Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ

                Ούτε πολλά, ούτε λίγα θα πούμε. Θα πούμε αυτά που ο εγκέφαλος μου αντιλήφθηκε μακριά από κλάψες, ονόρες ή σάλτα στην άλλη άκρη. Αυτά είναι για τους επαγγελματίες που παρακαλάνε για κάτι. Εγώ είμαι απλός κοινωνός της κατάστασης, που μάλλον ήταν πιο ανοιχτή από ό,τι θα έπρεπε, αλλά δεν ήμουν εγώ ο Μπιρσίμ.

              Κι η μέρα ξεκίνησε πολύ καλά από τη νύχτα. Με την καταιγίδα αλλά και την βροχή, που πάντα ήταν οι αγαπημένες μου καιρικές συνθήκες. Ίσως και γι’ αυτό έγινα ΑΕΚ παλιά. Ίσως και γι’ αυτό διατήρησα την αισοδοξία μου όταν επρόκειτο η ομάδα να παίξει με βροχές. ” Η ΑΕΚ παίζει πάντα καλά όταν βρέχει “, έλεγε ο πατέρας μου όταν με κράταγε από το χέρι. Την ώρα που οι αντίπαλοι βλέπανε την βροχή σαν σωτηρία.

             Μου έλειψε ο πατέρας μου σήμερα. Θα ήθελα να τον είχα δίπλα μου και να τον κρατώ εγώ, στην βροχή και στον ποδαρόδρομο μέχρι το κτίριο του Ωνάση αλλά και μέσα στο θέατρο που αντάμωσαν μπόλικα. Για εκείνον θα ήταν πάντα η ΑΕΚ του 1924, για μένα δεν πολυπειράζει που είναι πλέον η εταιρεία του 2013. Όλα είναι θεμιτά υποθέτω κι αποδεκτά. Όπως και το οτι η νήσσα δεν ήρθε να με βρει, όπως και η συνάντηση που είχα στο τέλος με τον Μιχάλη του club της Χαλκίδας, που κι αυτός έμοιαζε πολύ χαρούμενος.

                Τι ήταν η παρουσίαση; Μια κλιμακωτή αυξητική ένταση. Ξεκίνησε με το τρακ του γηπέδου μέσα σε κάποια αίθουσα γραμμάτων ή τεχνών ( αυτά τα δυό ουδέποτε συμβάδιζαν ), με τον παγό να τον λοιώνει το πέταλο από τον τρίτο όροφο. Λίγο παραπάνω λόγια από τους ομιλούντες, αλλά η τελική προσμονή όσο και νάναι μαλάκωνε την φλυαρία. Μέχρι την ομιλία του tiger για το αυθεντικό business plan ( τα άλλα είναι απλά οδοντόκρεμες ) και μέχρι να προβληθεί το βίντεο με τον Βουτσά που έκανε τον διπλανό μου ευγενικό και γηράιό κύριο, να μου ζητάει υπογλώσσια. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη.

                  Για τα κοντά παντελονάκια. Για το τραγούδι του Στέλιου, για τον δικέφαλο που επανέρχεται ( …” μην απελπίζεσαι και μην ραγίζεις…” ) και για τις συγκλονιστικές εικόνες με τις μπουλντόζες της κατεδάφισης του σπιτιού μας. Ομολογώ οτι δεν τις είχα ξαναδεί. Το ήξερα βέβαια αλλά άλλο να το βλέπεις κι άλλο να το φαντάζεσαι. Σημείο στο οποίο συμφώνησα με το επάνω πέταλο για τον χαρακτηρισμό του αμετανόητου Γρανίτσα. Όπως διαφώνησα με το σύνθημα για τη μονή Εσφιγμένου σε σχέση με τον χαιρετισμό του Πατριάρχη μέσω μητροπολίτη Δράμας.

                    Λεπτομέρειες. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ ΗΤΑΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, διότι ξαφνικά από τις μπουλντόζες και την πένθιμη μουσική, πέρναγες με βάση τα εμβατήρια, σε κάτι ολοκαίνουργιο, μοναδικό, πρωτόγνωρο. Και δεν ασχολούμαι με τις γενικές παράπλευρες αίθουσες ή την ονοματολογία των θυρών εισόδου ή τις κόσμιες εμπορικές χρήσεις. Αυτά μπορεί και να γίνουν αλλά μπορεί και να αλλάξουν ανάλογα με την ζήτηση της πελατείας. Λίγο ενδιαφέρει αυτό. Πιο πολύ σημασία έχουν τα τείχη που θα προστατεύσουν την αυριανή ομάδα και την γενικότερη προσπάθεια.

                   Στην οποίαν είναι κοινωνοί όλοι αυτοί που υπηρέτησαν την ΑΕΚ από κάποιο πόστο, κι όχι φυσικά αυτοί που κάνανε την ΑΕΚ υπηρέτη τους αλλά είχαν φροντίσει να δίνουν ακόμα και σήμερα τα σάλια τους. Με σαφέστατο διαχωρισμό στις αφίσες, μεταξύ φιλάθλων αλλά και φίλων της ΑΕΚ. Λεπτό μήνυμα για λίγους. Όπως για λίγους ήταν και οι φάσεις που προβλήθηκαν για την ένδοξη πορεία της ποδοσφαιρικής ομάδας, που ευτυχώς τις έχω ζήσει δια προσωπικής παρουσίας στο παλιό σπίτι. Δεν λέω οτι δεν υπήρχαν και πιο πριν ανάλογες στιγμές, αλλά όπως και να το κάνουμε, τα μεγάλα γεγονότα ήταν αυτά που σημειώθηκαν με τον Γκούμα αλλά και τον όσιο Λουκά. Τυχαίο στην ζωή δεν είναι τίποτα. Εξ άλλου και γι’ αυτό δεν υπήρχε άνθρωπος στην αίθουσα κάτω των 25 χρονών. Ήμουν ξανά εδώ.

                   Εύκολα βέβαια αλλάζουμε την ρότα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ κι όλες οι σημερινές συνθήκες – που έχουν ευτυχώς διάδοχη κατάσταση – δείχνουν το κανονικό μέλλον. Της ελληνικής ομοσπονδίας που απουσίαζε, υποθέτω ( λέμε τώρα ) κατόπιν εντολής, αλλά και του νεανικού στοιχείου που πρέπει εμείς οι ελαφρώς παλιότεροι να το νουθετήσουμε. Εύκολο με το γήπεδο, χρηστικότατο σαν κέντρο πολιτισμού και νοοτροπίας, και πανεύκολο σαν απλοί τίτλοι. Αρχιτέκτονας δεν υπάρχει μόνο για το γήπεδο κι όλες οι άλλες δομές απαντήθηκαν και σήμερα με ένα ποτήρι κρασί στο Ωνάσειο αλλά και μερικά μουκαλάκια ούζο μετά.

                  Να το κλείσω όμως για όσους πιθανώς είναι μπερδεμένοι. Δεν μιλάμε για γκλαμουριά, αφού τα πάντα ήταν προσαρμοσμένα στον αρχηγό του project.  Που όποιος προσέξει, θα δει ακριβή λεπτομέρεια και τίποτε άλλο. Λογικό στοιχείο σε άνδρα αυτοδημιούργητο. Που μπορεί να εντυπωσιάσει κάποιον, που δεν βλέπει την ουσία. Και φυσικά η ουσία δεν είναι οι πυρσοί που καίνε, αλλά το όλο οικοδόμημα κι ας λείπουν και τα λουτρά κι όλα τα άλλα που φυσιολογικά είναι ανέφικτα να υπάρξουν. Αλλά δεν τρέχει κάτι. ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΟΡΑΜΑ.

                 Όραμα που δεν είχαν συγκεκριμένοι, αχυράνθρωποι ή μεγέθη, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΔΩ, ΑΛΛΑ ΦΥΣΙΚΑ ΉΤΑΝ ΣΑΝ ΠΕΡΙΘΩΡΕΙΟ. Πού ; Στην δύναμη  που υποστήριξα τόσα χρόνια μέσω του προσωπικού μου χώρου,  επειδή – λέγανε αυτοί – οτι ήμουν υπάλληλος,  αλλά όταν έκανα την κριτική, βρέθηκα ξαφνικά υπάλληλος του ανύπαρκτου που κάνει αντιπολίτευση. ΕΠΕΙΔΗ ΗΜΟΥΝ Ο ΑΠΛΟΣ ΕΑΥΤΌΣ ΜΟΥ.  Αλλά δεν είναι μέρα για αυτά. Εξ άλλου. Του σημερινού. Όσοι μίλησαν,  σίγουρα τώρα απλά μοιράζουν business cards.  Κι αυτό είναι μια δικαίωση, όσο κι αν αυτό με κούρασε χρονικά αλλά βασικά είχε αποτέλεσμα. Τώρα που ο κάθε πικραμένος μπορεί να καταλάβει οτι συνεχίζω το χόμπυ μου, χωρίς καμία θέση επι πάγια αντιμοισθία. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

                   Υπάρχουν κι άλλα βέβαια, που δεν είναι του σημερινού. Ελπίζω να μπορέσω να τα βγάλω, παρά εκείνο το δάκρυ της συνειδοτοποίησης που μου ήρθε, την ώρα βέβαια που ο διπλανός  μου, μου μίλαγε για έμφραγμα. Κι όσο να το κάνεις, τα Ωνάσεια κατά παράξενο τρόπο δεν είναι campus, για να τον έσωζα.  Γιατί δεν είναι στον ίδιο χώρο όλα ; Φταίει βέβαια η καραμανλική δόμηση της Αθήνας, αλλά και η πολύ συγκέντρωση, δεν βοηθάει ιδιαίτερα και τον διασκορπισμό της σκέψης. Σαν να δουλεύει η γυναίκα με τον σύζυγο μαζί. Πόσο να αντέξει το ζευγάρι; Ξέφυγα ε;

                   Επίτηδες τα κάνω όλα. Πηγαία. Λέμε κι άλλα σαν παρενθέσεις. Αν δεν πετύχει η ΑΜΚ, κάθε ευρώ θα επιστραφεί. Είναι δυνατόν; Αφού ο tiger, είπε μετά οτι θα βάλει όσα λείπουν. Και είμαστε μαζί, ψυχή, σώματι, παρουσία και υποδομή. Δοτικές είναι αυτές, άσχετα οι νεοέλληνες μόνο το ουδέτερο πιθανώς και να καταλάβουν σαν τέτοια. Δυστυχώς στην πορεία του πολιτικού, υποχρεωτικά υπάρχουν και οι ποιμένες της Πίνδου. τα έχουμε ξαναπεί. Οι άριστοι είναι σπάνιοι.

                 Σπάνιο και άριστο το σημερινό γεγονός. Κι ας υποστηρίχθηκε σαθρά. Δεν ταιριάζει σε όλες τις παρουσίες  ( αυτά αύριο ), ούτε στην ομάδα που είναι στημένη σήμερα. Αυτό είναι ένα προβληματάκι. Να τρέχει ο ηγέτης με χίλια και οι άλλοι με γκαζοζέν. Κάτι σαν ιδιωτικός και δημόσιος τομέας σήμερα. Με σκοπό την ανάπτυξη. Που φυσικά δεν βγάζει πουθενά. Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα του Μελισσανίδη. Εγώ είμαι με τον Θωμά βέβαια σαν πίστη, αλλά εύχομαι όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Όπως και το βιβλίο του Ιούδα που ευλογήθηκε από το Βατικανό. Κι άρα το γήπεδο μας – ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ – , λογικά είχε την ευλογία του Φαναριού και το κατάλαβε μέχρι κι ο …. Βάλτε ό,τι ονόματα θέλετε.

                    Υγ. Ο ΔΧ γιατί απουσίαζε; ΑΥΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΑΥΡΙΟ,  Ή ΜΕΘΑΥΡΙΟ.