ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ

           Πάντως ρε παιδί μου, και καλά να είσαι μέχρι να μπεις στο χειρουργείο, άρρωστος ξεκινάς την επέμβαση. Κάτι οι μυρωδιές, κάτι το υπερβολικό κρύο, κάτι που σου την πέφτουν καμιά δεκαριά για το καλό σου, κάτι οι υπογραφές που βάζεις για την ευθύνη, δεν θέλεις και πολύ. Με δώδεκα πίεση ξεκίνησα από το δωμάτιο και μέσα σε πέντε λεπτά, είχα φτάσει στο 18 και στις 140 σφίξεις. Άγχος θα μου πεις. Είπα κάτι διαφορετικό; Δεν θα μπορούσαν οι ειδικοί να συμβάλουν στο ξεάγχωμα;

           Οπότε τεζαρισμένος και ντυμένος σαν τον μπλε Ρουβά που δεν τον δέχτηκαν στην Επίδαυρο, νάσου και η αναισθησιολόγος.

          – Φοβάσαι;

          – Δεν φοβάμαι τόσο πολύ την τομή, αλλά να…έχω ένα πρόβλημα με την νάρκωση. Καπνίζω βλέπεις.

          – Κοίτα αγόρι μου ( μια σαμπάνια στην κυρία ), στο σχολείο που πήγες, δεν σε μάθανε οτι το κάπνισμα είναι κακό;

          – …..

         – Και να ξέρεις οτι είμαι καταπληκτική στις ναρκώσεις. Και τελικά, δεν φοβάσαι τη νάρκωση, αλλά το κάπνισμα. Μόνος σου το είπες.

         – Ε ναι. Επειδή καπνίζω, φοβάμαι τη νάρκωση.

       –  Γι’ αυτό λοιπόν κόψε το κάπνισμα.

         – Α  μάλιστα γιατρέ. Να κόψω το κάπνισμα και να αρχίσω τις ναρκώσεις;

          – Πνεύμα την ώρα που είσαι στα χέρια μου;

           – Όχι αλλά μην μας τρελάνεις κιόλας. Όταν κάπνιζα, ήξερα οτι θα κάνω ναρκώσεις;

           – Όλοι μας θα κάνουμε. Οπότε καλύτερα να λαμβάνουμε τα μέτρα μας.

           – Και το βάρος δεν είναι πρόβλημα;

           – Δεν σε βλέπω για παχύ.

            – Δεν μίλησα για μένα. Για σένα μιλάω. Κι όχι για τώρα. Για όταν θα κάνεις εσύ νάρκωση.

                          Με τα πολλά λοιπόν και με τα λίγα, μπήκα μέσα. Μπήκα; Μπα. Με βάλανε πλέον χωρίς ιδιαίτερη επιστροφή ή δυνατότητα απόδρασης. Τα είχα σκεφτεί όλα. Να έτρεχα σαν την τρελή αγάμητη αδερφή επάνω να ξαναντυθώ ή να έβγαινα σε δημόσιους δρόμους μασκαρεμένος σε λάθος εποχή;  Επικράτησε η λογική η κοινή. Όπως πάντα επικρατεί η κοινή γυναίκα έναντι της νόμιμης στεφανωμένης.

                    Κι αρχίζω να ζαλίζομαι κοιτώντας τα φωτεινά μάτια από πάνω μου. Σαν μια τεράστια ακρίδα ήταν, που όμως είχε την ηρεμία του κατακτητή. Σιγά να μην κουνηθεί. Η κυρία θα με νάρκωνε, ο χειρούργος θα με έκοβε, κια σε μια στιγμή που θα εύρισκε ευκαιρία το έντομο, θα ορμούσε να ρουφήξει το άιμα. Αυτό που χρειαζόταν. Όχι αυτό το υπερβολικό που χύνεται σε εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς. Όσο μεγάλη τομή και να γινόταν για το μελάνωμα, το άιμα ήταν σαφέστατα νορμάλ μερίδα. Άσχετα αν κατέληξα σε τομή μήκους στυλού διαρκείας και βάθους ανδρικού μόριου πυγμαίου. Πιστεύω η ακρίδα να το χάρηκε. Τόλεγε και η μάνα μου : ” Ποτέ δεν πρέπει να πετάς φαγητό. ”

                Τώρα είμαι ξύπνιος δεν είμαι, βλέπω έναν από το επιτελείο να σκύβει από πάνω μου και να μου λέει :

               – Μην τρομάζετε. Θέλω να σας πάρω μια φωτογραφία.

               – Τι την θέλετε αυτήν; Και μάλιστα την ώρα που δεν έχω και το σωστό μακιγιάζ. Χώρια που έχω κι αυτό το πλαστικό καπέλλο στο μαλλί κι είμαι σαν το ρομπότ του διαστημικού γαμωσκάφους. Σε ποιά εφημερίδα σκοπεύετε να την δώσετε;

               – Όχι κύριε μου. Θέλουμε να ταιριάξουμε αυτό που θα αφαιρεθεί, με το πρόσωπο σας. Μην ανησυχείτε.

              – Α, εντάξει. Τώρα κάλμαρα. Θα με κάνετε και βιβλίο. Έτσι ήταν ο μαλάκας πριν την αφαίρεση. Με βλέπω διάλεξη σε μελλοντικούς φοιτητές.

              – Χιούμορ πριν το χειρουργείο;

             – Έτσι είμαστε εμείς οι Αεκτζήδες. Τους χειρούργους μας τους βλέπουμε  σωτήρες. ( Σωτήρης κι ο γιατρός ).

                    Ούτε κατάλαβα πώς πέρασε ένα τρίωρο. Μέσα στο οποίο ήμουν ο υπερτυχερός της ημέρας αφού προλάβανε τα πάντα κατά την ρήση τους και κατά το αποτέλεσμα της βιοψίας που έδειξε το κακό ( sic ). Οπότε την ώρα που άκουγα τον γιατρό να μου μιλάει κι εγώ είχα μια μάσκα στη μούρη κι αισθανόμουν σαν τον Μητσοτάκη που είχε ντυθεί αεροπόρος κι ήθελε να νοιώσει την χαρά της πτήσης με Φάντομ ( μπορεί νάταν και Μιράζ ) και την ώρα που ήταν αδύνατον να κουνήσω τις φωνητικές μου χορδές ( κάτι που σίγουρα θα εκτιμούσε η σύζυγος σε άλλες περιπτώσεις ), ακούω τον εξής διάλογο από δίπλα.

              – Κυρία….( θυμάμαι το όνομα αλλά μην αποκαλύπτουμε τώρα και 65άρες που σηκώνουν τα βυζιά τους )πώς είστε;

              – Πώς να είμαι Κατερίνα μου; Στον αγώνα. Να φανταστείς οτι αύριο έχω και το μποτοξάκι μου. Τι να κάνω κι εγώ; Να παραδοθώ αμαχητί;

                  Ήρεμος πλέον οτι η Ελλάδα αγωνίζεται, κοιμήθηκα ξανά. Κοιμήθηκα; Μαλακίες. Εκεί καραδοκούσε η αναισθησιολόγος. Ρε κάτι μανίες που έχουν οι γιατροί αυτής της ειδικότητας. Να θέλουν να σε κοιμήσουν και μετά να σε θέλουν ξάγρυπνο. Λυπήθηκα τον άνδρα της κι έμεινα ξύπνιος.

                 Υγ. Ευχαριστώ τον τεράστιο Στήβεν Κουτσόγιωργα και το επιτελείο του,  καθώς και την αναισθησιολόγο κυρία Παναγοπούλου. Τους ευχαριστώ από καρδιάς αφού όλοι μαζί νικήσαμε πρόσκαιρα την επιθυμία του θεού.