Πολύ ξύλο και αναμενόμενο ξύλο στην κατηγορία που βρισκόμαστε.
Ο εκνευρισμός δεν θα έπρεπε να υπάρχει και κυρίως ο εκνευρισμός του πάγκου που δείχνει κατ’αρχήν αμάθεια και κατα δεύτερον έλειψη εμπειρίας.
Στην Γ κατηγορία, όπου πηγαίναμε, οι τοπικές ομάδες μας χάριζαν πλακέτες και λουλούδια και μας ευχόνταν ολόψυχα “να γυρίσουμε εκεί που ανήκουμε και να είναι περαστική η ΑΕΚ από εδώ”. Ολοι μας εύχονταν “περαστικά” δηλαδή.
Σε τούτην εδώ όμως,δεν υπάρχει κανένας λόγος για λουλούδια,ευχές και κατευόδια από πλευράς των αντιπάλων ομάδων.
Θα μας αντιμετωπίζουν όπως μια οποιαδήποτε άλλη ομάδα και μάλιστα με μια μικρή παραπανήσια “προσοχή” (άρα και σκληρότητα) αφού η ομάδα -σαν όνομα- είναι σαν τη μύγα μεσ’το ξυνισμένο γάλα της Β κατηγορίας.
Είναι ας πούμε σαν να τρώει μια οικογένεια κάθε μέρα φασόλια και φακές και να περιμένει με αγωνία μια γιορτή ως αφορμή για να φάει κρέας. Αυτό είμαστε και μεις. Η αφορμή για το “κρέας”. Ας μη παραπονιόμαστε. Και κυρίως ας μη γκρινιάζουμε (στον μικρόψυχο Δέλλα αναφέρομαι κυρίως) γκρίνια και νεύρα τα οποία μπορεί να είναι και…μεταδιδόμενα στους παίκτες και να τους φορτίζουν αρνητικά.
Χαμπάρι δεν παίρνει από προπονητική ο Δέλλας. Γνωστό αυτό. Αλλά καλό είναι να επιδείξει λίγη ψυχραιμία και επίγνωση του που βρίσκεται, σε ποια ομάδα,σε ποια κατηγορία και τις …ιδιοτροπίες αυτής.
Οι γκρίνιες και οι κλαψομουνιάσεις,δείχνουν αδυναμία και δεν βοηθούν πουθενά.
ΔΕΛΛΑ,ΠΑΨΕ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ. ΠΕΡΣΥ ΗΤΑΝ ΤΑ “ΧΩΡΙΑ” ΠΟΥ ΣΕ ΕΝΟΧΛΟΥΣΑΝ. ΦΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ “ΞΥΛΟ”. ΤΙ ΘΕΣ ΔΗΛΑΔΗ; ΝΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΕ ΑΠ’ΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΜΙΛΟΥΣ ΤΟΥ CHAMPIONS LEAGUE;
Αντί για “ψυχοπομπό Ερμή” να βρούμε έναν “Δελλοπομπό Ερμή” και να τον ανεβάσουμε τον “κολοσσό” απευθείας στην αγκαλιά του Μπλάτερ. Ασε μας μωρέ με τη γκρίνια και την κλάψα. Δυο μέτρα άνθρωπος και φέρεσαι σα μωρό. Γίνου άντρας επιτέλους.
Και μιας και ο λόγος για “πομπούς”, να “εξάρουμε” την ανακοίνωση την οποία προσυπογράφουν 140 (!) επιστήμονες (!) του χώρου της αρχαιολογοιστορίας,με την οποία στέκονται δίπλα στην κυρία Παλαγγιά,την συνάδελφό τους, η οποία είχε πει το αμήμητο πως ο νεο(;)ευρεθείς τάφος(;) στην Αμφίπολη είναι όχι Μακεδονικών,αλλά Ρωμαικών χρόνων.
Στην ουσία δηλαδή συμπαρίστανται στο δικαίωμα στο λάθος. “Ασε με να κάνω λάθος,δεν γουστάρω να σωθώ”, που λέει και ο Μπιλ.
Και εγώ συμφωνω. Αλίμονο αν υπήρχε φίμωμα,απαγόρευση στην εκφραση απόψεων.Ακόμα και “παρακινδυνευμένων”.
“Ξύλο” και στην Παλαγγιά και στους 140. Γιατί;
Γιατί,το ζητούμενο δεν είναι το δικαίωμα στην “παρακινδυνευμένη” άποψη της-όποιας- Παλαγγιά. Το “αμάρτημα” εδώ είναι η-άλογη και δίχως νόημα- βιασύνη της Παλαγγιά να χρονολογίσει έναν αρχαιολογικό χώρο από μακρυά,από …φωτογραφίες και κυρίως δίχως καν να έχει έρθει στο φως ούτε καν το 5% της συνολικής επιφάνειας του.
Καφετζού.
Είδε στην είσοδο τον πρώτο πρόχειρο πώρινο διαφραγματικό τοίχο και αναφώναξε κατουρημένη από χαρά: “Είναι των Ρωμαικών χρόνων”.
Τα κατοπινά ευρήματα βέβαια την επανέφεραν στην σιωπή. Εκεί που ήταν χρόνια και με αφορμή αυτόν τον τύμβο βρήκε την είσοδο,την τρύπα για τα ΜΜΕ-και δεν είναι η μόνη,ενα κάρο μαλακίες ακούμε καθημερινά από ανθρώπους που η δουλειά τους -θα έπρεπε να- είναι όχι να μιλάνε,αλλά να σκάβουν.
Οταν,αρχαιολόγος,δεν αφήνει πρώτα να “μιλήσουν” τα ευρήματα και μιλά ο ίδιος πρώτα αντί για αυτά πριν-και αν- βρεθούν- αυτά,τότε δεν είναι αρχαιολόγος. Είναι πρωκτολόγος.
Μαζί λοιπόν με την ανάγκη για στήριξη στο “λάθος” και στο δικαίωμα της “αναζήτησης σφαλμάτων”,οι 140 θα έπρεπε να δώσουν και μερικά “διορθωτικά” χαστούκια στην προστατευόμενή τους Παλαγγιά,για την “αφέλειά” της, την βιασύνη της, τον ερασιτεχνισμό της,την προχειρότητα και την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά που επέδειξε, “χρονολογώντας” μακροσκοπικά. Από απόσταση. Λες και της έδειξαν σχήματα στην επιφάνεια της Σελήνης από φωτογραφίες της ΝΑΣΑ και της είπαν να πει την γνώμη της.
Λες και δεν μπορεί να πάρει τα ποδάρια της και να πάει ως την Αμφίπολη. Λες και δεν μπορεί να περιμένει μερικά 24ωρα ώστε να “δέσει” αυτό που έχει κατά νου. Λες και είχαν λεφτά για πέταμα οι Ρωμαίοι και τα ξόδευαν σε μάρμαρα,ενω είναι γνωστό ακόμα και σε αδαείς,πως οι Ρωμαίοι κατασκεύαζαν οικοδομήματα με κύρια υλικά το πωρί και το τούβλο. Απέφευγαν το μάρμαρο-για ευνόητους λόγους- και το χρησιμοποιούσαν με φειδώ και σε ιδιαίτερες περιπτώσεις και όχι σε μεγάλες επιφάνειες.
Ενώ εδώ, ήδη με την πρώτη ματιά,πριν καν μπούμε “μέσα”,από τον 500 μέτρων “περίβολο” του τάφου,βλέπουμε την πλήρη επικάλυψη του με μάρμαρο και μάλιστα με φροντίδα σκαλισμένο.Πράγμα ξένο και αταίριαστο για Ρωμαική κατασκευή.
Αν ήταν φοιτήτρια αρχαιολογίας και έκανε τέτοια χρονολόγηση σε τεστ και με τέτοιον τρόπο,θα έπρεπε να την πετάξουν έξω από την αίθουσα και να της δώσουν ένα μαχαίρι και ένα τσουβάλι κρεμμύδια,για να φτιάξει το στιφάδο για το εστιατόριο της φοιτητικής εστίας. Ετσι,για συμμόρφωση.
Δεν περίμενε έστω μερικές μέρες,να “προλάβει” να δει το -περίφημο όντως- ψηφιδωτό με τα Μακεδονικά χαρακτηριστικά. Δεν έκανε τον κόπο,πρωτού ανοίξει το στόμα της,να ζητήσει την χρονολόγηση των υλικών. Δεν είχε την υπομονή να περιμένει μερικές μέρες ώστε να “δέσει” καλύτερα την υπόθεση εργασίας-κουζίνας που έκανε.
Η οποία φυσικά είναι υπόθεση αν-εργασίας.Γιατί μιλάμε για χαρακτηριστική συμπεριφορά δημόσιου τεμπέλη. Γιατί,άνθρωπος που εργάζεται και μάλιστα συστηματικά,μεθοδικά,επαγγελματικά και χρησιμοποιώντας δεοντολογικό κώδικα, δεν πετιέται ΠΟΤΕ σαν τη κλανιά μέρα μεσημέρι να πει μια μπαρούφα. Οπως έκανε η Παλαγγιά,μόνο και μόνο γιατί βαρέθηκε “να τα λέει” με τις φίλες της κάθε μέρα “στου Φλόκα” και άδραξε την ευκαιρία της Αμφίπολης και αποφάσισε να πει τις αρλούμπες της κουζίνας της μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα,για να δει τον εαυτό της σε καμιά φωγογραφία στις εφημερίδες και το όνομά της γραμμένο με ίσια γράμματα.
Ματαιότης ματαιοτήτων,τα πάντα ηλιθιότης.
Connect
