Δεν με βρίσκει αντίθετο-με την έννοια πως δεν αλλάζει και κάτι- η ιδέα της κόρης του Μίκη,να “πει” το “Αξιον Εστί” ο Ρουβάς. Οι Ρουβίτσες δεν έχουν ψυχή; Μονο οι κομματάρχες,τα κομματόσκυλα, οι βολεμένοι, οι δημοσιουπαλληλικής νοοοτροπίας “πατριώτες” έχουν το δικάιωμα να καπηλεύωνται με τα αυτιά τους το έργο του Μίκη και να παρίστανται σε Ηρώδεια και Μέγαρα, υποκρινόμενοι τους συγκινημένους,κρυποτώμενοι κλέφτες, και σκεπασμένοι αμορφωτοι με το φυλλάδιο της παράστασης; Ε λοιπόν ΟΧΙ. Εχουν και οι “Ρουβίτσες δικάιωμα. Αλλωστε είναι λιγότερο,πολύ λιγότερο υπάιτιες για όσα καταντήσαμε να είμαστε σαν χώρα. Κυριοι υπεύθυνοι γι αυτό είναι οι παλιοί ακροατές του Μίκη και ΟΧΙ οι “Ρουβίτσες”. Ασε να δούμε με τους καινούριους. Μπορεί λόγο κρίσης,να μη ζητάνε θέσεις,οφίτσια και πακέτα Ντελόρ,αλλά να αρκούνται σε ένα κομμάτι ψωμί με λίγο i-pad. Κάτι είναι και αυτό.
Εχει λοιπόν δικάιωμα και η Ρουβίτσα,να μάθει,να πληροφορηθεί, πως και πόσο ζέστανε ο Ηλιος ο Νοητός τις καρδιές-και κυρίως τις τσέπες- των παλαιων ακροατών του Μίκη,των σημερινών “γκρίζων λύκων” της Ελληνικής κοινωνίας. Των γκρίζων κροτάφων,που έτρωγαν και έπιναν εις υγείαν των μελλοντικών οπαδών του Σάκη,ξεσκίζοντας τα πακέτα ακουγοντας το “Αξιον Εστί”. Ε, ρε πλάκες. Ισως αν μεγάλωναν με Ρουβά και όχι με Μπιθικώτση,μπορεί η γενιά της ακρίδας να μην έιχε φτάσει σε τέτοια κατάπτωση. Της έπεσε βαρύς ο “Τσελεμεντές” του Μίκη μάλλον. Με Ρουβά και Ρέμο τα καταφέρνουμε καλύτερα σαν κοινωνία.
Ιδέα την οποία είχε και ο ίδιος ο Μίκης καμιά 15αριά χρόνια πριν-αν θυμάστε- με το να «δώσει» το «ο.κ» στην Αλέξια και κατόπιν στον Ρέμο να “ασελγήσουν” επί της κληρονομιάς του, η οποία εν τω μεταξύ έχει γίνει Εθνική. Παράξενος άνθρωπος. Πραγματικός Κομμουνιστής με την έννοια πως -και κείνος-χύνει την καρδάρα με το γάλα αφού τη γεμίσει. Αξιος Εστί!
Είναι-και καλά- η προσπάθεια- η απέλπιδα λέω εγώ- του δημιουργού να «περάσει» το έργο του στις νεότερες γενιές, «ξαναφρεσκάροντάς το» με μια σύγχρονη φωνή.
Μαλακίες στο πάτερο. Δεν χρειάζονται αυτά. Αμα είναι έτσι να «ξαναβάψουμε» την Καπέλα-Σιξτίνα και να ορθώσουμε πλήρως ξανά τον Παρθενώνα αφού μάρμαρα υπάρχουν ένα κάρο.
Θεωρώ δηλαδή πως από τη μια ειναι δικαιολογημένη η τάση της «αναπαλαίωσης» και του «ρετουσαρίσματος» από πλευράς των κληρονόμων των δημιουργών, αλλά απ΄την άλλη είναι απολύτως αχρείαστο και μάταιο κάτι τέτοιο,γιατί ούτως η άλλως ο σκοπός της πρωτότυπης δημιουργίας ΔΕΝ αντικαθίσταται,δεν αντιγράφεται,δεν ξαναγράφεται,δεν παραλλάσεται,δεν χρήζει «αλλαγής» και » ρετους»,γιατί πολύ απλά τα μεγάλα δημιουργήματα έχουν αποκολληθεί από τα στενά ορια του χρόνου και στέκουν πάνω από τα κεφάλια μας,άχρονα,αέναα,δια παντός.
Η προσπάθεια της-ακατάστατης και λόγω μεγεθους πατέρα, “απρόσωπης” -Μαργαρίτας Θεοδωράκη να κάνει «μετάγγιση» το έργο του πατέρα της,μοιάζει με την προσπάθεια ενός «τρελογιατρού» που φυτεύει σπόρους DNA μέσα σε κανονικές γλάστρες,προσμένοντας «Ντιενεολούλουδο».
Μαλακίες άσκοπες και αχρείαστες.
Οσο για τον ίδιο τον Μίκη,τα έχουμε ξαναπεί. Τιτάνας σαν μουσικός,αλλά σαν άνθρωπός,σαν πολιτικό ον δηλαδή,είναι πιο κάτω και από την μέση «Κατίνα» της Ελλάδας.
Εϊπαμε: Ο Θεός τα μοιράζει έτσι,καθιστώντας τα τέκνα του σαν «ΑΜΕΑ».
Οχι ΚΑΙ ταλέντο ΚΑΙ χαρακτήρα και όλα. ‘Η λίγο από όλα,(ο ορισμός της μετριότητας) ή Πολύ από το Ενα και καθόλου από τα άλλα..(ο ορισμός της ιδιοφυίας)
Μεγαλοφυής,είναι μόνο ο παντοδύναμος. Και αυτό δεν το μοιράζεται με κανέναν.
Ο Θεός είναι το πιο Εγωιστικό πλάσμα
Υ.Γ: Τελευταίας μορφής καπηλεία, αυτή που βλέπουμε στην φωτογραφία. Η “ταύτηση” του “Εθνικού” Μίκη, με την ομάδα του “Εθνικού Προμηθευτή” ως χθες και σήμερα του “Φαταούλ”.
Στα τελειώματα, πριν να πεθάνει καν,αρπάζουν από “πάνω του” ότι μπορούν. Αλλος χαρτζιλίκι,άλλος “άδεια φωνητικής”,άλλος προσθέτει “κιλά” στις κούπες που κατακτά μόνος του,άλλος από το λέιψανο του Μίκη αρπάζει “κιλά” για την καριέρα του (την “άοσμη”),αλλος τραβάει από πάνω του λίγη “αύρα” (δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό).
Τον επισκέπτονται πλέον στην “σκήτη” του,τον ετοιμοθάνατο Παίσιο της Μουσικής και προσπαθεί ο κάθ εις για λογαριασμό του να “αρπάξει” ότι μπορεί. Μια καλή κουβέντα πριν το κατευώδιο,μια ευχή-να πολλαπλασιαστεί το ανύπαρκτο ταλέντο του προσκεκλημένου- να κάνει κάποια μεγάλη ανακάλυψη,μια εφεύρεση βρε αδερφέ…κάτι τέλος πάντων μπας και ανυψωθεί πάνω απ΄την μετριότητα που τον απόθεσε η μοίρα. Να γίνει ενας “μικρός Μϊκης”
Μέχρι και ο νεόκοπος πρωθυπουργός επισκέφτηκε τον Αί-Μίκη. Τι ήθελε; Μα τί άλλο: να μετουσιωθεί σε Κωνσταντινος Καραμανλής (ήθελε να τον προκάμει να τον δει ζωντανό και να του δώσει την ευχή του,μαζί με μια πρόβλεψη ίσως όσο αφορά στο ερώτημα του νεαρού πολιτικού: Θα αποκτήσω άραγε και εγώ προτομή σε δικό μου Ιδρυμα… ένα “Τσίπρειο Ιδρυμα”, ή τζάμπα παλεύω παρέα με τους μέτριους,αφού είμαι και εγώ ένας από αυτούς;)
Αδυνατώντας να σταθεί στα πόδια της, η οκνή,ραθυμη,άεργη,μα κυρίως ατάλαντη κοινωνία,πιάνεται από το ρασοφόρι του Αι-Μίκη, ο οποιος βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Και πέφτοντας στον τάφο του, θα τραβήξει και το τελευταίο σεντόνι που σκεπάζει την τρεμάμενη Ελλάδα και κείνη θα μείνει πάνγυμνη,τρομαγμένη για όσα έρχονται και άρα έτοιμη για “διάλογο” και συνθηκολόγηση με τα πάντα..
Αν δεν μπορείς να παράξεις αξίες,τότε λατρεύεις “τοτέμ” σαν τον Μϊκη,ή σαν τα μάρμαρα που ζητάς πίσω από τους Αγγλους. Να τα κάνεις τι; Το πολύ πολύ,να φτειάξεις έναν μαντρότοιχο με τα υπόλοιπα “Εθνικά απομεινάρια” και να κλειστείς εκεί μέσα,άπραγος,μοιραίος, αμέτοχος, παρατηρητής. Μια χώρα άβουλη που περιμέμένει στωικά το “φύλλο πορείας” για το “μέτωπο” που της ορίζουν κάθε φορα οι αιώνιοι δανειστές της.
Connect
