Σήμερα θα πάμε Φιλαθλέικα, όσο το θυμάμαι τουλάχιστον. Και θα πάμε έτσι, διότι φτάνεις στο γήπεδο μετά από μιάμιση ώρα στον δρόμο, κι αφού παρκάρεις τρία χιλιόμετρα μακριά, μια που τις θέσεις parking τις έχουν τα τζαμπατζέ λαμόγια, υφίστασαι έναν έλεγχο ίδιο σαν να είσαι χαπακωμένος της Original, μπας και φτάσεις στην θέση σου για την οποίαν έχεις δώσει 4500 ευρώ. Φυσικά είσαι Έλληνας και σε γαμάνε. Καλά σου κάνει ο εγγυητής….

Μετά βέβαια έχει αγώνα. Γι΄αυτό δεν έτρεχες; Σωστά. Είπαμε, εγώ είμαι το κορόιδο. Ελληνική ομάδα απέναντι σε αγγλική; έστω κι αν της λείπουν τέσσερις βασικοί. Από προχθές τα είχαμε γράψει. Όλα εδώ είναι. Τι τύχη μπορείς να έχεις; Πού υπερτερείς; Σε σωματοδομή; Σε ψυχή; Σε οργάνωση παιχνιδιού; Σε φυσική κατάσταση; Σε μέσα με την ευρωπαϊκή διαιτησία; Πού ρε γαμώτο είσαι καλύτερος;

Μπαίνω και παίρνω την θέση μου. Βλέπω μια αισιοδοξία γύρω μου. Δεν καταλαβαίνω, αλλά σίγουρα δεν είναι δυνατόν να τους μάθω μπάλα στιγμιαία. Ούτε τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι εύκολο να τους πείσεις όταν μιλάνε ότι αυτούς τους κερδίσαμε στην Αγγλία, άρα…Τέλος πάντων, αυτή είναι η παρέα του γηπέδου, κι αυτή είναι και η δική μου απόλαυση. Όπως και οι κοπέλες που σερβίρουν τα ποτά, όπως και οι κοπέλες της υποδοχής. Τα πάντα είναι η γιορτή της Φιλαδέλφειας. Ακόμα και η βλακεία των διπλανών μου….

Ρε φίλε, πράγματι ο Βίντα στο πρώτο δεκάλεπτο, προσπάθησε να σώσει το άγχος μας. Έκανε τρία διαδοχικά λάθη και προσκαλούσε τον αντίπαλο να μας σώσει από το τρέξιμο του ενενηντάλεπτου. Τίποτα οι άλλοι. Το θέλανε αλλιώς. Το θέλανε να λιώσουμε στο τρέξιμο, το θέλανε να παραδεχτούμε ότι έχουμε ήρωες, το θέλανε να πούμε ότι ο Ελβετός διαιτητής μας αδίκησε. Το θέλανε να πούμε ότι είμαστε προτεκτοράτο ακόμα μπροστά και σε ένα χωριό της Αγγλίας. Διότι αυτό έγινε σήμερα.

Πόσες τελικές να μετρήσουμε; Πόσες κατοχές και πόσες διεκδικήσεις; Ακόμα κι από τον Βίντα, που μετά το δεκάλεπτο, έγινε ξανά ο γνήσιος αρχηγός μας ( φυσικά του χαρίστηκε μια απ’ ευθείας κόκκινη όταν τράβηξε εκείνη την μπουνιά στο αυτί του αντιπάλου ) !. Που μαζί με τον Μουκουντί του πρώτου μέρους, τον τέλειο σε όλο το παιχνίδι Σιμάνσκι ( αν ο Γκαρσία κάνει 12 μύρια σήμερα μεγάλε επενδυτή, πόσο κάνει το πολωνικό τανκ ), τον σοβαρότατο Χατζησαφί, και φυσικά με τον καταπληκτικό Μάνταλο και Πινέδα μέχρι που βγήκαν – τεράστιο λάθος του Αλμέιδα στον ταυτόχρονο συντονισμό -, ρωτάς τα απλά : Τι σου λείπει; Ο Γκαρσία; Αλήθεια; Δηλαδή, κάθε πόσες τελικές τελικές βάζει γκολ; Γιατί να βάζουν οι άλλοι με λιγότερη αξία, πιο πολλά;

Αυτό βέβαια είναι φιλοσοφία κι αλήθεια. Από εκεί και μετά, όλοι έβλεπαν την επιθετική τοποθέτηση της Brighton, που ήταν τέσσερις παίκτες μπροστά στην περιοχή μας, όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε build up. Και φυσικά όλοι έβλεπαν, πλην πλειοψηφικών ηλιθίων, ότι δεν γίνεται να παίξεις υποτίθεται αλλιώς, αφού στο κέντρο δεν έχεις κάποιον χάφαρο να διεκδικήσει, να πάρει την μπάλα, και να επιτεθεί τραβώντας πάνω του παίκτες από την απέναντι άμυνα κι άρα να αφήσει ελεύθερους τους άλλους μεσοεπιθετικούς. Κάτσε εκεί πίσω κι άλλαζε την μπάλα λες και παίζεις μουσική δωματίου, τύπου Πιζάρο.

Και κάτσε να μετράς χαμένες τελικές. Και κάτσε να λες ότι η ΑΕΚ έπαιξε σαν λιοντάρι. Και κάτσε να λες ότι τα έχασαν οι γλάροι. Κάτσε να λες ό,τι θες. Γήπεδο είναι με ελευθερία έκφρασης. Κάτσε να πανηγυρίζεις, που ο Ολυμπιακός έτρωγε γρήγορα δυό γκολ κι αργότερα τέσσερα. Κάτσε να βλέπεις εκείνο το σκορ, και να μην βλέπεις την μάπα σου : Τον ανύπαρκτο μαροκινό, και φυσικά τον τίποτα Γκατσίνοβιτς, που δεν φτάνει που έχασε τα άχαστα, αλλά μας άφησε και με δέκα παίκτες. Ρε πουλείστε τον να ησυχάσουμε. Και μην πάρετε κανέναν εκεί. Μην μπείτε και στα έξοδα. Καλύτερα να λέμε ότι εκεί δεν έχουμε κάποιον. Βαρέθηκα να βλέπω κάποιον που θέλει να φύγει αλλά να μην κάνει τίποτα.

Όπως βαρέθηκα να βλέπω τον Αλμέιδα, να βάζει τον Πόνσε με θλάση στον προσαγωγό. Ή τον Αραούχο με κάκωση από το τελευταίο ψαλίδι. Και να κάνει αλλαγές στο 70 λεπτό, λες και κερδίζει. Αλλά αυτό δεν με νοιάζει τόσο. με νοιάζει ότι ο οργανισμός ΑΕΚ, δεν καταλαβαίνει πού πατά και πού βρίσκεται. Διόι φυσικά και θα τιμήσω την αποψινή προσπάθεια, αλλά ρε φίλε, κατάλαβε πού είσαι. Και φύγε από το γήπεδο ικανοποιημένος με την προσπάθεια και κάνε κριτική εκεί που πρέπει. Τι ασχολείσαι με τον διαιτητή και τι βρίζεις τους φιλάθλους της Brighton, που πολύ σωστά πανηγύριζαν;

Γιατί δεν λες την αλήθεια; Στον εαυτό σου πρώτα. Κλείσε τα σύνορα να μην βγαίνουμε έξω. Στο λέει και η Ουέφα, αν δεχτούμε εχθρική διαιτησία. Δεν σε θέλει, μέχρι να επενδύσεις κι όχι με το να πας να κλέψεις με τα 25 του Γκαρσία, τα τυχαία φυσικά των κουτόφραγκων. Για όλες τις ελληνικές ομάδες. Ντροπή για την μπάλα να την σχεδιάζουν Έλληνες. Και να μην το βλέπεις , επειδή κανείς δεν σου απαγορεύει την διαμαρτυρία. Δεν βαριέσαι. Κι εχθές απλά σου ακύρωσε το πρωθυπουργικό ραντεβού κάποιος Ινδός. Και σήμερα, τα ίδια σου έδειξε αυτό το χωριό της Αγγλίας.

Τι σου έδειξε; Ότι είναι άτυχη η χώρα που έχει ήρωες. Διότι αυτοί συνήθως είναι νεκροί. Κι η ΑΕΚ ήταν πολλή ηρωική σήμερα. Όπως θέλετε λοιπόν, δέστε το. Μπορείτε φυσικά να το δείτε, ότι η Ευρώπη δεν θέλει την ΑΕΚ, διότι δεν είναι τόσο εμπορική. Γι ΄αυτό λοιπόν την αδικεί. Ό,τι θέλετε. Αν πάντως το πιστέψετε αυτό στο τέλος, καλύτερα να μην δείτε το παιχνίδι στην Ολλανδία….

Υγ. Διάβασα ότι κι η αλογοτροφή έπαιξε σαν λιοντάρι. Μερικές εβδομάδες πιο πριν είχε παίξει στην Αγγλία κι ο γαύρος σαν λιοντάρι. Ρε δεν βαρεθήκατε να διαβάζετε μαλακίες; Είτε παίξεις είτε δεν παίξεις σαν λιοντάρι αφού υπάρχει και το ποντίκι που αντιμετωπίζει την γάτα καθημερινά, το αποτέλεσμα θα μετρήσει.

Η ομάδα παρατάχθηκε σήμερα με μπόλικες απουσίες πάλι. Πλέον είναι αδιανόητη αυτή η κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βρει μια λογικοφανή εξήγηση. Χτυπάνε ακόμα κι αυτοί που δεν παίζουν. Με βάση λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα, ο Αλμέιδα παρέταξε την πιο νορμάλ ενδεκάδα, έστω και χωρίς σέντερ φορ.

Αυτοί οι ένδεκα που μπήκαν, για ένα εικοσάλεπτο, πραγματικά ισοπέδωσαν τον αντίπαλο. Μετά από τέσσερις τελικές, σκόραραν το γκολ, κι αφού την γλύτωσαν στο επόμενο λεπτό – που ήταν και η μοναδική φορά που ο ΠΑΣ απείλησε -, μας χάρισαν ένα εκπληκτικό θέαμα. Φτάσανε σε τρομερά ποσοστά κατοχής της μπάλας, ενώ έχασαν τα άχαστα. Δεκάδες τελικές, δεκάδες τα κλεψίματα της μπάλας , δεκάδες τα χιλιόμετρα που έτρεξαν μέσα στο γήπεδο. Τα πάντα ήταν θέμα του επιθετικού πρεσαρίσματος και της άριστης οργάνωσης στο κέντρο.

Ήταν από τα πιο γεμάτα ημιχρόνια που έχουμε δει φέτος. Χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον ιδιαίτερα, αφού αυτό που κυριαρχούσε ήταν η διάθεση και η σούπερ ομαδική προσπάθεια. Τα πάντα δούλευαν στην εντέλεια, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Κανένα παράπονο δεν υπήρχε εκτός φυσικά από κάποια επιπολαιότητα στα τελειώματα των φάσεων, καθώς με ένα δεύτερο γκολ το παιχνίδι θα είχε κλειδώσει. Όμως ο πλουραλισμός στις επιθέσεις είτε από τον άξονα είτε από τα πλάγια, η τρομερή αλληλοκάλυψη και το διαρκές τρέξιμο, σε έκαναν να τα συγχωρείς όλα προσβλέποντας σε ανάλογη συνέχεια στο δεύτερο μέρος.

Την οποίαν συνέχεια, δεν την είχαμε. Η ΑΕΚ άρχισε να κάνει διαχείριση του σκορ και του χρόνου, σχεδόν από την αρχή του ημιχρόνιου. Έχασε το καθαρό μυαλό της, έχασε την ένταση της κι εμφάνισε μια επιπολαιότητα σχεδόν σε όλες τις γραμμές της. Οι μόνοι που παρέμειναν σταθερά καλοί και σοβαροί ήταν ο κορυφαίος σήμερα Σιμάνσκι και ο Βίντα με τον Κάλενς, όσο άντεξε. Οι υπόλοιποι ήταν για τα μπάζα. Φλύαροι, αλαζόνες και υποτονικοί. Ευτυχώς που ο αντίπαλος δεν έδειξε να πιστεύει στην ανατροπή.

Κι αυτό φάνηκε από τις σπασμωδικές προσπάθειες του ΠΑΣ για να πετύχει την ισοφάριση. Δεν ήταν κάτι οργανωμένο αλλά πιο πολύ στηριζόταν στα λάθη που έκαναν οι δικοί μας. Οι οποίοι, εκτός από το τεράστιο λάθος να παίξουν με τόσο εύθραυστο σκορ, άρχισαν έναν άτυπο διαγωνισμό μεταξύ τους για το ποιος θα αναδειχθεί χειρότερος. Ήταν παίκτες για να γελάς, να μασάς και να φτύνεις. Ήταν πραγματικά ασορτί με την πορτοκαλιά φανέλα που φόραγαν.

Και τα πράματα έγιναν χειρότερα μετά τις αλλαγές που έκανε ο Αλμέιδα. Οι οποίες θεωρητικά έγιναν για να ξεκουρασθούν κάποιοι αλλά και να κλειδώσουν το παιχνίδι. Τίποτα. Τζίφος και φλυαρία. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Φέρανε και τον αντίπαλο μέσα στην περιοχή μας. Αντί το παιχνίδι να ήταν ένας υγιεινός περίπατος, κατέληξε σε άγχος και σε καντήλια. Και καταλήξαμε να τρέμουμε μπας και φάμε γκολ χωρίς να υπάρχει πλέον κι άλλος χρόνος. Και καταλήξαμε να ανακουφιστούμε με το τελευταίο σφύριγμα του Διαμαντόπουλου, που κι αυτός δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει με αυτά που έβλεπε. Και στο τέλος, ούτε λήξη σφύριζε, ούτε κι έκανε κι ένα “λάθος” για να βγούμε από την δύσκολη θέση.

Φυσικά θα δώσουμε συγχαρητήρια σε αυτούς που συνέχισαν να είναι παίκτες της ΑΕΚ, κι όχι της Τραχανοπλαγιάς. Σε αυτούς που κράτησαν την ομάδα όρθια ( τους δύο τους είπα, άντε να προσθέσω και τον Τσούμπερ με τον Στάνκοβιτς ) σε ένα γήπεδο που πέρσι χάσαμε, ενώ φέτος φέρανε την ομάδα στο +2 βαθμούς κέρδος σε σχέση με το 2022. Αλλά ρε φίλε Αλμέιδα, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράμα : Τόσοι τραυματισμοί και τόσα χαμένα γκολ. Τι σόι δουλειά έγινε στα τελειώματα; Ήμαρτον δηλαδή. Πάλι διάλεξαν το παιχνίδι της Πέμπτης; Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό κι όλα καλά. Όχι όμως και για την διάθεση μας. Ελπίζω να μην ξαναδούμε ποτέ αυτό το δεύτερο ημιχρόνιο.

•

***********************************************************************************

Σαν δελτίο τύπου. Κείμενο από τον Νίκο Καραγιαννίδη.

Έργο τέχνης. Απόλυτο. Τέλειο. Όποιος το επισκεφθεί σίγουρα θα συμφωνήσει πως είναι αδύνατον να είχε στηθεί καλύτερο. Πληρέστερο. Νέο γήπεδο της ΑΕΚ δεν νοείται, δεν υπάρχει χωρίς ”το Μουσείο της Ψυχής μας”, όπως έτσι απλά, και γνήσια, το χαρακτήρισαν οι δημιουργοί του. Γεννημένο μέσα σε μια φωλιά του νέου γηπέδου, στη Φιλαδέλφεια.

Ο ελληνισμός της Ιστορίας και της Μικράς Ασίας. Το ξερίζωμα ενάμισυ εκατομμυρίου Ελλήνων. Η Γενοκτονία. Η προσφυγιά. Και το Χρέος…

”Το Ιερό Χρέος στις πλάτες των απογόνων των προσφύγων να μη ξεχάσουν ποτέ, ποτέ, ποτέ τις φωνές από το παρελθόν…”  όταν, τελικά, αποφασίστηκε να χτιστεί το νέο γήπεδο της ΑΕΚ στη θέση του προηγούμενου.

Το όραμα του Δημήτρη Μελισσανίδη δεν έχει όριο. Το Μουσείο είναι ένα ακόμα γέννημα του πνεύματος δημιουργίας με το οποίο προικίστηκε αυτός ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας.  Άλλος άνθρωπος μπαίνει κανείς στο Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού, μέσα στα σπλάχνα του νέου γηπέδου, κι άλλος άνθρωπος ολοκληρώνει την επίσκεψη του… Σα να μπαίνει σ’ ένα άγνωστο Ναό κι έρχεται σε επαφή με τον εαυτό του αν επιθυμεί να τον γνωρίσει αληθινά…

Έργο τέχνης, βέβαια. Το Μουσείο από το πρώτο βήμα του επισκέπτη μιλάει, δίνει απαντήσεις χωρίς να χρειαστεί ερωτήσεις, απορίες. 

Με το γνωστό σύστημα 4-4-2 σε ρόμβο, κατέβηκε η ομάδα μας απέναντι στην μιλημένη κι άρα υποτονική Λαμία. Για τη νίκη και την τόνωση του ηθικού, του Γκατσίνοβιτς και του Γκαρσία. Σε μια ήσυχη βραδιά με καλή θερμοκρασία και ανεκτή υγρασία. Και χωρίς να παρατηρώ κάποιο άγχος στην κερκίδα.

Και πήγαν όλα καλά. Η ΑΕΚ σε όλο το παιχνίδι, είχε σταθερά την κατοχή και την κυκλοφορία της μπάλας, κινδύνεψε όλο κι όλο δυό φορές, σκόραρε τρία γκολ χωρίς να είναι καταιγιστική και πήρε μια επαγγελματική νίκη για τους τρεις βαθμούς. Με κορυφαίο σε τρέξιμο και διάθεση τον Σιμάνσκι, τον οποίο ακολούθησε ο Βίντα και ο Μοχαμαντί κύρια στο πρώτο μέρος.

Όλοι οι άλλοι, όπως και η ομάδα ολόκληρη, ήταν για τα μπάζα. Όπως και το παίξιμο που είδαμε. Ανορθόγραφο και κακό ποδόσφαιρο. Με μηδενική δημιουργία από το κέντρο και καμία ανάπτυξη από τα άκρα. Φυσικά έφταιγε η κακή εμφάνιση του Πινέδα, του Γκατσίνοβιτς ( κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν βγήκε από το τέταρτο κι αφού του άλλαζε συνέχεια θέσεις ο Αλμέιδα ) και του 24 εκατομμύρια αλλά δεν τον πουλάω. Από κοντά κι ο φλύαρος Αραούχο.

Τα γκολ όμως μπαίνανε και το τηλέφωνο είχε λειτουργήσει πολύ καλά. Περίμενε η Λαμία να φάει και δεύτερο και δεν προχώραγε κι αυτή. Το αποτέλεσμα ήταν να βλέπουμε μια σούπα, που θύμιζε τις συζητήσεις της κεντρικής επιτροπής του Σύριζα. Γύρω γύρω η μπάλα, οριζόντια ανάπτυξη και μηδενικό θέαμα. Όταν λέμε ότι λείπει ένας χάφαρος, το ξαναλέμε. Ο Πιζάρο που μπήκε αλλαγή έδειξε ότι δεν είναι και για πολλά περισσότερα από όσα έχουμε δει κι ας μην έχει καμία πίεση αποτελέσματος.

Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό και τι διάολο θέλω. Θα σου πω ότι γίνεται να μην παίξεις καλά, αλλά λόγω φανέλας ή τηλεφωνικού κέντρου να κερδίζεις. Όλα γίνονται. Τι διάολο θέλω; Όχι να συντρίψω ομάδα φιλική σε εμάς, αλλά να δω κάτι σε επίπεδο ρυθμού και θεάματος. Και να δω ρε παιδί μου να βγαίνουν οι χειρότεροι πιο γρήγορα. Πάλι στο 70 οι αλλαγές; Πόσο πρέπει να σκάσει ο Πινέδα που έγινε σήμερα δεξί μπακ; Οι ισοδύναμες ενδεκάδες πού είναι; Εντάξει έλειπε ο Ρότα, και; Είχε σκάσει Ο Σιντιμπέ; Τριάδα πίσω δεν έπαιζε ; Για να φυλάνε τον έναν επιθετικό της Λαμίας;

Μα έχεις κάνει νίκη με τριάρα και δεν είσαι ευχαριστημένος; Ποιός είναι σήμερα; Από την μπάλα κι όχι από τη νίκη και το αποτέλεσμα. Εξηγούμαι. Όπως εξηγούμαι για την δυσαρέσκεια μου σε σχέση με την σωστή μπάλα και τις λύσεις που δεν ερχόντουσαν με έναν αντίπαλο σούπερ παθητικό. Που ίσως να είναι πρόβλημα αισθητικής μου τελικά, κι όχι γενικότερης δυσλειτουργίας της ομάδας. Να μην επιμείνω και μακάρι κάτι να προσθέτουν οι επαγγελματικές νίκες στο ηθικό του Γκαρσία, που έβαλε γκολ αλλά δεν υπήρχε πουθενά στο γήπεδο.

Εν πάση περιπτώσει, συγχαρητήρια δίνουμε και περιμένουμε την δουλειά εν όψει επανέναρξης. Η δουλειά έγινε αλλά η ΑΕΚ δεν είναι για την δουλειά. Είναι να πετάει φωτιές και να σκορπίζει χαρά για το άθλημα. Είναι για να φέρνει και αλλόθρησκους να την βλέπουνε. Είναι να παίζει καλά και να την χειροκροτάει το γήπεδο, όχι να αναγκάζει τον εγγυητή να σηκωθεί στο 2-0 και να αναρωτιέται τι πάει στραβά…Διότι κι αυτός, με το τηλέφωνο στο χέρι, κάπου φάνηκε ότι δεν του άρεσε η συμφωνία….

Είναι πολλή δύσκολη η ποδοσφαιρική κριτική σήμερα. Όχι λόγω του αποτελέσματος. Αλλά λόγω της νοοτροπίας της χώρας μας. Που επιμένει να παίζει ποδόσφαιρο ενώ θα ήταν καλύτερο να κάνει καμιά διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων, των ανθρώπων ή των χαμένων ποιητών. Αφού είσαι, όπως λες, καλύτερος στα πνευματικά θέματα, γιατί θες να πας να κάνεις συγκρίσεις σε επίπεδο τρεξίματος, δουλειάς, οργάνωσης, σοβαρότητας και σχεδιασμού; Όχι βέβαια ότι έχεις Λούβρο, αλλά ας πούμε κάτι κι εμείς.

Όποιος έφυγε σήμερα από το γήπεδο ή την τηλεόραση του στενοχωρημένος, πραγματικά πρέπει να αρχίσει να μελετάει την Βανδή στις νέες περιπέτειες της. Για ποδόσφαιρο δεν κάνει. Όπως δεν έκανε ο σχεδιασμός του Αλμέιδα, που κράτησε τον Μάνταλο σε όλον τον αγώνα. Τι να κάνουμε κι εμείς εδώ; Θέλει πολύ να καταλάβεις ότι χρειάζεσαι μια χαφάρα στο κέντρο τύπου Έμερσον, την ώρα που βλέπεις ότι ο Πινέδα έχει γίνει τροφή για τα ψάρια και την ώρα που βγαίνει έξω για να μείνει μέσα ο Μάνταλος;

Φταίνε αυτοί; Όχι, δεν φταίνε πουθενά. Όπως δεν φταίει κι ο Αθανασιάδης, που βγήκε και δεν βγήκε στο πρώτο γκολ – κι άρα δεν έχουμε τερματοφύλακα – αλλά όταν έβγαλε το απίθανο στο δεύτερο μέρος, όλοι κοιταζόντουσαν. Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλανε. Τον Στάνκοβιτς να δώσει πάσα στον αντίπαλο επιθετικό στα δυό μέτρα; Όχι. Θέλανε άλλους τερματοφύλακες. Όλα τα άλλα δούλευαν και τους χάλαγε η μαγιά από τα τέρματα.

Ρε καραμήτρο. Σαγιονάρες φόραγες και οι άλλοι φόραγαν παπούτσια με τάπες. Ένας ηλίθιος άξεστος βλάχος τύπου Μελισσανίδη, πήγε στον πύργο του Άιφελ. Όχι για επετεία. Πήγε σαν φαβορί. Πόσες φορές έχουμε πει ότι η ΑΕΚ ίσως έχει κάποια τύχη αν παίζει σαν χαμένη; Πολλές αλλά δεν βαριέσαι. Μεταξύ των Ελλήνων θα ακουστεί μόνο ο κοτσαμπάσης. Όλοι οι άλλοι θα έχουν άδικο. Ευτυχώς που υπάρχει η Ευρώπη και ρίχνει καμιά σφαλιάρα και αλλάζουν οι δικαιολογίες, ειδικά των ηλίθιων δημοσιογραφικών στρατών για την ομάδα που δεν κέρδισε την Κηφισιά αλλά ήταν συγκεντρωμένη να κερδίσει την Μασαλία. Πραγματικά πρέπει να είσαι μαλάκας για να πιστεύεις κάτι τέτοιο.

Κι όλοι περίμεναν τον Γκαρσία να γυρίσει. ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΕ ΌΛΗ Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ. Ποιος έλειπε πάλι σήμερα; Ο Ρότα; Για πες μου ρε μάγκα. Ο Γκατσίνοβιτς, ο Πινέδα στον άξονα, ο Άμραμπαντ κι ο Μάνταλος μαζί με τον Γκαρσία, παίζανε σήμερα; Γιατί εγώ είδα όλους τους πίσω να παίζουν κι αυτόν τον υπερήρωα, που λέγεται Σιμάνσκι. Δηλαδή η μεσοεπιθετική σου δύναμη, ποιά ήταν; Οι παγκίτες που θα ερχόντουσαν αργότερα όταν η Μασαλία θα είχε κουραστεί; Άσε μας ρε Αλμέιδα κι άρχισε να κοιτάς την Κηφισιά και την Λαμία.

Διότι οι δυό ομάδες σήμερα, δεν είχαν καμία σύγκριση. Στην φυσική κατάσταση. Στην σωματική δύναμη και στην ταχυδύναμη. Στα ύψη και στα τζαρτζαρίσματα. Στην ακρίβεια των μεταβιβάσεων και στο κυνήγι των χαμένων μπαλιών. Και το αποτέλεσμα ήταν τόσο δίκαιο όσο οφείλει να είναι το άθλημα στον καραγκιόζη που πάει να κοροϊδέψει. Και που μπήκε και επιθετικά. Εδώ στην Ευρώπη που θα έπρεπε να παίζει με δυο αμυντικά χαφ, είπε να πάει να γαμήσει. Με την Κηφισιά είπε να παίξει με Γαλανόπουλο και Γιόνσον. Βλέπετε κάποια ανακολουθία; Όχι. Είναι θέμα τι χόρτο παίρνεις εκεί κατά Τετάρτη.

Κι ουδείς Αεκτζής δικαιούται να είναι στενοχωρημένος. Αυτή είναι η ποιότητα του ρόστερ κι αυτό μπορεί να παίξει. Αυτός είναι ο Γκαρσία, που δεν μπορεί να σκοράρει ούτε από τα δύο μέτρα με κεφαλιά με όλο το τέρμα δικό του. Θα ξαναπάρεις 25 μεγάλε επιχειρηματία; Σίγουρα, ειδικά όταν θα κοιτάνε φέτος οι κουτόφραγκοι σε πόσα παιχνίδια ΔΕΝ έπαιξε. Ευτυχώς που υπήρχε ο Βίντα κι ο Μουκουντί μαζί με τον Σιμάνσκι κι άντε και τα δυό πλάγια μπακ, και δεν είχαμε τίποτα συντριβές από τους αδερφούς.

Συγχαρητήρια όμως για την όποια προσπάθεια. Το αν σε πήγε ο εγγυητής χωρίς παπούτσια στην δεξίωση, δεν φταις εσύ. Θεώρησε ότι μπορείς κι εσύ να προχωρήσεις ουρανοκατέβατα. Και θα μπορούσες ίσως αν δεν έπεφτες επάνω στην Μασαλία. Κι έχεις άλλες δυό ευκαιρίες. Αρκεί να μπει μπρος κάποιο σύστημα και κάποια στρατηγική. Και βέβαια και κάποια λογική για τη νίκη απέναντι στη Λαμία. Αυτός είναι ο αντίπαλος σου, όχι η Ευρώπη.

Υγ. Αυτός ο Ιταλός που έχουμε για γυμναστή, τι ακριβώς παριστάνει; Συνέχεια τρώει κάρτες και παρατηρήσεις. Αυτός διδάσκει πειθαρχία στους ποδοσφαιριστές μας; Γάμα το αυτό. Σήμερα απεβλήθη μέχρι κι ο Κονέ. Που ακριβώς ήταν η αδικία;

Ακόμα ένα παιχνίδι που πέρασε σε δεύτερη μοίρα διότι την Πέμπτη παίζουμε Ευρώπη.

Η ΑΕΚ κατέβηκε ξανά με πολλές αλλαγές και σπατάλησε 60 λεπτά με πειραματική 11άδα.

Δεν ξέρω φέτος με πόσες διαφορετικές 11άδες έχουμε παίξει. Το σίγουρο είναι πως γίναμε πελάτες του κάθε πικραμένου.

Τώρα θα ρωτήσει κάποιος: Χρειάζεται η βασική σου 11άδα για να κερδίσεις τα Σέρρας και την Κηφισιά?

Ναι, χρειάζεται. Ξεκινάς με όσους βασικούς έχεις διαθέσιμους, κάνεις το 0-2, τελειώνεις τις ελπίδες του αντιπάλου και μετά κάνεις ροτέισχιον. Αφού εξασφαλίσεις τη νίκη.

Η ΑΕΚ δεν έχει δυο ισάξιες, 11άδες, ούτε καν μιάμιση ισάξια 11άδα. Ξανά και ξανά η ίδια γκέλα, ο ίδιος αστείος τρόπος που δεχόμαστε γκολ και κάνουμε τους άνετους. Έπαιξε λέει καλά ο αντίπαλος τερματοφύλακας.

Επιμένουμε εγωιστικά σε ένα πάτερν που απλά δεν βγαίνει. Δεν έχεις παίκτες για τα Ευρωπαϊκά? Δεν τους βάζεις για να μην τραυματιστούν? Ας ζήταγες μεταγραφές. Από πέρυσι ξέραμε πως με μια 11άδα δε βγαίνουν οι διοργανώσεις. Κράτησες παίκτες τελειωμένους ποδοσφαιρικά και μ’αυτούς ετοιμαζόσουν να πας σε ομίλους CL.

Παίκτες μπορεί να μην πήραμε, όμως είναι προφανές ότι δίνουμε προτεραιότητα στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια γιατί εκεί είναι το χρήμα.

Λες και πήραμε 5 σερί νταμπλ και χορτάσαμε κούπες.

60 λεπτά φλυαρία απέναντι σε έναν αντίπαλο που τον ενδιέφερε μόνο η άμυνα. Μονότερμα γύρω γύρω όλοι, χαφ που φοβούνται να δώσουν τη μπάλα μπροστά και επιθετικοί που δεν σκοράρουν από μισό μέτρο.

Θα πεις τώρα “ναι αλλά προχτές καθάρισες τον παοκ”. Εκεί όμως μπήκαμε με το μαχαίρι στα δόντια και με ο,τι καλύτερο υπήρχε διαθέσιμο. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και απόψε. Δεν μπορώ να εξηγήσω τέτοια ξεροκέφαλη υπεροψία που την πληρώσαμε πολλές φορές φέτος.

Δε μπορεί να σου κόψει το πρωτάθλημα ο παοκ και θα το χάσεις από τα Σέρρας και την Κηφισιά.

Αντιπαραγωγικοί χαφ, άμυνα της πλάκας και ένας Ελίασον να προσπαθεί να κερδίσει μόνος του την Κηφισιά.

Όμως ας πανηγυρίσουμε που ανανέωσε το πουλέν του προέδρου.

Φυσικά δεν μπορώ να ξέρω αν την γυναίκα του Λουτσέσκου την πηδάει ένας ή δέκα Αεκτζήδες ( σύμφωνα με το σύνθημα ), όμως μπορώ να ξέρω άλλα πράματα. Αυτά που είδα. Μια ομαδάρα να την πιεις στο ποτήρι. Μια μπαλάρα για ενενήντα τόσα λεπτά. Το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ομάδας μας, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, αν πούμε το γεγονός για την μία τελική του ΠΑΟΚ σε όλον τον αγώνα, που έγινε κάπου στο 94, αν θυμάμαι καλά.

Γιατί να μην θυμάμαι; Διότι είναι αδύνατον στον σημερινό αγώνα να κάτσω να θυμάμαι τι έκανε ο αντίπαλος. Ήταν ένα χωριό, μια ομαδούλα, ένα τίποτα. Έπεσε πάνω σε μια ΑΕΚ ισοπεδωτική, σε μια ΑΕΚ που έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο, σε μια ΑΕΚ πραγματικό computer. Στα πάντα. Θέλετε αμυντική λειτουργία; Θέλετε ομαδική προσπάθεια; Θέλετε επιθετική κοντρολαρισμένη επίθεση; Θέλετε ανάπτυξη από τα πλάγια ή από τον άξονα; Τι θέλετε βρε αφιλότιμοι κι αχάριστοι; Ό,τι κι αν θέλατε σήμερα, το είδατε. Είδατε το πρώτο φαβορί για τα πάντα και φέτος, και με τόσες ελλείψεις.

Ναι, είδαμε μπαλάρα. Είδαμε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και δεν είδαμε ούτε έναν να υστερήσει. Δεν είδαμε ούτε έναν αγχωμένο στην κερκίδα, αφού η ομάδα έτρωγε τα χιλιόμετρα και τις σπιθαμές του γηπέδου, σαν να ήταν ένα μικρό σαλονάκι. Στην κυριολεξία κατάπιε τον ΠΑΟΚ του ηθικού και των ανατροπών ( sic ). Ούτε μία φορά δεν διαμαρτυρήθηκε ο Λουτσέσκου, που έβλεπε απανωτές εκρήξεις μέσα στο τερέν. Και γιατί να διαμαρτυρηθεί άλλωστε; Πιο εχθρική διαιτησία θα μπορούσε να έχει η ΑΕΚ; Αν ο γελοίος Γερμανός σφύριζε λίγο έδρα, ίσα που το σκορ θα πήγαινε σε ύψη πόλο.

Τι να πεις για τον Πόνσε και το αχαλίνωτο τρέξιμο του! Τι να πεις για τον Μοχαμαντί, που πήρε παντοδύναμα όλη την αριστερή πλευρά ! Τι να πεις για τον Μάνταλο και τον Πινέδα σήμερα ! Τι να πεις για τον Ελίασον ! Τι για το κεντρικό μας δίδυμο ! Και φυσικά τι να πεις για τον μονομάχο Σιμάνσκι !!!! Μια ομάδα να έχεις μάτια να την βλέπεις και να μην θέλεις να τελειώσει ούτε το πρώτο μέρος, ούτε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο έβλεπες τον ΠΑΟΚ και νόμιζες ότι βλέπεις κάποιο χωριό. Φυσικά είναι και η διαφορά των διοργανώσεων που αυτήν την στιγμή αγωνίζονται οι δυό ομάδες και που φάνηκε και στο γήπεδο.

Η ΑΕΚάρα μας σήμερα στηρίχτηκε στην ομαδική λειτουργία και στο ασύλληπτο πρεσάρισμα σε όλους τους χώρους. Το οποίο έκοε τον αντίπαλο στην μέση, εκτός του ότι τον ανάγκασε σε δεκάδες λάθη. Στηρίχτηκε όμως και στο μυαλό του Μάνταλου και του Πινέδα, που ξέρανε πώς να κρατήσουν την μπάλα και πώς να την βγάλουν μπροστά. Κάπως έτσι είχαμε το δοκάρι του Πόνσε και κάπως έτσι είχαμε και την γκολάρα του Πινέδα. Με το πρεσάρισμα είχαμε το δεύτερο γκολ του Ελίασον. Με τις κατευθυντήριες γραμμές του Βίντα πίσω και τις εκπληκτικές επεμβάσεις του Μουκουντί, είχαμε το αναίμακτο για τον Στάνκοβιτς και το τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι με μηδέν παθητικό.

Και φύγαμε χαρούμενοι και γεμάτοι. Ειδικά αυτοί που ήταν και λίγο αγχωμένοι πριν το παιχνίδι. Που είναι αλήθεια ότι ξεαγχώνονταν καθώς κύλαγε το πρώτο μέρος. Και που παρόλο που είχαν αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει η ομάδα στον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο μέρος, ο Αλμέιδα είχε φροντίσει να αυξήσει το βάθος του πάγκου με το στήσιμο και τις αλλαγές του, και το μόνο που περίμενες ήταν πότε θα βάλουμε κι άλλο γκολ. Νέκταρ ολύμπιο η ομάδα σήμερα, όπως και η ατμόσφαιρα του γηπέδου που μας ξαναέφερε σε όσα ζήσαμε πέρσι. Σε ένα ατελείωτο πάρτυ, που χορεύουν όλοι και μαθαίνουν τι είναι μπάλα και τι είναι γιορτή χωρίς κροτίδες ή τρίχες καπνογόνα.

Συγχαρητήρια ξανά και ξανά. Μπράβο σε όλα τα παιδιά που παίζουν και αγκομαχούν για να βρουν θέση στην ενδεκάδα. Κι έχουν αγωνία να μπουν και να παίξουν και να βελτιωθούν. Συγχαρητήρια στον κόσμο για την ευρωπαϊκή συμπεριφορά του. Και για την στήριξη στον Στάνκοβιτς σήμερα, που δεν είναι κακό να αναπαυθεί και λιγάκι. Και βέβαια….

ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.

Είναι τέτοιος ο όμιλος όπου η κιτρινόμαυρη ΑΕΚ είναι το “μαύρο πρόβατο”.
Αρα και η διατησία ηταν τέτοια χθες που έπρεπε να διορθωθεί το “λάθος” του Μπραϊτον και να έρθει στα “ίσα της” η βαθμολογία.
Αναφερόμενος στην “διορθωτική” διαιτησία” του αλητάμπουρα που διαιτήτευσε τον αγώνα Μαρσέϊγ-ΑΕΚ. Κάποια επιθετική πρωτοβουλία είχαν οι Γάλλοι αλλα όχι κάτι εξαιρετικό. Πάρε δύο πέναλτι “τραβηγμένα απο τα αυτια” και άντε στη μαμά σου την ΟΥΕΦΑ να εκφράσεις παράπονα. (εχω την άισθηση οτι αν δεν έκανε το μεγάλο λάθος ο Στάνκοβιτς και το ματς παιζόταν από το 1-1, κατόπιν θα βλέπαμε τα ίδια, απο πλευράς διατησίας. Ισως και χειρότερα, ανάλογα με τις φάσεις που θα γεννούσε ο χρόνος ως το 90′. Ισως να βλέπαμε και “δράκους”.

Ναι, εμείς είμαστε που ζητάμε ως “βαλκανομπάχαλο” να μας δώσουν τα φώτα τους οι μάγιστροι της πουστιάς και της βρωμιάς. Τι τα θές; Την προηγούμενη αγωνιστική γκρίνιαζε ο Μαρινάκης για “διατητικές αλητείες ” στο ευρωπαικό του ματς, σήμερα γκρινιάζει ο Μελισσανίδης,αύριο ο Αλαφούζος, χθες σήμερα και αύριο ο μόνιμα καραγκιόζης Λουτσέσκου (αφού το αφεντικό είναι σε τιμωρία “αφωνίας”)

Καλά να πάθετε. Για να σας γίνει και χώνεψη καλή και συνειδητοποίηση σε ποια μοίρα σας κατατάσσουν αυτοί από τους οποίους ζητάτε “τίμιες διατησίες” και λοιπές “50-50” μπούρδες. Που μου ανακαλύψατε τη Δικαιοσύνη και την Καθαρότητα. Πλένετε τα βρακιά σας με βρωμόνερα και ξαφνικά μου θέλετε πλυντήριο-στεγνωτήριο “siemens”.Πάρτε το.

Και εκούσια υποτελείς και διαμαρτυρόμενοι. Why? “Μη διαμαρτύρεσαι που το σάντουιτς δεν έχει πολύ σαλάμι, γιατί αυτό που λείπει στο έχω βάλει στον κώλο”.
Εγώ ούτε λυπάμαι, ούτε εξοργίζομαι με τετοιες ευρωπαικές διαιτησίες. Ουτε χαίρομαι φυσικά. Μόνο συλλογίζομαι. Πόσο ακαμάτιδες και τσικιρικιτζίδες είμαστε ως κράτος γενικά και ως ποδόσφαιρο αναπόφευκτα.

Πολύ μου αρέσει που οι ένδον φυλακισμενοι του Ελλαδιστάν ζητάνε επίσημα ξένους διατητές -άρα έμμεσα ομολογούν ότι “είμαστε είτε άτιμοι,είτε άχρηστοι είτε και τα δύο- από την ΟΥΕΦΑ,δηλαδή από τη μήτρα της διαφθοράς. Σα να ζητάς ως κράτος στελέχη από τις πανβρώμικες Βρυξέλες για να σου διορθώσουν κακώς κείμενα ως κρατικός μηχανισμός.
Κα τί θα σου φέρουνε; Κατιμάδες. Κάτι τραυλούς Τόμσεν για να σου “διορθώσουν” τα οικονομικά και κάτι μικροαπατεώνες Κλάτεμπεργκ για να σου “διορθωσουν” τα διαιτητικά. Και πάει λέγοντας.

Σα τη γριά που στέκεται έξω απο τη Μητρόπολη ελπίζοντας να την κοιτάξει ο Δεσπότης καθώς αυτός αγέρωχος παχύς και χορτασμένος, βγαίνει από τη μαύρη Mercedes …και εν τέλει ρίχνει τη ματιά του πάνω της, κάνοντας ένα σήμα με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού του. Τώρα αυτό να σημαίνει “την ευλογία μου” ή ” άντε και γαμίσου”; Δεν ξέρουμε. Αλλωστε και στις δυο περιπτώσεις, πέρι καλού πρόκειται.

Ξεφτίλα και ντροπή,λέω εγώ.
Εισαι λίγκα ποδοσφαιρικη; Είστε επιχειρηματίες ενασχολούμενοι-για “χ”, “ψ” λόγους δεν με ενδιαφέρει-και με το ποδόσφαιρο; (Οι “Μπάρλοι” είναι εξαίρεση).
Ουδείς κουνιέται από τη θέση του για να κάνει κάτι, αν δεν έχει όφελος. Αλλωστε και στας Ευρώπας, οι ενασχολούμενοι με ποδοσφαιρικές ομάδες, βλέπουν είτε κάποια ευκαιρία για κέρδος, είτε τρόπο να ξεπλυθούν λεφτά, είτε κάνουν το χατίρι κάποιου πολιτικού αρχηγού απο τον οποίον προσδοκούν ή παίρνουν ήδη κάτι …κάποια δουλίτσα μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων, κάποια “δίκαιη ρύθμιση χρεων”,δηλαδή διαγραφή,κάποια φοροαπαλλαγή, κάποια “επένδυση” αόρατη που τη “βλέπουν” μόνο υπολογιστές κλπ. Ιδιος είναι ο κόσμος,από τον Βόρειο πόλο ως τον Νότιο. Οι εντάσεις και τα μεγέθη διαφέρουν μόνο. Οι βλέψεις είναι ίδιες.

Εχετε λοιπόν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Καθαρείστε την μπουγάδα. Ξεκάθαρες θέσεις και κρυστάλινους νόμους ποδοσφαιρικούς και επιλογές διαιτητών. Μπορείτε; Μπορείτε. Θέλετε; Οχι δεν θέλετε. Ε,τότε τραβάτε στους αρχιμαφιόζους της Ζυρίχης ή της Λωζάνης ή της Λυόν ή όπου στο διάβολο εδρεύουν οι αρχιαπατεώνες της ΟΥΕΦΑ και ως επαίτες ζητιανέψτε κάτι που θα μπορούσατε να το είχατε αυτόνομα και ανεξάρτητα.

Αυτά παθαίνουν οι υποταγμένοι. Οι μονίμως θέλοντες “προστασία”.
Σαν την γειτονιά που ζητά προστασία και προστρέχει στην οικεία μαφιόζικη συμμορία προκειμένου να προστατευτεί από το αδιάφορο κράτος. Θα την έχεις. Αλλά θα είναι με “συνέπειες”.
Χέστες, ολίγοι και μπαγαπόντιδες. “Καταφερτζίδες” της πλάκας και επιχειρηματίες του καφενέ. Τσικιρικιτζίδες και μαστροχαλαστές της δεκάρας.

Λες και άμα το όνομα του “ξένου”-που δεν θα έχει κατάληξη σε “-όπουλος” ή “-ίδης” ή “-όγλου” θα είναι λιγότερο εξαρτώμενο, θα σου προσφέρει αίγλη ή και κάποια δικαιοσύνη, που δεν μπορείς να έχεις από μόνος σου,άχρηστε και γελοίε παραγοντα της δεκάρας.

Και δεν μιλάω μονο για τον “χ” σημερινό χοντρό του Πειραιά, που σκούζει και τον νοιάζει η διαιτητική δικαιοσύνη (εδώ γελάνε) ή την άλλη τη νυφίτσα του Σκάι που βλέπει “κλοπές” και “αδιανόητα σκόπιμα λάθη διαιτητικά” ακολουθώντας απλά τη γραμμή του Πειραιά. Που άμα τον ρωτήσεις αν η μπάλα μέσα έχει νερό άχυρα ή ζελέ, δεν ξέρει να σου απαντήσει.

Καλείς τις “μεγάλες δυνάμεις” και ζητάς “Ναυαρίνο” για να φύγεις από την εσωτερική δουλεία των “Χ” Μπαλτάκων και “Ψ” “Αυγενάκιδων”. Και βέβαια το μόνο που ζητάς απαιτώντας ξένους διαιτητές,δεν είναι η κάποια “50-50 διατησία” αλλα στην ουσία η “απενεργοποίηση” του όπλου της εσωτερικής κατευθυνόμενης διαιτησίας. Να απομακρυνθείς από τον εσωτερικό “μπαγάσα” πέφτοντας πάνω στον ξένο “ατσίδα”.
Να “αδειάσεις” το όπλο της ελληνικής διαιτησίας από τα χέρια του άλλου,αφού δεν μπορείς να το κάνεις δικό σου. Να ψοφίσει η ελληνική κατσίκα του γείτονα που την εχει -τώρα-και την αρμέγει.

Αφου δεν μπορείς να ελεγξεις την εδώ “Χάρυβδη” πηγαίνεις προς στην ευρωπαική “Σκύλα”.Μπράβο. Να σε γαμίσουν χίλες φορές λοιπόν στα ευρωπαϊκά ματς. Γιατί είσαι Ανυπόληπτος. Είσαι πουθενάς και κακομοίρης. Θέλετε γάλα ευρωπαικό από το μάρκετ. Πάρτε το. Παρτε και ότι το συνοδεύει. Οταν χρειαστεί,θα σε σφάζουν και δεν θα λες και κουβέντα. Τουρκόδουλε.

Διάλειμμα για λίγο από τα Ευρωπαικά “σαλόνια”-που σκεπάζονται με κολόνιες για να καλύψουν τη μπόχα τους- και επιστρέφουμε από Κυριακή στην ένδον κοκορομαχία της “τουαλέτας”. Που δεν χρειάζονται κολόνιες. Ούτε καν υγρό για λεκάνες. Σκατά σου λέει είναι. Τι θες; Αμα δε σ’αρέσει, τράβα μεινε αλλού. Επιστρέφουμε λοιπόν στον ανένδοτο του Φαληρικού “συνεταιρισμού” -ο οποίος περνά ένα “συζυγικό καυγαδάκι” τελευταία- απέναντι στον καπάτσο της Φιλαδέλφειας.

Και τι παράξενο! Ο πρώτος και ο δεύτερος σε πολιτική επιρροή, κόσμο, πρωταθλήματα, χρήμα, ισχύ,”άκρες” κλπ, κατηγορούν τον τρίτο ότι τους κλέβει και τους εκμεταλεύεται. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, συγνώμη, καλά να πάθετε. Εμένα μου μοιάζει με ιδιότυπη μορφή δικαιοσύνης.

Να ξεκινήσω λίγο απότομα : Δεν είχα σε κανένα υπολογισμό το παιχνίδι αυτό. Πιο πολύ με έκαιγε το παιχνίδι της Δευτέρας και η ρεβάνς του σημερινού. Όμως το να χάνεις με αυτόν τον τρόπο αυτό που έβγαλες μέσα στο γήπεδο, πραγματικά με εξοργίζει. Διότι το λάθος του Στάνκοβιτς δεν γίνεται ούτε σε βρεφονηπιακό σταθμό. Χωρίς να έχει καμία πίεση. Κι αν αυτό ήταν η ταφόπλακα για την ομάδα μας που είχε ισοφαρίσει, ο λάκκος είχε ξεκινήσει να σκάβεται με αυτόν τον τρόμπα διαιτητή, που δεν είδε το επιθετικό φάουλ στο γκολ που προηγήθηκαν οι Γάλλοι.

Φυσικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καλή ΑΕΚ. Υστέρησε πάρα πολύ στον τομέα της δημιουργίας, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο αφού οι “παικταράδες ” της μπροστά είχαν αποσυρθεί στα νοσοκομεία. Και ψάχνω να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι παικταράς, όταν δεν παίζεις. Και φυσικά δεν μιλάω για τον Αραούχο. Ας μην συνεχίσω….

Παρότι λοιπόν η ομάδα μας δεν ήταν καλή δημιουργικά στο πρώτο μέρος, κατώρθωσε να αφοπλίσει τους αντιπάλους. Φυσικά είχαν την εδαφική υπεροχή, όμως δεν είδαμε και κάτι το τρελό. Είχαν πράγματι κάποιες κινήσεις παικτών ανάμεσα στις γραμμές μας, όμως γενικά ο Στάνκοβιτς και η άμυνα – με κορυφαίο τον Μουκουντί – κράτησαν το σκορ. Αυτό το περιμέναμε, δεν περιμέναμε ότι η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να κρατήσει λίγο την μπάλα. Εν πάση περιπτώσει, δεν είχαμε μεγάλους κινδύνους με εξαίρεση την αστεία απόφαση του διαιτητή στο πρώτο γκολ. Φάση που ελέγχθηκε κιόλας, μην χέσω.

Και η αλλαγή στην αποφασιστικότητα, φάνηκε στο δεύτερο μέρος. Η ΑΕΚ πάτησε καλύτερα, χρησιμοποίησε πιο καλά την όρεξη του Μοχαμαντί κι έδειξε ότι πίστευε. Και δικαιώθηκε. Και πάνω που αποκτήσαμε θεωρητικά μια καλή ψυχολογία, τα διέλυσε όλα ο Στάνκοβιτς. Πραγματικά όλα. Διότι μπορεί να λέμε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα των λαθών, αλλά όλα έχουν κι ένα όριο. Μια απλή επιστροφή και ένα γήπεδο άδειο υπάρχει, κι αυτός βρήκε τον ψύλλο στα άχυρα. Κι άφησε και την ομάδα με δέκα παίκτες. Πρακτικά της διέλυσε την ψυχολογία.

Κι αν πούμε ότι κάτι προσπαθούσαν να κάνουν, ήρθε κι ο Άμραμπαντ που έπρεπε νάναι πιο υποψιασμένος για τον ανεκδιήγητο διαιτητή. Ρε φίλε να χάνεις πάλι με δύο πέναλτυ; Τι είναι αυτό τώρα; Καινούργιο φρούτο; Εντάξει για τους υπόλοιπους. Τι να κάνουν; Τι να κάνει κι ο Πινέδα που ξαναβρέθηκε μπακ; Τι να κάνει κι ο Αλμέιδα, που κι αυτός έκανε σωστές αλλαγές και πήγε να πάρει το παιχνίδι. Πώς να προστατευτεί από έναν ανάπηρο στο τέρμα κι από έναν επικίνδυνο διαιτητή, που σωζόταν συνεχώς με την κάλυψη του var. Σκέψου δηλαδή ότι στα μαρς πέναλτυ του Στάνκοβιτς, έβγαλε κίτρινη.

Με βάση την εικόνα μας λοιπόν, μάλλον θα πρέπει να πω ότι χάσαμε δίκαια. Με βάση όμως την ανατροπή που κάναμε, λέω ότι αισθάνομαι στενοχώρια. Τα ξαναβάζω κάτω όμως και τα σκέφτομαι. Μπορεί να μας αδίκησαν, όμως στο παιχνίδι μείναμε παραπάνω αφού ο Αθανασιάδης πρόλαβε και μπήκε στους διακριθέντες. Όλη η ομάδα είχε αδειάσει και φυσιολογικά. Κάτι το πολύ τρέξιμο, κάτι το ψυχικό, χέστα. Χέστα και πάμε παρακάτω. Στον αρχικό προγραμματισμό : Νίκη την Δευτέρα και νίκη στη ρεβάνς με τους Γάλλους.

Υγ. Όλη η Ευρώπη, θα πρέπει να έμεινε άφωνη με την κερκίδα μας αλλά και των Γάλλων ( για τον μεθυσμένο Τσώχο ήταν Μονεγάσκοι ) με το απίστευτο κορεό που δημιούργησαν. Τους ευχαριστούμε πολύ κι ελπίζω σε ανταπόδοση εδώ.

Με τρομερό κιτρινόμαυρο κόσμο και με μια ενδεκάδα, που δεν την λες κι ανάγκης, η ΑΕΚ κατέβηκε στην Τρίπολη. Με το γνωστό της σύστημα και με καλές προοπτικές. Και πράγματι ξεκίνησα κάπως ζωηρά, όμως στην πορεία του πρώτου ημιχρόνιου, αποδείχθηκε πολλή κατώτερη των περιστάσεων. Και εξηγούμαι .

Είχε τρομερά προβλήματα στον χώρο του κέντρου αφού ο Γιόνσον ήταν σε άλλο γήπεδο. Είχε μια αριστερή πλευρά κίνδυνο – θάνατο και μιλάω για τον Χατζησαφί. Δεν είχε ιδιαίτερο πρεσάρισμα μπροστά, ενώ φαινόταν ότι είχε πρόβλημα συγκέντρωσης. Το αποτέλεσμα ήταν να φάει φάσεις πολύ επικίνδυνες, να μην μπορεί να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή και να κάνει πάμπολλα αβίαστα λάθη.

Για την δική μας ομάδα, που είχε μόνους διακριθέντες τον Μάνταλο και τον Τσούμπερ, ήταν ένα κάκιστο πρώτο μέρος. Στο οποίο είχαμε σύμμαχο την τύχη και την αστοχία του Αστέρα. Μάλλον μίλαγε η φανέλα και τίποτε άλλο, αφού υπήρχαν στιγμές στις οποίες η ομάδα μας δεν μπορούσε να απομακρύνει, δεν μπορούσε να κάνει έναν συνδυασμό της προκοπής και δεν έβγαζε μια κάθετη μπαλιά που να δημιουργήσει κάποια υποψία κινδύνου. Την κατοχή της μπάλας την είχαμε μεν, όμως ήταν ανούσια και άνευρη. Με εξαίρεση το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, όπου μια εξαιρετική προσπάθεια του Μάνταλου και μια εξαιρετική συνέχεια από τον Τσούμπερ, φέρανε σκόρερ τον Ελίασον. Πρέπει να ήταν το μόνο λεπτό που η ΑΕΚ θύμισε την ομάδα που αγαπάμε…

Τα πράματα άλλαξαν εντελώς στο δεύτερο μέρος. Ο Σιδηρόπουλος, που σε κάθε μαρκάρισμα έβγαζε κίτρινη κάρτα εκατέρωθεν, άφησε τον αντίπαλο με δέκα παίκτες. Αυτό ήταν το πρώτο κλειδί. Το δεύτερο ήταν ότι χτύπησε ο Αραούχο και ο Πινέδα μπήκε στο παιχνίδι. Με τα κλειδιά αυτά, η ΑΕΚ επικράτησε στον χώρο του κέντρου διότι βρήκε ρυθμό και ταχύτητα καθώς και κανονική δημιουργία από τον άξονα. Ένας άξονας που φυσικά ελευθέρωσε και τα πλάγια της.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι έθελξε με την απόδοση της, όμως έπαιξε ένα passing game που της έδινε μέτρα και συνδυασμούς επικίνδυνους για να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή. Μετά μάλιστα το δεύτερο γκολ, μπορούσε να αυξομειώνει τον ρυθμό κατά βούληση και να παίζει τον αντίπαλο όπως η γάτα το ποντίκι. Κι έτσι έβαλε κι άλλους διακριθέντες στο κάδρο, όπως τον Ελίασον που έτρεξε πάρα πολύ σήμερα, καθώς και το κεντρικό της δίδυμο που ανέβηκε σχεδόν στο μισό του γηπέδου. Και η ομάδα μας σημείωσε άλλα δύο γκολ με μια κατοχή μπάλας που έφτασε σχεδόν στο απόλυτο, ενώ πίσω δεν κινδύνεψε καθόλου.

Οπότε με ένα 3-0 υπέρ σου, σε μια έδρα δύσκολη – πέρσι δεν κερδίσαμε – και με συνολικό βαθμολογικό κέρδος στο +1 σε σχέση με πέρσι, δεν μπορούμε παρά να είμαστε ευχαριστημένοι. Ειδικά όταν έρχεται ευρωπαϊκή υποχρέωση κι ειδικά όταν σου λείπουν μπόλικοι παίκτες, που κανείς δεν έχει καταλάβει πώς χτυπάνε όλοι αυτοί. Πέραν αυτού, είναι σημείο προβληματισμού το πρώτο μέρος, που επιβεβαιώνει ότι λείπει αυτό το περίφημο έξτρα χαφ στον τομέα της δημιουργίας. Που αποδεικνύεται με την είσοδο στον αγώνα του Πινέδα. Αλλά αυτά ας τα κοιτάξει ο προπονητής, που σήμερα έκανε μια άριστη διαχείριση των λύσεων που είχε διαθέσιμες, ενώ του πιστώνονται και οι ολόσωστες αλλαγές.