Μέσα στην ανθρώπινη χυδαιότητα που συναντώ απλόχερα στην κοινωνία, αναζητώ την Ιερή Γεωμετρία της ψυχής μου. Καταδύομαι σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη περιοχή του εσωτερικού μου, έναν τόπο άγριο, ανεξερεύνητο που κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ψάχνω επίμονα για θεραπευτικές εικόνες της ψυχής που να αποτελούν δημιουργήματα όχι της δικής μου φαντασίας, αλλά μιας άλλης, υπέρτερης και χαρισματικής που με υπερβαίνει. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό μόνος: πρέπει να υπάρχει συναισθηματικός ρεφενές, δεν είναι δυνατόν μόνο ένας από όλους να αδειάζει την ψυχή του στο τραπέζι της παρέας ή της οικογένειας
Περπατώ ανάλαφρα εκεί όπου η ανθρώπινη αλαζονεία σφιχταγκαλιαλιάζει τη γήινη ανασφάλεια, αλλά δεν απολαμβάνω τον περίπτο. Συναισθηματικά λιποβαρείς άνθρωποι με παρακολουθούν εξ αποστάσεως αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους για να καταλάβω τί σκέφτονται. Κάνω μια ύστατη (ύστατη μέχρι νεοτέρας, δηλαδή…) απόπειρα να ταρακουνήσω συνειδήσεις, ξεκινώντας από τη δική του. Εις μάτην. Όλοι -και κυρίως εγώ ο ίδιος- είναι απασχολημένοι με την ασφάλεια της καθημερινότητας, όσο ανασφαλής κι αν γίνεται αυτή κάποιες στιγμές.
Δεν παραπονιέμαι, θα ήμουν αχάριστος αν το έκανα αυτό. Αλλά αυτή η
συναισθηματική ακινησία τριγύρω και ενίοτε εντός, μου στερεί θησαυρούς κι αυτὀ δεν μπορώ να το χωνέψω εύκολα: κυρίως την επιππρόσθετη αγάπη που θέλω να δώσω στους δικούς μου ανθρώπους και όχι μόνο σε αυτούς. Κι εγώ την κρατάω εγκλωβισμένη μέσα μου για ασφάλεια μέχρι να εξαντληθεί για να είναι πιο εύκολη στη διαχείρισή της, λες και η αγάπη ἐχει ημερομηνία λήξης. Κι όταν ξυπνάω από τον ύπνο του δικαίου που άδικα έχω πάρει, προσπαθώ να μην αφήσω αυτήν την αγάπη να πάει χαμένη. Και τότε αισθάνομαι σαν τον πωλητή που προσπαθεί να πουλήσει κοψοχρονιά τα ληγμένα προϊόντα του αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει. Σαν άχαρο μαθητούδι που πρσπαθεί να δελεάσει μια γυναίκα-δηλητήριο, αλλά χάνει τα λόγια του.
Κάτι τέτοιες ώρες είναι που χρειάζεται ο συναισθηματικός ρεφενές. Ευτυχώς έχω μια πλήρη σειρά οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων κι έτσι δε μου μένει χρόνος για περισπούδαστες συναισθηματικές αναλύσεις που με εξουθενώνουν και με αφήνουν ακριβώς εκεί που τις πρωτοσυνάντησα. Απέχω από αυτήν τη φθορά. Και με αυτήν την αποχή, διαπιστώνω οτι προχωρώ χωρίς να το καταλαβαίνω στην αναζήτηση της Ιερής Γεωμετρίας της ψυχής.
Ίσως είναι καλύτερα έτσι.
