Εφημερίδες βαριέμαι να διαβάσω. Ενημέρωση παίρνω από το internet. Κάνω το σχετικό σερφάρισμα σε δυό τρία βαρόμετρα που έχω, και τέλος. Κι αυτό ισχύει για όλον τον χρόνο. Όχι γι’ αυτήν την περίοδο που οργιάζουν αυτοί που θα θέλανε να είναι δημοσιογράφοι.
Μετά μπαίνω στα σχολιαστικά blogs και sites και πλέον παίρνω την μαστούρα μου την κανονική. Κάπως έτσι είχα επιλέξει και τον χώρο του Αβραμίδη. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε κι αρχίσαμε τα πάρε δώσε.
Στον χώρο όμως εκείνο, είχαν μεγάλη αξία τα σχόλια. Που τα διάβαζες ωραία και καταλάβαινες προς τα πού κινείται η μάζα ή και οι εκλεκτοί. Ο Αβραμίδης βέβαια δεν είχε καταλάβει τι είχε φτειάξει, αλλά λογικό είναι για άνθρωπο ερασιτέχνη. Στο τέλος κάτι κατάλαβε, που οι επώνυμοι ανώνυμοι δεν μπορούσαν άλλο να κρατηθούν.
Έτσι μπαίνω κι εδώ, αφού τυγχάνει νάμαι κοινωνός. Ρε τι πράμα είναι αυτό; Εντάξει τα κείμενα από πάνω αλλά τα σχόλια νάναι σαν σκάκι; Άλλα μαύρα κι άλλα άσπρα; Και καλά αυτό. Τα μισά, να μην μπορείς να τα διαβάσεις;
Έχω τον ήλιο από πάνω μου, έχω το tablet που σέρνεται, να μην μπορώ και να απολαύσω τίποτα; Ρε πίσω στην παλιά μορφή. Την παλιά ΑΕΚ θέλω εγώ.
