…και, σε κάθε περίπτωση, πολύ από ΜΑΛΛΟΝ…
Ο Jacques Lacarrière έγραψε οτι εκείνο στο οποίο λέει κανείς συνήθως ΟΧΙ, δεν είναι ποτέ ο πραγματικός εχθρός, αλλά ο ίσκιος του που ρίχνει μέσα μας κι απάνω μας. Συγκεντρωνόμαστε σε κλίμα συνομωσίας εν μέσω αοράτων εχθρών και όλοι μαζί αποφασίζουμε για τα ΟΧΙ. Στη συνέχεια, ο καθένας κατά μόνας επεξεργάζεται με συμβιβαστική διάθεση τις χαραχθείσες διαχωριστικές γραμμές. Τότε ακριβώς, παρεισφρέουν τα ΜΑΛΛΟΝ σαν απόμακρη εναλλακτική λύση και τα θέματα τοποθετούνται στη συναισθηματική ιματιοθήκη και κλειδώνονται εκεί. Την κρίσιμη στιγμή της απόφασης, επιλέγονται τα ρούχα που δείχνουν το πρόσωπο όσο πιο χαμογελαστό γίνεται: το παράθυρο για ένα ενδεχόμενο ΝΑΙ έχει ανοίξει.
Προσπαθεί θα φέρει στη μνήμη του κάποια σημαντικά ΟΧΙ που εκστόμισε αλλά το περιβάλλον είναι σκαιώδες (μήπως αυτοί είναι οι ίσκιοι στους οποίους αναφέρεται ο Jacques Lacarrière;). Το μυαλό του δεν μπορεί να μείνει απερίσπαστο για να σκεφτεί καθαρά, παρασύρεται από ροζ αναμνήσεις και σκοτεινές συνομωσιολογίες που το παγώνουν. Αποτέλεσμα όλων αυτών των ασχημάτιστων και ασαφών αντιλήψεων που αναδύονται διαρκώς, είναι να μη θυμάται τελικά την υπόθεση και το λόγο για τον οποίο είχα πρόθεση να πει το ΟΧΙ. Και τότε έχει φθάσει η ώρα των ΜΑΛΛΟΝ και των ΙΣΩΣ: Ο δρόμος για τα ΝΑΙ έχει πλέον ανοίξει διάπλατος.
Αν ήταν σήμερα στο χέρι του, θα επέλεγε αντί να πει εκ των υστέρων πομπώδη ΟΧΙ σε υποθέσεις που ούτως ή άλλως δεν έχουν πλέον σημασία, να αποσύρει μερικά ζαλισμένα ΝΑΙ για τα οποία έχει σφόδρα μετανοιώσει.
