Ο ξαφνικός (εσωτερικός) φωτισμός μιας συνείδησης που κοιμάται, συνήθως αποδίδεται σε σύμπτωση ή τυχαία ευαισθητοποίηση αισθητήρων ζωής που βρίσκονταν σε λήθαργο. Η πρώτη λοιπόν αντίδραση συνήθως είναι να περιμένουμε σε μια άκρη να περάσει η κρίση για να επανέλθουμε στα φυσιολογικά επίπεδα λειτουργίας… Υπάρχει όπως μια -μικρή, είναι αλήθεια- πιθανότητα τα συμπτώματα να επιμείνουν. Και τότε, φθάνει η ώρα για θαρραλέες αποφάσεις, αφού ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθεί ο ατυχήσας φωτισθείς εκτός τρέχουσας ζωής. Βλέπει σκιές που δε βλέπουν οι άλλοι, ακούει καλέσματα που ποτέ του δε φανταζόταν ότι θα έφταναν στ’αυτιά του, ακόμη και χρώματα -και μάλιστα γήινα- βλέπει για πρώτη του φορά. Στις ίδιες σκοτεινές μέχρι χθες γωνίες, διακρίνει τώρα πρωτόγνωρες αποχρώσεις του φωτός και αυτό που, καταρχήν, τον αγαλλιάζει περισσότερο παρά τον ανησυχεί, είναι οτι αυτά που ζει δεν οφείλονται σε εξωγενείς τεχνικές διεύρυνσης της συναισθηματικής του όρασης, με ύποπτες ουσίες και ύπουλες επικλίσεις σκοτεινών δυνάμεων. Και τότε, ησυχάζει ενεργά και επιλέγει τους καρπούς με τους οποίους θα συνεχίσει τη ζωή του. Γνωρίζει οτι η οικειότητα τρέφει την αδιαφορία, γι αυτό επιλέγει το κρύο βλέμμα για την παρατήρηση του κόσμου εντός κι εκτός του, που τον βοηθά για διατηρήσει ζωντανό τον ενδιαφέρον του για όλα όσα τον περιβάλλουν. Τίποτα υπερφυσικό δε διακρίνει, όλα γύρω του είναι αληθινά ακόμη κι αυτά που του φαίνονται εντελώς άγνωστα. Μένει ακίνητος και προπαθεί να αναγνωρίσει μια φωνή μέσα σε ένα παλμικό κύμα μηνυμάτων που φθάνουν προς το μέρος του. Μια γνώριμη φωνή από το μακρινό παρελθόν, του φωνάζει shake it, don’t break it.
Μήπως αναφέρεται (και) στη διαχείριση του ξαφνικού (εσωτερικού) φωτισμού αυτή η φωνή;
