Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή την ζωή. Είχα λάβει τα σχετικά μηνύματα εδώ και πολλά χρόνια (στην αρχή εμφανίστηκαν σαν απλές ενοχλητικές ενδείξεις), αλλά δεν τους είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία: κάτι που το αίμα μου έβραζε λόγω νιάτων και άγνοιας φόβου, κάτι που όσα -νόμιζα οτι- είχα μου φάνταζαν ήδη αρκετά. Κι έτσι πορεύτηκα ευτυχής χωρίς μεμψιμοιρίες και θα ήμουν αγνώμων αν είχα παράπονο.
Αυτό όμως που συνειδητοποίησα αργότερα είναι οτι, ούτως ή άλλως, δεν χρειάζεται να τα έχουμε όλα. Η κάθε λογής υπερ-προσφορά ανθρώπινων στιγμών και αγαθών, μπορεί να καταστεί αποπνικτική. Κι έτσι αποφάσισα να κοιτάζω τη φωτεινή πλευρά των δύσκολων συνθηκών και επιδιώκω -χωρίς να το καταφέρνω πάντα!- να εκτιμώ κάποια δώρα της ζωής που δεν τους είχα δώσει την πρέπεουσα σημασία. Με τη διαπίστωση ότι οι ανθρώπινες δυνάμεις κι αντοχές είναι, τελικά, πολύ μεγαλύτερες απ’όσο είχαμε φανταστεί, οδηγούμαστε σε ένα λυτρωτικό αποτέλεσμα: ακόμη και τα λιγότερα υλικά «καλούδια» που εισρέουν, όταν συνδυαστούν με εντονότερη συναισθηματική εργασία εκ μέρους των ανθρώπων (ιδιαιτέρως όταν αυτή είναι εσωτερική και σιωπηλή), οδηγούν σε προσπορισμό περισσότερων ουσιαστικών ωφελημάτων για την αληθινή ζωή.
Μεγαλώνοντας και έχοντας πλέον απολαύσει ένα μεγάλο μέρο μέρος (πόσο μεγάλο, δε γνωρίζω…) από τα δώρα ζωής που «είχα λαμβάνειν», αρχίζω σταδιακά στην καθημερινότητά μου να αντικαθιστώ τα όνειρα με στόχους. Προσοχή! Η χθεσινή περιφανής πρόκριση της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο στο Μουντιάλ της Βραζιλίας 2014 ήταν σαφέστατα όνειρο και όχι στόχος, αλλά αυτή η υπόθεση είναι εκτός θέματος εν προκειμένω!
Προσπαθώ λοιπόν να αφήνω στην άκρη τα όνειρα που με κάνουν συναισθηματικά οκνηρό όταν καθίστανται αυτοσκοπός και προκρίνω ρεαλιστικούς στόχους και μάλιστα από αυτούς που δεν θίγουν -νομίζω!- την ευρύτερη κοινωνική αρμονία. Δεν τρέφομαι με ροζ όνειρα πλέον, τα εκχωρώ χωρίς δισταγμό σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Τελικά, μάλλον δε θα ζήσω κάποια θεαματικά όνειρά μου, αλλά αυτό καθόλου δε με πειράζει όταν αισθάνομαι ενεργός πολίτης του κόσμου που με περιβάλλει: ίσως, τα δικά μου όνειρα, τα ζήσει (και απολαύσει!) κάποιος άλλος που θα αναρωτιέμαι πότε τα είχε κάνει!
