Την ώρα της θερινής ραστώνης μένω σιωπηλός έχοντας στραμμένη την προσοχή μου σε άλλες ξεχασμένες (αλλά όχι επικίνδυνες!) υποθέσεις. Ή και πουθενά. Δεν υπάρχει άλλωστε λόγος διατήρησης ζωντανής της καθημερινής αστικής φθοράς, ακόμα κι αν αυτήν επανέρχεται και μου χτυπάει το τζάμι σα παγωμένο σπουργίτι το χιονισμένο βράδυ.
Αλλά βέβαια δε δέχομαι να φορέσω το πέπλο της χαζοχαρούμενης θερινής ευτυχίας, μόνο και μόνο επειδή ζω σε μια ευλογημένη χώρα από ήλιο και θάλασσα. Απλώς απολαμβάνω την προσωρινή στάση της συνηθισμένης ανησυχίας για την επόμενη ημέρα (μήπως και για το επέκεινα;). Δε ψήνομαι όμως να ησυχάσω οριστικά γιατί γνωρίζω καλά οτι με την επιστροφή στην καθημερινότητα θα βρω όλες τις εστίες άγχους εκεί ακριβώς που τις άφησα.
Χωρίς ενδοιασμούς ή τύψεις αλλά πλήρης ανησυχιών κάθε άλλο παρά μεταφυσικών, διαβιώ ευτυχής εν μέσω της ραστώνης. Δεν παραπονούμαι (θα ήμουν πολύ αχάριστος αν έκανα κάτι τέτοιο) αν και θα ήθελα να έχω βελτιώσει κάποια από τα επίγεια πατήματά μου: δεν πρόλαβα όμως ή ίσως δεν μου έκοψε. Μάλλον την κρίσιμη στιγμή η προσοχή μου ήταν στραμμένη σε υποθέσεις ήσσονος σημασίας. Έχω πείσει τον εαυτό μου οτι πλέον δεν ενδιαφέρομαι να το κάνω αυτό. Ακόμα κι αν ενδιαφερόμουν πάντως, τώρα πια δεν μπορώ να το κάνω. Κι έτσι, για να περνάει η ώρα μου με γαλήνη εν κρανίω, τακτοποιώ όποτε το θυμάμαι, σημάδια και στιγμές της ζωής για να είμαι έτοιμος όταν περάσει το καραβάκι…
