ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ

Τουλάχιστον εκείνο που εξακολουθεί να έχει τρίχες. Καθότι πλέον τα περισσότερα ετυμολογικώς όργανα, οφείλουν να είναι ξυρισμένα. Η φαλάκρα στο συγκεκριμένο σημείο, αποπέμπει μια νεανικότητα και μια αθωότητα, όπως και να το κάνεις. Βέβαια μπορεί η έκφραση να αναφέρεται στις γυναίκες γενικώς κι όχι στον καραβοσύρτη, οπότε πάσο.  Πάλι βέβαια κάτι δεν καταλαβαίνω, αλλά αρκετή είναι αυτή η εισαγωγή.

Διότι στα ρεπορτάζ σήμερα για το μπάχαλο της εθνικής ομάδας – την ομάδα νέων δεν την θεωρώ ομάδα αλλά λυκειακή συγκέντρωση – υπήρχαν διάφορα αξιοπερίεργα. Ο άξονας ήταν να παραιτηθεί ο Σαρρής, να πάρει μαζί του τον Ρανιέρι κι όλους που στελεχώνουν την ομάδα. Σε μάλιστα μιά εφημερίδα, διάβασα οτι η εθνική ομάδα ήταν το κόσμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόνο μαλάκας πρέπει να είσαι για να συνεχίσεις τοιαύτην ανάλυση. Εκτός πάλι αν οι γυναίκες αρχίσουν να φοράνε μπούργκα κι έχουν το όργανο τους σε κοινή θέα, αφού αυτό είναι τελικά το σημείο αιχμής.

Η δε πληροφόρηση που έπαιρνα, πήρε και μορφή χιονοστιβαδάς όταν τολμηρός δημοσιογράφος, καλούσε εμάς, το κοινό είμαστε εμείς, να βρούμε ποιοί φυτεύσανε τον Σαρρή στην θέση την οποίαν κατέχει. Μιλάμε για τρομερά πράματα, που βγήκαν στην επιφάνεια επειδή η εθνική έχει ορατό το φάσμα του αποκλεισμού. Ξαφνικά ανακαλύφθηκε ο ανεπαρκής Σαρρής και τα κολλητιλίκια που γίνονται μέσα στην ομοσπονδία. Πέσανε από τας νεφέλας οι πεννοφόροι πληροφορητές ή είναι απλά αδερφάρες ολκής που χρόνια τώρα συγκαλύπτανε το σαθρό οικοδόμημα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο;

Διότι αυτή η συμπεριφορά είναι μίνιμουμ άνανδρη και εξωτερικεύει κλασσικά συμπτώματα ολοκληρωτικού κι ανεξέλεγκτου οπαδισμού. Αλλά τι να περιμένεις από τραγιά; Και το λέω εγώ, που ουδέποτε ενδιαφέρθηκα για την εθνική ομάδα, ουδέποτε έχω παρακολουθήσει παιχνίδι της σε γήπεδο ή έχω ανατάξει το φρόνημα μου σε επιτυχία της ή μου έχει πέσει σε αποτυχία της. Ναι ρε πούστη μου, χρειάζεται κι ένας δικηγόρος του διαβόλου για την ” εθνική υπόθεση “.

Πότε ρε μαλάκα δημοσιογράφε σε έχει ανάγκη η εθνική και η ομάδα σου; Όταν δρέπει δάφνες και μαλακίες προκρίσεις ή τυχαίες νίκες; Πότε γενικά μιά ομάδα έχει ανάγκη τον κόσμο της; Στις ήττες ρε και στις αποτυχίες. Κι επειδή αυτοί οι γραφιάδες δήθεν αγαπάνε την εθνική ομάδα, τι κάνουν τώρα; Βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στον Μαρινάκη, αλλά χωρίς να τολμάνε να λένε το όνομα του. Γελοίοι παντού και πάντα. Μικροί, ανεύθυνοι και στο στόμα το προφορικό άτολμοι, σαν τους ηγέτες της σημερινής αριστεράς.

Και πολύ σωστά κάνει ο Σαρρής – είναι γραμμένη η γνώμη μου εδώ μέσα – και δεν παραιτείται. Και πολύ σωστά στηρίζει την επιλογή του. Μιλάω για τα μέχρι τώρα. Αύριο στο μπουρδέλο κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Κι αυτοί οι γραφιάδες που γράφανε για αντιπαθητική ομάδα επί Σάντος και τυχερή επί Ρεχάγκελ, ρε οι ίδιοι που θέλανε αλλαγή συστημάτων, γράφουν οτι μας έλειψε ο Κατσουράνης – ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΓΑΜΗΣΕΙ ΔΙΑ ΠΕΝΝΑΣ – αλλά μας λείπει κι ο Βόκολος μαζί με τον Φύσσα. Ρε δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ.

Είδες κάτι πεσμένο στο χώμα κι έχεις φαγωθεί να βρεις άμεσα τις λύσεις. Πού είναι ρε η συστηματικότητα σου στην κριτική; Ήθελες την αλλαγή βήμα βήμα; Τι λες ρε; Από την μια δεν είσαι με τα μνημόνια, αλλά από την άλλη θες αμέσως να φανούν οι όποιες αλλαγές; Προφανώς γι’ αυτό θα μείνεις μια ζώή χαρτζηλικωτός δημοσιογράφος με όνειρο να προσληφθείς αύριο στη Νεριτ για καμιά αργομισθία.

Χώρια που δεν παρατηρούν οι μαλάκες και τι γίνεται στους άλλους ομίλους της φάσης αυτής του τουρνουά. Που κουνιέται το παραδοσιακό σύμπαν. Αλλά χέστο αυτό, ας μην ψάχνουμε τώρα και προσωπικότητες κριτικής σε φαλημέντο έντυπα. Που κανείς τους δεν ασχολείται για την προέλευση των χρημάτων με τα οποία πληρώνονται και πόσες εφημερίδες θα έπρεπε να έχει η Ελλάδα γενικώς. Το μουνί χτενίζεται.

Γιατί το κάνει αυτό; Διότι η κορύφωση του ρεπορτάζ ήταν οτι η Ελλάδα, θα πέσει θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη κι άρα οι κληρώσεις που έπονται, θα γίνουν δυσκολότερες για κάποια πρόκριση. Κι άρα θα ξαναγίνουμε της σφαλιάρας. Ε, αυτό είναι που σε βγάζει από τα ρούχα σου. Οτι το κόσμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα γίνει καρπαζοεισπράκτορας ενώ είχε μάθει να μοιράζει καρπαζιές σε κάτι ανύπαρκτους. Κι άρα προκρινόταν, όχι επειδή ήταν και κόσμημα ακριβάς, αλλά επειδή αγωνιζόταν με κάτι ξυπόλυτους. ΡΦε σοβαρό υπόβαθρο είχαμε. Αλλά το μουνί χτενίζεται, διότι η δημοσιογραφάρα πιθανώς να χάσει και τίποτε βερεσέ παιχνίδια στο εξωτερικό.

Στ’ αρχίδια τους – για να αλλάξω και όργανο – αν είχαμε υποδομή, αν είχαμε αξία σαν ομάδα και τα λοιπά που κάθε σοβαρός άνθρωπος θα ήθελε σαν απαντήσεις. Μόνο να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, όπως η εκάστοτε κυβέρνηση το μπόνους των πενήντα βουλευτών. Τόσο γελοίοι είμαστε σαν κριτική. Που αντί να κοιτάμε να μην χέζουμε στο σαλόνι, έχουμε πρόβλημα που αυτός που μας κάλεσε είχε μεν χαλί αλλά δεν είχε προβλέψει και τρύπα για να κρύψουμε  τα σκατά μας.

Έλεος με την μαλακία την ελληνική και την εθνική και τα λοιπά. Έλεος με τα ανδρείκελα που είναι πρόεδροι ομοσπονδίας κι άρα διαλέγουν ανδρείκελα υφιστάμενα τα οποία υποχρεωτικά θα παίξουν το παιχνίδι των managers, που έχουν αλώσει τον χώρο. Έλεος με τον μαλάκα τον Έλληνα, τον γνήσιο Σεφερλή, που απλά υπάρχει και ΔΕΝ κάνει τίποτα. Μόνο τον χρόνο τρώει ζηλεύοντας τον τότε έκπτωτο θεό. Εδώ ρε πούστη μου, γαμώ τον θεό μου, ρίχνουν τιμωρίες στον Γιαννακόπουλο και δεν υπάρχει ένας που να επιβάλει την τήρηση της τιμωρίας. Θα πιστέψω τον μαλάκα που μιλάει για ανάπτυξη;

Δεν αθωώνω τον Ρανιέρι ούτε τον διυεθυντή τους. Γενικά μιλάω και φυσικά όχι μεσογειακά. Φούσκα ρε ήταν ό,τι βλέπαμε. Και τώρα, σπάει επιτέλους. Και το ποδόσφαιρο έχει κάποια ελπίδα, αφού και ταλέντο υπάρχει αλλά και κάποιοι άνθρωποι που άνετα μπορούν να κάνουν επιλογές παιχτών και να εμφανίσουν ένα ολοκληρωμένο κατενάτσιο για να πάνε σε κάποια διοργάνωση. Για να βγούμε στις θέσεις μεταξύ του 10 και του 16 εννοώ. Μα πήραμε κι ευρωπαϊκό, ρε Αβραμίδη. Ε, κι Ακρόπολη έχουμε, όπως και πάρτυ το 2004 γενικώς. Πού να ξέρω κι εγώ; Οι κουμπαράδες νάναι καλά για τους οποίους ξεκίνησαν οι καταθέσεις και διεξάγεται ΕΔΕ και θα πάει κι όλη η βουλή για συστήσει κόμμωση για το μουνί που θέλει να χτενιστεί.

Ρε άντε γαμηθείτε ψεύτες που δεν αντέχετε την αποτυχία της εθνικής ομάδας ενώ κάνατε πλάκα για το παίξιμο που έκανε. Νούμερα. Με την αποτυχία γεμίζει η πέννα σας. Στην επιτυχία τι να πείτε; Τότε βέβαια σκέφτεστε και το θέαμα. Ελληνικά μπουρδέλα, που σας έπεσε και το φρόνημα επειδή ο Ταχτσίδης δεν θα πάει ταξιδάκι. Πανηγυρτζήδες που θέλετε και ταξίδια. Ούτε μέχρι την εξώπορτα του σπιτιού σας δεν θα έπρεπε να πηγαίνετε.