Έμεινα για λίγο στην άκρη για να ξαναακουστεί η φωνή μου όταν θα είχα κάτι να πω. Δεν ήταν Αθωνική Ησυχία αυτό, περισσότερο γήινος σκασμός ήταν.
Με αφετηρία ένα σπάνιο πνευματικό πόνημα (μια συλλογή των ποιημάτων 1961-1997 του Θανάση Άνθιμου που έφυγε από τη ζωή το 1999: Μιχάλη σε ευχαριστώ για το πολύτιμο δώρο!) και καύσιμο ένα ποτήρι γλυκό κρασί ΝΑΜΑ άνοιξε ο δρόμος για «της εξορίας τούτο το χώρο» όπου η ποίησή του Άνθιμου είναι «έρμαιη στην οργή και τη μεγαλοθυμία του Θεού». Τελικά, ο δρόμος που άνοιξε μπροστά μου ήταν για ένα ανύποπτα κερδισμένο Σαββατοκύριακο και πολύ παραπάνω. Παλιοί φίλοι που μας ενώνει μια ολόκληρη ζωή έρχονται στην αγορά αυτού του τόπου που αποκτά πολίτες οικείους και φιλικούς που με αναπαύουν. Και –τί μεγάλη έκπληξη!- συρρέουν και παλαιοί και νέοι εχθροί που, όσα και να σας χωρίζουν, δεν μπορείς ωστόσο να τους αποστερήσεις το δικαίωμα και αισθάνονται όπως εσύ για σημάδια και στιγμές που αναφέρονται στα ποιήματα του ποιητή. Και γίνεστε συνδοιπόροι μιας απροσδιόριστης πορείας, χωρίς να γνωρίζετε τί είναι αυτό που σας ενώνει: η αγάπη για τη ζωή ή το μίσος για τον –αναπότρεπτο- θάνατο.
Και κάποια στιγμή στη διάρκεια της πορείας, έρχεται η ώρα του συμβιβασμού μας με το σύμπαν που μέχρι σήμερα καλύτερη περιγραφή του δε βρήκα από αυτήν του ποιητή Θανάση Άνθιμου:
Δε σήκωσα
από τους βράχους
την καρδιά μου,
τη ρυθμοτόνησα
στο νόημα
του σύμπαντος.
Και δε τελικά, όλο το βάρος του κόσμου πέφτει στους ώμους των πεταλούδων!
(*) Το εικαστικό είναι μια εικόνα που αγόρασα στο Κογκό το 2010, κατασκευασμένη από φτερά πεταλούδων.
