Δεν μπορούν τα παιδιά. Οπως είχε πεί κάποτε ο Μητσοτάκουλας για το παιντί του Καστριού,τον ΓΑΠ.Που όμως και μπόρεσε και τα “κατάφερε”.
Σήμερα;
Ενας “αρχηγός” αντιπολίτευσης,χειρότερος και από τον ΓΑΠ.Από γκάφα σε γκάφα. Και δεν είναι “αυθόρμητες” γκάφες. Οπως αυτή της πρότασης μομφής με αφορμη την ΕΡΤ. Οχι. Εσκεμένη και κατευθυνόμενη η μαλακία. Σαν να τραβάς χειροφρενο σε ανηφόρα.Ομως,σε κάθε περίπτωση, οι ελεγχόμενοι βλάκες, θέλουν και μια προσοχή παραπάνω,από ότι οι έξυπνοι που το παίζουν ελεγχόμενοι. Για ευνοητους λόγους. Γιατί ο πραγματικά ηλίθιος μπορεί να στα κάνει μαντάρα σε μια στιγμή. Δύο “αποκλειστικές νοσοκόμες” θέλει ο Τσίπρας από πάνω του. Δεν θέλει πολύ να απασφαλίσει μέχρι και πυρινικές κεφαλες αμα τον αφήσεις λίγο από το νού σου.
Πραγματικός μπελάς είμαστε για τους “Νονούς” του κόσμου. Λίγο να αποσπάσουν την προσοχή τους από πάνω μας, και μπορεί να γίνει της Αποκάλυψης.Ο βλάκας είναι όπως το εκτροχιασμένο τραίνο.
Περισσότεροι εθελοντές ηλίθιοι,δεν πρέπει να έχουν προσφερθεί αυτοβούλως σε άλλη αυτοκρατορία,από την εποχή των Χετταίων.
Είναι όλοι τους τόσο απίστευτα μαλάκες,και προσφέρονται με τόση ευκολία, που σχηματίζονται υποψίες ακόμα και στα μυαλά των αφεντικών τους. “μήπως αυτοί οι Ελληνες είναι τόσο πονηροί και αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά μια επανάληψη των δώρων των Δαναών που προέβλεψε παλιά ο Λαοκόων”;
Υπάρχει μια πιθανότητα, η βλακεία να μας σώσει.
Να έχει φτιαχτεί από τα απομεινάρια του στόλου της βλακείας ένας σημερινός “Δούρειος Ιππος”. Είναι η τελευταία μας ελπίδα.
Ολη η κουστωδία,έτσι είναι. Και δεν είναι παράξενο, που στις απόλυτα φαιδρές και δύσκολες εποχές,όπως σήμερα, εμφανιζονται κατά κόρον οι παράλυτοι. Ουρές κάνουν. Συστοιχίες. Πως μαζεύονται ρε παιδί μου,ένα απίθανο πράγμα.
Ενας μισότρελος αρχαιοκάπηλος που γνωρίζει άριστα την αρχαία Ελληνική και γι αυτό τον έβαλαν και στο υπουργείο…υγειας, ένας βαλτός τριμάλακας ονόματι Αρβανιτόπουλος που τον έβαλαν στο υπουργείο…παιδείας. Το δίχως άλλο, αυτός πρέπει να έχει σπουδάσει γιατρός. Αυτό λέει η “λογική”.
Ενας δημοσιογράφος της Αραβαντινού υπουργός Πολιτισμού και ένας διπλοσταυροκουμπωμένος διπλωμάτης στο υπουργείο Αμυνας.
Ενα Ινδικό χοιρίδιο στο υπουργείο “Ανάπτυξης” και ένας εγκεφαλικά νεκρός στο υπουργείο μεταρύθμησης διοικητικής.
Ο Μητσοτάκης-Χρυσός,έμπλεξε στα σύρματα της περίφραξης του υπουργείου και δεν μπήκε ακόμα μέσα και απόξω των περιμένουν οι απολυμενοι. “κάνε μια βόλτα να βγάλω τα αγκάθια απ’τα πόδια μου” είπε στον σοφέρ. Αυτή την ώρα παίζει “pac-man” κάπου στην Ιπποκράτους,και έξω ο κόσμος κάιγεται.
Λέγεται, ότι κάποια μέρα κοίταξε έντονα μια εικονα της Παναγίας και εκείνη δάκρυσε από τη στεναχώρια της,για την τιμωρία του Ανθρώπου.
Ο Τούρκογλου ψάχνει για επάλξεις να προτάξει τα βυζιά του και βρήκε τις απολύσεις και την πρώτη κατοικία να προασπίσει.Ο κυβερνήτης του 3%. Τα βράδυα ονειρεύεται ότι είναι ο Καποδίστριας και την ημερα παριστάνει τον δολοφόνο του Καποδίστρια.Θύμα και θυτης στο ίδιο μυαλό.
Σηκώνουν “μπαιράκι” στους τροικανούς,ενώ ταυτοχρονα υπογράφουν τα πάντα.
Συνομιλούν και συνδιαλέγονται με τους ίδιους ανθρώπους των οποίων οι προτάσεις είναι αφορμή για παλικαρισμούς πολιτικάντικους.
Δηλαδή και συνέταιροι και αντίπαλοι. Μεγάλο το δούλεμα,μεγάλη και η κάπνα από τα τζάκια και τα μαγκάλια.
Ενός λεπτου σιγή στα θύματα που εφυγαν και σε κείνα που με φόρα έρχονται.
Με την ανάλογη “λογική” και ο Σαμαράς, τον οποίο,αν μπορεί κανείς να τον παρομοιάσει με κάτι,αυτό είναι το χαρτόνι στο πόδι του στραβου τραπεζιού. Οπως κάνουμε στα καφενεια, όταν θέλουμε να κρατήσουμε- ή να ρίξουμε- τα πάντα πάνω απ΄το τραπέζι.
Αλλο ένα “χαρτόνι” στα χέρια των τοκογλύφων. Οπου θέλουν τα βάζουν.
Να του ετοιμάζουν “αποστασία” και μάλιστα από την ιδια σειρά προιόντων; Από την οικογένεια Μητσοτάκη αυτή τη φορά,για να μη χαλά και η σειρά. Μία σου και μία μου.
Δεν είναι δουλειά αυτη με δ’αύτους. Χρόνια και χρόνια, ο ένας “ρίχνει” τον άλλον μα όλοι τους είναι “επάνω”. Ουτε οι “Γάτες” στο Μπροντγουέυ έτσι.
Μέχρι τώρα το σκορ ειναι 3-2 υπερ Σαμαρά. Αλλά η οικογένεια των Καρπαθίων,δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Και ούτε θα την πει ποτέ,καθότι απέθαντη.Αλλωστε και ο αιτός της Καλαμάτας, της οικογένειας είναι. Μέλος.
Το δουλικό πολιτικάντικο υπηρετικό προσωπικό και η τωρινή του αμηχανία,θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τις απότομες αλλαγες του καιρού των ημερών. Μπόρες,χαλάζια,βροχές και χείμαροι.
Ενα τσουνάμι,κάθε φορά,άλλοτε προειδοποιημένο,άλλοτε όχι. Προσπαθούν να σταθούν από όπου μπορούν.Πιάνονται από στύλους,από χαρτόκουτα,από βρακιά. Οτι αρπάξει ο καθένας.Συνωστίζονται στις σχάρες των εντολέων τους και περιμένουν να ακούσουν την επόμενη εντολή,προσδοκώντας ότι δεν θα πέσουν στον υπόνομο της μη υπουργοποίησης, η μη “αξιοποίησης” γενικότερα.
Λένε κάτι,αποφασίζουν για κάτι, εκέι στα κλειστά κλαμπ στις Βρυξέλες και αλλού και τρέχουν τελευταία ώρα εδώ οι δικοί μας δούλοι,απληροφόρητοι και τελευταία στιγμή να πιαστούν από διάφορα “βρακιά”.
Μη νομίζεις ότι ξέρουν πολλά και είναι ενήμεροι.Σκατά.Είπαμε.Πανίβλακες. Στα αρχίδια τους τους γράφουν οι έχοντες τα ηνία. Μήτε τους υπολογίζουν.
Υπουργοί, πρωθυπουργοί και κάθονται σε σκαμπουδάκια έξω από τις άιθουσες των συνεδριάσεων.Βουλευτές,στελέχη και κάθονται ολημερής πάνω απ΄το τηλέφωνο αναμένοντας να χτυπήσει,για να ακούσουν την επόμενη εντολή “αυτοκτονίας”. Μιλάμε για χειρότερους από δούλους φυτειών.Μιας και αυτοί, οι τελευταιοι, οι φουκαράδες είχαν και αλυσίδες στα πόδια.Ενώ τούτοι εδώ, κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Μιλάμε για τις Φιλιπινέζες της Ευρωπαικής λυκοφιλίας και για τους τελευταίους τροχούς της τοκογλυφικής αμάξης.Για τον “Ολυμπο” των Ηλιθίων.
Και το παλεύουν να παραμείνουν στο “παιχνίδι”. Στη ζωή δηλαδή, κυριολεκτικά και μεταφορικά,αφού δεν έχουν μάθει να κάνουν τίποτα άλλο για να ζησουν,παρά να ξεπουλιούνται και να πουλάνε εκδουλευσεις.
Τι είναι η ζωή; Ο θανατος τους άλλου. Στα έσχατα χρόνια,πάντα βασιλεύουν οι βλάκες. Γιατί πολύ απλά,αποφεύγουν με τρομερή ευκολία,ακόμα και τα πιο πολύπλοκα κυκλώματα. Πως; Μα τραβώντας την πρίζα.Εκει που άλλος,θα έστιβε το μυαλό του να βρει λύση να βγει από μια θεωρητικά δύσκολη θέση, ο βλάκας δεν έχει πρόβλημα,αφού παρακάμπτει τα πάντα. Δεν τα αναγνωρίζει.
Τα όποια εμπόδια, αναγνωρίζονται ως τέτοια,μόνο από όσους τα βλέπουν.
Αν τον γκρεμό τον βλέπεις σαν ευκαιρία να πετάξεις, μπορεί και να περάσει κανένας πελαργός κατά την πτώση σου και να βρεθείς στη ράχη του. Δυστυχώς το κακό είναι ότι οι βλάκες είναι και τυχεροί.
Και ψάχνουν ρόλους. Και συμμετέχουν σε ένα ριάλιτι εθελοδουλείας.
Ετσι το λέμε εμείς. Για αυτούς είναι “δουλειά”.
Και στριμώχνονται στη πόρτα του “σκηνοθέτη”,αποζητώντας ρολάκι.
Εστω δευτερότριτο. Αλλά να παραμέινουν στο “θίασσο”.
Είναι τώρα να ψάχνεις για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα; Δεν βλέπεις τι γίνεται;
Και τι δουλειά να κάνουν; Μαλακία σε κουλούς να βαράνε; Αφού είναι παντελώς Αχρηστοι.
Δεν μπορούμε και μεις. Δεν μπορούνε με τίποτα και αυτοί…
Γάματα.
Μόνη λύση είναι, να κάνουμε όλοι τους ψόφιους.
Connect
