Ο LADY GAGA ΜΟΥΡΙΝΙΟ (2)

…Σήμερα όμως,ψάχνουμε τους πραγματικά καλούς παίκτες με το κυάλι, πόσο δε μάλλον αυτοί να επανδρωσουν μια ομάδα,σύλλογο η Εθνική ώστε να πηγαίνουν με “αυτόματο πιλότο”.
Αδύνατον. Αρα; Αρα,χρυσή εποχή για τους “Μουρίνιους”.
Για τους πονηρούς δηλαδή, που βλέπουν ότι ευκαιρίες για κονόμα και προμοτάρισμα υπάρχουν όχι μόνο στο χτίσμιμο αλλά και στο γρέμισμα.Που είναι και απείρως πιο εύκολο.
Εχετε δει τι άγρια χαρά μας προσφέρει η θέαση ενος βίντεο π.χ. που δείχνει μια ολική κατεδάφηση ουρανοξύστη;
Μπράβο. Αυτό ακριβώς πετυχαίνει ποδοσφαιρικά ο Μουρίνιο.

Οσο θα άρχει η “άμυνα”, η ασχήμια η κοινωνική δηλαδή και ο μεταμοντέρνος ακαθόριστος φόβος των μαζών,τόσο θα “βασιλεύουν οι “Μουρίνιο”. Αυτοί που σου προτείνουν δηλαδή τον καλύτερο τρόπο να κλέψεις διχως κόπο και να εμφανιστείς σαν κερδοσκόπος στην κορυφή,παρακάμπτοντας χιλιάδες άλλους και κυρίως κατουρώντας πάνω σε διεργασίες και άγραφους νόμους αιώνων.

Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο κόσμος απαίτησε και έζησε την επανάσταση. Αυτήν αιτήθηκε. Γι αυτό και γεννήθηκε η μεγάλη ΡΟΚ μουσική,γι αυτό και είδαμε ανάλογο ποδόσφαιρο.
Σήμερα ο κόσμος “ζητά”, μουρμουρίζει δηλαδή την διαμαρτυρία.
Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Τρομερή διαφορά.
Γι αυτο και βλέπουμε “διαμαρτυρόμενο” ποδοσφαιρο από τον Μουρίνιο, ο οποίος είναι ένας από τους εκφραστές της εποχής.

Εποχή “Α.Μ.Ε.Α.”

ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΟΥΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ-Η ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ- ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ,ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΙ ΘΕΣΗ.
ΤΡΟΜΕΡΟ; ΤΡΟΜΕΡΟΤΑΤΟ.
Συγνώμη,αλλά δεν θα πάρω. Είμαι με τον Ντα Βίντσι και όχι με τον Χουντίνι.

Δεν έχουμε τίποτα με τους “τίποτες”.Πάντοτε υπήρχαν.
Αλλωστε δεν ειναι όλοι φτιαγμένοι για δημιουργία. Το αντίθετο. Δεν ειναι ντροπή λοιπόν να είναι κανεις απλά “θεατής”, η “μιμητής”.
Αλλά το να παρουσιάζεται σαν “τάση” το Τίποτα, το απόλυτο μηδέν,αυτό πάει πολύ.
Η απόλυτη αδυναμία δημιουργίας, η ολική αδυναμία παραγωγής ιδεών,οδηγούν στο φαινόμενο “Μουρίνιο”.
“Απορία ψάλτου,βηξ ξηρός” που λένε και στις εκκλησίες.

Οπως ας πούμε αυτή η “Λαίντυ Γκά-γκα”.Που “πάιζει” με τις αναπηρίες και τις ασχήμιες,κάνοντάςτες μόδα. Κάτι ανάλογο είναι και αυτός ο τσαρλατάνος. Μια ανάγκη για αφαίρεση. Μια αναγκη μας για να δούμε το απόλυτο μηδέν να φτάνει στα υψηλότερα σκαλοπάτια και ίσως έτσι δούμε και τους εαυτούς μας εκει πάνω.Ενας “διασκεδαστής” του πλήθους. Ενας σαγιονάρας.
Ετσι για να μπούμε και στο μάτι οσων νόμιζαν ότι με κάποιο ταλέντο-άκουσον-άκουσον- και με δουλειά επίσης-άλλη επικινδυνη συνηθεια αυτή-μπορούν να μας φανε την πρώτη θέση στην “ασχήμια”, στην “σοκαριστική διάθεση για γκρέμισμα” και στην τρομερή επιθυμία για αρνητισμό και μηδενισμό,τα οποία είναι πάρα πολύ της “μόδας”.
“Φοριούνται”, δυστυχώς.

Ο “προπονητής του καναπέ”, για τους μυριάδες-μεταξυ αυτών και εγώ- θεατών που έχοντας την σκληρή πεποιθηση ότι το θεαματικό και το “χορταστικό” είναι κάτι που ανηκει στο “αργό” παρελθόν και πρέπει να αρκεστούμε στο “σκληρό” και “ρεαλιστικό” σήμερινό τρόπο κατάκτησης “θέσεων”, “μισθών” και “καρεκλών”.
Με Μουρινιακό τρόπο. Καταγελώντας τα πάντα και αφού φτάσεις κάπου,να χέσεις εκει και να πάς πιο πέρα.

Ο άσπονδος φίλος του Μότσαρτ, Σαλιέρι έλεγε: “μετριότητες του κόσμου ενωθείτε…είμαι ο αρχηγός σας”
Κάτι ανάλογο και πολύ πιο προχωρημένο λέει και ο Πορτογάλος αφαιρέτης. “άσχημοι και ανάπηροι όλου του κόσμου ενωθείτε”.
Και τον βοηθάει και η μουρίτσα του για αυτό.
Λέτε αν ήταν σαν τον Ντελ Μπόσκε,να ήταν σε πάγκο αυτός;
Νούκου.

Γενικά στην Ευρώπη- η οποία ειναι και η “μήτρα” των μεγάλων ροπών και τάσεων- δεν δημιουργείται τίποτα. Το έχετε προσέξει;
Αν σας πουν “πείτε μου έναν γνωστό συνθέτη” ή ζωγράφο, ή αρχιτέκτονα, ή συγγραφέα,ποιητή,φιλόσοφο κλπ, θα πρέπει δυστυχώς να ανατρέξετε σε 60-70-80 χρόνια πίσω για να βρείτε αυτό που θέλετε. Ολοι οι εναπομείναντες σημαντικοί,οσοι ζουν ακόμα δηλαδή,ειναι ηλικιωμένοι.
Παραπέρα ουδέν.Κάτι “Θεοδωράκιδες” έχουν μείνει…

Από τον Β παγκόσμιο πόλεμο και μετά,σχεδόν εχει “απαγορευτεί” η διανοητική λειτουργία. Γίνεται μονο κατ’οικον.
Δημοσίως, ποτέ δεν ενθαρύνεται από τις εξουσίες και σχεδόν διώκεται.Και πολύ συχνά χλευάζεται.
Από την πτώση δε του τοίχους και την απαρχή της περίφημης “νέας τάξης”( που είναι μια μαλακία και μισή) αυτό έχει γίνει δόγμα:
Οσο λιγότερα κάνεις,τόσο πιο “in” θεωρείσαι.
Το απόλυτο βέβαια είναι να είσαι αδρανής πλήρως.
Αυτό,είναι και το πρότυπο του “ιδανικού Ευρωπαίου πολίτη” όπως φαντάζεστε,αφού βοελύει τρομερά.
Και παραπέρα:Ειδικά αυτοί που “γκρεμίζουν”,δηλαδή θέτουν υπο αμφισβήτηση την αναγκαιότητα για δημιουργία,γίνονται τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος,δια ευνόητους λόγους.

Αν σας πουν όμως, πείτε μου πέντε τραπεζίτες, η χρηματιστές, η δέκα πολιτικάντιδες,αμέσως θα βρειτε ονόματα.
Ελπίζω να μην αναρωτιέται κανεις γιατί αυτή η πενία, αυτή η κατάντια η πολιτισμική, που σχεδόν δεν παράγεται τίποτα,πέρα από λαμαρίνες και πλαστικά,εχει περάσει και στο ποδόσφαιρο,το οποίο ως γνωστόν έιναι σε απόλυτο βαθμό δεμένο, με ομφάλιο λώρο με την κοινωνία.Ειναι σαρξ εκ της σαρκός της.
Κάθε “ξυλιά”, η κάθε “χάδι” που δέχεται η κοινωνία, φτάνει αναπόφευκτα και στο ποδόσφαρο.

Αναπόφευκτο λοιπόν να μεσουρανίσουν οι τίποτες,αφού το περιβάλλον τους ευνοεί. Οι “Μουρίνιο” δηλαδή”.
Η “μάχη”που είδαμε μεταξύ Μπάρτσα και Μουρίνιο,είναι η διαμάχη δυο κοσμοθεωριών. Ειναι η πάλη της ομορφιάς και της δημιουργίας απέναντι στην καταστροφή και την άρνηση.

Θα ήθελα όμως,το ζωντανό να αντικαθίσταται από το ζωντανότερο. Το ωραίο,από το ωραιότερο. Το όμορφο,από το ομορφότερο.
Αν είναι να χρειάζεται να “ξανακατέβω” σκαλοπάτια και να γυρίζω πίσω, τότε τι νόημα έχει;
Δεν χρειάζομαι κανέναν Μουρίνιο για να γίνο πιο άσχημος,πιο “αμυντικός” και πιο “αρνητικός”.Μπορώ και μόνος μου.
Αν είναι να επιστρέψουμε στις βραχογραφίες,να λείπει.

Ελπίζουμε σύντομα να ανατείλει εποχή όπου η σιγουρία των περισσοτέρων ανθρώπων στους εαυτούς τους θα επιστρέψει όπως και τα περισσότερα χρώματα στις εκφάνσεις μας.Θα επίστρέψει δηλαδή το στολισμένο βάζο,αντικαθιστώντας το “τίποτα”.
Και η έφεση στην δημιουργία να έρθει ξανά,αφού είναι έμφυτη τάση στον άνθρωπο.
Η οποία έχει επικαλυφθεί σήμερα από τον φόβο και την παράιτηση τα οποία γεννούν αντιδράσεις αλλά και φαινόμενα “a la Μουρίνιο”.

Μπόρα ειναι θα περάσει.