Ο ΝΙΚΑΚΗΣ

Σπάνιος άνθρωπος όπως το έφερε η μοίρα να τον γνωρίσω σε ευρύτερες παρέες. Κολλητός δεν ήταν, αλλά ήταν μια συντροφική φωνή σε πολλά βράδυα μελαγχολικά μου. Που είχα την τύχη να του τα εξομολογηθώ όταν τραβἠξαμε κάποια κουπιά στην αριστερά τότε παλιά, και μετά από κάποια ξενύχτια στο Περιβόλι του Ουρανού. Σε αυτό στο οποίο αναπαύεται πλέον και το γεμίζει με την γνήσια αντίσταση.

Μια αντίσταση που ξεκίνησε τότε παλιά στην δικατορία με πολύ ζόρικες υπογραφές όταν συμμετείσχε στην τεράστια παράσταση του τσίρκου στο θέατρο απέναντι από το αρχαιολογικό μουσείο. Στην Πατησίων, που τον πρωτοείδα μαζί με την Καρέζη, τον Καζάκο καί τον Ξυλούρη. Εντάξει και Βέγγο και Παπαγιαννόπουλο. Η ουσία ήταν άλλη. Η ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΠΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ. ” ΟΡΕΣΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΛΟ , ΜΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ. “‘

Χοντρή αντίσταση που την συναντήσαμε ξανά στο περιθώρειο. Διότι όταν σε κάνει χοντρή πριμαντόνα ο Ξαρχάκος κάπου μέσα στο ρεμπέτικο, κι όταν όλο το πασοκ παρελαύνει από το μαγαζί στην Πλάκα, το να παραμένεις στην δεύτερη κατηγορία, σημαίνει δύναμη υπαρξιακή και σταθερή πορεία. Τελική μιλάω, διότι στο μεσοδιάστημα ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – που φυσικά μόνο αυτή κουβάλησε σαν ποιότητα σε αυτήν την χώρα – ΓΙΝΑΝΕ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΧΡΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΡΩΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΟΓΟΤΡΟΦΗ.

Οπότε και ο Νικόλας, κάπου μπερδεύτηκε αλλά το μίλαγε το πράμα. Κι εγώ τις ίδιες αναπολήσεις είχα. Για νάμαι ειλικρινής ακόμα τις έχω, αλλά δεν θα παραστήσω και τον ήρωα μέσα στο ποτάμι. Μου αρκελι η διαρκής διάθεση αυτοκριτικής αλλά και η αφανής κοινωνική δικαιοσύνη στο περιβάλλον στο οποίο κινούμαι. Ίδιο με του Νίκου αλλά και του Βαγγέλη λίγα μέτρα παραπάνω, στην Καισαριανή.

Όμως αυτά είνα περιγράμματα, που αφορούν ελάχιστους. Όπως ελάχιστους απασχόλησε η τερἀστια φωνή του παρέα με την σεμνότατη -σχεδόν φοβισμένη -παρουσία του σε χώρους που ενώ τραγουδάς ποιητάς, εύκολα μπορεί να σου προσγειωθεί στο κεφάλκι και κανά φιλέτο από την βιζιτού που το παίζει και κουλτούρα. Ο Νίκος σε αυτόν τον χώρο ακροβάτησε κι είχε την τύχη να φύγει και να μην ζήσει την τελική επανάσταση. Αυτή που θα ολοκληρωθεί με την έναρξη της, όπως πάντα γίνεται στην Ελλάδα. Δηλαδή με την κηδεία του θεού.

Ο Νίκος ήταν πάντα επαναστάτης αλλά κάπου φοβήθηκε ή κάπου το σύστημα τον φόβισε και πήγε αυτοβούλως στην πίσω κατηγορία. Εκτελώντας όμως σε δεύτερη εκτέλεση, τραγούδια που ο πρώτος εκτελεστής μάλλον θα ντράπηκε που τα είπε. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Διάβασα οτι στον Βύρωνα θα κατακοίσει κι η οικογενεια του φρόντισε τα στεφάνια να τα κάνει δωρεές κι όχι βραδυνά καλάθια στον εξωγήϊνο χρυσαυγίτη Σφακιανάκη.

Η ουσία είναι οτι χάσαμε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη κι έναν σπουδαίο άνθρωπο. Ένας ένας φεύγει κι άρα ο λογικός νους κατανοεί το πώς η μεγάλη δύναμη της Ελλάδας, αγγίζει πλέον το 4%. Αφήνοντας την ισοπέδωση να ακουμπάει την μεσαία τάξη κι αύριο βέβαια την απόλυτη καταστροφή όταν θα διοικούν οι διάδοχοι του Λιάπη. Όταν βέβαια θα καταλάβουν οι νεοέλληνες, οτι ο διασυρμός ενός υπουργού καμμένου χαρτιού, σημαίνει τρις χειρότερα για τον απλό πολίτη. Τυχαία δεν γίνεται τίποτα.

Όπως τυχαία αθάνατος δεν χαρακτηρίστηκε ο Δημητράτος. Όχι από κάποιον παπά της εκκλησίας , που μιλάει για την Δελυτερη Παρουσία ενώ λέει μαλακίες αφού ήδη είμαστε στην Τρίτη. Μια φορά γεννήθηκε, μια φορά αναστήθηκε, η επόμενη πάλι δεύτερη; Από εμένα μιλάω, που γράφω το κείμενο. Για τον καλλιτέχνη στα πάντα που ήταν σε κοινή θέα. Για τον άνθρωπο ήταν δικό του θέμα αλλά και μερικών που τον είχαν στην αγκαλιά τους. Και το χώμα που θα τον σκεπάσει, δεν πρέπει νάναι ελαφρύ. Αυτό είναι για τον πολιτικό που πρότεινε κι ο Νικόλας τουν έδειξε τα αρχίδια του.

Μοιραίος σαν το ποίημα του Βάρναλη. Πουλημένος σαν την Ελλάδα με τα παιδιά της. Ερωτευμένος με την τέχνη του την ώρα που ο Τσοχατζόπουλος χόρευε τα ζεϊμπέκικα μπροστά του κι αυτός απέστρεφε το βλέμμα. Άντρακλας που ανοίγει τον χορό της απόσυρσης της οριστικής. Στην Ελλάδα που αλλάζει και κατακλύζεται από τα νούμερα. Της ανάπτυξης που λένε κάποια νούμερα, ενώ όλοι ξέρουν οτι χωρίς Δημητράτους δεν πας πουθενά. Μάλλον πας. Σε κηδείες ανδρών αθάνατων αλλά που κάποιοι θα φωνάξουν οτι ουδείς αναντικατάστατος. Για όσους τον ήξεραν σαν φωνή, δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Για όσους δεν τον ήξεραν, συστήνω να τον ψάξουν.

Πάντως, ” πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου, πίσω από τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού,

πάμε κι εμείς στα παιδιά που μεγάλωσαν κάτω από τα ματωμένα νύχια του περιστεριού….

“