Ψυχραιμία παιδιά. Στην Ελλάδα είμαστε, που τα πάντα γίνονται τυχαία. Και δεν αναφέρομαι στην συνάντηση του Πλατινί με τον τίγρη, αλλά σε τόσα άλλα που γνωρίζετε. Εδώ βρε παριστάνει τον πρωθυπουργό ο Σαμαράς, δεν θα βρίσκανε ευκαιρία κάποιοι άλλοι; Τι είναι εδώ; Ουκρανία; Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε.
Οπότε υπάρχουν και καλά νέα αλλά και κακά. Τα καλά είναι οτι η Ραφήνα δεν διαθέτει γήπεδο το οποίο εύκολα θα μπορούσε να αναδείξει τις τεχνικές αρετές του Ανάκογλου. Επίσης οτι η ομάδα – ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΑΤΑ – είχε απόλυτη κατοχή μπάλας, κανονικό σχεδιασμό – με εξαίρεση ένα νούμερο που λέγεται Ράμα – και διάθεση να συνεχίσει τις συντριβές των αντιπάλων.
Τα κακά νέα είναι αυτό ακριβώς το τυχαίο που είπα πριν. Διότι η ήττα – Η ΟΠΟΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΕΓΡΑΨΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ – ήταν μαγική εικόνα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι απλά δεν ήμασταν εύστοχοι στην τελική προσπάθεια. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Χώρια που έχουμε και Αποκριές. Τα πάντα συνυπολογίζονται την ώρα ειδικά που ο Μελισανίδης πήγε κάτω στα κάγκελα να δει τα τελευαταία λεπτά.
Η ομάδα ξεκίνησε με απόλυτα λογική ενδεκάδα. 4-4-2 και με όλα τα όπλα της. Εντάξει, μια ένσταση έχω στον τερματοφύλακα, αλλά κι αυτός παίρνει τις τελευταίες ευκαιρίες του. Νομίζω οτι δεν ξαναδεί φέτος φανέλα βασικού. Για τον Ρόβα και τον Πεταυράκη, τα πάντα επίσης είναι γνωστά και χιλιογραμμένα. Όπως επίσης και για τον Ανάκογλου, που όμως είχε διάθεση, πάθος και τρεξίματα. Απλά το παιδί είναι αρκετά καλός παίκτης για τον Πανσερραϊκό και ειδικά όταν τον κρύβουν οι συμπαίκτες του. Σε πολυπρόσωπη άμυνα, απλά χάνεται.
Διότι η Θύελλα σήμερα ήταν ένα ολόκληρο αεροπλάνο μπροστά στην εστία της. Ούτε θυμάμαι πόσες τελικές κάναμε. Ούτε θυμάμαι πόσες αποκρούσεις έκανε ο αντίπαλος keeper. Αυτά όμως είναι λεπτομέρειες. Το θέαμα μπορεί να δολοφονήθηκε, αλλά ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ. Γιατί να αφήσει χώρους; Γιατί να μην κυνηγήσει αυτόν τον έναν βαθμό; Θα μου πείτε, και τι να τον κάνει; Γιατί εμείς αν είχαμε πάρει τους τρεις, τι θα τους κάναμε; Θα άλλαζε η απόφαση για τον Δέλλα ή για τους υπόλοιπους εκεί μέσα; ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
Ξεκινώντας λοιπόν με τα ουζάκια με τον φίλο μου τον Κωστή, είχαμε χαλαρή διάθεση και πήγαμε σε ένα γήπεδο στο οποίο μου ξυπνούσαν μνήμες παλιές με τον Αστέρα 2004 και τον Γαβρήλο τον Παπαδόπουλο. Οπότε δεν ήταν κι ιδιαίτερα βαρειά η ραθυμία με την οποίαν έπαιζε η ΑΕΚ 2013. Διότι να κοιτάμε και την ουσία. Μπορεί την ευθύνη να την λουστεί ο Δέλλας, αλλά οι πραγματικοί υπεύθυνοι είναι οι αθλητές. Που ατομικά ήταν κάτω του μέτριου αναστήματος τους σαν παίκτες της δεύτερης κατηγορίας. Παίκτες οι οποίοι θα είχαν εξασφαλισμένη την Ευρώπη αν παίζανε στην λίγδα, κατά κάποιους ανοιχτομάτηδες.
Φυσικά ουδέποτε περιμέναμε οτι θα χάναμε. Ούτε πριν τον αγώνα, αλλά ούτε και κατά την διάρκεια του. Ξαναλέω όμως οτι αυτό δεν αλλάζει κάτι στην γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων. Ούτε κι αυτό το οποίο έχω περάσει σε γραπτά : Η ΚΑΘΕ ΟΜΑΔΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΤΟΥ. Οπότε αν αυτό το πράμα έχει την φιλοσοφία Μελισσανίδη, τότε οσ κοπός αγιάζει τα μέσα. Μια ήττα είναι, και η άνοδος΄είναι δεδομένη. Γι’ αυτό λοιπόν λέω ψυχραιμία. Τι είναι μια ήττα, μπροστά στην Αγιά Σοφιά; Εξ άλλου ακόμα και η παλιά γνήσια αυτοκρατορία, είχε κάποιες μάχες χαμένες.
Φλύαροι παίκτες λοιπόν, με πολύ γύρω γύρω και μπλοκαρισμένοι από την αντίπαλη άμυνα. Ο Πλατέλας τρακάριζε στα προσωπικά του, τα πλάγια μπακ ήταν κάτω του μετρίου κι έμενε αυτός ο Ισπανός να προσπαθεί να διορθώσει τα ασυμμάζευτα και να περάσει κάτι μπροστά στους δυό επιθετικούς μας που ήταν μαρκαρισμένοι από δυό αντιπάλους. Απανωτά μελέ εκτός περιοχής κι αδυναμία να βρεις μιά λύση. Το παιχνίδι θα πήγαινε στο πότε θα βάζαμε ένα γκολ ή αν θα φεύγαμε με λευκή ισοπαλία. Το φάγαμε θα πείτε. Τυχαίο, ξαναλέω.
Πίκρα; Για όποιον είδε το παιχνίδι, καμία πίκρα. Η ομάδα είναι πολύ κακιά γενικώς και γι’ αυτό και αλλάζει ολόκληρη για του χρόνου. Οι Αεκτζήδες – ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ – πάντα θέλουν να κερδίζουν όταν είναι καλύτεροι από τον αντίπαλο. Που στατιστικά ήταν βέβαια, αλλά και η Ραφήνα είχε κάποια σκέψη κι ορθότατα έπαιξε έτσι κι εκμεταλλεύθηκε την αμυντική μαλακία μας. Οπότε στην ζυγαρία, πιο καλό είναι αυτό το χαστουκάκι από μια νίκη ισχνή στο τέλειωμα του αγώνα. Πάλι θα κρυβόντουσαν ανίκανοι πίσω από τους βαθμούς.
Με τις υγείες μας λοιπόν, όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Και πάμε γι’ άλλα αφού η προσπάθεια συνεχίζεται. Προσπάθεια δηλαδή να πούμε στα νέα παιδιά οτι κάτι καλό γεννιέται του χρόνου βέβαια. Οι παλιοί τα έχουμε συνηθίσει. Τι διαφορά έχει ένας υποβιβασμός από μια ήττα από την Ραφήνα; Καμία. Τι διαφορά να έχει ένας Ατρόμητος από μια Χαλκηδώνα; Τι διαφορά μπορει να έχει στην Ελλάδα ένας νοικοκύρης από έναν πετυχημένο επιχειρηματία ; Θέλει ο Έλληνας να σωθεί; Να έχει λεφτά όπως προκύψουν θέλει. Οπότε και ο νεοαεκτζής μόνο να ανέβει κατηγορία θέλει και μετά βλέπουμε. Έχει ο θεός.
Στα χωνει ο αρχηγος και γραφεις ετσι;
Με 4-1-4-1 έπαιξε στην ουσία η ΑΕΚ. Ο Βούρας κάτω από τα δοκάρια, δεξί μπακ ο Τσουκαλάς, αριστερό ο Πεταυράκης, στόπερ ο Ρόβας με τον Σταθάκη, αμυντικό χαφ ο Κορδέρο, μπροστά του ο Ανάκογλου, εξτρέμ ο Γροντής με τον Πλατέλλα και μπροστά ο Μπρέσεβιτς, έχοντας πίσω του τον Ντακόλ.ΤΟ ΕΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΙΟΛΑΣ?
Εκεί είναι το θέμα σου τώρα; Άντε κι έπαιξε έτσι, τι σημαίνει αυτό; Το λάθος είναι του Στήβεν ή καποιου άλλου;