Ο ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ

Στην αρχή,διαβάζοντας την κατάληξη της δήλωσης του-της Αύγουστου-ης Κορτώ (δεν το γράφω ειρωνικά,αλλά να με συγχωρέσει ο- η Κορτώ γιατί η Ελληνική δεν έχει προνοήσει δια τρίτο φύλο) νόμισα πραγματικά ότι επρόκειτο για τυπογραφικό λάθος.
“Αυγουστος Κορτώ: “Θα μείνω αφοσιωμένος στον άντρα μου και τα βιβλία μου”.
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι έχουν μπλεχτεί δυο ρεπορτάζ μεταξύ τους. Οτι η δήλωση του-της Κορτώ έχει μπλεχτεί -ένεκα δαίμονος του τυπογραφείου- με κάποια δήλωση ας πούμε κάποιας γυναίκας συγγραφέως που δηλώνει κουρασμένη από τα κοινά και αποτραβιέται στην οικογένειά της και στα βιβλία της.
Δεν κάνω πλάκα. Τόσο πολύ το θεώρησα “παράξενο” αυτό που διάβαζα.
Το επιβεβαιώνω σε 1-2 ακόμα sites.Οντως το δήλωσε.

Ε, το επόμενο που σκέφτηκα είναι ότι έχουν επανέλθει σιγά σιγά τα αρχαία Ελληνικά στη ζωή μας και ότι η Αδωνις κατήγαγε νίκη περιφανή έναντι του Ρεπούση και ότι η συγκεκριμένη φράση από έναν που αναφέρεται-ακόμα στο αρσενικό γένος της Γραμματικής μας και εν τούτοις η φράση του τελειώνει με ανάποδη στροφή αναφερόμενος στον “άντρα του (αντί “της”) και στα βιβλία του. Τα βιβλία είναι πράγματα και έτσι εμπεριέχονται εις το τρίτο από τα γένη της Γραμματικής: αρσενικό-θυληκο-ουδέτερο.
Επανήλθε μια ιδιότυπη Αττική σύνταξη” σκέφτηκα. Λίγο παράξενο να ξεκινήσουμε έτσι την επαναγνωριμία μας με την αρχαία Ελληνική, αλλά δεν βαριέσαι..

Τελικά ούτε και αυτό ήταν. Μαλακίες σκέφτηκα. Η Αδωνις (η Αδων’ς στα βλάχικα) ακόμα παλεύει να βρει τα τηλεφωνικά νουμερα εξυπηρέτησης των βασανισμένων “ασφαλισμένων” του ΕΟΠΥΥ. Με τα αρχαία Ελληνικά, δεν έχει χρόνο.

Αφού λοιπόν δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο,τότε-λέω- πρόκειται για πραγματική δήλωση. Υβριδική.
Ο (ονομαστική αρσενικού γένους) Αύγουστος Κοκτώ,(κατά τον ίδιο μη άρεν,μη θήλυ) δήλωσε ότι θα αφοσιωθεί στον άντρα “του” (και όχι “της”,αφού το εταιρον ήμισυ είναι-μάλλον- άρεν) και στα βιβλία του. (εδώ δεν υπάρχει μπέρδεμα καθότι τα βιβλία είναι πράγματα και κατατάσονται στα ουδέτερα (εκτός και αν στο μέλλον επαναστατήσουν και αυτά και ζητήσουν να ταξινομούνται σε ένα από τα υπόλοιπα δύο είδη της Γραμματικής αλλα και της Φύσης.)

Το ξέρω μπερδευτήκατε.Το ίδιο και εγώ. Ας πάρουμε ένα Depon
Kαι η έως τώρα αναφορά μου στον-στην (δεν ξέρω πραγματικά πως θα επιθυμούσε να τον -την αποκαλώ) Αυγουστο Κοκτώ, δεν έχει ίχνος ειρωνίας ή φτηνής κοροιδίας.
Αυτό που πιστεύω για τους ομοφυλόφιλους, είναι ότι: πρόκειται για δυστυχισμένα,ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ πλάσματα,τα οποία είναι αναγκασμένα-λόγω των συνεχών πειραματισμων της μητέρας Φύσης- να στέκονται αίολα στο μετάιχμιο των φύλων,αδυνατώντας να χαρακτηρισθούν, μη μπορώντας ξεκάθαρα να επιλέξουν-αφού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ- και ζουν ζωές τυρρανισμένες,σχισμένες στα τρία,τριχοτομημένες, με την συν τοις άλλοις κοινωνική κατακραυγή και το κυνηγητό λόγω του “παράξενου” του πράγματος.

Τις κατα καιρούς ακραίες εμφανίσεις κάποιων εξ αυτών,με δηλώσεις,πράξεις κλπ, δεν τις εκλαμβάνω ως “ύβρις προς την κοινωνία” ή “κίνδυνο για τα χρηστά μας ήθη” και τέτοιες αρλούμπες,αλλά ως εναγώνιες κραυγές αναζήτησης και δακρύβρεχτης απόγνωσης. Οπως κάποιος που κουράστηκε στην έρημο,δίχως βέλη,δρόμους, οδούς και μπούσουλα, κραυγάζει προς τον ουρανό καταμεσής του πουθενά. Τραγικό.

Φυσικά υπάρχουν και οι εντεταλμένες κραυγές και οι συστηματικες,επί χρήμασι “εκρήξεις” των-συστημικών περισσότερο- gay,ή οποία στο μέλλον θα τους γυρίσει μπούμεραγκ,και θα κάνουν ζημιά χοντρή στα όποια έως τώρα κεκτημένα των ομοειδών τους και θα γυρίσουν την μοίρα των ομοφυλόφιλων πίσω,200 χρόνια οι ίδιοι οι επίσημοι εκφραστές και εκπρόσωποί τους. Αν δηλαδή οι νουνεχείς ομοφυλόφιλοι πρέπει να πάρουν κάποιον με τις πέτρες,δεν είναι τόσο π.χ ο Κασιδιάρης, όσο π.χ.  ο Βαλιανάτος, που τους στέλνει στο στόμα του λύκου μιας κοινωνίας η οποια δείχνει να βρίσκεται στα όριά της και να μην έχει και πολλά περιθωρια υπαναχώρησης και διαπραγματευσης άλλου “εδάφους”.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Στέκομαι λοιπόν με λύπη απέναντι σε κάθε έναν από αυτούς, διαισθανόμενος την απροσδιοριστία του σώματος, την μετεώρηση της ψυχής, και την ορφάνια στην οποία τους έχει “επικηρύξει” η Φύση. Τυχαίως φαντάζομαι,αφού σε ανάλογη θέση θα μπορούσα να βρίσκομαι εγώ, εσύ, ακόμα και “άντρακλας” ο Βερύκιος.

Ο οποίος είναι πούστης στην νιοστή. Αν ο-η Κοκτώ είναι μια φορά και το αποδέχεται και το παλεύει,τότε ο-η Βερυκία είναι 1.000 φορές πούστης.
Αλλο ομοφυλόφιλος και ΑΛΛΟ πούστης. Εχουμε γεμίσει με πούστηδες, όχι με ομοφυλόφιλους. Μη μπερδευόμαστε.

Ο ομοφυλόφιλος,υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρχει στα ποσοστά και στους αριθμούς εκείνους που η ίδια η Φύση “επιτάσσει” ή “επιβάλει”, πειραματιζόμενη με τα είδη,τις εκφάνσεις τους και τα όρια τους,’οπως κάνει απ΄την αρχή του χρόνου.
Ο πούστης όμως γίνεται στην πορεία. Μεταστρέφεται. Αλλάζει. Με αποτέλεσμα, οι αριθμοί τους να είναι ολοένα ογκούμενοι και αυτό θα πρέπει να είναι που να μας προκαλεί ανησυχία.
Το πρόβλημα στην κοινωνία,δεν είναι ο-η Κωκτο (που παλεύει με τα θηρία του ορμέμφυτου,σαν ναυαγός) αλλά ΟΙ Βερύκιοι-ιες.

Αυτοί που όταν δεν απαριθμούν ελικόπτερα και πυράυλους και όταν δεν κουνάνε το δάχτυλο στους ΓΕΝ-ΓΕΣ-ΓΕΑ, γλύφουν τα αρχίδια του εκάστοτε υπουργού Αμυνας, “ανακαλύπτοντας” πολύ αργότερα ότι “έπρεπε να μιλήσουν εγκαίρως”.
Μάλλον το έχει άχτι και θέλει να τον πάρουν καμιά ντουζίνα ΟΥΚάδες. Αυτό συμπεραίνω.
Από τέτοιες υποφέρουμε.
Αυτοί οι οποίοι ουρλιάζουν για το “καλό σου”,δηλαδή για το παντεσπάνι τους, και τα σάλια τους φεύγουν απ΄τους δέκτες και φτάνουν ως το τραπέζι μας, ώς την μούρη μας.
Το πρόβλημα είναι οι Βερύκιοι και ουχί οι Κοκτώ.

Ο οποίος Βερύκιος την άλλη μέρα, απέδειξε ότι τα αρχίδια του τα έχει κόψει μικρός και τα κρέμασε σε μια καρυδιά. Αφού δεν υπερασπίστικε το-εσκεμένο και θεατρινίστικο παραληρημά του ενάντια στις “αδελφές” και τα “φτερά” και πριν αλέκτωρ λαλίσει τρις, με ένα κατεβατό, μετανοημένη η Βερυκία ζητά χίλιες συγνώμες (από ποιον άραγε,αφού ανήκει στην πλειοψηφία;) λέγοντας: “άνθρωποι είμαστε,λάθη κάνουμε”. “Λάθος”;

Λάθος ξέρω ότι είναι, π.χ το να πεις μια κουβέντα που δεν πιστεύεις,πάνω στα νεύρα σου. Λάθος είναι μια έκρηξή σου, ένας χαρακτηρισμός που σου ξεφεύγει. Οπως λάθος είναι το να πατήσεις κάποιον κατά λάθος. Εκτός και αν τον πατάς ΕΣΚΕΜΕΝΑ. Οπως έκανε αυτή η λούγκρα του Πενταγώνου.
Λάθος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ όταν επι μακρόν και με τους παλμούς της καρδιάς στους 75,εν πλήρει ηρεμία,πρωι-πρωί, να ειρωνεύεσαι,να γελοιοποιείς, να χαρακτηρίζεις επανειλημένα, ένα πρόσωπο,ή μια κατάσταση. Αυτό,δεν λέγεται λάθος.
Αυτό λέγεται ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ. ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΟΥ ΔΗΛΑΔΗ.

Βερύκιε,μη κρύβεσαι.
Αλλωστε το δήλωσες μονάχη σου. “Δεν είμαι ομοφοβικός”.
Δηλαδή πάντα υπάρχει χρόνος.
Σίγουρα είσαι ετεροφοβικός.Λέω εγώ. Εχεις δηλαδή μια ανεξιχνίαστη φοβία προς το φουστάνι. Προς τις γυναίκες.
Δεν ξέρω πως και από πότε,αλλά δεν κρύβεται ούτε το αγάμητον, ούτε το ανέραστον, ούτε το ανικανοποίητον του χαρακτήρα που μας απλώνεις σαν βρώμικη κουρελού από τα μπαλκόνια των μέσων μαζικής αποχαύνωσης που επισκέπτεσαι,εργάζεσαι και εκπορνεύεσαι.