Δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να γίνει έρμαιο της περιρρέουσας απάθειας, ακόμα κι αν αυτή είναι μερικές φορές βολική. Είμαι πρόθυμος να σταματήσω σε μια γωνία και να περιμένω τη Θεία Δίκη αλλά όσο βαθειά πίστη κι αν έχω, πιθανολογώ οτι αυτή τελικά μπορεί να μου φανεί άδικη. Ο Αμερικανός συγγραφέας Elbert Hubbard άλλωστε έγραψε ότι αυτό που λέμε «θεία δίκη» δεν είναι παρά η ιδέα του ανθρώπου για το τί θα έκανε αν ήταν θεός. Κι αφού, εξ όσων γνωρίζω, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, συμβιβάζομαι στα λίγα που έχω γνωρίσει και στα περισσότερα που υποψιάζομαι. Δεν αναζητώ την ολοκληρωμένη και σταθερή ανθρώπινη ευτυχία, απλώς αποζητώ τρόπους για να ανακουφίσω τις αγωνίες μου που πληθαίνουν όσο εμβαθύνω στην ουσία της ζωής: μεγαλεπήβολο σχέδιο ίσως, αλλά σίγουρα μια τίμια πρόκληση με απρόβλεπτες συνέπειες, κι αυτό την κάνει, αν μη τί άλλο, ενδιαφέρουσα και άξια λόγου στην καθημερινή ζωή.
Απομακρύνω τις λασπωμένες συνειδήσεις από κοντά μου, αλλά αυτές με περικυκλώνουν και μου ζητούν να τις ακολουθήσω: δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενδιαφέρονται τόσο για εμένα, σιγά τα μούτρα (μου)! Ίσως επειδή μερικές φορές οι άνθρωποι μπερδεύουν τους στοχαστές με τους ανυποψίαστους: ούτως ή άλλως και οι δύο μένουν σιωπηλοί την κρίσιμη στιγμή που θα έπρεπε να πάρουν θέση…
