ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Δοκίμια-ωδές στη ζωή, καρποί της αέναης αναζήτησης του γλυκού μυστηρίου της μέσα από ένα επώδυνο, αλλά απολαυστικό ταξίδι.

                       

Είμαι σε καλό δρόμο (1^Η Δημοσίευση: Απρίλιος 2004)

 

Είμαι σε καλό δρόμο. Έβγαλα οριστικά την μάσκα με το ζωγραφισμένο χαμόγελο που κρύβει τα δάκρυα και τις χαρακιές.

Αποτίναξα από το σώμα μου τα απαστράπτοντα χρυσοπίκοιλτα κουμπιά που λες και είχαν ενσωματωθεί στο δέρμα μου. Ουφ, ευτυχώς, ξεπέρασα το σοκ της απώλειας μιας δανεικής λάμψης που μου προξενούσε άγχος, κυρίως επειδή έβλεπα ότι το βλέμμα όλων έπεφτε στα κουμπιά αλλάζοντας τη διάθεσή τους και, προφανώς, τον τρόπο που μου συμπεριφέρονταν.

Αλλά δεν είναι μόνο τα χρυσά κουμπιά. Πέταξα από πάνω μου και το στρώμα της σκόνης που κάλυπτε το σώμα μου (και την ψυχή μου, πιθανότατα). Μια σκόνη πολύ λεπτή, αδιόρατη, που μπορεί να μην καταλαβαίνεις εύκολα την παρουσία της αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν επιτρέπει στο οξυγόνο της ζωής να εισχωρήσει στους πόρους του δέρματος. Αποτέλεσμα; 

Γίνεσαι αναίσθητος σ’ αυτά που βασανίζουν τους διπλανούς και, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα χτυπήσουν -χωρίς αμφιβολία- και την δική σου πόρτα… αυτή την αναισθησία, ορισμένοι την ονομάζουν ωριμότητα…

Κι  έτσι τώρα πια είμαι καθαρός. Σχεδόν καθαρός, δηλαδή. Λέω σχεδόν γιατί έχει μείνει πάνω μου ακόμα ένα πολύχρωμο γλάσο. Ένα γλάσο γλυκερό που καλύπτει την αμηχανία κάτω από ένα ζαχαρένιο στρώμα επιφανειακής γλυκάδας. Αυτό μου μένει θα αποδιώξω από επάνω μου και μετά…

…μετά θα πάρω την απάντηση στη μεγάλη ερώτηση που μας ταλανίζει όλους:

Τι κρύβεται από κάτω, τι είναι αυτό που σκεπάζει την ψυχή σαν ελαφρύ πάπλωμα;