Ο κατηγορούμενος εκρίθη ένοχος για υπόθαλψη σκοτεινών συναισθημάτων και καταδικάστηκε ομόφωνα σε εγκλεισμό σε κοσμικό θέρετρο, ένθα απέδρα κάθε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο και την αληθινή ζωή.
Επιπροσθέτως δε, οφείλει να φέρει αδιαλείπτως στο πρόσωπό του ένα αδιευκρίνιστο χαμόγελο αναίτιας ευτυχίας…
ΥΓ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, την ώρα που έγραφα «αναίτια ευτυχία» ήρθε στο μυαλό μου ένα παλαιότερο διήγημά μου (από τον Φεβρουάριο του 2005) της ενότητας «Στιγμές στο Χρόνο – Επαναφορά»:
Υπέροχες στιγμές, αλλά δυστυχώς…
Παράξενες στροφές παίρνει το μυαλό μας και συνήθως δεν είναι δυνατή η σύνδεση με κάτι διαφορετικό που συνέβη ανύποπτα, βαθειά, εντός μας. Αυτό που με ανησυχεί, ωστόσο, είναι οτι ακραίες ιστορίες sci-fi που παλαιότερα τις έγραφα για να ξορκίσω το κακό, αρχίζουν, όσο περνάει ο χρόνος, να φαντάζουν σαν το αναπότρεπτο, λογικό -!!!-μέλλον…
Αύριο θα ανεβάσω τις «Υπέροχες στιγμές, αλλά δυστυχώς…»
