά’ναι «τιμωρητικά»- εν τέλει περιμένει την βάρκα να ξανακάτσει στα «ίσα» της και να γεμίσει με καλούδια τα οποία δεν μπορούν να δώσουν οι απισχνασμένοι ορεσίβιοι κατσικοκλέφτες που παριστάνουν τους αριστερούς και κυβερνούν από το 2015.

Ζητά πλέον περισσότερα. Και αυτά τα περισσότερα δεν μπορούν να του τα εξασφαλίσουν οι άπλυτοι Συριζαίοι οι οποίοι είναι μανούλες στη «φασολάδα» αλλά κουμπούρες στις «γαρίδες».

Υπουργοί που μοιάζουν με τραγιά και γυναίκες που μοιάζουν με προβατίνες,δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε κατά διάνοια ότι θα ανοίξουν παρτίδες ανοιχτές με το κεφάλαιο,το οποίο και θα τάξει «δουλειες καλές» όπως λέει ο αστραποβόλος Κούλης.
Οταν ο άλλος ντρέπεται και πρέπει να εξηγήσει «για ποιο λόγο βρέθηκε σε ένα κότερο κάποιου «ελιτίστα»,τότε αποκλείεται να δωθεί σύνθημα κατασπαράγματος κονδυλίων από πάνω προς τα κάτω. Αυτό το μπορεί  καλύτερα κάποιος που η φαμέλια του έχει βίλα-μεσοτοιχία με αυτήν του Χριστοφοράκου.

Τι να κλάσουν οι Πετσίτιδες και τα ψύχουλα που τρώγονται εν κρυπτω. Εδώ θέλει λοιπον κυβερνώντες που να «τολμούν».Να δωθεί το σύνθημα: ολούρμο. Επίσημα στη μαρμίτα με κάθε τρόπο και όχι ντου στα ψυχία όπως αυτοί οι μαλάκες οι ψευτοαριστεροί.

Ο Στάλιν,έκανε ότι έκανε κατά την διάρκεια της μέρας,με όλη αυτην την αντιδυτικη ρητορία αλλά τα βράδια λάτρευε να βλέπει γουέστερν στο ιδιωτικό σινεμα εις τα ανάκτορα του.Ετσι δουλειά δεν γίνεται. Πρέπει από αύριο να δωθεί επίσημα το σύνθημα στον κόσμο (της ελιτ αλλά και των τσιτσιρισμένων από τα μνημόνια εξαθλιωμένων μικρομεσαίων) ότι τέλος η εποχή της «ολιγαρκούς αφθονίας» (άλλη μαλακία αυτή) και είναι καιρός να πέσουμε με τα μούτρα «στη δουλειά» (sic).
Αλλωστε στα «απαραίτητα» μνημόνια, μας έχωσαν καθηγητάδες και πανεπιστημιακοί. Σημιτιδες Παπαντωνίου Αλογοσκούφιδες Γκαργκάνες και Παπαδήμοι. Τσαρλατάνοι με ντοκτορά δηλαδή,όχι αστεία.Και αυτοί-«καλώς» εχόντων των πραγμάτων θα μας ξαναχώσουν σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια ξανά. Ζωή νά’χουμε.
Ο αριστερός θα σε μάθει απλά να κλέβεις. Αλλά ο απόφοιτος του Κολεγίου (ένα είναι) θα σε μάθει πως να «εισπράτεις». Αλλο το ένα άλλο το άλλο.

Να απέλθουν λοιπόν οι αξύριστες αριστερές και τα άλλα τα αμόρφωτα ταγάρια με τα σακίδια στη πλάτη και να εισέλθουν τα βόρεια προάστια.Οι Πατούλαινες,τα παπιγιόν,οι σαντρέ βαφές,τα κωμμωτήρια,τα ατσαλάκωτα κοστούμια, τα «Κολάμπια», τα LSA, οι κόντρα ξουρισμένοι και επιτέλους το χρυσαφί χρώμα στη ζωή μας.
Αρκετά με τον τσίγκο στη στέγη. Βαρεθήκαμε.

Ο κόσμος ενστικτωδώς αποφάσησε: Ας υποθέσουμε πως έχουμε δύο τύπους ληστών. Ο ένας ληστεύει τράπεζες και ο άλλος περίπτερα. ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΣΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ;Φυσικά τον πρώτο,αφού α) υπάρχει μεγαλύτερη εμπειρία και β) μπορείς να προσδοκάς περισσότερα,ως αντίτιμο συνεργασίας ή συνενοχής.

Ας βάλουμε λοιπόν λίγες ανταύγιες στις ζωές μας. Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα. Οχι σε εμάς.
Αφού σκότωσαν την γενιά αυτή, ήρθε να την θάψει το αριστερό συνεργείο με τα φτυάρια και τώρα  επανέρχονται οι καλοβαλμένοι συγγενείς,στα σικ μαυρα και τις μοδάτες πλερέζες να κάνουν ένα τραπέζι μούρλια μετά την κηδεία. Με το βλέμα στο μέλλον.

Είμεθα λαός οπτιμιστών. Προσδοκούμε πάντοτε το καλύτερο και κυρίως το περισσότερο.
Ο λογαριασμός, στους επόμενους.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Είναι λάθος αυτό που ισχυρίζονται ορισμένοι,ότι η χώρα είναι στην εντατική.
Η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ η εντατική η ίδια. Αρα φιλοξενεί ασθενείς, το κόστος των νοσήλειων βαραίνει τους συγγενείς. Και αν αυτοι δεν μπορούν,υπάρχει και ο κρατικος ΕΣΑΕΙ δανεισμός.

Έγινε η κλήρωση για τη νέα σαιζόν, κι αυτό που μπορεί να πει κανείς για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήταν οτι όλα κύλησαν ομαλά χωρίς εντάσεις και αντεγκλήσεις και με ομαδική συμφωνία για να μην υπάρχει ντέρμπυ την τελευταία αγωνιστική. Είναι ένα θετικό βήμα αυτό αν σκεφτούμε τα όσα γίνονταν στις τελευταίες κληρώσεις.

Θετικό βήμα για την αναβάθμιση της διοργάνωσης. Θα μου πείτε, πόσο άλλο κάτω να πηγαίναμε; Α, όλα κι όλα. Πολλά έχουμε δει και σίγουρα δεν έχουμε δει και τα χειρότερα. Μέχρι όμως να τα δούμε ( αν ), εγώ τουλάχιστον μπορώ να μιλήσω σε αυτό το θεωρητικό επίπεδο και να πω οτι περιμένω πιο ενδιαφέρον και πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Οι δυό ομάδες της κορυφής έχουν κρατήσει τους κορμούς τους κι έχουν ενισχυθεί κιόλας, ενώ η ΑΕΚ μας κάνει φιλότιμες προσπάθειες να γεμίσει τα κενά της, για ένα πρωτάθλημα που οι βασικοί κουμανταδόροι των διεκδικητών του τίτλου, θάναι Πορτογάλλοι, με τον Μαρτίνς να έχει βασικό προβάδισμα.

Για την ΑΕΚ επίσης θάναι ένα πολύ ωραίο στοίχημα. Οι ομάδες που έπεσαν είχαν χάσει από εμάς πέρσι, μέσα έξω, κι άρα η κρίση για την βαθμολογική συγκομιδή, την βελτίωση ή την περαιτέρω κατρακύλα, θάναι άμεση κι εξώφθαλμη. Στην σύγκριση των βαθμών, υποχρεωτικά θα ταιριάξουμε τον Βόλο με τα Γιάννινα λόγω γεωγραφίας αλλά και θεωρητικής δύναμης έδρας και παικτών. Αυτό έλεγε και η θεωρία πέρσι για τον ΠΑΣ, άσχετα το πώς κατέληξε η ιστορία. Ο Βόλος δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τον Απόλλωνα αλλά ούτε και με τον Λεβαδειακό.

Οπότε η ΑΕΚ, η οποία έχει να παίξει σε εννέα επαρχίες και τέσσερις φορές στην Αθήνα, θα έχει άμεση σύγκριση με πέρσι που έχασε βαθμούς από ομάδες που παρέμειναν στην κατηγορία. Το ταβάνι της θα είναι πλέον 78 βαθμοί, που δεν αλλάζει πολύ τα πράματα αφού οι 12 λιγότεροι βαθμοί σε σχέση με το ταβάνι του 2018-19, είναι οι τέσσερις νίκες που έκανε απέναντι στις δυό ομάδες που υποβιβάστηκαν. Άρα μπορούμε να τους θεωρήσουμε πληθωριστικούς βαθμούς και να ασχοληθούμε με την ουσία. Κανονικοποιώντας τις περσινές βαθμολογίες με -12 και φυσικά θέτοντας σαν βασικότατο στόχο το να πετύχουμε φέτος νίκες σε κάποια ντέρμπυ.

Ντέρμπυ τα οποία δεν είναι μόνο αυτά με βάση το όνομα του αντιπάλου, αλλά και εναντίον της Ξάνθης, του Παναιτωλικού, του Ατρόμητου και του ΟΦΗ, ειδικά όταν θα παίξουμε εκτός έδρας. Και δεν χρειάζεται να λέμε οτι όλοι θα παίξουν με όλους. Κάποιοι δεν θα παίξουν κι απλά θα περάσουν για πλάκα. Όπως ας πούμε η ΑΕΚ σε σχέση με την Λαμία και τον Βόλο. Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν και οι ψιλοανεξάρτητοι ( πρακτικά κανείς δεν είναι τέτοιος ), όπως ο Αστέρας, ο Πανιώνιος, η Λάρισα και ο Άρης που θα προκύψει στην πορεία η συμπεριφορά τους. Δεν βλέπω κάτι το οξύμωρο γενικά, ενώ το πρόγραμμα μας έχει μια ήπια εναλλαγή εντός και εκτός έδρας αγώνων.

Όλη αυτή διοργάνωση θα αποτελέσει την βάση για τα play off, που οι ομάδες θα κουβαλήσουν τις βαθμολογίες τους, και μετά θα αγωνιστούν σε διπλά παιχνίδια για τον πρωταθλητή. Αυτό λοιπόν, μαζί με τις λιγότερες ομάδες – άρα και την λιγότερη κούραση – θα κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον, όπως στην ζωντάνια θα συμβάλουν και τα play out, που θα είναι τελικοί αφού τα παιχνίδια θα είναι μονά. Μακάρι να μην διαψευσθώ και η θεωρία να βγει στην πράξη, όσο κι αν μιλάμε για ελληνική διοργάνωση, που δεν αντέχει ποτέ σε σύγκριση με ξένα πρωταθλήματα.

Κι αυτό το λέω διότι ακόμα και το πρωτάθλημα αποτελεί πολιτικό ρουσφέτι. Εύχομαι λοιπόν να είναι όσο το δυνατόν λιγότερα τα ρουσφέτια, η διαιτησία να κάνει κάποια βήματα προόδου, η δικαιοσύνη να είναι όσο γίνεται πιο άμεση, και όλοι οι κουμποροφόροι ιδιοκτήτες των ομάδων μαζί με τους στρατούς τους – sic τους λένε οργανωμένους – να δείξουν μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Σε μια διοργάνωση που προβλέπω η ομάδα μας να έχει περισσότερες απώλειες στον δεύτερο γύρο αν βέβαια σχηματίσει μια στοιχειωδώς οργανωμένη ομάδα.

Το πρώτο πράμα που κάνει γκελ σε κάποιον σκεπτόμενο φίλαθλο, είναι το ποιός είναι ο προπονητής της ομάδας. Ο υπεύθυνος παραγωγής θεάματος. Φυσικά κανείς δεν ξέρει πώς θα ταιριάξει η χημεία του άσημου Καρντόσο με αυτήν της ΑΕΚ, είναι όμως προς την σωστή κατεύθυνση η κίνηση της διοίκησης. Να διώξει τον προηγούμενο καραγκιόζη με τον οποίο όλοι ξέραμε τι μπάλα θα παίζαμε και φέτος.

Θα μου πείς βέβαια οτι μπορεί κι ο καινούργιος να προκύψει καραγκιόζης. Ακριβώς, το είπες σωστά. ΘΑ σου πω, δεν στο λέω από τώρα. Άσε να τον δούμε στο γήπεδο, άσε να δούμε τι τακτική θα παίξει κι αν οι παίκτες που διάλεξε ταιριάζουν στο σχέδιο του, άσε να δούμε αν θα μάθουν κανά αυτοματισμό οι παίκτες, κι εδώ είμαστε. Το σίγουρο είναι οτι η κίνηση της διοίκησης έπιασε επικοινωνιακά αφού δημιούργησε ελπίδα, και φυσικά ευχόμαστε να πιάσει και τεχνικά.

Από την άλλη, έχουν γίνει κι επτά μεταγραφές. Γρήγορα και πριν την αυριανή πρώτη της ομάδας. Πολύ θετικό κι αυτό. Να ξέρει ο προπονητής με ποιούς έχει να δουλέψει. Το πιο σημαντικό όμως για εμάς – που πάντα έχουμε διαφορετική σκοπιά – είναι οτι ήρθαν παίκτες εκεί που πόναγε η ομάδα. Ό,τι σύστημα και να παίξει. Διότι αυτά που γράφαμε πριν κανά μήνα, νομίζω οτι έγιναν και μάλιστα με το παραπάνω μέχρι τώρα. Μένει να γίνουν και οι επόμενες δυό κινήσεις για εξτρέμ και σέντερ φορ, κι είμαστε πλήρεις σε θεωρητικό επίπεδο πάντα.

Όμως, δυό δεξιούς μπακ και δυό αριστερούς έχουμε. Στο τέρμα και στα στόπερ – υπάρχει κανείς που βλέπει λάθος την επιστροφή Βράνιες; – είμαστε γεμάτοι και πάμε στα πιο ενδιαφέροντα. Στο κέντρο. Υπάρχει καλό back up στα αμυντικά χαφ επιτέλους αλλά κι αρκετές επιλογές για οκτάρια, αν λογίσουμε τέτοια τον Σιμάο, τον Κρίστισιτς, τον Μάνταλο, ακόμα και τον Ζιράλδες. Λέω ακόμα και γι’ αυτόν, διότι πιο πολύ τον βλέπω πίσω απο τον επιθετικό αλλά κύρια κάπου στο πλάι. Ένας παίκτης που έχει και καλά στημένα εκτός από την ντρίπλα του αλλά και την πάσα του.

Μπροστά τώρα είναι και το αναμενόμενο boost. Αν δεχτούμε οτι το ένα εξτρέμ ήρθε, θεωρητικά το σέντερ φορ και το δεύτερο εξτρέμ, πρέπει να είναι κράχτες, που θα κάνουν την όποια διαφορά σε σχέση με την περσινή ομάδα, αλλά και απόλυτα για την ομάδα που χτίζεται για να μπει ο κορμός της στο καινούργιο γήπεδο. Βλέπω πολύ θετικά ακόμα και την επιστροφή Γιακουμάκη. Πάντα σαν back up φυσικά για να δώ και τι ψάρια πιάνει ο Καρντόσο στην εξέλιξη κάποιων παικτών. Κι εκεί είναι ένα στοίχημα σοβαρό.

Όχι δεν γράφω διθυράμβους. Μην το πάρετε περίεργα. Απλά λέω οτι εμφανίζεται μια πληρότητα και μια σωστή κάλυψη θέσεων. Την αξία των παικτών δεν την ξέρω, ούτε αν θα προσαρμοστούν στα αποδυτήρια μας. Αυτά θα τα δούμε στο γήπεδο. Λαχεία είναι οι παίκτες που είναι φθηνοί και άγνωστοι. Όμως αυτή είναι η πολιτική του μεγιστάνα και την δεχόμαστε κάνοντας κι εμείς τα κουμάντα μας. Παίρνεις διαρκείας διότι πιστεύεις ή δεν παίρνεις και περιμένεις να σε αναγκάσει η μπάλα που βλέπεις από την τηλεόραση να σε στείλει στο γήπεδο. Τώρα αν θα σου έρθει πιο ακριβά το κάθε παιχνίδι που θα δεις, αυτό είναι δικό σου θέμα. Εγώ ας πούμε προτιμώ την δεύτερη επιλογή.

Ευχές λοιπόν για την καινούργια σαιζόν. Ευχές κατ’ αρχάς για υγεία των αθλητών. Ευχές να είναι οι κινήσεις του τεχνικού επιτελείου σωστές. Ευχές να δούμε καλύτερη μπάλα. Ευχές για μια καλύτερη διοργάνωση πρωταθλήματος και κυπέλλου, και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μακάρι να έρθει κι ένας τίτλος, που όμως δεν είναι αυτοσκοπός.

Υγ1. Είναι πραγματικά αστείο ο απατεώνας με την βούλα της δικαιοσύνης Γκαγκάτσης, που διώκεται και για δεύτερο κακούργημα σε εκκρεμότητα, να κηρύσσεται μεν έκπτωτος αλλά να παίρνει κι όλη την αποζημίωση της σύμβασης του. 120 χιλιάρικα παρακαλώ. Αυτό αποφάσισε η πλειοψηφία των ΠΑΕ, κι αυτό δείχνει φυσικά το πώς αντιλαμβάνονται οι πρόεδροι το γενικότερο θέμα. Δεν μιλάω για το ποδόσφαιρο αλλά για την οργάνωση της κοινωνίας. Μια πλειοψηφία μάλιστα, που υποτίθεται οτι έχει εκλέξει τον δικό μας για πρόεδρο.

Υγ2. Το θέμα με την αλλαγή του κανονισμού σε σχέση με την αφαίρεση βαθμών για οποιοδήποτε αδίκημα ήταν να αποφασιστεί στην ΕΠΟ την Παρασκευή. Το μπλόκαρε η επιτροπή της Ουέφα προς στιγμήν. Αυτό σε απάντηση σε κάποιον που πιστεύει οτι δεν έχουμε ποδοσφαιρικό μνημόνιο αλλά κι οτι θα κινηθεί νομικά για κάποιον Περέιρα και για κάποιον Χούμπελ. Για να μην τρώτε κουτόχορτο. Είναι πολλά τα λεφτά πλέον και το γήπεδο τα ζητάει.

Χαίρεσθε και χρόνια σας πολλά ξανά, λόγω της επιφοίτησης που συνετελέσθη. Και πάλι δεν βλέπω κάποια σοβαρή επικαιρότητα στα της ομάδας, οπότε δημοσιεύω ένα κείμενο από τον Φίλαθλο της 17/3/2007. Είχε γίνει κάποια διαμαρτυρία έξω από την βουλή και είχε πυρποληθεί το ένα φυλάκιο που καθόταν ένας τσολιάς.

—————————————————————————————————————-                         Μόνο το καλσόν και τις ζαρτιέρες δείχνει ο γιαλαντζί τσολιάς;

ΜΕ ΤΗ ΜΙΝΙ ΦΟΥΣΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΡΙΕΣ

Τελικά είναι όλα χαμένα στην Ελλάδα;  Δεν υπάρχει  καμία φωνή ή πράξη αντίδρασης; Οι μόδιστροι τα επέβαλαν όλα; Και κανείς δεν διαμαρτύρεται; Για τίποτα πια;

Πυρπολήθηκε το φυλάκιο του εύζωνου έξω από τη βουλή . Από κάποιους. Δεν έχει   σημασία τι πιστεύουν, τι πρεσβεύουν, πού το πάνε. Δικαίωμα τους αφού ζούνε στη ελληνική δημοκρατία.  Ελεγε ο Bernard Shaw ότι δημοκρατία είναι το   πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δεν θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν. Δεν μίλαγε για την Ελλάδα. Δημοκρατία στην Ελλάδα σημαίνει να προσβάλεις τα πάντα. Πρακτικά σημαίνει οχλοκρατία, ασυδοσία, λαϊκή τυραννοκρατία και μειοψηφική  ΑΕΡΓΙΚΗ μαυροχρήματη και άνευ στόχου πορεία. Ναι αυτή είναι η δημοκρατία στην Ελλάδα.  Την τελειωμένη και μόνο σαν όνομα υπάρχουσα στο χάρτη.

Μειοψηφίες διοικούν πια, μειοψηφίες  τρομοκρατούν και όλοι μας πάμε στο γκρεμό. Ο γκρεμός δεν είναι θάνατος. Είναι αναπηρία και όλοι μας ξέρουμε πόσο λυτρωτικός είναι ο θάνατος μπροστά στην ανημποριά. Ανημποριά σκέψης, προγραμματισμού και βουλήσεως , δηλαδή αποφάσεως. Πόσα εγκλήματα πρέπει να γίνουν στο  όνομα της δημοκρατίας;

Αξίζει ο Έλληνας  – αυτό το τσουτσέκι – την δημοκρατία;  Μπορεί να διαχειρισθεί την ελευθερία του; Μπορεί να προχωρήσει μόνος του; Μπορεί να φτιάξει κάτι; Η είναι Θεοδωράκης ο Έλληνας, που μπορεί να παράγει μόνο σε φυλακή; Εκείνος το είπε, όχι εγώ. Και μήπως το έργο του Θεοδωράκη  αντί να αξιοποιηθεί, προσφέρει την  υπέρτατη δικαιολογία για την ανικανότητα; Τόσα χρόνια μέσα στη φυλακή, συνήθισα. Τώρα ελεύθερος τι να κάνω;

Από μικρό  παιδί είχα πρόβλημα με τα αρχίδια. Γιατί υπάρχουν Αλλά κυρίως πως προστατεύονται. Μεγάλωσα και κατάλαβα άλλα. Τα αρχίδια πρέπει να δεικνύονται. Αυτό όμως το κατάλαβε και ο  μόδιστρος που σχεδίασε τη στολή του εύζωνου.  Τόσα του κατέβασε η κούτρα του, τόσα έκανε. Τα αρχίδια να παίρνουν αέρα και να τα πιάνει η τουρίστρια. Έχει πρόβλημα ο μόδιστρος; Τον γαμιά να βρει και όλα τ’άλλα στάχτη και μπούρμπερι.

Δεν  κατάλαβα λοιπόν ποτέ γιατί η φουστανέλα της επανάστασης και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έγινε μίνι. Τέτοια ήταν η ιστορία μας; Αυτήν τη φουστίτσα φοράγανε; Έβγαινε κουνιστός και λικνιστός ο Κολοκοτρώνης και ο Ανδρούτσος και χορεύανε χούλα-χουπ μπροστά στον Τούρκο; Ή φοράγανε κάτι άλλο, αρβανίτικο, και χωρίς να τους τα δείχνουν, τα νιώθανε, τα πιάνανε και παίρνανε τα σώβρακα των Τούρκων με τα υποφούστια;

Τόσοι ελληναράδες περάσανε και κανείς δεν είπε τίποτα. Το να έχεις φρουρούς με μίνι κανέναν δεν ενόχλησε; Βέβαια πρέπει να βοηθηθεί και ο τουρισμός. Να κάθεται ακίνητος ο τσολιάς και να του  λένε πότε τελειώνει την υπηρεσία ,πόσο μακρύ τον έχει και πότε επιτέλους θα πηδήξει την Αυστριακιά.

Ρητές οι εντολές. Ό,τι κι αν σου λένε, εσύ ακίνητος. Μούγκα στην στρούγκα. Αλλιώς θα τιμωρηθείς. Πάντως κάτω από το μίνι θα φοράς όχι τακούνι, μην παρασύρεσαι. Τσαρούχι για  να δείχνεις την τυχαία επανάσταση και τον καραγκιοζισμό σου. Έχεις πολεμήσει με τακούνι, συγγνώμη τσαρούχι ήθελα να πω; Και με φούντα μάλιστα;

Από τα πιο επίλεκτα σώματα ήταν οι τσολιάδες κι ακόμα είναι. Άσχετα αν δε μπορούν με τα τσαρούχια αυτά, ούτε να τρέξουν, ούτε να περπατήσουν, ούτε καν να σταθούν. Και να το αναπλάθουμε. Σα να πηγαίνεις σε πόλεμο με μοκασίνι. Σα να βλέπεις το Ρουβά να υπερασπίζεται την πατρίδα σου. Κάτι σαν πολεμική Γιουροβίζιον δηλαδή. Έτσι την βλέπουν όλοι σήμερα την κατάσταση.

Όπως την είδανε και τότε αυτοί οι ξεφτιλισμένοι μόδιστροι και οι σημερινοί διάδοχοί τους, οι  κουρέλες, που στην ουσία την επανάσταση την ελληνική την βλέπουν σαν επιτυχία Βησιγότθων, Οστρογότθων και Μογγόλων-Γάλλοι, Άγγλοι και Ρώσοι είναι αυτοί- και τον εύζωνο σαν μια καραμπινάτη αδερφάρα, τάλε κουάλε με το τίποτα.

Ο Έλληνας, ρε πούστη μου ,τι κάνει; Δε μιλάω για τον πολίτη βέβαια. Αυτός είναι στην πιστωτική κάρτα και τον Μακρόπουλο, τη φωνάρα. Άντε και στον Σαρμπέλ. Για τον Έλληνα τσολιά και φαντάρο μιλάω. Τόσο πολύ παρασύρθηκε και πίστεψε στο μίνι; Τόσο μίνι φρουρός είναι μπροστά στους τίποτες που βάλανε φωτιά στο φυλάκιο του Άγνωστου Στρατιώτη;

Είναι μόνο διακοσμητικός τελικά; Μόνο τον τουρισμό εξυπηρετεί; Και το έχει αποδεχθεί έτσι μοιρολατρικά; Δεν κατηγορώ το παιδί το συγκεκριμένο, το άτυχο. Που του έτυχε αυτό στη διάρκεια της θητείας του και της υπηρεσίας του. Και έπρεπε να κρίνει τι είναι σοβαρό και ουσιαστικά τι ρόλο βαράει κάτω από τους τριακόσιους εφιάλτες.

Δεν τον κατηγορώ. Κατηγορώ αυτούς που έφτιαξαν το σύστημα και το υπερασπίζονται. Και το τροφοδοτούν και το αναπλάθουν. Και του έχουν μάθει του φρουρού ότι είναι γιαλαντζί. Μόνο για τουριστική φωτογραφία. Και καλά να έρθει μια σφαίρα από μακριά. Να έρθουν τρία ποντίκια να βάλουν φωτιά στο φυλάκιό σου και να απειλήσουν την προσωπική σου ασφάλεια, τι διάολο κάνεις; Μόνο το καλσόν και τις ζαρτιέρες ξέρεις να δένεις;

Το όπλο γιατί το έχεις κύριε; Είσαι δυο μέτρα οπλισμένος και φυλάς τον Έλληνα νεκρό και τις παραδόσεις και το σύνταγμα και το ελληνικό πνεύμα και σκέφτεσαι τις διαταγές; Παραβίασε τες. Λες να σε δικάσει αυτός με το στρίνγκ;

Δεν είσαι άγαλμα, βάρα του μία….

Καλά η αστυνομία. Χέστηνα. Δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της, όπως λέει κι ο Μπαζίνας. Πρώτη φορά ακούω ότι η ανικανότητα λέγεται ανθρώπινο πρόσωπο. Τέλος πάντων. Ο στρατός να μη δείξει τίποτα; Τι τον έχουμε ; Ούτε τρία ποντίκια μ’έναν αναπτήρα δε μπορεί πια ν’αντιμετωπίσει;  Που είναι ρε το <<Αλτ τις εί>>; Που είναι ρε το <<Αέρα>>; Κάνε κάτι ρε φρουρέ, χωρίς να σε κατηγορώ. Δείξε τ’αρχίδια σου. Δεν μπορεί μόνο με το μίνι να βολεύεσαι. Δεν μπορεί το υποκόπανο του όπλου σου να μην ξέρεις να το χρησιμοποιήσεις. Στρατιώτης είσαι ζωντανός, δεν είσαι άγαλμα. Βάρα του μία. Ό,τι κι αν σου έχουν πει. Είσαι στρατιώτης Έλληνας  ρε γαμώτο. Επιτέλους.

          Η ανδρεία κάηκε

Δεν κάηκε κανένα φυλάκιο. Η ανδρεία κάηκε. Και η ευκαιρία. Ο τσολιάς ο συγκεκριμένος να γίνει πρωθυπουργός και να γλιτώσουμε από την οικογενειοκρατία. Και η συσπείρωση όλων των λαϊκών, στρατευμένων και μη, ενάντια στους βαλτούς του συστήματος να αλώσουν τη συνείδησή μας. Μη γελιέστε, βαλτοί είναι και ύποπτοι και επικίνδυνοι καρκίνοι στο κορμί μας.

Δεν είμαι εθνικιστής. Έλληνας είμαι και έχω απαιτήσεις από Έλληνες. Ίσως να ζω στο παρελθόν ακόμα.  Πιο ωραία είναι.

—————————————————————————————————————

                             Ο μη έχων στο κουτουκάκι και ο έχων στο bar

ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΑΡΙΟ ΑΝΑΜΕΣΑ

ΣΤΑ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΥΚΑΡΑΔΕΣ

To Perception κύριε. Ελληνιστί: Η αντίληψη. Η λάθος αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας  για την εκπαίδευση και ειδικά της τριτοβάθμιας. Η αντίληψη του να είναι δωρεάν .Ρωτάω ευθέως. Γιατί να είναι τζάμπα; Είναι τίποτα δωρεάν στη ζωή για να είναι και η τριτοβάθμια εκπαίδευση; Όχι βέβαια!

Τελειώνουμε το λύκειο και πάμε για εισαγωγικές εξετάσεις στα ανώτατα ιδρύματα. Ας πούμε ότι πετυχαίνουν οι καλύτεροι. Ωραία μέχρι εδώ. Είναι όλοι άποροι και φτωχοί; Ή στους επιτυχόντες υπάρχει κάποια οικονομική διαστρωμάτωση; Mάλλον το δεύτερο πλέον πρέπει να ισχύει Αυτοί λοιπόν που έχουν οικονομική άνεση ας πληρώσουν τα δίδακτρά τους και τα συγγράμματα τους, Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Δε νομίζω.

Έχουμε όμως και κάποιους ικανούς, πραγματικά άξιους αυριανούς επιστήμονες που εισήχθησαν αλλά δεν έχουν χρήματα. Πώς αποδεικνύεται ο εύπορος και ο άπορος; Πρόχειρα λέω με γνήσια οικονομικά οικογενειακά κριτήρια. Το εκκαθαριστικό της εφορίας, τα περιουσιακά στοιχεία, τα εξαρτώμενα μέλη, την περιοχή κατοικίας. Ή ένα πλαφόν ρε παιδί μου απλό! Ετήσιο εισόδημα ας πούμε 30000 ευρώ.

Γι’ αυτούς  μάλιστα. Δωρεάν παιδεία. Κανείς δεν πρέπει να αποκλεισθεί. Χρειάζονται όλοι. Και μάλιστα παιδεία χωρίς καμιά επιβάρυνση του κράτους. Τα χρήματα των εύπορων στην ουσία θα καλύπτουν τα έξοδα της εκπαίδευσης των μη εχόντων.

Στην τέλεια μορφή του ένα τέτοιο σύστημα στην ουσία σημαίνει και την χρηματοδότηση του ανώτατου ιδρύματος από τους έχοντες . Για τα βασικά μαθήματα και για την ερευνητική του εργασία. Επίσης και θέσπιση υποτροφιών για τους άριστους βαθμολογικά. Τόσο δύσκολο είναι το ιδιωτικό σύστημα να εφαρμοσθεί στα δημόσια πανεπιστήμια; Ή δεν εφαρμόζεται, γιατί κάτι άλλο παίζεται;

Ταυτόχρονα με το σύστημα αυτό αναπτύσσεται και μία συναδελφικότητα και αλληλεγγύη των φοιτητών μεταξύ τους. Δεν είναι πια οι Δαπίτες τα πλουσιόπαιδα και όλοι οι άλλοι οι φουκαράδες. Είναι ο συμφοιτητής μου που πληρώνει για να σπουδάσω. Τον σέβομαι και δεν τον εχθρεύομαι, τουλάχιστον μέχρι να γίνει η αποφοίτηση. Κατ’  αυτόν τον τρόπο πετυχαίνεις και γνήσιο συναδερφικό αυριανό συνδικαλιστικό σύλλογο.

Βέβαια το πανεπιστήμιο έχει και ελεύθερες  ώρες. Εκεί πράγματι ο έχων θα πάει στο bar, στο καλύτερο εστιατόριο ή στο ωραίο του σπίτι. Ο μη έχων υποχρεωτικά θα πάει στη φοιτητική εστία ή σε ένα κουτουκάκι. Κι άλλος θα αναγκασθεί να πάει να δουλέψει για να βγάλει κάποιο χαρτζιλικάκι. Που είναι το κακό; Σκεφτείτε πόσο καλός επιστήμονας και σφυρηλατημένος αυριανός  επαγγελματίας θα βγει αν βγάζει κάποιο εισόδημα από τα 18 του. Εδώ είναι το πρόβλημα του φοιτητικού κινήματος; Δηλαδή το τι γίνεται στις ελεύθερες ώρες; Και δεν κατάλαβα. Το ίδιο δε  θα γινόταν ακόμα και αν η παιδεία ήταν δωρεάν;

Στο μαύρο χρήμα μακράν πρώτος είναι ο δημόσιος τομέας

Γι’ αυτό το perception, τι έχουμε να πούμε; Είναι δίκαιο ή είναι άδικο; Είναι υπέρ της ισότητας και κύρια υπέρ της αξιοκρατίας; Nαι ή όχι; Έχουν όλοι τις ίδιες και ίσες ευκαιρίες; Στη μόρφωση αναφέρομαι και όχι στην ταβέρνα βέβαια. Γιατί δεν εφαρμόζεται; Μήπως γιατί η αξιοκρατία δεν μας ενδιαφέρει σαν λαός; Mήπως γιατί  τα ιδρύματα πρέπει να λαμογιάρουν  με όλα  τα κόμματα ; Μήπως γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει μια μόνιμα ανοιχτή εστία απορρόφησης της προσοχής της κοινωνικής γνώμης; Ή απλά είμαστε ανίκανοι;

Με όλα τα κόμματα λαμογιάρουν

Σίγουρα παίζει η ανικανότητα των πολιτικών και η αντίστοιχη των διορισμένων κομματικών καθηγητών. Σιγουρότατα επίσης παίζει ρόλο και η τεμπελιά η ελληνική που θέλει τα πάντα χωρίς καθόλου κόπο. Αυτά πρέπει να εξαφανιστούν αν ακόμα θέλουμε κρατικά πανεπιστήμια. Αλλιώς τα ιδιωτικά που θα ιδρυθούν και που θα δουλεύουν με το σύστημα που ανέφερα, θα κατακτήσουν τα ηνία και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όπως εξάλλου όλα τα πρωτεία παγκόσμια κρατά ο ιδιωτικός τομέας .Και όχι ο δημόσιος, που πρωτεύει μακράν, μόνο στη διαχείριση του μαύρου χρήματος.

Ο απολογισμός της φετινής χρονιάς ήταν τραγικός. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικός, αφού ο προϋπολογισμός ήταν ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Με το χαμήλωμα του budget για το τεχνικό τημ αλλά και την πρόσληψη ενός προπονητή, που πάνω απ’ όλα ήταν Έλληνας. Τον οποίον όλοι θέλαμε να στηρίξουμε, αλλά η διοίκηση είχε διαφορετική γνώμη. Διότι μπορεί ο κόουτς με την ζώνη Hermes στην διάρκεια των αγώνων να μην ξέρει πού και πότε αυτή φοριέται, όμως και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δεν τον θωράκισαν με ρόστερ που τουλάχιστον να είχε βάθος για να τα βγάλει πέρα με περισσότερους αγώνες. Είναι γεγονός οτι κάθε αγώνας champions league, είναι σαν να παίζεις δύο τουλάχιστον ελληνικά ντέρμπυ.

Η ομάδα ξεκίνησε αποδυναμωμένη σε σχέση με πέρσι, ενώ τροφοδοτήθηκε με τρεις απίθανους δανεικούς. Στην πορεία έκαψε την φλάντζα της, την οποίαν φλάντζα του έκαψε κι ο εγγυητής, που έστειλε στο περιθώριο τρεις παίκτες και τον προπονητή στο σπίτι του. Στην συνέχεια έφερε τον γνωστό καραγκιόζη – αυτά τα λέγαμε εδώ ακόμα κι όταν πήρε το πρωτάθλημα – και καταλήξαμε με τα γνωστά αποτελέσματα. 23 πόντους απόσταση από την κορυφή, και 18 από τον δεύτερο. Και μπορεί κάποιοι να λένε οτι έκανε πίσω ο Μελισσανίδης για να πάει ο τίτλος στην Μακεδονία, όμως δεν τους συμμερίζομαι καθόλου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απέχεις τόσο πολύ σε κάτι στημένο.

Η ΑΕΚ ήταν αδύναμη λόγω ανικανότητας. Ανικανότητας ποιότητας αλλά και ποσότητας παικτών. Τα δικά της νούμερα εξ άλλου λένε την πραγματικότητα. Η ομάδα κατέκτησε φέτος δέκα ( 10 ) λιγότερους βαθμούς σε σχέση με πέρσι με τους ίδιους αντιπάλους και τον συσχετισμό που κάναμε πέρσι για τις ομάδες που έπεσαν κι αυτές που ανέβηκαν. Μένουν ακόμα 13 μέχρι την διαφορά με τον πρώτο ΠΑΟΚ και 8 από τον Ολυμπιακό. Καμία τιμωρία δεν έχει σχέση αφού κι ο πρώτος είχε -2. Το πρωτάθλημα κατακτήθηκε απόλυτα δίκαια από τον ΠΑΟΚ αφού το τελείωσε αήττητος, πήρε παιχνίδια που δεν πήρε πέρσι, ενώ η ΑΕΚ δεν πήρε ούτε ένα ντέρμπυ. Αυτά για να κλείνουμε το πρώτο μισό του έτους ( ο τίτλος του κείμενου είναι ενδεικτικός ).

Αυτήν την στιγμή ο εγγυητής πήρε την απόφαση για αλλαγή προπονητή. Είναι απόλυτα σωστή η απόφαση και αρκετά πιασάρικη θα έλεγα για τον κόσμο, που απλά θέλει κάποια ελπίδα. Ιδιαίτερη μπάλα δεν ξέρει το πλήθος, όπως δεν ξέρει και από πολιτικά ή οικονομικά, και γι’ αυτό την πατάει και με τους πολιτικούς. Το αν θα πιάσει ένας προπονητής δεν το ξέρει κανένας, όπως δεν ξέρει και για κανέναν παίκτη. Εδώ παίζουν άλλες δυνάμεις, που ξεκινάνε από το dna της ομάδας, πάνε στην προσωπικότητα των στελεχών που το παίζουν διοίκηση, και καταλήγουν στα αποδυτήρια. Τι αέρα βρωμάνε αυτά.

Κι αυτά βρωμάνε καλό αέρα αν η ομάδα, η όποια ομάδα, έχει κάποιες προσωπικότητες εκεί μέσα. Προσωπικότητες που μπορούν να πάνε και κόντρα στον μοιρολατρικό αέρα της προσφυγιάς, και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Βρωμάνε όμως πολύ κακό αέρα αν οι παίκτες είναι της πλάκας σαν δύναμη χαρακτήρα. Μιλάω καθαρά για χαρακτήρες και μέταλλα και δεν ασχολούμαι με τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Αυτά είναι πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την διαχείριση καταστάσεων που σίγουρα θα προκύψουν στην πορεία ενός πρωταθλήματος. Διαχείριση των στραβών εν άλλοις, καταλήγοντας σε αυτό που λέει συχνά πυκνά ο εγγυητής : Ψυχολογία.

Ο προπονητής λοιπόν, έχει ένα καλό βιογραφικό όσο αναφορά την εξέλιξη του. Θεωρώ πολύ σημαντικό οτι έχει ανέβει σταδιακά, κι οτι έχει δουλέψει με ακαδημίες ομάδων. Είναι σημαντικό οτι δεν είναι κάποιος πύραυλος. Φυσικά στην Νάντ απέτυχε παταγωδώς – η Θέλτα δεν μας απασχολεί καθόλου αφού ούτε προετοιμασία έκανε και στην ουσία πήγε μπας και την σώσει – αλλά εκεί το ρεπορτάζ μας λέει οτι διαφωνούσε με τον πρόεδρο. Πού διαφωνεί ένας προπονητής κι ένας πρόεδρος ; Μόνο στους παίκτες που ήρθαν για να υλοποιήσουν τον στόχο που θεωρητικά είχε συμφωνηθεί μεταξύ τους.

Θα πρέπει λοιπόν για την οικονομία της κουβέντας, να πούμε οτι σωστά έφυγε ο Χιμένεθ και καλώς ήρθε ο Καρντόσο. Αν πούμε οτι ο προπονητής είναι μαλάκας, καλύτερα να ασχοληθούμε με το κρίκετ. Αν λοιπόν δεν πάμε για μπαστούνια, θα πρέπει να δούμε αν οι παίκτες που θα έρθουν είναι αυτοί που θα βουλώσουν τις τρύπες μας. Δεξί μπακ, στόπερ, αμυντικό χαφ, δυό εξτρέμ και δύο σέντερ φορ, που ο ένας δεν θα πείραζε να είναι κι ο Γιακουμάκης. Αντικατάσταση θα πρέπει να υπάρχει στον βασικό αν συμβεί κάτι απεφευκτέο, και φυσικά ο δεύτερος θα πρέπει να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον πρώτο, διότι ο προπονητής μία τακτική διδάσκει σε όλη την ομάδα.

Όταν τα δούμε αυτά, φυσικά και δεν θα ξέρουμε αν θα βγούν οι παίκτες. Το επίπεδο τους θα το ψιλοξέρουμε αφού θα διαβάσουμε τα οικονομικά δεδομένα. Εκεί λοιπόν θα δούμε και τι ψάρια πιάνει ο προπονητής. Αν έχει επιλέξει το σωστό σύστημα κι αν αυτό, το όποιο, επίπεδο το εξελίσσει. Λίγα φιλικά αρκούν για να δεις κάποιους αυτοματισμούς, μια διάθεση ανάπτυξης κι ένα σχέδιο αμυντικής λειτουργίας ή επιθετικού προσανατολισμού. Τα λοιπά για ομοιογένειες, φυσικής κατάστασης, και αποτελέσματος θα φανούν αργότερα, αφού μην ξεχνάμε : Η ομάδα ήταν πιασμένη από τις σκληρές προπονήσεις και φυσικά ο αντίπαλος ήταν πιο έτοιμος αφού ξεκινάει σε δέκα ημέρες ενώ εμείς σε είκοσι.

Μέχρι λοιπόν να ακούσουμε τις μεταγραφές, να τις δούμε να γίνονται και να δούμε σε τι ποσοστό το ρόστερ συμπληρώθηκε για να δουλέψει πιο πλήρως ο Καρντόσο, συστήνω υπομονή και ελπίδα. Δεν μου αρέσουν οι λέξεις αυτές γενικά, αλλά τι άλλο να κάνεις όταν πας να χτίσεις πάλι από την αρχή; Οπότε τις χρησιμοποιώ αναγκαστικά, όπως δίνω με όλη μου την καρδιά την ευχή κάθε Αεκτζή θεωρώ, να πετύχει ο προπονητής και του χρόνου, αφού έχει κλειστό διετές συμβόλαιο,  να τον αγοράσει η Μπαρτσελόνα, και οι παίκτες να έχουν καλή υγεία και να μας χαρίσουν ένα καλύτερο θέαμα, όπως λένε όλοι που στρώνουν την καινούργια ομάδα. Για τίτλους δεν μπορούμε να μιλάμε και δεν πρέπει, διότι είμαστε σοβαροί άνθρωποι. Αν παίζεις την καλύτερη μπάλα, αυτός θα έρθει.

Καρντόσο λοιπόν. Για να ανέβουμε επίπεδο (κατα καποιους) για να ομορφύνει το ποδόσφαιρο που θα παίζει η ομάδα (κατά την ΠΑΕ).
Ευχόμαστε καλή επιτυχία πραγματικά.
Τα περί του πτωχού βιογραφικού του,είναι μεν παρατηρήσιμα και δεν υπόσχονται πολλά πράγματα,αλλά αυτό δεν λέει-πάντα-την αλήθεια.
Μπορεί να μην αποδειχθεί άλλος ένας Μοράϊς και όντως να δούμε καλά πράγματα.

Τώρα θα μου πεις,με την εξαγγελμένη και εδώ και καιρό εφαρμοσμένη «σφιχτή οικονομική πολιτική» την οποία υποσχέθηκε ότι θα συνεχίζει ο «εγγυτής» πως θα εξαγοραστούν τα «όπλα» με τα οποία θα εξοπλιστεί ο νεός προπονητής;
Δεν ξέρω. Θα πρέπει να βρεθούν παίκτες «λίρες εκατό» στη τιμή της μισής.
Οπως και να έχει οφείλουμε να περιμένουμε και να δωθεί πίστωση χρόνου. Κατόπιν,μπορούμε να πούμε περισσότερα.

Εξασφαλίσαμε για τους αναγνώστες του χώρου,αποκλειστικές πληροφορίες για την συνάντηση και το πως τελικα τα δύο μέρη κατέληξαν σε συμφωνία.
Ιδού:
– Φώναξε μέσα ρε συ αυτόν τον Πορτογάλο,το κατρούτσο πως τον λένε… (χικ)
– Καρντόσο πρόεδρε.
– Και λοιπόν; Και σένα αντί για Ιγκορ αν σε λέγανε Γιούρι,τί θα άλλαζε; Υπάλληλος δεν θα ήσουνα;
– Μάλιστα πρόεδρε…

(Ανοίγει η πόρτα,μπαίνει ο Καρντόσο,με έναν συνεργάτη του.)
– Ola! λέει απευθυνόμενος στον «εγγυτή»)

– Τί «όλα» λέει ρε συ ετούτος; Σε στριπτιτζάδικο δουλεύει»; λέει ο «εγγυητής» απευθυνόμενος σε ενα «παιδί» της συνοδείας του.

– Γκουντ μόρνικγ…Κα-λη-με-ρα μιστερ πρόεντρος.

– Πως είναι ετσι ρε αυτός. Σα γυναικολόγος δεν είναι»; λέει απευθυνόμενος στο «παιδί» σιγανόφωνα, το οποίο χαμογελά διακριτικά,συμφωνώντας.
– Γειά σου και σένα Πανουριά. Κάθησε.» του λέει.

– Γουέλ. Εμμ..φερστ άι μαστ σέϊ δατ γουι νοτ νιντ α μπιγκ μπάτζετ.Αϊ χαβ σι δε τιμ. Βέρυ γουελ. Ονλυ σαμ αντσ γουϊ νιντ
– Τι είπε ρε….;
– Λόου μπάτζετ μίστερ…

-Ποιο μπάτζετ,τί λέει αυτός ρε. Λεφτα…μάνεϋ.Πόσα ρε»; τον ρωτά ο αρχιτέκτονας της Αγιασοφιάς.
– Γουελ…Εμμ… Αϊ θινκ ιτ κουντ μπι γκουντ αμπάουτ ε μίλιον φορ μι εντ μαϊ τιμ.

– Τι να σου πω. Θα μπορέσετε να βρείτε τόσα; του λέει ο Μήτσος.

Γουρλώνει τα μάτια ο Καρντόσο και κοιτάζει τον άλαιμο «μεταφραστή» του Μήτσου, ο οποίος εκτός από σπαστά Αγγλικά,μιλάει άπταιστα Ρώσσικα.

-Γουατ αρ γιου μιν; Σορυ,αϊ ντοντ αντερσταντ. λεει απορημένος ο Πορτογάλος.

-Γιου…χαβ,γκιβ…του δε μπος…ουαν μίλιον», του λέει ο «μεταφραστής», την ίδια στιγμή που ο «εγγυητής» πίσω του στο ράφι,πίσω από ένα μπουκάλι Chivas τραβάει ένα «Κουρτάκη» και ένα ποτήρι και το γεμίζει.

-‘Oου…αϊ σι. Εμ…Λουκ λετ μι θινκ» λέει ο Καρντόσος ενώ αι πρώται σταγόναι κρύου ιδρώτα κυλάνε από το κεφάλι του χωρίς καμιά αντίσταση. «Αϊ θινκ, ιφ γουι αγκρι,αϊ νόου σαμ πίπολ δατ δεϊ καν χελπ μι…αϊ μιν χελπ ας (το έσωσε) εντ γουϊ πλέι σαμ γκεϊμσ γουιθ σαμ τρανσφερ αντ γουιν σαμ πρόφιτ ασ ε μιντλμαν.

Ο «μεταφραστής» σκύβει στο αυτί του «μεγιστάνος» μεταφράζοντας και εκείνος χαμογελά,χαιδεύοντας την γάτα του η οποία έχει στρογγυλοκάτσει στη άκρη του γραφείου,πάνω σε ένα ντοσιέ με κάτι έγγραφα Αμερικανικής προελεύσεως,με κάτι ζυγαριές ζωγραφισμένες απόξω,κάτι αετοκεφαλές και κάτι άλλα μασκαραλίκια.

-Το ήξερα ρε μπαγάσα πως θα συνεννοηθούμε» λέει ικανοποιημένος ο «μπος». «Λοιπόν, φέρε τα πράγματά σου και τους ανθρώπους σου. Ξεκινάς σε δέκα μέρες. Γιατί έχουμε και κάτι κωλοεκλογές εμείς εδώ πέρα τώρα».
– Οκεϊ. Φαϊν.

Σηκώνονται Καρντόσο και βοηθός,χαιρετάνε βιαστικά, ανακουφισμένοι οδηγούνται στο ασανσέρ. Ο χρόνος από τον 8ο στο ισόγειο τους φάνηκε μέρα ολόκληρη. Από εκεί ευγενικά από μια κοπέλα οδηγούνται εις την έξοδο των γραφείων τα οποία κανείς δεν ξέρει για ποιο λόγο υπάρχουν.
Και δεν είναι τα μόνα. Τα μισά «μέγαρα» της Αθήνας, θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά που κάνει και μια κρυφή κάβα την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Πεταμένα λεφτα. Τέλος πάντων.

Σιδεροκέφαλος.
Ελπίζουμε να αντέξουμε το ανέβασμα του επιπέδου και-δίχως πλάκα- ο Κατρούτσος να μην αποδειχθεί Μοραϊς. Για το καλό όλων και κυρίως των ματιών μας.
Λογικά, το «over» θα πηγαίνει σύννεφο στα ματς της ΑΕΚ. Ελπίζουμε η παλάτζα να γέρνει τις περισσότερες φορές σε μας…