…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Φυσικά και δεν θα κάνω κριτική σε ένα φιλικό παιχνίδι. Η ομάδα είναι σε προετοιμασία, το χρονικό διάστημα είναι σύντομο και ο αντίπαλος φυσικά πιο έτοιμος ( sic, ουδέποτε ελληνική ομάδα δεν γίνεται να είναι πιο έτοιμη ). Οπότε το να πούμε αν ήταν καλός ο τάδε ή ο δείνα, είναι για τα μικρά παιδιά. Όμως υπάρχουν πράματα πολύ ανησυχητικά, τα οποία ξεπερνούν τις παραπάνω δικαιολογίες.

Και το κυριότερο είναι το σύστημα που επέλεξε ο Νίκολιτς. Αυτός ο ρόμβος, που έφερε μια τραγική εικόνα στο πρώτο μέρος και μια εξ ίσου θλιβερή στο δεύτερο. Όταν λέμε εικόνα, εννοούμε μια κάκιστη αμυντική λειτουργία και μια μηδενική επιθετική ανάπτυξη. Και μπορεί το δεύτερο μέρος νάταν καλύτερο σε σχέση με το πρώτο, όμως πουθενά δεν βασίστηκε στο σύστημα αλλά μόνο σε ατομικές προσπάθειες παικτών πιο μθκρής ηλικίας. Μάλιστα από τον τύπο που μετέδιδε το παιχνίδι ακούστηκε και το ότι τα πόδια των παικτών ήταν βαριά. Στο δεύτερο μέρος δεν φάνηκε κάτι τέτοιο. Άρα η αρχική ενδεκάδα κάνει άλλη προπόνηση;

Μην τρώτε κουτόχορτο. Κανένα πόδι βαρύ δεν υπήρχε. Απλά όταν συνυπάρχουν στο κέντρο, Μάνταλος ( εγώ τρελάθηκα που ξαναέγινε αρχηγός, πράμα που σημαίνει ότι προορίζεται για βασικός ) και Περέιρα, τελειώσαμε με την ταχύτητα. Όπως τελειώσαμε και με την πρωτότυπη ιδέα, το ξαφνικό και το απρόσμενο. Όταν μάλιστα αυτοί οι δύο παίζουν μαζί με ένα άπειρο παιδί ( Καλοσκάμης που κανείς δεν κατάλαβε πού έτρεχε ) κι ένα ανύπαρκτο σέντερ φορ, σημαίνει ότι δεν έχεις και καθόλου ποιότητα. Την οποίαν έλλειψη της, την συμπλήρωνε κι η ανυπαρξία του Ελίασον. Συμπερασματικά, η ομάδα από τον Γιόνσον και μπροστά ήταν ένα μηδενικό. Κι αυτά όλα επιθετικά. Φανταστείτε τι γινόταν στα αμυντικά καθήκοντα. Μιλάμε για ναυάγιο στο κέντρο.

Φυσικά το μέγιστο ναυάγιο ήταν στα πλάγια, στα φτερά. Εκεί μιλάμε για κενούς αεροδιαδρόμους. Και φυσικά μπορούμε να πούμε για τρίχες των Ρότα και Γκατσίνοβιτς. Αλλά δεν είναι και τόσο απλό. Δεν ξεμπερδεύω κατηγορώντας δυό παίκτες. Ο ΡΟΜΒΟΣ ΚΥΡΙΕ ΝΙΚΟΛΙΤΣ, ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΥΟ ΜΠΑΚΑΡΕΣ. ΔΥΟ ΦΟΥΛ ΜΠΑΚ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ; ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΕΊΣΑΙ ΑΠΟΛΎΤΑ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΞΕΘΕΣΕΣ ΜΟΝΟ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΜΠΑΚ ( Ο Γκατσίνοβιτς από πότε έγινε μπακ; ), ΑΛΛΑ ΕΦΕΡΕΣ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ :

• ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΣ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΕΞΤΡΕΜ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ
• ΔΕΝ ΓΕΜΙΣΕΣ ΤΑ ΠΛΑΓΙΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΑ

Με το απλό συμπέρασμα ότι ο Νίκολιτς, μπορεί να κατανοεί το 24/7 αλλά ακόμα δεν έχει μάθει το ρόστερ του. Αυτό μάλιστα είναι και το πιο ανησυχητικό, διότι και χθες με καφενείο παίξαμε κι εκτεθήκαμε. Κι ήταν ανησυχητικό, διότι σε καμία στιγμή δεν ίσιωσε τον ρόμβο μπας και δει κάτι καλύτερο ή πιο χρήσιμο. Παρηγοριέμαι όταν τον είχα ακούσει ότι δεν έχει εμμονές, άρα περιμένω άμεση αλλαγή, όμως εξακολουθώ να ανησυχώ όταν δηλώνει χθες ότι περιμένει τον Μαρσιάλ, τον Πιερό και τον Οντουμπάτζο. Εδώ μιλάμε για ναυάγιο, κι αυτός ψάχνει τον αχθοφόρο που φόρτωσε λάθος μια βαλίτσα.

Και πλέον με όσα είδαμε με τον ρόμβο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα φουλ μπακ που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, ούτε και ο φορ που δεν έχει έρθει. Το πρόβλημα είναι πλέον και στο κέντρο και στα άκρα που χάθηκαν τα εξτρέμ. Και δεν χρειάζεται να είσαι Ζαγκάλο για να καταλάβεις τα απλά : Όταν κανείς δεν πάει καλά, κι όταν γενικά η ομάδα μπάζει από παντού, τότε φταίει το σύστημα και ο προπονητής που το επέλεξε. Φόρα μόστρα, νέτα παρτίδα. Το ότι έγινε ο Μάνταλος αρχηγός ή ότι ο Μουκουντί θα πάει δεξιά με άμεσο παραγκωνισμό ξανά του Μήτογλου ή ότι εχθές το παιχνίδι το έφτιαχνε ο Μπρινιόλι στο πρώτο μέρος, είναι λεπτομέρειες. Η ομάδα φάνηκε άρρωστη σε όλο το παιχνίδι λόγω συστήματος και μόνο. ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΑ.

Κι είναι τρομερό να έχεις δει ένα ματς, με δύο διαφορετικές ενδεκάδες μάλιστα, και να μην βλέπεις τίποτα θετικό και τίποτα καινούργιο. Να βλέπεις τις ίδιες παθογένειες πίσω και το ίδιο τουρλουμπούκι μπροστά. Να μην βλέπω τους παίκτες τακτοποιημένους σε θέσεις αλλά από πρόθεση ανακατεμμένους. Οπότε η λέξη ανησυχία να είναι κι αυτή μικρή. Κι όχι μόνο γι’ αυτά που είδα αλλά και γι’ αυτά που άκουσα. Διότι για να παίξει ρόμβο θέλει άλλους οκτώ καινούργιους παίκτες κι όχι προσθήκη τριών, που θεωρητικά ψάχνουν. Και δεν ξέρω και πόσους να διώξει. Κόλαση.

Να πω κι άλλα; Αυτοί οι χαρτογιακάδες που καλύπτουν το ρεπορτάζ των προπονήσεων στην Ολλανδία, μας γράφανε για εκπληκτικό Ελίασον και Κουτέσα με τον ρόμβο. Εμείς εχθές γιατί δεν είδαμε τίποτα;

Οι πρώτες εντυπώσεις που μου άφησε ο νέος προπονητής, οφείλω να πω ότι ήταν προς την θετική κατεύθυνση. Κυρίως ότι δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του. Ήταν έτοιμος με το καλημέρα να αναφέρει ονόματα δανεικών παικτών που επέστρεψαν, όπως και “υπέργηρων” που πιάνουν θέσεις. Στην κατεύθυνση δηλαδή της αξιολόγησης. Άρα φάνηκε έτοιμος για δουλειά και διάλογο.

Όπως φάνηκε κι έτοιμος για τις προσθήκες που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η ομάδα, τις οποίες τις θέλει για τη βασική του προετοιμασία. Έβγαλε δηλαδή ο Νίκολιτς έναν επαγγελματισμό, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε μετά τις ανατολίτικες μπαρούφες του προηγούμενου. Κι αυτός ο επαγγελματισμός φάνηκε στο ότι έδειξε μια σιγουριά για την ομάδα που θα βλέπουμε τον Οκτώβριο αλλά και στο ότι μέσα στο καλοκαίρι ξέρει ότι πρέπει να πετύχει προκρίσεις. Έβγαλε δηλαδή μια αυτοπεποίθηση για το ύψος του πήχη, που έχει μπροστά του.

Φυσικά όλα αυτά είναι στην θεωρία αλλά κι εμείς σε αυτήν αναφερόμαστε. Η πράξη θα δείξει αν πετύχει ο Νίκολιτς, μια πράξη που οφείλει ο κάθε Αεκτζής να στηρίξει με ελπίδα και υπομονή. Κι αυτό το λέω διότι υπάρχει το ερώτημα της Ευρώπης αλλά και διότι το ρόστερ θα είναι διαφορετικό στο τέλος του Αυγούστου. Και υποτίθεται ότι κι ο μέσος όρος των παικτών θα έχει πέσει αλλά και η φυσική κατάσταση θα είναι μοιρασμένη λογικά μέσα στα ενενηντάλεπτα. Επίσης ότι η ομάδα θα έχει κάποιον κυνισμό σε σχέση με τα αποτελέσματα και το θέαμα. Αυτά είναι που είπε ο Νίκολιτς κι απομένει να δούμε και να κρίνουμε αν θα πετύχει.

Το σίγουρο είναι ότι το ρόστερ μας είναι γεμάτο και θα είναι και πλήρες μόλις έρθει και ο σέντερ φορ. Αν αυτό το ρόστερ με την κατάλληλη προετοιμασία, τόσο σε εκγύμναση όσο και σε ψυχολογία, δεν μπορεί να περάσει δυό καφενεία, ρε φίλε γιατί θες να πας στην Ευρώπη; Κάτσε εδώ και παίζε με την Ραφήνα. Και δεν κάνω καμία πλάκα. Διότι υπάρχει κι ένα όριο στο χάιδεμα και των παικτών. Εντάξει τα φορτώσαμε όλα στον Αλμέιδα που δεν έκανε σωστή διαχείριση αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παίκτες. Που πρέπει πλέον να στηρίξουν τον καινούργιο αλλά και να αποδείξουν ότι έχουν και κάποιο εγωισμό.

Υγ1. Αυτό που θα παίζουμε control ποδόσφαιρο, μένει να δούμε πόσο αντιπαθητικό θα είναι. Κι είναι και ρίσκο αν δεν έρχονται και αποτελέσματα.

Υγ2. Ο Ηλιόπουλος όταν διασκέδαζε στο Λονδίνο και χόρευε στο Ελυζέ, δήλωνε ολυμπιακός. Μάλλον η μόνη ομάδα που δεν έχει πρόεδρο ολυμπιακό είναι ο Παοκ !!!

Αυτό που με τίποτα δεν θα ήθελα να είμαι αυτήν την εποχή, είναι να ήμουν ρεπόρτερ της ΑΕΚ. Είναι φοβερό να είσαι υποχρεωμένος να γράψεις κάτι, να μην ξέρεις τίποτα, να κάνεις ότι δήθεν είσαι χωμένος στο παρασκήνιο ή ότι έχεις άκρες στην ομάδα, και να αραδιάζεις αερολογίες. Θα μου πεις ότι έτσι είναι όλοι οι δημοσιογράφοι : Μπορούν να μιλάνε ώρες ατέλειωτες για ένα θέμα, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτό και στο τέλος να βγάζουν κι ένα συμπέρασμα. Εντάξει άμα μιλάς για πολιτικά. Άντε και να το δεχτείς. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, τι να δεχτείς; Ο τάδε ήρθε κι ο τάδε έφυγε. Δεν έχει κάτι άλλο. Κι όμως οι άνθρωποι γράφουν. Και πετυχαίνουν δυό αποτελέσματα : Πρώτον να μεγαλώνουν τον εκνευρισμό του κόσμου και δεύτερον να εκθέτουν τους εαυτούς τους. Να το θυμάσθε αυτό αργότερα που θα έχουμε δράση, νίκες και ήττες.

Στη φάση αυτή λοιπόν, κι ενώ ακόμα δεν έχει γίνει καμία μεταγραφή ( εξαιρείται ο Κουτέσα ), διαβάζουμε για τη στενή συνεργασία Ριμπάλτα και Νίκολιτς. Είναι μία συνεργασία που θυμίζει την εποχή του κορωνοϊού. Γίνεται τηλεργασία κοινώς. Αφού κάνει τα μπάνια του ο Νίκολιτς στη Μαγιόρκα, αφού πιεί και τα ποτά του και δει και κανάν παραπλέοντα κώλο, βάζει μπρος το teams και μιλάει με τον κλειδοκράτορα της αγωνιστικής ΑΕΚ. Και δεν ξέρω ακριβώς τι βλέπει ο προπονητής. Καινούργιους παίκτες που θα έρθουν ή παλιούς κι αν του κάνουν. Θα βάλει βέτο για κάποιο δικό του παιδί ή βέτο να μην φύγει κάποιος. Τίποτα δεν ξέρουμε και η άγνοια μας μεγαλώνει αφού ούτε συνέντευξη δεν μας έχει παραχωρήσει μπας και καταλάβουμε κάποια γωνία της προσωπικότητας του.

Η ΑΕΚ όμως, θα φύγει σε δέκα μέρες για να πάει για προετοιμασία. Ούτε εδώ βλέπω κάποιο πρόβλημα. Χειρότερα ήμασταν πέρσι, που ο Αλμέιδα είχε πάρει τη μισή ΑΕΚ β. Φέτος είμαστε σαφώς πιο πλήρεις και θα μπορούσα να πω υπερπλήρεις , αν γνώριζα τις προθέσεις κάποιων παικτών. Ας πούμε του Πινέδα, του Ελίασον άντε και του Ρότα ή του Μήτογλου. Εντάξει θέλουμε ένα αριστερό μπακ κι ένα σέντερ μπακ, αλλά μην τρελαθούμε. Για να αποκλείσεις τρία καφενεία και να μπεις σε όμιλο του conference, μια χαρά είναι ο Βίντα με τον Μουκουντί και τον Πήλιο. Φυσικά δεν είναι μια χαρά για το ελληνικό πρωτάθλημα, που έχει κι άλλες παραμέτρους, όπως Γκαγκάτση, διαιτησίες και ποδοσφαιρικά κόμπλεξ. Οπότε υπομονή, πρόσφυγες είμαστε στη νοοτροπία τουλάχιστον.

Και το σίγουρο είναι ότι η ομάδα μέχρι να φύγει, και σέντερ φορ θα έχει και άλλες δυό προσθήκες ( αυτές που ανάφερα ). Μας νοιάζει πότε θα έρθουν; Ας έρθουν και κατ’ ευθείαν στο αεροδρόμιο. Αυτό που μας νοιάζει είναι να έχουν κάνει την βασική προετοιμασία. Και βέβαια αυτό που νοιάζει την διοίκηση της ΑΕΚ, είναι να πουλήσει διαρκείας. Διότι καλές οι ανακοινώσεις για τα εισιτήρια αλλά χωρίς τσίκνα σίγουρα δεν υπάρχει ψητό. Άρα οι τρεις προσθήκες είναι σίγουρες για να βγουν στην αγορά τα διαρκείας. Κι έτσι θα πάμε στην Ολλανδία, που θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε να παίζουμε με τον κώλο : Έτσι θα προκριθούμε στους ομίλους. Με την άμυνα.

Κι όπως θα τρέχει η προετοιμασία και το σερί των έξι Πεμπτών, το νέο ρόστερ θα διαμορφώνεται. Θα μείνουν οι τρεις παλαίμαχοι; Θάρθει πρόταση για τον Πινέδα; Θάρθει για τον Σιμάνσκι; Ο Ρότα θα ξετσαντιστεί; Ο Ελίασον ξεπέρασε το πρόβλημα του; Και τόσα άλλα, που υπόσχονται γέλια στον πλανήτη ΑΕΚ. Μέχρι να ξέρουμε το ρόστερ τέλος Αυγούστου και να μπορούμε να πιθανολογήσουμε για τι ψαριά θα έχουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα η αγωνιστική, που σίγουρα θα συνοδευτεί κι από άλλη τακτική προσέγγιση την οποίαν θα την ξέρουμε περί το τέλος Σεπτεμβρίου.

Υγ. Ο Αλμέιδα διάβασα πήγε στην Σεβίλη. Εκεί θα το παίξει τρελός και βουρ στον πατσά ή θα έχει άλλη φιλοσοφία; Οι ερωτευμένοι μαζί του, θα πάρουν τις απαντήσεις τους σχετικά με την τρίτη του χρονιά στην ΑΕΚ. Οι μη ερωτευμένοι, ψύχραιμα και νηφάλια θα παρακολουθούν την πορεία του. Ενδιαφέρον θάχει κι αυτό….

Χρειάστηκε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Το σίγουρο είναι ότι όποιος πιστεύει στις συμπτώσεις, δεν μπορεί να αγνοήσει την σημαδιακή ημερομηνία στην οποίαν στην ουσία μάθαμε ότι νέος προπονητής ήρθε, κι ότι επέστρεψε ο υπερπολύτιμος και πανάξιος Αλέξης Δέδες. Κι άρα ολοκληρώθηκε η αγωνία και η προσμονή για τις κεφαλές κάποιων τμημάτων της ομάδας. Που μοιάζει να βρίσκει κάποια θεωρητική ισορροπία.

Κι αν για τον Αλέξη δεν μπορεί να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, οφείλω να πω ότι το όνομα Νίκολιτς προκάλεσε κάποιον σκεπτικισμό. Θέλετε λόγω κουρέματος, θέλετε λόγω πολιτικών τοποθετήσεων ; Ο καθένας έχει την άποψη του κι ειδικά στην ομάδα μας, που είναι μία μικρογραφία της ελληνικής πραγματικότητας με τα τριακόσια καπετανάτα και τους εκατομμύρια αρχηγούς.

Όμως η θεωρία είναι καλή : Όπου δούλεψε ο άνθρωπος αυτός, στόχευσε σε τίτλους τους οποίους και υλοποίησε. Επίσης είναι αρκετα ικανοποιητικά τα στατιστικά του, όπως κι ότι δεν έχει κολλήματα με συγκεκριμένα συστήματα αλλά διαβάζει τον κάθε αντίπαλο και το παίζει χαμαιλέων. Σημαντικό κι αυτό, αφού μοιάζει να χρησιμοποιεί κατάλληλα όλο το ρόστερ, τόσο χρονικά όσο και τεχνικά. Έχει επίσης μια πολλή καλή ηλικία, που του επιτρέπει να ονειρεύεται κάτι ανώτερο σαν πρωτάθλημα, το οποίο θα ήθελε να το πετύχει μέσω της δουλειάς του. Φυσικά στα υπέρ του είναι κι ότι ανέλαβε να πληρώσει ο ίδιος τη ρήτρα της απαλλαγής του, θέλοντας να αναλάβει το project ΑΕΚ.

Φυσικά η θεωρία δεν λέει τίποτα. Πρέπει να δούμε τις επιλογές των παικτών και φυσικά να δούμε αν θα ταιριάξει με τα αποδυτήρια της ομάδας, με το πνεύμα της και βέβαια με τη στήριξη που θα του παρέχει η διοίκηση. Ακόμα και οι φίλαθλοι, που δεν διψούν μόνο για τις προκρίσεις αλλά και για το θέαμα που θα βλέπουν κάθε εβδομάδα. Και σ’ αυτό, τουλάχιστον πρέπει να συμφωνήσουμε, θα απαιτηθεί και η πίστωση χρόνου αλλά και η υπομονή. Κάτι άλλωστε που το είχε και ο Αλμέιδα, που όλοι θα θυμούνται το κακό ξεκίνημα του τόσο σε αποτελέσματα όσο σε στήσιμο ομάδας ( 3-5-2 ), όπως κι ότι δεν είχε Ευρώπη. 100% το δικαιούται και ο Νίκολιτς, που μπαίνει με το καλημέρα σε πιο μεγάλες δυσκολίες. Και μάλιστα χωρίς Μελισσανίδη πίσω του και χωρίς τριετές πλάνο ( για να ξέρουμε τι μας γίνεται και πώς να κρίνουμε ).

Τελικά βέβαια, τα πάντα θα κριθούν κι από το αγωνιστικό υλικό. Ποιοι θα έρθουν και ποιοι θα φύγουν. Τι ηλικία θα έχουν αυτοί που θα έρθουν. Και φυσικά τι παικτική αξία. Αλλά γι’ αυτό έχουμε ακόμη λίγο καιρό, αφού όπως διαβάζω κι εγώ, ο Ριμπάλτα με το νέο προπονητή έχουν θαυμάσια σχέση – άλλωστε ήθελε και παλιότερα μία συνεργασία μαζί του ο Καταλανός – και κουβεντιάζουν τα πάντα. Πολύ σημαντικό κι αυτό, που φυσικά δεν υπήρχε προηγουμένως. Εγώ τα βήματα τα κρίνω θετικά, κρατώντας βέβαια μικρό καλάθι αφού ήδη καήκαμε από τον χυλό. Κι επειδή βέβαια κανείς δεν χάρηκε όταν είδε τις φλόγες φωτός να κάθονται στα κεφάλια των ψαράδων. Όλοι χάρηκαν όταν οι ψαράδες έγιναν Ευαγγελιστές….

Είναι νύχτα, κάποια χρόνια πριν στο Μάτι. Αργά είναι, κοιμάται ο κόσμος. Κι ειδικά σε μια πολυκατοικία, που διαθέτει κι ιδιόκτητο πεζοδρόμιο για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους οι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι οποίοι, επειδή είναι και ολίγον συντηρητικοί, τα έχουν παρκαρισμένα σε πλήρη ευθυγράμμιση και στίχηση.

Μέσα στη νύχτα, ακούγεται ένας θόρυβος. Την ώρα που κοιμάσαι, δεν είσαι σίγουρος για τον θόρυβο που άκουσες. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι ξύπνησες από κάτι. Λίγα πράματα κάνεις αν ψάχνεις να δεις τι έγινε. Ας πούμε βγαίνεις στο μπαλκόνι. ή σκουντάς αυτόν που κοιμάται δίπλα σου. Ή ξαναπέφτεις και κοιμάσαι. Εφιάλτης λες και καθαρίζεις.

Αυτός όμως που κατέβηκε με την παντόφλα, κι αφού είχε δει από το μπαλκόνι, άκουγε κι άλλον θόρυβο. Τον θόρυβο της μηχανής του αυτοκινήτου, που είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητο της αδερφής του. Προσπαθούσε να απομακρυνθεί μια Πόρσε αλλά δεν ήταν και τόσο εύκολο, αφού το αριστερό φτερό είχε στραβώσει τόσο που εμπόδιζε την κίνηση του αυτοκινήτου, χώρια που είχε σκαλώσει και στο υποτυπώδες πεζοδρόμιο.

Πλησιάζει ο ένοικος την Πόρσε και τον πρώτο που αντικρύζει, είναι τον συνοδηγό. Λογικό αφού από εκείνη τη μεριά ήταν και η είσοδος-έξοδος της πολυκατοικίας. Ο συνοδηγός κόκκαλο κανονικό. Με τη μηχανή να συνεχίζει να ουρλιάζει, τρέχει προς τη μεριά του οδηγού. Κι αυτός δεν φαινόταν νορμάλ αλλά σίγουρα δεν ήταν κόκκαλο. Ή ήταν κόκκαλο αλλά άλλου τύπου. Ας πούμε του κόκκαλου με ανεπτυγμένο το υπερεγώ του.

– Τι έκανες ρε κωλόπαιδο; Έβγα έξω ρε μαλάκα.

– Μην δίνεις σημασία ρε φίλε. Πάρε την κάρτα μου κι αύριο μιλάς με τη μαμά μου. Αυτή θα τα κανονίσει όλα.

Φυσικά την άλλη μέρα έγινε κι η επικοινωνία.

– Σας ευχαριστώ κύριε τάδε μου. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους όλων μας. Μην ανησυχείτε για τις ζημιές. Πάρτε αυτό το νούμερο για το φαναρτζήδικο στο οποίο θα φτιάξετε το αυτοκίνητο της αδερφής σας. Κυρίως σας ευχαριστώ που δεν φωνάξατε την αστυνομία. Βέβαια δεν ήταν κι απαραίτητο για ένα απλό τρακάρισμα.

• – Δεν ήταν ένα τρακάρισμα κυρία μου. Υπό την επίρρεια ναρκωτικών, δεν σταματάει η αστυνομία στα σίδερα. Σε μπουζουριάζει κανονικά και μέχρι την δίκη, λες το απλό.

Μια κυρία, πάει στον γιατρό και του παραπονιέται :

• Γιατρέ, πονάω εδώ στον πωπό. Γύρω από την είσοδο.
• Για να εισπράξει την εξής απάντηση από τον γιατρό.
• Κυρία μου, δεν είναι είσοδος. Έξοδος είναι. Όσο επιμένετε να το λέτε είσοδο, δεν βλέπω εύκολα να περνάει ο πόνος……

( Απόσπασμα και πρόβα για ένα καινούργιο βιβλίο ).

Υγ. Βλέπω κάποιες ερωτησούλες στα διάφορα σχόλια. Άλλες λογικές, άλλες ειρωνικές κι άλλες εξυπνακίστικες. Φυσικά δεν πρόκειται να δώσω απαντήσεις δημόσια αλλά στους δήθεν που ξέρουν και το παίζουν απορημένοι, δίνω συμβουλή να κοιτάνε την δουλίτσα τους, τον φουκαραδισμό τους και τα αθώα τμήματα της ομάδας με τα σπορ με την πλατειά απήχηση.

Κανονικά ο τίτλος θα έπρεπε να είναι αλλαγή βιβλίου, αλλά ας μην ψάχνουμε και τέτοια ακρίβεια. Όπως το δει ο καθένας. Το σίγουρο είναι ότι βαδίζουμε στην εποχή Ηλιόπουλου και στην πλήρη απομελισσανιδοποίηση της ομάδας και της εταιρείας. Αυτό δε το τελευταίο, ασχέτως αποτελεσμάτων, είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο, αν δεχτούμε ότο ο ρόλος του Ηλιόπουλου δεν κρύβει κάτι άλλο. Πράμα φυσικά που απεύχομαι, όπως και ο κάθε Αεκτζής.

Γράφω ελπιδοφόρο διότι ο ποδοσφαιρικά συνταξιοδοτηθείς από τον εαυτό του Μελισσανίδης, στην ουσία διέλυσε την ομάδα και την εταιρεία. Κάτι φυσικό, αν σκεφτεί κάποιος τον συγκεντρωτισμό του και την πειρατική επιχειρηματικότητα του. Το χειρότερο όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το χειρότερο είναι ότι όντας δυνατός μέσα στη ζούγκλα, δημιούργησε έναν ακόμα δυνατότερο αντίπαλο. Διότι απέναντι στην ΑΕΚ και στον Ηλιόπουλο, υπάρχει ένα παντοδύναμο δίπολο, μια κανονική Καμόρα που ελέγχει τα πάντα. Από αγωνιστικής απόψεως με την διαιτησία και την ΕΠΟ, μέχρι δικαιοσύνες, υπουργεία και φυσικά μέσα ενημέρωσης που μπορούν να διαστρεβλώσουν τα πάντα.

Επομένως, σωστά ο Ηλιόπουλος προχωρά με διοικητική στελέχωση πρώτα, και λογικά έχει δώσει πρωτοβουλίες στον Ριμπάλτα για τα αγωνιστικά. Τι να κάνουμε τώρα ; Αφού ο νέος ιδιοκτήτης δεν ξέρει από μπάλα. Και δεν διαθέτει και το προσωπικό εκτόπισμα για δημιουργία οικονομικού φόβου ή τρόμου ζουγκλοειδούς. Πάει λοιπόν με τα σωστά βήματα για τα οποία θα πληρώσει. Οπότε μετά την καθαρή διοικητική και νομική στελέχωση, θα προχωρήσει ( ελπίζω ) και στο εμπορικό αλλά κυρίως στο γραφείο τύπου, που κύρια αρμοδιότητα του είναι η επαφή με την ομοσπονδία και την διαιτησία ( για όσους δεν το ξέρουν ). Διότι κι αυτός είναι ένας τομέας, που η εταιρεία σέρνεται. Και δεν μπορεί φυσικά να προχωρήσει με τους δήθεν free lancers, που όμως συμμετέχουν και σε αντίπαλα μέσα…

Κάποια άλλη πληροφόρηση δεν έχω, αλλά θετικά βήματα είναι ο Λυσάνδρου όπως και η βολιδισκόπηση του Αλέξη από τα παλιά. Φυσικά δεν είναι κι υποχρεωτικό το στέλεχος να είναι Αεκτζής και θα τολμούσα να πω, μακάρι και να μην είναι. Άλλη κακομοιριά δεν χρειάζεται. Ας είναι επαγγελματίας που να ξέρει την δουλειά του. Να έχει προσωπικό εκτόπισμα ( για θυμηθείτε τον Δημητρακόπουλο παλιά στον Ιωνικό ), γνωριμίες και κυρίως άμεση αντίδραση. Διότι αυτά τα νέα στελέχη, θα είναι που θα υπερασπιστούν την όποια επένδυση κάνει ο Ηλιόπουλος. Χωρίς αυτά, άνετα το αγωνιστικό μπορεί να μοιάσει με βαρέλι χωρίς πάτο. Και το γήπεδο άδειο…

Για τα αγωνιστικά δεν μπορώ να πω κάτι. Περιμένω κι εγώ να ακούσω τον προπονητή και να καταλάβω τι θέλει να παίξει και με ποιους. Οπότε έχουμε ακόμα κάποιες μέρες για να μπορούμε να κρίνουμε γιατί αποχτήθηκε και τέταρτος αριστερός εξτρέμ. Πάντως οι ηλικίες που ακούγονται για να έρθουν είναι θετικές, όπως θετικές είναι και οι διαθέσεις για να ξεφορτωθούμε παλτά ή τύπους που πλέον έχουν βαρεθεί. Όμως αυτά θα τα πούμε στην ώρα τους…

Με ψυχραιμία πλέον κι αφού το διαζύγιο έχει επισήμως ανακοινωθεί – άρα δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι πιέζουμε με τον τρόπο μας -, ας γράψουμε τη φετινή πραγματικότητα της ομάδας μας. Με μία πολλή σοβαρή υποσημείωση : Το ότι ο Αλμέιδα έμεινε μετά τις συγκεκριμένες ξεφτίλες που όλοι ξέρουμε, ήταν απόφαση της διοίκησης άντε και του Ριμπάλτα. Επομένως και η διοίκηση έχει ευθύνες και ουδόλως απασχολεί αν ξέρει ή δεν ξέρει από μπάλα. Και να πούμε και κάτι ακόμα : Αν ο Αλμέιδα έκανε στο τέλος δυό ήττες, θα έμενε. Αν έκανε δυό ήττες, θα έφευγε ( όπως κι έγινε ). Σε οποιοδήποτε άλλο συνδυασμό αποτελεσμάτων, θα παιζόταν το συμβόλαιο στα ζάρια. Αυτό για να ξέρουμε τι διοίκηση έχουμε. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι από την επομένη κιόλας του διαζυγίου, δεν έχουμε προπονητή. Και δήθεν κάνουμε επαφές με παίκτες ερήμην του νέου προπονητή. Στο τελευταίο να προσθέσω και μία ευχή μου: Ελπίζω ο Ηλιόπουλος να διαλέγει αλλιώς καπετάνιους στα καράβια του…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα νούμερα αφού σε αυτά αρέσκονται οι δημοσιογραφάρες της ΑΕΚ, που δακρύβραχτα αποχαιρέτησαν τον Αλμέιδα παρομοιάζοντας τον μάλιστα και με τον Ιησού. Σε 32 αγώνες είχαμε 16 νίκες, 5 ισοπαλίες και 11 ήττες. Τέρματα 48-28. Είχαμε 7 λιγότερους βαθμούς σε σχέση με πέρσι στη κανονική σεζόν κι άλλους 7 λιγότερους στα μπαράζ. Σύνολο 14 βαθμοί λιγότεροι σε σχέση με πέρσι, που ήση είχαμε λιγότερους σε σχέση με πρόπερσι. Γαμώ τα projects δηλαδή. Το ωραιότερο όμως ήταν το άλλο : Είχαμε 1 γκολ ανά 10 τελικές και 33,5 λάθη ανά αγώνα. Φυσικά τα λάθη τα κάνανε οι παίκτες, ούτε ο Αλμέιδα ούτε η διοίκηση.

Αν θέλουμε να μπούμε και σε αυτά που είδαν τα μάτια μας, ας ξεκινήσουμε από σχιζοειδείς αποφάσεις που η κορυφαία ήταν η χρησιμοποίηση του Χατζησαφί στην Τούμπα. Που έγινε για να τον εκθέσει αλλά φευ. Εξετέθη ο Ιησούς, όπως εξετέθη όλη η ΑΕΚ που είχε το τελευταίο διάστημα δυό αριστερά μπακ στον πάγκο και τον Γκατσίνοβιτς βασικό. Και που ουδέποτε στο τέλος προωθήθηκε μπροστά έστω σαν εσωτερική αλλαγή κάποιου αγώνα. Θέλετε να πούμε για τον Πιερό που έμπαινε για να πρεσάρει μπροστά κι ενώ η ομάδα έπαιζε χωρίς εξτρεμ αλλά έβγαινε όταν μπαίνανε τα εξτρέμ τα οποία δεν ξέρανε πού να σεντράρουν; Θέλετε να μιλήσουμε για την πλήρη ανυπαρξία συνύπαρξης Γιόνσον και Σιμάσνσκι όταν οι συνθήκες απαιτούσαν σφίξιμο του κέντρου; Θέλετε να θυμηθούμε την εξαφάνιση στα όρια αδικίας, παικτών όπως ο Λιούμπισιτς, ο Κοϊτά κι ο Μήτογλου; Μήπως προτιμάτε – με τη ανοχή των δημοσιογραφάρων – τη συνεχή χρησιμοποίηση του Μαρσιάλ ή το επιθετικό πρεσάρισμα με παλαίμαχους παίκτες;

Κι άλλα υπάρχουν αλλά δεν βαριέσαι πλέον. Διότι το κύριο της φετινής χρονιάς είναι το ψυχολογικό στραπατσάρισμα των παικτών και της ομάδας καθώς και του κύριου όγκου των οπαδών. Εξαιρώ φυσικά κάποιους οργανωμένους που πήγαν στο good bye στο αεροδρόμιο αφού αυτοί δεν βλέπουν μπάλα γενικώς κι άρα δεν καταλαβαίνουν αυτά που γράφω. Αν πάντως δεν υπάρχει ψυχολογικό θέμα, σαφέστατα υπάρχουν βαρειές ντροπιαστικές ήττες, ειδικά στα μπαράζ, και βέβαια μια αποκρουστική μπάλα. Ο Αλμέιδα τήρησε δυό ποδοσφαιρικές παραδόσεις ( φυσικά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις για να μην αρχίσει κάποιος να πετάει ονόματα ) :

• Όταν ένας προπονητής φεύγει, πάντα αφήνει πίσω του καμένη γη.
• Ένας πολύ καλός παίκτης, ποτέ δεν είναι καλός προπονητής.

Εν πάση περιπτώσει, κι αυτή η περίπτωση τελείωσε. Και πάμε γι΄άλλη. Όπως γίνεται και στη ζωή, που αλλάζουμε γκόμενες. Κι ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει. Άλλος δίνει μεγαλύτερη σημασία στο νταμπλ κι άλλος στο τριετές project. Άλλος ενδιαφέρεται για τίτλους κι άλλος ενδιαφέρεται για θέαμα. Άλλος ενδιαφέρεται πώς θα γαμήσει ο ίδιος, κι άλλος ενδιαφέρεται για το πώς θα νομίσει ότι γάμησε όταν γαμάει ο πρόεδρος της ομάδας του. Ελεύθερη άποψη έχουμε, όμως έχουμε μια κοινή συνισταμένη: Φέτος δεν είδαμε ούτε τίτλο, ούτε θέαμα. Και φέτος γαμηθήκαμε κοινώς. Ας πούμε ότι τα εξισορροπούμε αυτά με την πρώτη χρονιά, αφού ο Αεκτζής έχει πάντα τον συνειρμό…” δηλαδή είχαμε μάθει κάθε χρόνο να τα σαρώνουμε όλα;”…Μας μένει λοιπόν η δεύτερη χρονιά για την κρίση μας. Γεγονότα είναι αυτά κι όχι προσωπικές κρίσεις. Τι έγινε πέρσι; Ε όχι να τιμήσω και τα χωριά…

Κάθισα να δω το παιχνίδι, χωρίς κάποια έμπνευση και χωρίς κάποια ελπίδα. Έτσι όπως έχουμε γίνει, ακόμα και κάτι καλό να δούμε, μάλλον δεν θα το πιστεύουμε. Και πώς να γίνει το ανάποδο; Οι μισοί θεωρούνται τελειωμένοι κι οι άλλοι μισοί θέλουν να φύγουν. Οπότε όλοι λοιπόν, ζούμε στον πλανήτη Ριμπάλτα και μάλιστα κάποιοι προσεύχονται να μην φύγει κι αυτός.

Η ενδεκάδα είχε εκπλήξεις. Άλλες ευχάριστες κι άλλες δυσάρεστες. Οι ευχάριστες ήταν στην άμυνα, που επιτέλους είδαμε κανονικό αριστερό μπακ. Όπως και να το κάνεις, ο Χατζησαφί αδικήθηκε ιδιαίτερα στα τελευταία παιχνίδια και φυσικά είναι ο καλύτερος που διαθέτουμε στη θέση αυτή. Έπαιξε λοιπόν το παιδί, και μάλιστα ήταν από τους καλύτερους στο πρώτο μέρος.

Οι δυσάρεστες εκπλήξεις ήταν στο κέντρο. Χωρίς αμυντικό χαφ, μάλλον θα υπήρχε πρόβλημα. Η κορυφαία βέβαια έκπληξη ήταν η χρησιμοποίηση του Μαρσιάλ, αλλά αυτό μάλλον ήταν απάντηση στον Ηλιόπουλο. Όλα τα άλλα ήταν σχετικά νορμάλ, αν φυσικά δέχεσαι ότι μια ομάδα έχει αυτό το μέσο όρο κι αν φυσικά δέχεσαι να παίζεις χωρίς εξτρέμ. Γιατί να μην το δεχτείς όμως; Τόσα και τόσα έχεις δεχτεί φέτος.

Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούμε να μιλάμε για κάποια παταγώδη αποτυχία. Η ΑΕΚ είχε καλούς τους Μάνταλο και Βίντα, και ιδιαίτερο σύμμαχο τον αντίπαλο, που δεν ήταν και τίποτα το φοβερό. Μάλλον κι αυτός φοβόταν, κι αφού έπαιζε για δύο αποτελέσματα, διευκόλυνε την όλη κατάσταση, που πήγε σε κοντρόλ ρυθμό και κατοχή και πρόσφερε ένα παιχνίδι χωρίς κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Μάλλον έπαιξε μιά τακτική αλληλοεξουδετέρωσης, που δεν έφερε κάποια θεαματικά αποτελέσματα. Το σίγουρο είναι ότι οι άμπαλοι, θα μιλήσουν για καλή ΑΕΚ.

Τις τελικές, τις λίγες, τις είχαν κι οι δυό ομάδες. Είτε σε τακτική επίθεση, είτε σε αντεπίθεση. Η σημερινή ανικανότητα του Κωσταντέλια, και η μόνιμη του Μαρσιάλ, δεν άνοιξαν το σκορ. Αυτό άνοιξε στο τέλος του πρώτου μέρους εις βάρος μας, αφού κάπως θα έπρεπε να τηρήσουμε τις τελευταίες εμφανίσεις μας. Φυσικά στο πρώτο μέρος, θα πρέπει να αναφερθώ και στον ηλίθιο διαιτητή, που φάνηκε χεσμένος κι έπαιζε φουλ έδρα – αποκορύφωμα το φάουλ από το οποίο φάγαμε το γκολ. Το τι έγινε μετά με τον Λαμέλα, οφείλω να πω ότι δεν το κατάλαβα αλλά τα νεύρα τα έχουμε συνηθίσει πια.

Στο δεύτερο μέρος, τα πράματα έγιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Ποδοσφαιρικά εννοώ. Ο αντίπαλος πιστοποίησε την ανυπαρξία του σαν ομάδα, ενώ η ΑΕΚ στην κυριολεξία τον κατατρόπωσε. Με τρομερή μπάλα, τόσο αθλητικά όσο και τακτικά. Ήταν η καλύτερη ΑΕΚ που είδα φέτος στα μπαράζ. Και δεν κάνω καμία πλάκα. Θέλετε κατοχή, θέλετε αλληλοκαλύψεις, θέλετε οργάνωση παιχνιδιού; Φυσικά έλειψε η αποτελεσματικότητα, αλλά οι τρεις τελικές που έγιναν ήταν καταπληκτικές.

Στο τέλος, θα μπορούσαμε να είχαμε δεχτεί και δεύτερο γκολ αλλά αυτό οφειλόταν στο ότι οι παίκτες δεν θέλανε να ξαναχάσουνε. Και θα πρέπει να τους αναγνωριστεί αυτή η προσπάθεια, διότι έτρεξαν, μόχθησαν κι έκαναν ό,τι ήταν αθλητικώς δυνατό σήμερα. Κι ας μην είχαν καμία σημαντική βοήθεια από τον πάγκο και σήμερα. Σκέψου μόνο ότι ο Μαρσιάλ έμεινε μέχρι το τέλος και μάλιστα ονοματίστηκε και σέντερ φορ. Και φυσικά έχασε ένα γκολ από αυτά που δεν χάνονται. Αλλά μην μπλεκόμαστε με λεπτομέρειες.

Είδαμε ένα καλό παιχνίδι με ένταση και πάθος. Είδαμε την ΑΕΚ να αδικείται τελικά από την τέταρτη θέση, αλλά είδαμε κι αυτό που θα πρέπει να γίνει πασιφανές στους διοικούντες ( μην γελάτε ). Θέλει σοβαρό έλεγχο η διαιτησία, όταν δεν έχεις καλούς παίκτες ή όταν έχεις παράλογες αποφάσεις από το τεχνικό τημ. Αλλά δεν θα αναλωθώ στην τοξικότητα. Διότι γέμισα από την ομάδα, παρά την ήττα και παρά την παρουσία Μαρσιάλ μέσα στην ομάδα, που αδικεί πολλούς άλλους παίκτες. Όπως και τον Ρώτα σήμερα, που κι αυτός πλαισίωσε τους καλύτερους. Που όμως καλά θα κάνει να σηκωθεί και να φύγει, αφού για την ΑΕΚ δεν κάνει.

Άλλα, δεν θα πούμε σήμερα. Παρά το κρύο αίμα. Να ξέρουμε να διαχωρίζουμε τα γεγονότα. Σήμερα είχαμε κριτική αγώνα. Τίποτε άλλο. Δεν θα τρελαθούμε με το πρωτάθλημα γυναικών, ούτε με το μπάσκετ. Αυτά ανήκουν μόνο σε τυφλούς οπαδούς. Που στον βωμό της ΑΕΚ, θα πάνε και θα δουν μέχρι και ξιφασκία. Αρκεί κάπου να κερδίσει η πίστη τους. Διότι χωρίς αυτήν, θα έχουν μισή ζωή ή αυστηρή κρίση στην Δεύτερη παρουσία. Νάμαστε καλά να επικοινωνούμε. Μέχρι το κλείσιμο, θα τα πούμε για τις κινήσεις και τις προσδοκίες.

Μην ανησυχεί κάποιος, δεν πρόκειται να αναβιώσω κάτι. Εξ άλλου, θάταν και ντροπή. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ακριβώς την ώρα του θανάτου. Οι άνθρωποι υπάρχουν όταν ζουν, κι όχι απλά όταν υπάρχουν. Όταν δημιουργούν, όχι όταν απλά τους κάνουν εν ζωή αφιερώματα.

Ο Αεκτζής λοιπόν, μετά τον τοτεμισμό με τον Μπάγιεβιτς, τον Μελισσανίδη και τον Αλμέιδα, μετά κάποια παικτάκια που θεωρήθηκαν πρότυπα και λοιπά αρχίδια, που δημιουργεί η κάθε μορφής πίστη, με την καθοδήγηση των ανύπαρκτων δημοσιογράφων, μπαίνει σε άλλη φάση : Στην προπαγάνδα για τον Ριμπάλτα.

Αυτός έχει τα κλειδιά, αυτός ξέρει, αυτός έχει πάρει τα ηνία και λοιπές παπαρδέλες. Μέχρι κι ο Κετσε βγήκε κι έκανε ένα σχόλιο – το μόνο σωστό εδώ και καιρό -, ” ας προσευχηθούμε για τον Ριμπάλτα. ”

Η μαλακία δηλαδή, πάλι θριαμβεύει σε μια εταιρεία για την οποίαν ήδη κλαίει ο Ηλιόπουλος. αυτός βέβαια κλαίει διότι δεν καταλαβαίνει γιατί φώναζε εναντίον του ο κόσμος, αλλά άστο αυτό.

Μετά λοιπόν την Τούμπα, θα αναλάβει ο Ριμπάλτα. Που θα φέρει προπονητή, που θα φέρει 10 παίκτες και θα διώξει κι άλλους πέντε.

Και ρωτάω εγώ σαν παλιός αποδυτηριάκιας : Κι αν ο Ριμπάλτα υποβάλει την παραίτηση του την Τρίτη, τι γίνεται μετά; Ρε φίλε, δεν γουστάρω άλλο. Βρήκα μια γκόμενα στο Σορέντο και πάω να φάω τα λεφτά που έχω βγάλει. Δεν μου αρέσουν οι πουτάνες της Αθήνας. Φεύγω.

THINK TANK, ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.

Τι γίνεται ωρέ από Τετάρτη και μετά; Ούτε να το σκεφτούμε δεν μπορούμε, ε;

Ε, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.

Πήγα να μπω στο γήπεδο. Είχε χαθεί το εισιτήριο μου από το gov.gr. Τρελάθηκα. Με κάποιο τηλέφωνο μπήκα. Είχα κι ένα άλφα περιθώριο χρόνου. Ήταν μάλλον μία σημειολογία : Μην το δεις κι αυτό. Άστο, χέστο. Γιατί να μπεις στο γήπεδο; Πρέπει να πιεις μέχρι τέλους το ποτήρι; Δεν έλαβα τα μηνύματα αυτά σωστά στον εγκέφαλο, αλλά δεν θα μπορούσα και να λείψω. ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη. Κι Ελλάδα σε όποια διάσταση ψάξεις στον μικρόκοσμο.

Φυσικά δεν μετάνοιωσα. Την ΑΕΚ θα την εγκαταλείψω, μία και καλή. Όσο όμως είμαι ακόμα στη σχέση, θα δω τα πάντα. Είδα μια κακή ενδεκάδα – φαντάσου να έχεις δυό αριστερά μπακ στον πάγκο και να καλύπτεις τις πτέρυγες με δυό δεξιούς-, φαντάσου να παίζεις χωρίς δεξί εξτρέμ και φαντάσου να βλέπεις ακόμα τον Μάνταλο, σαν τελευταίο άνθρωπο του Μελισσανίδη στην ομάδα. Λέγανε ότι ήταν καλός. Εγώ δεν είδα τίποτα, ειδικά μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, που ό,τι άγγιζε ήταν λάθος.

Πάντως τα στρεβλά μπακ, δεν πήγαν άσχημα. Ούτε κι η τακτική αντιμετώπιση του αγώνα. Όσο αντέχουμε θα τρέχουμε, και μετά θα κάνουμε αλλαγές. Κι ενώ είχε βγει το πρώτο ημιχρόνιο, με πολλή καλή ΑΕΚ που μάλιστα είχε βάλει και γκολ σε κρίσιμο σημείο για την ψυχολογία του αντιπάλου, ήρθε η κατάρρευση. Μου θύμισε την προσπάθεια που κάνει ένας αλκοολικός, που όμως όταν δει μπροστά του ένα ποτήρι με ουίσκι, θυμάται τα παλιά. Ψύχραιμος ήταν ο αντίπαλος προπονητής. Και να μην κάνει τίποτα, ο Αλμέιδα θα χάσει μόνος του. Είτε θα σκάσει την ομάδα του, είτε θα πιεί στον πάγκο, είτε θα κάνει λάθος αλλαγές.

Επειδή κάθεται μπροστά μου, μπορώ να διαβεβαιώσω το κοινό ότι δεν πίνει. Τι κάνει πριν, τι κάνει μετά, δεν μπορώ να το ξέρω. Αυτό που μπορώ να ξέρω είναι ότι αποφασίζει να κάνει αλλαγές, γίνεται της πουτάνας. Αποδιοργάνωση στο κέντρο κι έμπνευση στην τρέλα, επιπέδου Γκουέρνικα Πικάσο. Τσιλούλης μέσα και σέντερ φορ; Μάνταλος και Λαμέλα, κάργα κουρασμένοι, ακόμα μέσα; Αλλαγή Βίντα για να γίνει τι; Λεπτομέρειες παιδιά είναι αυτά.

Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ ΑΡΧΗ, ΟΥΤΕ ΜΕΣΗ ΟΥΤΕ ΤΕΛΟΣ. Γέλασε κι αντίπαλος, που δεν είχε διπλό μέσα στο 2025. Ανεστήθη κι αυτός.

Και πεθάναμε εμείς. Άλλο ένα πικρό ποτήρι, ξεφτίλας κι ανοργανωσιάς. Άλλη μιά μαλακία της διοίκησης, αφού η παραμονή Αλμέιδα είναι δικό της θέμα. Σκέψου ότι μέχρι κι ο Δημητριάδης, που μόνο τον Μελισσανίδη ακούει, καταφέρεται εναντίον του. Βρήκαμε τον ένοχο; Όχι βέβαια. Ο ένοχος είναι ο Ηλιόπουλος σαν δένδρο. Σαν δάσος ο Μελισσανίδης. Όχι για τα αγωνιστικά. Όχι. Μην βιάζεστε. Όλα θα τα πούμε. Και να με συγχωρήσουν οι τίποτες που το παίζουν Αεκτζήδες και προσφυγιά και κλάμα και μια ζωή δυστυχία.

Η ΑΕΚ λοιπόν τελευταία και χωρίς βαθμό. Με έξι ήττες. Στα πάντα διαλυμένη. Με γήπεδο μισοάδειο και με κατάθλιψη στον κόσμο. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Έλεγα ότι θα βρει μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αυτή που φέρνει η διάθεση της αυτοσυντήρησης ή του βάρους της φανέλας. Τίποτα. Γιατί ; Να ρωτήσω κάτι; Θυμάστε τον Μελισσανίδη με το καπελάκι, όταν έμπαινε μια εταιρεία του στη Wall street ; Σήμερα αυτή η εταιρεία του, πού είναι; Θέλετε κάτι για την ΑΕΚ; Υπάρχουν μουσεία.