Πρόκειται για έναν κακώς εννοούμενο εσωτερισμό: αυτές οι απόκρυφες γνώσεις δεν πρέπει να διαδίδονται σε πολλούς. Και οι λίγοι που τις κατέχουν μπορούν να απολαύσουν βουβά το συναίσθημα της αληθινής γνώσης. Πιθανότατα, στα μάτια των περισσοτέρων θα φαντάζουν σα πνευματικοί δανδήδες (αν φωνασκούν) ή σαν ιδιόρρυθμοι αγοραφοβικοί (αν σιωπούν). Σε κάθε περίπτωση, αυτή η γνώση θα προβάλλεται στην κοινωνία με χαμόγελα και βλέμματα που μόνο οι μάχιμες ψυχές μπορούν να διακρίνουν. Οι επιπτώσεις όμως είναι πολύ σοβαρές στον καθημερινό βίο: ο κάτοχος της γνώσης παρατηρεί τον εαυτό του υπό διαφορετικό πρίσμα και τελικά μέσα από αυτό αντιλαμβάνεται και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Αυτό μπορεί να είναι παρεξηγήσιμο. Επικίνδυνο. Παράλογο ίσως.
Όπως η θάλασσα δε χαρταίνει από το νερό της βρύσης, έτσι και η ψυχή δε χορταίνει από συσσωρευμένες γνὠσεις που παρελθόντος. Και αυτές δεν είναι παρά γνώσεις. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν είναι η αλήθεια. Πόση δύσκολη είναι ορισμένες φορές στη διαχείρισή της η ανώφελη γνώση! Συντριπτική, οδηγεί σε τύψεις τον κάτοχό της που δε μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του.
Οι κοιμώνενες συνειδήσεις μοάζουν τόσο βολικές. Δεν απαιτούν από τους ανθρώπους να κάνουν επαναστάσεις, ούτε καν υπερβάσεις. Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ύπνωση που απομακρύνει από την ανάγκη φυγής. Διαφυγής. Και τότε, η γνώση καθίσταται μια πολυτέλεια χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο, που οδηγεί σε απελπισία. Και νοσταλγεί κανείς την αθωότητα της άγνοιας. Και την καθαρότητα. Εξόριστος, ζει με απορία. Και αγωνία: χωρίς μεταφυσική ενατένιση, διάγει με ηρεμία. Βαρετά. Η δεσμευτική δύναμη του πεπρωμένου τον βολεύει. Τον βαραίνει; Κάνει τους στοχασμούς επικίνδυνους. Επώδυνους. Χαμηλώνει το βλέμμα. Αντίφαση στην ορμεύφυτη επιταγή του άνω-θρώσκειν της ανθρώπινης φύσης; Διπολικός. Η επανάσταση είναι η μόνη λύση για να γκρεμιστεί αυτή η σιωπηλή τυραννία εντός του.
Τελικά, η γνώση είναι επικίνδυνη!
