Εξουθενωμένος από τρυφερά συναισθήματα που εικάζω οτι οφείλονταν σε ένα αδιευκρίνιστο μείγμα θλίψης και ευγενικών προθέσεων, έφθασε ο δυστυχής χωρίς να το καταλάβει στο σημείο που δεν έχει παρακάτω. Πριν λάβει ριζικά μέτρα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν δραματικά τη συναισθηματική του κατάσταση, γύρισε πλευρό και συνέχισε το χουζούρεμα σα να μη συνέβαινε τίποτα. Τον τελευταίο καιρό είχε αλλάξει άρδην τη στάση ζωής του, δεν διακατεχόταν πια από αισθήματα ακόρεστης δίψας για εκδίκηση αδιευκρίνιστων ανθρώπων που ποτέ του δεν είχε γνωρίσει. Κι όσο οι άνθρωποι αυτοί έμεναν ασχημάτιστοι στο υποσυνείδητό του, τόσο ο εκνευρισμός μου μεγάλωνε. Αυτά όμως, του συνέβαιναν «τότε». Όχι πια. Τώρα ένιωθε καλύτερα: είχε βρεθεί να κάθεται νωχελικά σε ένα μεγάλο κενό γεμάτο ανία (!), μια ανία που τον έκανε να αισθάνεται ασφαλής. Τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου του, δεν επικοινωνούσαν μέσω νευροδιαβιβαστών απλώς έμεναν ακίνητα, σαν τακτοποιημένη γαλακτερή μάζα σε ένα κεσέ φρέσκου γιαουρτιού που, κάθε στιγμή που περνούσε, έχανε τη φρεσκάδα του αλλά κανείς δε έδειχνε να χολοσκάει γιατί είχε τις δικές έννοιες να διαχειριστεί.
Συναντάω τέτοιους ανθρώπους όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό που με καλούν να περάσουμε «έξω» στιγμές χαλάρωσης μέσα σε ένα περιβάλλον απόκρυφων υπεκφυγών από τα αληθινά προβλήματα και διστακτικών λεονταρισμών που σε γεμίζουν επίπλαστη ψευδαισθησία ζωής.
Για να εξηγούμαστε!… Τέτοιες στιγμές γιαλαντζί πνευματικής χαλάρωσης ΔΕΝ πέρασα χθες που πήγα με τους κουμπάρους στον σύνηθες μεξικάνικο στέκι και ήπιαμε μεγάλες ποσότητες από εκχυλίσματα λουλουδιών του αγρού… margaritas ντε, μη χαλαρώνετε. Σε στιγμές ελεγχόμενης αλκοολικής μέθεξης, προσπαθήσαμε να βάλουμε σε τάξη κοινές αναμνήσεις από μέρη και πρόσωπα που βρέθηκαν στο δρόμο μας.
Αν και, προς στιγμήν, η τακτοποίηση των στιγμών πήγαινε πολύ καλά, δεν μπορώ να πώ οτι τελικά ταυτοποιήθηκαν τα πρόσωπα και τα συναισθήματα, είναι προφανές οτι θα απαιτηθεί και νέα επίσκεψη στον αγρό με τις μαργαρίτες…
