Προσοχή στο διαζευκτικό “ή”.
Mεγάλη εορτή σήμερα. Για την ακρίβεια,δεν είναι απλά εορτή,αλλά επαίτιος. Οχι επέτιος. Επαίτιος. Και μάλιστα επαίτιος γάμου. Από το 1940 και επίσημα πλέον,έχουμε έρθει εις γάμου κοινωνιαν με τα παιδιά του Χίτλερ.
“εσύ εισαι η αιτία που έγινα επαίτης
είσαι εσύ ο φτάιχτης, για αυτήν την επαιτεία
επέτιο θα κάνω,να έχω να θυμάμαι
επαίτης θα ξυπνάω,επ’έτοις θα κοιμάμαι”.
Ωραίο.
Εορτάζουν όλες οι πολιτικάντικες οικογένειες έχουσες τρυφερές σχέσεις με τον τότε και τώρα κραταιό Ναζισμό.
Επίσης,το σύνολο σχεδόν του-λεγόμενου-επιχειρηματικού κόσμου της χώρας,ευεργετημενο ον σαν τοποτηρητης των συμφερόντων του Αμερικανοκίνητου Γερμανικού Ναζιστικού μεγαλείου.
Και ακολούθως, οι πνευματικοί τραγοί,που μας νανουρίζουν ευχάριστα με τα φληναφηματα τους, οι ηγήτορες της Εκκλησίας μας με τις αυστηρές κατετυθυνσεις υπό τον φόβο της δημοκρατικής κόλασης, καθώς και αι κεφαλαί της ακέφαλης και ανεξάρτητης δικαιοσύνης μας,που το μόνο ρήμα που εμαθαν στη Νομική είναι το “παραγράφω-παραγράφεις-παραγράφει…”
Και τέλος, χρόνια πολλά στο 50% του Ελληνικου λαού το οποίο αντιστάθηκε απένατι στους αντιστασιακούς που ήθελαν-άκουσον-άκουσον- την πτώση και την φυγή του Φύρερ.
Ελληνόφωνοι άπαντες οι προαναφερθέντες.
Το ερωτημα λοιπόν είναι, αν είναι Γερμανοί οι παραπάνω. Και όχι αν είναι φίλοι μας οι Γερμανοί,αφού αυτό το δεύτερο είναι γνωστό εδώ και αιώνες. Μας αγαπούν. Το πρόβλημα το έχουμε με τους Ελληνόφωνους Γερμανολάτρες οι οποιοι αδυνατούν να μετριάσουν την εξωτερίκευση των συναισθημμάτων τους και αυτή η απροκάλυπτη και αναφανδόν υποστήριξη στα-πρώην- τέκνα του Νίτσε,προκαλεί ερωτηματικά τα οποία επιτέλους πρέπει να πάψουν,αφού πλέον πρέπει άπαντες ημών να αντιληφθούμε ότι έχουμε καταστεί πολιτισμικά ορφανα που είμεθα υπό την κηδεμονία συμμορίας της νυκτός. Ασχημο μεν,”σωτήριο” δε.
Μπορεί τελικά η μείζονα Ελλας αλλά και η Γερμανία να έχασαν το τραίνο του Ελληνισμού εσκεμένα,αλλά από πίσω έρχόταν η υπερταχία του Σιωνισμού,με πρώτο βαγόνι τον Καπιταλισμό, από πίσω τον Ναζισμό,παραπίσω τον Κομμουνισμό και στο τέλος τον Σοσιαλισμό.
Ενα είναι το τραίνο,ένας και ο προορισμός. Η “ολοκλήρωση”.
Το βλέπω κατά τα βράχια,αλλά δεν έχει σημασία.
Σήμερα έχουμε γιορτή.Επ-αίτιον. Λογο και αιτία δηλαδή. Εκρηξη επαιτείας,εξ’αιτίας των απανωτών επέτίων, που δεν μας αφήνουν να απαιτήσουμε. Αφού ως γνωστόν, ο απατημένος δεν μπορεί να απαιτήσει, πόσω μάλλον να επετήσει μιαν επάιτιον,παρά μόνον να επαιτήσει σε μιαν επέτιον.
Αντε και καλά ’40.
Σημ: Δεν εχει σχέση επ’ακριβώς με το “εφέτης”. Ο “εφέτης ανακριτής” που λέμε. Το “εφέτης” βγαίνει από το “εφέτος”. Δηλαδή “σου υπόσχομαι ότι εφέτος δεν θα εκδικασθέι η υπόθεσή σας κύριε “Παπαρόπουλε”. Φυσικά μην είδατε τον Παναη τον εφέτη, μη τον απαντήσατε. Ισως θα έπρεπε να γράφεται σαν “εφ’άιτης”,”εξ’αυτής της αιτίας” δηλαδή. Η “εφ’έτι”. Από το “ετι”, που σημάινει “ακόμα”.Πως λέει ο παπάς: “Ετσι και έτσι του Κυρίου δεηθώμεν”. Δεν είναι σίγουρος δηλαδή. Δεν είναι και στάνταρ.
Τέλος πάντων,ας μη ξεφεύγωμεν.
Η απαντηση στην έρωτηση-επικεφαλίδα,είναι λοιπόν η εξής: Είναι φίλοι μας και ας μην είναι Γερμανοί.
(Τα “ΝΕΑ” 4 Μαρτίου 1941)
(Τα “ΝΕΑ”,Τρίτη 10 Οκτωβρίου 1967)
(Τα “ΝΕΑ” 27 Οκτωβρίου 2011)
Υ.Γ.: Το “ΟΧΙ” το είπαμε στους Ιταλούς. ΟΧΙ στους Γερμανούς.
Connect
