Κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’60, ήμουν 4-5 ετών όταν ρώτησα τον πατέρα μου «τί ομάδα να γίνω;». Ο πατέρας μου, ένας λόγιος άνθρωπος που δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο (κάτι ήξερε, ας είναι καλά εκεί που είναι τώρα!) το σκέφτηκε για μερικά λεπτά και μου είπε:
Αν θέλεις να είσαι ό,τι ομάδα είναι και οι φίλοι σου για να μη μαλώνετε, ρώτησέ τους τί ομάδα είναι αυτοί και γίνε και εσύ ίδια ομάδα. Αν όμως θέλεις να σκεφτείς και την καταγωγή σου (ο παππούς μου ήταν πρόσφυγας από την Προύσα της Μικράς Ασίας), τότε πρέπει να γίνεις ΑΕΚ.
Μεγάλες κουβέντες (και ευθύνες!) για ένα παιδί 5 ετών. Θυμάμαι ακόμη μετά από τόσα χρόνια ένα συγγενή να με ρωτάει λίγο αργότερα τί ομάδα είμαι και εμένα να του απαντώ με αυτοπεποίθηση:
– ΑΕΚ!
– Γιατί;
– … για την… αγωγή μου!
Προφανώς την κρίσιμη στιγμή δε θυμήθηκα τη λέξη «καταγωγή» που είχε χρησιμοποιήσει ο πατέρας μου. Φαίνεται όμως οτι αυτή η λέξη με είχε εντυπωσιάσει και κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια για την πλησιάσω έστω, εξ ού και «αγωγή»!
Σήμερα, σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα εξακολουθώ να υποστηρίζω αυτήν την ομάδα που κρύβει στa χρωματοσώματά της όσο καμία άλλη τις ευλογίες και τις κατάρες ενός χαρισματικού αλλά και αυτοκαταστροφικού λαού.
Γι αυτό ακόμη και σήμερα σε όσους χτυπούν την πόρτα μου σε στιγμές προσωπικού (όχι επαγγελματικού) χρόνου, πάντα υπάρχει κρυμμένη στο βλέμμα μου η ακόλουθη προτροπή:
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΕΚΑΡΑ!
