Ένας απλός άνθρωπος σαν τους περισσότερους. Ανήκει σε αυτούς που δε τόλμησαν να διερευνήσουν τις άγνωστες δυνατότητες του νου τους και επέλεξαν να μείνουν μακρυά από τις ανεξερεύνητες περιοχές της ανθρώπινης συνείδησής τους. Σιγά-σιγά, σταμάτησε να αισθάνεται περιχαρακωμένος και δεν αναρωτιέται πλέον τί προσπαθούσε να του πει ο καταπιεσμένος δυστυχής που ούρλιαζε την ώρα που τον κλείδωνε ερμητικά μέσα του, με την προοπτική να τον κρατήσει εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του (της δικής του ζωής, ο άλλος ο δυστυχής θα μείνει παντοτινά κλειδωμένος στο σκοτάδι).
Μέσα από τα χτυπήματα της ζωής, ωρίμασε. Κατάλαβε οτι η εμπειρία της αλήθειας που γευόταν ανύποπτα, τελικά καθίσταται μη διαχειρίσιμη: πώς μπορεί άλλωστε ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει να ζει στο ημίφως, να αντέξει την εισβολή του ολοκληρωτικού φωτός μέσα του;
Η δικτατορία της ανεξέλεγκτης ελευθερίας που παρέλυε κάθε γωνία του σώματός του, τον κρατούσε δέσμιο σε έναν κόσμο που φθίνει. Φύσει δημοκράτης, απέξιωξε αυτή την διακτατορία και βρήκε την υγεία του. Κατάλαβε οτι είχε άδικο ο Άλντους Χάξλεϋ όταν έγραφε οτι Τα δεδομένα δεν παύουν να ισχύουν μόνο και μόνο επειδή δεν λαμβάνονται υπόψη. Αγνοώντας συνειδητά και κατ’ εξακολούθηση τα δεδομένα, τα εξαφάνισε και έφτιαξε μια άλλη καθημερινότητα. Ζωή την αποκαλεί και, τελικά, η ζωή του είναι.
Μπορεί πλέον να μένει απερίσπαστος στη νέα τάξη πραγμάτων. Ατάραχος όμως δε μπορεί να μείνει. Η ψευδαισθησία της γαληνιότητας που χτίζει στο ψηφιδωτό του κομμάτι-κομμάτι, γκρεμίζεται σα χάρτινος πύργος με την πρώτη ευκαιρία. Όταν πλησιάζει στο στόχο της αταραξίας, διαπιστώνει οτι η ιδέα να καθίσει -δικαιωματικά, ως νικητής- εντοιχισμένος σε ένα θρόνο μαλθακότητας, τον σκοτώνει πριν από την ώρα του. Η ταραχή είναι αναπόσπαστο τμήμα της σύγχρονης καθημερινότητάς του. Κάποιου είδους κινητήριος δύναμη. Αισθάνεται οτι μπορεί να περιμένει. Όχι όμως για πάντα…
Χωρίς δισταγμό, καταγράφει τους κλυδωνισμούς της στιγμής, αλλά κατά βάθος αυτή η ημι-στενάχωρη ενδοσκόπηση γίνεται εκ των ασφαλούς: στην άκρη της καταιγίδας, τον περιμένει ένα ασφαλές καταφύγιο. Νοιώθει οτι εκεί θα ησυχάσει το σώμα του και θα αναπαυθεί η ψυχή του και δεν αναφέρεται στο επέκεινα, αυτό του είναι παντελώς άγνωστο, όπως συμβαίνει με την δραματική πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν έχουν Άνωθεν πληροφόρηση (σε αυτούς ανήκει άλλωστε).
Πριν από λίγο, τον είδα να φεύγει τρέχοντας να κρυφτεί: είναι δύσκολο να είσαι ενατενιστής στη σημερινή εποχή…
