Η ρήση του Ηράκλειτου,”Εδιζησάμην εμεωυτόν”, μπορεί να κρύβει το νόημα της αναζήτησης της Αληθινής Ζωής.
To ρήμα «δίζημαι» στην ιωνική διάλεκτο σημαίνει «ζητώ» και η αντωνυμία «εμαυτός» αποδίδεται ως «τον εαυτό μου».
Βέβαια στις συμπυκνωμένες αρχαιοελληνικές (και όχι μόνον) ρήσεις εμπνευσμένων ανθρώπων, περιέχεται σοφία αλλά και ένα ατελείωτο πεδίο για την κατανόησή της, ανάλογα με τις συνθήκες της κοινωνίας, ακόμη και με τη πρόσκαιρη συναισθηματική διάθεση του αναζητούντος το νόημα των λόγων: προφανώς διαφορετικά προσεγγίζει τη σοφία αυτή ο απόμακρος ασκητής/αναχωρητής από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Συχνά λοιπόν ζήτησα να μάθω κάτι πολύ σημαντικό από τον εαυτό μου, τον ρώτησα, μπήκα μέσα του ψάχνοντας την αλήθεια. Δε φαίνεται να υπάρχει μία αέναη on-line σύνδεση με αυτόν το μυστηριώδη κάτοχο της υπέρτατης γνώσης που βρίσκεται «εκεί βαθειά», μάλλον πρέπει να γίνεται επιλογή των κατάλληλων στιγμών που ανατρέχουμε σε αυτόν και μάλιστα με σεβασμό και μέτρο. Με κάποιον τρόπο δηλαδή, εγώ, ο αναζητὠν την αλήθεια, του επιδεικνύω -του εαυτού μου, μην ξεχνιώμαστε!- τη μεγάλη μου εκτίμηση και του αναθέρω την ελπίδα να μου αποκαλύψει κάτι πολύτιμο που αισθάνομαι οτι γνωρίζει. Κι αυτό που θα μάθω μέσα από αυτήν την εσωτερική ιεροτελεστία θα με οδηγήσει στην απάντηση που αναζητώ.
Ο Ηράκλειτος πιθανότατα δεν προσπαθούσε να γίνει αινιγματικός ή «σκοτεινός» (*). Προφανώς στο μυαλό του ήταν ξεκάθαρο αυτό που εννοούσε, αλλά άφησε ορθάνοιχτες τις πύλες των ρήσεών του με αποτέλεσμα να μπορούν να συμμετέχουν σε πνευματικές ασκήσεις περί αυτών οι λαμβάνοντες τη σοφία του ανδρός ανά τους αιώνες.
Νοιώθω όμως οτι, όταν ζητώ την βοήθεια του εαυτού μου, βγάζω από την ακινησία το νου και επανενεργοποιώ τον εγκέφαλο που, διαπιστώνω οτι υπό τις τρέχουσες συνθήκες της σύγχρονης ζωής, αρέσκεται στην χαλάρωση και τη λούφα!
Ομολογώ οτι, όσες φορές ζήτησα τη βοήθεια του βαθύτερου εαυτού μου, αυτός ποτέ δεν αρνήθηκε να μου την επιδαψιλεύσει (προσφέρει πλουσιοπάροχα). Εγώ ὀμως συχνά αρνήθηκα να σηκώσω το βάρος της διατιθέμενης γνώσης και εμπειρίας και προτίμησα να μείνω στην ασφάλεια της πολυθρόνας μου αγκαλιά με ένα βιβλίο.
Και δυστυχώς διαπιστώνω οτι, όσο περνάει ο καιρός, όλο και λιγότερο ανατρέχω στο βαθὐ εαυτό μου για να αξιοποιήσω τις γνώσεις του…
(*) Ο Ηράκλειτος έμεινε στην ιστορία της φιλοσοφίας ως ο “σκοτεινός” φιλόσοφος λόγῳ της ερμηνευτικής δυσκολίας των έργων του (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ/http://ellinikopneuma.blogspot.gr/2011/01/blog-post_7396.html). Όταν ο Σωκράτης διάβασε το έργο του Ηράκλειτου είπε “αυτά που κατάλαβα είναι σπουδαία, νομίζω όμως ότι είναι εξίσου σπουδαία και αυτά που δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ωστόσο χρειάζεται να είσαι ένας δεινός κολυμβητής σαν αυτούς από τη Δήλο για να μην πνιγείς μέσα στο βιβλίο του” [Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Σωκράτης, 22].
