Ατελείς δοξασίες με κρατάνε φυλακισμένο. Χωρίς να πάρω αναπνοή, κοιτάζω ολόγυρα με μάτια γουρλωμένα σαν αρχάνθρωπος που για πρώτη φορά αντικρίζει με θαυμασμό όσα τον περιβάλλουν.
Έκπτωτοι άγγελοι έπιασαν αλλού δουλειά και ξαναξεκινούν μια αδιευκρίνιστη καριέρα ύποπτης αγιοσύνης, αλλά δε τους δίνω καμία σημασία και συνεχίζω την πορεία μου.
Στο πέρασμα του βίου μου απελευθερώνομαι από φόβους και φοβίες. Η απελευθέρωση από το φόβο του θανάτου δίνει νόημα στη ζωή και περιεχόμενο σε κάθε λεπτό που περνάει επίγεια: δεν υπάρχει άγχος θανάτου στο σημερινό άνθρωπο… άγχος ζωής υπάρχει!
Τώρα πια -θέλω να πιστεύω οτι- βρίσκομαι στη φωτεινή πλευρά. Αλλά έχω ζήσει και στη σκοτεινή. Αρκετό καιρό. Μην ξεγελιέστε από τον όρο, η σκοτεινή πλευρά δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτή που εκδηλώνεται κάτω από αρρωστημένες συνθήκες και αφόρητη πίεση. Κάλλιστα ένας τρόφιμος της σκοτεινής πλευράς θα μπορούσε να αναπαύεται νωχελικά σε ένα μεγάλο αναπαυτικό ανάκλιντρο ενός εξοχικού θέρετρου που πνίγεται στον ήλιο. Δεν υπάρχουν κατ’ ανάγκη ουρλιαχτά σαν ηχητικό φόντο του περιβάλλοντος: γάργαρα (γυναικεία για τους άνδρες) γέλια που ακούγονται ανέμελα και καθάρια, μπορεί να αποτελούν μια πρώτης τάξης κάλυψη των -εφιαλτικών;- εσωτερικών διεργασιών. Ένας παράπλευρος κόσμος που μοιάζει απόλυτα αληθινός, που μας φιλοξενεί χωρίς να ζητάει τίποτα από εμάς πέρα από την ολική του αποδοχή σαν αληθινού. Κι έτσι, η αλήθεια και το ψέμα μπλέκονται σε ένα ατελείωτο αισθησιακό ταγκό τόσο στενά, που συχνά δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς ποιά είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Και τελικά η σκοτεινή πλευρά συχνά γίνεται ο μόνος κόσμος που αναγνωρίζουμε ως αληθινό και αποκτούμε σύνδρομο στέρησης όταν τη χάνουμε.
Έχω ζωντανές αναμνήσεις από τη σκοτεινή πλευρά. Οι περισσότερες από αυτές είναι πλημμυρισμένες σε θεαματικό φως από προβoλείς kneon που όταν σβήνει παίρνει μαζί του βλέμματα και ανάσες και τίποτα δε μένει. Γιαλαντζί δόξες και ασπίδες θριάμβου που, σα σκηνικά, μεταφέρονται στο επόμενο γύρισμα όταν εξαφανίζεται η κινηματογραφική κάμερα. Έπινα αχόρταγα χυμούς ζωής που μου επιδαψιλεύονταν χωρίς να αναριωτιέμαι αν στ’ αλήθεια διψώ. Και τώρα, αν με ρωτήσει κανείς, στ’ αλήθεια δεν είμαι σίγουρος οτι μπορώ να ξεχωρίσω γεύσεις κι αρώματα παρελθουσών χρήσεων, που παραμένουν πλέον σε αχρηστία ή εκτός πρόσβασης.
Τελικά, πρέπει να περάσει κανείς από τις φωταψίες της σκοτεινής πλευράς για να αντιληφθεί την αξία του λυκόφωτος της φωτεινής …
