Τεράστιος προπονητής. Ο Μήτρογλου και ο Ρομπέρτος,τον πάνε καρότσι. Με τέθριππο πάει ο πούστης χωρίς να ξέρει καν τα ονόματα των παικτών που προπονεί. Και στου Ρέντη κατά λάθος φτάνει κάθε μέρα από άλλο δρόμο.
Το “σύστημα” “Αγία Τριάδα” εφαρμόζει. Και όμως. Μιλάμε για Γκαστόνε.
Πέφτεις από την Ακρόπολη,στέκεσαι ορθιος,βρίσκεις και προρτοφόλι και μια τουρίστρια καβλωμένη. Αυτά είναι!
Σα χταπόδια τους σφυροκοπάνε οι αντίπαλες ομάδες και στο τέλος χειροκροτάνε. “Νικήσαμε”.Χλωμοί οι περισσότεροι στις εξέδρες,είχαν χάσει τη λαλιά τους. Στο τέλος χειροκρότημα. Σφυχτό μεν,αλλά χειροκρότημα. Ουδείς σχεδόν βλέπει το τέλος της μοίρας.
Μιλάμε για τους “Φορεστ Γκαμπ” του ποδοσφαίρου. Η ‘αγνοια της βλακέιας συνοδευόμενη από απέραντη τύχη.
“Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς”. Βέβαια. Εγώ ξέρω το άλλο. Οτι η τύχη είναι σύμμαχος των ηλιθίων,για να ισοφαρίσουν την έλειψη νοημοσύνης που τους στέρησε η Φύση.
Αλλά δεν βαριέσαι. Ο καθένας ότι νομίζει.
Ως που μπορεί να σε πάει το τράινο της κωλοφαρδίας; Παντού.
Αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά,σήμερα. Ακόμα και στο φεγγάρι. Μόνο που όταν σε παρατήσει θα μοιάζεις σαν αρνι καταμεσής αγέλης λύκων. Πάμε γερά.
Υ.Γ.: Απίστευτα αποκρουστικό αυτό το πολύ “ολυμπιακό” “ΟΥΟΥΟΥΟΥ” που ακούγεται στις επιθέσεις της-κάθε-αντίπαλης ομάδας. Και δεν έιναι απ΄την εξέδρα,από τον κόσμο. Δεν έιναι δηλαδή η αυθόρμητη γιούχα. Οχι. Είναι κανονική μεγαφωνική εγκατάσταση του γηπέδου. Εχουν δηλαδή άνθρωπο πίσω από ντουντούκα ηλεκτρική και φωνάζει “ου-ου-ου” και απλώνεται παντού απ’άκρη σε άκρη.Το ακούς και νομίζεις ότι το έχει σκάσει από κανένα τσίρκο κάποια μαιμού,μπηκε στα δημοσιογραφικά θεωρεία,άρπαξε το μικρόφωνο του Σωτηρακόπουλου και φωνάζει το τάιρι της. Μιλάμε για τη σπηλιά του Νταβέλη. Μιλάμε ότι είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας το “Καραισκάκης”. ΤΑΜΑΜ. Ουτε ντροπή,ούτε αξιοπρέπεια,ούτε φιλότιμο,τίποτα. Αχρείαστα πράγματα.
Connect
