Ωραία μερούλα σήμερα παρά το χθεσινοβραδυνό ξενύχτι. Ρε παιδί μου, υπάρχουν κάτι μαγαζιά τα οποία ενώ δεν προσφέρουν τίποτα ούτε σε επίπεδο μουσικής αλλά ούτε και φαγητού, είναι τίγκα. Τι να πω ; Σε τόση παρακμή βρισκόμαστε σαν κοινωνία; Θα μου πεις οτι άμα το come back της Άντζελας είναι το νούμερο ένα σουξέ τώρα, τι ρωτάω. Τέλος πάντων.
Γηπεδάκι με τα παιδιά που πλέον με θεωρούν ολίγον μεγάλο για τον εκνευρισμό που βγάζω. Δεν έχουν και πολύ άδικο οπότε λέω να το σκεφτώ του χρόνου. Προς το παρόν κι επειδή μου αρέσει αυτή η κατηγορία, θέλω να την βλέπω πιο πολύ για να θυμάμαι τα χρόνια μου στην Καισαριανή και την ομαδάρα που είχαμε φτειάξει. Υγεία ρε παιδί μου με συμμετοχή του κόσμου με ένα απλό δεκάευρω.
Η ΑΕΚ2013 δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα σήμερα απέναντι στην ΑΕΚ Ραφήνας. Ο προπονητής ήταν αδύνατον να μπερδευτεί αφού υπήρχε μονόδρομος στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Ένα λοιπόν 4-4-1-1 ανοιχτό που μερικές φορές γινόταν ρόμβος, ήταν λογικότατο σχήμα απέναντι στον αντίπαλο που κατέβηκε κλεισμένος με το καλημέρα. Αλλά που δεν κατώρθωσε και πολλά αφού το γρήγορο γκολ μας έφερε τα γνωστά αποτελέσματα : Οι άλλοι δεν είχαν πλέον κάποιον στόχο κι εμείς δεν είχαμε αυτό το περιβόητο άγχος. Κάτι καλό αναμενόταν λοιπόν.
Και πράγματι ήρθε το καλό αφού στο πρώτο μέρος παίζαμε μονότερμα με αρκετά καλή κυκλοφορία της μπάλας και με πλήρη κατοχή. Φλύαρη βέβαια αλλά να μην ξαναλέμε τα ίδια. Το ρόστερ είναι πολύ χαμηλά ποιοτικά κι ο Δέλλας – που βέβαια δεν ξέρει ο άνθρωπος – είναι αδύνατον να το βελτιώσει. Θα μάθει στον Κορδρέρο να σκοράρει με το πόδι ή θα μάθει στον Ρόβα μπάλα στα τριάντα του ( γέλαγα με κάποιους που τον θεωρούν μικρό ακόμα );
Πρώτο μέρος λοιπόν, που έφερε και την πλήρη λύση της υπόθεσης νίκης με το γκολ του Ντακόλ. Και πρώτο μέρος που ανάδειξε τα τεχνικά προσόντα του Ανάκογλου, την τρέλα του Πλατέλα αλλά και την σταθερή αξία του Ιταλού, που πάλι ήταν ο κορυφαίος. Κι ας μην υπήρχε πίεση. Ούτε ευκαιρία δεν θυμάμαι από τον αντίπαλο.
Ο εκνευρισμός λοιπόν που έλεγα παραπάνω, ήταν στην διάρκεια του δεύτερου μέρους. Η ομάδα χαλάρωσε πάρα πολύ για να μην πω οτι αδιαφόρησε. Εντάξει φιλικό σωματείο ο αντίπαλος αλλά δεν ήταν εικόνα αυτή. Υπάρχει και κάποιος κόσμος που τραβολογιέται σε αυτά τα γήπεδα και θέλει κάτι να βλέπει. Όχι τα δέκα γκολ που λένε κάποιοι γραφικοί, αλλά δυό ενέργειες της προκοπής. Ενέργειες βέβαια που βγήκαν προς το τέλος κύρια με την ατομικότητα του Ανάκογλου – ΠΟΥ ΔΙΕΠΙΣΤΩΣΕ ΜΕΤΑ ΑΠΌ 80 ΛΕΠΤΑ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΨΟΥΝ ΚΙ ΑΡΑ ΧΩΘΗΚΕ ( στοιχείο παίκτη που δεν κάνει για πρωταθλητισμό ) – και ολίγον Γροντή που κατάλαβε την τιμωρία του. Φυσικά δοκάρι είχε και ο αντίπαλος αλλά δεν βαριέσαι τώρα.
Οπότε και αυτή η υποχρέωση τελείωσε με τα σχετικά συγχαρητήρια και πάμε γι’ άλλα. Χονδρικά την εικόνα της ομάδας την έχουμε πάρει κι απλά όλοι περιμένουμε τα νέα για το γήπεδο με την συμμετοχή του κόσμου στην ΑΜΚ και καμιά ακόμα μεταγραφή. Διότι το αγωνιστικό είναι εκείνο που σπρώχνει μια ποδοσφαιρική εταιρεία. Τα άλλα είναι απλά φαντασιώσεις κάποιων που το ποδόσφαιρο το θέλουν ακόμα σε προπολεμική περίοδο. ” Για την δύναμη της έδρας ” και ” το απόρθητο φρούριο “. Αλλά να μην σπέρνω τώρα καινά δαιμόνια.
Κοίτα, βασικά εγώ γουστάρω να έχουμε του χρόνου ριγέ εμφανίσεις σαν της Τρίγλιας.