Κοίτα τι μαγεία ζούμε. Σαν να πήρε μόνος του ο Αλμέιδα την ομάδα το καλοκαίρι πέρσι, σαν να τον παρακολουθούσε η διοίκηση, και σαν να ήρθε τώρα για να πάρει την σκυτάλη. Έτσι φαίνονται τα πράματα, αλλά δεν είναι έτσι. Και μπορούμε να πιάσουμε όλη την ιστορία από την αρχή. Όταν πρωτοσυναντήθηκε ο tiger με τον προπονητή….
Τότε που αναλύθηκε κάποιο πλάνο κι από τις δυό πλευρές. Και τότε που προέκυψε η διαφωνία. Δεν πίστεψε ο Μελισσανίδης. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Κυριότερα δεν πίστεψε ότι ένας άπειρος στην Ευρώπη, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Όμως τα χρήματα ήταν συγκεκριμένα. Και δεν έφταναν για κάτι πολύ καλύτερα πειστικό. Οι προσπάθειες έγιναν και οι απαντήσεις ήταν αρνητικές. Οπότε έγινε και δεύτερη συνάντηση και κλείστηκε η συμφωνία. Φυσικά είδε το πάθος του Αλμέιδα τόσο για να πετύχει όσο και για να φέρει τους συνεργάτες του. Όμως ο καμένος φυσάει και το γιαούρτι. Μην τα πολυλογούμε, συμφώνησαν και πέρασαν και κάποια ντράβαλα στην αρχή. Όταν ο Αλμέιδα μάθαινε κι έκανε τα πειράματα του. Ευτυχώς δεν έσπασε το σχοινί. Ούτε στην Ριζούπολη, ούτε στην λεωφόρο.
Και φτάσαμε στο σήμερα, που πλέον οι άνθρωποι περνάνε τον μήνα του μέλιτος. Θυμίζει η φάση, την εποχή Μπάγιεβιτς. Θα έλεγα όχι απλά δικαιολογημένα αλλά στοιχειοθετημένα πλέον. Η υπερβολή δεν είναι σήμερα, αλλά τότε. Η ομάδα τότε ήταν φοβερή αλλά ήταν ελληνική στην νοοτροπία. Σήμερα η ομάδα είναι καθαρά ευρωπαϊκή με στόφα λατίνικη. Και δεμένη από κάθε άποψη. Είναι μια γροθιά οι παίκτες, το τεχνικό επιτελείο και φυσικά έχει μεταβιβάσει αυτό το τρελό ονειρικό συναίσθημα και στην διοίκηση. Που ξέρουμε καλά. Καμία διοίκηση δεν υπάρχει παρά μόνο ο Μελισσανίδης.
Κι αυτός έχει καυλώσει για τα καλά. Μιλάμε για σούπερ καύλα. Το δήλωσε εξ άλλου, δεν το έκρυψε. Κι αυτή είναι η ευκαιρία της ΑΕΚ, που χάθηκε τότε παλιά με την αθέτηση της συμφωνίας με τον Κόκαλη για βοήθεια με την ελληνική δικαιοσύνη κι εν συνεχεία με το διπλό παιχνίδι αρπαγής του Μπάγιεβιτς. Και χάθηκε η δημιουργία της δυναστείας. Την οποίαν την έχει τώρα. Και η ΑΕΚ, και ο Μελισσανίδης. Η ΑΕΚ στοχεύοντας στην πανελλήνια οντότητα της, κι ο Μελισσανίδης στοχεύοντας να γίνει ο πατριάρχης του ελληνικού ποδοσφαίρου εκμεταλλευόμενος δυό πράματα : Την αποκατάσταση των σχέσεων του με το Μαξίμου ( γι’ αυτό και η ξεκάθαρη αναφορά του στον Αυγενάκη ) και την ανυπαρξία αντιπάλων. Το έχω εξ άλλου ξαναγράψει : Για χαρτοπετσέτες έχει τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο ( σήμερα ονομάσθηκαν μάπετ σόου ).
Δεν έχει βέβαια την έξωθεν καλή μαρτυρία. Λογικό κι αυτό. έχει όμως πλέον όλο το βάθρο. Τον κόσμο, το sold out του γηπέδου, το νταμπλ και τον προπονητή. Και πολλά άλλα. Βασικά έχει πλέον τον τρόπο να πείσει ποδοσφαιρικά. Που η Ελλάδα δεν είναι αρκετή αφού το όλο κλίμα εδώ είναι τοξικό ακόμα και τριάντα βαθμούς να έχεις διαφορά. Οπότε δεν κρύφτηκε και μίλησε για την Ευρώπη. Και φυσικά αυτή είναι το επόμενο challenge όσο κι αν είναι δύσκολο. Πιο δύσκολο από το φετινό κατόρθωμα. Στην Ελλάδα, όπως και να το κάνεις, πρωτοστατεί ο Μπέος. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον περάσεις. Όπως δεν είναι δύσκολο σε κάποιον Λεβέντη ή σε κάποιον Βαρουφάκη να μπει στην βουλή. Στην Ευρώπη, είναι αλλιώς η φάση. Και χρειάζονται άλλοι σύμβουλοι…Αυτό το λέω για να μην αρχίσουμε τα περίεργα και τα ξαφνικά και βιαστικά, όπως ξέφυγε στην συνέντευξη τύπου για το champions league. Μακάρι να ληφθεί σοβαρά η προσπάθεια αναρρίχησης του Αλμέιδα, που είπε να ξεκινήσει από την μπανανία.
Όπως όμως και να έχει η κατάσταση της ονείρωξης του tiger, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι το ΕΠΟΣ μόλις άρχισε να γράφεται. Πρώτα από όλα στις υποδομές. Στην διόρθωση των ατελειών του γηπέδου και στο προπονητικό κέντρο. Στην αντιμετώπιση των περιθωρειακών και στην προσέγγιση της πιο υγειούς πελατείας. Δηλαδή στην σοβαρότητα με την οποίαν πάει στην συνέχεια η εταιρεία. Και φυσικά ποδοσφαιρικά. Το » ό,τι ζητήσει ο προπονητής » είναι μια κουβέντα που δείχνει την διάθεση για το ΕΠΟΣ. Τελείωσαν εκείνα τα ψευτομάγκικα << εγώ αν άκουγα τους προφεσόρους ακόμα θα ήμουν στην σχολή οδηγών >>. Διότι όπως και να το κάνεις, εκτός από την ποσοτική και την ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ, φυσικά θα ενισχυθεί και η εταιρεία στις κατάλληλες θέσεις κλειδιά ( η βίζιτα καλή είναι μεν αλλά στο Μονακό δεν μετράει όσο η Ρωσίδα…).
Μαζί λοιπόν με τον βασιλικό, πάμε να ποτισθούμε κι εμείς. Σαν γλάστρες, που λέει ο λόγος. Σαν απολαμβάνοντες επιτέλους. Τα πολλά παιχνίδια, τα πιο συχνά ραντεβού με την ομάδα και τις εναλλαγές στην ενδεκάδα αφού τα παιχνίδια θα είναι μπόλικα. Τα πάρτυ στην Φιλαδέλφεια, που φέτος ήταν η εισαγωγή στην μαγεία. Τι να περιμένουμε κι εμείς; Αυτό ακριβώς που είπε. Να μας κοιμήσει το πνεύμα της ΑΕΚ, όχι στην μικρή αίθουσα της ενημέρωσης, αλλά στην ανοιχτή αίθουσα του γηπέδου. Που μάλιστα δεν θέλουμε να είναι μόνο το δικό μας. Θέλουμε πλέον να πηγαίνουμε όπως παλιά και στα εκτός έδρας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ΕΠΟΣ. Δεν μιλάω για τον τίτλο υποχρεωτικά. Μιλάω για μπάλα, για συμμετοχή, μιλάω για αγωνιστική οργάνωση, μιλάω για μάχη μέχρι το τέλος και μιλάω για μια ΑΕΚ, όπως την ονειρευόμαστε. Μια ΑΕΚ, που ξεκινάει σαν πρώτο φαβορί για το νταμπλ και του χρόνου με μια διοίκηση που βλέπει πλέον και εκτός συνόρων και θέλει να κάνει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία κι εκεί στην Ευρώπη. Δεν ξέρω αν θέλει να γίνει φυτώριο κάποιας μεγάλης ομάδας για να συμμετέχει στο champions league, ή θέλει να βάλει πλώρη για κάποια ευρωπαϊκή κούπα μικρότερης εμβέλειας, που όμως για την Ελλάδα θάναι ανδραγάθημα και θα φτειάξει κι άλλο ένα πράμα που η ΑΕΚ έχει ανάγκη : Τις καινούργιες γενιές υποστηρικτών της ( εγώ σε αυτόν τον στόχο, θα θυσίαζα μπόλικα…).
ΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ. ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ. Αυτό μας ενδιαφέρει μόνο. Αναγνωρίζοντας βέβαια τον Μελισσανίδη που θα στηρίξει έμπρακτα τον αναμορφωτή Αλμέιδα ποδοσφαιρικά, και τον εαυτό του επιχειρηματικά με όλες τις κατασκευές και τις απαραίτητες επικοινωνιακές του παρεμβάσεις, που θα φέρνουν κόσμο γύρω από το γήπεδο συνέχεια.
ναι , ΤΟ ΕΠΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.