Πηγαίνουμε στο γήπεδο, η παρακολουθούμε απο τηλεοράσεως, όχι “ζωντανά” παινίδια. Οχι live.
Αναπαραστάσεις βλεπουμε. Στεκόμαστε σαν θεατές.
Τα παιδιά δεν υποφέρουν από την αρρώστια της λογικής. Οι “μεγάλοι” όμως, πολύ.
Ισως να φταίει το ότι μεγαλώνουμε και απομυθοποιούμε. Λογικοποιούμε τα πάντα, Ξεφτίζει το φανταστικό και την θέση του παιρνει το ορατό. Το μετρίσιμο.
Ποιός κάθεται τώρα να παίξει με ξύλινα σπαθιά; Και ποιος καταφέρνει ακόμα να λυποθυμά με ένα άγγιγμα;
Ετσι και η κιτρινη φανέλα,δεν έχει το χρυσό χρώμα που “βλέπαμε” όταν είμασταν πιτσιρικάδες. Είναι πλέον σκέτο “κίτρινη”. Και με λεζάντα μεγάλη: “ΚΙΝΟ”.
Δεν έχει αύρα. Εχει ραφές.
Ισως να μη φταίνε οι ομάδες που δεν μπορούνε να μας “προκαλέσουν”
το όνειρο.
Φταίει απλά ο χρόνος, που μας έδεσε τα πόδια στο χώμα.
Μπορεί τελικά να μη φταίνε οι ομάδες. Μπορεί να φταίει ο πούστης ο χρόνος.
Που μας μετατρέπει σε γαιδούρια. Και τα γαιδούρια, ως γνωστόν, προσπερνάνε τα λουλούδια και πάνε βουρ για τα γαιδουράγγαθα.
Ισως.
Νομίζω ότι πρέπει να αρκεστούμε σε αυτό. Κάθε σύγκριση είναι μάταιη
ή και άσκοπη.
Οπως και κάθε προσπάθεια ανασύστασης εποχής, είναι άδοξη και πέφτει στο κενό.
Αλλά η προσπάθεια,έστω η μάταιη,πάντα θα γίνεται.
Τα μάτια, έστω και με τις πρώτες ρυτίδες,καμια φορά μπορεί να “βλέπουν” σαν τότε.
Αλλά όλα τριγύρω, είναι πολύ “ενηλικιωμένα”. Πολύ πραγματικά, για
να είναι όπως πρέπει,φανταστικά.
Αντε να ξαναχτίσεις τον κόσμο όπως τότε και να ξαναμπείς μέσα του. Με τίποτα.
Δεν μας ανησυχεί τόσο το ότι πλησιάζουμε προς το τέρμα.
Είναι που συνεχώς απομακρυνόμαστε από την παιδική χαρά της ζωής.
“δεν με νοιάζει που θα πάω. Το από που με “ξεκόλλησαν” με καίει
και όχι το που θα με “πετάξουν”.
Η ζωή μοιάζει με μια “επίθεση” που κάναμε στην αλάνα,με την μπάλα στα πόδια.Ξεκινάς και θες να τους περάσεις όλους. Μέχρι να φτάσεις στο “τέρμα” και να βάλεις το “γκολ”, ακους την φωνή της “μαμάς” καθως έχει πια σουρουπώσει και πρέπει να πας “σπίτι”.
Δεν κατηγορούμε την ΑΕΚ. Δεν μας φταίει μόνο το κακό πρωτάθλημα.
Δεν είναι το ΔΝΤ η αιτία.
Είναι που μετά τον αγώνα της λατρεμένης, δεν μπορούμε να πάρουμε
μια μπάλα στο χέρι, να βρούμε τους φίλους, να πάμε στην πλατεία και να υποδυθούμε “εκείνους”. Παρά σηκωνόμαστε πιασμένοι απ΄τον καναπέ, η φεύγουμε απ΄το γήπεδο και πάμε βουρ για τα υπόλοιπα καθήκοντα.
Δεν υποδυόμαστε πια τον “Μαύρο”, τον “Κούδα” και το “Δομάζο”. Υποκρινόμαστε τον εαυτό μας, πλασάροντας τον σαν κάτι άλλο, μπας και έτσι “κερδίσουμε” κάτι στη μάχη για την επιβίωση.
Το παιδί, χάθηκε στο δρόμο για το μεγάλωμα.
Και αυτό αναζητάμε, με την ΑΕΚ. Το παιδί. Εστω και με τις υποχρεώσεις μας. Εστω και με τις ευθύνες. Εστω και με τα κόκκαλα να ψιλοπονάνε. Εστω σαν “μεγάλοι”.
Αλλά που να βρείς την αλάνα και που να βρεις τα φιλαράκια;
Τη φανέλα με το όνομα του πάικτη,δεν την φοράμε πια εμείς,αλλά τη φορά ο γιός, ή ο ανηψιός μας.
Ζηλεύοντας, παρακαλάμε βουβά:
Θέλω την ΑΕΚ μου ΠΙΣΩ…
Θέλω την ζωή μου ΠΙΣΩ…
Connect
