Οι ψυχές έχουν δραματική ανάκη για ανανέωση, τα σώματα όχι. Κάποιοι λίγοι τυχεροί μπορούν, χωρίς να κάνουν χρήση ουσιών (γι αυτό άλλωστε είναι τυχεροί!), να βλέπουν την αλήθεια γύρω τους με τα μάτια ερμητικά κλειστά. Η κάθε ενατένισή τους γίνεται με καθαρό βλέμμα σαν του μικρού παιδιού, χωρίς η πνευματική ένταση των διανοητικών ή ψυχικών λειτουργιών να τους αποσπά από την επαφή με την πραγματικότητα: καλώς ή κακώς, ακόμη κι αν η πραγματικότητα δεν είναι αληθινή, είναι ωστόσο πραγματική και ως τέτοια συμβάλλει στον, έστω και βίαιο, εξαγνισμό των ψυχών. Την κρίσιμη όμως στιγμή για να γίενι αυτός ο πολυπόθητος εξαγνισμός, πρέπει ο καθένας να προχωρήσει μόνος του. Ακόμα καλύτερα αν αυτό γίνεται κάτω από το τρυφερό (ίσως και ανήσυχο!) βλέμμα των αγαπημένων τους. Προχωρά μόνος του. Εξάλλου ο Aldous Leonard Huxley το έγραψε καθαρά:
Οι μάρτυρες πηγαίνουν στην αρένα πιασμένοι χέρι-χέρι, αλλά σταυρώνονται μόνοι.
