Είμαι πολίτης δύο κόσμων, της πραγματικότητας και των ονείρων, αλλά σε κανέναν από τους δύο δεν έχω βρει ακόμη την ηρεμία της ψυχής μου, ίσως επειδή τα σύνορα ανάμεσά τους μου φαίνονται όλο και λιγότερο ευδιάκριτα!
Είμαι πολίτης του κόσμου των ονείρων, αλλά τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι όλο και λιγότερο. Ακόμα και οι εφιάλτες εξαφανίζονται όσο περνάει ο καιρός, φοβάμαι οτι στο άμεσο μέλλον θα με κυρήξουν έκπτωτο από αυτόν τον κόσμο, πιθανότατα επειδή όσο οι συνθήκες δυσκολεύουν στην καθημερινή ζωή, το να ονειρεύεσαι (κάθε είδους όνειρο) αποτελεί μια ναζιάρικη επίπλαστη διέξοδο που δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Σπεύδω με αργά (!), βαριεστημένα βήματα να απομακρυνθώ από τον τόπο του εγκλήματος, όπου η φαντασία στήνει παγίδες στους ανύποπτους ανθρώπους και τους οδηγεί σε άγνωστες ατραπούς απ’ όπου δύσκολα μπορούν να βρουν τον δρόμο της επαναφοράς στη σκληρή καθημερινότητα.
Πριν αποχαιρετίσω με ελαφρά πηδηματάκια αυτόν τον κόσμο και αφιερώσω όλο μου τον χρόνο στην αδυσώπητη πραγματικότητα, κάθομαι βαριεστημένα στους θώκους μαζί με άλλους τρόφιμους (πολίτες εννοούσα!) σκουπίζοντας τον ιδρώτα που κυλάει στο μέτωπό μου… δεν είναι ιδρώτας αγωνίας, απλώς έχω σκάσει από το κακό μου!
