…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 13/01/2007. Δεν εξυπηρετούσε κάποια επικαιρότητα φυσικά, αλλά μου είχε καρφωθεί να γράψω κάτι με αφορμή τον Γιάλομ. Είχε συγκεντρώσει καμιά εικοσαριά επιστολές, σημαντικό νούμερο για νέο αρθρογράφο.

            Ο ΑΠΟΛΥΤΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ…..

Αστείο το δικό σου πρόβλημα …

ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΣΥΝΑΥΛΙΑ

          Μεγάλη ιστορία ο Γιάλομ.  Ενδεικτικά αναφέρω ότι είναι καθηγητής στο Yale, εβραιοαμερικάνος ψυχίατρος και πλέον ψυχοθεραπευτής.  Επίσης αναφέρω ότι για να αποκτήσεις την ειδικότητα του ψυχοθεραπευτή ενώ είσαι ήδη γιατρός, πρέπει να περάσεις ψυχανάλυση τουλάχιστον 3 ετών στην Αμερική.

          Γιατί κάποιος χρειάζεται  ψυχανάλυση στην Αμερική; Διότι οι άνθρωποι εκεί είναι χορτασμένοι, κορεσμένοι και πλήρεις.  Δεν ψάχνουν τα βασικά αγαθά της ζωής.  Σεξ, βία, χρήμα.  Και τα τρία τα’ χουν με το που ανοίγουν τα μάτια τους, με το που ξημερώνει η μέρα.  Ο τύπος λοιπόν αυτός, ο Γιάλομ, έκανε την είσοδο στην ομαδική ψυχανάλυση άρα και ψυχοθεραπεία.  Κατάργησε δηλαδή την ατομική και την έκανε ομαδική.  Δεν πηγαίνεις ως ασθενής να του λες ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι και ο άλλος να’ ναι υποχρεωμένος επειδή πληρώνεται να σ’ ακούει.  Και να’ ναι υποχρεωμένος να μην αντιδρά, να μην διαφωνεί για να μη σε χάσει από πελάτη.

        Ξέρετε τι γίνεται στη διαπροσωπική σχέση γιατρού και ασθενούς ειδικά σ’ επίπεδο ψαξίματος της ψυχής;  Στην Ελλάδα γίνεται φαρμακολογία και φαρμακοθεραπεία.  Προκειμένου να το βουλώσεις σου δίνουν φαρμακα για να’ ναι όλοι ήσυχοι.  Ο γιατρός, οι συγγενείς και ο πάσχων.  Τρία σ’ ένα που λέει και η διαφήμιση του Vidal Sasoon.  Ασθενής έπεσε στο κώμα το πνευματικό, οι συγγενείς απαλλάχτηκαν και ο γιατρός έκανε τη διάγνωση και πήρε ίσως και το φακελλάκι από τους ιατρικούς επισκέπτες της φαρμακοβιομηχανίας που παράγει το φάρμακο και όλα καλά.

          O Γιάλομ λοιπόν με την ομαδική ψυχοθεραπεία αποφάσισε να εκτεθεί και σε υγιείς και σε αρρώστους.  Εισήγαγε  την αρχή της ομαδικής ψυχοθεραπείας, ή ψυχοσυναυλίας καλύτερα.  Όταν μιλάς ομαδικά, ή αναγκάζεσαι σε ομαδική συνεύρεση, αποκαλύπτεις τον χαρακτήρα σου, τον εαυτό σου, το μυαλό σου και την πραγματική κατάστασή σου.

          Δηλαδή με την ομαδική συνεύρεση ο Γιάλομ έκανε μια κοινωνική προσομοίωση.  Όμως εργαστηριακή.  Δηλαδή απόλυτα προστατευμένη απο την κοινωνική ζωή στην οποία είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε, αλλά χωρίς να αλλοιώσει την κοινωνικότητα των ανθώπων που οικειοθελώς έσπευσαν να θεραπευθούν.   Από τι άραγε;  Από αυτό που τους έφεραν και αυτοί δεν το παραδέχτηκαν και προχώρησαν και αντέδρασαν.  Και στο τέλος καταλαβαίνοντας ότι είναι διαφορετικοί, πιο έξυπνοι ή απλά ανένταχτοι με βάση κάποια λογική είπαν ας θεραπευτούμε.  Έστω ας βοηθηθούμε.

           Το βάρος της εθνικής, της κοινωνικής, της οικονομικής εξάρτησης και του καθημερινού εξαναγκαστικού τρόπου ζωής οδήγησε ανθρώπους πλήρως λογικούς στην εξάρτηση από την ιατρική.  Και μάλιστα μια εξάρτηση από μια ειδικότητα πλήρως παρεξηγημένη.  Γιατί αν πάμε ατομικώς ή ομαδικώς σ’ έναν παθολόγο ή νεφρολόγο ή όποια άλλη ειδικότητα κανείς δεν θα το παρεξηγήσει.

         Αν όμως πας κατ’  αυτόν τον τρόπο σ’ έναν ψυχίατρο, όλοι θ’ αρχίσουν να σκέφτονται τι συμβαίνει, γιατί και πως συμβαίνει και όλοι θ’ αρχίσουν να αναρωτιώνται.  Ξεχνώντας άμεσα ότι και με την πιο αστεία αρρώστια την παθολογική,  μια απλή ίωση, ρε αδερφέ, όλη η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει έστω και μόνο λόγω κακοδιάθεσης.  Και επίσης αγνοώντας ότι αν πας με τη δική σου θέληση στο γιατρό είναι επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιο πρόβλημα έχεις και γι’ αυτό πας.  Αυτό όσον αφορά τα όργανα.

        Ξαφνικά ο εγκέφαλος δεν είναι όργανο; Αν κάποιος πάει στον ψυχίατρο εν γνώσει του ότι ο εγκέφαλός του δεν δουλεύει σωστά, δηλαδή σύμφωνα με τα ειωθότα ή τα κρατούντα, θεωρείται ανόητος  κατά  κόσμον, ή τρελός. Ενώ είναι ο απόλυτα λογικός.

          Ο Γιάλομ λοιπόν έκανε εργαστηριακά μια μικρή κοινωνία.  Δηλαδή ο καθένας αγωνιών ασθενής θα εκφράζει το πρόβλημα του όχι μόνο στο γιατρό του αλλά και στους συμπάσχοντες μ’ αυτόν.  Τους συνασθενείς του, ας πούμε.  Φυσικά αναπτύσσεται εκνευρισμός διότι  όλοι θέλουν να λύσουν το δικό τους πρόβλημα πρώτο και πρώτα. Όμως την ώρα που χαρακτηρίζεις το πρόβλημα του διπλανού σου μπούρδα μπροστά στο δικό σου και αντίστοιχα και ο άλλος, με την παρέμβαση του ψυχοθεραπευτή πετυχαίνεται μια ανέχεια, μια υπομονή, μια ανεκτικότητα και μια κοινωνική συνεύρεση, έστω εργαστηριακά, που δεν πετυχαίνεται στη ζούγκλα την καθημερινή.

          Για να αναγκαστείς να πεις και να εκφράσεις το πρόβλημα σου, πρέπει πρώτα πρώτα να το έχεις.  Να μην είναι ανύπαρκτο ή προϊόν της μοναξιάς σου.  Ούτε προϊόν σκοτώματος του χρόνου σου επειδή έχεις χρήματα και θέλεις να αγοράσεις την παρέα ενός γιατρού και καλού συζητητού.  Να μην είσαι δηλαδή δήθεν ασθενής.

          Δεύτερον πρέπει να εκτεθείς σε κοινή θέα.  Και όλη η ομάδα να αισθανθεί χρήσιμη επιτέλους διότι ακούει κάτι άσχετο μ’ αυτήν, άλλο πρόβλημα και συνειδητοποιεί ότι ο εγωκεντρισμός δεν είναι το κυριότερο.  Και άλλοι υπάρχουν που’ χουν προβλήματα.

          Αν λοιπόν το πρόβλημα του διπλανού σου είναι αστείο κατ’ εσένα, γιατί να μην είναι και το δικό σου τελικά;  Αφού δεν μπορείς να παραδεχτείς το πρόβλημα μου, γιατί να παραδεχτώ το δικό σου; Αφού δεν θέλεις ν’ ασχοληθείς μ’ εμένα, γιατί εγώ μ’ εσένα;

         Αν ο γιατρός σε πείσει για υπομονή και ακοή για τα προβλήματα των διπλανών σου τότε θα καταλάβεις πώς πρέπει να αντιληφθείς το πρόβλημά σου αν υπάρχει, πώς πρέπει να το παρουσιάσεις και πώς τελικά να πάρεις τον δρόμο της επανένταξης.  Είσαι στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και πας σε ένα ανώτερο.

           Όμως κι ο θεραπευτής εκτίθεται και γι’ αυτό μερικές φορές χωρίς κώδικες είναι υποχρεωμένος να οικειοποιηθεί το πρόβλημα του ασθενούς.  Δηλαδή να μπει στην θέση του, πραγματικά και όχι πειραματικά και να προσφέρει τη γνώση και τη γνώμη και την εμπερία του όχι μόνο στον ασθενή του αλλά εκθέτοντας τον χαρακτήρα του σ’ όλη την ομάδα.

         Φοβάται ο θεραπευτής;  Σίγουρα και ειδικά αν είναι γνήσιος, έχει άγχος και καθημερινή ανασφάλεια και αγωνία για το μετά και το αύριο διότι οι ασθενείς δεν επαναλαμβάνονται αλλά είναι προϊόντα μιας συνεχώς μεταλλασσόμενης κοινωνίας και συνύπαρξης που γεννά καινούρια θέματα και προβλήματα.

Όπως σώνεις και το αυθαίρετο

          Αυτή η ειδικότητα δεν υπάρχει σαν σπουδή ή σαν εκπαίδευση εδώ στην άκρη του σύμπαντος που λέγεται Ελλάδα.  Ο κόσμος αφημένος στην τρέλα, στην άκρατη υπερκατανάλωση και στον ψυχαναγκαστικό εκβιασμό της δήθεν υψηλής κουλτούρας, δεν θέλει να ψυχοθεραπευθεί.  Μόνος καταναλώνει φάρμακα, μόνος βγάζει διαγνώσεις και μόνος δουλεύει ή  μεγαλώνει παιδιά χωρίς τη βοήθεια κάποιου, έστω και εκ μεταγραφής ειδικού.

         Θα θελα να ζω κάπου που έχουν παραδεχτεί ότι χρειάζονται τη βοήθεια, τη στήριξη και τη συμπαράσταση κάποιων επιστημόνων.  Αν το παραδεχτείς μπορείς και να το σώσεις.  Όπως με το αυθαίρετο ή τη προσφυγή ή την εκροή συναλλάγματος στο εξωτερικό.  Αν παραδεχτείς ότι κάτι έχεις ίσως και να’ σαι καλά.  Αν το δηλώσεις θα το σώσεις που’ λεγε και η διαφήμιση.  Όταν στο ψυχιατρείο ομολογήσεις την τρέλα σου σ’αφήνουν.  Είσαι καλά. Εμείς γιατί πρέπει να ζούμε μ’ ανθρώπους δήθεν λογικούς, δήθεν ανθρώπους γενικώς;

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΝΟΙΩΘΕΙ Ο

ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΤΟΥ

Πεθυμήσαμε να δούμε ένα παιχνίδι με σχετικά καλό αντίπαλο, σε γήπεδο βρεμένο και μέσα σε χειμωνιάτικο σκηνικό. Πεθυμήσαμε να δούμε την δουλειά που έγινε στην διακοπή του πρωταθλήματος, και πεθυμήσαμε να δούμε κάποια νίκη μαζί με υποφερτό θέαμα. Επίσης πεθυμήσαμε να δούμε και την πρώτη μεταγραφή μας, που ακούει στο όνομα Μπακασέτας. Και δεν κάνω πλάκα, αφού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί σε άλλη θέση από αυτήν που ξέραμε.

Αυτή η θέση ήταν του δεξιού εσωτερικού μέσου, στην διάταξη του 3-5-2 με την οποίαν παρέταξε την ομάδα ο Ουζουνίδης. Για πολλούς λόγους. Πρώτον για να προσαρμοστεί πάνω στο σύστημα του αντιπάλου, δεύτερον για να θωρακιστεί αμυντικά αφού ο μόνος ανασταλτικός ήταν ο Άλεφ, και τρίτον για να γίνει παραγωγή παιχνιδιού από τα δεκάρια της στον κανονικό τους χώρο κι όχι μπροστά στην επίθεση.

Το πρώτο ημιχρόνιο, ήταν μάλλον το καλύτερο που έχουμε δει φέτος, και σίγουρα το πιο παραγωγικό. Τέσσερα γκολ, δυό δοκάρια, καμία απειλή πίσω και πολύ σωστή αμυντική λειτουργία που συναγωνιζόταν την καταπληκτική ανάπτυξη από τα πλάγια, και κύρια από την δεξιά πλευρά. Δεν είναι τυχαίο που εγώ έβλεπα τον Μπακασέτα και τον Γκάλο σαν τους πιο καλούς στην οργάνωση του παιχνιδιού, και φυσικά τον Πόνσε σήμερα καθώς και τον Μπακάκη πίσω.

Η ομάδα ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο. Είχε σαφή στρατηγική και αφού γλύτωσε ελέω διαιτητή μια αμφισβητούμενη φάση στην αρχή – μπορούσε να δοθεί και πέναλτυ -, με την παραγωγικότητα της έκανε τα πάντα να φαίνονται πάναπλα. Άλλαζε την μπάλα πολύ όμορφα, ανακτούσε γρήγορα την κατοχή, ήξερε πώς να ξεμπλοκαριστεί από τον συνωστισμό στο κέντρο, κι εκμεταλλεύτηκε όλους τους κενούς χώρους που αυτή η διάταξη δημιουργεί. Πρέπει να ήταν το πρώτο φετινό διάλειμμα που αδημονούσα να ξεκινήσει ξανά το παιχνίδι, για να δω μπάλα.

Φυσικά ξέραμε οτι ο ρυθμός θα πέσει. Όπως κι οτι η ΑΕΚ δεν είχε κανένα λόγο να προσπαθεί να βάλει κι άλλα γκολ. Η νίκη ήταν σίγουρη, όπως και η λευκή πετσέτα που είχε πετάξει ο αντίπαλος. Όμως το παιχνίδι εξακολούθησε να έχει δική μας κατοχή μπάλας, και να είναι αρκετά καλό σαν θέαμα. Έφερε γρήγορα κι ένα δοκάρι που έσβησε όποια διάθεση να ανοιχτούν κι άλλοι χώροι από τον ηττημένο, ενώ οδηγήθηκε σε ένα κοντρόλ ποδόσφαιρο, που όμως δεν ήταν αποκρουστικό.

Η ομάδα έδωσε χρόνο και χώρο στους Ηπειρώτες και τακτοποιήθηκε κανονικά στον χώρο. Αυτό έδωσε την ευκαιρία και στον Άλεφ να δείξει κάποια πράματα, αλλά και να δείξει και σε μας οτι σε πίεση δεν αντέχει. Την πίεση που δεν άντεξε κι ο Μπογιέ, και την πίεση που άντεξε ο προπονητής μας, που έβαλε στην θέση του Μπακασέτα, την άλλη μεταγραφή μας. Τον Σέρβο που στην ουσία κινήθηκε πιο πολύ στα αριστερά, σε μια διαταξη που δεν άλλαξε.

Όπως όμως και να είδε ο καθένας το παιχνίδι, έχουμε την ουσία. Τρεις βαθμοί και σχετική ηρεμία στην ομάδα – πραγματικά δεν ξέρω με ποιόν θα μπορούσε να αντικατασταθεί αυτήν την στιγμή ο προπονητής αφού ο Σέρβος δεν μετακομίζει τώρα – για την συνέχεια που φωνάζει κύπελλο και τίποτε άλλο. Επίσης πολύ καλή μπάλα στο πρώτο μέρος κι ανέβασμα ψυχολογίας μέχρι το πρώτο ντέρμπυ, που θα είναι οδηγός για την σύγκρουση του άλλου θεσμού. Συγχαρητήρια λοιπόν και περιμένουμε ανάλογη συνέχεια ξεπερνώντας τον Ατρόμητο, που πρέπει να έδειξε σε όλους, τι νούμερο είναι αυτός ο Κάναντι.

Υγ. Εξακολουθώ να πιστεύω οτι ο καλύτερος μας παίκτης σήμερα, λόγω διάρκειας συμμετοχής, ήταν ο Γκάλο.

Η καλή χρονιά για την οποίαν θα ήθελα να σας ευχηθώ, ξεκίνησε και για την ομαδα μας. Δεν ασχολούμαι με το παιχνίδι του κυπέλλου, το οποίο ούτε καν είδα. Ακόμα βλέπετε δεν έχω καλοσυνέλθει από τις χαμηλότερες κατηγορίες, οπότε το να παρακολουθώ αυτά τα παιχνίδια, δεν μου προσφέρουν κάτι στον αεκτζηδισμό μου. Φυσικά αυτό δεν είναι σπόντα για όποιον θέλησε να το δει.

Αυτό το παιχνίδι είναι μία μέρα, εγώ ασχολούμαι με την χρονιά. Που έφερε έναν παίκτη, τον Κρίστισιτς, που βάσει των όσων ακούμε πρόκειται να γίνει βασικός λίαν συντόμως. Όχι διότι είναι παικταράς όπως βιάζονται μπόλικοι σέσκουλες να γράψουν – ο κάθε παίκτης είναι λαχείο βάσει της οσμής των αποδυτηρίων μιας ομάδας -, αλλά διότι απλά δεν υπήρχε και κάτι καλύτερο στην συγκεκριμένη θέση της ομάδας μας.  Δηλαδή σε αυτόν που φοράει το νούμερο 6 ή 8. Οπότε αν ο νέος είναι εξάρι με χαρακτηριστικά προώθησης της μπάλας ή έστω και το ανάποδο, σίγουρα είναι καλύτερος από τον Σιμόες ή τον Γαλανόπουλο.

Το τι ακριβώς θα παίξει σε μας, εξαρτάται από τον παρτενέρ του σίγουρα. Κι εδώ θα κριθεί ο προπονητής : Δηλαδή στο να μην χαραμίσει αρετές του παίκτη λόγω λάθους παρτενέρ ή να μην μεταμορφώσει παίκτη με ταλέντο σε παίκτη εργάτη. Θα τα δούμε αυτά, δεν βιαζόμαστε καθόλου αφού η χρονιά είναι καραχαμένη, αφού το καλοκαίρι θεωρηθήκαμε τρελοί που θέλαμε χαφ κι εξτρέμ, κι αφού πληρώσαμε την εμμονική στάση του εγγυητή, που θεώρησε οτι το champions league, αφού είναι ποδοσφαιρική διοργάνωση, είναι θέμα ψυχολογίας, κι όχι αξίας παικτών ή έστω ποσότητας παικτών που μπορούν να εξυπηρετήσουν τα τρία καρπούζια στο ίδιο χέρι.

Εν πάσει περιπτώσει, η χρονιά ξεκίνησε καλά διότι μια μεταγραφή έγινε. Όπως και σωστά έμεινε ο Μπακασέτας, που πρακτικά κανείς δεν κατάλαβε σε ποιό πράμα είχε θεωρηθεί υπεύθυνος, μαζί φυσικά με τους άλλους δύο. Εγώ τους έβλεπα σταθερά πολύ καλούς και τους τρεις, που τουλάχιστον οι δύο ΟΛΟΣΩΣΤΑ αξίωναν τα ίδια λεφτά με τον Πέτρο κρούγκερ. Αλλά δεν μπορώ να ψάξω να βρω λογική κάπου, αφού οι πάντες αναφέρονται στον ίδιο άνθρωπο, που ακόμα δεν έχει καταλάβει οτι όπως ο Μπάγιεβιτς προπονητικά, έτσι κι αυτός έχει ξεπεραστεί παραγοντικά και διοικητικά. Όπως έχει ξεπεραστεί και ανθρώπινα, αφού μεγαλύτερο μάθημα από τον Σιμόες, δεν πρέπει να του έχει δοθεί. Μιλάω για πιθανά λεφτά που θα παίρναμε, όπως και για την δήλωση οτι φεύγει σαν φίλος. Δεν ξέρω πότε ακριβώς γίνεται ρόμπα ένας παράγοντας.

Και η χρονιά μοιάζει καλή, διότι μπορεί να μείνει κι ο Πορτογάλος – δεν το αποκλείω πλέον παρότι έχει βρει καλύτερα χρήματα – και με μια κίνηση που φυσικά θα προπαγανδιστεί σαν σχεδιασμένη από τον εγγυητή, οτι έφερε το καλύτερο αύριο για την ομάδα μας, κι έστειλε και το μήνυμα και σε άλλους που δεν θα θελήσουν να ανανεώσουν, όσο κι αν δεν μπορώ να βρώ κάποιον τόσο κρίσιμο. Δεν μας νοιάζει αυτό, μακάρι να κάνω λάθος εγώ, και η ΑΕΚ να μου δίνει καλύτερο θέαμα, κι αν είναι δυνατόν και κανά τίτλο. Διότι εγώ, ό,τι και να συμβεί, δεν αλλάζω την θέση μου: Η ομάδα διαλύθηκε εκ των έσω.

Οι επόμενες μάλιστα κινήσεις που πρόκειται να γίνουν, ενισχύουν το καλό της χρονιάς. Αγορά του Οικονόμου μαζί με την ανακοίνωση του γιού του Ρέφικ – μου είναι παντελώς άγνωστος ο απόγονος – είναι πάνσωστες κινήσεις, και για το παρόν , και για το μέλλον. Ίσως να αλλάξανε τα δεδομένα με τις πρόωρες εκλογές, και να ετοιμάζεται μια γενικευμένη επίθεση με μια καινούργια συμμαχία, που φυσικά δεν είναι δυνατόν να γραφτεί. Όποιος όμως παρακολουθεί  τα μέσα ενημέρωσης του γαύρου παρέα με τις ισορροπίες στην λίγδα, σίγουρα πονηρεύεται. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Τα πράματα λοιπόν, πάνε καλά. Μην κοιτάτε την βαθμολογική θέση, δείτε παραπέρα. Μία πίττα είναι, καλύτερα να χωριστεί στα δύο, παρά στα τρία. Διότι η πολιτική ζωή έχει πάει στην κανονική ποινικοποίηση αλλά και η ποδοσφαιρική έχει πάει σε συμμαχίες πολύ σύντομες και με καμία υπογραφή ή δέσμευση. Τα είδατε στην πρόταση εναντίον του προέδρου της λίγδας, και τα ξαναείδατε μετά στο διαιτητικό δικαστήριο. Και τον γαύρο δεν μπορείς να τον αφανίσεις βέβαια, αλλά τον βορρά μπορείς και να τον ρίξεις σε κατάθλιψη, ειδικά άμα δεν το πάρει και φέτος.

 Επετειακή αναδημοσίευση ξανά, λόγω των ημερών. Την πρώτη χρονιά είχα άλλα κείμενα για τον Σαντάμ και τον Γιάλομ, οπότε σήμερα κάνουμε ένα άλμα και φτάνουμε στις 5/1/2008. Καλή ανάγνωση και χρόνια καλά.

   Τρέχει ο άνθρωπος να αγιάσει το νερό,

όμως ο ίδιος δεν φωτίζεται….

————————————————————–

ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΘΑ ΕΥΧΗΘΩ ΑΥΡΙΟ….

—————————————————————-

Η γιορταστική κατάθλιψη πεθαίνει. Πάνε τα λαμπιόνια και τα στολίδια. Τελειώνει η χαλαρότητα και η τεμπελιά, που επιτείνουν την δυστυχία. Ανοίγουν τα φαρμακεία, κι έρχεται η εργασιοθεραπεία σαν συμπληρωματικό χάπι. Η παρακμή, θεωρητικώς, απομακρύνεται. Γιατί θεωρητικώς; Διότι στην Ελλάδα είναι μόνιμη κατάσταση. Δεν φεύγει ποτέ. Όμως ημερολογιακά  θα πάρει μπρος η μηχανή. Θα αυταπατάσαι ότι κάτι γίνεται. Σημαντικό αυτό. Διότι με τις αργίες, ήσουν σίγουρος ότι τα πάντα ήταν νεκρά. Μέχρι κι η ελπίδα, η αθάνατη, είχε πεθάνει.

Αύριο τα Φώτα και ο φωτισμός. Η γιορτή της ΔΕΗ. Η γιορτή του ελπίζοντα. Ότι θα φωτισθεί ο μαλάκας. Πώς; Αύριο, θα τρώει κατακούτελα το φως, και θα έχουμε τα γνωστά αποτελέσματα. Θα υπερθερμανθεί ο εγκέφαλος του, θα διασταλεί, θα νομίζει ότι είναι μεγαλύτερος, άρα σοφότερος και ωριμότερος, ενώ το κρανίο  θα μείνει ίδιο. Θα ασφυκτιά ο εγκέφαλος ανάμεσα στα ακίνητα κρανιακά οστά και θα τρακάρουν τα μαλακά με τα σκληρά μόρια. Όπως γίνεται με το ντόπερμαν, που σαν κατοικίδιο δεν το συστήνω. Τι θα γίνει αύριο; Ο λογαριασμός της ΔΕΗ θα μεγαλώσει και τα Φώτα δεν θα φωτίσουν.

Όμως τα Φώτα θα γιορταστούν. Θα μπει η γραβάτα, θα μποτιλιαριστούν τα πάντα , θα συμμετάσχει η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας, παρέα με τη θρησκευτική, εις τον αγιασμό των υδάτων. Από  δίπλα τα ούζα, οι καραβίδες και τα ψάρια. Και τα κοντοσούβλια και τα μοσχάρια και τα γουρουνόπουλα. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Να μη φάμε τα θαλασσινά που μολύνουν τα ύδατα; Να μην φάμε τα επίγεια που θα μπορούσαν να τα μολύνουν;

Θυμάμαι επί δικτατορίας την περιγραφή της τελετής. «Με περισσό σεβασμό, λαμπρότητα, και με απόλυτη κατάνυξη, αγιάσθηκαν τα ύδατα και φέτος». Σήμερα είναι αλλιώς. «Σύσσωμη η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση παρακολούθησαν την τελετή του αγιασμού των υδάτων». Αυτά θα πουν τα κανάλια αύριο. Θα πέσουν και τα βίντεο με τις ρίψεις των σταυρών και τις πτώσεις των κολυμβητών. Και τα ύδατα θα είναι όσια, ιερά, αμόλυντα.

Άτιμο πράμα όμως το ύδωρ. Έχει και τρεις μορφές, πώς να το πιάσεις; Aτμός, ρευστό,  πάγος. Άτακτο στοιχείο. Ξεφεύγει και ξαναμολύνεται. Γι’ αυτό κάθε Φώτα ο άνθρωπος το επαναγιάζει. Ρε μανία του νερού να μην θέλει να παραμείνει αγιασμένο! Τι να κάνει κι ο παπάς, κι ο πιστός, κι ο πολιτικός; Τρέχουν να το συναιτήσουν. Να το φωτίσουν.

Όμως οι άνθρωποι να μην φωτίζονται. Θα μου πεις βέβαια ότι ολόκληρος Χριστός μίλαγε στους μαθητές Του και χρειάστηκαν τόσες γλώσσες φωτιάς να κάτσουν στα κεφάλια τους, μπας και καταλάβουν. Κατάλαβαν; Όχι μωρέ, ο Σαούλ καθάρισε. Κι έζωσε το μαλάκα, που θα μου κλείσει το δρόμο αύριο, στο βωμό του πεφωτισμένου πανηγυριού. Και το αντιλαμβάνομαι.

Η συσκότιση θέλει φώτα για να φανεί. Πώς να δεις το σκοτάδι που σε περικυκλώνει, χωρίς να  ανοίξεις άρα και να γιορτάσεις τα φώτα; Πως μπορείς να δεις το μαλάκα αν δεν αγιάσεις τα ύδατα και δεν φωταγωγίσεις την πόλη; Τι είναι ο μαλάκας; Πυγολαμπίδα για να φαίνεται μόνος του; Όχι. Σκόνη είναι που κατακλύζει τα πάντα  και προσπαθούμε με τα φώτα να αγιάσουμε τα ύδατα μπας και μας ξεσκονίσουν.

Παρά όμως τα τόσα που λέω, την αγαπάω αυτή τη γιορτή. Από μικρό παιδί. Διότι τελειώνουν οι επετειακές ανούσιες κουβέντες που κυριαρχούν τόσες μέρες. Σαν σχολικές διακοπές ακούγονται. Που ενώ αυτές τις απολαμβάνουμε, διότι το σχολείο σταμάτησε, αυτές οι ευχές, μας ταράζουν και μας υποχρεώνουν να είμαστε καραγκιόζηδες. Εκατό πράγματα ακούς και εκατό μαλακίες λαμβάνεις σαν κάρτα. Από εστιατόριο μέχρι τράπεζα. Από μαζικής αποστολής μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο, μέχρι γραπτή κάρτα πρόσκλησης να διασκεδάσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Να σας πω μια αλήθεια; Την μοναδική ευχή που παραδέχομαι είναι του γωνιακού γραφείου τελετών. Που δεν μας στέλνει χρόνια πολλά. Ούτε χρόνια καλά. Τον γουστάρω τον νεκροθάφτη. Διότι ξέρει τι ζητάει από μένα και δεν μ’ ενοχλεί. Αυτουνού το μαγαζί θα πάω να αγιάσω αύριο, και μέσα από την καρδιά μου θα του ευχηθώ να αποκτήσει σκάφος.

  Μαζεύει το καρναβάλι ο Αη-Γιάννης

Πάντα τα Φώτα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Διότι ήταν μια λογική ανθρώπινη γιορτή. Που δεν γιορτάζεις τίποτα. Ούτε τα ύδατα αγιάζονται, ούτε ο μαλάκας φωτίζεται. Κάνει και την ευθανασία το έλατο, τελειώνουν και τα εποχιακά γιαπιά με τα καρναβαλιστικά στολίδια, τελειώνει ο 14^ος μισθός κι έρχεται κι ο αη-Γιάννης  και μαζεύει το καρναβάλι των πιστών του μπουζουκτζίδικου με τις μίνι φούστες και το γυναικείο όργανο έξω, φωταγωγημένο τόσες μέρες. Και θυμάμαι μόνο το στίχο του Σαββόπουλου. «Μέσα από τη ζέστα του σφαγείου και με στεφάνια δροσερά, θ’ ανταμωθούμε μια τρελή πρωτομαγιά… σε παραλίες σκουπιδότοπων… μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό».

Τον ψεύτικο δρόμο ο μαλάκας…..

Η γιορτή έχει  κι ένα αρνητικό. Χάνω τους αγαπημένους μου καλικάτζαρους. Τους λατρεύω. Όλη τη χρονιά με σφυράκια, πριονάκια, κατσαβιδάκια, προσπαθούν να ρίξουν τη γη από τα χέρια του Άτλαντα. Χαλάνε τη συχνότητα των φώτων του δένδρου ή τρώνε τα ζαχαρωτά.

Αύριο φεύγουν. Πού πάνε άραγε; Από πάνω ή από κάτω; Που θα με αφήσουνε; Τι θα έχω μετά;

Φωτισμένους ηλίθιους, κλέφτες, απατεώνες; Ανθρώπους; Κι αυτοί οι καλικάτζαροι να μ’ αφήνουν επάνω μόνο μου και να μην με παίρνουν μαζί τους! Να μην καταλαβαίνουν ότι το υλικό μου σχήμα δεν είναι αληθινό. Κι εγώ με το αόρατο κόκκινο σκουφί κυκλοφορώ. Και πριονίζω την υπομονή  και την ψυχραιμία. Δηλαδή τα δύο σιδεράκια που ανάβουν τη λάμπα της ελπίδας. Κι ενώ η λάμπα θα καεί, διότι τα μέταλλα έχουν συγκεκριμένη αντοχή, τα φώτα να μην κάνουν το έργο τους. Ο μαλάκας, η άσβεστος λυχνία, θα υπάρχει και θα φωτίζει τον ψεύτικο δρόμο. Ποτέ την πορεία. Και το ύδωρ να μη μας σώζει. Ο Σαούλ να πυρακτώνεται και το νερό να μην κουνιέται για να τον πνίξει. Και να σταματήσει το πεφωτισμένο πανηγύρι!

Χρόνια σας πολλά αγαπητοί κι αγαπητές, κυρίως καλά. Έχω επιστρέψει κι εγώ στην βάση μου μετά τας Ελβετίας με τον μεγάλο μου τον γιό, κι αναδημοσιεύω το επετειακό κείμενο που είχε μπει στην φυλλάδα στις 30/12/2006. Καλή σας διασκέδαση.

     ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ ΛΕΤΕ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ Ο ΕΞΥΠΝΟΣ;

    δεν έχει εχθρό ο μαλάκας

…ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΖΕΤΑΙ

Νάτος. Με περιμένει στην γωνία. Ποιος; Ο ανθρωποειδής άνθρωπος. Αυτό το τετράποδο που σηκώθηκε όρθιο. Και το θεώρησε εξέλιξη. Αυτό το ζουγκλοειδές κτήνος που το μόνο που κάνει είναι να λέει ψέμματα. Και να κάνει ψέμματα. Και να σκέφτεται ψέμματα. Και να υπονοεί ψέμματα. Και να στοχεύει σε ψέμματα.

Το λαγούμι που ζούσε το ονόμασε σπίτι. Την ανικανότητα και την αδυναμία του τα ονόμασε κοινωνία και δικαιοσύνη. Την μαλακία του την βάφτισε πρόοδο. Την ασυνειδησία του την έκανε εκκλησία και φιλανθρωπία. Την αμορφωσιά και το χαμηλό πνευματικό επίπεδο του, τα έκανε θέαμα και σπατάλη. Μοντέρνο όπλο το χρήμα και όποιος μπορεί ας μιλήσει. Όποιος διαφωνεί επιβουλεύεται την αξιοσύνη, την αξιοκρατία και την ισότητα.

Αλλάζει η χρονιά σε λίγο. Το απόλυτο ανθρώπινο έρεβος. Χρόνια πολλά, ευτυχισμένα. Γεμάτα υγεία και ό,τι καλύτερο. Μιλάω μόνο για τους Χριστιανούς και νεοημερολογίτες. Οι άλλοι τά’χουν τα ψεύτικα αλλιώς και άλλοτε, με ελέφαντες αγελάδες ή ανθρωπόμορφους προφήτες. Τα ίδια σκατένια κλωνοποιημένα ανθρωπάρια παντού. Υπηρέτες του δυνατού που οι ίδιοι έφτιαξαν. Δούλοι ενός συστήματος που οι ίδιοι το έχουν ανάγκη. Και με απόλυτη φυσική εχθρότητα προς τον διπλανό τους. Σαν απλό αποτέλεσμα αναπαραγωγής του προσωπικού μίσους  προς τον εαυτό τους.

Η ανθρώπινη μαλακία όμως πρέπει κάπως να μετριέται και να τοποθετείται. Μαλακόμετρο ο άνθρωπος δεν θέλησε να ανακαλύψει και να θεσπίσει. Μετράει μόνο το IQ κάπως. Βλέπετε ακόμα και ο μαλάκας, τον μαλάκα δεν τον ανέχεται. Γι’αυτό τον λόγο δεν υπάρχει συνδικαλισμός του μαλάκα. Ναι μεν συσπύρωση του μαλάκα υπάρχει, όμως θεσμικό όργανο απορρίπτεται άμα τη εμφανίσει.

Έχετε σκεφτεί το σωματείο του μαλάκα; Το πιο ισχυρό σωματείο θα ήταν. Παγκόσμιο. Πανοικουμενικό. Ασχέτως θρησκειών και λοιπών προκαταλήψεων. Ξέρετε γιατί δεν συνδικαλίζεται ο μαλάκας; Γιατί δεν έχει να προστατευθεί απο κανέναν. Δεν έχει εχθρό. Με μειοψηφίες δεν ασχολείται. Αφού λοιπόν κατέχει την πλειοψηφία ποιος ο λόγος και να δυσφημιστεί μεταξύ του σαν μέλος του ίδιου συλλόγου, αλλά και να σκεφτεί έστω και την ένταξη στο συγκεκριμένο σωματείο. Εξ’άλλου κύριο χαρακτηριστικό του μαλάκα είναι η έλλειψη γνώσης ότι είναι μαλάκας. Φαύλος κύκλος.

Η χρονιά λοιπόν αλλάζει και ο άνθρωπος πρέπει να θυμάται. Σε μια οποιαδήποτε κοινωνική κουβέντα ο άνθρωπος θυμάται τις μαλακίες του παρελθόντος. Αυτές που είχε κάνει. Και τις διηγείται με περηφάνεια και χρονική μονοσημαντότητα.

«Τότε με την τάδε γκόμενα». Και «τότε στον στρατό».

«Στις εκλογές του τάδε έτους ψήφισα λευκό γιατί απλά ήμουν μαλάκας». «Τότε δεν φέρθηκα καλά γιατί πάλι ήμουν μαλάκας».

«Και χτές φέρθηκα μαλακισμένα γιατί δεν ήμουν νηφάλιος».

Και όλη η παρέα οχλοκρατείται και καγχάζει, και γελά γιατί έχει τον μαλάκα της. Λες και αν κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με αυτόν δεν είσαι και εσύ μαλάκας. Κύρια εσύ που τον ανέχεσαι και τον ακούς. Και πού νομίζεις οτι μόνο η τηλεόραση βλάπτει ενώ ο μαλάκας ποτέ.

Στην χώρα της μαλακίας – την ξέρω, αλλά τώρα μιλάω υποθετικά – λέτε να κυβερνάει ο έξυπνος;  Δεν έχει επικρατήσει ο «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν»; Τι επειδή υπάρχει δημοκρατία και εκλογές, ο μαλάκας δεν αναπλάθεται; Ή νομίζετε οτι αν ψηφίσουν 100000 μαλάκες θα εκλεγεί έξυπνος; Να θυμόμαστε πάντα τη χρονιά όμως.

Γι’αυτό αλλάζει η χρονιά λοιπόν. Κάθε 12 μήνες. Κι άν θα μπορούσε ο σκεπτόμενος άνθρωπος θα την άλλαζε γρηγορότερα. Στο τρίμηνο ας πούμε. Γιατί πάντα ελπίζει. Χωρίς να αλλάζει αυτός και η μαλακία του διπλανού του. Πάντα πιστεύει ότι ο χρόνος φταίει και τα ζώδια και οι αστερισμοί. Και η σύζευξη των πλανητών. Η χρονιά λοιπόν θα ξαναλλάξει για να έχει ο άνθρωπος συγκεκριμένη αναφορά στην συγκεκριμένη ανθρώπινη μαλακία του. Και να μην την μετράει ακριβώς, αφού μαλακόμετρο δεν υπάρχει, αλλά να την προσδιορίζει συγκεκριμένα. Ο μαλάκας υποχρεωτικά πρέπει να έχει μνήμη. Για να μην ξεφύγουν οι επόμενοι.

Να εξελίσσονται φυσικά, ορμονικά, απάνθρωπα. Το είδος να διαιωνίζεται και ουσιαστικά να μην προοδεύει. Να υπάρχει μόνο. Σιγά να μην αφεθεί να ζήσει. Να περιφέρεται στον πλανήτη έτσι, για να τη βγάλει. Και να μετράει μόνο: τις χαμένες ώρες και τα χαμένα χρόνια. Και να ακούει τα λόγια τα καημένα.

Διαφορετική γαρνιτούρα γεγονότων

Στο 2007, λοιπόν, που έρχεται σαν ανθρώπινο και χρονικό επίτευγμα λογικά δεν πρέπει να περιμένεις κάτι. Σαν φυσική καταστροφή κάτι μπορεί να γίνει. Υπάρχει κάποια προσδοκία, ρε παιδί μου. Όλα τα ανθρώπινα θα ξαναγίνουν. Και πόλεμοι και ραδιουργίες και απαραίτητες κοινωνικές ζυμώσεις. Και σίγουρα θα πέσουν και οι ευχές. Οι ψεύτικες και οι ανεκπλήρωτες.

Δεν περιμένω κάτι συγκεκριμένο. Ούτε ελπίζω. Παρατηρώ μόνο. Τον πανδαμάτορα χρόνο και την αέναη μαλακία. Είμαι σίγουρος οτι το νέο έτος θα είναι όπως το 1990 π.Χ. Απλώς με διαφορετική συγκάλυψη γαρνιτούρας γεγονότων. Γι’αυτό πάντα περιορίζομαι στην ευχή του αύριο.

Καλή πρωτοχρονιά.

ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ο ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΕΙ

Το κείμενο που ακολουθεί ήταν για την γιορτή του 2006 και δημοσιεύθηκε στις 23/12/2006. Ήταν το πρώτο για την σχετική ημέρα και ακολούθησαν κι άλλα τέσσερα, αν θυμάμαι καλά. Βάζω το πρώτο κι όχι κάποιο από τα επόμενα, διότι έχει την αξία της η ατελής ακόμα γραφή γι’ αυτούς που μπορούν να παρακολουθήσουν κάποια μετεξέλιξη ή μετάλλαξη. Εγώ να ευχηθώ καλή ανάγνωση και χρόνια σας καλά.

Η αγάπη είναι πάνω από τις δυνατότητες του ανθρώπου…

   ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΡΕΣΘΕΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ…

ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΓΑΛΟΠΟΥΛΑ ΣΑΝ ΕΠΟΧΙΑΚΟ ΑΡΝΙ

————————————————————

Έχουμε λοιπόν αυτή την ειδική κάστα ανθρώπων που λέγονται πιστοί. Ευσεβείς, θρησκόληπτοι, αιρετικοί, ταπεινοί και λοιπά θεοσεβούμενα. Ή πιο καλά θεοφοβούμενα. Έχουμε όμως και τους άλλους, τους ακριβώς αντίθετους. Όλους όμως τους έχουμε σαν τέκνα του Θεού. Του μεγαλύτερου δικτάτορα επί στερεώματος.

Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς. Ο Θεός δεν έχει να κάνει τίποτα με την δημοκρατία και τα  λοιπά φιλελεύθερα καθεστώτα. Άν ήταν δημοκράτης ο Θεός, τις εντολές θα τις είχε δώσει προς συζήτηση. Και κατόπιν του διαλόγου, προς ψήφιση. Μέσα απο κάποια μορφωτική επιτροπή της βουλής των ανθρώπων. Όμως ο Θεός τις παρέδωσε σαν εντολές, επιταγές και διαταγές. Έγραψε στ’αρχίδια του τον οποιονδήποτε κοινωνικό διάλογο. Έγινε δηλαδή Φράνκο και Μουσολίνι ο Θεός. Δεν έγινε Παπανδρέου και Παπαρήγα και Καραμανλής. Διέταξε.

Τι έκανε ο άνθρωπος; Το ποίμνιο; Άσχετο. Και για τον Θεό και για τον άνθρωπο. Και οι δύο πορεύονται σε παράλληλους δρόμους. Που θα συναντηθούν σίγουρα στην απειρία του θανάτου. Όπως όλα τα παράλληλα που τέμνονται εκεί.

Δεν πέτυχε ο Θεός με την δικτατορία και τις εντολές. Το ποίμνιο καθώς εξελίσσεται άρχισε να σκέφτεται. Έμαθε και λίγο γεωμετρία. Το αξίωμα– το μη αποδεικνυόμενο δηλαδή – που αποτελεί θεμέλιο λίθο για την οποιανδήποτε επιστήμη, το ήθελε αλλιώς. Το ήθελε θεώρημα. Δηλαδή το ήθελε να το αποδείξει. Ή πιο καλά να το του αποδείξουν. Την πάτησε ο Θεός, την πάτησε και ο άνθρωπος. Μετά την πάτησε και το κράτος και τέλος την πάτησε και η οικογένεια. Την πάτησε και η κοινωνική συμβίωση και ο πολιτισμός. Ειδικά στην Ελλάδα που η ασυδοσία  δεν αμφισβητεί μόνο σωστά κείμενα θεωρήματα.  Αμφισβητεί και αξιώματα.

Δεν μπόρεσε λοιπόν ο Θεός να πετύχει τίποτα με τη λογική του ποιμνίου. Και γύρισε το δίσκο. Θεός είναι ό,τι θέλει κάνει. Τον έβαλε στο συναίσθημα. Στην κόντρα δηλαδή. Και μάλιστα όχι ισορροπημένη κόντρα. Όχι δίπολο. Το δίπολο είναι λογική – παραλογισμός. Το συναίσθημα είναι άλλη παράμετρος. Κάτι σαν εξωτερικό μαγνητικό πεδίο που τον μαγνήτη τον κάνει οτι θέλει.

Άνθρωπε, αφού δεν καταλαβαίνεις απλά εβραϊκά, θα στο πω αγαπησιάρικα. Εκεί που υποφέρεις. Κανείς δεν μπορεί να κουλανδρίσει το συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι δύναμη ανώτερη της λογικής. Η λογική είναι αποτέλεσμα γνώσης και εμπειριών. Το συναίσθημα είναι στο ένστικτο, στην φύση και στην υποχρέωση της επιβίωσης. Όποτε η επιβίωση γίνεται ξανά ανάγκη, πάει περίπατο η λογική. Και η σκέψη. Και η δικαιοσύνη. Και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές παπαριές.

«Θα σκοτώσω τον γυιό μου» αποφάσισε ο Θεός. Μπας και συνταρακτεί ο άνθρωπος. Μπας και αρχίσει να κουνάει το κεφάλι του και να καταλάβει το εξής απλό: Οτι, ό,τι και νά κάνει είναι ο τίποτας. Είναι γνωστό το πού θα καταλήξει όπως και νάναι. Ό,τι και να κάνει στη ζωή του. Και μπλέκει την διαδικασία της ζωής με μια διδασκαλία εύκολη. Εύκολη βέβαια σαν θεϊκή σύλληψη. Γιατί σαν ανθρώπινη υλοποίηση, είναι απλά ακατόρθωτη.

«Αγάπα τον διπλανό σου». Πάπαλα το ποίμνιο. Η αγάπη είναι πάνω απο τις δυνατότητες του ανθρώπου. Όπως και η κοινωνική ζωή.

«Δώσε μου ισορροπία τρόμου ή χρήματος. Τότε κάτι μπορεί να γίνει. Μη βάζεις τόσο δύσκολα. Πάρε με, σώσε με, δεν μπορώ την αγάπη», ανταπαντά ο άνθρωπος.

Τώρα τα Χριστούγεννα που ο Χριστός γίνεται 2006 χρονών, δείχνει την μαγκιά του σαν θεάνθρωπος. Σαν το απόλυτο δίπολο, το ενωμένο. Κανείς δεν θα φτάσει την διαχρονική του αξία σαν διδασκαλία και την απόλυτη εμπορευσιμότητα του σαν γνήσια κόκα-κόλα. Κανείς και εμού συμπεριλαμβανομένου δεν θα καταλάβει τίποτα. Πιστεύοντες και μη, ευσεβείς ή ασεβείς θα την πέσουν στα φωτάκια. Μέσα και έξω απο το σπίτι τους. Όσο πιο φωτεινά τόσο θα κρύβουν τη γύμνια και την φτώχεια την πνευματική. Ακριβώς σαν τους τάφους. Απ’έξω μάρμαρο και πολυτέλεια και μέσα κόκκαλα και σκουλήκια.

Όλοι θα αποδέχονται τα στολίδια δήθεν για τα παιδιά τους. Τα δώρα και τα ψευτοσημάδια του δήμου στους αλβανικούς ευρωπαϊκούς δρόμους. Καλά ειδικά στην Ελλάδα τα στολίδια δεν βγαίνουν καν. Όταν δεν είναι περίοδος εορτών απλά δεν φωτίζονται.

Ποιος γιορτάζει; Τι; Την γέννηση; Ή την απόλυτη πνευματική κατάπτωση; Είναι για τη ζωή ή για τον θάνατο τα Χριστούγεννα; Για την θανατερή ζωή, την εν σώματι αμαρτία και το επερχόμενο τέλος; Ή άλλη μια ευκαιρία που θα’ πρεπε να την αντιληφθούμε;

Πιστοί και άπιστοι ενωμένοι σ’ένα σώμα. Την υπερκατανάλωση. Όσοι μπορούν εντάξει. Οσοι δεν μπορούν δεν πρέπει να ανησυχούν. Υπάρχουν και τα  εορτοδάνεια. Όλοι όμως μπας και αισθανθούν γεμάτοι και πλήρεις και ηγεμόνες. Πού; Μα στην ευάλωτη παιδική φυσική ψυχή που διακοπάζει απο το σχολείο. Την θεϊκή ψυχή που όλοι οι ενήλικες μαλάκες θέλουν να την κάνουν ίδια. Με το επιτρεπόμενο ξενύχτι και κύρια την αποφυγή του συναισθήματος. Καλυμμένοι πίσω απο το φωτισμένο δέντρο ή το καράβι. Και την γαλοπούλα που σαν εποχιακό αρνί κατακρεουργείται για να κορεσθεί το κτήνος.

Βαρβαρικό διατραπεζικό εθιμο…

«Μην μετατρέπετε τον οίκο μου σε οίκο εμπορίου», είχε πεί. Κι εγώ λέω άλλο. Ας μην ξανάρθουν Χριστούγεννα. Έτσι μπορεί και να μην εξομοιωθούν οι οίκοι. Το να έρχονται χωρίς σκέψη δεν έχει νόημα. Μήπως έτσι και σώσουμε λίγη ανθρωπιά. Τα Χριστούγεννα πλέον είναι ένα καθαρό βαρβαρικό άσκεφτο, διατραπεζικό έθιμο.

Χρόνια πολλά, ο Κύριος εγεννήθη.

ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑΚΙΑ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΑ

ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ

Το κείμενο που αναδημοσιεύω, μπήκε στην εφημερίδα στις 16/12/2006. Φυσικά δεν έχει σχέση με την ΑΕΚ, που προσπαθεί να δει τις πταίει, αλλά καλή είναι και λίγη αποτοξίνωση. Το έγραψα διότι είχα κάτι containers να εκτελωνίσω, και δεν ήξερα σε ποιό λιμάνι να τα ξεφορτώσω μπας και παραδώσω.

_____________________________________________________________________________________________________________

                         Συγκοινωνούντα δοχεία και μαφία τριών επιπέδων στα λιμάνια

Φτηνή τσίχλα την ελευθερία …

…ο λαός για να μην χάσει την τεμπελιά του

Κάθε μέρα που περνάει διαπιστώνω οτι η Ελλάδα δεν είναι μπουρδέλο. Αρχίζω και εδραιώνω την ιδέα και την άποψη και την γνώση μου. Είναι κρίμα επειδή κάτι δεν μας πάει καλά,  να βρίζουμε και να υποβιβάζουμε θεσμούς. Αλλοιωνόμαστε ρε παιδί μου και εμείς.

Γίνεται μακελειό. Χαμός. Η αλυσίδα των νταβατζήδων έχει χοντρούς κρίκους. Δεν σπάει εύκολα. Είναι μια βαρειά κρατικοιδιωτική μπάλα που δεν κουνιέται με τίποτα. Είναι πασπαλισμένη και με κομματικοπολιτική σκόνη. Στηρίζεται στα ανθρώπινα απλά ιδέωδη του δικαιώματος στην εργασία και στην απεργία. Και στον κόπο και τον μόχθο του εργάτη. Και του απλού υπαλλήλου και του φορτηγατζή και του χειριστή του γερανού.  Και του διοικητικού υπαλλήλου του οργανισμού.

Μιλάω για την θεαματική απεργία στα τρία μεγάλα λιμάνια της χώρας. Είπε η κυβέρνηση ότι θέλει να τα ιδιωτικοποιήσει. Μια τέτοια απόφαση σημαίνει οτι το κράτος δεν ξέρει τι να τα κάνει. Δεν ξέρει πώς να παράξει χρήμα από αυτά. Η ότι είναι έρμαιο κάποιου ύποπτου συμφέροντος  που εκβιάζει στρατηγικά. Το αφήνω αυτό γιατί είναι γνωστή καραμέλα της εκάστοτε αντιπαράθεσης.

Το σίγουρο είναι ότι ο  προϊστάμενος του λιμανιού δεν μπορεί να το διοικήσει. Δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί. Ούτε σαν κονόμα για το κράτος, ούτε σαν κονόμα για την τσέπη του. Ούτε βέβαια και αισθάνεται και προϊστάμενος γιατί αύριο με την απλή αλλαγή του κυβερνώντος κόμματος θα χάσει τη θέση του. Είναι βαλτός, προσωρινός και δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί η δουλειά του. Η όποια δουλειά του. Αφήνει λοιπόν το λιμάνι να δουλεύει μόνο του – με αυτόματο πιλότο – και περιμένει τον χρόνο της ομηρίας του.  Χοντρή ανικανότητα.

Όταν λοιπόν ένα λιμάνι – και όχι μόνο- δουλεύει χωρίς διοίκηση συμβαίνει το εξής:  Την διοίκηση την αναλαμβάνει ο εργαζόμενος. Ο οποίος αναπλάθει τα κλασσικά ελληνικά χαρακτηριστικά: ασύδωτη τεμπελιά και εύκολο κέρδος πολλών χρημάτων χρησιμοποιώντας σαν ασπίδα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Φωνάζει και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Αυτά στον βωμό πρόσκαιρης καιροσκοπικής αντιπαράθεσης ομιλούν περί δημοκρατίας και ανικανότητας κυβερνητικής πολιτικής. Εχοντας σαν ακροατή τον λαό πετυχαίνουν τον στόχο τους.

Ο λαός μισεί το κράτος και τον διοικητή ή τον εργοδότη. Λατρεύει τον καταπιεσμένο και τον κλέφτη. Γουστάρει να κονομάει ενώ δεν κάνει τίποτα. Την δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα τα έχει φτηνή τσίχλα προκειμένου να μην χάσει την τεμπελιά του. Και κυρίως το μαύρο χρήμα του. Χωρίς να καταλαβαίνει οτι αυτό το κράτος σε κάθε τομέα της ζωής διοικείται απο έναν φασισμό περιστασιακό. Και χρονικά και τοπικά.  Και είναι ο ίδιος ο λαός  που το ζητάει αυτό.

Χαμογελάει πονηρά και τον περιμένει στην δική του γωνιά. Στην δική του απεργία. Κι όλοι μαζί χέρι-χέρι αλλά χωρίς τον Καρατζαφέρη οδηγούνται στον γκρεμό και στην απόλυτη εξαθλίωση. Είτε απο τα τοπικά ισχυρότατα συμφέροντα, είτε απο την εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτοί, με τη σειρά τους,  βλέπουν οτι ο λαός είναι της πλάκας και επιβάλλουν μαι δικτατορία που ο Φράνκο ή ο Χίτλερ μοιάζουν με νηπιαγωγείο. Αυτοί οι δικτάτορες  μετρούν τα λάθη τους στον τάφο.

<<Τι εύκολα  μαυρίσαμε το πρόσωπο μας; >>, συλλογίζονται και αναρωτιούνται.  <<Είχαμε τον λαό.  Το απόλυτο όπλο>>.

Από τα λάθη τους διδάχτηκαν οι προοδευτικοί.

Σπάστε πλάκα με το το γίνεται στα λιμάνια. Φτάνει το πλοίο γεμάτο με containers εμπορευμάτων.  Η ναυτιλιακή εταιρεία που το έχει στην δικαιοδοσία της θέλει το άμεσο ξεφόρτωμα του. Για να γλιτώσει χρήματα που θα πληρώσει στον οργανισμό λιμένος για πάρκινγκ. Ο οργανισμός του λιμανιού απο την άλλη μεριά δεν ενδιαφέρεται για την άμεση ξεφόρτωση του πλοίου, διότι όσο αυτό είναι εκεί τόσο περισσότερα χρήματα θα πάρει. Άρα λοιπόν γιατί να πείσει τον υπάλληλο του; Χρήματα θα έρθουν ούτως ή άλλως στον οργανισμό.

Ο εργαζόμενος απο την δική του μεριά, αν δουλέψει για να ξεφορτώσει το πλοίο μέσα στο ωράριο του θα πάρει κάποια χρήματα. Λογικό. Αν όμως κάτσει και το ξεφορτώσει σαν υπερωρία τότε θα αμειφθεί περισσότερο. Δηλαδή θα πληρωθεί και το ωράριο του και την υπερωρία. Προτιμάει επομένως το παραπάνω χρήμα άρα την υπερωρία. Και προσέχτε το καταπληκτικό. Αυτός σαν υπερωρία θα πάρει πιο πολλά χρήματα, αλλά και ο διευθυντής του. Δηλαδή ο οργανισμός λιμανιού  αφού θα τα παίρνει από το παρκάρισμα.  Όλα εντάξει λοιπόν.  Κατάργηση ιεραρχίας και όλοι ευχαριστημένοι. Και με αμοιβαίο κέρδος.

Επίσης εδώ υπάρχει και αρκετό μαύρο χρήμα. Γιατί μια πλοιοκτήτρια εταιρεία προκειμένου να αποφύγει το βαρύ ενοίκιο για την στάθμευση στο λιμάνι, κάνει δώρα στον χειριστή του γερανού και πετυχαίνει το σκοπό της. Ο φορτοεκφορτωτής επομένως αμείβεται για το ωράριο του, τις επίτηδες υπερωρίες του και την χάρη προς την εταιρεία που τον λαδώνει. Τρεις πηγές εισοδήματος καλυμμένες πίσω απο το δικαίωμα στην εργασία. Το κλειστό του επαγγέλματος, την κομμουνιστική υποστήριξη για το δίκαιο του εργάτη και άλλες μπαρούφες κριτικής φιλελεύθερης σκέψης.

Το ανέκδοτο όμως συνεχίζεται και όταν το πλοίο ξεφορτωθεί. Εκεί την δράση την αναλαμβάνουν οι φορτηγατζήδες χερσαίων μεταφορών. Δηλαδή αυτοί που θα  πάρουν το εμπόρευμα για να το παραδώσουν στους δικαιούχους. Δηλαδή στους εισαγωγείς. Πλακώνουν λοιπόν μια απεργία κι αυτοί. Δήθεν για την στάση των φορτοεκφορτωτών σαν αντίδραση, για την καθυστέρηση που τους προξένησαν. Και δεν παίρνουν τα containers απο το λιμάνι. Χάνουν μεροκάματο; Όχι βέβαια γιατί ούτως ή άλλως αυτοί θα τα πάρουν απο το λιμάνι, όποτε γουστάρουν. Απεργία συμπαράστασης για να μην ιδιωτικοποιηθούν τα λιμάνια και τα φιλαράκια τους δεν χάσουν τις υπερωρίες τους.

Και στο κράτος εντάξει φέρονται γιατί όταν τα containers είναι ξεφορτωμένα, ο οργανισμός δεν χάνει χρήματα γιατί χρεώνει φύλακτρα των εμπορευμάτων. Όσο λοιπόν δεν το παίρνεις το φορτίο σου θα πληρώνεις. Κι αν ακόμα πεις οτι δεν είναι με την υπαιτιότητα σου η παραμονή του εμπορεύματος εκεί, ο οργανισμός απαντάει ότι εγώ δουλεύω και στ’αρχίδια μου η όποια απεργία.

Μιλάμε για συγκοινωνούντα δοχεία και μαφία τριών επιπέδων. Και δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Τρία σε ένα. Δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμός στον κόπο του εργάτη.

Όχι δεν μας ενδιαφέρει οτι χιλιάδες μικροέμποροι πρακτικά καθημερινά καταστρέφονται. Οχι δεν μας ενδιαφέρει οτι κάποιοι που ήθελαν να είναι επιχειρηματίες στην Ελλάδα κλείνουν και αλλάζουν στρατηγική απόφαση. Όχι δεν μας ενδιαφέρει οτι όλα τα αλλοιωμένα τρόφιμα θα ξανακαταψυχθούν και θα διοχετευθούν στην αγορά. Όχι δεν μας ενδιαφέρει οτι όλο το κόστος των πεταμένων προϊόντων θα κάνει την έλλειψη τους να εκτοξεύσει τις τιμές τους. Οχι δεν μας ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο το δίκαιο του εργάτη. Εύχομαι με όλη την καρδιά μου το αλλοιωμένο κρέας, ψάρι και λαχανικό να το φάνε όλοι αυτοί των λιμανιών.

Δεν αλλοιώνομαι με τίποτα. Τον θεσμό τον έχω ψηλά. Δεν εξισώνομαι εύκολα. Το μπουρδέλο θα το πω Αμερική ή δημοκρατία.  Ποτέ Ελλάδα. Δεν μπορώ να ρίξω το μπουρδέλο τόσο χαμηλά. Δεν γίνεται. Είναι θέμα φυσικής ανάγκης και αυτογνωσίας.

ΧΕΡΙ-ΧΕΡΙ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ…

Ήταν πολύ δύσκολο να γίνει ο ευρωπαϊκός απολογισμός της ομάδας, όμως ο Δημάτος κάθισε και τα κατάφερε. Την ώρα που τον γέμιζε η πορεία αλλά ταυτόχρονα τον έφθειρε κιόλας. Οπότε παρέμεινε ισοβαρής και απέδειξε τι σόι στελέχη υπάρχουν στην εταιρεία. Απλοί οπαδοί που το παίζουν γραφείο τύπου. Τουλάχιστον υπάρχουν κι αυτοί και σκάμε και κανά χαμόγελο.

Όμως για τον Ουζουνίδη δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερες σκέψεις για την σημερινή ενδεκάδα. Το περίφημο βάθος του ρόστερ, αν ποτέ υπήρχε, το διέλυσε ο ίδιος ο εγγυητής, οπότε με δεδομένη την λιγοψυχία του αρχηγού – προσέξτε μην τυχόν και δεν εκλεγεί του χρόνου – τα μετρημένα κουκιά, κατέβηκαν με 4-4-2, χωρίς κανείς να γνωρίζει από πριν, ποιός θα ήταν επιφορτισμένος με την παραγωγή ποδοσφαίρου.

Στο πρώτο μισό του πρώτου ημιχρόνιου, μπάλα δεν παίχτηκε. Από την μια ήταν ο κακός αγωνιστικός χώρος, κι από την άλλη ήταν η δύναμη που έβαλαν και οι δυό ομάδες. Το παιχνίδι πήγε σε πολύ δυνατές μονομαχίες, μπόλικα φάουλ στα όρια της κάρτας, και σε έναν τσαμπουκά που δεν μπορούσε να βγάλει ορθές αναπτύξεις εκατέρωθεν. Φυσικά η βαθύτερη αιτία ήταν η έλλειψη ποιοτικών παικτών.

Μετά το τριαντάλεπτο, ο ρυθμός έγινε καλύτερος, η μπάλα κατέβηκε στο χόρτο, κι είδαμε ένα πολύ καλύτερο παιχνίδι. Η Λάρισα αξιοποίησε κάποιους χώρους που άφηνε η ΑΕΚ, και η ομάδα μας δούλεψε σχετικά καλά με την αριστερή της πλευρα, με τον πολύ καλό Χούλτ και την πλάγια κίνηση του Λιβάγια προς τα εκεί. Το τανκ είχε σήμερα πρόβλημα με τις ερπύστριες, κι όσες φορές ανακατέυτηκε με την μπάλα, βρήκε σώματα.

Αυτή λοιπόν η βελτίωση έφερε δυό σπουδαίες ευκαιρίες για την κάθε ομάδα. Η Λάρισα είχε ένα δοκάρι με μακρινό σουτ, κι εμείς κέρδος ένα κόρνερ μετά από το πολύ καλό σουτ του Κλωναρίδη. Κι άλλες προσπάθειες υπήρχαν που κράταγαν τον θεατή, αλλά ήταν άσφαιρες. Ήταν ένα ντέρμπυ, που πήγε κλειστά και στην τακτική, αν φύγουμε από την δύναμη όπως είπαμε. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μάλλον δίκαιο αφού οι ομάδες κοίταξαν τις άμυνες τους κι αφού δεν είχαν κάποιον χαφ της προκοπής να βγάλει μια πάσα.

Στο δεύτερο μέρος, δεν ξέρω γιατί, πίστεψα οτι κάτι καλύτερο θα βλέπαμε. Τα πράματα όμως πήγαν χειρότερα. Αφού εξαντλήθηκαν πολύ γρήγορα οι δυό μακρινές ευκαιρίες εκατέρωθεν με δυό σουτ, τα πάντα έσβησαν. Οι παίκτες τρέχανε σαν τα στρουμφάκια χωρίς κανένα προορισμό και χωρίς να θέλουν να πατήσουν στην περιοχή ή να πλαγιοκοπήσουν. Οπότε έγινε ένα άτεχνο παιχνίδι, χωρίς τόσα πολλά φάουλ, σούπα κέντρου και χωρίτς τελικές.

Ο Ουζουνίδης προσπάθησε να διορθώσει λιγάκι την κατάσταση αλλάζοντας όλη την δεξιά πτέρυγα, που σήμερα ήταν σαν να μην υπήρχε, αλλά οι αντικαταστάτες δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Αν προσθέσουμε οτι έπεσε κι ο Χούλτ και μπλοκαρίστηκε κι ο Λιβάγια, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο, όταν φάνηκε αρκετά ο Τσιγκρίνσκι κι όταν ο Μοράν ήταν ο μόνος που έβλεπε λιγάκι το γήπεδο. Οπότε η είσοδος του Γιακουμάκη για να γεμίσει κι άλλο η περιοχή ήταν κίνηση ανούσια αφού δεν γινόντουσαν σέντρες.

Οι δυό ομάδες λοιπόν αλληλοεξουδετερώθηκαν και στο τέλος έμοιαζαν και χαρούμενες με την λευκή ισοπαλία. Μια ισοπαλία που παραλίγο να γίνει ήττα για μας, μετά την χονδροειδέστατη γκέλα του Μπάρκα, που ισοφαρίστηκε με την γκέλα του Μπαρκάν, που δεν μπόρεσε να σκοράρει. Θα ήταν άδικο κάποια ομάδα να κερδίσει σήμερα, οπότε η τύχη μας, μας χάρισε αυτόν τον πολύτιμο βαθμό, που μας δίνει το κουράγιο να ξανακούσουμε τον Δημάτο, που θα μας αναλύσει τα αίτια και θα συγκρίνει την σημερινή εποχή με εκείνη που παίζαμε στην τρίτη κατηγορία, οπότε δεν θα πρέπει να είμαστε στενοχωρημένοι.

Η ομάδα λοιπόν βάρεσε διάλυση και θέλει χτίσιμο από την αρχή. Και μάλιστα χοντρό χτίσιμο. Αν φύγεις από την άμυνα, δεν υπάρχει κέντρο και φυσικά οι δυό δανεικοί, καλό θα ήταν να γυρίσουν από τον Ιανουάριο πίσω. Τα παιδιά απλά δεν μπορούν, όσο φιλότιμα και να είναι. Όπως φιλότιμοι ήμασταν κι εμείς, που αντέξαμε μέχρι τέλους να βλέπουμε κάτι το οποίο φυσικά δεν έχει δουλευτεί, και κάτι το οποίο κανείς δεν ξέρει τι στόχο έχει για την φετινή περίοδο. Βεβαίως μπορεί να ξαναπάει ο εγγυητής στα Σπάτα και να διώξει κι άλλους τρεις παίκτες για να ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. Από εδώ και πέρα, όποιον και να διώξει, θα έχει απόλυτο δίκιο. Με τις υγείες μας λοιπόν.

Έφτασε επιτέλους το τελευταίο παιχνίδι. Επιτέλους αφού αποδείξαμε οτι δεν αξίζαμε να έχουμε περάσει τα σύνορα φέτος. Στην ουσία ξεφτιλίζοντας την πολιτική της ουέφα, που μοιράζει χρήματα για να τα επενδύσεις, να ανέβεις ελαφρώς κάποιο επίπεδο, αλλά και να αναβαθμίσεις το προϊόν της. Όχι για να τα κρατήσεις για άλλους σκοπούς. Ούτε για να το παίζεις φουκαράς κάνοντας τον τουρίστα οτι έκανες εκδρομή για να εξάγεις τον κομπλεξισμό σου. Επιτέλους και για εμάς που δεν θα φάμε άλλες ηθικές σφαλιάρες φέτος. Φυσικά κάποιοι τίποτες δημοσιογράφοι, γράφουν οτι η ανερχόμενη δύναμη της Ευρώπης ( κατά Ουζουνίδη ) συνέλεξε εμπειρίες, αλλά δεν είναι δυνατόν να ασχοληθώ τώρα με μικρονοϊκούς χαρτζηλικωτούς παπαγάλους. Η εμπειρία είναι άχρηστη αν πρόκειται όλη η ομάδα να αλλάξει και φυσικά επίσης άχρηστη αν έχεις καλούς παίκτες.

O Μάνταλος φάνηκε περίτρανα οτι δεν κρίνεται ικανός ούτε για αδιάφορο παιχνίδι. Ο Ουζουνίδης φάνηκε περίτρανα οτι έχει μια ομάδα στον εγκέφαλο του, που δεν θέλει οργανωτή, οπότε σε αυτό το 4-3-3 που κατέβηκε η ομάδα, προξένησε απορίες για το τι να ζητήσει και πώς, μέσα στο γήπεδο. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση. Σαν να πεταξαμε μια λευκή πετσέτα σε κάποιο εσωτερικό διπλό. Ή να παίζαμε κάποια μαζική άμυνα με αλλαγές του συστήματος και ικανές αντεπιθέσεις βασισμένες σε προσωπικές προσπάθειες.

Η πρώτη εντύπωση ήταν βέβαια αυτή. Τα πράματα στο πρώτο μέρος ήταν ελαφρώς χαρμολύπη. Και για τις δυό ομάδες. Η ΑΕΚ πέρασε δυό φορές την σέντρα χωρίς να απειλήσει, ενώ η Μπενφίκα στην ουσία σφυροκοπούσε αλλά χωρίς σφυρί. Ήταν μάλλον βαριεστημένα τα πράματα, αλλά ν δεχτούμε οτι αυτοσκοπός ήταν να παρθεί ένας βαθμός, ο προπονητής μας μάλλον ήταν ευχαριστημένος, όπως εξ άλλου ήταν και με την όλη μας παρουσία στον θεσμό.

Όμως τα παιδιά έτρεξαν και προσπάθησαν να καλύψουν χώρους. Σάμπως ξέρανε κι αυτά τι σύστημα παόζανε και τι τακτική !! Βλέπανε πίσω να αμύνονται όλοι, βλέπανε τον Τσόσιτς δεκάρι, και βλέπανε και τον Μπάρκα να κάνει την οργάνωση του παιχνιδιού με τα βολέ. Αν σήμερα η ΑΕΚ έπαιζε με ομάδα που ενδιαφερόταν για το αποτέλεσμα, δεν ξέρω πού θα πήγαινε το κοντέρ. Αλλά εδώ μιλάμε για το θέαμα που είδαμε.

Κι ήταν σούπα, αφού μάλλον κι ο αντίπαλος δεν είναι σε καλό φεγγάρι. Όπως και να το κάνεις, πιο πολύ υποχρεωμένη ήταν η Μπενφίκα να κάνει παιχνίδι. Και μπορεί να είχε την κατοχή της μπάλας, αλλά κάτι το επικίνδυνο για το τέρμα μας, δεν είδα. Μπορεί να μην είδα κι από εμάς, αλλά κι αυτό λίγο ενδιαφέρει. Ποιός να το κάνει; Ο Πόνσε που δεν μπορεί να κοντρολάρει ή ο άλλος που είναι τανκ, αλλά πολύ φοβάμαι οτι ούτε σε ύλη τεθωρακισμένων τον θέλουν. Διότι μάλλον την μπάλα την ξέρει για τον εαυτό του, κι όχι για ομάδα.

Το δεύτερο μέρος ήταν πιο ενδιαφέρον για κάποιον που θέλει να δει μπάλα. Ο ρυθμός ανέβηκε, η ΑΕΚ ξεμύτισε από το καβούκι της και άνοιξαν κάποιοι χώροι. Οπότε πέρασε παραπάνω από τις δυό φορές του πρώτου μέρους την σέντρα, βοηθούμενη κι από τις αλλαγές που έκανε ο προπονητής. Που δεν τις είδα για να πάρει κάτι, αλλά πιο πολύ για να δείξει οτι αυτά τα όπλα έχει κι άρα τα βάζει, ανακατεύει την τράπουλα κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Το σύστημα με την είσοδο του Γκάλο, είχε καταλήξει σε 4-2-3-1. Νωρίτερα είχαμε μια πολύ καλή ευκαιρία, ενώ φάγαμε και δυό τελικές κλασσικές. Η μία ήταν το δοκάρι και η άλλη εκεί που ο Μπάρκας είχε τρακάρει με κάποιο μπακ μας, θυμίζοντας το δεύτερο γκολ από τον Άγιαξ.

Οι διαπιστώσεις μας βέβαια ήταν πολύ αρνητικές. Βλέποντας κατ’ αρχάς την διαφορά της δύναμης, της τεχνικής κατάρτισης αλλά και της ομαδικής λειτουργίας, που έδειχνε η Μπενφίκα σε σχέση με εμάς. Εμάς, που στο μεταξύ δεν μπορούσαμε να απειλήσουμε με τους παίκτες που μπήκαν στο γήπεδο και κύρια με τον αρχηγό, ενώ είχαμε φάει κι άλλες φάσεις από την Μπενφίκα που ήταν απλώς υποφερτή. Κι έδειχνε βέβαια οτι ήταν καλύτερη ομάδα άσχετα αν δεν το έδειχνε το σκορ.

Η ΑΕΚ πρακτικά πελαγοδρομούσε. Δεν είχε την κάθετη πάσα, δεν είχε την ηρεμία στο παιχνίδι της, και πρακτικά δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα όταν την έπαιρνε. Είτε με πρεσάρισμα ψηλά είτε από κάποιο λάθος του αντιπάλου. Λογικό ήταν αυτό. Το κέντρο ήταν γεμάτο ανασταλτικούς, ενώ η επίθεση είχε τον Γιαννώτα, τον Γκάλο και φυσικά τον Πόνσε. Ήταν φανερό οτι οι δυνάμεις ξοδεύονταν για κάποιο βαθμό της τιμής, ενώ φούντωνε κι ένας  εκνευρισμός όταν χάνονταν σιγά σιγά τα μέτρα στο γήπεδο, την ώρα που ο Ουζουνίδης είχε ρίξει το υπερόπλο – συμπάθεια του εγγυητή. Που φυσικά δεν έκανε τίποτα αλλά αντιθέτως σηματοδότησε την συνέχεια.

Όταν τον βλέπεις με ένα αγέρωχο στυλ να θέλει να κάνει μια ντρίμπλα, κι ο άλλος αμυντικός που είναι κατά βάση άτεχνος, του παίρνει την μπάλα και τον σωριάζει κάτω απλά με μια κοντρίτσα ενώ ο δικός μας δεν έχει ούτε προσποίηση, ένας γενικός πανικός επέρχεται. Αυτός φέρνει μια δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Γαλανόπουλο, κι ένα φάουλ που σε ρίχνει σε κατάσταση γκροκί. Την ώρα που πλέον τα πάντα έχουν τελειώσει, τρως και μια δοκαράρα, έχοντας χάσει και τον προπονητή σου με κόκκινη κάρτα, δείχνοντας κι αυτός τι πλέον καρτερει από την συνεργασία του με την ΑΕΚ. Πολύ λίγος δυστυχώς. Και το λέω τώρα, μετά από άπειρη στήριξη.

Καιρός όμως να ησυχάσουμε από την μαλακία που μας χάρισε η φετινή ΑΕΚ της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας. Και δεν μιλάω για τους μηδέν βαθμούς. Αυτό δεν με απασχολεί καθόλου. Με απασχολεί οτι διαλύθηκε πατώκορφα ακόμα και στην Ελλάδα, ενώ της χάρισε μαθήματα ήθους ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΣΙΜΟΕΣ. Που μέχρι τελευταίας στιγμής στάθηκε δίπλα στην ομάδα, ενώ φεύγοντας τώρα της φέρνει κι ένα εκατομμύριο. Κι αυτό δεν εκτιμήθηκε από έναν τυχάρπαστο φραγκοφονιά που μας το παίζει οτι φτειάχνει μουσεία κ οτι κρύβει πολιτισμικό ήθος. Άει στο διάολο με τις κιβωτούς.

           Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στις 9/12/2006. Πρακτικά γνωριζόμουν με το κοινό του Φίλαθλου. Επίσης τώρα είναι αρκετά εύκολο να χρησιμοποιήσω τις αντίστοιχες ημερομηνίες που τρέχουν, και να θυμίσω στους παλιούς την αντίστοιχη επικαιρότητα. Επομένως οι αναδημοσιεύσεις δεν θα μας χαλάσουν την επικοινωνία – ανύπαρκτη είναι στην ΑΕΚ -, και μετά την Μπενφίκα και την Λάρισα θα μπορέσουμε να αναλύσουμε τα της ομάδας. 

_____________________________________________________________________________________________________________

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ …..

                 Τεράστια μαγκιά η σιωπή ….

γι’ αυτό το λόγο δεν έχει ανθρώπινο Θεό

          Νικόλαος.  Άκου όνομα.  Ο νικήσας τον λαό. Λαονίκων, άλλο όνομα κι αυτό.  Ο λαός ενίκησε.  Αυτά είναι ρητά του αποδυτηριάκια.  Δεν είμαι δημοσιογράφος.  Δεν μ’ αναγκάζει ο δήμος να γράφω.  Δεν γράφω για τον δήμο και τα αυτιά του ή τη σκέψη του.  Δεν γράφω δηλαδή κατά παραγγελία του πελάτη. Που δεν ξέρει να κάνει κάτι τη σκέψη μου ή τον μαθηματκό συνειρμό μου ή την αλήθεια μου.  Είμαι γραφοδήμος.  Γράφω για τον δήμο εναντίον του δήμου μπας και συνέλθει. Και συμπεριφερθεί πολιτισμένα, ανεξάρτητα και με σκέψη προσωπική.  Μπας και κάνει στοές και καταφύγια και φύγει από τον καθημερινό λεχριτισμό του, τη ζωώδη  ύπαρξή του και την απόλυτη σκλαβιά στα πρόσκαιρα καθημερινά υλιστικά και εντελώς φτωχά ένστικτά του.  Αμάν άνθρωπος σημαίνει γνώση και βασικά αυτήν τον διαφοροποιεί από τα θηρία και τα ζώα.  Δεν ασχολούμαι  με την κρίση και τη κριτική σκέψη γιατί αυτό διαφοροποιεί τον σοφό και τον ηγέτη από τον απλώς γνώστη και δούλο του συστήματος.  Δύσκολη η κρίση, ανύπαρκτη γιατί απλά δεν υπάρχουν τα κριτήρια.  Ποιος να τα θέσει και για ποιό λόγο;  Άνθρωπος σε άνθρωπο ή Θεός σε άνθρωπο;  Και τα δύο χαμένα από χέρι.  Σαν να συγκρίνεις επαγγελματίες με ερασιτέχνες.  Χομπίστες και αγχωμένους καθημερινούς ζηλωτές.  Δεν γίνεται αυτό.  Σαν να λες ποια είναι η μεγαλύτερη αξία. Στο 1kg σίδερο ή στο 1kg βαμβάκι.  Βέβαια ισοβαρή και τα δύο – γνωστό το ερώτημα στα παιδάκια.  Όμως όταν σου απαντάνε το σίδερο κάτι νοιώθουν κι αυτά.  Νοιώθουν ήδη το χρήμα.  Όταν ρωτάς ο Γιώργος ή ο Σωκράτης κοντοστέκονται.  Και μόνο σαν ονόματα τρομάζουν.  Γιατί ο Γιώργος είναι το 50% της Ελλάδας και ο Σωκράτης το 10%;  Τρόμαξε γονείς για να το βγάλουν, τρόμαξε εκκλησίες να το δεχτούν και να το κάνουν άγιο, δεν θα τρομάξει συνομιλητές; 

          Γραφοδήμος κύριε.  Γράφω εναντίον του δήμου.  Υπέρ κανενός.  Τώρα θα κάνω σχολή.  Γραφοδημογραφίας.  Και θα προσκυνήσει η ΕΣΗΕΑ και για να γραφτείς στη σχολή δε θα υπάρξει συνδικαλισμός.  Όρος απαράβατος, όπως η Αγία Τράπεζα που ποτέ πάνω της δεν θα φάς.  Ρε από κάτω, παραδίπλα ναι, ποτέ πάνω ό,τι  θρησκεία κι αν πιστεύεις δήμε.  Κι εξάλλου που σε ξέρω;  Κάθε φορά αλλάζεις σύμφωνα με τα συμφέροντά σου.  Και υποστηρίζεσαι και από δημοσιογράφους για την Τέρψη των οφθαλμών και των αυτιών σου.  Γραφοδήμους ξέρεις;  Όχι.  Τώρα θα μάθεις.  Νέο χόμπυ, νέο επάγγελμα και νέα έθιμα.  Ποτέ ήθη. Τα ήθη είναι λαϊκά, προσποιητά και χαλιναγωγούν τις συνειδήσεις.  Τα έθιμα είναι αποτέλεσμα της ψυχής μου γιατί εγώ είμαι Πυθαγόρας, ο θεός της σιωπής και της απολύτης μασονίας.  Ρε όλοι οι θεοί μιλάγανε και τι λέγανε;  Ό,τι λέει κι ο άνθρωπος.  Όλοι λέγανε κάτι και μετά το παίρνανε οι άνθρωποι και κάνανε τις κρίσεις τους. Και τους συνειρμούς τους και τους αμπελοφιλοσοφίες τους.  Δηλαδή την σοφία της αμπέλου, του κρασιού και της εριστικότητας και του κομπλεξισμού. 

          Θεοί, σας κάνανε μοιχούς, πουτάνες με γήινα πάθη και μέθυσους και κουτσούς και ό,τι άλλο ανθρώπινο ιδίωμα θέλετε.  Και σεις θεοί δεν αντιδράσατε. Καθήσατε σαν ξόανα, σαν Τοτέμ, σαν γνήσιοι τίποτες και βολευτήκατε και παραμείνατε στις θέσεις σας για να μη χάσετε ποτέ μια καρέκλα στο μύθο. Και δε σκεφτήκατε τον γραφοδήμο.  Αυτόν που έχει δικό του θεό. Τον απόλυτο, τον ένα και μοναδικό που κάνει απλώς γκριμάτσες και κουνάει το κεφάλι του με το είδος που του παραδόθηκε.

          Ο  Θεός της Σιωπής.  Ο πάνσοφος κι ο Τουμπεκής.  Ο πραγματικά επικίνδυνος Τιμωρός γιατί δεν μιλάει αλλά δράει.  Ο μιλών πολύ λέει και μαλακίες.  Κάτι σαν τον δημοσιογράφο που πρέπει υποχρεωτικά κάτι να γράφει.  Ο γραφοδήμος δεν πρέπει κάτι να καταθέσει γιατί μιλάει απ’ ευθείας με τον Θεό της Σιωπής, τον πριν την γέννηση και τον μετά θάνατο και τον ποτέ στο διάλειμμα που λέγεται ζωή.  Με σιωπή διοικούσε και θα διοικεί.  Δεν θα κάνουμε καφενεία τα νεκροταφεία. 

         Εκεί υπάρχει ο θεός.  Αυτός που παραγγέλνει σε μενα και τα μεταβιβάζω σιγά-σιγά σαν Κινέζικο βασανιστήριο στους ζώντες και όχι στους υπάρχοντες.  Τεράστια μαγκιά η σιωπή και γι’ αυτό τον λόγο δεν έχει ανθρώπινο Θεό.  Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μάγκας αλλά πρέπει να αναπλάθει την μαλακία του σε Θεό ή σε εκκλησιαστική παράδοση γιατί πρέπει να φοβάται. 

Ψάχνει να βρει μέχρι πού θα φτάσεις ….

Και φοβούνται όλοι ανεξάρτητα ηλικίας ή περιουσίας ή γνώσης.  Τί;  Τον αληθινο σιωπηλό Θεό που απλά κουνάει το κεφάλι, κάνει μορφασμούς με το πρόσωπό του και δικαιώνει πρώτα δια της απόλυτης ή της παρεΐστικης μοναξιάς μέσα στο πλήθος ή της ενδιάμεσης μεσοσυμβιβαστικής απώλειας της προσωπικότητας που κατά κόσμον λέγεται δημόσιες σχέσεις ή PR αγγλιστί, την αξία και υποβιβάζει αυτόματα την απαξία χωρίς καμία εντολή. 

          Ο Θεός της καταστροφής, της δικαιοσύνης και της Τιμωρίας.  Ο Θεός που σ’ αφήνει ελεύθερο, ασύδωτο και ανεξέλεγκτο.  Που ψάχνει να δει μέχρι που θα φτάσεις ρε κακομοίρη.  Που θα βρεις μόνος τα όριά σου.  Σε ό,τι θες.  Αυτός είναι ο πραγματικός θεός και εκεί καταλήγεις.  Απ’ αυτόν κρίνεσαι τελικά και επειδή δεν μιλάει, δεν έχει άγαλμα.  Δεν ζήτησε ποτέ και από κανέναν.  Δεν συναλλάσσεται.  Δεν είναι μαλάκας.  Είναι θεός και πρέπει να τον δεις μπας και σωθείς έστω χάνοντας την δήθεν κοινωνικότητα σου άρα την πραγματική φλυαρία σου που δεν προσθέτει τίποτα σ’ ένα σύστημα εγκατηστεμένο πολλούς αιώνες.  Γραφοδήμος κύριε, αν και δεν πιστεύω σε δημόσια σωτηρία αλλά μόνο προσωπική και σιωπηρή..

                                     ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΝ

ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ