Από μικρός είχα ένα θέμα διαβάθμισης των δυσκολιών και αναγνώρισης του τί είναι απλό και τί πολύπλοκο.
Μπορούσα να λύσω κάτι δύσκολο με μια κίνηση,με μια ιδέα,αλλά χανόμουν σε μια απλή πρακτική λύση που την μπορεί και ένα βρέφος.Και την κάνω θεόρατη και τελικά άλυτη.
Ενώ δεν είχα πρόβλημα να πιάσω τον κώλο μιας καθηγήτριας, εν τούτοις “κόλλαγα” με κάποια που καθοταν στο μπροστινό θρανίο.
Παράξενα πράγματα ρε παιδί μου.
Ενώ αποστηθιζα με την μία το “δεζοξιριβοζονουκλεικό οξυ” το DNA δηλαδή,ή πρόφερα και ανάποδα τις νότες της Βυζαντινής μουσικής (νι-ζω-και -δι- γα- βου- πα ) παρ’όλα αυτα μπέρδευα το πρωτόνιο με το νετρόνιο. Αυτά τα δυο μπουρδέλα.
Στο γυμνάσιο,έγραφα με τη μία ασκαρδαμυκτί πολυσύλλαβες Αγγλικές λέξεις όπως το refrigerator,fireworks κλπ. χωρίς να χρειαστεί να τις ξανακοιτάξω και εν τούτοις δεν ξεχώριζα ποτέ το pen απο το pencil.Το στυλό απ’το μολύβι δηλαδή. Ακόμα και τώρα.(η τα έγραψα πάλι ανάποδα;)
Χμ…μούμπλε-μούμπλε…
Και να πεις ότι δεν έπινα γάλα.Επινα. Φρέσκο.Δεν πιστέυω η πουτάνα η κατσίκα που είχαμε να είχε τίποτα επιληπτικά σύνδρομα. Γιατί την είχα δει μια μέρα που έγλυφε τον κώλο του σκύλου.
Λες;
Ετσι λοιπόν,στην τωρινή περίπτωση του γάλακτος,έχω μια μικρή έως ανησυχητική διαισθηση ότι συμβαίνει το ίδιο.
Οτι δηλαδή ενώ δεν έχει δωθεί λύση στο το πόσα θα χαριστούν στους νταβάδες και ποια φιλέτα θα παρουν μπιρ-παρά,σε αυτά τα ελάσσονα και τριτεύοντα θεματάκια της καθημερινότητας,
εν τούτοις όλοκληρη η Ελλάδα κρέμεται κάθε βράδυ στις ειδήσεις του Μπόμπολα του Βαρδινογιάννη του Αλαφούζου,του Ψυχάρη και του Κοντομηνά, αναζητώντας δυο κεφαλαιώδους σημασίας για την πορεία της χώρας πράγματα: Α) τι θα γίνει με το γάλα και Β) πού είναι το Μαλαισιανό αεροπλάνο,ο-ε-ω;
Δικαιολογημενα.
Θα έχομεν γάλα;Ποιος θα κερδίσει στο “your face sounds familiar”; Θα είναι αρκετό δια όλους; Πόσο θα τιμάται η φιάλη;Θα έρθει η κατοχή; Και κυρίως πώς θα χαρακτηρίζεται σαν “φρέσκο”; Ο Ραίχενμπαχ αναγνωρισε ως συμπολεμιστή του τον Μητσοτάκη;
Το χρώμα παίζει ρόλο; Το νερό είναι διάφανο γάλα;
Τα παιδιά του Ζεβεδαίου,ποιον είχανε πατέρα; Και πολλά άλλα.
Να φάμε δεν έχουμε και από τον Εβρο ως την Κρήτη σπάμε τα κεφάλιας μας: “Τί θα γίνει με το γάλα”;
(Βέβαια τώρα θα με ρωτήσεις:γιατί επροτιμήθει το συγκεκριμένο προιόν για σπέκουλα; Τί να σου πω.Δεν ξέρω. Τί να βάζαν μπροστά; Τό κράσι; Τό ψωμί;Τή σταφίδα; Τίς καπότες;Τί διαφορά θα είχε;)
Φρέσκο λοιπόν,ή μη; Ποίαι διανοητικαί δυνάμεις είναι αυτές που ημπόρουν να διατιμήσουν τας φιάλας;
Ποίος θα πάρει την ιστορική ευθύνη,να δώσει πνοή στο λήξαν γάλα και να παρατείνει την ζωή του;
Επιτρέπεται η μετάγγιση από φιάλη σε φιάλη;
Οταν το γάλα λήγει,πεθαίνει; Δεν το ξεύρωμεν κύριοι.
Και τί συμβαίνει με το γάλα όταν αυτο πεθαίνει; Υπάρχει Γαλάδεισος και Γόλασση;
Πότε εμφυσούται η ζωή εις το γάλα και πότε αυτό τεθνεούται;
Και ποιοί νόες των Γραμμάτων μας θα αναγράψουν επί των φιαλών στίχους αθάνατους;
“Ω,εσύ λακτόζη,η υψηλοτέρα των αρετών μας,που στους αιθέρες ίπτασαι,ρίξε το βλέμα σου στους ταπεινούς μικρούς ημίθεους της καθυστερημένης ζωής μας και δώσε τα φώτα σου πολύμορφη και ξακουστή μάγισσα των ονείρων μας”.
“Μας τα πιάνεις,μας τα ξύνεις” Γεώργιος Δροσίνης.
Δυσκολα πονήματα και τεράστιαι αι ευθύναι των 300 Γεωργιάδηδων της Βουλής.
Μιλάμε για τελείως Γεωργιάδηδες.
(αν εμείς τους βλέπουμε σαν μαλάκες και καθυστερημένους,φανταστείτε εκείνοι πώς βλέπουν εμας.
Παναγία μου.Δεν θέλω να το σκέφτομαι)
Φρέσκο λοιπόν.Η λέξη είναι σχετική. Φρέσκο είναι και άμα τη αφίξει από τα βυζιά της αγελάδας.Ζεστό-ζεστό. Μετά κρυώνει. Παραμένει όμως σχετικά φρεσκο.Ναι,αλλά πόσο φρέσκο;
Ειναι πιο φρέσκο από το γάλα που χάθηκε στη σκόνη;
Πόσο είναι το κανονικο μέγεθος του ανδρικού πέους;
Υπάρχει ζωή στο σύμπαν; Πόσων ετών είναι ο Πλέσσας;
Ο Αδωνις της Ευγενίας,κατάγεται πράγματι από Μογγόλους;
Αληθεύει ότι μεγάλωσαν μαζί σε θερμοκοιτίδα ο Σαμαρας κα
ο ΓΑΠ; Θα πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ το 2016;
Πόσα ζήτησε-δανεικά και αγύριστα- ο Μπόμπολας από τις τράπεζες,μετά και την πρόσφατή -ακόμα μία- “ανακεφαλαιοποίησή τους με λεφτά των τηλεθεατών του Πρετεντέρη και του “Κάτω Παρτάλι”;
80 εκατομμύρια είναι η απάντηση.
Σε όλα τα προηγούμενα δεν γνωρίζω τις απαντήσεις.
Ούτε καν στο απλούστατο θέμα του “πότε ξυνίζει ένα γάλα” που μετά λύσσας μας μοστράρουν τα κανάλια του οχετού αλλά και του πακτωλού δανεικών και αγύριστων,γραμμένα όλα με κιμωλία πίσω απ΄την πόρτα της ταβέρνας “Ο καλός ψηφοφόρος”.
Που μεθάει με βερεσέ κρασί που κερνά τους προεστούς και τους κοτζαμπάσιδες, όπως αποκαλεί τους νταβάδες και μια επίσης συνδαιτυμών και ομοτράπεζη αυτών, η οποία διεκδικεί την ψήφο του μεθυσμένου ψηφοφόρου, ο οποίος έχει ξεμείνει στην ταβέρνα,γερμένος στην καρέκλα του,αρνούμενος να αποχωρίσει,αν δεν κεράσει ξανά “όλο το μαγαζί”.
Μιλάμε για κιμπάριδες μαλάκες. Μιλάμε για ανοιχτοχέριδες. Οταν δεν κερνάνε μουτζώνουν και όταν δεν μουτζώνουν,κερνάνε.
Εβίβα.
Connect
