Θυμώνω για τα κενά διαστήματα μεταφυσικής στάσης και συναισθηματικής ακινησίας που επεφύλαξα στον εαυτό μου. Κανείς δε με υποχρέωσε να γίνω συλλέκτης φθοράς γνωστών και άγνωστων φίλων και άφιλων, μόνο τα ξερό μου κεφάλι.
Ίσως ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι είχα ανεξάντλητες δυνατότητες. Γι αυτό άλλωστε και η προσγείωση στην αναπότρεπτη πραγματικότητα έγινε μέσα σε αναταράξεις.
Και πλέον, έχοντας εγκαταλείψει (οριστικά;) τις επισκέψεις στο μουσείο θλίψης της ζωής, χωρίς δισταγμό συμβιβάζομαι με ένα μικρό κομμάτι αιωνιότητας και με ενδιαφέρει τί είδους κομμάτι θα είναι αυτό,παρά πόσο μεγάλο.
Η αγωνία αν ο μικρόκοσμός μου ενδιαφέρει ΟΛΟ το σύμπαν (πόσο ματαιόδοξος μπορεί να γίνει κανείς!} έχει υποχωρήσει, δίνοντας τη θέση της σε μια, όχι συμβιβασμένη αλλά συνειδητοποιημένη αντίληψη του κόσμου. Και πλέον, εδώ και αρκετό καιρό, ο στόχος δεν είναι η κατάκτησή του αλλά η διαβίωση σε αυτόν με αξιοπρέπεια και καθαρή καρδιά. Εξάλλου όπως λέει η Θεία Χαρίκλεια που αποδεικνύεται σοφή (αν και εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι τόσον καιρό!): Όπως και νάναι, η ζωή χρειάζεται!
Σε αυτή τη σοφή τοποθέτηση προσθέτω τα λόγια του αγαπημένου Paul(ένας είναι ο Paul!): Dosomegoodbeforeyousaygoodbuy και η σούμα όλων αυτών μου δίνει ένα σταθερό λόγο ζωής που αξίζει να ακολουθήσω ακόμη κι αν μερικές φορές το βήμα μου δεν είναι σταθερό.
Ίσως το Μ’ακούει κανείς; θα πρέπει να αντικατασταθεί με το Ακούω τί λέω;
