Με συνοπτικές διαδικασίες, προχώρησε σε συμβιβασμό με την ανικανοποίηση φύση του. Δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις και του κατέστη σαφές οτι δεν υπήρχε κανείς λόγος να επιτρέπει στις -αδιευκρίνιστης προέλευσης- τύψεις του να τον ταλανίζουν: το μπαλέτο των δαιμόνων είχε αποσυρθεί κάθιδρο στο περιθώριο και δεν επρόκειτο να επανεμφανιστεί στη σκηνή στο άμεσο μέλλον. Οι ευαίσθητες ισορροπίες είχαν ούτως ή άλλως, ανατραπεί, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.
Αυτή η ημέρα είναι ξεχωριστή για τη ζωή μου, σκέφτηκε με ελαφρά έπαρση, ήταν πλέον έτοιμος να προχωρήσει ανερυθρίαστα στην επόμενη κίνηση: μπορούσε άφοβα να απαιτήσει από την κοινωνία να αποδεχτεί τις επιλογές του. Στο βάθος του ταραγμένου μυαλού όμως, περίμενε με αγωνία την τρίτη και τελευταία φάση. Αυτή του σεμνού αυτοθαυμασμού για την πορεία του…
Έχει δίκιο τελικά ο William Shakespeare, υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
