Τη χρονιά 2003 η Πόρτο κατακτά το κύπελο ουεφα και την επομένη το C.L και ένα αστέρι γεννήθηκε: Ζοζέ Μουρίνιο.
(εν τω μεταξύ, η μεγαλύτερη έκπληξη έμελε να πραγματοποιηθεί εκεινη τη χρονιά στη χώρα του την Πορτογαλία, με την Ελλάδα του “Ρεχακλή” να σηκώνει Ευρωπαική κούπα….Αυτό και μόνο ήταν ικανό να δείξει,να προιδεάσει για τις μελλοντικές επιτυχίες του Πορτογάλου “τεχνικού”, ο οποιος βασιζόμενος στο σύστημα “pulman” αφήνει στον κόσμο τα σχόλια και τις αντιδράσεις για το αντι-θέαμα και ο ίδιος κρατά για τον εαυτό του τις “κούπες”, τις οποίες φθάνει στο σημείο να τις περιφρονεί. Οταν κατά την κατάκτηση του Λιγκ με την Τσέλσυ είπε “μπορεί να πήρε το Λιγκ καπ η Τσέλσυ,αλλά εσεις δεν είδατε την καινούρια λακ που βάζω στα μαλλιά μου”.
Ενας τύπος που κάνει πλάκα με όλους. Που μετατρέπει τις ομάδες που εργάζεται σε “σκαλοπάτια”. Αφού το περάσει,μετά κλωτσάει το σκαμνάκι και ουδείς άλλος ανεβαίνει, η σπάει τα πόδια του στην προσπάθεια. Από κάθε ομάδα που φεύγει, αφήνει συντρίμια για τον επόμενο,αφού δεν βρίσκει κανέναν λόγο να “αφήσει έργο” για τον επόμενο τεχνικό που θα τον αντικαταστήσει,αφού αυτό είναι μια προσωπική υπόθεση και ο κάθε κόουτς θα πρέπει να ξεκινά απ΄το μηδέν. Ειναι και αυτό μια προσέγγιση,δεν λέω. Αλίμονο στην ομάδα όμως.
Η αποθέωση του ατόμου και η επιβράβευση του Εγώ.
Υπάρχει πρόβλημα; Κανένα,από μέρους μου.
Ατομικές προσπάθειες έχουν πάει τον κόσμο μπροστά και αν απολαμβάνουμε κάτι σαν πολιτισμός σημερα,ειναι γιατί κάποιοι,ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΟΙ,ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΟΡΜΩΜΕΝΟΙ,αποφάσισαν να πειραματιστούν,να διεκδικήσουν,να κατακτήσουν,να φτάσουν κάτι, το οποίο για τους πολλούς ως εκεινη τη στιγμή φάνταζε αδύνατο, η άσκοπο και επικίνδυνο.
Ουδεν πρόβλημα λοιπον,με την φιγούρα Μουρίνιο στο ποδόσφαιρο. Ασε που χρειάζονται και σαν “αλατοπίπερο” τέτοιες εμφανήσεις ανθρώπων,στο σοβαροφανές αυτό σπορ,έτσι για να βάζουμε και λιγο χρώμα στην εικόνα. Το “μανιπουλάρισμα” της εξουσίας, είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων.
Που έχω πρόβλημα; Με την ΑΣΧΗΜΙΑ. Γενικά.Σε κάθε της έκφανση.
Το να γίνεις “Μουρίνιο” χρειάζεται ικανότητες. Ακόμα και κλέφτης τραπεζών,επιτυχημένος, για να γίνεις, χρειάζονται κάποιες ικανότητες.
Ικανότητες χρειάζονται για να χτίσεις με επιτυχία ένα σπίτι. Ικανότητα χρειάζεται επίσης και κατά τον γκρέμισμα του σπιτιού, ώστε αυτο να γίνει με τάξη και ασφάλεια.
Δεν είναι λοιπόν ανίκανος ο μασκαράς αυτός μεταφραστής που παριστάνει τον “κόουτς”.
Εχει ικανότητες.
Και δεν μπορώ με τίποτα επίσης να δεχθώ, πως ο εκλεκτός των καμερών και των φωτογράφων, ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΟΥΕΦΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ “ΟΡΓΑΝΩΝ” ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΝΑ “ΑΣΤΕΡΙ”- ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ-(έφερνε για την ακρίβεια) ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ “ΠΡΙΜΑΝΤΟΝΑ ΤΩΝ ΜΜΕ, αυτός λοιπόν ο άνθρωπος να φέρεται η να περνιέται σαν ο βάλλων κατά του “συστήματος”. Ε, όχι. Αυτό είναι άνω ποταμών.
Ο αγαπημένος του συστήματος να φαίνεται σαν “μονος μου και όλοι σας”.
Κουτοπόνηρος Πορτογάλος, που θα έπρεπε να τον ειχαν πνήξει όξω από το λιμάνι του Πόρτο.
Δεν υπάρχει προπονητής Μουρίνιο,όπως δεν υπάρχει πλούσιος φτωχός. Μπου α χα χα .
Αυτά είναι για τους λάτρεις της “τακτικής”. Οπως ο Γεωργιου και ο Αλέφαντος. Που αναλύουν την δυσκολία με την οποια κάποιος “ευφυής άνθρωπος” στήνει ένα σύστημα 8-1-1.
Ωχ, σε καλό μας τα γέλια.
Να σηκωθεί δηλαδή ο Χερέρα και να του δώσει μια στη κούτρα να τον αφήσει σέκο.
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΑΣΧΗΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΤΩΤΥΠΗΣΕ. ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΚΛΕΨΙΜΕΙΚΑ ΤΑ ΕΧΕΙ.
Ωτακουστής. Κατά τις μεταφράσεις,στα χρόνια που θήτευσε σαν βοηθός και σαν μεταφραστής, υπέκλεπτε ιδές και σχεδια, πλάνα και “κόλπα” των προισταμένων του και τελικά ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ, απεφάνθει το εξής τραγικό και κωμικό:” Ρε συ…αυτοί είναι κιρίζα. Γιατί σπάνε τα κεφάλια τους σε συστήματα και γιατί ασπρίζουν τα μαλλια τους αναμένοντας την εξέλιξη ενος από τα χιλιάδες παιδιά που προπονούν; Βρίσκεις τους έτοιμους-αφού πρώτα βρεις το κορόιδο να σε χρηματοδοτήσει- τους στήνεις κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μη φάινεται η εστία από το σημειο του πέναλτι ΚΑΤΑΞΕΦΤΥΛΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥΣ “ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ” ΩΣ ΕΚΕΙ (μπου α χα χα) και έτσι 8 στις 10 περιπτώσεις και με λίγη τύχη που φαίνεται να την έχω από μικρός,τα αποτελέσματα, δηλαδή οι κούπες και οι προσωπικές επιτυχίες, είναι σχεδόν εξασφαλισμένες.Και οι πρόεδροι με τα “ξεπλυμένα” λεφτά, καμαρώνουν στις κερκίδες με το πουταναριό τριγύρω.
Ολα καλά.
Ασε βέβαια το παιχνίδι του μανατζερ. Ο μεγαλύτερος ατζέντης.
Τι και πόσα παντελονιάζει μετά από κάθε “πρόταση μεταγραφής” που κάνει (ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗ,ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ.ΥΠ’ΟΨΗΝ: Οι καλοί μάνατζερ,δεν κονομάνε μονο από τις προσθηκες,αλλά και από τις “αποχωρήσεις”. Ο καλός ο μυλος ολα τα αλέθει).
Σαν φίλαθλος λοιπόν και δη ΑΕΚτζής, που σημαίνει καθολικος και όχι “διαμαρτυρόμενος” επειδή τάχα μου “έκλεψαν” κάποιες κούπες” αλλά σαν εραστής του θεάματος και της ποδοσφαιρικής αλεγκρίας, λέω ένα: “καταραμένε Μουρίνιο”.
Αλλά σαν πολίτης μιας χώρας απρόσωπης,σαν πελάτης ενός συστήματος τερατώδους, που αναδεικνύει με τρομερό ρυθμό τα “σύμβολα” και τα “πρότυπα” αλά Λαιντι Γκάγκα, ή Μουρίνιο λέω “ευχαριστώ πολύ που με προσέχετε και δεν αφήνετε να χαροπαλεύω στις παλιομοδίτικες στοές,αλλά συνεχώς με εκπλήσετε με νέα “μοντελάκια”.
Σε 5-10 χρόνια,μπορεί και να ξαναγίνει της μόδας ο Ζάγκαλο.
Η ο Καπέλο. Η ο Ντελ Μπόσκε…
Μα τι λέω…πως να γινει αυτό. Για να συμβεί κάτι τέτοιο,πρέπει να ξαναγενηθουν μια σειρά από προυποθέσεις και κυρίως να ξαναγενηθούν τα ποδοσφαιρικά αστέρια, τα οποία συνέθεταν τους κόσμους των παραπάνω “κόουτς” οι οποίοι τίποτα παραπάνω δεν έκαναν παρά να βάζουν τους αριθμούς στις φανέλες των ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΕΤΟΙΜΩΝ ΝΑ ΛΑΜΨΟΥΝ ΠΑΙΚΤΩΝ.
Ποτε δεν κατάλαβα τι ρόλο βαράνε γενικά οι προπονητές σε μια ομάδα ιδιαίτερα οσο αφορά στο ποδόσφαιρο. Μάλλον για να βγαίνει αλλος ένας μισθός στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Δεν βαριέσαι. Χαλάλι. Αλλά όχι και “έργο”.
Ο Μουρίνο όντως κάνει έργο. Και δεν κάνω πλάκα.
Οσο πιο πολύ επεμβαίνει ο προπονητής στην ομάδα,τοσο δεν υπάρχει ομάδα παρά μονο “Μουρίνιο”.
Τι να επέμβεις στη Βραζιλία του 70; Θα έτρωγες πετσέτες στη μούρη. Τι να τους έλεγες δηλαδή; “μη παίζετε έτσι,παίξτε αλλιώς”; Το ίδιο και στην ομάδα του Αγιαξ,την τότε. Το ίδιο και στη Μίλαν του Σάκι και του Καπέλο. Το αυτό και στη Μπάρτσα. Τι έκανε ο Γκουαρντιόλα; Κοίταγε τον αγώνα για 90 λεπτά,χειροκροτούσε και κατόπιν κατέβαινε στα αποδητήρια, και βουρ για το σπίτι και για την τράπεζεα για το μισθό
Τι άλλο μπορείς να κάνεις δηλαδή στις παραπάνω περιπτώσεις,παρά μόνο να τους “κουρδίσεις” για να πάιζουν;
Το χέρι ενός ταλαντούχου ζωγράφου,δεν κρατιέται. Ομοίως και ενός ικανού συγγραφέα. Δεν χρειάζεται να του το “σπρώξεις” με συστήματα και τακτικές για να παραχθεί έργο.
“σπρώξιμο” χρειάζονται οι Τσέλσες και οι Ιντερ και οι Πέπε και οι Τέρυ και οι Μιλιτο.
Η επιστράτευση των μετρίων,είναι που πληγώνει. Γιατί και ο κόσμος,από μέτριους αποτελείται,σαν όχλος και άρα πολύ ευκολότερα βρίσκεται ένας “Ρασπούτιν” και τους θέτει σε κίνηση αρνητική μεν,αλλά “προσοδοφόρα” για τον ίδιο δε.
Αστα μωρέ,γάματα.
(συνέχεια αύριο…)
Connect
