Αυτούς τους ΑΕΚτζίδες, ποιος θα τους πάρει;

Η ανάγκη των “ΜΜΕ” για εξεύρεση  “δεξαμενων” ψαρέματος είναι πρωτεύουσα
και ζωογόνος.
Πριν καν ακόμα ξεκινήσεις το πρώτο φύλλο,την πρώτη εκπομπή,το πρώτο
“κλικάρισμα” στο ίντερνετ πριν γίνει, πρέπει να ξέρεις σαν εκδότης,διευθυντής,
επενδυτης κλπ,που απευθύνεσαι.

Οι συμβατικοί εκδότες, αναζητούν την πελατεία.
Οι πολύ “προχώ” όμως, αυτήν την πελατεία, την κατασκευάζουν οι ίδιοι.
Δημιουργούν οι ίδιοι την ‘ατμόσφαιρα”,την “τάση”, την “ροπή” και κατόπιν
αναπόφευκτα ένα μέρος από το διψασμένο για ψέμα αναγνωστικό κοινό,θα
“ανακαλύψει” την νέα πισίνα όπου μπορεί να κολυμπά,έχοντας μάλιστα την
ψευδαίσθηση ότι είναι δημιούργημά του!
Φυσικά, οι πρώτοι, όσο κατευθυνόμενοι ή τυφλοί και να είναι δεν κάνουν
τόση ζημιά,όσο οι δεύτεροι.

Τον κόσμο, τον ταλαίπωρο, τον απανωτά εκμεταλευόμενο και διαρκώς
απογοητευμένο κόσμο της ΑΕΚ,τα τελευταία 10-12 χρόνια πλήρους έλειψης
κυβερνήτη και πορείας για την ΑΕΚ, τον έστελναν πότε στον Ανα, πότε στον
Καιάφα,ή πότε για λίβανα και πότε για σμύρνα. Τόσο κοντά ήταν το “θαύμα”
από την “καταστροφή”.
Κοινός παρονομαστής,η κονόμα.

Ενα θολό χωράφι, ένα ομιχλώδες τοπίο, όπου μέσα σε αυτό θέριζαν επι χρόνια,
οι φέροντες τους Σκλαβενίτηδες,τους Σαμπαχτσίδες, τους Κοζώνιδες,
τους Ξενιάδιδες,τους φερέλπιδες “μπροστινούς”, κλπ.
Οτι καλύτερο για αυτούς. Καθημερινά να “ανακαλύπτουν” ψευδοσωτήρες και νέα
ξεκινήματα με την ευκολία που ανακαλύπτει πελάτες η Τζούλια.

Με ρυθμό πολυβόλου τα παραμύθια. Αγόγγυστα.Δίχως καν τα προσχήματα.
Σωρηδόν. Κατά ριπάς τα βγαλμενα από του πουθενά ανύπαρκτα σενάρια “νέα”
για την “ομαδάρα μας”.
Από τον πρώτο περαστικό κάτω απ΄τα γραφεία, που φορούσε γραβάτα, μέχρι και
τον τελευταίο μαύρο κωπηλάτη γαλέρας, όλους τους βάφτιζαν είτε
“εν δυνάμει προέδρους” είτε “τρομερό ταλέντο που θα αφήσει εποχή”.

Οτι μαλακία σκεφτόταν ο “δημοσιογράφος”, η ο διευθυντής της ηλ.σελίδας
ή της εφημερίδας, την έκανε πράξη κι’όλας την επόμενη το πρωί με τρανταχτό
πρωτοσέλιδο. Φαί στους έγκλειστους πεινασμένους.
Με κάτι γράμματα σαν το καβλί του Γκουσγκούνη.
Ανερυθρίαστα. Ασκεφτα. Αναίσθητα.

Ολη αυτή η φάμπρικα που χρόνια κρατούσε και έδωσε φαί σε αρκετούς
βρυκόλακες, πριν λίγους μήνες πήρε τέλος.
Ηρθε επιτέλους. Ηρθε ο Μεσσίας. Ηρθε ο Μελισσανίδης. Τέλος τα βάσανα.
Ναι,αλλά τέλος και τα σενάρια. Τέλος και οι ψευδοπροφητείες.
Τέλος και οι κάθε τόσο ανακύψαντες από το πουθενά επενδυτές.
Τέλος οι βγαλμένοι από άδεια κεφάλια “μεσσίες”.
Τέλος η πολύ προσοδοφόρα για αρκετούς, αναμονή της Ανάστασης.

Τέλος στο απανωτό γνωστό παραμύθι του “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”.
Τέλος στο “αυτή τη φορά ο “τάδε” εν δυνάμει επεδυτής θα επενδύσει”.
Τέλος στους απανωτούς “σωτήρες’, που έκαναν περατζάδα κρεμασμένοι
από τα μανταλάκια, ή από τον server.

Η λύση εδώθει. Και οταν σε ένα πρόβλημα χρόνιο-από το οποίο κονομάς-
βρίσκεται η λύση του, τότε δεν πρέπει να είσαι και πολύ ευχαριστημένος.
Μάλλον δυσαρεστημένος πρεπει να νοιώθεις.
Μάλλον τους κακόπεσε ο Μελισσανίδης. Οχι γιατί είναι ο συγκεκριμένος.
Οχι. Απλά γιατί είναι μια -επιτέλους για τον κόσμο και δυστυχώς για τους
επαγγελματίες καλαμαράδες της πούτσας- ένας ΜΟΝΙΜΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΣΤΟ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΡΕΤΙΡΕ της ομάδας.

Πράγμα που σημαίνει ότι το παραμύθι με τον Σκλαβενίτειο δράκο,
παίρνει τέλος.
Και αλλαγή ρότας πια.
Τώρα δεν πουλάμε “σωτηρία” και “όραμα”. Τώρα πουλάμε ΕΚΔΟΥΛΕΥΣΗ ΣΤΟ
ΜΟΝΙΜΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ.

Αρα, απαντήθηκε και το ποιητικό ερώτημα του Καβάφη: “…και τώρα τι θα
γένουμε χωρίς βαρβάρους;”.
Πολύ απλό Κωνσταντίνε. Δεν τους χρειαζόμαστε.
Είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι.
Εχουμε γιώτ.
Α μα πια…