Βρέθηκα το προηγούμενο Σάββατο στην πλατεία του Μοναστηρακίου: αφορμή ήταν ένας «Αμερικάνος» (αλλά πιο Έλληνας από τους περισσότερους σύγχρονους Έλληνες) θείος της γυναίκας μου που επιστρέφει μετά από πολλάαααα χρόνια για μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο. Στο πρόγραμμα αυτής της κρουαζιέρας υπάρχει και ένα οκτάωρο στον Πειραιά/Αθήνα. Με νωπές τις αναμνήσεις του από το κέντρο της Αθήνας των μέσων του προηγούμενου αιώνα, εξεδήλωσε την επιθυμία εκτός από την αδιαπραγμάτευτη επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης για ένα γεύμα με παραδοσιακές ελληνικές γεύσεις στο Μοναστηράκι. Γι αυτό λοιπόν πήγαμε το Σάββατο να δούμε το μέρος όπου θα ήθελε να γευματίσουμε κι έτσι βρεθήκαμε με την Ισιδώρα (τη γυναίκα μου) να περπατάμε στο Μοναστηράκι.
Ομολογώ οτι δε ψήνομαι με αυτά που διαβάζω περί «17 εκατομυρίων τουριστών φέτος στην Ελλάδα που θα συμβάλλουν αισθητά ώστε να ορθοποδήσει η οικονομία της χώρας». Οι περισσότεροι από αυτούς του τουρίστες, εξάλλου, θα καταλύσουν φαντάζομαι σε all inclusive resorts πολυεθνικών συμφερόντων. Ακόμα κι έτσι όμως, χάρηκα που αντίκρισα στο κέντρο της Αθήνας ηλιοκαμμένα (μάλλον προς το σκέτα καμμένα…) πρόσωπα ξένων και έζησα από κοντά τη ζύμωση της ψευαισθησίας οτι κάτι αλλάζει. Πιο καθαρή μου φάνηκε η Αθήνα και πιο φιλόξενη. Και οι ανύποπτες γωνίες για φωτογραφίες στη διαδρομή που, την ώρα που τραβάς τη φωτογραφία δεν αντιλαμβάνεσαι το ειδικό τους βάρος, βρίσκονταν απλόχερα σε κάθε γωνία. Όταν όμως βλέπεις αργότερα τις φωτογραφίες, αντιλαμβάνεσαι οτι αυτό το μέρος έχει μια λάμψη που δε σβήνει ποτέ.
Στην πλατεία Μοναστηρακίου συνάντησα ανύποπτα το Σάββατο την Αθήνα, μια παλιά αγαπημένη φίλη που είχα πολλά χρόνια να δω που έδειχνε να ξαναβρίσκει τη (χαμένη;) γοητεία της…
