Μπορεί η αλήθεια να βρίσκεται πάντα (και) κάπου βαθειά μέσα μας: όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όλα αυτά που γνωρίζει, απάντησε: «εδιζησάμην εμεωυτόν» (αναζήτησα τον εαυτό μου). Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις που το βάθος της αλήθειας στις κακοτράχαλες βουνοπλαγιές εντός μου είναι αχανές, επιλέγω να διαβιώνω στην επιφάνεια κάποιου συμβιβασμένου άγνωστου που έχει το όνομά μου. Χωρίς μοιραίες αναζητήσεις, χωρίς αναταράξεις, χωρίς απελπισίες που κρύβονται αλλά είναι έτοιμες να εμφανιστούν με την πρώτη ευκαιρία. Οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες, γράφει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Αλλά εγώ δε θέλω –ή δεν μπορώ- να γίνω επαναστάτης κι έτσι προσπαθώ να εξαφανίσω την απελπισία μου όπου ξεφυτρώνει. Και τότε προβάλλει εμπρός μου η μεγάλη ανακολουθία του βίου μου: δίνω όλο και περισσότερο την καρδιά μου σ’ εκείνα που δεν μπορώ. Τ’ άλλα, τα «ευκολάκια» δε μου δίνουν αίσθηση ζωής. Αλίμονο, η εξαφάνιση της απελπισίας μου στερεί το οξυγόνο της ζωής. Σταματάω και μένω ακίνητος για να σκεφτώ: Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος στην ακινησία! |
