Πρέπει να αποφασίσω που θα καταταγώ, δεν είμαι δυνατόν να τριγυρνάω στους σκοτεινούς δρόμους μια στενάχωρης – ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο- κοινωνικής ζωής για τον τόπο μου χωρίς να γνωρίζω πού έχω καταταγεί από την κοινωνία.
Αναποφάσιστος, φέρομαι και άγομαι, ευτυχώς χωρίς να χάνω το κουράγιο μου. Δεν προτίθεμαι να κάνω το χατήρι των μίζερων που μεμψίμοιρα καταφέρονται κατά παντός και δή όσων δε βρίσκονται μπροστά τη συγκεκριμένη στιγμή της εκφοράς της κατηγορίας.
Εν τω μεταξύ, η ζωή εκτός από όμορφη είναι και πιο απλή: δε χρειάζεται να αναζητήσω βοήθεια στις θεωρείες της κβαντομηχανικής για να βγάλω συμπεράσματα, αλλά ούτε και προτίθεμαι να ανατρέξω στις αόρατες δοξασίες αποκρυφιστικών μεθόδων για να αδράξω μια επίπλαστη απάντηση. Αν το κάνω αυτό, θα καταλήξω -το ξέρω καλά!- με ένα ηλίθιο χαμόγελο επιτυχίας και ένα μυαλό σε μορφή ξυνισμένου γιαουρτιού.
Ένα παιχνίδι λεπτών ισορροπιών, αυτό είναι η ζωή. Απαιτείται όμως ιδιαίτερη προσοχή γιατί αν έχεις στόχο να είσαι (ή να φαίνεσαι;) ισορροπημένος μεταφυσικός –όπως θα επιθυμούσα να φαντάζομαι τον εαυτό μου-, από τη μια στιγμἠ στην άλλη μπορείς να βρεθείς ανισόρροπος πραγματιστής.
Αυτό δε θα το ήθελα ποτέ…
