Με όλα αυτά τα σοβαρά (;) ακόμα και δραματικά (;;), που συμβαίνουν στην χώρα και δη στους ανθρώπους της, στις σπάνιες ώρες της συναισθηματικής στάσης από την ένταση της καθημερινότητας, προσπαθώ να διευκολύνω το παγωμένο μου μυαλό με διλήμματα: δεν υπάρχει λόγος για εμβριθείς αναλύσεις, δεν έχω πολλά εγκεφαλικά κύτταρα για κάψιμο κι έτσι επιλέγω τα διλήμματα και μάλιστα αυτά του τύπου «άσπρο ή μαύρο;».
Με αφορμή τις δηλώσεις που φαίρεται να έχει κάνει ο τίγρης (που θα θεωρήσω για τις ανάγκες του κειμένου ότι έγιναν) περί «τσίου-τσίου, γυναικείων μεσοφοριών – φουρό ντε!!!!- και νεροπίστολων» μένω προσώρας ακίνητος και βάζω ένα δίλημμα στον τυραννισμένο (ποδοσφαιρικά και ίσως όχι μόνο…) εαυτό μου. Τι προτιμώ:
- Να είμαι ένας προβληματισμένος ποιοτικός ΑΕΚτζής που δεν αρκείται σε βίαια τιμωρία του «χυδαίου Ολυμπιακού» που χρόνια τώρα έδωσε το βήμα σε κάθε άβρεχτο από αληθινή ζωή να αισθάνεται πρωταθλητής και να κάνει μεγαλόσχημες δηλώσεις; Να μείνω μακριά από αυτό τη θλιβερή έκφανση της σύγχρονης κοινωνίας και να κλειδώσω σε ένα σκοτεινό ντουλάπι το διαρκείας της ΑΕΚ που αγόρασα και φέτος;
ή
- Να ζήσω στιγμές «πεπιεσμένης ποδοσφαιρκής μαγείας» (ήτοι να κάνω τα στραβά μάτια στα κακώς κείμενα) και να απολαύσω την (πάντως καθόλου εύκολη!) άνοδο της αγαπημένης ομάδας μου από τα αλώνια του ΟΑΚΑ στα σαλόνια …. πάλι του ΟΑΚΑ;
Φοβερό δίλημμα! Κάηκαν τα τσιπάκια του μυαλού μου από την ανάλυση γιατί δεν ήθελα να πάρω μια βεβιασμένη απόφαση: έτσι το παίδεψα για περίπου δώδεκα δευτερόλεπτα και κατέληξα στη δεύτερη λύση!
Εν κατακλείδι υιοθετώ το απόφθεγμα «αυτά που κάνανε τα τελευταία 15 χρόνια να τα ξεχάσουν» και πορεύομαι στο βίο μου…
Ολοι μαζί. ΑΕΚάρα.