Κλασσικό παιχνίδι κατηγορίας. Όπως μας άρεσε κι όπως πάντα θα μας αρέσει. Μιλάω για τους παλιότερους πάντα , που θαύμαζαν Αργιντινές και Ουρουγουάες. Οι λοιποί νεότεροι χωρίς και να κατηγορούνται ακριβώς, μπορούν να ακούν τραγούδια από τον Ρουβά. Περί ορέξεως, δεν έχω να πω τίποτα.
Κλωτσοπατινάδα λοιπόν, κι απόλυτα αναμενόμενη. Όταν δεν μπορείς να παίξεις μπάλα, θα πας στην δύναμη και στον δήθεν τσαμπουκά. Τον τσαμπουκά του τίποτα βέβαια, αφού ο δωδέκατος παίκτης σε μια ομάδα, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κάτι κουραδόμαγκες είναι εκατέρωθεν, που δήθεν πήγαν για να απολαύσουν θέαμα. Ξέρουν οι δικοί μας από μπάλα ή μήπως ξέρει η μείξη Αιγαλεωτών και δαφνοστεφανωμένων, τι έχει το τόπι μέσα; Τους είπε ποτέ ο Θωμάς;
Οπότε στο πρώτο μέρος είχαμε την γνωστή κακή ΑΕΚ, που όμως της έκανε καλό το βαρύ δυνατισμένο κλίμα. Κάπου άρχισαν να ανησυχούν οι κότες μας και ήθελαν να προστατεύσουν την σωματική τους ακεραιότητα. Με καλό κατέβασμα από τον προπονητή , όσο κι αν ο Πόποβιτς ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Κι όσο κι αν φαίνεται οτι ο Γεωργέας θ θέλει πλέον και ολίγην ξεκούραση. Που αν δεν την πάρει, τόσο θα συνεχίσει να κάνει λάθη όπως στην τυχερή φάση που προηγήθηκε ο αντίπαλος.
Φάση που διορθώθηκε όμως από τον πάγκο – σωστές κινήσεις αλλά εξ ίσου τυχερή και η ισοφάριση με το πέναλτυ -, που οδηγήθηκε σε ακόμα πιο ορθολογική ανάπτυξη με την είσοδο του Ντακόλ. Τα έχουμε ξαναπεί : Η κατηγορία αυτή θέλει δυό φορ. Κίνηση που ευοδόθηκε αργότερα με το τέρμα του Μπρέσεβιτς, που ήταν όμως αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς αλλά και κούρασης των γηπεδούχων. Θάλεγα, κύρια ψυχικής. Κάτι που φάνηκε κύρια στον πάγκο του αντίπαλου, που είχαν πάρει φωτιά τα κινητά.
Είναι αδύνατον ο συμπαθής Καλογερόπουλος με την παρέα του Αλέφαντου, να έκανε παραπάνω ζημιά. Ήταν θέμα διαφοράς ποιότητας ρόστερ αλλά και γκέλας την προηγούμενη αγωνιστική. Ναι μεν η ΑΕΚ είναι της πλάκας αλλά άμα τραβήξει ο Ισπανός, δεν μπορεί να χάσει παιχνίδι στο οποίο ο αντίπαλος προσπαθεί μόνο να καλύψει τα κενά του. Χρόνια είχα να μην μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον παίκτη του Αιγάλεω. ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΠΕΙΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΠΙΚΟ .
Άλλα, δεν χρειάζεται να πούμε. Ούτε και να μείνουμε στους τσαμπουκάδες, για τους οποίους ήμασταν ειδοποιημένοι. Οι οποίοι δεν πρέπει και να καταδικαστούν. Αυτά είναι για τους άλλους χώρους, που δήθεν ζητάνε το ευ αγωνίζεσθαι ενώ άμα όλα κυλήσουν ομαλά, δεν θα ξέρουν τι να πρωτογράψουν. Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ. ΑΡΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ. ΤΥΧΑΙΑ ΔΕΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΑ ΑΠΟ ΠΡΙΝ.
Οπότε αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά αλλά και στον προπονητή. Όπως και στα οργανωμένα μας παιδιά, τα οποία δεν ανέχονται παρατράγουδα και συνοικιακές κουραδομαγκιές. ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΘΕΑΜΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ, ΑΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ. Στην Ελλάδα αυτά απολαμβάνουμε κι αυτά μας αρέσει να βλέπουμε σαν κουλτούρα γενικότερη. Όπως μας αρέσει να βλέπουμε διακοπές παιχνιδιών και μετά να ξαναγυρνάει για το γνωστό μπιζάρισμα ο διαιτητής. Υπάρχει κανά πρόβλημα; Στην τυπική διαδικασία της ανόδου, να μην δούμε και κανένα ανοιγμένο κεφάλι; Να μην δούμε και καμιά ομάδα που ενώ δεν έχει στόχους, να σκοτώνεται στο χορτάρι;
Να μην έχουμε και να λέμε κάτι, αφού ούτως ή άλλως το ποδόσφαιρο είναι παράπλευρο φαινόμενο; Ποιός ασχολείται με αυτό; καταγράφει κανείς στο βιογραφικό του οτι αγωνίζεται στην ΑΕΚ κι αύριο βλέπει να τον ζητάει κάποια ομάδα; Αλλά να μην σκαλίζω τώρα τα προφανή γιά όλους αυτούς που υποτίθεται ξέρουν τον τρόπο με τον οποίον προχωράει μια ομάδα. Ας κρατήσουν αυτοί τους βαθμούς κι εγώ το ωραίο άγριο θέαμα που είδα στο γήπεδο. Στις κερκίδες δηλαδή. Το μέσα το ξέρω και δεν με γεμίζει. Το γύρω γύρω είναι το ωραίο για το οποίο φυσικά και προεκλήθημεν. Τώρα, γαιτί θα τιμωρηθούμε, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Υγ. Για τον Αεκτζή Παυλή, φυσικά και δεν έγραψα. Τον τιμώ σαν ανθρώπινη προσπάθεια. Τα λοιπά – ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ – είναι απλά εκ του περισσού. Και δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, διότι θα θεωρηθώ κακός. Τα δημοσιεύματα που τον μετράγανε σαν επιθετικό, ενώ η ομάδα αγόραζε παίκτες στις μπροστινές θέσεις, είναι απλά η γνωστή παρακμή της ελληνικής πραγματικότητας την οποίαν όμως την θέλουν όλοι. Αυτή η πραγματικότητα βέβαια, δεν μπορεί να ταιριάξει ούτε καν σαν αισθητική λεκτική στον χώρο αυτόν. Και ο νοών νοείτω.
