Το Μάιο του 2004 είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά αυτό το κείμενο, από το οποίο λες και θα προέκυπτε ένα εγκόλπιο ευδαιμονίας του σύγχρονου ανθρώπου. Δε θυμάμαι αν ευρισκόμουν όταν το έγραφα τότε υπό καθεστώς νευρικής υπερδιέγερσης ή συναισθηματικής έξαψης. Πάντως διαβάζοντας αυτό το κείμενο σήμερα, διαπίστωσα οτι, τουλάχιστον για εμένα, ισχύουν μέχρι κεραίας τα γραφόμενα.

 

Αναζητήστε τη ζωή

Στις πιο μικρές καθημερινές χαρές και τις πιο μεγάλες απρόβλεπτες λύπες, αναζητήστε τη ζωή.

Χωρίς προδιαγράμματα, χωρίς περιορισμούς, μακριά από την ορμέμφυτη ανάγκη για το ίδιο, το επαναλαμβανόμενο, το ασφαλές.

Ανοίξτε διάπλατα τ’ αυτιά σας και αφουγκραστήτε τη βουή της ζωής, ακόμα και στις πιο σιωπηλές στιγμές της.

Αναζητήστε τη ζωή στα εγκάρδια χαμόγελα των οικείων αλλά και στα καχύποπτα, εχθρικά βλέμματα των αγνώστων, που ίσως φοβούνται περισσότερο από εσάς, γιαυτό σας αντιμετωπίζουν έτσι.

Αναζητήστε τη ζωή σ’ αυτό που κρύβεται (ή μήπως, κρύβετε;) μέσα σας, σαν αγρίμι που διστάζετε να εμφανίσετε στους άλλους για να μη διασαλευτεί η δημόσια εικόνα σας.

Αναζητήστε τη ζωή σε ώρες εκτός ωραρίου, σε τοποθεσίες εκτός σχεδίου πόλης.

Αναζητήστε την ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν η αρχική επιλογή σας, ακόμα κι σας έσπρωξαν στην αναζήτηση αόρατες επιταγές ενός σχεδίου που το υπηρετούν μαριονέτες με φανταχτερές στολές.