…Το φως του φεγγαριού και η σκιά του ήλιου…

Κοίτα τι μαγεία ζούμε. Σαν να πήρε μόνος του ο Αλμέιδα την ομάδα το καλοκαίρι πέρσι, σαν να τον παρακολουθούσε η διοίκηση, και σαν να ήρθε τώρα για να πάρει την σκυτάλη. Έτσι φαίνονται τα πράματα, αλλά δεν είναι έτσι. Και μπορούμε να πιάσουμε όλη την ιστορία από την αρχή. Όταν πρωτοσυναντήθηκε ο tiger με τον προπονητή….

Τότε που αναλύθηκε κάποιο πλάνο κι από τις δυό πλευρές. Και τότε που προέκυψε η διαφωνία. Δεν πίστεψε ο Μελισσανίδης. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Κυριότερα δεν πίστεψε ότι ένας άπειρος στην Ευρώπη, θα μπορούσε να τα καταφέρει. Όμως τα χρήματα ήταν συγκεκριμένα. Και δεν έφταναν για κάτι πολύ καλύτερα πειστικό. Οι προσπάθειες έγιναν και οι απαντήσεις ήταν αρνητικές. Οπότε έγινε και δεύτερη συνάντηση και κλείστηκε η συμφωνία. Φυσικά είδε το πάθος του Αλμέιδα τόσο για να πετύχει όσο και για να φέρει τους συνεργάτες του. Όμως ο καμένος φυσάει και το γιαούρτι. Μην τα πολυλογούμε, συμφώνησαν και πέρασαν και κάποια ντράβαλα στην αρχή. Όταν ο Αλμέιδα μάθαινε κι έκανε τα πειράματα του. Ευτυχώς δεν έσπασε το σχοινί. Ούτε στην Ριζούπολη, ούτε στην λεωφόρο.

Και φτάσαμε στο σήμερα, που πλέον οι άνθρωποι περνάνε τον μήνα του μέλιτος. Θυμίζει η φάση, την εποχή Μπάγιεβιτς. Θα έλεγα όχι απλά δικαιολογημένα αλλά στοιχειοθετημένα πλέον. Η υπερβολή δεν είναι σήμερα, αλλά τότε. Η ομάδα τότε ήταν φοβερή αλλά ήταν ελληνική στην νοοτροπία. Σήμερα η ομάδα είναι καθαρά ευρωπαϊκή με στόφα λατίνικη. Και δεμένη από κάθε άποψη. Είναι μια γροθιά οι παίκτες, το τεχνικό επιτελείο και φυσικά έχει μεταβιβάσει αυτό το τρελό ονειρικό συναίσθημα και στην διοίκηση. Που ξέρουμε καλά. Καμία διοίκηση δεν υπάρχει παρά μόνο ο Μελισσανίδης.

Κι αυτός έχει καυλώσει για τα καλά. Μιλάμε για σούπερ καύλα. Το δήλωσε εξ άλλου, δεν το έκρυψε. Κι αυτή είναι η ευκαιρία της ΑΕΚ, που χάθηκε τότε παλιά με την αθέτηση της συμφωνίας με τον Κόκαλη για βοήθεια με την ελληνική δικαιοσύνη κι εν συνεχεία με το διπλό παιχνίδι αρπαγής του Μπάγιεβιτς. Και χάθηκε η δημιουργία της δυναστείας. Την οποίαν την έχει τώρα. Και η ΑΕΚ, και ο Μελισσανίδης. Η ΑΕΚ στοχεύοντας  στην πανελλήνια οντότητα της, κι ο Μελισσανίδης στοχεύοντας να γίνει ο πατριάρχης του ελληνικού ποδοσφαίρου εκμεταλλευόμενος  δυό πράματα : Την αποκατάσταση των σχέσεων του με το Μαξίμου ( γι’ αυτό και η ξεκάθαρη αναφορά του στον Αυγενάκη ) και την ανυπαρξία αντιπάλων. Το έχω εξ άλλου ξαναγράψει : Για χαρτοπετσέτες έχει τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο ( σήμερα ονομάσθηκαν μάπετ σόου ).

Δεν έχει βέβαια την έξωθεν καλή μαρτυρία. Λογικό κι αυτό. έχει όμως πλέον όλο το βάθρο. Τον κόσμο, το sold out του γηπέδου, το νταμπλ και τον προπονητή. Και πολλά άλλα. Βασικά έχει πλέον τον τρόπο να πείσει ποδοσφαιρικά. Που η Ελλάδα δεν είναι αρκετή αφού το όλο κλίμα εδώ είναι τοξικό ακόμα και τριάντα βαθμούς να έχεις διαφορά. Οπότε δεν κρύφτηκε και μίλησε για την Ευρώπη. Και φυσικά αυτή είναι το επόμενο challenge όσο κι αν είναι δύσκολο. Πιο δύσκολο από το φετινό κατόρθωμα. Στην Ελλάδα, όπως και να το κάνεις, πρωτοστατεί ο Μπέος. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον περάσεις. Όπως δεν είναι δύσκολο σε κάποιον Λεβέντη ή σε κάποιον Βαρουφάκη να μπει στην βουλή.  Στην Ευρώπη, είναι αλλιώς η φάση. Και χρειάζονται άλλοι σύμβουλοι…Αυτό το λέω για να μην αρχίσουμε τα περίεργα και τα ξαφνικά και βιαστικά, όπως ξέφυγε στην συνέντευξη τύπου για το champions league. Μακάρι να ληφθεί σοβαρά η προσπάθεια αναρρίχησης του Αλμέιδα, που είπε να ξεκινήσει από την μπανανία.

Όπως όμως και να έχει η κατάσταση της ονείρωξης του tiger, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι το ΕΠΟΣ μόλις άρχισε να γράφεται. Πρώτα από όλα στις υποδομές. Στην διόρθωση των ατελειών του γηπέδου και στο προπονητικό κέντρο. Στην αντιμετώπιση των περιθωρειακών και στην προσέγγιση της πιο υγειούς πελατείας. Δηλαδή στην σοβαρότητα με την οποίαν πάει στην συνέχεια η εταιρεία. Και φυσικά ποδοσφαιρικά. Το » ό,τι ζητήσει ο προπονητής » είναι μια κουβέντα που δείχνει την διάθεση για το ΕΠΟΣ. Τελείωσαν εκείνα τα ψευτομάγκικα << εγώ αν άκουγα τους προφεσόρους ακόμα θα ήμουν στην σχολή οδηγών >>. Διότι όπως και να το κάνεις, εκτός από την ποσοτική και την ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ, φυσικά θα ενισχυθεί και η εταιρεία στις κατάλληλες θέσεις κλειδιά ( η βίζιτα καλή είναι μεν αλλά στο Μονακό δεν μετράει όσο η Ρωσίδα…).

Μαζί λοιπόν με τον βασιλικό, πάμε να ποτισθούμε κι εμείς. Σαν γλάστρες, που λέει ο λόγος. Σαν απολαμβάνοντες επιτέλους. Τα πολλά παιχνίδια, τα πιο συχνά ραντεβού με την ομάδα και τις εναλλαγές στην ενδεκάδα αφού τα παιχνίδια θα είναι μπόλικα. Τα πάρτυ στην Φιλαδέλφεια, που φέτος ήταν η εισαγωγή στην μαγεία. Τι να περιμένουμε κι εμείς; Αυτό ακριβώς που είπε. Να μας κοιμήσει το πνεύμα της ΑΕΚ, όχι στην μικρή αίθουσα της ενημέρωσης, αλλά στην ανοιχτή αίθουσα του γηπέδου. Που μάλιστα δεν θέλουμε να είναι μόνο το δικό μας. Θέλουμε πλέον να πηγαίνουμε όπως παλιά και στα εκτός έδρας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ΕΠΟΣ. Δεν μιλάω για τον τίτλο υποχρεωτικά. Μιλάω για μπάλα, για συμμετοχή, μιλάω για αγωνιστική οργάνωση, μιλάω για μάχη μέχρι το τέλος και μιλάω για μια ΑΕΚ, όπως την ονειρευόμαστε. Μια ΑΕΚ, που ξεκινάει σαν πρώτο φαβορί για το νταμπλ και του χρόνου με μια διοίκηση που βλέπει πλέον και εκτός συνόρων και θέλει να κάνει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία κι εκεί στην Ευρώπη. Δεν ξέρω αν θέλει να γίνει φυτώριο κάποιας μεγάλης ομάδας για να συμμετέχει στο champions league, ή θέλει να βάλει πλώρη για κάποια ευρωπαϊκή κούπα μικρότερης εμβέλειας, που όμως για την Ελλάδα θάναι ανδραγάθημα και θα φτειάξει κι άλλο ένα πράμα που η ΑΕΚ έχει ανάγκη : Τις καινούργιες γενιές υποστηρικτών της ( εγώ σε αυτόν τον στόχο, θα θυσίαζα μπόλικα…).

ΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ. ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ. Αυτό μας ενδιαφέρει μόνο. Αναγνωρίζοντας βέβαια τον Μελισσανίδη που θα στηρίξει έμπρακτα τον αναμορφωτή Αλμέιδα ποδοσφαιρικά, και τον εαυτό του επιχειρηματικά με όλες τις κατασκευές και τις απαραίτητες επικοινωνιακές του παρεμβάσεις, που θα φέρνουν κόσμο γύρω από το γήπεδο συνέχεια.

ναι , ΤΟ ΕΠΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Δυστυχώς η μοίρα, μας το έφερε κι αυτό. Ποιο; Να παίζει μαζική άμυνα η ΑΕΚ. Να θυμίζει τον Πλατανιά απέναντι σε ομάδα ανώτερης κατηγορίας. Και να το βλέπουμε αυτό στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη. Τι να πεις ρε πούστη μου για την σημερινή γιορτή μας που έγινε θρίλερ.

Που βέβαια έχει εξήγηση ανεξάρτητα από την όλη ομάδα : Και η εξήγηση είναι ο χειρότερος παίκτης πάντα, ο Γκαρσία που δεν σκοράρει από τα δύο μέτρα. Και μετά από ένα λεπτό, να κάνει ένα αδιανόητο διπλό λάθος ο Ρότα, και η ομάδα μας να παίζει με δέκα παίκτες. Διώξε ρε μαλάκα που νόμισες ότι έγινες παίκτης, την μπάλα αράουτ ή πίσω. Τι πας να κάνεις εκεί; Και καλά αυτό. Αν δηλαδή τρώγαμε γκολ, τι θα γινόταν; ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ.

Αυτή λοιπόν η αποβολή χάλασε όλο το σύστημα μας. Η ομάδα μας κλείστηκε πίσω στα καρέ της, με δεξί μπακ τον Πινέδα κι άρα χωρίς κέντρο για να επιτεθεί οργανωμένα. Είχαμε και τον Ελίασον εκτός τόπου και χρόνου παρέα με τον Γκατσίνοβιτς και βλέπαμε τουρλουμπούκι από εμάς. Και βλέπαμε και τον ΠΑΟΚ να έχει την κατοχή της μπάλας και να φτιάχνει τέσσερις τεράστιες ευκαιρίες, που τις δύο τις εξουδετέρωσε ο Στάνκοβιτς και την άλλη το δοκάρι.

Και γιατί σώθηκε η ΑΕΚ; Λόγω τύχης καθαρά. Και λόγω της νοοτροπίας του αντιπάλου, που έδειξε σαφώς ότι είχε μπει στον τελικό με σκοπό να μην συντριβεί. Και ξαφνικά βρέθηκε σε ένα παιχνίδι κατοχής επιθετικής, με την ΑΕΚ να μην πρεσάρει μπροστά και να διώχνει στα κουτουρού. Μια ΑΕΚ που είχε προηγηθεί τυχαία με ένα γκολ του Μουκουντί. Μια ΑΕΚ που την ακύρωσε κάποιος Ρότα. Και που χάλασε την μαγική βραδυά στην οποίαν πρωταγωνίστησαν ο Βίντα, ο Σιμάνσκι, ο Στάνκοβιτς και ο Χατζησαφί σαν ήρωες για να καλύψουν έναν ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο για το πρώτο μέρος, παρά μόνο η ρέντα μας και η ανικανότητα του ΠΑΟΚ που σε κάποιες φάσεις έκρυψε την μπάλα κι έπαιξε μπαλάρα. Αδικείται σαφέστατα από το σκορ.

Στο δεύτερο μέρος, πραγματικά ξέχναγες την μπάλα που ήξερες. Ο μεν ΠΑΟΚ συνέχισε την φλυαρία του για κανά μισάωρο, η δε ΑΕΚ ήταν παθητική άσχετα αν φαινόταν ότι σκεφτόταν κάποιες αντεπιθέσεις. Ήταν εκείνο το διάστημα που ενώ περίμενες την βοήθεια από τον πάγκο, ο Αλμέιδα την άφησε χωρίς δεξί μπακ και χωρίς δημιουργία στο κέντρο. Και δεν έφτασε αυτό. Όταν αποφάσισε να κάνει αλλαγές, τα πράματα γίνανε μαντάρα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Δεν είναι δυνατόν να μένει μέσα ο Γκατσίνοβιτς κι ο Ελίασον και να βγαίνει ο Πινέδα. Κι ας μου πει όποιος θέλει ότι δικαιώθηκε ο Αλμέιδα από την εικόνα της ομάδας. Όχι από το αποτέλεσμα. Διότι οι αλλαγές δεν άλλαξαν τίποτα, τολμώ να πω ότι μπέρδεψαν χειρότερα την ομάδα κι ο ΠΑΟΚ είχε σοβαρότατες ευκαιρίες για να ισοφαρίσει τουλάχιστον. Σαφέστατα βέβαια πολύ κατώτερος από την απόδοση του στο πρώτο μέρος.

Και δεν θέλω να ακούω δικαιολογίες για δέκα παίκτες και κουραφέξαλα. Το σημερινό παιχνίδι είναι όνειδος για την ομαδάρα που είχαμε φέτος και που θα μπορούσε να παίξει πολύ καλύτερα ακόμα και με δέκα παίκτες. Σιγά που διαλυθήκαμε επειδή βγήκε κάποιος Ρότα. Και που κάλυψαν την μαλακία του επάξια, εκτός από αυτούς που έχω αναφέρει, και ο Στάνκοβιτς αλλά κι ο Τσούμπερ, που για άλλη μία φορά του έβγαλα το καπέλο για το τακτικό του παιχνίδι και για το ασύλληπτο τρέξιμο του.

Ξαναλέω όμως, διότι εδώ δεν είμαστε γαύροι ούτε αλογοτροφές, ότι δεν αξίζαμε σήμερα το κύπελλο. Μπορεί να το αξίζαμε από την μοίρα, αλλά σήμερα η απόδοση μας ήταν για τα μπάζα σε όλα τα επίπεδα. Κι εγώ φυσικά δεν πανηγυρίζω τέτοιους τίτλους άσχετα αν δίνω συγχαρητήρια στον προπονητή και στους παίκτες, πλην Ρότα, για το νταμπλ. Και ξαναγυρίζω σε κείνο το κείμενο που έγραψα μια εβδομάδα πριν, και συγκεκριμένα στο υγ2. Όποιος θέλει το ξαναδιαβάζει. Όπως επίσης όποιος θέλει θυμάται εκείνον τον τελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, που με κορυφαίο τον Αρβανίτη είχαμε πάρει πάλι τη νίκη. Που έκανε όλους τους οπαδούς να γελάνε κι όλους τους φιλάθλους να κουνάνε το κεφάλι τους.

Ζήτω η ΑΕΚ μας. Αλλά και ζήτω ο Βίνταρος που είναι γεννημένος νικητής. Ζήτω κι ο Στάνκοβιτς που ήταν τελικά ο πιο πολύτιμος. Ζήτω κι ο τελικός κυπέλλου που δεν έγινε με κόσμο. Κρίμα να ταλαιπωρείτο με αυτήν την απόδοση. Από την τηλεόραση το ζήσαμε πιο χαλαρά, ποτών βοηθούντων.

Όλα τα περίεργα συμβαίνουν πλέον. Εμείς πανηγυρίζουμε σήμερα, ημέρα μνήμης. Ακόμα κι εγώ βάζω την αφεντομουτσουνάρα μου μαζί με τον Σπύρο. Φυσικά πανηγυρίζουμε για το πρωτάθλημα και πάμε για έναν απολογισμό πριν καν τελειώσει η σαιζόν. Πού τι να ψάξουμε να βρούμε; Όλα τόσο γνωστά και τόσο εξόφθαλμα…

» Ο σεβασμός μου για τον αντίπαλο, είναι να μπω στο γήπεδο και να τον ισοπεδώσω «. Τι φράση είναι αυτή; Τι είπε ο Αλμέιδα; Τι τρομερή κουβέντα !. Πόσο διαφορετικός σε νοοτροπία από τον Φάντροκ, που θυμάμαι εγώ, κι από τον Μπάγιεβιτς, που τον θυμούνται και μπόλικοι αναγνώστες. Πόσο γεννημένος νικητής ! Πόσο παθιασμένος για να πεθάνει για έναν έρωτα ! Πόση μπαλαδόρικη κουβέντα είναι αυτή !

Του ανθρώπου που θυμίζει συνένωση στο πρόσωπο του, των συγκεκριμένων προκατόχων του. Του Φάντροκ με την άριστη φυσική κατάσταση και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που έπνιγε τον αντίπαλο. Του Μπάγιεβιτς με την μεθοδικότητα και τον υπολογισμένο σχεδιασμό της λεπτομέρειας μέχρι αηδίας. Αυτό θύμισε ο Αλμέιδα φέτος. Να συγκεντρώσει όλα αυτά τα στοιχεία και να βάλει κι άλλα. Ποια; Την τρέλα του. Το πάθος του. Την λατινοαμαερικάνικη κουλτούρα του. Και κύρια τον συναισθηματικό τρόπο δουλειάς του ( τον είδαμε στην λεωφόρο στον πρώτο γύρο που πήγαμε να διαλυθούμε αφού δεν πίστευε ότι η ομάδα του μπορεί να χάνει από ένα καφενείο, ματς που το θεωρώ από τα μεγάλα ατοπήματα του ). Ναι αγαπητοί. Αν ψάχνουμε τον πιο πολύτιμο φέτος στην ομάδα μας, δεν πρέπει να κοιτάμε αθλητές. Ο κορυφαίος ήταν ο Αλμέιδα.

Για να γυρίσουμε μια χρονιά πριν. Αποκλεισμένοι από την Ευρώπη. Σχεδόν όλοι οι παίκτες απαξιωμένοι ( πρώτος εγώ απαξίωνα ). Λόγω της απαξίωσης να ψάχνουν να φύγουν. Ο κόσμος μας στα πρόθυρα της τρέλας. Η απογοήτευση στα κόκκινα σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι κι ο Μελισσανίδης αποποιείτο τις ευθύνες του κι έφευγε από το γήπεδο αν δεν έκανε ντου στα αποδυτήρια. Δεν μιλάμε για μπουρδέλο. Μιλάμε για νεκρό στην κάσα.

Κι ήρθε ο Αλμέιδα. Για την τρέλα του να δουλέψει στην Ευρώπη. Να πετύχει σε μικρή κατηγορία και μετά να φύγει για μεγαλύτερο και καλύτερο πρωτάθλημα. Κι ήρθε για να δουλέψει. Πολύ. Κι όχι στην προπόνηση ή στην ανάλυση των αντιπάλων μόνο. Ήρθε κι άρχισε να αναλύει την ψυχολογία της ομάδας διαβάζοντας την ιστορία της. Κι άρχισε να πιάνει τις ρίζες και την προσφυγική ηττοπάθεια αυτής της ομάδας. Από το απλό ball boy μέχρι τον αρχηγό Μάνταλο και μέχρι τον τελευταίο χαπακωμένο στο πέταλο. Κι άρχισε να χτίζει φιλοσοφία και ψυχολογία. Μάλλον το πιο δύσκολο από τα διδάξει σε παίκτες κάποιο πρεσάρισμα ή κάποιον αυτοματισμό.

Και δεν μακρυγορώ. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της ομάδας χωρίς νομίζω αντίρρηση. Μελισσανίδη είχαμε και πέρσι. Αλμέιδα δεν είχαμε. Που τους έμαθε τα απλά : Ποιός είναι ο αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ. Δηλαδή; Τι είναι αυτοί; Ρε άντε μπείτε μέσα και γαμείστε τους. Με σεβασμό όμως. Δεν θα τους το πούμε. Δεν θα προκαλέσουμε. Θα δημιουργήσουμε πρώτα θαυμασμό για την ομάδα μας στα μεταξύ μας παιχνίδια και μετά θα τους αφήσουμε στην μίζερη μεγαλοσύνη τους. Κάτι σαν τον τέως βασιλιά μας που πήδηξε την Βουγιουκλάκη ή το ανάποδο. Όποιος θέλει κατανοεί ποιός πήδηξε ποιόν. Θα μπαίνουμε στα γήπεδα τους για να κερδίσουμε. Θα τους το λέμε κι από πριν. Πόσα χρόνια είχαμε να το δούμε αυτό από την ΑΕΚ;

Για  μια χρονιά, που για τον οποιονδήποτε νορμάλ Αεκτζή, η ΑΕΚ του χάρισε τρομερές κι ιστορικές στιγμές. Κάθε αγώνας και πάρτυ. Να υπάρχει προσμονή κι ανυπομονησία για τον επόμενο αγώνα. Για τον Αεκτζή που ξαναζεί την τομή στην ιστορία, που έγραψαν παλιά ο Φάντροκ κι ο Μπάγιεβιτς. Να ξαναβλέπει μια ομάδα κομπιούτερ, που δεν έχει κανέναν υπεραπαραίτητο, αλλά όλους στην τσίτα κι όλους να θέλουν να χύσουν αίμα για την ομάδα και για τον προπονητή τους. Διότι έβλεπαν να μην είναι παραγκωνισμένοι αλλά πάντοτε υπολογίσιμους ( φυσικά έχουν γίνει και λάθη αλλά δεν είναι του παρόντος ).  Και να δίνει κουράγιο στην διοίκηση που από ένα σημείο και μετά, πίστεψε κι αυτή ( ναι, στην αρχή δεν πίστευε ).

Αυτός ο Αλμέιδα ο φετινός, που έκανε πραγματικότητα την παιδική του ηλικία κι αισθάνθηκε ότι έχτισε μια αμφίδρομη σχέση με την ΑΕΚ. Σε έχω ανάγκη αλλά με έχεις κι εσύ. Και που οι δηλώσεις του για την ομάδα, απλά δεν έχουν καταγραφεί ξανά στην ιστορία : Η ΑΕΚ ΗΤΑΝ Ό,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΘΑ ΥΠΕΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ. Θυμίζει Μπάγιεβιτς; Σίγουρα στην λατρεία του κόσμου. Όχι στον πλούτο των συναισθημάτων του. Κι όταν φύγει ο Αλμέιδα για το καλύτερο πρωτάθλημα, θα φύγει αγκαλιά με τον κόσμο της ΑΕΚ και με τις ευχές του. Και θα φύγει για ένα καλύτερο πρωτάθλημα. Δεν θα φύγει για την ίδια τρούμπα και μόνο για τα λεφτά πουλώντας την ψυχή του στο διάολο. Αυτό το υπογράφω. Και το έχει δηλώσει αλλού κι ο ίδιος : Αν δεν γνωρίζεις καλά σε ανθρώπινο επίπεδο τον συμπαίκτη σου, πώς θα ρισκάρεις το πετσί σου γι’ αυτόν στο γήπεδο;

Υπάρχει κάτι άλλο; Φυσικά. Υπάρχουν και οι παίκτες. Υπάρχει μαέστρος χωρίς όργανα; Κορυφαίος; ΠΙΝΕΔΑ. Ο παίκτης παντού και σε όλες τις θέσεις. Μουντιαλικός ( 1 ).

Οι πυλώνες : Ο δεν μασάω : ΒΙΝΤΑ. Για ελάτε. Από ποιόν θα χάσω; Ναι, Θύμισε Γκαμάρα σε κάποιες κινήσεις του και θύμισε τον πραγματικά ανένταχτο όταν σάλπιζε την αντεπίθεση. Μουντιαλικός ( 2 ). Ο δεν κουράζομαι : ΣΙΜΑΝΣΚΙ. Φέρτε χιλιόμετρα να φάω. Μουντιαλικός ( 3 ). Το τανκ : ΑΜΡΑΜΠΑΝΤ. Ρίχτε με κάτω αν μπορείτε. Γαμώ και χαμογελώ. Αδερφός Μουντιαλικού. Βιονικός : ΧΑΤΖΗΣΑΦΙ. Τι άλλο να δείξει για την θέση αριστερά αλλά κι όλα τα άλλα στην δημιουργία το κέντρο ή στα χτυπήματα τα ελεύθερα; Χωρίς αλλαγή στην θέση του. Μουντιαλικός ( 4 ). Φυσικά και η αλλαγή  του, ο Μοχαμαντί, Μουντιαλικός ( 5 ) κι αυτός.

Οι ρολίστες : Γιόνσον, Μουκουντί, Γκατσίνοβιτς, Γκαρσία. Οι δύο από τους τρεις σχεδόν Μουντιαλικοί – και βάζω μόνο έναν στην κατάταξη ( 6 ).

Το διαμάντι ( και βουλώνω το στόμα μου ) : Τσούμπερ με πόσους βαθμούς κερδισμένους όταν η ομάδα έμοιαζε χαμένη. Μουντιαλικός ( 7 ), άσχετα αν δεν πήγε.

Ο αναγεννημένος : Μάνταλος μαζί με τον Ρότα και τον Αθανασιάδη.

Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Κυρίως δεν θέλω να το κάνω με τον Ελίασον και τον Μήτογλου ή τον Τζαβέλα. Γράφω για τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς για τους παίκτες όπως τους είδα. Αν θέλω να μιλήσω για τον Αλμέιδα, ξέρω πού έχτισε : Πινέδα, Βίντα, Μουκουντί, Σιμάνσκι, Γκαρσία. Λέμε για τα μπετά. Τα οποία όμως χρειάζονται εργολάβο. Κι αυτόν τον ρόλο τον πήρε ο αρχηγός μας, πρόθυμος να ξεκουράσει τον Μάνταλο, αφού κι αυτός κουβαλάει την ίδια τρέλα με τον Αλμέιδα. Φυσικά μιλάω για την καρδιά μας μέσα στην ομάδα, που λέγεται Αραούχο. Η γνήσια αυταπάρνηση του εγώ για την ομάδα. Η μετενσάρκωση του Αλμέιδα αγωνιστικά.

Θυμάστε την ΑΕΚ πέρσι; Καλύτερα που δεν την θυμόμαστε ή χειρότερα; Όπως το δεις. Εγώ λέω να θυμάσαι την ιστορία για να ξέρεις τι βλέπεις στο μέλλον. Ένα νέο παιδί, δεν ασχολείται. Αυτό το παιδί που είδε την ΑΕΚ φέτος – ας πούμε σε ηλικία 8 με 10 ετών – τι να την κάνει την ιστορία; Γιατί να χρειαστεί να θλιβεί; Είδε αυτό το θαύμα, κατάλαβε γιατί είναι ΑΕΚ και συνεχίζει με τον δικέφαλο αγκαλιά. Εντάξει να την ξέρουμε την ιστορία αλλά όχι ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και χωρίς αυτήν ( όρα πλανηταρχία ).

Υγ1. Οι αριθμοί για τους Μουντιαλικούς μπήκαν επίτηδες για να δείξουμε ότι η διοίκηση έκανε επενδύσεις. Άρα για να δείξουμε το πολύ μεγάλο έργο της κι ότι κατάλαβε ότι μαλακιζόταν τα προηγούμενα χρόνια. Είπαμε αμφίδρομη σχέση. Τι να κάνει ο Αλμέιδα χωρίς παίκτες; Τι να κάνουν οι παίκτες με κάποιον Γιανίτση; Πώς να πας στα μπουζούκια χωρίς λεφτά ( μόνο ο Μπισμπίκης το μπορεί για τους γνωστούς λόγους της κακομοίρας );

Υγ2. Το νταμπλ το θεωρώ σίγουρο. Κι έχω δει και το παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ θα είναι καλύτερος σε κατοχή  αλλά η ΑΕΚ θα κερδίσει. Πρέπει και να βοηθήσουμε και τον Πειραιά σε κάποια ανοικοδόμηση, πέραν της διακαούς επιθυμίας της ΑΕΚ. Είναι πολλά τα χρόνια…

Υγ3. Πηγαίνουμε για τρία πρωταθλήματα σερί. Πηγαίνουμε για το παλιό όνειρο του εγγυητή που χάλασε η φυλακή του και ο Μπάγιεβιτς.

Μας ζάλισαν με την «αμυντική λειτουργία του ΠΑΟ» και την «σιδερένια άμυνα του ΠΑΟ» και την «υποδειγματικη άμυνα του ΠΑΟ» κλπ -κλπ και ότι η  «ΑΕΚ πάσχει ολιγον σε αυτόν τον τομέα, απόρροια της πίεσης ψηλά,με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενα «κλπ-κλπ

Τώρα που φτάσαμε στο τέρμα και μπορει να γινει ρεζουμέ, τι «ανακαλύπτουμε»;

Οτι  ο «τσιγκούνης» εξοικονομησετα ιδια «χρηματα» με αυτόν που ξοδεψε περισσότερα.

Δηλαδή η ΑΕΚ σκόρπισε λεφτα εδω και κει αλλα παράλληλα μαζεψε περισσότερα στο πουγκί (άμυνα) γιατί πολύ απλά αποφάσισε να επενδύσει το κεφάλαιό της (επίθεση-πίεση).

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε σχεδόν το ίδιο στην άμυνα (λεω «σχεδόν» γιατι τα επί μέρους χαρακτηριστικά-στατιστικά  δείχνουν οτι η ΑΕΚ τα πήγε καλύτερα αμυντικά) κάνοντας αυτός  αιματηρή «οικονομία». Μη «ξοδεύοντας» (μη παράγωντας δηλαδή σχεδόν τίποτα επιθετικά) και κάνοντας το «σκατό του παξιμάδι» (αφού δεν είχε «κεφάλαιο» να «επενδύσει» επιθετικά)  τελικά ο «γερο-Λαδάς» του πρωταθλήματος, γκρινιαξε γιατί το οικόπεδο που  είχε βάλει στο μάτι (τίτλος) με την αιματηρη οικονομια, δεν περιηλθε στα χερια του,αφου ο έταιρος επιδοξος αγοραστης (ΑΕΚ) καταφερε στο τέλος να απλώσει το «χαρτί» και να πάρει το οικοπεδάκι.

Με άλλα λόγια: Το παραμύθι της «αριστης αμυντικής λειτουγίας του ΠΑΟ» δεν είναι- ήταν) απόρροια σχεδιασμού, αλλά απότοκο κακομοιριάς. Τί να σχεδιάσει αυτός που σπάει το κορμί του δουλεύοντας χειρονακτικά νυχθημερόν,απέναντι σε κάποιον που εργάζεται έξυπνα και παράγει έχοντας ως κεφάλαιο ΚΑΙ  το μυαλό του ή/και το ταλέντο του και όχι μονο το κορμί του;

Με διαφορετικά λόγια-και κάνοντας μια αναγωγή προσομοίωση με τα οικονομικά πολιτικά μοντέλα-δίπολα που κυκλοφορουν και εφαρμοζονται τα τελευταία 100 χρονια, δηλαδη σοσιαλισμος-καπιταλισμός, αναπόφευκτα νικητής αναδεικνύεται ο δεύτερος (κυριαρχία της Δύσης). Η αναδιανομή μιας πίττας έτσι κι αλλιως μικρής,όσο δίκαια και αν είναι,δεν επαρκεί προκειμενου να φέρει ανάπτυξη-ευημερία στα μέλη. Φερνει απλα συντήρηση. Δηλαδή «Δοξα τω Θεω που έχουμε και μια μπουκιά να τρώμε».

Βέβαια θα παρατηρήσει εύκολα κανείς ότι πλέον η «Δυση» δέχεται μια επίθεση από τις δυνάμεις της «κακομοιριάς» («λιγα για όλους για να φτάσουν για όλους» «πάρτε κρατικά επιδόματα και κουπόνια-δελτία και κάντε και το σταυρό σας που έχουμε νερο και ψωμί»  «οποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» κλπ) σε μια προσπάθεια «κομμουνιστικοποίησης» του κόσμου.

Η ευμάρεια -το ποθούμενο δηλαδη εκάστου πολιτη-θεωρείται πλέον περιττη πολυτέλεια αλλα και επικινδυνη πρακτικη απο τα  δημόσια-κρατικά επιτελεία. Ειναι μια συμπεριφορά απερίσκεπτη και αμετροεπής το να ζητάς «κι άλλα», αφού πλέον οι καιροί επιβάλουν λιτότητα (με κάθε δυνατή αφορμή. :Οικονομικές κρέσεις, πολεμικές συρράξεις,Ουκρανικά, κλιματικές κρισεις,,ενεργειακές κρίσεις,εσχατως ειχαμε και την ανακάλυψη της «υγειονομικής κρισης»,δεν ξέρω το άλλο μένει να σκαρφιστούν)

Αλλωστε τέτοια ήταν και η τελευταία δικαιολογία-πρόφαση του  Παναθηναϊκού (των ανθρώπων του δηλαδη, που ειναι κακομοιροι σε όλα): Φταίει ο κορονοϊός που αποδεκατιστήκαμε αλλα δεν μας εδωσαν υγειονομικό ρεπο καμια εβδομάδα να ανακάμψουμε. Η ΑΕΚ δεν ειχε υγειονομικη «κριση»; Πριν καν «γκρινιαξουν» οι πράσινοι για την κορονοεπιθεση που δεχθηκαν,η ΑΕΚ ΗΔΗ έπαιζε με ελλειψεις πολλές λογω των ιδιων χαρακτηριστικών. Δεν τα επικαλέστηκε. «Θα παίξουμε οσοι μεινουμε και όπου βγει». Ο δε βάζελος προετοιμασε την δικαιολογία, για τα επικείμενα ανεπιτυχη-οπως αποδείχθηκε και όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε-αποτελέσματα.

Ο σχεδιασμός που βασιζεται στην  κακομοιριά, η οποια προμοτάρετα και πασάρεται στον κοσμο (του Παναθηναικου εν προκειμενω) ως «νεο μοντέλο» δεν ειναι τίποτα άλλο παρα αυτο ακριβώς: Κακομοιριά.

Μέ κεινα και με τα άλλα, εφμανίστηκε αίφνης ένα πράσινο φρυγανο που τολμισε να φυτρώσει δίπλα απο ένα αγριο κιτρινο τριαντάφυλλο, εκματελυομενο την «ανυδρία» των ημερων. Ο σημερινος ΠΑΟ είναι «φωτογραφία» του κόσμου μας όπως καταντά και η ΑΕΚ είναι μια φωτό του κόσμου όπως θα έπρεπε να είναι.

(εδω να προσθέσω κάτι ισως ασχετο,αλλα ίσως και σχετικό,αναλογα πως το «προσθετει» κανεις με τα παραπανω): Το ποδόσφαιρο που παράγει μια ομάδα,το έιδος δηλαδη ποδοσφαιρου που παρουσιαζει στο χορτάρι,είναι «φωτογραφία» της ιδιοκτησιας και κυρίως του προπονητή. (π.χ ο «αρχοντικός» Μπάγεβιτς, μια τέτοια ομάδα έφτιαξε.Ασχετα αν ο παραδόπιστος προσπάθησε να της αλλαξει εδρα και να την παρει στον Πειραιά μαζί του κατόπιν) Ο «Ινδιάνος» «Αζτέκος» «Σαμουράι» τι διάολο έιναι Αλμέίδα, παίζει το ποδόσφαρο που «γράφει» η μουρη του. Αλανιαρικο, Ρισκαδόρικο.Με το μαχαίρι στα δόντια συνεχως.

Το ποδοσφαιρο που παράγει ο Γιοβάνοβιτς,ειναι αυτό που γραφει η μουρη του: Ποδόσφαιρο κακομοιριάς,τσιγκουνιάς. Οχι επιλογης η «φιλοσοφίας» αλλα ανάγκης. Ο μη εχων  ως «κεφάλαιο» τίποτα αλλο παρα μονο  το κορμί του,δεν μπορει να κοιτα σε υψηλές αμοιβές ως στέλεχος πχ. ή επενδυτης, παρα μονο προσβλέπει σε εσοδα «μεροκάματου» σπαζοντας το κορμί του και δουλεύοντας σα σκυλος «απο ήλιο σε ήλιο».

Τώρα βέβαια θα μου πεις «η νικη έρχεται μεσα απο απανωτές ήττες». Ο.Κ. Ας παραμεινει σε αυτη τη «νορμα», την σοσιαλκομμουνιστική, και μετα απο  4-5 πρωταθληματα της ΑΕΚ και ΑΝ δεν μεσολαβησει εν τω μεταξύ καποιος άλλος που δεν θα εχει μονο το κορμάκι του ως κεφάλαιο αλλα και αλλα προσόντα,πραγμα πολυ πιθανο (καποιος ΟΣΦΠ κυρίως η ΠΑΟΚ) τοτε ναι,ισως, μπορεί ο κομμουνιστης Γιοβάνιοβιτς  με τα «ορματε παλικάρια» και ο φερομενος σοσιαλιστης (στα ποδοσφαιρικά) Αλαφουζος, με τα » πάρτε απο ένα πινέλο πάμε να βάψουμε όλοι μαζι» ισως,ισως λεω,καποτε,δουν πρωτάθλημα. Μέχρι τοτε,θα εμφανίζεται ένα πράσινο φρυγανο που τολμισε να φυτρώσει δίπλα απο ένα αγριο κιτρινο τριαντάφυλλο, εκματελυομενο την «ανυδρία» των ημερων.

Και αυτό,αν γίνει- υπο αυτές τις παραπάνω προυποθέσεις) τοτε ναι, ίσως να έχουμε μεταβληθεί και ως χώρα σαν την  παλιά ΕΣΣΔ ή την Κουβα.

Καλή και χρήσιμη η ασκητική μοναστηριακή προσευχή-μουρμουρητό, αλλά ο κόσμος προτιμά να βλέπει  και να συμμετέχει σε  μεγαλοπρεπή εορταστική Βυζαντινή  «Λειτουργία»  στην Αγία Σοφία.

Αλλο μεγαλοπρέπεια και άλλο έπαρση. Οπως άλλο φτώχια και άλλο κακομοιριά.

Υ.Γ: «Forza AEKαρα, Γαμισε τους την κωλάρα»

Σήμερα να μιλήσουμε για μπάλα; Ξέρω κι εγώ; Να λέμε για το παιχνίδι ενώ υπάρχει μια γιορτή; Μια γιορτή που έχει ξεκινήσει εδώ και μια εβδομάδα; Μην κοιτάς που κάποιοι την πήραν πρέφα καθώς έφτανε η Κυριακή. Η γιορτή έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν. Από την ώρα που τα έφτυσε η φαλακρή αδερφή. Που είδε μπόλικα : Από Μαξίμου μέχρι Φιλαδέλφεια. Έτσι πάει η δουλειά : Στο τέλος όλοι στρατεύονται πίσω από τον νικητή. Ποιός είναι πολιτικά; Τι θα γίνει;

Μα μας νοιάζει αυτό; Έχουμε πιο σοβαρά θέματα σε αυτό το οικόπεδο που είναι της Αμερικής, άρα ό,τι και να βγει θα είναι μόνο για την αισθητική μας. Η οποία είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, λόγω Αλμέιδα. Που κατέβασε και σήμερα την ομάδα, με δυό αμυντικά χαφ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αυτοτρολάρονται. Και που σου δείχνουν με τον τρόπο τους ότι κατανοούν τα λάθη τους.

Λάθη; Το σταθερό σχήμα μας κατέβηκε στην αρχή κι έβαλε δυό γκολ στον αντίπαλο, παίζοντας μέσα σε βάτο. Μια καιόμενη βάτος ήταν το γήπεδο. Δικαίως θα πω. Γιορτή ήταν σήμερα. Θα μπορούσες να ελέγξεις κάτι; Εδώ δεν έλεγξες όταν έπρεπε. Σήμερα θα το έκανες; Που και στα επίσημα, ανεξέλενγκτα ήταν όλοι και όλα. Πόσα καπνογόνα δεν άναψαν στην 31; Πόσους υπεράριθμους δεν είχαμε στην 31 και την 33…Σκέψου στα πέταλα.

Ήταν πολύ καλό το πρώτο μέρος. Πρεσάρισμα, τρέξιμο κι αποφασιστικότητα. Τα πάντα δούλευαν ρολόι κι είδαμε καλό ρυθμό και καλό θέαμα. Δεν ήρθε να χαλάσει κάτι ο Βόλος μεν αλλά ο Αλμέιδα, είχε την ομάδα όπως έπρεπε. Τα δυό αμυντικά χαφ κατάπιαν το κέντρο και όπως μπορούσε η ομάδα πάταγε στην αντίπαλη περιοχή κι έβγαζε τελικές και γκολ. Πίσω δεν υπήρξε ούτε μία απειλή.

Το πάρτυ ήταν συνεχόμενο. Ξεκίνησε το δεύτερο μέρος και σχεδόν είχαμε μαντέψει τις αλλαγές. Να βγουν έξω στυλοβάτες και να χειροκροτηθούν. Κύρια ο Τσούμπερ – να ξαναπώ σαν αυτομαστίγωμα ότι έκανα λάθος – ο Γκατσίνοβιτς και ο Μουκουντί. Και η ομάδα να συνεχίσει με δυό εξάρια αλλά και μεν δημιουργικούς μέσα. Μαγεία. Η γιορτή συνεχιζόταν κι άλλα δυό γκολ είδαμε. Στο τρίτο μιλάμε ότι χάθηκε η μπάλα. Αλλά κριτική δεν μπορεί να γίνει. Για να είμαστε σοβαροί.

Μόνο γενικότητες. Η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα σε όλο το πρωτάθλημα. Ακόμα κι όταν η αλογοτροφή ήταν μπροστά. Σκόρπαγε θέαμα και μίλαγε στην μπάλα και στο ποδόσφαιρο. Το είδαμε και σήμερα. Όχι στο γήπεδο μας. Στην λεωφόρο, εκεί που αισθάνονται κάποιοι γραφικοί αδικημένοι. Ούτε σήμερα δεν κέρδισαν. Είχαν αδειάσει ψυχολογικά θα πει κάποιος. Αλήθεια; Αν είσαι αδικημένος, ξεάγχωτα κάνεις μία νίκη, αν μπορείς. Δεν μπορείς μαλάκα παναθηναϊκέ. Διότι σήμερα δεν πήρες πέναλτυ στο 93.

Και η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια καθαρή σε δεκάδες τομείς. Με κυριότερο την ματιά μας, για όσους ξέρουν μπάλα. Μετά έρχεται η καρδιά μας και μετά όλα τα άλλα, που χτίζουν: Την βάση για αύριο. Που με πέντε προσθήκες μίνιμουμ, μιλάμε για περίπατο στην Ελλάδα. Εδώ που θα γελάσουμε με τους αντιπάλους μας. Που θα πάρουν τα όπλα οι αδερφές και οι χάπιες. Σκέψου ότι ο κουμπάρος της αδερφής του Κούλη αλλά κι η ιδιοκτήτρια του καναλιού που παίζει τον Κούλη, θα κατηγορήσουν τον Κούλη. Αφείστε τους να γελοιοποιηθούν.

Και πλέον πάμε πολύ δυνατά, στο πάρτυ μας. Παραλίγο να αμαυρωθεί από τον τίποτα – χαρακτηρίσθηκε προβοκάτορας , με τίποτα δεν ήταν – με την φωτοβολίδα ευθείας βολής. Αν φύγω από αυτό, ήταν ΑΕΚ χαράς μέσα κι έξω από το γήπεδο. Τραγούδι, μεγαλεία, πυροτεχνήματα κι αγκαλιές. Ένα γήπεδο φωτεινό, ζωντανό που παλλόταν κι έβγαζε ενέργεια και συναίσθημα. Σαν να χόρευε η ιστορία, σαν να χόρευαν εκείνοι που είχαν φτειάξει το παλιό γήπεδο. Ναι, κάπως έτσι το έβλεπα όλο αυτό το σκηνικό της πανδαισίας.

ΤΗΣ ΑΕΚ. ΤΗΣ ΑΕΚΑΡΑΣ ΜΑΣ. ΤΟΥ ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ ΑΕΤΟΥ ΜΑΣ. ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΣΣΑΣ ΜΑΣ.

ΤΗΣ ΑΕΚ ΤΟΥ ΑΛΜΕΙΔΑ. ΠΟΥ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΣΟ ΕΜΠΛΕΞΕ Η ΜΟΥΡΛΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗ…ΤΙ ΜΑΓΙΚΟ ΉΤΑΝ ΑΥΤΟ, που θυμίζει την αρχή του Μπάγιεβιτς αλλά δεν πρόκειται να είναι ίδιο το μέλλον. Για δυό λόγους : Πρώτον διότι ο tiger δεν διώκεται κι έχει κι άλλες καύλες και δεύτερον διότι ο Αργεντίνος δεν είναι παραδόπιστος. Αλήθεια σήμερα τον Μπάγιεβιτς δεν τον είχαν καλέσει;

ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ. ΖΗΤΩ Η ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ 2023

Υγ. Συγκρατημένοι είμαστε διότι θέλουμε νταμπλ.

Ο Δεξιος άριστος Κούλης όταν το ακούει ο νους του πάει στο «Deep Bate» («μάλλον πρέπει να είναι θέρετρο στο Μπαλί»)
Ο δε αριστερός μη άριστος (αδόκιμο αλλα ας μη δίνουμε  σημασία) Αλέξης, όταν ακούει την λέξη  σκέφτεται ότι («εχει να κάνει με μουγκή κατσίκα. Ντιπ μπέϊ».

Η αριστεροδεξιόστροφη  (see through) καραφλή θα αντιλαμβάνεται ότι αφορά κάποιο νέο «κολπο». «Deep Bite» Βαθυ δάγκωμα. ‘H «Deep Bait». Aνάλογα τί έχει στο μυαλό εκείνη την ώρα.

Ο δε ημικαραφλός κηρέμπορας θα νομιζει ότι είναι Προσευχητάρι για «βαθειά» προσευχόμενους. Ισως είναι και ευκαιρια να αγοράσει και τα δικαιώματα πώλησης. Δεν είναι κακή ιδέα. Εδώ κονομάει απο αλοιφή για την καράφλα. Ο ίδιος αρνείται να την δοκιμάσει. Σου λέει: «και αν αύριο το πρωί ξυπνήσω σαν τον Βαλντεράμα, τί θα  πω σε αυτούς που παλεύουν χρόνια; Θα εκτεθώ».  Ορθόν. Κανονικά ο πωλητής πρέπει να περνά το ίδιο δράμα με τον αγοραστή. Διαφορετικά πως θα γίνει πιστευτός; Οπότε καλύτερα έτσι. Σχεδόν καραφλός, Για να πάει η ψείρα απο τη μια τρίχα στην άλλη, θέλει 3 ευρώ ταξί. Περίπου.

Ντιπ μπέϊτ λοιπόν.

Στημένοι «Καλοχαιρέτες», απέναντι σε στημένους «δημοσιογράφους-Γκρούεζες» παρακολουθούνται τηλεοπτικα απο ορκισμένους -ξανά- «κοψοχέριδες» οι οποίοι αυτή την ώρα κανονικά θα έπρεπε να είναι στημένοι για να δουν survivor. Δεν ξέρω αν αυτο επιρρεάσει την αλάνθαστη κρίση τους και την επόμενη φορά λαθέψουν ισως και πετάξουν έξω το Μαρτίκα, γιατί δεν έκανε τίποτα για να ρίξει την τιμή της βενζίνης, ή γιατί πλέον δεν μπορεί να διορίσει το παιδί τους.

Εν τω μεταξύ δεν καταλαβαίνω γιατί π.χ. και οι Πανελλήνιες δεν διεξάγονται κατά τον ίδιο αδιάβλητο τρόπο όπως και τα ντιμπεϊτ. Να δίνονται οι ερωτήσεις απο πριν,να είναι προετοιμασμένος ο μαθητής, να έχει μαζί του την απαραίτητη ύλη στο θρανία και να γράφουν όλοι 20. Να μας δουν από το Χάρβαρντ και το Γέιλ και να πάθουνε πλάκα.
Γιατί δηλαδή, οι μαθητές είναι μαλάκες που πρέπει να μαντέψουν τα «sos»; Ο Κούλης, ο Αλέξης, ο «γιδοβοσκός», η καραφλή, ο καραφλός, είναι πιο μάγκες που τους πάνε τις απαντήσεις στο «πιάτο»;
Εκτός και αν γίνεται γιατί πρέπει να δίνουν και το καλό παράδειγμα, για το πως λειτουργεί το δημόσιο, πως γίνονται οι δουλειές και οι αναθέσεις και πόσο μετράει η αξιοκρατία και τα προσόντα. Ετσι ναι. Δεκτόν. Στο μπουρδέλο που για να πάρεις μια βεβαίωση χρειάζεται «να ξέρεις κάποιον» θες τα ντιμπέιτ να γίνονται στην τύχη και όχι οργανωμένα;

Ακου λέει το σωστό είναι «να ρωτάς κάτι που ισως δεν γνωρίζει ο άλλος». Ημαρτον Παναγία μου. Και τότε πως θα απαντήσει; Θες να πάρεις απάντηση, ή θες να περιγελάσεις  κάποιον; Για να ξέρουμε.
Ρωτάμε κάποιον που ξέρουμε ότι ξέρει. Αν είναι να μη ξέρει, τότε για ποιό λόγο να τον ρωτήσουμε; Να πάει στράφι η ερώτηση; Μην ακούω τρέλες. Τα έχει πει και Σωκράτης αυτά.Εδω γεννηθηκε κι αυτός..

Γιατι για φαντάσου ας πούμε:Αν ο Κυριάκος δεν γνωρίζει την απάντηση,τότε τί γίνεται;Και αν πρέπει να γυρίσει σε «εργοστασιακή ρύθμιση»,μετά πως θα ξαναμαζέψει τα data; Θα είναι On line ο Δημητριάδης να του κάνει απομακρυσμένη επανεκκίνηση, ή θα πρέπει να τον πάρουν για service νυχτιάτικα σε κανενα recovery dada;

Να περιμένει ο Τσίπρας να βγει ερώτηση απο το στόμα δημοσιογράφου χωρίς να γνωρίζει την σειρά; Και αν στην πρόταση που θα εκστομίσει βάλει το ρήμα μπροστά από το επίθετο ο εχων κακές προθέσεις δημοσιογράφος, τί θα κάνει τότε ο Αλέξης; Πρέπει δηλαδή  να μυρίσει τα νύχια του, ή να εκτεθεί στα μάτια του κόσμου; Ειναι σωστό αυτό;

Γιατί μπορεί να γυρίσει και μπούμεραγκ. Αν «θολώσουν» τα αραιοκατοικημένα εγκεφαλικά κύτταρα κάποιου «καλοχαιρέτα» και κανει αντερώτηση απρόσμενη στον καλοκουρδισμένο και αδιάβλητο υπέρμαχο δημοσιογράφο όπως π.χ.: » και σας κύριε το αφεντικό σας με τί λεφτά νομίζετε ότι σας πληρώνει»;  τότε τί γίνεται; Οχι, το θεωρείται σωστό; Επειδή κάποιοι χαιρέκακοι θέλουν αντιδικίες για το θεαθήναι και προσβλέπουν στην καταρράκωση της αμεμπτου Κοιονοβουλευτικης δημοκρατίας, θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα τους και να τους δώσουμε αυτή τη χαρά;

Οχι κύριοι. «πριτς». Εμεις το «συνταγματικό τόξο» το προστατεύουμε.Αφορά είδη προς εξαφάνιση.Εϊμαστε ευαισθητοποιημένοι και αναλαμβάνουμε δράσεις για την σωτηρία του ταραγμένου οικοσυστήματος.
Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τους λεγόμενους «ανεξάρτητους» ή «ελεύθερους» ή «αυθύπαρκτους» ή όπως αλλιώς αυτοαποκαλούνται, να προσβάλουν αλλά και να ναρκοθετούν την άοκνη προσπάθεια μας προκειμένου να έχουμε μια χώρα χωρίς εκπλήξεις. Το να γνωρίζεις τις ερωτήσεις και να απαντάς ορθά-κοφτά,νετα-σκέτα σε ενάμιση λεπτό, δείχνει ότι είσαι απέριττος. Δωρικός. Α-πόλλων. Λάκων.  Ο εν κρυπτώ βλαξ απο τον ολιγομίλητο σοφό, δεν διαφέρουν εξωτερικά, παρα μονο όταν είναι πολύ αργά.

Αλλά και στην τελική, -να σε πάω στο ακραίο σενάριο-και βλάκες να είναι όντως, πρέπει να προστατευτούν. Θα σου άρεσε εσένα να είχες έναν γιο, έναν αδερφό μπούφο και να τον δουλεύει όλο το χωριό στη μέση της πλατείας;
Οχι κύριοι.Εκτος από οικολόγοι και φυσιολάγνοι,είμεθα και κατά του ρατσιμού και του δημόσιου μπούλιγνκ.
Στο σπίτι τους δεν μας πειράζει. Μπορεί να τους δουλεύει ακόμα η καθαρίστρια. Μπορεί να γελά μαζί τους και το κατοικίδιό τους.
Είναι όμως σωστό και πρέπον,αυτη η είκονα να μεταφέρεται δημόσια και να βάλλεται η εθνική ομοψυχία αλλα και τα συμφέροντα της χώρας;

Οχι φίλε. Δεν εχεις δίκιο να τους βρίζεις και να τους λοιδορείς.
Μπορεί να είναι αποχαζεμένα.Μπορεί να είναι βραδύκαυστοι. Μπορεί να είναι «Φυσικές αποτυχίες». Μπορεί να πρόκειται για «αστοχία υλικού». Μπορεί να είναι ο καθρέφτης σου και οι πραγματικοι σου εκπρόσωποι και να είσαι στην εξουσία  κυριολεκτικά. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να χλευάζεις δημόσια.
Κατσε και βλέπε.Δεν σου αρέσει; Κάτσε και μη βλέπεις. Διάλεξε άλλο κανάλι. Εχεις την ευχέρεια να τους δεις από όποιο κανάλι θες. Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, καθ’ότι  κατσικόδρομος.
Ετσι κι’ αλλιώς survivor δεν έχει. Πιάσε το τηλεκοντρόλ. Για να σε δω που θα βάλεις το δάχτυλο,σε ποιο πλήκτρο; Στο «1»,στο «2» στο «3…στο «7», ή μήπως στον κώλο σου;

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος. Ένα τραγικό τέλος για την όλη διοργάνωση. Μια διοργάνωση που αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια, οι δυό αιώνιοι κλέφτες απλά να μην πάρει τον τίτλο η καλύτερη ομάδα φέτος. Αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, να κοιτάνε πώς να βλάψουν πρώτα τον γείτονα και δεύτερον την διοργάνωση στην οποίαν και αυτοί συμμετέχουν. Και να ξέρεις ότι του χρόνου θα είναι σκοτωμένοι και θα ψάχνουν άλλες συμμαχίες. Με τον πραγματικά ισχυρό, τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά.

Στο κομμάτι του παιχνιδιού μας, η ΑΕΚ κατέβηκε με το γνωστό σύστημα της και  τους σωστούς βασικούς, με μόνη εξαίρεση τον Βαν Φέερτ σαν σέντερ φορ. Και κατέβηκε δυνατά, πλουραλιστικά και σούπερ επιθετικά. Έβγαλε πολλή ενέργεια και δεκάδες επιθέσεις και τελικές. Στάθηκε όρθια ακόμα κι όταν προηγήθηκε, κόντρα στην ροή της λογικής,  ο αντίπαλος με το χαζό πέναλτυ του Πινέδα. Ανταπέδωσε με δυό γκολ, το ένα με την κανονική κίνηση σέντερ φορ του Βαν Φέερτ, και το άλλο με την έκτη τελική του κορυφαίου σήμερα στην επίθεση και στο γήπεδο στο πρώτο μέρος, Τσούμπερ.

Ήταν ένα από τα καλύτερα πρώτα ημιχρόνια της ομάδας μας. Με ψηλό πρεσάρισμα, άπειρο τρέξιμο και συνεχείς ανακτήσεις της μπάλας, που έφερναν μπόλικους παίκτες στην περιοχή του Άρη, που είχε κορυφαίο του παίκτη τον τερματοφύλακα του. Δυστυχώς δεν καθαρίσαμε πάλι το παιχνίδι όταν έπρεπε, αλλά ακολουθήσαμε την γνωστή φετινή ρότα : Τελικές, τελικές, τελικές, μαγεία μπάλας και συνδυασμών, αλλά όχι πολλά γκολ και κλείδωμα του αγώνα.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε άλλον αγώνα. Διαφορετικό. Χαμηλότερο ρυθμό και περισσότερη διαχείριση. Παίξανε πολλά ρόλο για το θέαμα του δεύτερου μέρους. Η κούραση, το άγχος που σήμερα φαινόταν ακόμα και στον πάγκο, η διαχείριση του σκορ και του χρόνου, η τρομερή βροχή αλλά και οι αλλαγές που κάπως αποπροσανατόλισαν την ομάδα, παρά την βοήθησαν. Και φυσικά ήρθε άγχος και σε μας για κάποια στραβή.

Δεν έγινε η στραβή. Αντιθέτως όσο πέρναγε η ώρα, ο Σιμάνσκι αναδεικνυόταν στον γνήσιο χιλιομετροφάγο και φαινόταν και η ηγετική παρουσία του Βίντα πίσω – όχι ότι ήταν κακός στο πρώτο -, που είχε σημάνει το σύνθημα της νίκης και της επικράτησης για τον τίτλο αφού κατάλαβε ο χάπιας πλέον ποιο ήταν το συμφέρον του και είχε σημειώσει γκολ εναντίον της αλογοτροφής. Ήταν πλέον εκείνο το τελευταίο δεκάλεπτο της πλήρης δικαίωσης της φετινής ομαδάρας μας. Κράταγε την μπάλα, δεν κινδύνευε και προσπαθούσε να βρει κάποια κόντρα. Και αυτό το έκανε διότι σε μία προγενέστερη φάση, ο Βαν Φέερτ με άψογο σουτ, είχε βρει το δοκάρι του αντιπάλου.

Μην λέμε πολλά όμως. Μας γέμισε χαρά σήμερα η ΑΕΚ και κυριότερα μας γέμισε μπάλα κι ενθουσιασμό όλη την χρονιά. Αν δεν είχε τόση αφέλεια στο παιχνίδι της, θα είχε πάρει τον τίτλο μήνες πριν. Διότι στην ουσία σαν απόδοση, δεν κινδύνεψε ποτέ. Απλά στήθηκε η αλογοτροφή με τόσα πέναλτυ στις καθυστερήσεις των αγώνων, σαν σκιάχτρο χωραφιού. Αλλά εδώ ήταν το λάθος. Διότι η ΑΕΚ, δεν είναι χελιδονάκι, ούτε καρακάξα. ΕΙΝΑΙ Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΓΕΝΝΗΤΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ. ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΣΚΙΑΧΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΜΑΣΗΣΕ ΦΕΤΟΣ, ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΜΠΟΥΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΡΙΕΤΙΑ.

Και ναι αδέρφια. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ. ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΞΑΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΓΚΟΛ ΜΑΣ. ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΤΑ ΕΥΣΗΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΑΠΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΤΗΜ ΜΕΧΡΙ ΤΗΜ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΙΝΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΡΑΟΥΧΟ , ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΝΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΡΑΜΠΑΝΤ. ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟΝ ΑΛΜΕΙΔΑ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ, ΚΙ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΜΕΝΟΥΣ.

ΜΟΝΟ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΗΝ.

ΜΟΝΟ ΟΥΡΑΝΟΜΗΚΕΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΜΑΣ.

ΤΗΝ ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ, ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ.

Υγ. Ο Οσφπ μας διέψευσε ευχάριστα και δικαιούται ένα δώρο. Να έχει αξία η τρίτη θέση που κατέκτησε σήμερα. ΚΑΙ Η ΑΕΚ ΘΑ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ : ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΤΑΜΠΛΟΥΧΟΣ.

Τρομερά πράματα σήμερα. Πώς πήγα στο γήπεδο; Κατ’ ευθείαν από την δουλειά, που έκανα μιάμιση ώρα. Μιλάμε καρφίτσα δεν έπεφτε στον δρόμο. Χώρια που εκείνη την ώρα- μιλάμε για τις έξι και δέκα – από την ΛΕΑ πέρναγε το πούλμαν της ΑΕΚ. Συνοδευόμενο από τέσσερα περιπολικά και δεν ξέρω κι εγώ από πόσους μοτοσυκλετιστές της ΔΙΑΣ. Τα πρώτα σηχτήρια πέσανε εκεί. Δεν κατάλαβα. Είναι κάποιο περιστατικό έκτακτης ανάγκης; Όλα αυτά τα αυτοκίνητα, δηλώνουν κάποια ελληνική ανέχεια;

Εν πάση περιπτώσει μπήκα και στο γήπεδο. Στο μπαρ κατ΄ευθείαν. Με ρωτάει ο ευγενέστατος κύριος , που πλέον με ξέρει. Πώς είναι το ηθικό μου; Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα. Διότι, όπως έχω γράψει κι εδώ, δεν περιμένω δώρα. Οπότε στον άνθρωπο του μπαρ, καθώς και σε όλους τους διπλανούς μου, έλεγα ακριβώς το ίδιο : Δεν περιμένω τίποτα. Χάθηκε το πρωτάθλημα. Ήμουν ήρεμος, αδιάφορος και ψύχραιμος. Ήμουν στο γήπεδο για να απολαύσω την ατμόσφαιρα και το πιθανό θέαμα. Δεν ήμουν στην ΜΕΘ κάποιου νοσοκομείου, ούτε και στο ψυχιατρείο. Διότι κάπου εκεί έπρεπε να ήταν όλοι οι διπλανοί μου.

Δεν το συζητάω καν. Να βλέπεις μια ΑΕΚ να μπαίνει κακοστημένη, με τα δύο αμυντικά χαφ πάλι, χωρίς κάποιον να μπορεί να βγάλει μιά κάθετη μπαλιά, να την βλέπεις με δεξί μπακ τον Μοχαμαντί, και να λες τι περιμένεις ρε αδερφέ ; Μια κακοποίηση μπάλας στο πρώτο μέρος, απόλυτη φυσιολογική. Να μην ξέρουν τι να κάνουν την κατοχή της μπάλας, αλλά και να μην ξέρουν ποιός είναι ο αρχηγός τους. Ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο χωρίς νόημα και φυσικά κανένα αποτέλεσμα. Να βλέπεις τον Τσούμπερ να γυρνάει πίσω μπας και γίνει κάποια δημιουργία. Απέναντι σε αντίπαλο, που μπήκε για να μην χάσει. Εύκολα έβγαλα το ημιχρόνιο, αφού είχε σκοράρει κι η αλογοτροφή, οπότε ό,τι είχα πει έβγαινε σαν αποτέλεσμα τίτλου, αλλά και σαν απόδοση ημιτελής. Η ομάδα ήταν της πλάκας.

Στο δεύτερο μέρος, ένα πράμα παρακάλαγα. Αφού όλοι θέλανε το πρωτάθλημα at no cost, ας τους έκανε ο Θεός την χάρη. Πραγματικά είχα βρεθεί ανάμεσα σε ημίτρελους. Καμία μπάλα δεν βλέπανε, καμία αλλαγή δεν ζητάγανε. Ας πούμε κάτι πιο της προκοπής στα δεξιά – δεν κατάλαβα κάνει ο Ζίνι αλλά όχι ο Βαν Φεερτ για σέντερ φορ – αλλά δεν κάνει ο Ραντόνια; Αυτόν έχεις ρε μεγάλε. Δεν κατάλαβα. Ήταν ικανοποιημένος  με τον Γκατσίνοβιτς; Ήταν εντάξει με τα δύο αμυντικά χαφ που δεν μπορούσαν όχι μόνο να συνεννοηθούν, αλλά ούτε μια μπαλιά κάθετη να βγάλουν.

Γιατί το ζήταγαν; Διότι ο ΠΑΟΚ είχε ισοφαρίσει κάνοντας ένα δώρο. Το πώς θα τακτοποιούσαν την ομάδα, δεν τους απασχολούσε. Σωστό μέχρις ένα σημείο. Άλλος είναι ο προπονητής. Ήταν εντάξει με τα γιούρια, με τα γιουρούσια και την άναρχη ανάπτυξη που την κάνανε τα σέντερ μπακ. Μπήκαν τελικά οι Μάνταλος και Πινέδα. Δεν μπήκε ο σέντερ φορ. Η ΑΕΚ συνέχισε να παίζει με τον Γκαρσία, που έχασε τουλάχιστον τέσσερις φάσεις. Εκτός από το πρωτάθλημα που χάνουμε φέτος, επειδή δεν έβαλε το πέναλτυ τότε.

Μια ΑΕΚ κάκιστη. Ανοργάνωτη και βουρ στον πατσά. Απέναντι σε αντίπαλο της πλάκας, από τον οποίον περιμένεις δώρο πάλι την Κυριακή. Τον οποίον, όπως και τον Λεβεδειακό της περασμένης Κυριακής – δεν το λέω εγώ, είναι κρίσεις σοβαρών ανθρώπων εδώ μέσα – δεν κέρδισες. Και γιατί θέλεις πρωτάθλημα;  Πόσες ευκαιρίες θέλεις να κλωτσήσεις; Γιατί αγχώνεσαι στα καλά καθούμενα ρε φίλε Φάνη, που σε έπεισα τελικά, και κινδυνεύεις με έμφραγμα και δεν απολαμβάνεις τίποτα από την μαγεία της σημερινής νύχτας; Θα σου πω ρε φίλε. Διότι δεν ξέρεις μπάλα. Ήσουνα ανύπαρκτος μέχρι πέρσι, κι από την καλύβα θες να μείνεις σε βίλα. Δεν πάει έτσι φίλε. Και δεν πάει έτσι, γιατί είσαι ΑΕΚ. και θα το πληρώσεις μέχρι τέλους. Εκτός αν την άλλη Κυριακή, σου κάνει το δώρο ο Μαρινάκης.

Και δηλαδή να ρωτήσω κάτι : Σε κυνηγάει όλη την χρονιά για να μην πάρει πρωτάθλημα ο Μελισσανίδης, και θα περιμένεις την άλλη Κυριακή κάποιο δώρο του; Δηλαδή πόσο τυφλός μπορείς και να είσαι;  Το αποκλείω; Ρε τίποτα δεν αποκλείω στους ποινικούς που τρέχουν το πρωτάθλημα. Μπορεί και να γίνει. Θα σου αρέσει πολύ; Εσύ ρε μαλάκα – μέσα κι εγώ – γαμούσες και δεν μπορούσες να χύσεις. Το καταλάβες. Από εκεί ξεκινάμε. Από την στυτική δυσλειτουργία σου. Που έχεις μια ομάδα, χωρίς σέντερ φορ. Τα δικά μας λάθη θα δούμε, όχι τι κάνουν οι άλλοι. Τον ΠΑΟΚ θα δεις βλάκα, που έβαλε ένα γκολ στην λεωφόρο και σου έστειλε το μήνυμα. Και τον άφησε και με δέκα παίκτες.

Και με έφτασε σε σημείο χιούμορ στο γήπεδο. Ρε παιδιά να λέω. Εντάξει είμαστε με την ισοπαλία. Μπορεί να βάλει ο ΠΑΟΚ ένα δεύτερο γκολ; Με κοιτάζανε σαν χαχόλοι. Και με ρωτάγανε γιατί κάνω πλάκα; Τι είναι παιδιά η μπάλα; Θα κερδίσω κάτι αν πάρω τίτλο; Κερδίζω όταν θεραπεύεται το άγχος μου με μία απόδοση και με μία νίκη. Και σήμερα, δεν είδα τίποτα από τα δύο, διότι είχα μαντέψει ότι η ομάδα δεν είχε την προσωπικότητα, για να πάρει κι αυτό το ντέρμπυ. Και να εκμεταλλευτεί το δώρο του Σαββίδη. Και για να γίνει χαρούμενη η παρέα, έλεγα να βάλει κι άλλο γκολ ο ΠΑΟΚ, αφού η ΑΕΚ δεν μπορούσε. Και μάλιστα για να το κάνω και ξεκάθαρο. ο Αθανασιάδης για πλάκα, έβγαλε δυό γκολ. Κι αυτό, μετράει πολύ στο βιογραφικό του Αλμέιδα. Τι να κάνω τώρα; Αν είχα κι εγώ τον Πελέ και τον Μέσι, δεν θα χρειαζόταν να εφαρμόσω και πολλά.

Πάλι καλά που γύρισα σε κανονική ώρα στο σπίτι. Με τόση ανέχεια ο Έλληνας….

Πολύ περίεργες αλλαγές στην ενδεκάδα είχαμε σήμερα. 4 παίκτες με ίωση, τι να κάνουμε θα κάτσουμε να το υποστούμε. Το σύστημα δεν άλλαξε αλλά κάπου αιφνιδιάσθηκαν όλοι. Και γίνανε και καχύποπτοι κι άρχισαν τα γνωστά σενάρια.

Δεν είδαμε όμως τίποτα ύποπτο στο γήπεδο. Η ΑΕΚ μπήκε με το γνωστό στυλ της και στην κυριολεξία κατάπιε τον αντίπαλο. Μετά το τρομερό επιθετικό της πρεσάρισμα, που της απέφερε ένα δοκάρι, έχασε και τον Ρότα. Κι άλλο σοκ κοινώς, ειδικά όταν είδαμε να μπαίνει ο Πινέδα. Εν πάση περιπτώσει, μην λέμε πολλά.

Η ομάδα ήταν πιο ομάδα μέσα στο γήπεδο και προσπαθούσε να δημιουργήσει με πολύ ορθολογισμό και όσο το δυνατόν λιγότερη βιασύνη. Γέμιζε τους χώρους με το τρέξιμο της κι άρχισε να ψάχνει τις κόντρα επιθέσεις. Επιθέσεις που εγώ έβλεπα ότι σκορπούσαν κάποιο φόβο στους παίκτες της αλογοτροφής. Κάπως έτσι ήρθε και δεύτερο δοκάρι, ενώ σταδιακά άρχισε να ανεβαίνει κι ο Γκαρσία, προσπαθώντας να καλύψει τους ελλειμματικούς Γκατσίνοβιτς και Ελίασον.

Ήταν ένα πρώτο μέρος με πολλές δυνατές μονομαχίες, και σχετικά καλό ρυθμό. Η ΑΕΚ κράτησε την παράδοση με τις πολλές χαμένες τελικές και τα πολλά πατήματα στην αντίπαλη περιοχή. Ο αντίπαλος από την άλλη μεριά, απείλησε με μία στατική φάση την οποία απέκρουσε ο Αθανασιάδης. Το πρώτο μέρος που τακτικά μάλλον δεν πήγε όπως είχαν σχεδιάσει οι δυό προπονητές, αλλά μας προσέφερε μια εικόνα ντέρμπυ με σαφώς ανώτερη την ΑΕΚ, που έβγαζε φωτιές μπροστά. Ένα πρώτο μέρος, που είχε κορυφαίους τον Μουκουντί, τον Χατζησαφί και τους δύο επιθετικούς μας, χωρίς να υπάρχει και κάποιο συγκεκριμένο παράπονο από τους υπόλοιπους. Φυσικά η ενδεκάδα χρειαζόταν κι άλλες διορθώσεις αλλά…

Ήρθαμε στο αλλά, που ήταν το δεύτερο ημιχρόνιο. Κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο. Μπορεί στο σκορ, μπορεί στις στατιστικές, χίλια μπορεί. Το βασικό είναι ότι η καχυποψία πήγε περίπατο και το ντέρμπυ, εξελίχθηκε κανονικά. Η ΑΕΚ ήταν και πάλι καλύτερη σε σχέση με τις τελικές της και το παιχνίδι που θέλησε να παίξει. Ήταν η καλύτερη άμυνα απέναντι στην καλύτερη επίθεση, που μοιράστηκαν τα πάντα. Τους βαθμούς αλλά και τις εντυπώσεις. Πάντα οι βαθμοί πάνε στην άμυνα και οι εντυπώσεις στην επίθεση.

Εγώ θεωρώ ότι ο Αλμέιδα καθυστέρησε στις αλλαγές του. Οι οποίες όμως αλλαγές, δεν προσέφεραν και τίποτα. Εξαιρώ φυσικά τον Πινέδα, που πέρασε με το σπαθί του, στην πρώτη τριάδα διακριθέντων. Από εκεί και έπειτα, ο προπονητής μας έκανε τα πάντα για να πάρει το παιχνίδι. Αυτούς είχε, αυτούς έβαλε. Κι αυτοί που έπαιξαν, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, συνέβαλαν στην περηφάνεια μας για την ομάδα μας. Εντάξει δεν έγινε νίκη. Είναι πολύ σημαντικό ότι η λεωφόρος απέπνεε μια ηττοπάθεια από ένα σημείο και μετά. Ένα φόβο και καμία πίστη για την ομάδα της.

Το κέντρο ελέγχθηκε πλήρως. Οι μονομαχίες κερδήθηκαν σχεδόν όλες. Δεν θυμάμαι συγκεκριμένο κίνδυνο για το τέρμα μας. Το ρόστερ μας έπαιξε όσο μπορούσε απέναντι σε έναν αντίπαλο, που στόχος του ήταν να μην παίξει, να μην ανεβάσει τον ρυθμό και να μην εκτεθεί. Αν θέλω να αυτομαστιγωθώ, μπορώ να πω ότι τις μικρές ομάδες πρέπει να τις κερδίζεις. Τι να κάνουμε; Χωρίς σέντερ φορ, δεν είναι εύκολο.

Εγώ είδα και σήμερα ανδρική ομάδα και περίσσειο πάθος. Είδα την ΑΕΚ που ήθελε και δεν μπόρεσε για κάποιες λεπτομέρειες. Είδα ανάπτυξη από τον άξονα και από τα πλάγια. Είδα τρομερές κινήσεις προσαρμογής σε τακτική, τόσο ομαδικά όσο ατομικά. Και είδα την ΑΕΚ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΑ. ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ. ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ. ΑΥΤΗΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΘΕΙΣ ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ.

Κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο για κάθε Αεκτζή. Το ρόστερ μας, το τεχνικό επιτελείο μας και αυτή η εντύπωση που άφησε : Να παραδέχεται ο ΠΑΟ ότι ήμασταν καλύτεροι και ότι απλά έπαιξαν για να μην χάσουν. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από αυτήν, μαζί με την προσδοκία ότι οι λεπτομέρειες αυτές θα διορθωθούν το καλοκαίρι.

Συγχαρητήρια σε όλους και …….

ΖΗΤΩ Η ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ.

Υγ. Η διαιτησία ήταν μακριά από την έδρα. Εγώ την είδα φιλική. Σίγουρα υπήρξε λάθος στην φάση του Ρότα ( κίτρινη ) και σίγουρα ο Μουκουντί προστατεύθηκε στην δεύτερη κίτρινη.

Το σημερινό παιχνίδι φαινόταν πως θα είναι τυπική διαδικασία και η ΑΕΚ εύκολα ή δύσκολα θα το κέρδιζε.

Αυτή η ΑΕΚ μετά από χρόνια βγάζει ενέργεια και μια αίσθηση ανωτερότητας που μας είχε λείψει.

Με την βασική 11άδα και αλλαγή τον Γιόνσον αντί του Σιμάνσκι και τον Αμραμπατ αντί του Ελίασον το παιχνίδι έγινε πιο εύκολο όταν στο ‘9 είδε κόκκινη κάρτα ο Κάργας για επικίνδυνο μαρκάρισμα στον Γιόνσον.

Ο παοκ αντί κάνει αλλαγές για να «σφίξει» πίσω, συνέχισε με την ίδια 10άδα και μετά από πίεση και λάθη της άμυνάς τους βρεθήκαμε να προηγούμαστε με 2-0.

Το παιχνίδι έγινε τυπική διαδικασία. Το γήπεδο έγειρε και η ΑΕΚ έβγαζε φάσεις με όλους τους τρόπους. Ο,τι κάνουν οι παίκτες σου δίνει την εντύπωση πως είναι βγαλμένο από υπολογιστή και πως το έχουν επαναλάβει 352 φορές.

Δεν είναι τυχαίο πως τα γκολ που βάζουμε (πχ Αραούχο στην Τούμπα – Γκατσίνοβιτς στον γαύρο) είναι πανομοιότυπα. Όπως και το 2ο γκολ του Μουκουντί με την κεφαλιά από κόρνερ.

Φαίνεται πως εκεί πίσω υπάρχει ένα team που δουλεύει και διδάσκει στους παίκτες πως να κινούνται με και χωρίς την μπάλα.

Στο 2ο ημίχρονο οι αλλαγές ξεκίνησαν νωρίς για να κρατήσουμε φρέσκους τους βασικούς παίκτες ενόψει Λεωφόρου. Όμως δεν σταμάτησε ο ρυθμός και η πίεση που έφεραν ως αποτέλεσμα πολλές χαμένες ευκαιρίες και ακόμα δυο γκολ από Γκαρσία και Φερνάντες.

Κερδίσαμε εύκολα, ξεκουράσαμε παίκτες και είμαστε έτοιμοι για το παιχνίδι της Κυριακής.

Η πιο βαριά ήττα του Λουτσέσκου από την ΑΕΚ.

Αυτή η ομάδα σε «γεμίζει» τόσο με το ποδόσφαιρο που παίζει, που στο τέλος ο,τι και να πάρει σ’αφήνει ευχαριστημένο.

Σκέφτομαι δηλαδή πως θα είμαστε του χρόνου με φουλ προετοιμασία με βασικό κορμό έτοιμο + 2-3 προσθήκες που σίγουρα θα γίνουν.